Alþýðublaðið - 25.06.1960, Blaðsíða 15

*»^*^»^*^*^**«
tárin og reynið að gleyma
manninum — að minnsta
kosti um stund. Læknar vor-
kenna ekki þeim, sem vor-
kenna sér sjálfum og það er
það, sem þér eruð að gera mín
kæra Myra“.
Þetta var vitanlega Mark
Lovell. Enginn annar hefði
verið svona kuldalegur við
hana. Hún reiddist og hætti
að gráta. Svo dró hún hend-
ina að sér og sagði reiðilega:
„Takk, en ég vil heldur
ganga“.
„Allt í lagi, þá göngum við.
Viljið þér halda áfram heim
til yðar eða eigum við að fara
eitthvað annað meðan þér er-
uð að jafna yður? Eitthvað
þar sem ekki ber eins mikið
á tárum yðar“.
Hún leit illilega á hann:
„Ég er ekki að gráta“.
„Gerið þér það þá í guð-
anna bænum. Þá er hægt að
tala við yður seinna“.
,,’Við höfum ekkert að tala
um“.
„Jú, það höfum við svo
sannarlega. Ég vil fá að vita
hversvegna læknir, sem vinn-
ur við sjúkrahús mitt verður
að berjast svo við tilfinningar
sínar eins og þér gerðuð í
kvöld. Eeynið þér að létta því
af yður, vina mín. Hvað ger-
ið þér þegar þér rannsalúð
sjúkling? Þér hlustið á hann
og safnið saman því sem þér
finnið að honum, greinið það
og ég vona að þér læknið það.
Læknir læknaðu sjálfan þig“,
vitnaði hann og brosti þurrt.
Hann var tilfinningalaus
maður, hugsaði hún fegin. Þá
var betta allt auðveldara.
„Yður þykir vænt um þenn
an mann“, sagði hann stuttur
í spuna. „Ef ekki núna þá áð-
fyrr“.
„Var það svo auðséð?“ —
spurði hún skeifd.
„Ekki fyrir aðra en mig“.
„Hversvegna fyrir yður?“
Hann hikaði ögn áður en
hann svaraði. Hann vissi ekki
sjálfur ástæðuna — sennilega
var það eðlishvöt.
„Segið mér það — verið
þér svo góður að segja mér
hvernig þér vissuð það“; bað
hún.
„Kannski var það aðeins
það að þér misstuð glasið án
þess að taka eftir því. Ég
skildi hver ástæðan var sem
læknir“.
„Og Justin?“
„Hann sér aðeins það. sem
liggur í augum uppi“.
„Og frænka yðar?“
„Hún var hvergi nálæg. Þér
hafið ekkert að óttast, þetta
veit enginn nema ég — ekki
einu sinni Brent Tavlor!“
Hún andvarpaði aftur, en í
þetta skipti af létti. Hann lyfti
hendinni og benti bíl að
koma. „Ég vona að yður sé
sama, en ég er nauðbeygður
til að aka fyrst til sjúkrahúss
ins — svo skal ég aka vður
heim“.
Hún var því fegin því hún
óttaðist að vera ein. Kannski
myndi þessi einkennilega mað
ur skilja hana, því þegar þau
sátu í bílnum, sagði hánn: —
„Það er dimmt hér. Revnið
að gráta og svo vil ég fá alla
söguna“.
„Því skildi ég segja yður
hana? Þetta kemur mér einni
við“.
„Alls ekki, þetta kemur.mér
einnig við. Ég vil ekki hafa
neinn á mínu sjúkrahúsi, sem
þarf að fela tilfinningar sínar.
Ég vil fá að vita hvað ég get
gert við vbí, sem að yður er“.
Auðvitað var hann að hugsa
um sjúkrahúsið! Hún gladdist
yfir því, að hún hefði hvorki
tala við einhvern ókunnug-
an“, sagði hann og sleppti
henni. „Það er vegna þess að
þei mer alveg sama, hvað skeð
hefur. Vegna þess að leyndar-
mál manns og erfiðleikar
snerta hann í raun og veru
ekki. Og því verður dómur
þeirra hlutlaus, áii þess að til-
finningar og meðaumkvun
eigi þar hlut að máli“.
Þetta var rétt hjá honum.
Freystingin var mikil og hún
hóf að segja honum frá öllu.
„Þetta er ósköp veniuleg
s_aga“, sagði hún. „Og stutt.
Ég elskaði Brent Aaylor . . .“
„Elskið þér hann enn?“
„Vitanlega!"
