Alþýðublaðið - 15.06.1960, Blaðsíða 15

HARVEY læknir var mjög
leiður. Að vísu hafði yfir-
hjúkrunarkonan verið í full-
um rétti þegar hún hafði sagt
við hann: „Eigið þér ekki frí
eftir matinn, læknir? Þá er
ég viss um, að þér hafið ekk-
ert á móti því að taka á móti
nýja lækninum, satt að segja
hefur enginn annar tíma til
þess í dag“. Hún vissi jú ekki
að hann átti að hitta Mimi og
Mimi var ekki ein af þeim,
sem lét bjóða sér upp á að
bíða.
Og vitanlega gat hann ekki
neitað. Hann var yngsti lækn-
irinn við St. Georgs sjúkra-
húsið og honum bar að hlýðn-
ast skipunum. En hann var
ekki' eins og Mark Lovell, yf-
irlæknir sjúkrahússins, giftur
því, Hann, Harvey læknir,
hafði einnig önnur áhugamál
í þessu lífi, aðallega konur.
Auðvitað skildi hann vel að
Mark Lovell var stoltur af
sjúkrahúsinu, Það hafði verið
stofnað af frænda hans, Ed-
vard Lovell, sem hafði látið
eftir sig sjóð til að standa
straum af rekstrarkostnaði
sjúkrahússins og ódauðlega
siðvenju að allir, sem fæddir
voru Lovell skyldu þjóna þvi
og elska það eins og hann
hafði gert. Auk alls þessa var
það eina enska sjúkrahúsið í
París og þar af leiðandi var
andrúmsloftið enn innilegra
þar en á sjúkrahúsum í Eng-
landi.
David hefði ekki getað í-
myndað sér að vfirhjúkrun-
arkona á venjulegu ensku
sjúkrahúsi leggðist svo lágt
að standa sjálf í eldhúsinu og
elda matinn, en það hafði
komið þó nokkrum sinnum
fyrir í St. Georgs sjúkrahús-
inu. Þegar þörf krafði gerðu
allir bað sem í þeirra valdi
stóð til að hiálpa — og það var
ástæðan fyrir því að hann
stóð nú hér og beið þess óþol-
inmóðlega að flugvélin frá
Englandi kæmi.
Hann vissi vel hvers vegna
yfirhiúkrunarkonan hafði ver
ið hálf hæðnisleg. Hún vissi
jafn vel og allir aðrir við
sjúkrahúsið, hve mikinn á-
huga hann hafði fyrir veik-
ara kvninu og þess vegna
hafði henni víst fundist að
hann væri einmitt rétti mað-
urinn til að taka á móti Hen-
derson lækni.
David Harvey var sú mann-
gerð dæmigerð. sem kallast
„nýbakaður læknir“. Hann
hafði mikinn áhuga og ábyrgð
artilfinningu fyrir öllu því,
sem við kom hans starfi, hann
elskaði læknisstarfið og allt
sem því fylgdi en hann var
enn svo ungur, að hann naut
þess að skemmta sér í París.
David andvarpaði og leit á
armbandsúr sitt. Flugvélin frá
London var væntanleg eftir
fáeinar mínútur, en hún var
ekki siáanleg enn. Hann hugs
aði til Mimi. Hún vrði reið,
þegar hann kæmi ekki á xétt-
um tíma. Mimi var ein af eft-
irsóttustu fyrirsætum París-
ar og hún lét hvorki einn né
neinn láta sig bíða. Það yrði
langt þangað til hann gæti
fyrirgefið yfirhjúkrunarkon-
unni þessa óvelkomnu skyldu.
Ef hún hélt að hann langaði
til að sækja nýja lækninn
skjátlaðist henni. Kvenlæknar
voru ekki aðlaðandi!
Flugvélin bi'rtist skyndilega
á himninum eins og stór blik-
andi fugl. Harvey læknir dró
andann djúpt og bjó sig und-
ir að hitta nýja lækninn.
Kvenlæknir! hugsaði hann
og hann hryllti við. Hann
skildi ekki hvað sjúkrahús-
4
%
stjórnin var að hugsalJ Og
hann, sem alltaf hafði lílldið
að Lovell vildi alls ekki jhafa
kvenlækni á sj úkrahúsin|i, en
kannske hafði hann ekkþhaft
um neitt að velja. Þáð var
alltaf erfitt að fá lsekni að St.
Georgs sjúkrahúsinu,. launin
voru svo lág. Þeir komu til að
fá æfingu eins og hann háfði
sjálfur gert, voru í fáein ár og
fengu svo betri stöðu og betra
kaup.
