Heimskringla - 05.02.1947, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 5. FEBRÚAR 1947
“Brand,” sagði Miss Smith. “Nei, hún heí-
ir sagt mér að hún eigi 'heima á Packham. Hún
hefir mætt óþægindum heima hjá isér, og eg
fullvissaði hana um, að þér roundi vera það hin
mesta ánægja að dofa henni að vera hérna ií nótt
hjá vinlkonu sinni.”
Mrs. Deatherby-Smith virtist hreint ekki
fagna þessum tíðindum.
“Eg verð að segja,” sa^ði hún, “eg verð
sannarlega að segja, að eg finn enga köllun hjá
mér til að opna heimili mitt fyrir vinbonum
ritarans máns, þótt þær mæti einhverju mótlæti
heima hjá sér. Eg er alveg hissa á Miss Byrden.
Samband okkar er alls ekki svo innilegt að--”
“Æ ygóða miín, talaðu ekkert dlt um Miss
Byrden,” sagði gamla koman og gráu lokkarnir
hennar hristust af reiði. Ef þú þarft að skamma
einhvern, Carolína, þá skammaðu mig. En eg
skal segja þér það hreinskilnislega, að mér
fellur illa að vera ávítuð, þegar eg áiít að eg
hafi breytt rétt. Sendu stúlikuna út á götuna éf
þú tímir ekki að iofa henni að vera í nótt hjá
Miss Byrden, en gerir þú það, þá fer eg með
henni, þar sem eg á sök á því, að hún er hér. Eg
býst við að við getum fengið inni ií einhverju
gistihúsi hér í grendinni, þótt klukkan sé orðin
tólf.”
Mrs. Leatherby-Smith fór næstum að gráta
vegna þess að hún hafði hrygt sdna kæru Jane.
Jane hafði algerlega mi9skilið hana; hún hafði
verið undrandi yfir þessu, það var alt og sumt.
Auðvitað gæti unga stúlkan verið hérna í nótt
— tvær nætur -r- eins margar nætur og Jane
óskaði að hún væri. TómáS gat fylgt Miss Brant
til Teresu, frönsku herbergisþernunnar, er gæti
svo fýlgt henni til Miss Byrden.
Já, það væri be2it svo gætu þær Mrs. Leath-
erby-Smith og hennar ástkæra Jane átt trúnað-
ar samræður einar sér.
Áður en eg vissi hvaðan á mig stóð veðrið
var eg komin út úr herbergimu og upp stigann
ásamt þjóninum. í göngunum mættum við
mettri og lítilli herbergisþernu, sem horfði á mig
með vanþóknun og hún fylgdi mér lemgra upp.
Svefnherbergi Önnu gat ekki verið hærra
upp; ef það átrti ekki að vera upp á þakimu. í>að
var umkringt af herbergjúm þjónanna, eg gat
heyrt það á hrotunum, sem heyrðust úr öllum
áttum.
Teresa barði að dyrum, sem opnuðust
strax, og kom Anna í ljós hálf háttuð.
“En hamingjan góða! Consuelo Brant. Er
þetta svipur?” kallaði hún upp yfir sig.
“Eg veit það ekki vel,” 9varaði eg með titr-
andi rödd er hún vék sér úr dyrumum til að láta
mig komast inn.
“Veit ■ Mrs. Leatherby-Smith að þú ert
hérna?”
Angistin í málrómi hennar og hræðslu-
svipurinn lýstu því greinilega hvernig húsmóðir
hennar var við hana.
“ Já, hún sendi stúlkuna sína upp með mér.
Æ, Anna eg þarf svo margt að segja þér af því,
sem fyrir mig hefir komið síðustu klúkkUtím-
ana.”
“Uss!” hvíislaði hún. “Lofaðu mér fyrst að
gá að, hvort Teresa stendur ekki á hleri við
hurðina.”
Eg svaf ekki mikið þá nótt, og ekki gerði
Anna það heldur. Eftir að eg hafði sagt henni
um öll mín æfintýri, sem höfðu komið fyrir,
eftir að við skildum, sögðum við ekki margt.
