Heimskringla - 04.06.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. JÚNl 1947
TVÍFlliHN
Jones hafði hugsað sér að krefj ast útskýr-
ingu á öllu þessu. En þessi ásetningur hjaðnaði
niður, er á átti að herða. Hann sagði mjög mein
leysislega:
“Ó, mér þætti vænt um að fá fötin mín.”
“Já, lávarður minn, nú skal eg koma með
þau tafarilaust.”
Jones varð sótsVartur af reiði. Þarna stóð
þessi þorpari og hæddist að honum upp í opið
geðið á honum. En hann stilti sig bráðlega.
Þetta var eftir Roohester, að koma með svona
smekklausa fyndni. Rooh9ter átti hús þetta.
Það var auðséð að þetta var alt gert með yfir-
lögðu ráði. Gott og vel. Hann ætlaði iað sýna,
að hann gæti líka gert að gamni sínu og sent
hnöttinn aftur þangað, sem hann kom frá.
Hann gekk inn í baðherbergið og settist á
bágastól er þar stóð. Hann var eins og þaninn
strengur. Þannig sait hann með kreftar tæmar
og hugði á hefndir, er ungi maðurinn með gljá-
andi hárið og alvörusvipinn, er eyddi allri hans
reiði, kom inn mieð morgunkápuna. Hann
breiddi út kápuna og Jones stóð á fætur og fór
í hana. Síðan fylti ungi maðurinn baðkerið og
reyndi hvort vatnið væri mátulega heitt. Alt
þetta gerði hann með slíkri alvöru, að engu var
Mkara en hann væri aleinn í herberginu.
Þegar baðkerið var fult gekk hann út og
lokaði hurðinni á eftir sér.
Þjónninn hafði fieygt einhverjum hvítum
molum í vatnið, svo að upp úr því steig þægi-
legur ilmur. Hitinn á vatninu var aiveg mátu-*
legur, og á meðan Jones lá þarna og bylti sér i
baðkerinu, fanst honum að þetta spaug hefði
sínar þægiiegu hliðar. Ef þetta héldi svona
áfram ætlaði hann alls ekki að kvarta neitt. Og
nú þegar ylurinn d baðinu hatfði mýkt skap hans,
sá hann alt skýrar.
Ef þetta var spauig Roohesters, sem það var
áreiðanliega, í hverju var það fólgið. Alt spaug
hefir einhvem kjama, og kjaminn í þessu
gamni var auðvitað hversu líkir þeir voru, hann
og Rochester.
Ef Roohesíter var lávarður og átti þetta hús,
og hann hefði sent Jones heim í þeim tiigangi að
blekkja einhvern, þá gat það vel verið, að
vegna þess hversu iíkir þeir voru, að þjónamir
tækju misgrip á þeim auk annara. Þetta gat
orðið rnesta grín, sem valdið gat aliskonar skop-
legum misskilningi. En á raun og veru var
þetta grátt graman, sem enginn maður með
næmri sjáifsvirðingu mundi iðka. En það iítið
sem hann hafði kynst Rochester kvöldið áður,
sannfærði hann ekki um að Rochester hefði
mjög næma sjálfisvirðingu. Eins og hann hafði
hagað sér kvöldið áður, gat hainn verið nægilega
vitlaus til að gera hvað sem vera skyldi.
Ef hann hafði hugsað sér þetta svona vom
þjónarnir áreiðanlega ekki fræddir um þetta.
Þeir héldu því i raun og vem að hann væri
Roöhester, að einhver hefði gert hann fullan og
rænt hann og Sent hann heim í fötum annars
manns.
Þegar svo Rochester kæmi heim síðar um
daginn, mundi hann hafa meiri en lítinn gleð-
skap út úr öllu þessu.
Nú skildi hann þetta. Þegar annar eins
léttúðar seggur og Roohester fann annað eins
tækifæri og þetta, gat hann ekki staðist freist-
inguna. Þetta varpaði ljósi yfir ástandið en
gerði það samt ekki neitt meira aðlaðandi.
