Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.10.1908, Side 3

XXII., 45.-46.
í? jft-''
179
Austurríki. 200 hermenn, sem send-
ir voru heim frá Bosniu á hermanna-
vögnum, stöðvuðn vagnana, og heimtuðu
að fá að fara með póstvögnum, kváðust
ekki þola þá aðhlynningu, sem þeir fengju
á hervögnunum, enda er hún víst æði
bágborin. J?ar lenti í þjarki miklu og feDg-
ust hermennirnir að lokum til þess að
fara aptur í vagnana. Þegar til Vinar-
borgar kom, voru þeir hnepptir í varð-
hald og bíða þar dóms.
Tyrkland. Tyrkir hafa sýnt það í
öllum óeyrðunum og gauraganginum, sem
þar hefir verið seinustu árin, að þeir eru
í raun og veru dugleg og framtakssöm
þjóð. Nú hafa þeir fullgert járnbraut,
yfir eyðimörkina, til Medina. Til þess
þurfti bæði forsjálni, dugnað og peninga.
Peninganna hafa þeir aflað með samskot-
um. Brautin liggur um 600 enskra mílna
svæði, sem mestinegnis er eyðimörk.
Bandaríkin. Orwill Wright, flugvéla-
völundurinn frægi, sem hefir haldið sór
lengst uppi og náð mestum hraða, varð
fyrir því óhappi, að loptfari hansþvolfdi
nýlega, og hann datt niður og annar mað-
ur, er með honum var. Sá missti lífið,
en Wright slasaðist talsvert. Slysið at-
vikaðist þannig, að vinstri skrúfan á flug-
vélinni brotnaði, en hin skrúfan hélt áfram
og hvolfdi loptfarinu.
Ritsímaskeyti.
til „Þjóðv.“
Breytingar fáanlegar á
sambandslagauppkastinu.
Khöfn 5. okt.
Matzen hefir sagt á fundi hjá hægri-
mönnum, að breytingar á frumvarpi sam-
bandslaganefndarinnar væru fáanlegar, þó
tæplega persónusamband. Finnur Jóns-
son ræður Dönum frá’minnstu breytingum.
Búlgaríufursti tekurþsér konungsnafn.
Khöfn 6 okt.
Kerdinand auglýsir Búlgaríu konungs-
ríki. Ófriðarhorfur.
Matzen er prófessor í lögum lands-
þingsmaður, og sat í millilandanefndinni.
Hann er mjög mikils metinn meðal hægri-
manua, en hefir verið allra manna and-
vígastur sjálfstæðiskröfum íslendinga.
Annars verður að svo stöddu ekki sagt
um, hve mikið má legga upp úr um-
mælum Matzens, með því líka að heyrst
hefir úr annari átt, að það væri að eins
orðabreytingar, sem Matzen teldi fáan-
legar- en það er þó þegar vist, að sú
staðhæfing uppkastsmanna er fallin al-
gerlega um koll, að Danir telji sig lausa
allra mála ef einum staf sé breytt í frum-
varpinu, eins og nefndarmennirnir ís-
ienzku hafa haldið fram, breytingar eru
fáanlegar, segir sá maðurinn úr nefndinni,
sem oss Islendingum er andvígastur, en
en um hitt verður ekki sagt með neinni
vissu, hve langt hann vill ganga, og því
síður hverjar tilslakanir aðrir Danir vilja
gera, en þó má telja áreiðanlegt, að ekki
verði þeir erfiðari viðfangs. Kosningar-
úrslitin hafa sýnt Dönum, að sjálfstæðis-
kröfurnar hafa mjög eindregið fjdgi hér
á landi, og því eru þeir farnir að láta
undan síga, en auðvitað verður að þoka
þeim fet fyrir fet, því að þeir láta ekki
meira af hendi en þeir eru neyddir til,
þessvegna riður nú á því, að íslendingar
víki í engu frá rótti sínum, þá er áð öll-
um líkindum sigurinn viss von bráðar.
Búlgaría er ríki á Balkanskaganum,
er til þessa hefir verið hálftullveðja og
skattskylt Tyrkjasoldáni, Furstann hefir
lengi langað i konungstignina og titil-
inn, en soldán hefir verið því mótfallinn,
en nú nýtur furstinn sjálfsagt aðstoðar ein-
livers stórveldanna (líklega Rússa) og þor-
ir því að bjóða soldáni birgin. Ótriðar-
horfurnar stand sennilega í sambandi við
þetta, og eru það að öllum likindum Tyrk-
ir sem ráðast vilja á Búlgara, til þess ad
hegna furstanum fyrir óhlýðni hans og
kúga hann til hlýðni.