En margar athugasemdir hennar við frásögr
mína höfðu mikil áhrif á mig. Hin heilbrigða
skynsemi hennar hafnaði með fyrirlitningu á-
sökun minni gegn Mr. Wynnstay. Það var auð-
vitað tómlt rugl úr mér, að eg hefði séð hann
dulbúinn sem prest fyrir mörgum árurn sáðan,
eða að hann héti ekki Wynnistay í raun og veru,
eins og mér lá við að ætla.
Margt fólk hafði augu, sitt með hvorum lit.
Móðir Önnu hafði háft þýzkan þjón einu sinni í
matsöluhúsinu sínu, sem hafði annað augað
blátt, en hitt brúnt. Hún hafði sjálf séð kon-u,
ekki alls fyrir löngu 9Íðan, sem hafði þannig
lit augu. Þietta var óvenjulegt; en ekki eins
.sjaldgæft og eg hugsaði. Þetta með spegilinn
hafði eg auðvitað ímyndað mér ait saman í þeim
svifum, sem var að líða yfir mig, þá hafði eg séð
Mr. Wynnstay koma með kölnarvatnsÆlösfcuna,
sem hann hafði notað til að vekja mig til með-
vitundar, og gíðan hafði eg ímyndað mér alt hitt.
Anna virtist ekkert leggja upp úr þessum
hluta sögu minnar. Þótt undarlegt megi virðast
hafði hún miklu meiri áhuga fyrir samfundum
Sir Georges Seaforths og mín.
“Það er rétt eins og hönd forlaganna hafi
stjórnað þessu,” sagði hún og stundi við, og mér
virtist andlilt hennar fölt og þreytuliegt í hinu
föla skini mánans, er streymdi inn um gluggann
sem háfði enga blœju. “Fyrst heyrum við um
þessa Lady Sophíu de Gretton.” Þegar Önnu
féll illa við einhvern, setti hún ávalt “þessi”
fyrir framan nafnið — “síðan hittum við hann
á götunni og hann bjargar þér frá að ienda
undir vagni, án þesis við vitum hver hann er.
Og sama kvöldið kemur hann þér til bjargar
þegar þú heldur að þú sért í hættu — þótt eg
áiíti ekki, að þú hafir verið það í raun og veru
— og svo kernst þú að því, að þetta er sami
maðurnin, sem heimsótti Lady de Gretton, og
hún vildi ekki að þið sæust.”
“Ekki vitum við hvort það var svo,” sagði
eg til að taka málstað hinnar fjarverandi frúar.
En Anna virtist ekki hafa heyrt hvað eg
sagði: “Mér þætti gaman að vita hversvegna
sumum stúlkum veitist alt, en öðrum ekkert,”
bætti hún við í hálÆum hljóðum.
“Hvað átt þú við með þessu, góða mín?”
spurði eg.
Hún svaraði engu og eg gat séð að hún
starði út i bláinn án þess að hugsa neitt sér-
staklega til mín. Þessi síðustu orð Önnu, eins og
alt hitt, sem fyrir mig hafði komið, héldu mér
andvaka fram eftir nóttinni.
9. Kapítuli.
Næista morgun var hún lífcari því, sem hún
átti að sér að vera, og hló bara þegar eg stakk
upp á að símrita Lady de Gretton til að vita
hvort eg mætti koma þá um daginn til hennar í
stað næsta dags. •
“Eg vil gjarnan lóna þér peningana
Oonnie,” sagði Anna þurllega, því án þeirra gat
eg ekki sent neitt símSkeyti. “En mér dettur
ekki í hug að trúa því eitt augnablik, að Lady
Sophia hafi meint orð af því, sem hún sagði við
þig. Eg veit heilmifcið um hana. — Atriði, sem
eg hefi lesið í blöðunum, síðan eg kom til Mrs.
Leatherby-Smiht; og svo talar allur þessi rusl-
aralýður, sem hingað kemur ekki um neitt ann-
að en Höfðnigjana og læst eiga vini á meðal
þeirra, sem þekki öil þeirra leyn<Jarmál. Eg
hefi oft heyrt það nefna Lady Sophíu de Gret-
ton, og þótt flest af því, sem það segir, sé slúður,
þá ’er liklega mi'kið af því satt.”
