Heimskringla - 12.02.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. FEBRÚAR 1947
Eg vissi það efcki vel. Anna hafði lánað
mér fáeina skildniga og vísað mér á ráðninga-
skrifstofu, sem hún ráðlagði mér að snúa mér
til. Mundi Mrs. Leatherby-Smith vilja leyfa
mér að bíða einn eða 'tvo fíma til? Það gaeti
verið að-----”
“Þú hefir auðvitað ekfcert á móti því,
Carólína?” sagði Miss Smith. Og þar sem Mrs.
Leatherby-Smith gat efcki neitað því, fóru þær
til að borða.
Kliukkan varð þrjú og ennþá hafði eg ekk-
ert heyrt. Eg hafði nú slept allri von og var í
þungu skapi. Eg var uppi í herbergi Önnu til
að láta á mig hattinn, er þjónn kom og bað mig
að koma niður í dagstofuna.
Þær Mrs. Leafherby-Smith og Miss Srnith
ætluðu að aka um í sbemtigarðinum, og vera að
heiman áilan síðari hluta dagsins, og koma svo
heim til miðdegisverðar. Frúna langaði til að
tala eitthvað við Miss Brant áður en hún færi,
því að hún yrði sjálfsagt farin áður en hún
kæmi heim.
Þetta voru þá lok þessarar sögu. Mrs.
Leatherby-Smith hafði rétt fyrir sér. Lady
Sophia de Gretton haifði gleymt mér — það
var algerlega óþarft að bíða lengur eftir sím-
sfceyti frá henni.
Þess fyr sem eg færi héðan þeim mun betra
væri það fyrir alla málsaðila. Enginn gat ásak-
að Mrs. Leatherby-Smith, þótt hún vildi losna
við mig eins fljótt og auðið væri. Hún gat ekki
vitað, nema eg þyrfti þessa fínu bendingu til að
hafa mig af stað.
Anna hafði ekki verið mjög samúðarfull
kvöldið áður eða um morguninn, en þegar öll
von var úti um, að eg fengi svar frá Lady
Sohpíu de Gretton og kæmist í félagsskap ungra
stúlkna búnum ljósrauðum mússuláns kjólum,
og stoltnum sólbrendum yngissveinum, þá var
hún eins ástúðleg og hún var vön að vera. Við
leiddustum ofan stigann. Anna, til að fá að vita
hvað hún ætti að vinna seinni hluta dagsins, og
eg til að Mrs. Leatherby-Smith gæti hrósað
happi yfir ógæfu minni.
“Þetta var alt saman hin hlægilegasta vit-
leysa frá upphafi til enda,” sagði hún. “Eg vona
að þetta hafi verið lexía handa yður’ Miss
Braní. Maður kemst hvergi með því að fá of
háar hugsanir um sjálfan sig. En þér getið samt
verið þaklátar fyrir eitt: Ef æfintýri yðar í trjá-
garðinum í gær hefði eigi komið yður til að
yfirgefa heimili yðar, munduð þér aldrei hafa
verið nótt og næstum heilan dag á eins skraut-
legu heimili og þessu. Eg vona, Miss Brant, að
yður gangi vel að fá yður vinnu. Og nú verð
eg að kveðja yður.
Hún rétti mér ekki hendina.
“Verið þér sælar, Miss Smith.”
“Bið við góða mín,”'sagði gamla konan
fjörlega er hún greip um hendi mína. “Eg hefi
ekki sagt milkið í dag, en eg hefi hugsað þeim
mun meira. Og áður en eg kveð yður langar
mig til að gera yður svolítið tiiboð.”
Er eg leit á hana spyrjandi var dyrabjöll-
unni hringt í ákafa.
“Lady Sophia de Gretton,” tilkynti þjónn-
inn hátíðlega.
Það var eins og sprengikúla hefði tvístrast
inni í herberginu. Mrs. Leatherby-Smith saup
hveljur, og varð náföl af hamingju, Anna og
Miss Smith voru þær einu af hópnum, sem
létu sér hvergi bregða.