Hugsum oss að þjónninn sæi í gegn um þessi
svik áður en Roohester kæmi heim! Hvað ætti
hann þá að gera? Nei, hann varð að grípa til
skjótra ráða og flýja meðan færi gæfist. Sleinna
gæti hann talað við Rochester. Þjónninn hafði
aðeins séð andlit hans og sannfærst, og það var
auðsæilegt að málrómur hans hafði ekki komið
upp um hann. Hanrtvar viss um það.
Hann steig út úr lauginni, þerraði sig og
fór í kápuna. Tannbursti lá á búningsborðinu,
en svona emm vér nú undarlega gerðir, að á
þessu augnabliki gleymdi hann öllum 9Ínum
áhyggjum út af því að hafa ekki sinn eigin
tannbursta. Hann varð fokreiður yfir þessu,
opnaði hurðina og sagði við föla, unga mann-
inn: “Náið mér í nýjan tannbursta.” Hann
sagði þetta reiðulega og með sikipandi rómi.
“Já, lávarður minn.”
Þjónninn hafði verið að iáta hnappa í erm-
arnar á Skyrtunni. Hann lagði nú skyrtuna frá
sér og þaut út, en hann gleymdi samt ekki að
ioka hurðinni á eftir sér.
Af þessu sá Jones að til em fullbomnar vél-
ar, sem hafa ekki nokkra mótstöðu framar.
“Hefði eg beðið náungann um að færa mér
fiíl, hugsa eg að hann hefði farið alveg eins að,”
hugsaði Jones. “Ætli þeir hafi sína eigin lyfja-
búð á þessum búgarði?”
En þeir höfðu auðsæilega tannbursta fyrir-
liggjandi, því að brátt kom þjónninn með burst-
ann og fiærði honum hann á svolitlum, gljá-
fægðum bakka.
Maður, sem er vanur að klæða sig sjálfur er
óþægilega snertur þegar annar býst að hjálpa
honum í nærbuxurnar rétt eins og hann væri
iítill drengur. Þetta kom nú fyrir Jones og bux-
urnar voru úr ljósrauðu silki.
Sáðan var honum á sama hátt hj álpað í
brúnar utan yfir buxur. Hann fékk leyfi til að
fara sjálfur í sokkana, þeir vom úr silki og
spánýir, en ekki fékk hann leyfi til að snerta á
skónum.
Nú var honum hjálpað í ljósrauða siilki-
skyrtu og síðan í milliskyrtu með óbrotnum
gullhnöppum í ermunum, í hvomm hnapp var
svört perla — því næst fékk hann kraga og
ljósbrúnt háisbindi, svart vesti og morgun-
frakka, sem einnig var svartur.
Vasaklútur fýlgdi þessu, var hann úr baðm-
ullar lérefiti, mjúkur og voðfieldur. Hann var
merktur.með hvítum stöfum og skjaldarmerki.
Síðan gekk þessi liðuga vél að litlum eik-
arskáp, opnaði skápinn, tók út úr honum og
ilagði á borðið úr með fiesti við. Nú var hlut-
verki hans lokið. Hann fór leiðar sinnar.
Jonles tók úrið og fiestina og leit á. Úrið var
ekki þykkara en fimm shillingar, og festin gull.
þráður. Þetrta úr fylgdi kjóMötum, og hvítu
hálsbindi og ályktaði Jones því að hvorki Ro-
œhster né hið daglega úr hans væm komin
heim.
En hvar var stóri úilhjalLurinn og digra
gullfestin hans sjálfs? Og hvar vom bréfin
hans, sem annars vom svo þýðingarlaus, en
hann hafði samt borið í vasanum? Þetta varð
hann að fiá útskýrt, og það strax. Hann herti
því upp hugann og studdi á bjölluhnappinn.
Þjónninn kom inn.
“Þegar eg kom heim í gærkveldi — ah —
var þá nökkuð í vösunum miínum?”
