Heimskringla - 07.05.1947, Blaðsíða 6

6. SlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. MAÍ 1947
“Mér finst þetta mæla á móit honum. —
Hversvegna getur hann ekki komið siíkum
hlutum í kring eins og annað fólk? og umfram
■alt: Hversvegna vill hann endilega búa í Arrioh
Hall? Þeirn mun meira, sem eg hugsa um þetta,
því miður finst mér það viðeigandi fyrir unga
stúlku að dvelja á sMkum stað, hjá manni, sem
getur verið að búa til falska peninga eða hver
veit hvað, Finnið yður einhverja ástæðu og
farið svo leiðar yðar. Eg mundi í yðar sporum
ekki nefna neitt um að þér eigið vini í nágrenn-
inu, fyr en eg hefði ákveðið hvað eg gerði, og
gert ráðstafanir því viðvíkjandi; því að þessi
Mr. Raynor gæti kanske haldið yður nauðugri
hjá sér í húsinu, ef hann hefði hugmynd um að
þér hefðuð ráðgjafa í grendinni.
“Segið að þetta bréf kalli yður burt. Það
er ekki sennilegt að Mr. Raynor, sem er blindur,
viti hvaðan bréfið er. Hér er alt af staður handa
yður og þess fyr, sem þér komið þeim mun
betra. Ef þér komið ekki í dag þá reynið að
koma á morgun.”
“James, þjónninn minn, sem færði mér
bréfin, sagði mér að þér hefðuð fengið bréf með
póstinum. Eg vona að þér hafið ekki fengið
neinar slæmar fréttir?”
“Nei, ekki neitt slæmar,” sagði eg hikandi.
“En hálf óþægilegar býst eg við ef dæma
má af málrómi yðar. James sagði, að bréfið
kæmi frá Lull. Mér þykir vænt um að þér eigið
vini hér í nágrenninu, það er miklu skemtilegra
fyrir yður. Ekki vil eg að þér búið hér eins og
einsetukona Miss — Miss Bums.”
Eg fékk samvikubit. Eg gat ekki farið eftir
ráðum Miss Smith; en mér fanst það næstum
mín sök að hún hafði þessa röngu skoðun á Mr.
Raynor. Jafnvel þótt hið háa kaup hefði ekki
verið í boði, hefði eg ekki svikið þennan veiklu-
lega, gamla mann eftir hina vingjamlegu um-
hyggju, er hann hafði sýnt mér, þótt húsið hans
væri svona óheimlegt.
Eg skammaðist mín fyrir að eg hafði um
augnabUk ætlað að halda kunningsskap mímun
við Miss Smith leyndum fyrir Mr. Raynor, og
þótti næstum vænt um að þetta komst upp. í
stað þess að hvetja mig að forðast kunningsskap
annara eggjaði hann mig til þess.
“Eg þekki Miss Smith sem býr hér í ná-
grenninu," sagði eg. “Bréfið er frá henni, og ef
þér hafið ekkert á móti því, ætla eg að heim-
sækja hana seinni partinn í dag. Eg verð ekki
ií burtu nema einn og hálfan annan tíma 1 mesta
lagi.”
Mér missýndist kanske en mér virtist sem
andlit Mr. Raynors fengi annan svip undir
græna skygninu.
“Auðvitað, fyrst þér óskið þess,” sagði hún.
“En heyrið hvernig regnið hamast á rúðunum.
Það Mtur út fyrir að rigni í allan dag. Hvað ætti
eg að gera ef þér yrðuð nú innkulsa og mistuð
röddina, sivo að eg yrði dögum saman sviftur
þeirri ánægju að hlusta á yður — einu ánægj-
unni, sem eg hef ? Hafið þér nokkuð á móti því
að skriifa vinkonu yðar og segja henni, að ef
veðrið leyfi, þá heimsækið þér hana á morgun?”
“Eg vil gjarna skrifa henni í dag i stað
þess að heiimsækja hana,” flýtti eg mér að segja.
“Það gerir engan mun.”