“Og hvað hefir þú heyrt, sem sannfærir þig
um að hún hafi ekki meint það, sem hún sagði
við mig?” spurði eg og reyndi að gera mig á
svipinn eins og mér lægi þetta í léttu rúmi, en
hjartað í brjósti mér varð blýþungt aif ótta.
Eg hafði brent skipin mín, þegar eg fór frá
Peckham, og án hjálpar Lady Soþhíu de Círet-
ton, vissi eg ekkért hvað gera Skyldi.
Þig grunaði kanske, að eg tryði henni ekki
þegar hún sagðist vera Lady Sohpia de Gretton.
Eg hélt að hún væri svikari, sem notaði sér vel
þekt nafn til að ginna okkur í einhverja hræði-
lega tálgryfju. En þú vildir endilega fara heim
með henni. Eg gat ekki slept þér einni, og þegar
eg sá húsið og heyrði þjóninn kalla hana “My-
lady” vissi eg að hún hefði ekki logið að okkur.
Hún var Lady de Gretton í raun og veru, og þá
var það enriþá áreiðanlegra, að hún kærði sig
ekki um langa heimsókn fátækrar stúlku eins
og þú ert.”
“En hún sagði hversvegna sig langaði tid að
fá mig.”
“Já, henni leist auðvitað vel á þig og lang-
aði til að sjá hVernig þú yrðir í útliti í fínum
fötum. Svo talaði hún og talaði þanigað til hún
sagði miklu meira en hún vildi sagt hafa, og
vonaði ait af með sjálfri sér að þú værir nægi-
lega skynsöm til að taka þetta eins og spaug.
En það gerðir þú ekki, og þú sást svo hversu
áköf hún varð að losna við okkur. Eg þori að
veðja hverju sem er, að þú færð aldrei svo mik-
ið sem svar við sámskeytinu þínu.”
“En hún getur þó aldrei sjálfrar sinnar
vegna gert annað eins,” sagði eg í örvæntingu
minni.
“Bíddu nú við, barnið gott, og lofaðu mér
að segja þér svo líitð um Lady Sophíu de Gret-
ton. Hún er greifadóttir. Faðir hennar var
Stanley lávarður, sem eyddi öllum eigum sínum
í féglæfrum. Loks varð hann alveg gjaldþrota;
og Lady Sophia, sem þá var kornung, sá að
framtíðarhonfur sánar voru ált annað en glæsi-
legar hvað gott gjaforð snerti. Hún reyndi um
hríð, en áranguHslaust, eftir því sem vinir Mrs.
Leatherby-Smith siegja. Loksins þegar hún var
orðin tálsvert fullorðin, giftist hún manni að
nafni de Gretton. Hann var af góðum æittum
en féiítill. Er hann dó fyrir tíu eða tóif árum
síðan, átti hún við þröngan kost að búa, og
viissi ekki hvað til bragðs skyldi táka, svo að
hún gæti haldið stöðu sinni í-mannfélaginu.
Hún átti hús og það var hér um bil alt, sem hún
átti — ekkert til að lifa á né til að halda við
heimili með. Hún réði samt fram úr þessu —
cg langar þig til að heyra hvemig hún fór að
því?”
“Já,” svaraði eg í lágum hljóðum.
Hún gerðist alkunn fyrir að kynna við
hirðina auðmanna dætrum frá Ameríku eða af
landsbygðinni, og hún kom þeim inn í sam-
kvæmislíf það, sem hún sjálf tók þátt í. Venju-
lega giftust stúlkur þessar vel, og þeir sem þessu
eru vel kunnugir — að minsta kosti 9egj a vinir
Mrs. Leatherby-Smith svo — eru sannfærðir
um, að hún fái að minsta kosti tíu þúsund pund
yfir samkvæma tímabilið fyrir hverja stúlku,
j sem hún tekur þannig undir verndarvæng sinn,
og stundum mikið meira. Sé nú þetta það, sem
hún lifir á, er það þá sennilegt að hún væri að
hafa fyrir að innileiða þig í samkvæmisiíf höfð-
ingjanna og borga sjálf fyrir brúsann?”