“Nei, lávarður minn. Þeir höfðu tekið alt
úr vösunum.”
“Úrið og keðjuna?”
“Já, lávarður minn.”
“Hyar er fötin, sem eg var í? Farið og náið
í þau!”
Maðurinn fór og kom að vörmu spori aftur
með föt snyntiLega saman brotin.
Mr. Ghurch sagði eg eg skyldi gæta þeirra
vel, ef svo færi að þér Leituðuð til lögreglunnar
með þetta, lávarður minn. Þetta eru Ljót og
gömull fiöt.”
Jones Leitaði vandlega í fötunum. Þetta
vom fötin hans. ALt sem hann hafði borið dag-
inn áður var þama. Hann fyitist sárri Löngun
eftir fötunum, og hann var gripinn af sterkri
þrá að trúa þessiun manni fyrir sögu sinni,
manninum er gleymdi þama fiortíð hans og
segja við hann á þessa leið: ‘Eg er Jones, Viktor
Jones frá Fíladelííu; eg er ekki frekar lávarður
en þér emð það, fiáið mér þessi fiöt og hleypið
. mér svo út úr húsinu.”
En orðið Lögregla kom honum til að þagna.
Hann var svikari, ekki af frjáLsum vilja, en
þrátt fyrir það svikari. Færi hann nú að lýsa
máli sínu áður en Roohester kæmi heim, hver
yrði þá afleiðingin? En hver sem hún yrði var
eitt víst, að hún yrði óþægileg. Gg þegar á alt
var litið var hann ekki fangi. Enginn ætlaði að
taka hann inni.
í stað þess að segja: “Eg er Viktor Jones
frá Fíladelflíu,” sagði hann: “Farið með þau
út,” og svo settist hann niður til að hugsa mál
sitt.
Rochester hlaut að hafa tæmt vasa hans,
auðvitað í þeim tilgangi að firra alla öllum
gmn, að hann væri ekki Roohester. Það var svo
sem auðvitað, en þessi staðreynd fól samt í sér
ískyggilegt atriði, er vai mjög alvarlegt.
En það var tilgangslaust að brjóta heilann
um þetta. Hann ætlaði að &>rða sér þaðan
þama. Hann var soltinn eins og flækingshund-
ur, en hann gat fiengið mat á Savoy gistihúisinu
— ef hann bara kæmist þangað.
Hann skildi efitir úrið og festina til þess að
bæta eigi þjónaðarsak ofan á aðrar syndir Sínar.
Hann gekk hægt eftir göngunum niður að stiga
opinu. Hann leit niður. Ef tröppurnar hefðu
eigi verið því till fyrirstöðu, hefði vel mátt aka
vakni með fjórum hestum fyrir upp stfigann.
Þetta var höll. Stór, dökk og gömul málverfk
hengu á veggjunum alt í kring um þennan
hræðilega stiga. Málverk þessi vom af mönn-
um í brynjum eða mönnum með pípukraga.
Þau hlutu að vera margra miljóna virði. Jones
rendi augunum niður í forsalinn og steig svo
niður í djúpið.
Hann hafði huigáað sér að grípa hatt niðri í
forsalnum og þjóta svo út á strætið. Svo ætlaði
hann að fara til Savoy, klæða sig þar í sín eigin
föt og fara svo að leita eftir Rodhester. En í
þessari forstofu vom engir snagar fyrir höfuð-
föt, né stfandar fyrir regn og sólhlífar. 1 stað
þessara þörfu hluta stóðu þar ált í kring ridd-
arar í brynjum méð hjálma á höfði og á meðal
þeirra sex feta hár þjónn í rauðum hnébuxum.
Er þjónninn sá Jones stikaði hann að hurð
einni og opnaði hana. Jones var ófiús að fara
inn í dyr þessar, en brast samt þrek til að hafna
boðinu. Þessi riisavaxni þjónn og hið tíguliega
umhverfi yfirþyrandi hann aiveg.
