Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 14.11.1908, Blaðsíða 8

204
Þjóðviljinn
XXII., 45.-46.
Otto Monsted
s
clanska smjörlíki
er bezt.
Den norske Fiske^ariisíalorik
Christianía,
leiðir athygli manna að hinnm nafnkunnu netum sínum, síldarnótum og hring-
nótum.
Umboðsmaður fyrir Island og Færeyjar:
Hr. Lauirtz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn Y.
Auglýsingum, sem birtest eiga í
flÞjóðv.u, má daglega skila á skrifstofu
blaðsins i Yonarstræti nr. 12, Reykjavik
Ef þér viljið lifa lengi, verðið þór
að muna eptir þvi, að aföllum meðulum
sem upp fundin hafa verið til þess að
vernda heilsu manna, kemst ekkert í
samjötnuð við hinn heimsfræga meltingar-
bitter.
Kina-liís-elexlrinn.
Tæring.
Konan mín, sem árum saman hefir
þjáðst af tæringu, og leitað ýmsra lækna
hefir orðið talsvert betri, síðan hún fór
að staðaldri að neyta Kína-lífs-elexírs
Yáldemars Peterseri's, og vona jeg, að hún
verði fyllilega heil heilsu, ef hún heldun
áfram að neyta þessa ágæta elexírs.
J. P. Amorsen
Hundested.
Taug-ag-ig-t.
Konan mín, sem þjáðst hefir af tauga-
gigt í 10 ár, sem og af taugaveiklun, og
leitað ýmsra lækna, án þess að gagni
hafi komið, er orðin fyllilega heil heilsu
siðan hún fór að neyta hins heimsfræga
Kína-lífs-elexírs Valdemars Petersen’s.
J. Petersen, timburmaður
Stenmagle.
Stærsta hnoss lífsins er heilbrigði og
ánægja.
Heilsan er öllu fremri. — Hún er
nauðsynlegt skilyrði hamingjunnar. —
Heilsan gjörir lifið að sama skapi dýr-
mætt, sem veikindin gera það aumt og
sorglegt.
Allir, sem vilja vernda líkamsheil-
brigðina, sem er skilyrðij hamingjusamr-
ar tilveru, ætti að neyta hins ‘vheims-
fræga og viðurkennda
Kína-lífs elexirs.
En gætið yðar gegn lólegum, og ó-
nýtum, eptirlíkingum.
Gætið þess vandlega, að á einkennis-
miðanum sé hið löghelgaðavörumerki mitt
Kínverji með glas í hendi, ásamt merk-
inu í grænu lakki á flöskustútnum.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
18
Nú tók æ meira og meira að reka í land, og var
starfað ötullega, og Zeke Konks tók sjálfur þátt í starfinu,
er á þurfti að halda, og hvatti aðra, til þess að ganga
sem bezt að verki.
Skipsskrokkurinn hafði nú liðazt i sundur í miðju,
og brimið varpaði kynstrum af trjávið upp á ströndina,
án þess fiskimennirnir sinntu um hann; hann var þeim
í bráðina að eins til tálmunar, raeð því að þeir höfðu
allan hugann á því, að bjarga farminum, sero var miklu
verðmætari.
Raffles, sem stóð skjálfandi hjá klárnum, og hélt á
blysi, til að lýsa lagsbræðrum sinum, virtist vera eini
maðurinn, sem tók eptir trjárekanum.
Allt í einu greipRaffles í handlegginn á Zeke Konks,
og benti með blysinu á stóreflis hrúgu af eik, sem rekið
hafði í land rétt við fæturna á þeim, og sást nafn skipsins
letrað á einum eikarbútnum, með stóru, alin-háu, letri.
rÞað or „Mary Jane“! mælti Raffles.
Hann var náfölur, og skein ofboðið út úr andliti
hans.
Zeke Konks virtist og brugðið í svip, en hann náði
sór þó brátt aptur.
Hann skrapp nokkur fet upp í fjöruna, og greip
öxi, sem lá þar hjá hefilsspónum, sem notaðir voru í
blysin.
„Minnstu ekki einu orði á þetta við Kötu“, mælti
hann við Raffles, og hjó síðan eikarbútinn,sem skipsnafnið
var letrað á, í spón.
Hann hafði naumast lokið þessu, er kallað var hátt
til hans, hann beðinn að hætta og líta upp.
Hann sá þegar, hvað gjörst hafði. — Mennirnir
19
þyrptust utan um lík háseta, sem einn þeirra hafði dreg-
ið upp úr sjónum.
Þeir, sem blysin báru, kornu nú nær, og allir köll-
uðu upp af hræðslu, og stóðu grafkyrrir sem steini lostnir.
Zeke þóttist þegar vita, hvor inn látni væri, og
sorg og gremja greip hann í svip. — En nú varð að
taka til skjótra ráða, og hann flýtti sér þvi þangaðj er
lagsbræður hans voru.
Það var þegar rýmt til fyrir honum. — Hann þreif
blysið af einum og lýsti framan í hinn látna, en teygði
síðan úr sór, sem eldur brynni úr augum hans, og gall-
hörð röddin, er hann mælti:
„Colt og Mulligan!"
Tveir hraustlegir fiskimenn komu þá út úr hópnum,
og gengu til hans.
„Slysið hefir nú að höndum borið, og tjáir eigi að
að fást um það! Takið nú líkið, og berið það inn í
skóg — þegar í stað! Bartens getur sótt rekurnar; þvi
að húsið hans er næst skóginum. — Raffles vísar leið, og
tekur til hvar það eigi að jarða lík lagsbróður yðar. —
En aldrei megið þig minnast á þetta einu orði; —
það varðar líf yðar. Hafið þið skilið mig?“
„Jú, jú, herra!“ svöruðu þeir.
„Og þór hinir“, mælti hann enn fremur, og sneri
sér að hinum, er umhverfis hann stóðu, og reiddi öxina.
„Þér þekkið mig, og því heiti eg yður, að kljúfa þann
yðar í herðar niður, sem nokkuru sinn skýrir frá nafni
skips þess, er strandaði hór í nótt. — En takið nú apt-
ur til starfa.
Mennirnir hlustuðu þegjandi á orð foringja síns, og
Colt og Mulligan tóku síðan þegjandi, annar í höfuðið,