“Það er vfet ekki eitt einasta orð satt af
þessu,” sagði eg áköf. “Og því sagðirðu mér
þetta ekki í gær?”
“Af því þú veittir mér ekkert ráðrúm til
þess. Heldurðu að eg sæi ekki, að þú varist á-
kveðin í að tala ekki um hana? Þú vildir éfcki
láta hræða þig,*og þú varst hrædd um að mér
tækist að gera þig skelkaða við þessa fyrirætlan
þína. Eg vissi það ékki þá, að þú færir rakleiðis
heim og træðir illisakir \^ið frænlku þína. Eg hélt
að þú mundir líta skynisamlega á sakirnar þegar
heim væri komið. Vél gat það verið, að ef Lady
Sophia væri mjötg auðug kona, að hana langaði
til að taka þig í fóstur, bára vegna þess að hún
fann þig og famst þú verðug til að búa við betri
kjör. En eg er viss um að hagur hennar er
siíikur sem eg hefi nú sagt þér, og hvað sem því
líður, er eg viss um að hún er dkki kona, sem
gerir nokkurt verk í algerlega óeigingjiörnum
og rómantískum tilgangi.”
Eg svaraði engu. En eg er hrædd um að eg
hafi verið súr á svipinn. Orð Önnu höfðu' fylt
mig örvæntingu.
“Eg vil ógjarnan að þú Skulir ætla mig
öfundsjúka, og af þeim ástæðum svona svart-
sýna,” hélt Anna áfram máli sínu. Mér hafði
aldrei dottið neitt siíkt í hug um hana, og fanst
því ærið undarlegt, að hún sagði þetta. “En eg
verð að segja þér skoðun mína, þín Vegna, og
eg verð að segja, að ef þú væntir þér nokkurs
frá þessu smá æfintýri öhkar frá því í gær, þá
færð þú ebkert út úr því nema vonbrigði. Sendu
Lady Sophíu símskeyti ef þig langar til þess, en
einnig ræð eg þér tjl að skrifa Mrs. East og
segja henni, að ef hún vill iáta alt sitja við það,
sem áður var, sért þú fús að koma til hennar
aftur.”
Hvað sem fyrir kemur þá geri eg það
aldrei,” hrópaði eg. “Eg var þarna svona lengi
af vana og engu öðru. Hún var eini ættinginn,
sem eg átti, þótt við séum fjarskyldar, og vegna
þess að eg kom á heimili hennar þegar eg var
fjórtán ára gömiul, hefi eg í sljóleika mínum
álitið það eins og sjálfisagt, að eg væri þar altaf.
Auðvitað hefi eg ekki fenigið neiltt ágætis upp-
eldi samanborið við vel mentaðar stúlkur; en
marnma raín kendi mér vel þangað til hún dó, og
síðan hefi eg lesið ált, sem eg gat náð í, i þeirri
von, að einhverntlíma gæti eg fengið betri vinnu
sem kemslubona handa ungum börnum. Eg get
iíka sungið. Þú veiist hversu fagra rödd hún
mamma hafði og hversu hún æfði mig. Og þótt
eg hafi lítið tækifæri haft til að æfa mig, hugsa
eg að eg gæti komist í söngflokk í smáieik-
fðlagi---”
“Hvað sem þú gerir, Connie, þá farðu ekki í
leikflökk. Þú ert alt of ung, alt of lagleg og alt
of fátæk til þess.”
“Já,” svaraði eg í örvæntnigu minni, “eg
mun ekki hugsa til að gera það fyrst um sinn,
því eg ætla ekki að hætta að vona að Lady
Sophia de Gret'ton standi við tilboð sitt.”
“Hm! Svo þú ætlar að halda þér við það
heygarðshornið hvað sem tautar!” sagði Anna.
Við Anna fórurn út á undan morgunverð-
inum, og gengum að næstu simastöð, þar sem.
Anna borgaði undir langt símskeyti til Lady
de Gretton.