“Þakka yður fyrir,” sagði Mr. Raynor, og
var auðheyrt að honum létti mikið fyrir brjósti,
og eg fann til með sjálfri mér, rétt eins og eg
hefði gert aumingja gamla manninum rangt til.
Eg las fyrir hann upphátt bréf, blöð og
langa ferðalýsingu alt fram að hádegisverði.
Þá hafði eg frí í klukkutíma, því að eg átti
klukkan fjögur að lesa fyrir hann fáein kvæði
eftir Browning. Eg fékk matinn inn í dagstof-
una og eftir að hafa snætt, skrifaði eg í skyndi
fáeinar Mnur til Miss Smith, og hafði Mr. Ray-
nor beðið þjón sinn að fara með bréfið.
Eg tók bréfið hennar og las það á ný áður
en eg svaraði því. Umslagið hafði auðsæilega
verið illa límt. Eg hafði ekki tekið eftir því
áður, því lokið var fallið af eftir eg hafði skorið
upp bréfið.
Ef Mr. Raynar hefði ekki verið blindur, og
hefði hann haft sérstaka forvitni á mínum hög-
um, gat hann vel hafa lesið bréfið áður en eg
kom ofan. En nú sá hann ekki auk þess gátu
bréf til mín ekki vakið forvitni hans eða annara
á heimilinu. Jafnvel þótt James hefði skygnast
í bréfið var enginn skaði skeður. Ekki var það
mín sök, að Miss Smith hefði varað mig við hús-
bóndanum í Arridh Hall, og kvatt mig til að
fara frá honum og korna til sín.
Það reyndist rétt, sem Mr. Raynor spáði,
rigningin hélst allan daginn. Þegar eg kom
ofan til að lesa fyrir Mr. Raynor, logaði eldur
á ami í herbergi því, sem blindi maðurinn sat
í þótt þetta væri í byrjun ágúst mánaðar, var
samt notalega að finna hitann frá eldinum, og
það gerði hið dimma herbergi eins og dáMtið
vistlegra.
Mr. Raynor bauð mér síðan að drekka með
sér te, og þáði eg boðið hálf nauðug. En hann
stytti mér samt stundir með því að segja mér
sögur frá Indlandi, sem eg mundi hafa metið
ennþá meira, ef eg hefði ekki verið að hugsa
um mínar eigin raunir. Hann sýndi Mka mjög
lofsverðan áhuga fyrir mér og mtínum sökum og
reyndi til að fá mig til að segja sér frá þeim.
Því næst snæddum við miðdegisverð í
dimmri og óvistlegri borðstofu og gekk James
um beina. Að því búnu varð eg að leika fyrir
hann á hljóðfærið og syngja.
Loks virtist hann vera búinn að fá nóg af
hljóðfæraslætti, stóð eg þá á fætur og bjóst að
fara til herbergja minna. Eg var svo þreytt
eftir svefnleysið nóttina áður, að jafnvel minn-
ingarnar um draugasögur Mrs. Walsh, mundu
eigi geta haldið vöku fyrir mér.
“Ef yður langar ekki til að eg syngi meira,
þá ætla eg að fara að hvíla mig, Mr. Raynor,”
sagði eg.
“Sjiálfsagt. Eg vona að eg hafi eigi þreytt
yður um of. En bíðið svolítið áður en þér farið,
Mi!ss Burns. Eg ætla að biðja yður að gera mér
svolítinn greiða.”
Eg beið með eftirvæntingu. Hin undarlega
hása rödd Mr. Raynors var næstum því áf jáð.
24. Kapítuli.
“Eldurinn er útbrunninn. Eg finn það af
kuldanum í herberginu,” sagði blindi maðurinn.
“Yður hlýtur að vera kalt og mér heyrist á rödd
yðar að þér séuð þreyttar og séuð að fá hæsi.
Viljið þér nú ekki gera mér þá gleði að drekka
eitt glas af græna Ohartreuse víninu?”