“Góðan daginn, góða mín!” sagði Lady
Sophia og rétti mér hendina. “Eg kom hingað
eins fljótt og eg gat er eg hafði fengið sím-
skeytið yðar. Mér þykir vænt um, að þér getið
komið til mín einum degi eða tveimur fyr, en
ákveðið var.”
Hún leit eins og spyrjandi í áttina til hinna
konanna er þarna voru. Eg hvíslaði eitthvað og
Lady Sophia svaraði með því að hneigja sig, og
þótt hún gerði það kurteislega, þá setti það þó
Mrs. Leatherby-Smith og hina ástúðlegu mág-
korfu hennar á alt aðra hillu mannfélagsins en
hún var sjólf á, og bilið væri eins langt og
Saturnús er frá jörðinni.
“Það var mjög óvingj arnlegt af yður að
tafca að yðui* ungu stúlkuna, og hafa hana hjá
yður þangað til eg gat sótt hana, Mrs.
L-L-Leatherby-Smith”, með svip sem lýsti
þakklæti hennar fyrir greiða gerðan henni
sjálfri.
“Mrs. Leatherby-Smith hugsaði að þér
hefðuð gleymt mér,” sagði eg. “Eg var að fara
leiðar minnar.” Eg gat ekki látið á móti mér
að skjóta þessari hnútu að húsfreyjunni.
xHún ætlaði að svara með mesta fjálgleik
en hjaðnaði eins og öll saman við þetta innskot
mitt, og sá eg eftir hefnigimi minni, því hún
hafði þó skotið yfir mig skjólshúsi.
10. Kapítuli.
Lady Sophia sneri nú allri athygli sinni að
mér og lézt efcki tafca eftir að Mrs. Leatherby-
Smith lét í ljósi þá von, að henni mætti þóknast
að fá sér sæti; hún stóð og það urðum við líka
að gera nema Miss Smith.
Eg býst við að Miss Smith hefði ekki staðið
lí nærveru drotningarinnar; en hún sá enga þörf
á því í nærveru Lady Sophie de Gretton, jafn-
vel þótt þetta væri fyrsta aðalsfrúin, sem ha'fði
stígið yfir þröskuld mágfconu hennar.
“Það var sannarlega óheppilegt, að eg
skyldi fara svona snemma á fætur í morgun,”
sagði Lady Sophia. “Þetta verður mér erfiður
dagur. Eg hröfck upp við eitthvað kl. sjö og gat
ekki sofnað aftur. Eg borðaði morgunverð kl.
átta og var farin út hálf niíu. Eg var úti allan
morguninn og kom heim til að borða kl. tvö; þá
fann eg sámskeytið yðar, og hér er eg komin.
Þér hafið ásamt mér margt að starfa áður en
við förum á dansleifc Lady Dunbar í kvöld.”
Eg gat næstum fundið rafmagnsstrauminn, sem
fór í gegn um Mrs. Leatherby-Smith við þessa
frétt. “Já, auðvtiað komið þér þangað; eg hefi
séð um alt saman. Svo ef þér eruð tilbúnar
barnið gott, þá er bezt að við komustum af stað.-’
“Eg er alveg tilbúin,” sagði eg áköf. Því
næst sneri eg mér til Mrs. Leatherby-Smith.
“Þakka yður fyrir gestrisni yðar að lofa mér
i&ð vera hér,” sagði eg eins alúðlega og eg gat.
Nú tók hún hendi mína og þrýsti henni
miili sinna stóru hreifa.
“Eg fuilvissa yður um að það var mér mikil
ánægja,” hrópaði hún og varð um leið eldrauð
í framan. “Hafi eg gert yður svolítinn greiða,
kæra Miss Brand, þá getið þér endurgoldið mér
hann með því að koma við og við og heilsa upp
á okkur, Miss Byrden og mig, og segja ofekur frá
hvernig yður líður. Auðvitað munum við við og
við finnast hjá einhverjum vina Lady Sophíu
de Gretton.” — Svipur Lady Sophiíu de Gretton
lýsfi því greinilega, að hún væri í miklum vafa
um það — “en það er alt öðruvísi. Komið hing-
að til hádegisverðar eða drekkið hjá mér te
þegar yður langar til þess, þér eruð ætíð vel-
komnar — og — og — það væri mér mikil
ánægja, ef Lady Sophía de Gretton gæti komið
líka.”