Mig hrylti við að sjá Mrs. Leatherby-Smith
á ný, jafnvel þótt eg vonaði að sjá þar líka hinn
sjálfboðna bjargvætt minn, Miss Smith, en
Anna h-ugði það óskynsamlegt af mér að koma
ekki til morgunverðar og sagði:
“Mrs. Leatherby-Smith langar auðvitað að
spyrja þig spjörunum úr. Ef þú kemur ekki til
að borða, mun hún álíta að eitthvað grunsam-
legt sé á seiði, þessvegma skaltu mín vegna
koma og borða með þeim morgunmatinn. Þótt
þú gerir það ekki þín vegna.”
Eg gerði það. Mrs. Leatherby-Smith spurði.
Morgunverðurinn fólst aðallega í spurningum
og svörum, með svolitlu af tei og smurðu brauði
á milli, var það framneitt af þjóni, sem leit á
þrönga og slitna, bláa kjólinn minn með ennþá
méiri fyriríitninlgu en húsmóðir hans.
Áður en máltíðinni var lokið vissi Mrs.
Leatherby-Smith alt, sem eg sjálf viissi um
framtíðarhorfur mlímar og Lady Soþhíu de
Gretton. Hún vissi hverniig húsgögnin í setu-
stofu hennar voru, hvernig hún sjáif hafði verið
búin, og hvaða brauð hafði verið með teinu,
sem hún gaf okkur. Anna hafði ekki sagt henni
neitt um æfintýri oikkar, því að húsmóðir henn-
ar var ekki vön að forvitnast um einkamál
hennar. En nú virtist Mrs. Leatherby-Smith
móðguð yfir þögn hennar.
Auðvitað voru litlar iíkur til að Lady
Sophía de Gretton mundi svara símskeyti mínu,
eða hugsa um mig nokkuð framar. Þetta fanst
mér nú eftir að víman frá því í gær var runnin
af mér.
Þótt Mrs. Leatherby-Smith segði það ekki
með berum orðum, var hún að springa af for-
vitni. Hún vildi að eg skyldi vera hjá sér, tii
að vita hvað önnur eins merkis persóna og Lady
Sophía ætlaði sér að gera við mig. Hvort hún
ætlaði að láta mig eiga mig, eða taka mig að sér
í raun og veru. Þótt Mrs. Leatherby-Smith
væri nógu rílk til að kaupa og selja greifadótt-
urina, sem einnig hafði gifst óitgnum manni,
þá vissi hún samt, að Lady Sophía de Gretton
gat vegma ættar sinnar og foreldra, umgengist
fólk, sem var henni eins fjarlægt og fjöllin á
tunglimu.
Eg var bara nítján ára og allls ekki verald-
arvön, en samt rámaði mig í, að Mrs. Leatherby-
Smith héldi mér í hendi sér eins og metaskál-
um. Eg mundi stíga í verði og virðimgu, þangað
til eg væri gulis ígildi, ef Lady Sophía de Gret-
ton símaði mér, að eg skyldi korna til sín. En
ef óheillaspár Önnu rættust, og Lady Soþhía
léti ekkert frá sér heyra, þá mundi eg verða
lauflétt og léttvæg fundin — lítið ónýtt lauf,
sem yrði bara sópað úit úr hiúsinu, og hvert?
Það hirti enginn um.
Hvað Miss Smith snerti, þá var hún í alt
öðru skapi en kvöldið áður. Hún var þögul og
íbyggin, en hlustaði samt nákvæmlega eftir
samræðum okkar. Maður átti ekki að ræða
mikið yfir morgunverði, sagði hún. Seinna
þegar Mrs. Leatherby-Smith og Anna settust
við bréfaskriftir, þá bað hún mig að halda í
bandhespu fyrir sig á meðan hún vefði bandið
upp í hnykil, og Skildist mér, að með þessu
væri hún að fá mig til að gleyma vandræðum
mínum um stund, því að hún sagði mér frá
heimkynni sínu í Dorsetshire, köttunum og
hundunum sínum og brasileika öpunum, sem
hún átti.