Hann rétti út fálmandi hendina í áttina að
borði, sem stóð hjá stólnum hans. Hinn hugul-
sami James hafði sett bakka á borðið, á honum
stóð falleg, Mtil Vínflaska úr kristal og tvö Mtil
staup, annað var dökkrautt og hitt gult. Þau
voru fjarska falleg og var eg viss um að þetta
var eitt af þeim hlutum, sem Mr. Raynor ha'fði
flutt mieð sér frá London.
“Nei, þakka yður fyrir samt,” sagði eg
strax. “Eg er alls ekki vön að drekka svona vín,
og það stigur mér strax til höfuðsins.”
“Drekkið það bara,” sagði Mr. Raynor. “Það
gerir yður bara gott. Þér getið aldrei farið of
varlega með sMka rödd og þér hafið, og siíkt Vín
og þetta, er einmitt ágætt til að vernda röddina.
Eg lót koma með það hingað yðar vegna. Fyrst
þér ætlið nú að fara beint í rúmið, þá getur það
ekki sakað yður hvort sem er, þótt það sVífi á
yður, eins og þér segið að það geri. Það veitir
yður hvíld og þér munuð sofa vel og lengi og án
allra drauma.”
“Sofa vel og lengi og án allra drauma, end-
urtók eg hægt. “Það hlýtur að vera yndislegt.
Mér falla illa draumar—nú upp á síðkastið. En
mig langar hreint ekkert að drekka neitt á-
fengi.”
“Ef þér viljið að eg geti 9ofið í nótt, skuluð
þér gera það fyrir mig,” sagði Mr. Raynor. “Þér
hafið lagt hart að yður fyrir mlínar sakir. Mér
finst eg ábyrgðarfullur fyrir velferð yðar og
vellíðan, og er hræddur um að yður hafi orðið
kalt. Yður finst kanske, að eg sé hlutsamur, en
eg get ekki að því gert, og eg vona að þér gerið
það fyrir mig að hugga mig með því, að fara að
bæn minni.”
“Já, ef yður er þetta svo mikið áhugamál,”
svaraði eg brosandi, “skal eg með ánægjiu
drekka staup af þessu víni, hverjar svo sem
afleiðingarnar verða.”
“Kærar þakkir,” sagði hann, þótt það væri
eg, sem hefði átt að þakka fyrir hina vingjarn-
legu umhyggju fyrir velferð minni.
Hann skenkti nú vínið í rauða glasið og
gerði það einkennilega hönduglega þegar þess
er gætt, að hann var blindur, og rétti mér það
án þess að dropi færi niður. Því næst fylti hann
gula glasið handa sjálfum sér.
Þegar hann gerði það, veitti eg því eftir-
tekt að hin langa og hvíta hendi hans titraði.
Eg óskaði mér að hendi hans hefði verið öðru-
vísi. Hún minti mig óþægilega á aðra hendi,
sem eg einu sinni hafði séð og hafði góða ástæðu
til að muna.
“Og þér verðið að tæma glasið,” sagði Mr.
Raynor. “Þér vitið, að það þýðir iítið að fyrir-
skipa meðöl ef sjúklingurinn fer svo ek-ki eftii'
ráðum læknisins.”
“Eg skal gera alt sem eg get,” svaraði eg og
drakk vínið, en siíkt vín hafði eg aldrei bragðað
fyrri.
Það var sætt og sterkt á bragðið og þægi-
legt, þótt það hefði keim af remmu. Eg mundi
með ánægju hafa látið glasið niður hálf fult; en
mér fanst skamm að svíkja gamlan og blindan
mann, sem ekki gat séð hvort eg efndi lofbrð
miín eða ekki; þessvegna tæmdi eg glasið í botn
mjög samvizkusamlega.
“Góða nótt,” sagði Mr. Raynor. “Eg óska
yður langs og draumlauss svefns eins og þér
óskuðuð yður.”