“Þér eruð fjarska vingjarnlegar,” ságði
Lady de Gretton og horfði út um gluggann.
“Eg hefi hugsað mér að hafa miðdegis-
verðar boð við veðreiðarnar í Ascot. Eg skal
bjóða ykkur þangað báðum. Þangað koma
margir merkir menn. Án efa munuð þér, Lady
Sophía þefekja flesta þeirra. Ef þér — ef þér
eigið ekki of annríkt — já, ef þér vilduð bara
nefna eitthvert kveld þegar þér hafið ekkert
fyrir stafni, þá — já — boðsbréfin hafa ekki
verið send út ennþá — og — eg —”
“Þetta er dæmalauist ástúðlegt af yður, og
eg þakka yður margfaldlega fyrir, en því miður
er eg svo önnum kafin, að eg hefi ekki eitt ein-
asita kvöld laust alveg fr^m að hersýning'unni í
Henley. Og auðvitða mun hin unga vina mín
vera mleð mér hvert sem eg fer. Seinna gettir
verið — já og með ánægju. Verið þér sælar!”
Eg gekk til Miss Smith.
“Þér hafið verið svo góðar við mig,” sagði
eg þakklát. “Eg á engin orð til að þakka yður
fyrir það. Eg veit ekki hvað eg hefði getað gert
lí gærkveldi, hefðuð þér ekki hlaupið undir
bagga með mér.”
“Mér leist vel á yður,” svaraði Miss Smith
þurlega. “Vlenjulega hefir mér reynst það svo,
þrátt fyrir allan þvættinginn á móti, að fallegt
fólk hefir fallegri innri mann en ljótt fólk.
Fögur sál eins og brýst út, og þá verður andlitið
auðvitað fallegt. Þessvegna laðast eg að fallegu
fólki. Og hlustið nú á,” af ásettu ráði talaði hún
svo hátt að Lady Sophía de Gretton gat heyrt
hvert orð, sem hún sagði “alt virðist nú
ganga yður að óskum; en ennþá vitið þér ekki
hvernig öllu lýkur. Þessvegna fæ eg yður hérna
heimilisfangið mitt, ef þér þyrftuð á vini að
halda einhvemtíma síðar meir.” Hún dró upp
úr pyngju sinni gamaldags nafnspjald. “Týnið
því ekki og vitið að eg skal ekki gleyma yður
eða gestrisni minni við yður, ef þér þurfið henn-
ar með. Eg er óbrotin kona; eg veit tæplega
hvernig Park Lane lítur út, og eg gæti ekki
farið með yður á dansleik né til Henley; en
brauð er alveg eins gott og kaka í tóman maga,
góða mín. Eg óska yður alls góðs og ann yður af
hjarta allrar þeirrar gleði, sem þér getið höndl-
að; því einu sinni var eg lífca ung. Verið þér
sælar.”
Eg þakkaði henni hjartanlega og geymdi
nafnspjaldið hennar í pyngjunni minni, og sá
hún að eg lét það þar. En hjarta mitt var létt
og glatt, fult eftirvæntingar um dásamilega
hrífandi framtíð, sem biði mín. Ekki dreymdi
mig um að mig langaði til að sjá nafnspjald
Miss Smith á ný, nema aðeins til þess að minn-
ast mannúðar hennar við vin um horfna og
ókunnuga unga stúlku.
Við Anna kvöddumst nú og Lady Sophiía
sagði fremur þurlega, að það mundi gleðja sig,
gæti hún litið inn til sín einhvern daginn og
borðað hádegisverð með okkur. Eg skildi ails
ekfci í þessari velgerðákonu minni.
