Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.02.1901, Blaðsíða 6

30
Þjóðviljinn.
XV, 7.-8.
Há.karlaskipið „Artlmr11. er kom hér inn 15. þ.
m., eptir viku útivist, hafði fengið 64 tn. lifrar,
og var þó hafishroðinn mjög til tálma, og sér-
stakiega hafþokurnar, sem honum fylgja.
Alls staðar, hvar sem faeri var rennt, milli
Rits og Arnarfjarðar, segir hr. Jcm Pálsson skip-
stjóri, að nsegur fiskur, feitur og vænn, hafi
verið fyrir.
Aflabrfigð. Prýðisgóður afli hefur verið í
Bolungarvíkinni um undan farinn hálfsmánað-
artíma, mátt heita landburður marga dagana,
þar sem sexæringarnir hafa komið að sökkhlaðn-
ir, og á sumum þeirra róið fyrir seilum. Gæft-
ir hafa ög verið hinar ákjósanlegustu, svo að
mikið hefur borizt á land, nema gæftatregt síð-
ustu dagana. í fyrri viku urðu um 60 kr. hlutir á
sumum sexæringunum yfir vikuna, eptir blaut-
fisksverði, og jafn vel kvað hafa komið þar fyrir
20—22 kr. hlutir yfir daginn, og er þá vel.
í öðrum verstöðum hér við Djúpið hefur
aflinn verið minni, og misjafnari, eptir beitu-
ráðum, en þó góðir róðrar einatt öðru hvoru,
unz aflatregt er orðið í Inn-Djúpinu síðustu
dagana. —
ílr Aðalvík er einnig að frétta mjög góðan
afla nú á þorranum.
Á mánudaginn í föstu-inngang (18. þ. m.)
Bkemmti sumt af kaupstaðarfólkinu sér á grímu-
dansleikum, er haldnir voru á tveim stöðum:
i fundarhúsi Good-Templara og í bæjarþing-
stofunni, er gestgjafi Sölfi Thorsteinsen hafði
fengið léða í því skyni.
Það er siður hér þetta kvöld, að fólk geng-
ur þá grímu- og dular-klætt um bæinn, heilsar
upp á kunningjana, til að vita, hvort þeir
þekkja sig, og lætur ýmsum látum, sumir bún-
ir sem iðnaðarmenn, hermenn, „hjálpræðisdöm-
ur“, eða jafn vel í öllum prests skrúða, og hafa
menn af því góða skemmtun.
Fiskiskip sokkið. Kútterinn „Ragnar“, eign
Arna kaupmanns Sveinssonaf, er lá mannlaus
hér á höfninni (í Sundunum), sökk aðfaranótt-
ina 22. þ. m. — Hefur að likindum komið gat
á skipið, ef til vill af isreki, því að veður var
ekki hvasst, að eins nokkur dólpungur i Sund-
unum.
Verður án efa afaröx-ðugt, og kostnaðarsamt,
að ná skipinu á flot, þar sem það, auk 70 sk#,
af kolum, lá með talsvert af grjóti, sem segl-
festu; liklega engin tök á því, fyr en kostur
verður á gufuskipum í vor.
Kvöldskemmtun var haldin bæjarþingstof-
unni hér í kaupstaðnum á öskudagskvöld (20.
þ. m.), og tóku um 100 manns þátt i henni. —
Fyrir kvöldskemmtun þessari gengust nokkrar
frúr og ungfrúr hér í bænum, og verður ágóð-
anum varið, til að kaupa stundaklukku fyrir
kaupstaðinn, til afnota almenningi.
Til skemmtana var þar haft, að frú R. Haf-
stein og ungfrú Györíöur Þorvaldsdóttir léku á
„fortepíano“. bæjarfógeti H. Hafstein las upp
sögu, eptir frakkneska skáldsagnahöfundinn
Guy de Maupassant, er hann hafði þýtt. og siðar
um kvöldið brot úr kvæðinu „Bergljótu, eptir
Björnstjeme Björnsson, er hann ■ éinnig hafði
þýtt, og „Huldu-ljóöil, eptir Jónas Hallgrímsson.
— Verzlunarstjóri Jón Laxdal, og frú hans, o.
fl. sungu nokkra „duetta" og „kvartetta“.
Eptir það skemmtu menn sér fram eptir
nóttinni við dans o. fl.
——
ý Einar formaður Sigurðsson.
Dé á ísalirði 10. febr. 1901.
Hrollur helkaldur
hjartað stingur;
get jeg ei hrært
gýgju ljóða.
Ræðst með áf'ergi
rás viðburða
á hjörtu manna,
og harma vekur.
