Heimskringla - 07.05.1947, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. MAÍ 1947
^acococqioo&&coQoa»aaeaeea<Boaoooocooogoeoaoococoaciooogr
íftdmskrhttila
(StofnuB lltt)
Kemur út ú hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24185
VerO blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 7. MAI 1947
Fjárhagsáætlun sambandsstjórnarinnar
Það var búist við skattalækkun á fjárhagsáætlun sambands-
stjómar á þessu ári. Þetta hefir ræst vonum framar í einu atriði, á
lækkun tekjuskattsins. Lækkun hans nemur 29% að meðaltali á
fjárhagsáætluninni, sem síðast liðna viku var lesin upp í þinginu
í Ottawa. Þetta er ágætt fyrir stóreignamennina, en fyrir þá f jöl-
skyldufeður, sem ekki hafa yfir 1,500 dala tekjur á ári, eða ógifta
menn og konur með 750 dala tekjum og menn er smærri viðskifti
hafa með höndum, er þessi skattlækkun einskis verð. Þeir hafa
yfir engu að fagna af henni og eru heldur ver staddir en áður,
vegna þess að verð vöru hefir hækkað síðan á stríðsárunum, og
tollar og vöruskattar eru eins og þeir áður voru. Fyrir fjöldanum
eða öðrum en stóreignamönnunum, hefir byrðin heldur þyngst.
Almenningur vænti þess þó ekki og hafði fulla ástæðu til þess, að
hagur sinn mundi ekki versna, er stríðinu var lokið og hinum
mikilfenglegu útgjöldum í sambandi við það, létti af stjórninni.
En þetta hefir nú reynst á annan veg.
Það eina góða sem af tekjuskattslækkuninni leiðir, þó hún
nái ekki til fjöldans, er það, að henni eða því sem henni nemur,
væri þá hægt að verja til aukinnar framleiðslu, eða nýrra fyrir-
tækja, sem atvinnu skapaði, ef handlhöfunum fyndist nógu bjart
yfir þjóðlífinu til að leggja féð fram til þess, eða væru vissir um
að það gæfi meiri arð, en algengir bankavextir nema. En það á nú
eftir að sjást.
Fjárhagsáætlunin fyrir árið 1947-48 gerir ráð fyrir tekju-
afgangi er nemur 190 miljón dýlum. Það mun réttlætanlegt telj-
ast, er á það er litið, að 100 miljónir af því er eyrnamarkað út-
gjöldum til Ontario, Quebec og Nova Scotia, ef þau skyldu sam-
þykkja að skifta upp skatttekjum sínum við Ottawa-stjórnina,
eins og önnur fylki landsins hafa gert. Þessu þarf ef til vill ekki að
gera skóna, en tekjuafgangurinn yrði ekki svo mikill, að neitt sé
út á það að setja, þó að svo fari.
Alls eru tekjurnar áætlaðar $2,450,000,000. Til samanburðar
voru þær árið 1946—47 $2,948,000,000. Útgjöldin eru á árinu
1947—48 áætlaðar $2,100,000,000, en voru á síðast liðnu ári
$2,632,000,000. Útkoma síðast liðins árs er því betri en hins kom-
anda og er landið aldrei í sögunni sagt hafa sýnt svo mikinn árs-
gróða. En við þann gróða er það að athuga, að hann stafar mest-
megnis af sölu hernaðartækja frá stríðinu.
Það mun mega gera ráð fyrir að alt fram að tveim miljónum
manna hafi greitt tekjuskatt, eftir tekjuskattslögunum, eins og
þau voru þegar verst lét. Eftir að þau lækkuðu og undanþágur
voru fleirum veittar, hefir tala þeirra að líkindum lækkað mikið,
eða alt að helmingi. Vinnandi menn, sem með því síðasta hafa
ekki greitt skatt, nema því að líkindum alt að þrem miljónum.
Sézt af því hvað tekjuskattslækkunin nú nær til fárra af þjóðinni
í þessari fyrstu fjárhagsáætlun Douglas Abbots. Varar hann og
almenning við að gæta vel efna sinna, sem ef til vill er þörf
áminning, en hann hefir samt dálitla reynslu í og að iíkindum
eins mikla og einlæga og stjómin!