Flóttinn
9
ástinni
þolað meðaumkun né vorkun-
semi núna.
„Afsakið“, sagði hún og
han svaraði að vörmu spori.
„Þér þurfið ekki að afsaka
neitt við mig! Segið mþr að-
eins allt! Yður líður betur, ef
þér gerið það. Það er alltaf
gott að trúa einhverjum fyrir
því sem amar að manni og ég
geri ekki ráð fyrir að þér haf-
ið nein nannan til að tala við
hér í París. Auk þess er alltaf
betra að tala við einhvern ó-
kunnugan og þar sém ég er
yður sama sem ókunnugur
legg ég til að þér byrjið
strax“.
„Hversvegna skildi vera
auðveldara að tala við ein-
hvern ókunnugan”, tautaði
hún og þurxkaði sér um aug-
un.
Hún fann að hann hrevfði
sig við hlið hennar og augna-
bliki seinna tók hann um áxl-
ir hennar og snéri andliti
hennar að sér ... j
„Þetta er heimskulega lít-
ill klútur“, sagði hann og hóf
að þurrka henni um augun
með vasaklútnum sínum. —
Hann gerði það á kaldrana-
legan og ópersónulegan hátt
og það var ekki hægt að slíta
sig frá hor.um. Hendur Kans
voru eins og stálgreipar um
axlir hennar.
„Ég skal segja yður hvers-
vegna það er auðveldara að
„Og hann elskar Venetiu
Harlow?“
„Hann gerir það“. viður-
kenndi hún lágt. „Hann sleit
trúlofun okkar hennar
vegna“.
Mark Lovell sat og þagði.
Hann var gripinn óskíranlegri
reiði. Brent Taylor var ekki
verður litlafingurs þessarar
konu. Hann átti ekki tár henn
ar skilið. Hver maður sem
kaus Venetiu Harlow fremur
en konuna sem sat við hlið
hans — var heimskingi.
En svo hélt hann rólegur
áfram: „Segið mér allt?“
„Það er ekki meira að segja.
Hvað er fyrir eina konu að
gera — eða segja — þegar
hún er svikin?“
„Annaðhvort stendur hún
sig og tekur því eins og hetja
eða hún flýr. Eins og þér gerð
uð. Kannski sjáið þér nú hve
heimskulegt það var. Það er
ekki hægt að flýja frá ástinni.
Þér ættuð að skilja það sem
læknir. Hve margir af okkar
sjúklingum koma ekki hingað
vegna þess að þeir hafa revnt
að eera það?“
„En hvað vitið þér um ást-
ina?“ snurði hún. „Ástin er
aðeins líffræðilegt atriði fyr-
ir yður! Þér eruð hjartalaus!“
Þögnin milli þeirra var eins
og órjúfanlegur múr. Hún
fann ekki hvernig hann stirðn
aði upp og í myrkrinu gat hún
ekki séð biturt brosið sem lék
um varir hans.
„Þá er ég góður trúnaðar-
maðu.r. Það er óhætt að trúa
hjartalausri manneskju fvrir
öllu!“
Þau voru að koma að sjúkra
húsinu og Myra vissi að hún
myndi ekki gráta meira. Hún
hafði létt af hjarta sínu og
nú gaeti hún litið öðrum aug-
um á þetta allt.
„Brent Taylor? Þér burfið
ekki að hafa áhyggjur af því,
þér lékuð mjög vel“.
„Takk“, sagði hún og leit á
hann { bjarmanum frá sjúkra
húsliósunum.
„Fyrir að ég hlustaði á yð-
ur?“
..Fyrir meira en það. Fvrir
að bér hjálpuðuð mér“.
..Og á hvern hátt hef ég
hjálpað yður?“
Það var bað einkennilega
við betta all.t að hún yissi bað
ekkú Hann brosti og sagði:
„Ég ætl.a aðeins að lít.a inn,
sv0 skal écf fvlgia vður heim“.
Hann sagði bílstjóranum að
bíða og hún mótmælti ekki.
Þau gengu eftir ganginum
og Mark leið vel eins og allt-
af. beaar hann var nálægt
sjúkrahúsinu. Hann sá svip-
inn á andliti Myru og hjarta
hans sló hraðar.
„Svo fliótt?“ snurði hann1
láet „Firmið bér bað strax?“
Hún skildi við hvað hsmu
á+.ti. ,.Já“.svaraði hún. „Ég
finn bf>ð. Hvað er bað. som
verkar þanniv á mann hér?“
Hann leit lenvi á hana. And
bt henr>ar var fölt. en har sá-
nst encrin merki grátsjna. —
Anoij hennar v0rU róleo' 0g
taliecf ocf varirnar miijkar.
