Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.10.1909, Blaðsíða 5

XXIII., 45.-46.
Þjóbviljiníí
181
Ofið er gulli eyja-band
— eygló list þá kunni.
Kankvís bára kaldan sand
kyssir votum munni.
Straumar spinna efni óðs,
•óma vært og lengi,
sem þé mjúkír fingur fljóðs
fara um gítarstreDgi“. ,
Annars er mjög margt í ljóðabókinni
sem réttast hefði verið, að láta óprentað,
þótt stöku kunningjar höfundarins, eða
sveitungar haDS, kunni að hafa haft gam-
an af því í svip.
Yfirleitt eiga allir, að gera sér það að
’ieglu, að gefa öðrum að eins hið fegursta
og göfugusta, sem þeir eiga í eign sinni,
en ekki annað, og ætti því að eins að
birta úrval úr ljóðum skáldanna, en sleppa
öllu ruslinu, sem eDginn græðir í raun
-og veru neitt á. —
Æfisaga Jóns Ólafsson-
ar Inclíafara.. — Samin af honum
sjálfum (1661). — Með athugasemdum
eptir Sigfús Blöndal. — II. hepti — Kaup-
mannahöfn 1909. 465 bls. 8 vXí.
I þessum siðari kafla bókarinnar er
skýrt frá för höfundarins til Austur-Indía
og ýmsu er þar að lýtur, og segir þar
margt af háttum manna í þá daga á
Indlandi, og víðar, og hefir frásögn höf-
undarins nýlega verið hagnýtt, sem aðal-
heimildarrit, er samin var saga borgar-
innar TraDkebar á Indiandi.
í hepti þessu er og æfisaga höfundar-
ins eptir það, er hann korn úr Indlands-
förinni, og til dánardægurs, og er hún
skráð af Ólafi Jónssyni, syni hans, og
byggð á þvi, er faðir hans hafði sagt
honum.
I „Viðaukum“, aptar í bókinni, er og
skýrt frá ætt Jóns Indiafara, og frá niðj-
um hans, og sést þar, að stórkaupmaður
etazráð Clausen í Kaupmannahöfn hefir
verið einn í þeirra tölu.
Heptinu fylgir og formáli XXXII bls.,
eptir Sigfús Blöndal, og skýrir hann þar
frá ýmsum atriðum í æfi höfundarins, og
frá starfi sínu við útgáfu bókarinnarr.
íslending-a saga, eptir Boga
Th. Melsted. — Gefin út af hinu íslenzka
bókmenntafélagi. Kaupmannahöfn 1909.
— 160 bls. 8™.
Það er þriðja hepti annars bindis, sem
hér kemur fyrir almennings sjónir, og
hefst þar, er Leifur heppni, sem farið
hafði á fund Ólafs konungs Irygqvasonar
sigldi til Grænlands sumarið 1000, til að
boða kristna trú á Grænlandi, en rakst á
þeirri leið á ókunn lönd (Ameriku). —
Síðast í heptinu er getið um skipun fimmt-
ardómsins, sem og um það er hólmgöng-
ur voru afteknar.
Höfundurinn er afar-margorður, og frá-
sögnin óglögg, og óskipuleg, eins og í
heptunum, sem fyr eru útkomin af sögu
haDs.
Safn til sögu Islands og
islenzkra bókmennta, að fornu
og nýju. — Gefið út af hinu íslenzka
bókmeDntafélagi. IV. 3. — Kaupmanna-
höfn 80 bls. 8—.
I hepti þessu eru skýrslur, eða frá-
sagnir, ýmsra manna um Kötlugosin 1660,
1721, 1755 og 1823.
I ..ýsing Islands, eptir Þorvald
Thoroddsen. — Gefin út af hinu íslenzka
bókmenntafélagi. — Annað bindi, fyrsta
hepti. - - Kaupmannahöfn 1909. — 240
bls. 8”.
I
I hepti þessu er lýsing á jökium,
en annar kaflinn er um tnra.'u.n, eld-
íjöll og landskjá,lfta, og skipt-
ist hann í þrjá liði: 1. almennt yfirlit
yfír eldgosamyndanir á seinni tímum, 2. hin
einstöku éldfjöll og 3. landskjálftar-, en síð-
asti kafliun er um hvera og brenni-
steinsnámur.