Því er híldið fram, að allar tekjur Canada þjóðarinnar nemi
12 biljón dölum, sem er mikið. En eigi að síður yrði þjóðin að
hætta að éta í háift annað ár, ef hún ætti að eiga það skuldlaust,
sem hún hefir undir höndum.
EINS OG NÝR KóR
Það er ekki ýkja langt síðan,
að vér heyrðum Karlakór íslend-
inga í Winnipeg syngja. Fanst
þá all-mikið bera á ósamræmi
raddanna í kórnum. Við að hlýða
á þennan sama kór aftur á mánu-
dagskvöld, var varla hægt að
trúa, að þetta væri sami söng-
fkykksurinn. Bæði voru raddim-
ar svipaðri hver annari en áður
og svo var val laganna alt annað,
frískari og léttari lög voru nú
sungin, og voru sem nýr söngur
hjá kómum og fimlegar áhaldið
en áður.
Kraft virtist skorta í stærri
lögin eins og Kirkjuhvoll, Álfa-
fell og Fannaskautar faldi há-
um. Náði það jafnvel til bassans
nú, sem áður hefir verið þyngri.
Bezt sungna lagið var ef til vill
Á veiðiför, en raddir náttúmnn-
ar heyrði maður þó varla fyr en í
laginu Við hafið eg sat. Þó verð-
ur ekki annað sagt, en að söngur-
inn hafi verið í heild sinni með
skemtilegra móti.
Ragnar Stefánsson las upp
gamansögu, eftir Guðmund Dan-
ielsson, er heimsótt hefir Vestur-
íslendinga og flutt hér kvæði
eftir sig, er mjög góð þóttu.
Tunglmyrkvinn hét sagan er
Ragnar las og svo vel, að áheyr-
| endur skeltu upp yfir sig af
hlátri upp aftur og aftur út allan
lesturinn. Er það ekki í fyrsta
sinni, sem Ragnar hefir Íslend-
ingum skemt með list sinni sem
upplesari og leikari.
Einsöngva sem á samkomunni
vom sungnir, söng Elmer Nordal
og var söngur hans hið bezta
rómaður.
Guðmundur Stefánsson, for-
seti Karlakórsins gat þess í byrj-
un samkomunnar, að tilefni
hennar væri að styrkja sjúkan
félaga kórsins, sem á sjúkrahúsi
hefir lengi verið og sungið hefði
á hverri samkomu kórsins s. 1.
18 ár, þar til nú. Félaginn er
Loftur Mathews. Hafði þessu
verið sá gaumur veittur, að G. T.
húsið var troðfult og gott ef
nokkrir urðu ekki frá að hverfa.
Getur það skoðast sem mikill og
fagur samúðarvottur hjá íslend-
ingum með hinum sjúka. Á
Karlakórinn þakkir skilið fyrir
samhygð og drenglund sýnda
með því að gangast fyrir sam-
komu þessari.
NÚ ER ÞAÐ HEIMS-
V ALD ASTEFN A
BANDARÍKJANNA
Eitt af því sem Henry Wallace
ber Bandaríkjunum á brýn í rœð-
unum sínum frægu í Evrópu, er
að þau séu. að taka upp gamal-
dags heimsvaldastefnu (imper-
ialism).
Er skoðun þeirri fagnað af
vinstrimönnum innan brezka
verkamannaflokksins, sem ekki
er óeðlilegt, því þeir hafa, álsamt
kommúnistum, á síðari tímum
haldið þessu sieitulaust fram. Og
óvefengjanlegri sönnun fyrir
þessu er auðvitað ekki til en orð
manns ,sem er bandarískur þegn,
og þar ofan í kaupið fyrverandi
vara-tforseti!
Að þetta sé af sannfæringu
talað, skal heldur ebki rengt. En
þar sem Bandaríkjunum er af-
dráttarlaust brugðið um að þau
séu að taka upp heimsvalda-
stefnu og séu að draga Bretland
inn í hana með sér, er ekki úr
vegi að miálið sé athugað.
Og þar sem Bandaríkin eiga
að gera það Rússum til meins, er
ekki úr vegi að athuga hana sam-
hliða stefnu Rússa. Sannleikur-
inn er auk þess sá, að stefna
Bandaríkjanna hefði orðið alt
önnur en hún nú er, ef RúBsland
hefði ekki haft sig eins í frammi
um að ná yfirráðum yfir stórum
hluta Vestur-Evrópu, Tyrklandi,
Litlu-Asíu og Miðjarðarhafinu.