Hversvegna langaði han-a til að hafa mig
hjá sér, kallaði mig gælunöfnum, straufc hendi
mína ástúðiega, en kom fram við Önnu Byrden,
sem stóð á sama stígi og eg í þjóðfélaginu, svona
kuidalega og drembilega? Það voru svo mörg
blæbrigði 1 skapferli hennar, sem vöktu mér
gremju en um leið ímyndunarafl mitt.
Eitthvað hlaut að búa undir þessu, og eg
beið með óþolinmæði eftir því að tjaldið lyfftst,
og eg fengi að sjá fyrsta þáttinn í æfisögu minni.
Skrautl'egur, en lítill, lokaður vagn beið
úti fyrir. Á vagninum sat virðulegur ökumað-
ur, en þjónninn var sá sami og eg hafði séð hjá
Lady Sophíu.
1 niítján ár hafði mig dreymt um venjulega
fólksflutnings vagna og fanst þeir altof dýr-
mætir fyrir mig að langa í, en þótt undarlegt
rnegi virðast, hneig eg nú aftur á bak í hin upp-
ibólstruðu grænu silkisæti með þeirri þægilegu
tilfinningu, að eg ætti þama heirna.
“Það er eignilega of heitt veður í dag til að
aka í lokuðum vagni,” sagði Lady Sophía. “En
eg er fátæk kona, barnið mitt og það sem mig
skortir á eina hliðina verð eg að reyna að jafna
á öðru og viðhafa vtismuni. Ef þú getur haft
aðeins einn vagn, þá hafðu lokaðan vagn, sem
er heppilegur þótt eigi sé hann þægilegur í
allskonár veðri; og hafðu aðeirts tvo þjóna, sem
eru viljugir, þegar þörfin krefur, að gerast öku-
menn eða koma fram í hvaða hlutverki, sem
vera skal — og svo lítinn eirtkennisbúinn dreng
til að gæta útidyranna. Aðeins hyggin kona
hagar því swona til; en æfiárin hafa glætt hjá
mér fádæma kænsku og hyggindi. Eg vona, að
þér þurfið aldrei að þroska þær gáfur á sama
hátt og eg; það er mjög örðugt og gerir andlitið
hrukkótt. Eina ráðið til að lifa ,1 þægilegu hirðu-
leysis ástandi er — að giftast auðugum manni.
Það ætla eg að reyna hægt og hægt að útvega
yður, og byrja á því með að aka til Woolland.”
Eg fór að hlægja, og sagði “Ekki sé eg
hvað það hjálpar þeirri ætlan.”
“Efcki það? Þér eruð svo góð og saklaus.
En vitið þér að klukkan er orðin fjögur, og við
höfum nákvæmlega þrjá tíma til að breyta —
afsakið orðalagið — hinni snotrustu öskubusku
í kóngsdóttur.”
“Eg vissi að þér höfðuð töfrasprota,” sagði
eg;
Lady Sophía sýndi mér stálgráa pyngju,
sem átti hvað lit snerti við föt hennar.
“Þama er hann, töfrasprotinn, sem hefir
alla veröldina á valdi sínu.”
“Eg varð kafrjóð, því nú fyrst skildi eg við
hvað hún átti.
“Æ, nei, þér eruð mjög vingjarnlegar, en
þér megið ekki gera þetta. Eg------”
Mér ti'l mestu undmnra — því Lady Sophiía
de Gretton var ekki kona, sem roðnaði út af
smámunum,—skifti hún litum og varð flóttaleg
á svipinn.
“Verið ekki alt of þafcklátar,” sagði hún
eins og hálf hikandi. “Það sem eg ætla að gera
fyrir yður er ebki þess vert, að á það sé mirtst
— aðeins óánægja fyrir mig. Góða mín, þér
megið trúa því, að hvað sem fólk segir yður
um mig, þá er eg hamingjusöm í dag, og það
eruð þér sem hafið gert mig glaða. Þessi, þessi
tilraun mín er þægileg tilbreyting á starfi rmínu,
og — eg er í raun og veru vinur yðar. Þér getið
með góðri samvizku þegið alt sem eg kaupi
handa yður í dag.”