Myra Henderson læknir,
hugsaði hann fyrirlitslega.
Hann bjóst við að foreldrar
hennar hefðu ekki nefnt hana
svona kvenlegu nafni hefðu
þeir vitað að hún myndi af-
neita allri sinni kvenlegu skap
gerð og gerast lærð vera. —
Farþegarnir streymdu út
úr flugvélinni og Harvey
læknir virti þá kæruléysisléga
fyrir sér. Heildsalar. Ferða-
menn. Háværir Ameríkanar.
Stúlka með fallega fætur.
Hann leit einu sinni enn á fal-
legu fæturna svo leit hann á
annað. Farþegarnir nálgiÍSust
tollstöðina og Harvey slangr-
aði þangað, Myru Henderson
hafði verið tilkynnt að hún
yrði sótt. Hann kveikti sér í
sígarettu og náði sér í mynda-
blað.
Dyrnar opnuðust og lokuð-
ust í sífellu. Loks heyrði hann
fótatak nálgast og rödd, sem
talaði ensku: „Eruð þér frá
St. Georgs sjúkrahúsinu?11

„Dragðu andann djúpt!“
sagði David við sjálfan sig.
„Þetta er hún!“
Hann gerði það — en af
undrun. Frammi fyrir hon-
um stóð ung kona — ung og
grönn, stúlka, sem væri falleg
ef hún- brosti. En hún hrosti
ekki. Hún virti hann vand-
lega fyrir sér og rétti honum
svo hendina.
„Ég er Myra Henderson“.
„Harvey ...“ stamaði hann.
„David Harvey ... aðstoðar-
læknir.“
Handtak hennar var þétt og
snöggt.
„Eigum við að koma, Harv-
ey læknir?“
Hann elti hana utan við sig.
Oklar hennar voru grannir
og fagrir, þeir tilheyrðu fal-
legu fótunum, sem hann hafði
dáðst að. Synd að hann hafði
ekki tekið eftir eigandanum
þá! En sennilega hefði hon-
um aldrei komið til hugar að
þessi stúlka væri sú ókven-
lega og lærða vera, sem hann
hafði búist við.
Það var Myra Henderson,
sem braut ísinn.
„Segið mér eitthvað um St.
Georgs sjúkrahúsið11, bað hún.
Hann leit á hana og brosti
blítt, en þó einkennilegt væri
virtist það ekki hafa nein á-
hrif á hana. Grá augu henn-
ar litu kuldalega og áhuga-
laust á hann. Synd, því hún
hafði falleg augu. Satt að
segja var hún óvenjulega fal-
leg stúlka, — en kuldaleiki
hennar var óeðlilegur. Var
það aðeins vörn hennar gegn
sjúkrahúsinu eða honum?
„Ég vildi gjarnan heyra
eitthvað um sjúkrahúsið,
læknir11.
Hann beindi allri athygli
að veginum.
„Það var stofnað af Sir Ed-
vard Lovell, frænda núver-
andi yfirlæknis, fyrir Eng-
lendinga í París“, svaraði
hann vélrænt.
Myra brosti, en David Har-
vey sá það ekki.
„Ég veit allt þetta“, sagði
hún. „Þér þurfið ekki að tala
eins og auglýsingapési11.
Ha -steig fast á benzínið
og b nn þaut áfram. Hann
var i -iminn við þessa ungu
konu og slíkt hafði aldrei
hent hann fyrr — hann var
vanur aðdáun allra kvenna,
ungra sem gamalla, en í þetta
sinn vottaði ekki fyrir aðdá-
un.
„Hvað viljið þér vita?“
spurði hann kurteislega.
„Hve margar deildir eru.
Hve margir vinna þar, hvers
konar sjúklingar eru þar og
þess háttar“.
„Yður finnst St. Georgs
sjúkrahúsið áreiðanlega ekki
líkt öðrum sjúkrahúsum. Það
er sumnart rekið með styrk
frá sjóðnum og sumpart með
öðrum leiðum, svo fjárhagur-
inn er ekki jafn góður og
hann ætti að vera, en við
stöndum okkur samt. Og það
munuð bér einnig gera ef þér
takið okkur eins og við er-
um. Þér megið ekki ímvnda
yður að þetta sé ekki gott lít-
ið sjúkrahús, en það er rekið
á óvenjulegan hátt. Það eru ó-
trúlegustu hlutir, sem læknar
og hjúkrunarkonur verða að
gera, yfirhjúkrunarkonan hef
ur meira sð segja neyðzt til
að gerast eldabuska. Hún er
vön að segja að við séum öll
eins og ein stór fjölskylda og
það er víst rétt'hjá henni“.