Það var ekki fyr en Rússland
hafði gengið lengra en góðu hófi
gengdi í þessu efni, og Bretland
var byrjað að draga sig í hlé, að
Bandaríkin fóru — þó ofseint
væri og gegn vilja slínum — að
veita þessari hættulegu stefnu
Rússa viðnám.
Þessar áætlanir Rússa byrjuðu
með því, að þeir tóku 273,947 fer-
miílur af landi, með 24,355,500
íbúum, sem Bretland og Banda-
ríkin fengu ekki við ráðið, eða
mótmælt hvort sem þeim féll
það betur eða ver. En þessi inn-
limun Eystrasaltsríkjanna og
forna rússneska hlutans af Pól-
landi og hin áhrifamiklu hernað-
arsvæði, sem Sakhalin og Kurile
eyjar, nægðu Rússum ekki. Það
heimtaði yfirráð Dardanella-
sundanna. Það yfirgaf Iran að
vísu, en ekki fyr en sameinuðu
þjóðirnar kröfðust þess. Það tók
þegjandi og hljóðalaust yfirráð
Póllands, Tékkóslóvakíu, Rú-
maníu, Búlgaríu, Ungverj alands,
Júgóslavíu og Albanáu. Það
reyndi að verða alráðandi á
Grikklandi. Það rauf og Pots-
dam-samninginn til þess að
reyna að koma á kommúnista-
stjórn í austurhelmingi Þýzka-
lands.
Þegar á alt er litið, hefir Rúss-
land fært svo út ríki sitt sáðan á
stríðsárunum, að það má telja
einn hinn skjótasta og víðtæk-
a9ta sigur heimsvaldastefnunnar
eða imperialisma, sem á verður
bent í nútíð. Á þetta minnast
málsvarar Rússa ekki einu orði,
en hamast við að rógbera Banda-
ríkin fyrir heimsvaldastefnu
sína. *
Eitt með öðru sem bent er á
til marks um hana, er að Banda-
ríkin og Bretland hafi sameinað
í hagsmuna og pólitískum skiln-
ingi yfirráðasvæði sín í Þýzka-
landi. Hins er ekki getið, að
þetta hafi ekki gerst — og aðeins
í efnalegum skilnnigi, sem rétt
væri, fyr en útséð var um að
Rússar veittu samþykki sitt til
að alt Þýzkaland yrði sameinað
eins og gert var ráð fyrir í Pots-
dam-samningnum. Þýzkaland
var að kollvarpast. ViðTeisn Ev-
rópu var óhugsanleg, vegna þess,
að framleiðslu Þýzkalands mátti
ekki reisa við. Kostnaðurinn af,
að sjá Þýzkalandi farborða, var
orðin meiri en skattgreiðendur
Bandaríkjanna voru viljugir til
að leggja sér á herðar og brezkir
skattgjaldendur risu ekki
lengur undir. Það var því alveg
gamanlaust, fyrir Bandaríkjun-
um, að ráða fram úr þessu. En
úr því engin samvinna við Rúss-
iand var fáanleg og Breta skorti
getu, virtist ekki nema þetta
eitt liggja fyrir. Þó verkamanna-
flokkur Breta telji það nú nýja
heimsvaldastefnu af hálfu
Bandaríkjanna, verður við það
að sitja. En það má þó um það
segja, að þaðan virðist það koma
úr hörðustu átt.
1 Tyrklandi og Grikklandi
tóku Bandaríkin að sér ábyrgð
Ðreta um að sjá þessum löndum
farborða, úr því Bretland var
ekki fært um að leysa skyldu
sána þar af hendi, eftir að Bretar
höfðu tilkynt Rússum þ'að. Og
Bandaríkin höfðu verið að veita
iþessum þjóðum fé og lán eftir
be'iðni þeirra sjálfra og út á það
var aldrei sett, enda var það látið
tiltökumál, þwí hin ógeðslegu
imperialistisku Bandaríki, voru
að dœla út biljónum dáia til við-
reisnar bágstöddum þjóðum um
allan heim, bæði vinveitteum og
óvinveittum sér. Þau voru og
að afnéma herkvöð og að fækka
mönnum í hernum alt sem kost-
ur var á. Þau buðust og til að
iáta af hendi aðalvopn sitt, atom-
sprengjurnar við sameinuðu
þjóðirnar, ef undanþegnar voru
neitunar ákvæði laga þeirra og
einfaldur meirihluti réði hvað
við þær væri gert. Þetta mátti
ekki Rússlands vegna, er eitt
varð að ráða hvernig þær yrðu
notaðar!
