Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.05.1908, Blaðsíða 5

XXII., 21.-22.
■ÞjÓÐVILJINN
85
iineð þessari yfirskript, vildi eg leyfa mér
að biðja yður, herra ritstjóri, að Ijá eptir-
fylgjandi línum rám í næsta blaði.
Greinerhöf. vitir stjórnarráðið fyrir það,
að breyting á vitaljósuoum sé auglýst með
flað eins 10 daga fyrirvara“, segir vitann
færðan 850 faðma að sjómönnum óvörum,
og gefur í skyn, að þessi ráðstöfun stjórn-
arr. hefði getað orðið mönn'um og skip-
um að tjóni.
Eg vil benda hinum heiðraða greinar-
höf. á, að auglýst er 20. nóv. 1907 í „Eft-
erretninger for Söfarendew þessi breyting
og sagt, að í byrjun ársins 1908 muni
verða kveikt á nýja ritanum; jafnframt
eru menn stranglega varaðir við að treysta
gamla vitanum, með þvi að hontim
liggi við falli. Ennfr. má benda á, að
frá byrjun ársins 1908 er nýji vitinn of-
•markaður á sjókortin.
í þessu máli er spurningin auðvitað
um það, hvort þessi 850 faðma færsla vit-
ekki vissu um flutniuginn.
Eins og hér stendur á, vorður efalaust
að svara spurningunni neitandi. Engum ;
manni, sem siglirfyrir Reykjanes, kemur :
;til hugar að setja stefnuna svo nærri landi,
að hann verði ekki meira en 350 faðma
• eða hér um bil */,, úr fjm. frá landi, þar
sem milli Beykjaness og Eideyjar eru 7l/2
ifjm. eða freklega 37 sinnum breiðara svæði;
væri slikt gjört, mundi það almennt tal-
,in tilraun, til að setja skipið á land.
I náttmyrkri, eða dímmviðri, er algild
regla að setja stet'nuna fjær landi heldur
en þegar bjart er. Þá mun stefnan sett
hér um bil mitt á milli íteykjaness og
Eldeyjar eða ekki minna en 2 fjm. frá
Reykjanesi.
Hvað mundi greinarhöf. hafa sagt, ef
breyting á vitaljósunum hefði verið aug-
lýst með t. d. 30 daga fyrirvara og garnli
vitinn svo hrunið á því tímabili. Skyldi
hann þá ekki heldur hafa kosið, að kveikt
væri á nýja vitanum, þótt að eins 10 dag-
ar hefðu verið liðnir, af fyrirvaranum.
Eg tel víst hann hefði gjört það.
Greinarhöf. hofði verið betre að yfir-
vega gætilegar ástæðurnar fyrir grein
sinni áður, en hann reit hana, þvi þá
mundi hann hafa séð, að það er óhæfileg
fljótfærni að rita um það, er mann brest-
ur þekkingu á. Og nú verður ljóst, hve
broslegur áfellisdómur sá er, sem hann
af þessu kveður upp um landsstjórnina.
Og furðar mig ekkert á, þótt greinarhöf-
undinum fyndist nú yfirskriptarorðin
liáshaleg baðgœtni, koma einna óþægileg-
ast við sjálfan sig.
Reykjavík 2. maí 1908.
*
Athugasemd við ofanritaða grein verð-
ur að bíða næsta blaðs, vegna riimleysis.
Ritsímaskeyti
til „Þjóðv.u
Kaupmannahöfn 29. apríl kl. 9 árd.
Frá Danmörku:
Toll-lögunum borgið.
(Toll-lög Dana voru orðin undir 50
ára gömul, og því úrelt og langt á ept-
ir timanum. Um þessa nýju toll-lögjöf
hafa Danir verið að þrátta lengi, að und-
anförnu og voru menn hræddir um, að
frumvarpið myndi sofna, þegar Vilh. Lass-
en dó, en hann var helzti stuðningsmað-
ur þess).
Millir i kj asamningar.
Samningar undirritaðir um Eystrasalt
og Englandshaf.
(Milliríkjasamning þenna hafa stór-
veldin fjögur, sem lönd eiga að Eystra-
salti og Englandshafi gert sin á rnilli.
Norðurlönd hafa liklega öll tekið þátt í
samningunum nema ef vera skyldi, að Dan-
ir hafi verið settir hjá, eins og fréttizt í
vetur. Samninguiinn er mestmegnis um
siglingu um höf þessi, ú ófriðartimum, og
kvað hann banna, að víggirða Alands-
eyjar, sem Riissum hefir leikið hugur á.)