Klukkan var hálf níu þegar eg sendi sím-
sbeytið, og er stundirnar liðu þá sat eg og reikn-
aði þetta út. Ef símskeytið var afgreitt í Park
Lane kl. níu; kamske Lady Sophía de Gretton
svæfi þá. Ef hún sendi mér svar, gæti eg feng-
ið það kl. hálf ellefu.
En klukkan varð yfir ellefu, og þótt eg
hrybki við í hvert sinn og dyrabjallan hringdi,
var ekkert boð til miín. Kl. tólf kom Mrs.
Leatherby-Smith inn til okkar og bað mágkonu
sína að koma með sér út í bæinn.
“Þér hafið ekkert heyrt frá Lady Sophiíu
ennþá, sé eg er,” sagði hún með háðsiegu brosi.
“Þér getið verið hér fram til hádegisverðar, og
ef þér hafið ökki heyrí neitt frá henni klukkan
þrjú, býst eg við að bezt sé fyrir yður að sleppa
allri von hvað hana snertir. Viel á minst, Mr.
Wynnstay kom hingað til að spyrja eftir yður
og hvernig yður liði. Eg heyrði það á Miss
Byrden að þér hefðuð vilst þangað í gærkveldi,
og að hann hafi fylgt yður hingað, því að hann
hélt að eg yrði að heiman í dag. Ekki get eg
skilið í þeirri skoðun hans eftir því sem eg
sagði við hann af tilviljun, er við fundustum af
hendingu síðari hluta dagsnis í gær. En það
kemur þessu máli ökkert við. Því sögðuð þér
mér ekki að yður hefði orðið ilt og fallið í yfirlið
þegar þér voruð hjá honum?”
“Eg hélt ökki að yður þættu það neinar
fréttir.”
“Það var samt undaríegt. Þér hefðuð átt
að segja frá því. Eg varð mjög forviða, þegar
Mr. Wynnstay sagði mér frá þessu. Hann er
óvenjuilega duglegur maður — mokkrir vinir
mínir hafa nýlega ráðlagt mér að ráða hann
fyrir málafærslumann minn — og mjög vin-
gjarnlegur. Hann bað mig umfram ált að láta
sig vita hvað af yður yrði, og eg mundi hafa
sagt honum söguna um tilvonandi heimsókn
yðar til Lady ^ophíu .de Gretton, ef hún væri
eigi 9vona vafasöm. Hann muodi hafa hlegið
hjiartaniega að mér, hefði eg lagt trúnað á annað
eins. Lögmennirnir þekkja heiminn of völ til
þess.”
“Ef Lady Sophía skyíldi senda boð etfrtir
mér þá munið mig um það, að segjia ekki Mr.
Wynnstay frá því,” sagði eg í bænarrómi. —
“Henni mundi kamske faila það ílla, að þetta
fari í hámaöli, og það væri henni kanske óþœgi-
legt að nokkuð Slúður væri borið út um mig.”
“Yður er óhætt að treysta mér til þess, að
eg geri ebkert, sem Lady Sophíu gæti orðið til
óþæginda, ef þér farið til hennar,” sagði Mrs.
Leatherby-Smith og reigði sig, “þótt ekki sé
mikið útlit á því nú, eins framorðið og orðið
er.”
Morgunverðurinn var eina máitíðin, sem
Miiss Byrden snæddi með húsmóður sinni. Há-
degisverðurinn var henni færður inn í bóka-
stofuna, þar sem hún vann, og þar borðuðum
víð hann saman. Ekki var hann rífilegur handa
tveimur ungum stúlkum, en til allrar heppni
fyrir Önnu leið mér svo illa, að eg var alveg
lystarlaus. Klukkan var hálf tvö og ekkert boð
frá Lady de Gretton. Vonin var að kulna út í
brjósti mér.
Mrs. Leatherby-Smith og gestur hennar
komu heim til hádegisverðarins, áður en þær
fóru inn í borðstafuna trufluðu þær okkur við
okkar einföldu máltíð með því að spyrja hvert
eg hefði fengið svar. Er eg meitaði því, þá sagð-
ist frúin svo sem hafa búist við því svari. “Og
hvað ætlaði eg að gera nú?”