Að þvá er landaásælni viðkem-
ur, veittu Bandaríkin Philipsey-
ingum sjálfstæði og kröfðust
ekki annars fyrir sjálf sig, en
eftirlits með lítt bygðum eyjum,
sem Japan hélt samkvæmt gerð-
um Þjóðabandalagsins gamla, en
það notaði til þess, að gera árásir
frá, á Bandaríkin og Norður-
Ameríku í byrjun stríðsins. Um-
ráð eða eftirlit þessara eyja,
höfðu Bandaríkin með hernámi
þeirra. Rússland var þessu sam-
þykt, sem ekki var nein furða, er
litið er á landaásælni þeirra. En
Bretland og Ástraiía, voru ekki
samþykk þessu og skoðanir Sir
Alexander Cadogan og Hodgson
ofursta sem frá nefndum þjóð-
um voru, eru efitrtektarverðar
er um mál sem þessi er að ræða.
Bandaríkin kröfðust að halda í
eyjar þessar í nafni öryggis og
kváðust ekki tefla á hætturnar
með að þær væru í annara þjóða
höndum. En þessir menn vildu,
að Bandaríkin hefðu umboð
þeirra þegið frá sameinuðu þjóð-
unum, sem það fylgdi að við-
skiftaréttur annara þjóða átti
þar griðland og yfirráð Banda-
Tíkjanna væru úr sögunni, ef,
eða þegar sameinuðu þjóðirnar
ákvæðu að svo skyldi vera. —
Bandaríkjunum þótti nægur tími
til að afsala sér þessum umráð-
um, þegar friður væri samin. Að
vísu var hvorki England né sam-
einuðu þjóðirnar á móti því að
Bandaríkin innlimuðu hreint og
beint þessar eyjar, en það var
aðferðin, sem þessir menn voru
ekki ánægðir með; má og um
hana deila í það óendanlega, en
hver óttast að Bandaríkin séu að
fást um yfirráð þessara eyði
eyja í öðru skyni, en öryggis
fyrir Norður-Ameríku?
Miklu þýðingarmeira mál, frá
sjónarmiði friðarins, er sú
stefna Bandaríkjanna, sem mik-
ið hefir nú síðustu vikurnar ver-
ið rætt um, en það er að fela
sameinuðu þjóðunum málið um
fjárhagslega aðstoð til Grikk-
lands og Tyrklands og vernd
sjálístæðis þessara þjóða. Það
er ekki til hliðstætt dæmi'þessu
i sögu nokkurs stórveldis, að það
hafi falið félagSskap, jafnvel sem
sameinuðu þjóðanna sem ekki
eru ávalt sameinaðar, vald til
þess, að ráða með einföldu afli
atkvæða og án þess, að krefjast
nokkurs neitunar-valds, að þvi
sé skipað burtu af þeim stöðum,
sem það áleit nauðsynlegt, a6
aðrir nái ekki yfirráðum yfir,
vegna síns eigin öryggis. Það
ber ekki mikinn hátt ofríkis eða
drotnunar með sér.
Þrátt fyrir þessar staðreyndir
er Bandaríkjunum brugðið um
ásælni til heimsyfirráða og ótrú-
mensbu við Sameinuðu þjóðirn-
ar. Það skeði rétt nýlega, og ætti
að vera mönnum í fersku minni.