“Eg þakkaði honum fyrir og hringdi á
James, svo að hann gæti hjálpað húsbónda sín-
um í rúmið. Nú var eg hvergi hrædd við
drauga, sem börðu í veggina. Þegar eg var
komin hálfa leið upp stigann var mig farið að
sifja. Eg læsti hurðinni eins og ósjálfrátt, af
því að eg var vön að gera það annarstaðar, en
ekki vegna þess, að eg væri minstu vitund
hrædd.
Svefnherbergis glugginn minn hafði verið
lokaður svo að loftið í herberginu var þungt,
og flýtti eg mér því að opna gluggann. En þótt
eg segði Mrs. Walsh, að eg svæfi ætíð við opinn
giugga, var hann samt lokaður nú.
Þótt úti væri kalt og rakt þá virtist samt
þungt loft í herberginu; og þótt eg væri þreytt
fór eg samt til að opna gluggann áður en eg
slökti á lampanum; en hann var svo vel lokaður
að mér var ómögulegt að opna hann, og að síð-
ustu varð eg að hætta við það.
Eg gat heyrt hvemig vindiurinn ýlfraði úti
og regnið barði á rúðurnar; því reyndi eg að
hughreysta mig með, að bezt væri að glugginn
væri lokaður.
Augnabliki síðar var ljósið slökt og eg kom-
in i rúmið, án þess að hafa gert nokkrar þær
varúðarráðstafanir móti draugaganginum, sesm
eg hafði gert kvöldið áður.
Djúpur og draumlaus svefn! sagði eg, er eg
lokaði augunum, “svona hugsa eg að dauðinn
sé.” Þetta hugsaði eg síðast er eg safnaði.
▲ A A
Ekki veit eg hve lengi eg var búin að sofa,
en eg vaknaði með þeirri tilfinningu, að einhver
væri að rífa og tæta í sundur hverja mlína taug.
Mig logverkjaði í allan Mkamann og mér
fanst heilinn hringsnúast eins og hjól innan í
höfðinu.
Eg lá kyr augnablik. Eg efast um að eg
hafi vitað hver eg var. Að slíðustu fór mig að
ráma í að eg væri Consuelo Brand. Eg hafði
strokið að heiman — nei, ekki að heiman heldur
frá hamingjunni. Eg var í gömlu húsi í Dorset-
shire, skrifari hjá eimhverjum. Hjá hverjum?
Já, hjá blindum manni. Hann hét Reynes eða
Raynor, eða eitthvað því um Mkt. Eg var svo
óhamingjusöm, óhaimingjusamasta manneskjan
á jörðinni. Hversvegna gat eg ekki fengið að
sófa og gleyma þessu öllu saiman? Já, hvers-
vegna srvaf eg ekki? Hvað hafði vakið mig?
Eitthvað hafði vakið mig, um það var eg sann-
færð, er eg hægt og með mestu þrautum komst
aftur til vitundarinnar. En eg hafði fundið
svona til í heilanum áður.
Það var þegar hún móðir mín sálaða dó.
Sorgin hafði haft svona áhrif á mig, auk þess
hafði eg verið sjóveik á lestinni. Eg hafði næst-
um orðið vitskert af Sorg er eg vissi að hún var
dáin, og margar nætur gat eg ekki sofið til að
gleyma sorg minni og eymd eitt einasta augna-
blik.
Þá hafði læknirinn gefið mér inn ópíum.
Af því sofnaðgi eg strax ,en hávaði úti á götunni
hafði vakið mig, og vegna þess að eg vaknaði
þannig var eg næstum búin að missa vitið.
Nú var ekki framar um svefn að ræða. Eg
var glaðvakandi einkennilega, óeðlilega vak-
andi, mfeð þá tilfinningu að eg skildi og vissi alt
milli himins og jarðar. Eg var svo vel vakandi
að allar taugar verkjuðu. Það var eins og eitt-
hvað hringsnerist innan í augum mínum. Þegar
læknirinn sá mig, sagði hann, að eg mætti aldrei
framar taka inn ópíum, þar sem auðséð væri að
eg þyldi það ekki, það æsti mig í stað þess að
sefa þegar fyrstu áhrif þess voru um garð
gengin.