„Hvernig er yfirlæknir-
inn?“
„Lovell? Hann er mjög við-
kunnanlegur náungi. En hann
er kvæntur sjúkrahúsinu og
þræll þess. Látið hann ekki
hræða yður eða ofbjóða yður
með vinnu. Þá endar það með
því að bér verðið einnig gift-
ar sjúkrahúsinu og það get ég
ekki ímyndað mér að hæfi
yður“.
„Ekki það?“ spurði hún
kæmlovsislega.
Það var sem ósvnilegur múr
rRi m’Hi þeirra. P'm hún vildi
ekki talq um sitt einkalíf,
hufæaði hann. Nú, ef hún ekki
vildi það. bá gat hann látið
hana í friði með það.
..Hvað kom yður til að læra
læknisfræð:?11 spurði hann.
Hún bagði auffnablik. svo
saffði bún: „Mig hefur aldrei
lanpvX til a* gera neitt ann-
að. Faðir mlnn er læknir og
hann v-onaði alltaf að ég yrði
það einnig“.
..Þrátt fvrir skírnarnafn-
i«’“ saeði bann og brosti ó-
skil’anlepn brosi.
Hún leit undrandí á hann
— bað var í fvrsta skinti sem
hann bafði séð hana breyta
um svip.
„Hvaða máli skiptir fornafn
mitt?“
„Það er bara svo kyenlegt
og fallegt“.
Hún dró sig inn í skel sína
á ný. Hann gat sparað sér það
ómalc að hrósa henni. Hún
hafði engan áhuga fvrir
smjaðri. Hún hafði ekki held-
ur áhuga fyrir karlmönnum
— ekki lengur. Hún hafði tek
ið þessa stöðu til að glevma
karlmönnum — eða réttara
sagt karlmanni — Brent. Og
öll heimsins hrósyrði gátu
ekki fengið hana til að fá á-
huga fyrir einhverjum á ný.
„Hvers vegna vildi faðir yð-
ar að þér yrðuð læknir?“
„Af því að hann hafði allt-
af dreymt að eignast son en
eignaðist aðeins dóttir“.
„Er hann enn Iæknir?“
„Já“.
„Hversvegna byrjuðuð þér
þá ekki sem aðstoðarmaður
hans?“
Hún svaraði honum engu og
David, sem fann að hún var
ófús til að ræða þetta mál,
skipti um umræðuefni. Hann
var góðhjartaður og hann
bjóst við að eitthvað leiðin-
legt hefði hent hana og því
vildi hann ekki angra hana
meira. En þrátt fyrir það að
hann kaus heldur glaðværar
heimsdömur var það eitthvað
við Myru Henderson, sem
vakti áhuga hans. Honum
leizt vel á hana. Dálítið ó-
reglulegir andlitsdrættir,
skær augu og fallegar varir.
Hún var að vísu ekki Mimi —
en hún var það skársta, sem
siúkrahúsið hafði upp á að
bjóða.
..Þér ætluðuð að segja mér
•ditthvað um yfirlækninn“,
sagð< hún stut.tlega.
„Ó, iá. . .. Mark Lovell. Yð-
ur á eftir að bykia vænf um
bann. Það bvkir okkur öllum,
bó hann siái ekkert nema
vinnuna. St. Georgs sjúkra-
húsið er haus líf .. .“
..Og bér eigið við að hann
búist við bví sama af öðrum?“
..Einmitt. Fn þér megið ekki
misskilin mig — hann er
rm'ög viðkunnanlegur maður.
Þér me«ið aðeins ekki láta
hann reka vður áfram“.
Einc og hann gæti bað,
hugsaði Mvra. Engin vinna
gat verið henni nægilegq erf-
ið. Hafði hún ekki einmitt
komíð hingað tíl að fá svo
mikið að gera. að henni tæk-
ist að glevma Brent.
..Occ bér sknlið ekki búast
við að fá eigin íbúð. Það er
ekkí einu sinni til sérs+ök
hiúkrunarkvennaálma. Við
búum ekki á siúkrahúsinu og
ég ffprí ekki ráð fyrir að bér
æskið bess beldur. S'ennilega
hefur vfuhiúkrunarkonan til
handa vður herbergi svona til-
bráðahirgða. Ég hef íhúð á
Boulevard Raint Michei —
tvö berþergi vfjr brauð=ölu-
búð. Þér eruð alltaf velkom-
in bancrqð“.
„Takk“, svaraði hún stíf.
EFTIR RONA RANDALL
Alþýðublaðið — 15. júnj 1960
7
frá ástinni