Hann kom inn í morgumverðarsal, sem var
bæði bjartur og prýðilega búinn að hústgögnum.
Við borðið sat kona og fyrir framan hana á borð-
inu stóð tesuðuvél rú silfri. Frú þessi var um
fertugt, kinnfiskasogin, nefstór, drembileg og
á auðsæilegri afiturfiör.
Hún var að Lesa bréf, og þegar hún sá
Jones reis hún úr sæti sínu, tók upp nokkur bréf
og rixaði svo út úr herberginu. Hún leit á hann
um leið og hún gekk framhjá honum, og fanst
Jones að hann hefði aldrei fyr skilið hvað fólst
í orðinu fyrrilitning. ,
Hann hugði nú að alt hefði komist upp og
lögreglan væri á Leiðinni. En sltrax áttaði hann
sig á því, að frú þessi hefði eigi séð muninn.
Þetrta ástúðlega augnatillit átti við Rochester
en ekki hann, og ástæðan fyrir því var auðvitað
hnleykslið kvöldið áður — og kanske Líka aðrar
syndir að auki.
Æstur, reiður og gremjufullur settist hann
að borðinu, sem beið hans þar hlaðið mat.
Frúin hafði skilið eftir á borðinu umslag.
Á því stóð:
Hin virðulega Venetia Birdbrokk,
10A Carlton HöU, London, S.W.
Nú vissi hann hvar hann var. Hann var í
t
Carlton höllinni, en annað sagði umislagið hon-
um ekki.
Var hin göfuga Venetia Birdbrook konan
hans — eða réttara sagt, var hún gift Rodhester?
Hugsunin um þetta blindaði hann sem snöggv-
ast fyrir þeriri staðreynd, að þjónn stóð við hilið
hans, þeir voru víst þarna eins þéttir og mý á
mykjuskán, og rétti honum matseðilinn, en
annar þjónn var eiitthvað að bogra við skápinn
þar, sem maturinn var, sem var næstfa freiist-
andi, tunga, reykt svínakjöt og köld hænsni.
Jonles leiit á matseðilinn.
“Þeytt egg,” sagði hann.
“Te eða kaffi, lávarður minn?”
“Kaffi.”
Hann braut brauðsmeið í sundur og rótti
eins og í hugsunarleysi út hendina etftir smjör-
inu, og á augabragði þaut apinn sem stóð við
skápinn til hans með smjörið. Hann var rótt
búinn að bíta í brauðið þegra erkibiskups eftir-
myndin gekk inn í stofuna. Það var sá, sem
hafði dregið upp gluggahlæjurmar þá um morg-
uninn.
Mr. Ohurch — Jiones hafði ákrveðið að þetfta
væri hans — bar í hægri hendi sinni, litla, gula
körfu fulla af bréfum og í hinni vinstri heil-
mikið af dagblöðum. Hann lagði blöðin á Lítið
hliðarborð, sem auðsæilega var þama til þess,
en brófakörfuna lagði hann á borðið vinstra
megin við Jornes.
Síðan dró hann sig í hlé eftir að hafa í Lág-
um hljóðum ávítað þjóninn við skápinn. Þessi
fáráður hafði auðeæiLega gleymt einhverju at-
riðinu í hinni leyndardómsfullu helgiathöfn.
Jones Leitf á brófið, sem efst var.
Jarlinn af Roohester,
10A CarLton HöLl, London, S.W.
Já, nú vissi hann það. Þetfita var nafn vitf-
leysingjanis, sem hafði gert honum þessa gLettfu.
Það var Líkt ljóst, að Rocehster hafði sent hann
þangað þarna í sinn stað. Hann hafði þá reikn-
að þetta út rótt, en honurn létti ekkert fyrir
brjósti, þótt svo væri. Þvej-t á móti gerðist
hann nú all órólegur, hann fann nú í fyrista
sinnið, að hann var gemginn í gildru. Þetta
gaman tók að gerast grátt og var nú orðið alvar-
legt. Rooehster hefði nú átt að korna og gera
enda á þsesu gamni. Hafði eitthvað komið fyrir
hann? Hafð ihann verið tekinn fastur?