Ben Húr
e p ti r
Lervis Wallace.
Þýtt heíir á ísleczku
Bjarni Simonarson prófastur.
Bókaverzlun Guðm. Gamatíelssonar.
Reykjavik 1908.
— cm —
Höfundur sögu þes9arar er einn hinn
merkasti skáldsagnahöfundur Ameríku-
manna, hefir hann ritað margar sögur,
sem mikið er látið af, en þó þykir Ben
Hiir bera langt af þeim öllum, Wallace
var af góðum ættum, nam hann lögvísi,
og fókkst lengi við málfærzlustörf, land-
stjóri var hann um brið i Utah, og síðar
sendiherra Bandamanna í Miklagarði. —
Ben Húr kom fyrst út 1880, og hafði höf-
undurinn þá starfað að henni í 7 ár, fékk
266
húmið þó verða minna. — Hver veit, nema geislar guðs
náðar hafi einhvers staðar í himingeiminum náð til huga
hennar, sem eg einu sinni kallaði móður mína?“
Þegar hún sagði þetta, fannst mér og létt af mér
þunganum, er hvílt hafði yfir mór, sem óþolaDdi mara.
Svona liðu nú dagarnir, og fann eg æ betur og bet-
ur, hve óumræðilega sælu sönn ást, og fullt traust, fær
skapað, svo að eg grét nú eigi sorgar- heldur gleðitárum.
Og nú er eg komin heim til mín aptur, hress og
VODglÖð.
Nú sveima eigi lengur eyrðarlausir andar umhverf-
ás húsið mitt.
Múrveggirnir eru nú berir, og hingað er orðið fá-
förult, allt öðru vísi en áður var.
En jeg get nu reikað um allt húsið, án þess gömlu
svipirnir geri mér ónæði.
Jeg er nú að vísu orðin gömul, og farin, og verð
að hafa staf, til að styðja mig við. — En jeg er glöð,
• og kát, því að náð guðs hvílir nú yfir hinu friðsæla heim
.kynni mínu, nGæfuhöfn“.
Endir.
255
„Já“.
„Og hefir hún komizt að raun um —“
„Að vonir hennar rætast ekki“.
Mark Felt dró þungt andann.
„Hvílik hegning fyrir Marah Leighton! Hve voða-
leg afdrif! Hún er þá hórna“, mælti hann, og komst mjög
við. „hérna, undir sama húsþakinu, sem jeg! Sizt að
furða, þó að eitthvað ósýnilegt afl drægi mig hingað!
Yeit hÚE þá, að þér vitið, hver hún er, og að uppvíster
orðið um glæpinn“.
„Jeg sagði henni það. — Mér var nauðugur einn
kostur. því að við rákumst hvor á aðra í leyniherberg-
inu. Hún hafði farið þangað, til þes9 að sjá, hvernig þar
væri umhorfs, og það gat eg ekki þolað, og brígslaði
henni um glæpinn. — Hún hné þá niður, sem eldingu
lostin. — Hún þorði ekki að neita, og nú liggur hún
i —“
„Þey!“ greip hann fram í, og kippti ákaft i hand-
legginn á mér. „Hvenær hefir allt þetta gjörzt“.
„í nótt“, svaraði eg, „fyrir tæpum tveim kl.tímum“.
„Hún hefir enn vald yfir mér“, mælti hann, hálf-
feimnislega, „og var sem eg fengi sting í hjartað, er öll
simd voru lokuð fyrir henni. — Jeg hefi andstyggð á
henni, og kenni þó í brjósti um hana. — Sávartíminn,
er hún var mér dýrmætari, en allt í heiminum“.
Jeg skildi sorg hans, og þagði. — En er eg ætlaði
að fara út, mæltist hann til þess, að eg svaraði enn nokkr-
um sp'irningum.
„Dóttirin —“ mælti hann. „Veit hún, hvaða háð-
ung vofir yfir henni?“
„Hún sefur, og brosir í svefni“, svaraði jeg, „og