Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.05.1908, Blaðsíða 6

86
ÞJOBVILJ íJNH
Lárus H. Bjarnason, Christopher Krabbe,
Hhds Nikolaj Hansen, konferaDzráð, sam-
mála um tillögur í gærmorgun. Um kvöld-
ið héidu íslenzku nefndarmennirnir Dön-
um veizlu.
Bókmenntaf élagið.
Laugardaginn 11. apríl var haldinn
aðal-fundur í Hafnardeild hins ísl. Bók-
menntafélags. 24 félags'i;enn voru á fundi.
Forseti lagði fram endurskoðsðan
reikníng deildarinnar. Samkvæmt honum
höfðu tekjur hermar á nmliðna árinu verið
5850 kr. 60 a., en útgjöid 5135 kr. 31 a.
í sjóði við árslok 23519 kr. 86 a. Reikn-
ingurinn var samþ. í einu hljóði.
Forseti slsýrði þá frá starfsemi félags-
ins á umliðDa árinu. Reykjavíkurdeildin
hefði gefið út: Skirni, 81 árg., ísl. forn-
bréfasafn, VII. bd. 4. ii. og VIII. bd. 2.
h., og Sýslumannaæfir III. bd. 3. h ; Hafn-
ardeildin hafði gefið út: Willard Fiske
eptir B. Th. Melsted (Alþýðurit Bókm.fé.
2. bók), síðara heptið af Bygging og líf
plantna eptir Helga .Jónsson, Islendinga-
sögu B. Th. Melsteds, II. bd. 2. h.. Lýs-
ing íslands eptir Þorv. Thoroddsen, I. bd.
1. h., og Safn til sögu íslands IV. bd. 1.
h. — 1 ár mundi Hafnardeildin gefa út:
Lýsing íslands eptir Þorv. Thoroddsen,
I. bd. 2. b., íslendingasögu B. Th. Mel-
steds, II. bd. 3. h.,Safn til sögu íslands,
IV. bd. 2. h., og si'igu Jóns Ólafssonar
Indíafara 1. b.
Þá fór fram stjótDkosning og hlutu
þessir kosningu: Forseti próf. Þorv. Thor-
oddsen, féhirðir: Gísli læknir Brynjólfs-
son, skrifari: Sigfús Blöndal, undírbóka-
vörður v. konungíega bókasaÍDÍð, og bóka-
vörður: Pétur Bogason stud. med., allir
endurkosDÍr. I varastjórn voru endur-
kosnir: varaforsoti B. Th. Melsteð mag.
art., varaféhirðir Þ. Tulinius stórkaup-
maður, og varaskrifari: Stefán Stefánsson
caDd. jur.; varabókavöiður var kosinn stud.
mag. Jónas Einarsson. — Endurskoðun-
armenn voru endurkosDÍr þeir cand. mag.
Þorkell Þorkelsson og Sigurður læknir
Jónsson.
Forseti minntist látinna fólaga, Guðna
Gruðmucdssonar læknis, Jóns Magnússon-
ar kaupmanns og Dr. Solone Ambrosoli’s;
létu félagsmenn hlutteknÍDg sína i ljósi,
með því að standa upp. — Heiðursfélagi
var kjörinn í einu hljóði prófessor við
háskólann í Lundúnum W. P. Ker. — 40
reglulegir félagar voru teknir inn.
Utan dagskrár vakti exam. juris GIísli
Sveinsson máls á heimflutDÍngsmálinu og
urðu um það all-miklar umræður. Ao
þeim loknum var fundi slitið.
Stúlka varft nti.
ÞanD 1. apríl þ. á., var gufuskipið
nCeresu nýkomið á ísafjörð, en land-
pósturinn frá Hjarðarholti ekki kominn að
sunnan. Pósturinn, sem gengur frá Isafirði
vestur um sýsluna, allt lil Bíldudals, var
til staðar á Isafirði, þó sunnanpóstur væri
ekki kominD, og tók haDn það ráð, að
létta fyrir sér áður en hann færi aðal-
ferðina, með þvi að bera pakkapóstinn aí
XXII., 21.-22.