Jones snerti ekki bréfin. Hann varð, eins
fljóttf og homuim var auðið, að sleppa úr þessu
þjóna hreiðri. Hann varð að bera sig eins og
sannur jarll, og með þeim ásetninigi réðist hann á
hin þeyttu egg og kaffið.
Hann flýtti sér að borða og reis frá borð-
inu. En svo mundi hann eftir bréfunum. Hann
gatf ekki án þess að vekja grun látfið þau liggja
eftir eins og honum kæmu þau ekkert við. —
Hann tók þau því úr körfunni og gékk út úr
herberginu. Þjónninn þaut til að opna hurðina.
Þótrt einkennilegt væri, var forsalurinn
tómur nema riddaramir voru þar allir ennþá.
Honum reið ná miestf á að finna eimhvern stað
þar sem hann gæti falið öll þessi sköllans bréf,
og svo þurftfi hann að ná í eimhvern þjón er
fyndi hatt.
Hann gekk að hurð, sem var á veggnum
amdspæniis, opnaði hana og kom inn í henbengi.
sem var bæði bókasafns herbergi og skrifetofa.
Þetta var viðkunnanlegt herbergi; á gólfinu var
slitfið, tfyrlkrteskt teppi, þar vom þægilegir hæg-
indaistólar og úti við gluggann var stórt skrif-
borð. Skrilfborðið var opið, þar fundust alls-
konar eyðublöð, svo sem reiknimglsform og sím-
skeyti, brófisefni og urnslög. Á arimhyllunni
vom pípur, og á litlu borði við einn hæginda-
stólinn var vindlakassi úr silfri og eldspýtur.
Þarna vantaði eklcertf, og altf var af beztu teg-
und. Jones lagði bréfin á borðið og fékk sér
vindil, tólf þumlunga langan og kostaði 60 oent-
I átlri London em aðeins fjórar búðir, sem haégt
er að fiá ósvikna havana vindla, og þessar búðir
selja eigi nema vel virtum heldri mönnum
þessa dýrðlegu framleiðslu hinnar suðrænu sól-
ar.
En staðgengill jarlsins of Rochester hafði
litla gleði af þessu alLsherjar þunglyndismeðali,
sem hann náutf meðan hann æddi fram og aftur
um herbergið, og reyndi að setja í sig kjark til
að hringja á þjóninn. Loksins gekk hann að
bjöllu hnappnum, en staðnæmdist á Leiðinni.
Hann heyrði nið í bifreið fyrir utan dyrnar.
Útidyra hurðin hilaut að vera opin. Rochester
var sjálfisagt að koma löksinis. Hann stóð kyr og
hlustaði.
Hann þurfti ekki Lengi að bíða.
Hurðin að herberginu flaug upp, og frúin,
sem hann hafði séð við morgunverðarborðið
kom inn. Hún var búin þannig, að auðséð var,
að hún ætlaði út; því að hún hafði hatt á höfð-
inu, börðin voru sjálfisagt tvö fiet að þvenmáli,
fjaðratrefil hafði hún um háLsinn og átti þettfa
hvorttveggja vel við hænuandlit hennar.
“Eg er að flytja til mömmu,” sagði hún.
“Eg kem aldnei aftur.”
“Hum — hum”, svaraði Jones.
Hún þagði. Svo kom hún alveg inn í her-
bergið og lokaði hurðinni á eftir sér.
