Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.08.1909, Síða 3

XXIII., 36.-37.
ÞjÓÐ VILJINN.
143
Hér slær aptur hjarta landsins,
hér er lagt þess ráð;
helgi forna höfuðbólsins
heimtar nýja dáð.
Drottna skal hún — fjöllum föðmuð,
fögrum eyjum girt,
standa vörðinn, sterk og ítur,
stór og mikilsvirt.
vera landsins háreist höfuð,
hreinlynd, rausnarfull,
meðan signir sölarlagið
sundsins kvika-gull.
Ritsímaskeyti.
til „Þjóðv.u
—O--
Khöfn 31. júlí.
Flogið yflr Ermasund.
Breriot, frakkneskur maður, hefir fiog-
ið yfir Ermasund; öðrum hefir mistekist
það.
Upphlaup á Spáni.
A Spáni er upphlaup út af Afríku-
ófriðnum.
Dönsk blöð reið.
Dönsk blöð eru stórreið út af skipa-
göngunum til Hamborgar, áfengisbann-
lögunum og viðskiptaráðunautnum.
Stjórnarskipti í Danmörku.
Neergaard, forsætisráðherra, segir bráð-
lega af sér.
Khöfn 7. ágúst.
Frá Svíþjóð.
Verkfall í Svíþjóð; kvart-milljón manna
atvinnulausir.
Frá Danmörku.
Það er óráðið enn hver þar verður
yfirráðgjafi eptir Neergaard.
—o—
Þjóðhátíð var haldin hér í höfuðstaðn-
um 1. og 2. ágúst Sýnilega hafði allur
undirbúningurÍDn frá nefndarinnar hálfu
verið hinn rækilegasti, og hefði skemmt-
unin áreiðanlega orðið hin bezta, ef ekki
hefði bagað veður, sérstaklega síðari daginn
— aðal-hátiðisdaginn. Síðari jhluta mánu-
dagsins (2. ágúst) mátti heita samfeld
hellrigning.
A sunnudaginn var fyrst mílukapp-
hlaup, frá Arbæ niður á Austurvöll, í
því tóku þátt um 20 manns, og voru 4
verðlaun veitt, og hlutu þau þessir:
■ 1. flokkurinn (þeir er voru eldri en 18
| ára) 500 metra sund. Þessir hlutu verð-
laun:
í l. flokki.
I. Sigtryggur Eiríksson,
II. Stefán Ólafsson,
III. Benedikt Guðjónsson.
í 2. flokki.
Einar Gruðjónsson.
í 3. flokki.
Tómas Hallgrírasson.
Kl. 7. um kvöldið var knattleikur á
Melunum.
Hátíðahaldið daginn eptir hófst um
dagmál með veðreiðum á Melunum. Voru
hestar þar reyndir á stökkr, skeiði og
tölti. Skeiðið var fyrir stökkhesta og
töltara 120 faðmar, en fyrir skeiðhestana
100 faðmar’ Þessir blutu verðlaun:
I. Helgi Arnason (28 mín.),
II. Sigurjón Pétursson (28 mín. 5 sek.),
III. Jóel Ingvarsson (28 mín 10 sek.),
IV. Einar Pétursson (28 mín. 15 sek.ý
Kl. hálf fimm var gengið suður að
sundskála þeim, er UDgmenDafélag Beykja-
vikur hefir látið reisa við Skerjafjörð og
kl. 5 var skálinn vígður. Vígsluræðuna
hélt H. Hafstein, bankastjóri, en Oudmund-
ur Magnússon hafði ort kvæðið, er sungið I
var við það tækifæri, og er það birt á
öðrum stað hér í blaðinu. Þá reyndu
menn og sund með sér, og var þátttak-
endum skipt í 3 flokka eptir aldri, Iengd-
in var 100 metrar, en auk þess þreytti
Fyrir stökkhesta.
I. Guðm. Jónsson (21. sek.),
II. Beinteinn Thorlacius (2172 sek.),
III. Guðm. GfíslasoD (22. sek.).
Fyrir skeiðhesta.
I. Beinteinn Thorlacius (20J/4 sek.),
II. Bogi Þórðarson, Lágafelli (24 sek.),
III. Benóný Benónýsson (26. sek.).
Fyrir töltara.
I. Helgi Jónsson (46*/, sek.),
II. Th. Thorsteinsson (48. sek.).
KI. 10 voru kapphlaup reynd. Fyrst
var skeiðið er menn runnu 100 metrar,
og fengu þar verðlaun:
Vitlausi Englenflingurinn.
höfundur: David Beddoe.
(Lausleg þýðing).
Ekki veit eg, hvað manna hann var, enda hafði
eg enga spurn haft af bonum, fyr en Zanaga-þjóðflokk-
nrinn fann hann nakinn og hálf-dauðan, á bökkum Sus-
fljótsins.
En saga vitlausa Englendingsins lifir enn í munn-
mselum í héruðunum fyrir sunnan Atlas-fjöllin.
Jeg hefi opt velt því fyrir mér, hver hann hafi ver-
ið, en eigi komist að nerani DÍðurstöðu er eg fengi fellt
mig við.
Getur verið, að hann hafi flúið úr klóm réttvísinnar
eður og, að hann í von um að finna gullnámur, hafi strok-
ið frá oinhverju skipi, er lagði leið sína fram hjá.
Mér er þetta ókunnugt, eins og jeg gat um. — Það
leyndaimál hans er gleymsku hulið, og enginn, sem þekk-
ir æfi-atriði hans, það lítið, sem kunnugt er um þau, nema
af munnmælum, sem fyr er getið.
Selím el Albar, Hassansson, sagði mér söguna ein-
33
Hann beit saman tönnunum, og hjartað barðist
ákaft.
Hann var einn, og fanDst honum einveran alveg ó-
þolandi, er hann leit á borðið.
Að vera einn, — aleinn, og það um miðnætti, en
hinir allir dánir, sem hann hafði þekkt, og þótti vænt um!
Aptur og aptur tautaði hann:
„Allir eru þeir horfnir, sem eg þekkti svo vel!“
Síðan gekk hann hægt og hægt umhverfis borðið,
og tautaði nöfnin, sem stóðu á nafnseðlum, sem lágu sitt
hjá hverjum diski: „Andersen . . . Evans . . . Cope-
land — gamli Copeland, sem all-opt var í svo illu skapi
og nú er dáinn fyrir tíu árum .... Styrker, „skipherr-
ann“, s^m vér kölluðum, einnig dáinn — hve langt var
síðan, mundi hann nú ekki — hafði farizt á skipi sínu
við írlandsstrendur; Harries, er dó úr taugaveiki ein-
hversstaðar í Ítalíu. — Dick Hernon, er fórst, er námu-
slysið varð í Wales; Rice, gamli Whyley Rice, — er fyr-
irfór sér í Mont Carlo; Curtice, er andaðist af hitasótt í
Durban í Suður-Afríku.
Svona gekk hann hringinn í kringum borðið, hafði
upp nöfn hinna látnu, og rakti feril dauðans, ófreskjunnar,
er aldrei þreyttist, og engan skilur eptir.
Einhvern daginn hlaut að vera kornið að honum
sjálfum.
Yerrill settist í stól, og hélt höndunum fyrir augun.
Já, það hlaut að koma að honum, og þá var engrar
miskunnar að vænta.
Hin hræðilega ásjóna dauðans hlaut að birtast hon-
um að nýju, og þá varð hann, hjálparlaus, að látaundan
sem aðrir.