Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.10.1909, Blaðsíða 1

Verð árgangsins (minnst
60 arkir) 3 kr. 50 aur.;
erlendin 4 kr. 50 aur., og
í Ameríku rioll.: 1.50.
Bergist fyrir júnimán-
aðarlok.
*
-- |= TtíT TT7» A a TT 0 G ÞEIBJI ÁBGANGUB. =) --
4—R ITSTfJORI:' S’K t L I TBORODDSEN. =:l»xag—t--------------
I Uppnögn skrifleg ogild
I nenia komið se til útgef-
anda fyrir 30. dag júní-
1 mánaðar, og kaupandi
1 samhliða uppsögninni
I borgi skuld sína fyrir
\blaðið.
M 45.-46.
E.BYKJAVÍK, 12. OKT.
1909.
Til lesenda Jjóif
Þeir, sem gjörast kaupendur að XXIV.
árg., wÞjóðv.“, er hefet næetk. nýár og
eigi hafa áður keypt blaðið, fá
= alveg ókeypis =
sem kaupbæti, eíðasta ársfjórðung yfir-
standandi árgangs (frá 1. okt. til 31. des.)
Nýir kaupendur, er borga blað-
ið fyvir* írain, fá enn fremur
ær um 200 bls. af skemmtisögum *«*
Þees þarf naumast að geta, að sögu-
eafnsbepti „Þjóðv. hafa víða þótt mjög
skemmtileg, og gefst mönnum nú gott
færi á að eignast eitt þeirra, og geta þeir
sjálfir valið, hvert söguheptið þeir kjósa
af sögusöfnum þeim, er seld eru í lausa-
eölu á 1 kr. 60 a.
ZZZZ: Ef þeir, sem þegar eru kaupendur
blaðsins, óska að fá sögusafnshepti, þá
eiga þeir kost á því, ef þeiv bovga
XXIV. ávg. fyvivfram.
Allir kaupendur og lesendur,
„Þjóðv.“ eru vinsamlega beðnir, að benda
kunningjum sínum og nágrönnum, á kjör
þau, sem í boði eru.
•Ht TN'ý jii* úteölumenn, er
útvega blaðinu að minnsta kosti sex
nýja kaupenduv, sem og eldri út-
sölumenn blaðsins, er fjölga kaupendum
um sex, fá — auk venjulegra sölulauna —
einhverja af forlagsbókum útgefanda
„Þjóðv.“, er þeir sjálfir geta valið.
Nýir kaupendur, og nýjir útsölumenn,
eru beðnir, að gefa sig fram sem allra
bráðast.
Utanáskript til útgefandans er: Skúli
Ihoroddsen, Vonarstrœti 12 Reykjavík.
Jjftgefandi „j>jóðv.“
Sambandsmálið.
—o—
Síðan þingi eieit, hefir verið hljótt um
sambandsmálið, nema hvað heyrzt hefir,
að ráðherra vorum hafi eigi tekizt, að fá
neitt vilyrði fyrir því í utanför sinni, að
danska stjórnin leggði sambandslagafrum-
varp alþingis fyrir ríkisþingið.
Yæri æskilegt, að ráðherra léti almenn-
ingi sem allra bráðast í té skýrslu um
það, hvað gerzt hefir í utanför hans, að
því er til sambandsmálsins kemur, hverj-
ar undirtektir konungs vors hafa verið,
hver svör dönsku stjórnarinnar, hvort
hann hefir leitazt fyrir uro skoðanir máls-
metandi danskra þingmanna o. s. frv.
Virðist það í meira lagi ófrjálslyndis-
legt, og lýsa litlu vinarþeli í vorn garð,
bafi hún eigi fengist til þess, að leggja
málið fyrir ríkisþingið, svo að oss gæfist
kostur á, að heyra skoðanir danskra rík-
isþingsmanna um málið, og er vonandi,
að ráðherra geri sitt ýtrasta, til að herða
á dönsku stjórninni í þessu efni, og láti
hverja áskorunina reka aðra.