Hún lagðiist með bakið upp að hurðinni og
mælti við Jones á þessa Leið:
“Þegar þú getur aldrei séð framfierði þitt í
sama ljósi og aðrir sjá það, hvernig getur þú þá
búist við að breytast til batnaðar? Eg nefni nú
ekki hneykslið sem þú gerðir í gærkvöldi, þótt
ljótt væri, það veitf hamingjan að það var. Eg
tala um alt. Um vesalings konuna þína sem
ennþá elsbar þig, um eignirnar þínar, sem þú
hefir sóað með vitfirringsLegri breytni þinni, um
þann félagskap, sem þú rækir, um þá svívirð-
inguna, sem þú auðsýnir öllum kunningjum
þínum og ávinnur þér með því hatur þeirra —
og nú ertu auk þess farinp að drekka þig fullan,
og það er nýtt.”
Hún þagnaði stundarkom.
“Það er nýlega, sem þú bætir því við, en eg
vara þig við því að höfuáið á þér þolir það ekki.
Þú þekkir alveg eins vel og eg ætftarfylgju okk-
ar. Hún hefir sýntf sig í fari þínu. Haldir þú
áfram að drekka, þá endar það með geðveikra-
hælinu í stað þess að þú ljúkir æfinni í fiátfækra-
húsinu. Þeir kalla þig vitflausa Roohestfer, eins
og þú veist. Eg hefi skammaist mlín fyrir að vera
systir þín, samit hefii eg reyntf að vera hér til að
bjarga þér, en nú er því lokið.”
Hún sneri sér að hurðinni.
Jones hafði gert ákvörðun sína. Hann á-
setti sér að segja henni sannleikann. Þessi
Rochester virtist ekki vera neinn sómapiltfur.
Það var bezt að láta hann sjálfan standa fyrir
máli sínu.
“Hlustað nú á mig,” sagði hann, “þetta er
alt saman miisskilningur.”
“Þvættingur,” sagði stúlkan.
Hún opnaði hurðina snaraðiist út um hana.
“Þetta er aldrei aðgangur,” sagði Jones.
KLukkuna vantfaði fimtán mínútur í ellefiu-
Frúin með fjaðratfrefilinn var farin, ekkert
heyrðist ilengur í bílnurn og dauðakyrð ríktfi i
húsinu.
Hann beið stundarkorn til að vera viss í
sinni sök og svo glekk hann út í forstofuna. Þar
stóð tröllaukinn þjónn — nýr þjónn, sem var
ennþá fiorvitfnari en hinir.
“Hattinn minn,” sagði Jones.
Apinn þaut af stað og kom afitur með speg-
ilgljáandi silkihattf, gönguistaf með handfengi
úr skjáldbökuskel og glófa fagurlega litfaða-
Svo opnaði hann hurðina fyrir Jones, sem lét á
sig hattinn og gekk hú. Hatturinn var alver
mátfulegur.
5. Kapítuli. — Það sem lá til grundvallar
fyrir gamaninu.
Hann gekk út í hressandi lofitið og sól-
skinið. Honum fanst eins og hann hefði sloppið
út úr helli fiullum af öpum. öpum sem hefð
tætt hann í sundur, ef þá hefði grunað, að
hann var ekki eigandi þeirra.
En nú var hann laus við þá. Nú gekk hann
til Savoy og klæddi sig í sín eigin föt, og þegar
hann var loksins orðinn sjálfiur sér Líkur, þá
ætlaði hann að sýna þeirn hver hann var. Fengi
hann ekki málafærslumann til að skrifa Ro-
chester, þá færi hann til lögreglunnar. Það var
áreiðanlegt Rochester hafði gert hann ölvaðann,
stölið úrinu hans og peningunum hans og bréf-
unurn hanis..
Jomes var ekki maður, sem fór með fafekar
ákærur. Hann viissi vel að háðfugl þessi háfði
ekki tekið þessa muni hans til að ræna hann
þeim, heldur til þess að þjónarnir skyldu tfrúa
því að Rochestfer hefði lent í hendur ræningja
og þeir sent hann heim ,í tötrum. En hann ætl'
aði nú samt að stefna honum fyrir þjófnað —
hann ætlaði að kenna honum að haga sér betur
í framtíðinni.
Til þess að kæla síg og verða rólegri, fékk
hann sér göngutúr í Grænagarði.