Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.05.1908, Blaðsíða 8

88
Þjó©viljinn
XXII, 21.-22'..
sf rnagakvefi, og af magakrampa, hefir
fengið fulla heilsu, eptir að hafa neytt
ór 6 flöskum.
Jörgen Mikké\sen, bóndi.
Ikan.
Otto Monsted*
Taugavellilu u-
Jeg, sem þjáðst hefi mörg ár af ó-
læknandi taugaveiklun, og þar af leiðandi
svefnleysi, og máttleysi, hefi fengið tals-
verðan bata, síðan eg fór að neyta Kína-
lífs-elexírsins, og neyti eg þvi að stað-
aldri þessa ágæta heilsubitters.
Thora E. Westbirk.
Kongsgötu 39. Kaupmannahöfn.
Brjösttoölga.
Eptir það, er eg hafði lengi þjáðst af
brjóstbólgu, og árangurslaust leitað lækn-
ishjálpar, reyndi jeg Kína-lífs-elexír Valdi-
niars Petersens, og hefi, moð þviaðneyta
þessa ágæta heilsubitters stöðugt, fengið
aptur heilsuna.
Hans Hemmingsen
Skarerup pr. Yordingborg.
Gí-eetið yðar gegn eptirlíkingum.
Athugið nákvæmlega, að á einkenn-
ismiðanum sé hið lögvarða vörurnerki mitt:
Kinverji, með glas í hendi, ásamt merk-
inu AJ- í grænu lakki á flöskustútnum.
Hitstjóri og ábyrgðarmaður:
lljarni .Jónsson, frá Vogi.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
danska smjörlíki
er bezt.
KONUML. HIRB-VERKSMIBJA.
Bræðurnir (Jloetta
mæla með sínurn viðurkenndu Siókólaðe-tegimdum, sem eingöngu erm
búnar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Vanille,
Enn fremur I£aknópúlvei’ af t>extix tegund. Ágætir vitnisburðir
frá efnafræðisrannsóknarstofum.
Hiuíafeiagið db dansfce Vín- & KonseryesFalirikeL
'M. gasmusen.
Kgl. Hof-Leverandör.
p. gcauvais
Leverandör til Hs. Maj.
Kongen af Sverige.
Kaupmannahöín. Paaborg
selur: Niðursoðnar vörur. — Syltuð ber og ávexti. — Avaxtavökva
vaxtavín.
og a-
156
hvernig henni fórust orð, en jeg gjörðist þó svo djarfur
að ásetja mér, að láta hana fá það, sem hún heimtaði.
Jeg greip hönd hennar rajög innilega.
„Þú veizt ekki hverju karlmaður fær áorkað, ef hann
elskaru, mælti jeg. Reiddu þig á mig! Efndu loforð
þitt, og fyr eða síðar skaltu fá það, sem þú þráir. —
Komi til ófriðar, sem helzt eru horfur á, skaltu sjá mig
í”fremstu röð, — ef þú vilt vcrða konan mín, og vokja
áhuga minn“.
Það lá fyrirlitning í augnaráði hennar, er hún svaraði:
„Svona talið þið karlmennirnir! Ef þið gefið loforð,
haldið þið, að við stúlkurnar séum ánægðar! Ófriður!
Hvað leiðir af hernaðinum, nema glötun og eyðilegging?
Eru þá ekki allar eigur manna í voða, og húsin
lögð í rústir? Veitir ófriðurinn peninga og ánægju? Og
þegar þar við bætist, að barizt er um þett svonefnda frelsí.
— Með lélega skó, og tóma maga, fara herrnennirnir í
ófriðinn, og koma eigi heim með neitt, sem or þess virði,
að ófriður sé háður.“
„Ilvað varðar mig um þenna drengjalega ófrið?w
mælti hún enn fremur. „Væri jeg hermaður, léti jeg
fyrsta liðsforingjann, sem á leið minni yrði, taka mig til
fanga, svo að eg yrði send til Englands, og þaðan kæmi
eg aldrei aptur. — Jeg hata þetta nýja land, siðleysi
þess, og þjóðstjórn. — .Teg læt mér að eins um það hug-
að, að lifa, þar sem jeg gnæíi yfir fjöldann, og sé bann
beygja sig fyrir rnér.“
Það var auðsætt af þessu, að hún var fjandmaður
fósturjarðarinnar, og hafði innrætt sér mjög óalþýðlegan
hugsunarhátt. og var þá af-djúp milli okkar, að þessu
leyti.
157
Jeg hafði óbeit á hugsunarhæcti heunar, en gat eigi
staðizt töfraafl augnaráðs hennar.
Hún var drottuing í ríki nautnanua, í því ríki, þar
sem eigi er spurt um það, hvað rétt sé, eða rangt, og'
þar sem fegurðin lætur sjálfselskura öllu ráða, en jhirðir
hvorki um guðs né manna lög.
Mér var þetta allt Ijóst, og þó gerði jeg eigi það,
sem skyldan bauð inér.
Jeg hafði hugann allan við það, að eptir þrjá daga
yrði brúðkaup okkar haldið, og gerði sú hugsun mig ó-
færan um það, að íhuga málið ljóslega.
„Fyrirætlanir þínar eru fallegar“, mælti bún enn
fremur. „Þú ætlar að láta mig fá allt, sem eg óska, er
þú hefir öðlast það í stríði lifsins; en jeg get ekki beðið.
— Jeg verð að fá það strax. — Til þess að öðlast auð-
æfi, með réttu eða röngu, myndi eg einskis svífast. —
Jeg myndi tofla lífi mínu í hættu, vaða gegnum eld og
vatn, og jafn vel — —“
Hún þagnaði, og sá jog, að æðarnar þrútnuðu á
enninu á henni. — Það var engu líkara, en að húu byggi
yfir einhverju djöfullegu athæfi.
Jeg faðmaði hana að mér, og ásetti mér, að reka
þessar djöfullegu hugsanir burtu með blíðuatlotum.
Jeg sárbændi hana ura, að hrinda þessum vondu
hugsunum brott, og að hegða sér, sem kvennmaður, er
eg gæti álitið, að makleg væri ástar minnar.
Loks tókst mér, að vekja hjá henni geðshræringu^
Dimmu skuggarnir huríú af enni hennar, og hxin
fór jafn vel að brosa.
Grat það verið, að það væri tár, sem kom fram h
augu liennar, er bún sneri sér frá mér?“