að Albanir voru fundnir sekir af
Öryggisráði sameinuðu þjóðanna
um að leggja sprengjur í Oorfu-
sundið og sökkva brezkum skip-
um. Þegar til álits og atkvæðis
Rússa kom, beittu þeir neitunar-
valdi sánu í þessu máli á móti
nálega hverri einustu þjóð sam-
einaða þjóðafélagsins. Dæmið
stendur þá þannig, að á aðra
höndina bjóðast Bandaríkin til
að fara á móti þýðingarmiklu
atriði í sinni eigin utanríkis-
málastefnu, til þess að meirihluti
atkvæða sameinuðu þjóðanna sé
lagaboðið, en á hina neita Rúss-
ar, að viðurkenna úrskurð sam-
einuðu þjóðanna í Albanííu mál-
inu, sem iblaðið Manchester
Guardian kallaði nýlega mjög
réttilega “stór hættulegt hug-
myndinni, sem félag Sameinuðu
þjóðanna er bygt á.” En á milli
þessara tveggja heima, Rúss-
lands og Bandaríkjanna, gera
Henry Wallace og vinstri menn
ií brezka verkamannaflokkinum
þannig upp reikninginn, að aðal
hættan sem yfir heiminum vofi.
sé heimsvaldastefna Bandaríkj-
anna!
Vel má vera, að utanríkismála-
stefna Bandaríkjanna sé ekki
hin fullkomnasta. En þegar far-
ið er að gefa í skyn, að heimsins
mesta hætta, stafi frá Banda-
ríkjunum, getur engum dulist,
að siíkt stafar af blindu ofstœki
eða fiokkstrú, sem bág brýtur
við raunveruleikann, og frelsis-
stefnu Bandaríkjanna bæði í
þjóðlífinu og út á við. Þau eru af
öllum stórveldum heimsins, hin-
ir sönnustu frelsisunnendur enn-
þá, og eru fjarri heimsvalda-
stefnunni en nokkurt þeirra hef-
ir nokkru sinni áður verið.
—Úr Winnipeg Free Press.
KOSNINGAR í JAPAN
1 Japan fóru fram kosningar
25. apríl, sem lítið eða ekki hefir
verið getið í hérlendum blöðum,
en sem eftirtektaverðar þykja
'eigi að síður og bera vott um
breytingu á hugsunarhætti jap-
önsku þjóðarinnar, síðan Banda-
ríkjamenn tóku þar við yfirráð-
um.
Kosningamar fóru þannig, að
aiþýðu- eða jafnaðarmanna-
flokkurinn, fékk flest þingsæti
af öllum flokkunum, en ekki þó
nægilega mörg til að mynda
einn stjórn. Hann hafði 143 þing-
sæti eða 12 fleiri en liberalar,
sem er annar sterkasti flokkur-
inn. Ætluðu margir hann verða
sigursælastan. En svo eru marg-
ir fleiri flokkar, svo sem íhalds-
flokkur, hinn nýi lýðræði'sflokk-
ur og flokkur óháðra og komm-
únista. Hlutu hinir sáðast nefndu
aðeins 4 þingsæti, höfðu áður 6,
en bjuggust nú við 15. Þykir
líklegast, að lilberalar og íhalds-
menn og lýðræðisflokkurinn,
sem menn eru í úr báðum þess-
um flokkum, myndi stjórn — og
ef til vill með íhaldsforsætisráð-
herra. En þetta eru auðvitað á-
giskanir fregnrita ennþá.
Það sem eftirtektaverðast þyk-
ir við þessar kosningar, er hvað
þjóðin hefir gert sér mikið far
um að mynda sér sjálfstæðar
skoðanir á stjórnmálunum. Hún
lét sér áður svo að mikið bar á,
nægja, að greiða atkvæði mað
vinnuveitendum sínum eða keis-
arastjórninni, eins og henni væri
skipað það. Er talið víst, að
þetta pólitíska sjálfstæði sitt
hafi hún öðlast fyrir dvöl Banda-
ríkjamanna í landinu. Gengi Al-
þýðuflokksins er órækt vitni
þessa. Hann var studdur af
verkamannasamtökum, sem áður
áttu sér varla griðland í Japan,
sökum yfirgangs stóriðjuhöld-
anna og keisarastjórnarinnar. —
Verkamanna samtök þessi hafa
nú 4 miljónir meðlima; þau eru
þrjú alls ,en tvö af þeim eru
fylgjendur alþýðuflökksins, en í
einu þeirra eru kommúnista:
sagðir ráða miklu.