Hann hafði aldrei séð óþíum hafa slík áhrif
á neinn, sagði hann mér, til að beina huga mín-
um frá sorg minni, og að hann ætlaði að skrifa
um þetta í læknablað eitt, og þar gæti eg svo
lesið um það ef eg hefði gaman af því. Nú bom
alveg hið sama fyrir mig. Eg hafði alveg
þennan sama, hræðilega höfuðverk, og allur
líkaminn var eins og viðþolslaus af verkjum.
Alveg eins og fyrir fimrn árum síðan.
Alt sem eg hafði liðið síðustu vikuna virt-
ist nú standa ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
mínum. Kvalirnar yfirþyrmdu mig alveg, og
fanst mér þetta alt hræðilegra í myrkrinu, svo
að það var óþolandi.
“Þetta batnar þegar birtir,” hugsaði eg með
mér. “Alt er verra í myrkrinu, þú verður að
reyna að vera þolinmóð nú, og-----”
Alt í einu hætti húgsunin. Eg heyrði há-
vaða eins og eitthvað væri á ferðinni inni í her-
berginu. Eg vissi nú hvað hefði vakið mig. Það
var svona hávaði. Dauft þrusk eins og einhver
væri að nudda gólf með tusku.
Hjartað stansaði 1 brjósti mínu, ekki aðeins
eins og maður notar svona orðatiltæki í Mkihga
mláli, heldur raunverulega. Eg held að það hafi
árfeiðanlega stansað.
Draugurinn var kominn! Hann var inni
í herberginu hjá mér, en þótt eg hetfði átt Mf
mitt að leysa, hefði eg eigi getað hreyft legg né
lið, og skyndilega fór hjartað að slá, hamast
eins og það ætlaði að brjótast út úr brjóstinu.
Hann ætlar að drepa mig. Eg dey bara af
að hlusta á hann, þótt hann geri mér ekkert
annað en það. Hjartað mun stansa atftur og það
fyrir fult og alt!”
Stuttu áður hafði eg hugsað að mig langaði
helst til að deyja, að dauðinn væri mér kær-
koiminn, fyrst eg væri svift allri gleði í þessum
heimi. En svona dauðdaga vildi eg ekki fá, nei,
ekki á þennan hátt, það var altof hræðilegt!
Eg hlustaði gaumgæfilega. Hávaðinn hélt
áfraim, eins og einhver væri að nudda tusku
fram og aftur á veggþilju, svo hætti þruskið og
það var eins og einhver opnaði hurð. Mér fanst
eins og hárin rísa á höfði mér.
Hurðin að svefnherbergi mínu var læst í
nótt og lykillinn var að innanverðu í skránni.
Eg mundi það, og auk þess hafði eg óljósa hug-
mynd um, að eg hefði skotið slagbrandi fyrir
hurðina. Það var hægt að brjóta hurðina upp,
en engin mannleg vera gat með nokkru öðru
móti komist inn um dymar öðruvíisi.
Að herberginu voru engar aðrar dyr, neima
drynar að þessum stóra klæðaiskáp; og þar gat
enginn hafa falið sig inni, því að eg hatfði hengt
þar upp kjólinn minn áður en eg fór í rúmið um
kvöldið.
Hvaðan kom þá hávaðinn. Eg mundi ekki
eftir þarna í myrkrinu, í hvaða afstöðu rúmið
var til annara húsgagna í herberginu; og alt atf á
meðan eg reyndi að átta mig á því heyrði eg eins
og einhver dragi andann. Alt í einu brakaði í
gömlu gólfborði undan fæti, sem stígið var á
það. Eg hrökk við og blóðið eins og fraus í
æðum mínuim; en mér létti fyrir brjósti vegna
þess að óttinn var horfinn; því að venju-Iegt
gólfborð mundi ekki braka undan draugáspór-
um.