“En,” sagði eg, því að eg var hrædd við að
virðast ókurteis, en vildi samt ekki láta þetta
niður falla að svo búnu, “þér sögðuð nýlega að
þér væruð fátækar.”
“Eg er sjaldan svo fátæk að eg geti ekki
gert það, sem mig langar til. En eg spára á sum-
um sviðum atriði, sem eru mér óþörf, en ekki
það, sem mig langar til og það sem skemtir
mér, það veiti eg mér.”
Hún sagði þetta mjög glaðlega en svipur
hennar var órólegur og flóttalegur. Eg vissi að
hún leyndi mig eimhverju, en eg gat ekki spurt
hana frekara. Vagninn staðnæmdist nú fyrir
framan Woolland og þjónninn opnaði hurðjna.
í næstu þrjá tímana var eg í sannarlegum
draumi. Eg sem hafði árum saman orðið að
sætta mig við að þiggja að gjöf tvo gamla kjól?
af Mrs. East, og hafði verið þábklát fyrir það:
eg hafði orðið að sætta mig við boli sem voru
keyptir í Peckham fyrir tvo shillings hvor, og
sokka, sem lituðu brúna fætur mína og nærpils
í blóðrauðu fanneli!
Eg sem hafði orðið að sætta mig við alt
þetta, féfck nú nærföt úr mjúkasta og dýrasta
sliki, sett kniplingum. Dýrustu sfcó, sem til
voru, þunna silkisokka, millipils, sem vel hefðu
getað verið danskjólar, og þá fegurstu hatta
og kjóla, sem hugsaist gat, og sem njig hafði
ekki getað dreyrnt um þegar eg var í Packham.
“Svona kjólar, sem maður kaupir tilbúna,
eru auðvitað bara hjálp í viðlögum,” sagði Lady
Sophía, “en þeir verða nú að duga þangað ti'I
þér fáið einhverja betri. Það er heppliegt, að
þér eruð vaxin eins og alment gerist, svo að
enginn vandi er að kaupa yður mátuleg föt,
annars mundi illa fara í kvöld.”
“Á eg að fara á dansleikinn með yður núna
lí kvöld?” spurði eg. “En mér hefir efeki verið
boðið.”
“Eg sendi Lady Dunbar miða áður en eg fór
eftir yður, og spurði hvort mér leyfðist að koma
með unga vinkonu mína með mér. Eg sagði, að
vinkona þessi hefði komið óvænt, og auðvitað
mun hún veita mér þá bæn með ánægju. Svar
hennar mun bíða ofcfcar heima. En vel á minst,
þegar eg tala um að koma heim, þá man eg að
nú er kominn tími til að komast þangað. Eg
íhugsa að við höfum nú keypt alt, sem ofcfcur er
allra nauðsynlegast, og klukkan er næstum orð-
in sjö. Við borðum miðdegisverðinn kl. níu,
bara við tvær. Eg sendi nökkrum vinum mínum
af — boð, þeir ætluðu að koma og snæða með
mér — og svo getið þér hvílt yður í einn klukku-
tíma. Eg vil gjarna að þér séuð ólúnar og hress-
ar, því eg reiði mig á að þér hrífið alla er þér
komið í fyrsta sinni fram í samfevæmislífi borg-
arinnar.”
Eg hafði aldrei á æfi minni komið á dans-
leife.
“En gerum nú ráð fyrir að illa fari fyrir
mér með háttalagið, og verði yður til minfcunn-
ar,” sagði eg áhyggjufufl.
“Þér eruð hefðarmær, góða mín. Engin
kona, hvort sem hún er hertogaárú eða drotning
getur verið meira en það. Og ekki skuluð þér
ætla, að eg hafi lagt út í tilraun þessa án þess að
veita framkomu yðar eftirtekt, og eins mál-
ifæri yðar, vegna þess að orstír minn væri ann-
ars í hættu á meðal þessa fólks.”
. “Ekki veit eg hvað þér eigið við með
þessu.”
“Það gerir ekfcert til, og nú er enginn tími
til að fara út í þá sálma. En eg gleymdi að
spyrja: Það lítur út fyrir að þér gætuð dansað.