Alt fram að síðustu áramótum,
fóru litlar fregnir af því sem var
að gerast í Japan. Eftir að Mac-
Arthur tók þar við yfimáðum,
virðist alt hafa verið með kyrr-
um kjörum. Japar hafa eflaust
litið á hann, sem mjög máttug-
ann, úr því hann lagði keisarann,
sem þeir álitu að minsta kosti
háifguð, að velli og hersveitir
hans. En í byrjun þessa árs fór
að bera á óánægju verkamanna
og þeir fóru að hóta verkföllum,
höfðu meira að segja ákveðið
eitt slákt í febrúarmánuði síðast
liðnum en MacArthur bað þá að
gera það ekki, en lofaði að at-
huga mál þeirra. Yoshida for-
sætisráðherra bráðalbirgðar-
stjórnarinnar, var að ýmsu frek-
ur og óvæginn og galt MacAr-
thur þess stundum. Samt kom að
því, að forsæti'sráðherra bauð al-
þýðuflokkinum 5 manna þátt-
töku með sér í stjórninni, en
hann þáði það ekki. Ennfremur
reyndi forsætisráðherra, að setj a
hámarksverð á vöru og ákveða
vinnulaun, en það blessaðist
ekki, en mest þó vegna öngþveit -
isins í peningamálum landsins.
Framfærslu-kostnaður hafði
hækkað 48 sinnum við það sem
var fyrir stríð, og verð vöru 64
sinnum. Stjórninni tókst ekki að
halda upp kaupmætti pening-
anna, þó hún á stuttum tíma tve-
faldaði stundum seðlaútgáfuna.
En MacArthur gerði sjáanlega
alt sem í hans valdi stóð til að
bjarga málum alþýðunnar eins
mikið og iðjuhöldarnir stóðu á
móti því, og það fann alþýðan og
verkamenn. Með því voru, eins
og eitt blað komst að orði, “gróð-
ursett áhrif vestræns lýðræðis,
mannréttinda, persónulegs sjálf-
stæðis og frjálsrar hugsunar í
hugum Japana. Og það leiðir ó-
. hjákvæmilega af dvöl Amerískra
hersveita í Japan, að hinn gamli
grundvöllur einræðis og öflugrar
stjórnar gliðnar í sundur.”
MacArthur telur kosningarn-
ar hafa borið þess ljósan vott, að
lýðræðishugsjónin, sé óðum að
festa rætur í Japan, eins og til
hafi verið ætlœt. Allir sterkustu
flokkarnir séu öfgalausir og
muni ekki hrapa að neinu, sem
til óheilla gæti orðið þeim á
frelsisbraut sinni.
tJR ÖLLUM ÁTTUM
Frá Delhi á Indlandi bárust
fréttir s. 1. viku um, að 50,000,-
000 Hindúa, sem undir nafinu
“úrhrökin” (untouchables) hafa
gengið, hafi verið gerðir að borg-
urum með fullum pólitískum
réttindum undir hinni nýju
stjórnarskrá landsins.
Þarna hefir sögulegur viðburð-
ur gerst. “Úrhrökin” hafa fram á
síðustu tíma átt litlum réttind-
um að fagna rneðal þjóðar sinn-
ar. Þeir máttu t. d. ekki sækja
vatn í sömu brunna og aðrir
þegnar landsinS; þeim var og
bægt frá að koma inn í skóla og*
frá mentun að öðru leyti en því,
að þeir máttu sitja úti fyrir
skóladyrum og gluggum, og gera
sér mat af mentamolum þeim er
þeir gátu þannig hent á lofti.
Um uppruna “úfrhrakanna”,
vita menn ekki mikið. Er helzt
ætlað að þeir hafi verið elztu í-
búar landsins, svipað og Indíán-
ar Ameríku. Nú verða þeir i
engu aðgreindir frá Hindúum,
hvorki að ætt, hörundslit eða
máli.
En það er hin hatrama stétta-
skifting á Indlandi, sem ávalt
hefir á þennan flokk landsmanna
litið sem úrhrök, og sem aðrir í-
búar ættu helzt ekkert við að
sælda, nema nota þá sem vinnu-
þræla. Þeir hafa ávalt unnið og
auðvitað erfiðu'stu verkin og ó-
þrifalegustu vegna mentunar-
leysis. Jafnvel þó margir þeirra
hafi náð í nokkra mentun og ekki
verið að öllu fyrirlitnir, hefir