„Ceros“ vestur að Gemlufelli í Dýra-
firði, og ætlaði svo að snúa þar aptur, og
sækja það, sem eptir var. Miðvikudag-
inn 1. apr. fór hann af stað frá ísafirði,
sem leið liggur vestur á Breiðadalsheiði,
en er hann var skammt kominn ná-
munda Tungu í Skutilsfirði, á leið fram
á Dagverðardal, þá kemur til hans kvenn-
maður þar frá bæjunum, á hraðri ferð, og
biður hann að leyfa sér samfylgd vestur
yfir Breiðadalsheiði, en póstur neitaði því
þverlega, og kvað ekki kvennafæri að tara
yfir heiðina í þeirri færð og veðri
sem þá var, en hún gaf því engan gaum
og hélt áfram með honum. Hún hafði
yfir sér „sjalu, en að öðrti leiti sá póstur
ekki búning hennar. Pósturinn bar tösku
á baki sér all þunga, og hafði skiði, þvi
ferð var ill, og því verri sem leDgra dró
upp til fjallsins. Norðan harðviðri var
á með renni drifu og frosti. Þegar þau voru
komin alllangt upp til fjallsins, tók henni
að daprast gangan, og virtist pósti, sem
henDÍ færi þá að kólna, varð hann þess þá
var, að hún var berhent og með bera hand-
leggi upp undir olnboga, sem sumu kaup-
staðarkvennfólki er títt, varð honum þá
næsta flemt, er hann sá í hvert óefni var
komið með líf hennar, en enginn kostur
apturað snúa, móti veðrinu. Tók hann þeg-
ar vöttuna af höndum sér, oglótþá sjálfur
upp á hendur henni, og svo langt sem
kostur var. Héldu þau svo enn áfram,
allt upp að vatni, en þá var rtúlkan þrotin
með öllu, og heltekinn af kulda. í því
bili mætir þeim maður, Jósep bóndi Jós-
epsson frá Vífilsmýrum í Önundarfirði,
154
Mar«h sá, hve ílla henni leið, og hve sáran jeg
kvaldist, en gerði þó okkert, til þess að hugga okkur.
Hún hafði eigi hugann við anDað, en að skreyta
brúðarkjólinn sinn, og lét sér ekkert aDnt um, að vera
eiu með mér.
Loks lauk hún við kjólinD, og gekk eg þá til henn-
ar, og mælti.
„Nú má ekkert komast upp á rnilli okkar hér eptir,
og ti) sannindamerkis um tryggð þína, kemurðu nú með
mér út i blómhúsið, þvi að jeg þarf að segja þér nokk-
uð, og má það ekki dragastu.
rÞú ert harðbrjósta“, tautaði hÚD. „Þú ert harð-
stjóri! En uppreisnir eru nú eigi fátíðar, — og geri eg
því nppreisn“.
Um leið og hún mælti þetta, leit hún til Urquhart’s,
en ekki til mÍD, og varð eg þá avo hamsiaus, að eg spratt
upp, og gloymdi öllu, sem kringum mig var.
Jeg ásetti mér, að vera ekki lengur í neinum vafa,
þreif í handlegginn á henni, og bar hana inn í anDað
herbergi, þar sem eg gat talað við hana, án þess hann
væri viðrtaddur.
Svo var að sjá, sem þetsi dirfska mín gerði hana
hrædda, og stóð hún grafkyr, þar sem eg sleppti henDÍ.
r Var orðum þínum beint til min?“ spurði jeg. „ Vild-
irðu gefa mér í skyn, að þú ætlaðir að brjóta af þér
hlekkina?14
Það kom titringur á höndurnar á henrii; hún tók
rós, sem hún bar í brjóetfellinguDni, reitti af henni blöð-
in, og stráði þeirn á gólfið.
„Óskandi, að hlekkirnir væru úr gu)li!u mælti hún.
„Mér líður svo ílla, er eg bugsa til þess, að við þurfum
159
fengið vængi, enda var mór kunnugt um, að Urquhart
var fjarverandi, og yrði því ekki í brúðkaupmu.
Hann hafði brugðið sér brott úr borginni, í erind-
um jungfrú Dudleigh, og hans var ekki von heim aptur,
fyr en viku eptir brúðkanp okkar.
Jeg var því í bezta skapi, er eg gekk inn í hús
jurigtrú Dudleigh.
Hún var komin í skrautföt sín, og var í Ijómandi
skapi, þó að hún væri enu all-veikluleg.
Mig sárlangaði til þess, að vekja máls á því við
hana, að slíta öllu sambandi við Urquhart, sem hvorki
myndi verða henni til heiðurs, ué ánægju; en eg sleppti
þvi þó, enda kom Marah fram í sama augnabliki, og þá
var nú skynsemin á förum.
Hún var í sk'autlegasta brúðarskarti, og presturinn
beið okkar í kirkjui ni, og vagninn var við dyrnar.
Við settumst tvö í vagninn, og júngfrú Dudleigh
sat ein í vagninutn, sem kom næst á eptir okkur.
A götuDum var raesti mannfjöldi, sem lót á ýrns-
an liátt fögnuð sinn í ljósi, enda var jungfrú Dudleigh
virt, og olskuð, í Albany, sakir góðgjörðasemi heDnar.
Við áttum nú skammt eptir til kirkjunnar, sáum
kirkjuturninn, og heyrðum hljóminn í kirkjuklukkunum.
Eu þá hrökk Marah allt í einu við, eins og hún
yrði hrædd, en síðan mælti hún í skipandi róm:
„Láttu hestana sdúh við Mark Felt! Láttu aka
vögnunum lieim aptur! Jeg læt ekki gefa mig saman
við þig, þó að þú drepir migu.
Það var engu likara, en að eg væri skotinn kúlu i
hjartað, og horfði eg óttasleginn, á hana.