Frá Englandi.
Churchill verzlunarráðgjafi féll við kosn-
ingarnar í Manchester.
(Verzlunarráðgjafinn enski heitir fullu
nafni Winston Churchill (frb. tsjörtsjill)
og er lávarður að nafnbót. Hann er
ungur, en þó einhver hinn skatpasti
af stjórnrnálamönnum Breta.
Hann var áður undirtylla nýlendna-
ráðgjafans, en varð þá að leggja niður
þingmennsku, svo sem siður er á Bret-
landi. Kosningaósigur hans virðist
benda á einhvern kurr við hið nýja ráða-
neyti Asquiths).
Frá millilaruianeínclinni.
1. þ. m. barst „Þjóðv.u svolátandi sim-
skeyti frá Khöfn:
Undirnefnd: Jóhannes Jóhannesson,
160
X. kapituli.
Heimleiðis.
„Þú trúir því ekki, að mér sé alvara“, mælti hún
enn fremur; „en þér skjátlast í því. — Jeg hef viðbjóð
á þessu brúðkaupi, og krefst þess, að snúið sé við. —
En kjósirðu það heldur, að. drepa mig hérna við hliðina
á þér. — Þú berð einmítt rýting á þér. — Rektu hann
á hjarta mér. — Rauðu blómin i brjóstfellingunum skýla
iblóðinu! Rektu nú hnifinn í mig, ef þú vilt; en láttu
•vagninn snúa við!u
Það var eigi auðið, að vera í neinum vafa. — Henm’
var þetta fylleta alvara, og þó að hjartað í brjósti mér
ætlaði að springa, skipaði jeg því vagnstjóranum að snúa
við, með því að júngfrú Leighton liefði allt í einu orðið
weik.
Síðan sneri eg mér að henni, og mælti, með upp-
gerðar kulda:
„Hallaðu höfðinu að öxlinni á mér, svo að menn á-
líti, að þú sért veik. — Þér er að minnsta kosti skylt,
að gera það fyrir migu.
Hún hlýddi, og hötuð hennar hné að brjósti mér,
.og hvíldi við hjartað, sem hún hafði sprengt.
Vagninn sneri nú við, og reyndi eg að herða upp
hugann, optir föngum, til þess að standast augnaráð mann-
fjöldans, er var alveg forviða.
„Hún er ■•veik!1' kallaði jeg til juugfrú Dudleigh, er
við ókum fram hjá vagni honnar.
Jungtrú Honora svaraði engu, en horfði , stöðugt á
■eitthvað í fjaráka, og varð eg hræddur við svip hennar.
Jeg starði nú í -sömu áttina, og kom þá auga á
lEdwin Urquhart, or ireyndi að fela sig bak við tré.
153
Til þess að ganga úr skugga um, hvernig þessu
væri varið, ásetti eg mér nú, að gefa Urquhart auga, í
stað þess að einblína á hana.
En er eg gat ekki séð neitt grunsamt í látbragði
hans, leit eg þangað, sem Honora Dudleigh var.
IX. lctipit nli.
Marah.
En, guð minn! Hví hafði eg eigi litið á Honoru
fyi?
Þegar eg leit á haua, sá eg, að áhyggja mín var
eigi að ástæðulausu.
Það komu tárin í augun á mér, og veit eg, sannast
að segja, ekki, hvort það var vegna þess, hve ílla henni
leið, eða af æðinu, sem greip mig, sjálfs míns vegna.
Vér sátum öll rétt hvert hjá öðru, svo að mér duld-
ist ekki sorgin, sem skein út úr andliti hennar, þegar
Marah var að varpa t'ram gamanyrðum, eða raula lag,
eptir því, sem henni datt í hug í það eða það skiptið.
Hún leit optar á Marah, en ú Urquhart, oins og hún
væri að velta því fyrir sér, hvað það væri, sem gerði
Marah töfrandi í augum hennar, sem annara.
Svo leit hún niður, og andvarpaði, án þess að Urqu-
hart, pem virtist vera annars hugar, veitti því eptirtekt.
Sama andvarpið heyrði jeg optar, og það fór að
verða svo bersýnilogt, hve illa henni leið, að jafn vel
núbúarnir fóru að stinga saman nefjum um það, að hún
myndi naumast lifa fram yfir brúðkaupið; en það var nú
sem óð:.st vorið að búa allt út til þess.