Yfir höfuð skiptir það mjög miklu,
að málinu sé haldið sem allra bezt vak-
andi, og einskis látið ófreistað, til að skýra
sem bezt málið fyrir alþýðu manna í Dan-
mörku, þar sem málinu fæst að öllum
likindum aldrei ráðið til lykta, nema með
samþykki rikisþings Dana, enda þótt ýms-
ir líti svo á hér á landi, sem vér eigum
í raun og veru að eins við konung ein-
an í þessu máli.
02
Hann skildi eigi í því, hvað af þjóninum hefði orð-
ið, og fór því upp á herbergið hans
Þar var allt á rúi og strúi, og þar rakst hann á
hlut, eem hann furðaði á að sjá þar.
Það var lúður.
* *
*
Fimrn máðuðum síðar en atburður þessi gerðist,
hitti Gildersahw ofursti Hope-Peynell í Lundúnnm.
Hann sagði þegar, er hann sá hann: „ Jeg hefi feng-
ið kynlegt bréf, og hefi eg aidrei orðið eins forviða á
neinu. — Bréfið er frá Leopold Avorsy, og er dagsett í
Salzburg. — Þér hafið einu sinni hitt hann“.
„Já! Skyldi eg muna eptir því stundum!“
„Alveg rétt! Hann taldi okkur trú um, að hann
hefði skotið sig af ógáti nóttina sælu, er hann sem allajafna
umflúði dauðann! Þér munið og óefað eptir því, að
þjónninn hans hvarf sömu nóttina? En nú er það orðið
uppvíst, að það var enginn annar, en hann sem skaut
hann“.
„Hvað segið þér?“
„Látið yður eigi bregða í brún, þó að þér heyrið
þetta! En nú kemur annað, sem kynlegra er! Þjónninn
var stúlka. — Berta LaJache!
Það er ómögulegt!“
„Heyrðu nú meira! Avorsy segir mér söguna, eins
og hún gekk. — Það, hve snögglega hún hvarf, virðist
hafa vakið grun hans, sem og það, að hann minntist
þess nú að ýmsir drættir í andliti þjónsins höfðu stöku
sinnum vakið hjá honum ákveðnar Jjendurminningar. —
Tilgangur hennar var auðvitað að koma fram hefndum.
77
„Jeg á því ekki að venjast, að boð min séu eigi
þegin“, mælti Avorsy. „Jeg trúi eigi á apturgöngur, en
mér þykir gaman, að heyra þeirra getið, og langar því
mjög, til að vera þar eina nótt. — Þú veizt, Gildershaw,
að þú þarft ekki að vera hræddur um mig. — Jeg hefi
ratað í ýmsar raunir, og má kallast „alskjaldaður“. — Jeg
er einn þeirra manna, sem dauðinn virðist flýja, og ætla
þvi að leyfa mér, að sofa í húsinu í nótt“.
Hann sagði þetta í ákveðnum róm, svo sem óþarft
væri, að tala um þetta frekar.
Thom liðsforingi gekk nú að glugganum til ofurstsns.
Regnið, og hvassviðrið, hafði allt í einu aukist, og
nóttin gat eigi verið ömurlegri, en hún var. — Vindur-
inn þaut í limi trjánna, og regnið streymdi úr loptinm
„Fyrst minnzt er á drauga, skal jeg segja yður sögu“,
mælti Avorsy, „sögu um ást, dauða, og ófrið. — Jeg er
sjálfur riðinn við hana, og yður kann að þykja gaman að
henni. — En eg verð þó, að biðja yður að hafa augna-
bliks þolinmæði“.
Að svo mæltu stóð hann upp af stólnum, og gekk
út úr herberginu.
Hann kallaði á þjópinn - laglegan, ungan mann
—, og talaði við hann í hálfum hljóðum.
Þjónninn, sem var dökkeygður, starði á húsbónda
sinn, og hlustaði með athygli.
„Skilurðu mig Póll?“ mælti liðsforinginn að lokum.
„Fyllilega, herra minn!“
„Þú Jeynist á veggsvölum, fyrir utau borðsalinn,
og þegar þú heyrir mig segja hárri röddu: „Jeg hefi
aldrei rekið mig á draug, sem eigi var hræddur við
byssukúlu", þá veiztu, hvað þú átt að gjöra“.