Lífs höfund skilur
skatna engi,
eða þýðing ,
æfitíðar.
En í anda
allir sjá
vonar-morgun,
að myrkra baki.
Fossar óvissa
alla vegu;
en að takmarki
óðum líður,
þegar hérvistar-
foxrtjald fellur,
og freleistíð eilíf,
upp er runnin.
Nú ertu kaldur
á kistufjölum
öflugi Einar,
æruvinur;
skjótt var þér kippt
úr skatna flokki,
dugnaðarhetja,
hugum prúða.
Nú er skarð, fyrir
skildi, mikið;
vandfyllt er sæti þitt
vinur Jjúfi,
fár mun hittast,
framt mig grunar,
jafnoki þinn
í þína stoðu.
Hart er harmastríð
í hugarinni;
ektamann bezta
ekkjan grætur;
og börnin ung
blxðan föður;
systkin og vinir
sáran trega.
Grátský í gegnum
gleði flytur,
gjöfin guðlega:
gullfögur V o n:
Vinir að síðar
vini finni,
á landi lífs,
í Ijósi dýrðar. ' ,
40
Gamli maðurinn þagnaði snögglega, og það fór
auðsjáanlega hrollur um hann allan.
Hann herti samt upp hugann, og hélt svo áfram
máli sínu á þessa leið:
„En svo .... eitt kvöldið .... kom hún þó .... hún
Bertha Keefeland, um sama leyti dags, og í svipuðu
veðri, eins og nú fyrir fjórtán dögum.
Hún kom inn til mín, og beiddist þess, að sér
væri áfhentur sandelsviðarkistillinn.
Vissulega hefði jeg þá heldur kosið, að sjá vofu
fyrir framan mig, en að sja hana.
Jeg vissi ekki, hvað jeg átti til bragðs að taka.
Bæði gimsteinunum og gullpeningunum hafði jeg
fargað.
Mór var, sem sæi eg þá sjálfan mig í hegningar-
húsinu, og .... já, samvizkulaus þorpari hefi jeg jafn-
an verið.
Jeg bauð henni inn i hliðarherbergið .... herberg-
ið, gem Ðæst er veitingastofunni, og sem eg einatt hefi
afiæst.
Og svo .... og svo .... nú ja ja; jeg hefi þegar
sagt þér það.
Og þú hefúr nú séð, hvernig hún hefur gengið hór
ljósum logum, þott dauð se.......
Hún á eptir að koma hingað einu sinni enn ..
... koma, til að sækja mig.
Við munum sjá hana korna hér inn í stofuna . ...
sjá hana báðir, sannaðu til.
Hálft um hálft er jeg þegar farinn að vænta hennar“.
„Vertu nú ekki að gjöra þór þeBsar ímymdanir“,
anzaði jeg.
45
gamli maður, sem geymt hefur kistilinn svo vel og lengi,
er nú látinn, að þér gætið hans sem vandlegast, því að
öll ábyrgðin hvílir nú héðan af á yður.
En jeg vil láta yður vita, að í kistlinum eru
gimsteinar, sem eru mikils virði, og jeg er bláfátæk.
Haldið þér, að þór gerið það ekki mín vegna, að
líta sem bezt eptir kistlinum“, sagði hún, og brosti.
„Jú, vissulega“, svaraði jeg mjög alúðlega, „en ...“
Hún leit kvíðafull til mín.
„En frændi minn minntist á gimsteina þessa, áður
en hann andaðistw, mælti eg svo enn fremur, „og hann
sagði mér — sagði mér, að — að — að hann hefði
selt þá.
En hvort það var í ráði eða óráði, sem hann sagði
þetta, ungfrú Keefeland, skal eg láta ósagtu.
„En hvers vegna skyldi hann þá hafa selt þá?“
spurði hún.
„Það veit eg ekkiu, anzaði eg hálf-stamandi.
nÖll frásögn hans um þetta var mjög óskýr og
ruglingsleg, svo að þar var jafn vel um apturgöngu að
ræða.......en eitt er víst, að hann hefúr arfleitt yður,
ungfrú Keefeland, að öllum eptirlátnum eigum sínum“.
„Mig?“
„ Já, nánasta ættingja hr. Kaspars Keefelands, — og
vona jeg, að það séuð þéru, mælti eg. „En só þessu á
annan veg farið, þá hefur vesalings gamli maðurinn leik-
ið hraparlega íUa á sig sjálfanu.
„Jeg er nánasti erfingi Kaspars Keefelands“, svar-
aði hún.
„Það gleður mig vissulega; þá er allt í regluw,
anzaði eg.