Þarna hlaut mannleg vera að vera á ferð og
hafði komist inn í herbergið mitt. En hvernig
nokkur gat komist inn, gat eg ekki skilið; en
jafnskjótt og óttinn hvarf tók hugsun mín til
starfa. Eg hugsaði um bústýruna og hið ógeðs-
lega flærðarfas, sem einkendi hana. Hún halfði
kanske sagt mér af reimleikanum til að búa
mig undir þessa heimsókn. Hún hafði einhverja
ástæðu til að heimsækja mig um hánótt, og von-
aði að eg mundi halda að hún væri draugur, ef
svo vildi til að eg væri vakandi. Og eg vonaði
það atf heilum huga, að þetta væri Mrs. Walsh,
sem eg heyrði anda þarna og ganga, því við
hana var eg ekki hrædd.
25. Kapítuli.
Eftir að brakaði í gólfinu var alt kyrt um
hríð. Þessi mannvera, sem var inni í herberg-
inu mínu beið til að vita hvort hávaðinn hefði
vakið mig.
“Eg var rétt að því komin að kalla: “Hver
er þarna”, en eg gerði það ekki, því ósjálfrátt
fann eg til þess, að hollast væri fyrir mig að
hafa hljótt um mig og bíða.
Eg þurtfti heldur ekki lengi að bíða. Út úr
myrkrinu kom raunverulegur ljósgeisli, bleik-
gulur geisli, sem brátt varð sterkari, og fann eg
lykt af heitum málmi og olíu 9em brann.
Aldrei hafði eg fyr séð þjófaljósker, en eg
skildi að þetta var það, er eg nú sá.
Ljósið færðist að rúminu. Augnabliki síðar
færðist það að andliti mínu. Augun, sem eg gat
ekki séð mundu sjá að mín augu voru opin, og
hvað mundi þá verða?
Ef þetta væri ekki bústýran, heldur þjófur,
sem mundi drepa mig af ótta við að eg kallaði
á hjálp?
Ósjálfrátt lokaði eg augunum.
Nú lék ljósði um andlit mitt og yfir lokuð
augun, og þrátj; fyrir það að eg reyndi að halda
þeim lokuðum fann eg hvernig þau titruðu.
Eg reyndi að gera andardrátt minn rólegan
og eðlilegan, eins og eg svæfi yært, en í mínum
eyrum virtiist andardráttur minn másandi og
ójatfn. En loks hvarf ljósið og eg heyrði létt
fótatak. Líklegast var þessi næturgestur minn
sannfærður um, að eg svæfi, og var þvá ekki
eins varúðarfullur og áður.
Eg opnaði aftur augun og nú var ekki nærri
eins dimt og áður, því ljóskerið var opið og
geisli þess sveimaði alt um kring í herberginu.
Hann var nú lengra í burtu frá rúrninu. Og er
eg lá þarna og íhugaði hvað nú mundi komi
fyrir féll geislinn á langa og granna, bleika
hendi, sem opnaði bommóðu skúffuna rnína.
Eg hrökk saman. Hendin tilheyrði gamla,
blinda manninum, sem eg vann hjá. Ef hann
var í raun og veru blindur mundi hann ekki
þurtfa neitt ljós til að lýsa sér á þe'ssu nætur-
ferðalagi. Þetta voru þá svik og lýgi! Mr. Ray-
nor var alls ekki blindur! í þessum svifum
vissi eg að augu hans leiðbeindu höndunum við
að leita í dótinu mínu eftir einhverju, sem hann
ætlaði að finna í þvií. Annað hvort var maður-
inn brjálaður, og hafði auglýst eftir ritara sam-
kvæmt einhverri brjálaðri hugmynd, eða. —
Mér datt nokkuð í hug og fanst blóðið storkna
í æðum mlínum.
“Langur og draumlaus svefn!” Eg gat
heyrt hina einkennilegu loðnu rödd Mr. Ray-
nors hvísla þessi orð, er hann haíði fengið mig
til að drekka vínið. Nú skildi eg hvað hann
hatfði viljað með þeirri ósk, og hversvegna hann
hefði verið svo áfjáður að fá ósk sína uppfylta.