H^nn hroc+i 0cf qira,’aðj h“nni:
„Svo hoð Vernst meira fvrir
en Brent Ta.vlor { hiorta irð-
ar- 150!' ernð að verða heil-
hri"ð v5nn mín“.
H„r> hlr> hp+t Af hiarfptpus
nm mpnní að vp-s var hann
Ó^coniniecfo pVavr,c.V,7CTcfn.
TSpn hovrðu oð hlaunið tfar
niðnr c+icfqnn. Það var svstir
PoUn Prior. s»rn Vom OO and-
lit henror var náfnit af sVelf.
ingu. „H°rrp T,0ffell -— IpoVn-
ir —- ffo+'ð bér Vomið strax?
Flióttt Tfpð er ffamii .Tosonh
— hf>* hefnr V0mið stvs fyrir.
Hræðilegt slvs, herra!“
11.
Gamli Joseph lá grafkvrr.
Andlit hans var grátt og al-
sett blárauðum rákum. Hann
andaði óreglulega og lá í ein-
kennilegri stellingu.
„Hann reyndi að fara ut um
gluggann, herra, út um hruna
EFTIR RONA RANDALL
stigann. Hann hefur verið
svo eyrðarlaus { allt kvöld, —•
hann sagðist vera orðinn frísk
ur og hann sagðist hafa feng-
ið nóg af að þiggja ölmusur
hér. Þér vitið hvernig hann.
talar, herra . . .“
„Já, já!“ sagði Mark óbol-
inmóður, fimar hendur hans
voru þegar farnar að rann-
saka sjúklinginn, sem lá und-
ir sænginni.
„Segið mér nákvæmlega
hvað skeði og hvað hann
hefur gert.”
„Hann vildi fara niður
brunastigann. Ég var ekki á
deildinni og hann fór út um
gluggann. eo datt hann, herra,
niður á járnristina og ég geri
ráð fyrir að rákirnar í andliti
hans stafi af því. Við fórum
með hann inn á röntgendeild
ina. Hjúkrunarkonan þar get-
ur sagt yður . .
Hjúkrunarkonan á röntgen
deildinni kom einmitt inn í
þessu og hún tók að sér út-
skýringarnar.
„Þrjú brotin rifbein, herra
— eitt hættulega nálægt liuig
unum“. Hún rétt{ Mark mynd
irnar og hann bar þær upp að
ljósinu. ,,Og hvar er læknir-
inn á vakt?“ spurði hann stutt
ur í spuna. ,,Hver er eigin-
lega á vakt?“
„Harvey læknir. herra —
eða réttara sagt hann ætti að
vera á vakt“, sagði hjúkrun-
arkonan þurr á manninn.
„'Við hvað eigið þér systir
— ætti að vera á vakt?“
„Hann var kallaður út
herra“, svaraði svstir Friar.
. En hvar er hann? Hvert
ætlaði hann?“
Systir Friar hikaði og Myra
sá að augu hennar voru svöát
aj skelfingu, Hún sá að hún
leyndi einhveriu. Var hún að'
reyna að hlífa David og hvers
vegna? David var samvizku-
semin sjálf þegar vinnan var
annarsvegar sv0 hversvegna
þurfti unga stúlkan að hlífa
honum?
„Ég . . . ég veit það ekki
vel, herra“, sagði Polly tauga
óstyrk. „Hvert hann var að
fara á ég við. En ég get sjálf-
sagt fundið það . . .“
Myra trúði því ekki. Stúlk-
an laug, hún var að reyna að
vinna tíma Þsð var eitthvað
að og hún sá hve Polly létti
þegar Mark sagði:
„Það er ekki tími til þess
og ég þarfnast hjálnar hér. Ég
sker hann sjálfur udp, Harvey
hlýtur að koma. Hefur skurð-
stofan verið látin vita?“
„Ég gerði bað sjálf um leið
og búið var að framkalla
myndirnar“. sagði hjúkrunar-
konan. „Við vprðum að vona
að Harvey læknir komi í
tíma“.
„Get ég ekki hjálpað, —•
herra?“ spurði Mvra.
„Harvey pr aðstoðarskurð-
læknir“, sagði Mark. „Það er
vinna hans og és vona að
hann komi innan skamms".
Hann gekk brott af deild-
'•^•^•^'•^•S'*

Alþýðublaðið — 25. júní 1960