Það er mjög þýðingarmikið fyrir þá, sem boma
ifram í samkvæmislífinu.”
“Mamma mín dansaði ágætlega,” svaraði
eg hreýkin. “Hún kendi mér að dansa, og sagði,
að þótt eg þyrfti aldrei að nota þá kunnáttu,
mundi það samt gera hreyfimgar miínar frjáls-
legri og göngulag mitt léttara. Ekki veit eg
hvort svo hefir orðið, en eg get vel dansað —
nema nýju damsana, sem hafa verið teknir upp
nú nýlega.”
“Gott er það. Seinna skuluð þér segja mér
eins mifcið og þér óSkið um hana móður yðar,
fortíð yðar of æfi í — í Peckhajn eða var það
ekki þar, sem þér bjugguð? Ert nú höfum við
um annað að hugsa, góða mín. Eg ætla að kalla
yður Consuelo, og vitið þér nú hversu þýðingar-
mikið þetta kvöld er fyrir yður?”
Eg horfði forviða á hana. Við vorum rétt í
þessu að aka inn í Parfc Lane.
“Til allrar lufcku,” sagði hún eins og við
sjálfa sig, “þá er lokið öllum hirðstefnum þetta
tímabil, svo eg þarf ekki að fara með yður
þangað, annars gæti það orðið vandræða atriði,
því að þar eru gerðar svo margar spumingar,
og sé þeim ekfci svarað þá er búið með það,
Eins og safcir standa þá eru engar hindranir á
leið yðar, og dansleikur þessi mun verða yður
til happa. Því þegar um svona fagra stúlku er
að ræða, þá hirða margir menn — menn sem
vert er að eiga — ekkert um heiman mund.
Þér verðið bara að hafa vit á þvi að grípa tæfci-
færið, þegar það gefst, og það gefst sjálfsagt i
kvöld. Þér megið treysta því, að eg Skal hjálpa
yður af stað, og — en nú emm við komnar
iheim.”
Fötin, sem eg ætlaði að nota á dansleifcinn,
höfðum við verið svo greindar að taka með
okkur á vagninn, og litli drengurinn í einfcenn-
isbúningnum, sem Lady Sophía hafði talað um
— mér sýndist hann mjög virðúleg persóna —
fcom og hjálpaði frönsku herbergisþernunni til
að bera dótið upp í herbergi mitt.
En hvað það var yndislegt herbergi! Aldrei
hafði eg séð neitt því líkt, og eg gat næstum
efcki trúað, að eg ætti að búa í því þennan stutta
tíma, sem eg áttí þarna að vera. Ekki var hægt
að hugsa sér neinn meiri mismun, en á hinu
dimma og óvistlega herbregi, sem eg bjó í ásamt
börnum Mrs. East. Þarna voru myndir á veggj-
unum, bækur í skápum og stórt búningsborð
með spegli yíir.
Eg baðaði mig í baðherberginu, sem var
inn úr svefnherbergi mlínu. Eg var klædd í silki
og kniplinga; hin brosandi Adele vafði mig inn
í ljósbláan morgunkjól og síðan hvíldist eg á
mjúkum kniplingalögðum koddum, sem ilmuðu
af blómaangan og síðan reis eg á fætur hvíld
og hrest, þótt eg væri í alt of æstu skapi til að
geta sofið.
Á meðan eg hvíldi mig hafði herbergis-
þernan sett upp hár Lady Sophíu og gat hún
nú litið eftir að hið gulljarpa hár mitt væri
gert upp. Franska Stúlkan fékk fyrst leyifi til
að fylgja sínum hugmyndum, en þegar hún
hafði lokið verkinu, þá bað Lady Sophía han'a
að rífa það alt niður.
“Það er lang bezt að hafa hárið, með því
lagi, sem Miss Brand hefir haft það. Það ber
fremur að líta á hana sem mynd en auglýsingu í
nýtízku blaði. Hún hefir fundið sjálf upp mjög
frurrtlegan máta að gera upp hár sitt. Hár henn-
ar hrekkur á eðlilegan hátt.”