I bókinni er fjöldi mynda, sem gerir
hana að miklum mun skemmtiiegri, en
ella. —
BanKarannsóKnarnefndin. á skipun
nefndar þeirrar, er ráðherra skipaði, til
að rannsaka hag landsbankans, er orðin
sú breyting, að skrifstofustjóri Indriði
Einarsson hefir beðizt lausnar, sakir ann-
ara starfa sinna, og cand. mag. Ólafur
Daníélsson, sem nú dvelur erlendis, er
einnig vikinn úr nefndinni, en í stað
þeirra hefir ráðherra skipað yfirdómsmál-
færslumann Magnús Sigurðsson og ólaf
verzlunarskólastjóra Eyjólfsson.
Formaður nefndarinnar er Karl Ein-
arsson, sýslumaður Yestmanneyinga.
88
„Jeg verð kyrr hérna!“
„Mér þykir vænt um, að þú ert óhræddur!“ Avorsy
tók nú lampanD, er haDn hafði mælt síðast greindum
orðum, og gekk inn í svefnherbergið.
Hann leit fljótlega á nýju gluggatjöldin, nýju gólf-
ábreiðuna, og hin fáu húsgögn, sem þar voru innni, en
setti lampann síðan á kommóðu, afklæddi sigí snatri, og
ætlaði að fara að stíga upp í rúmið, er hann nam staðar
og tautaði við sjálfan sig:
„Ætti eg eigi að tvílæsa hurðinni?“
Honum datt þó strax í hug, að þettayrði talinn hugleys-
is vottur, og dúðaði því rúmfötunum að sér; en eigi voru
fimm n>inútur liðnar, er hann óskaði þess, að hann hefði tvi-
Jæst hurðinni.
Hann spratt á fætur, til að gjöra þetta, en iðraði
þess þó, er hann hafði gripið lykilinn, bölvaði, og þeytti
lyklinum út um gluggann, og heyrði hann detta niður í
garðinum.
Hann lagðist nú aptur til svefns, og var sofnaður
að fám augnablikum liðnum.
Skömmu síðar vaknaði hann þó aptur, ogveittiþví
þá eptirtekt, að nálega var dautt á lampanum, og kæf-
andi lykt í herberginu.
Avorsy tók úrið undan koddanum slnum og leit á
klukkuna.
Hún var tvö, og hafði hann því sofið i einn klukkti-
tíma.
Hann bölvaði lampanum, vg rétti út höndina til að
slökkva á honum.
En þá greip hann allt í einu voðalegur kuldahrollur.
Hann kippti höndinni aptur að sér. „Hér er oins
81
Sem mínútu svarar, stóð eg grafkyrr, hamslaus af
reiði“
Vörðurinn hafði stolist þaðan, sem hann átti að vera
og auðsjáanlega gert unnustu sinni aðvart á þann hátt,
er þau höfðu áður talað sig saman um.
Þetta gat haft íllar afieiðingar fyrir her Austuríkis-
manna, og gert óvinahernum vísbendingu.
Jeg gekk nú fram úr skóginum, sló höDdinni á öxl
varðmanninum, og sneri honum svo hratt við, að hann
var næstum dottinn.
Hann varð fölur, sem nár. „Kapteinn!“ mælti hann,
og bar síðan höndina upp að húfunni, svo sem hermönD-
um er titt, og las dauðadóm sinn út úr augunum á mér
án þess að depla augunum.
Hann var bugrakkur maður.
Jeg hafði nú ekki augun af stúlkunni. — Yður hef-
ir óefað grunað, hver hún var; — það var Bertha.
Hún var stúlka, og var auðsjáanlega óljóst, hver al-
vara var á ferðum. — Hún reyndi jafn vel að brosa.
„Kapteinn!“ mælti hún. „Þetta er unnustinn minn, hann
Júlíus, sem eg hefi minnzt á við yður!“
En hvað hún var nú falleg!
Jeg svaraði henni engu, og fór hún þá aptur að
líta á hann. — En hann stóð, sem líkneski, í tunglskin-
inu, og beit saman vörunum.
Nú var, sem gripi hana einhver hræðsla.
„Hvað á þetta annars að þýða?u spurði hún allfc
i einu.
„Hér ræðir um svik við herÍDn!“
Hún skildi ekki, hvað eg fór, og sneri sér því að
Chabert, og spurði hann; en hann anzaði engu.