Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.10.1909, Blaðsíða 3

XXIII, 45.-46.
Þjóð viljinn
179
gr., póstflutning allan, bréf og böggla —
í millilandaferðunum milli Danmerkur og
íslands fram og aptur þó að eins eptir
sérstökum samningi og gegn sérstöku
gjaldi — og ber ábyrgð á öllum póst-
flutningum meðan han.n er í vörslum
skipsins, þ. e. a. s. frá því er skipverjar
taka við honum og þar til hann er feng-
inn í hendur þjónum póststjórnarinnar.
Hann skal geyma mjög vandlega í lok-
uðu herbergi, nema bréfkassano, hann
ekal látinn vera þar, sem ailir geta að
honum komist. Félagið ber ábyrgð á
því tjóni eða þeim missi eðaskemmdum,
sem póstflutningur kann að verða fyrir
sökum þess, að hans er ílla gætt. Farist
ekip eða hlekkist því á, skal reyna að
bjarga póstflutningnum svo vel sem fram-
ast er kostur á og flytja hann til næsta
pósthúss. Þurfi maður að fylgja póst-
flutningi á skipinu sökum þess, hve mik-
ill hann er eða dýrmætur, fær hann ó-
keypis far bæði fram og aptur, en sjálf-
nr verður hann að sjá sér fyrir fæði.
6. gr. Póstflutning skal afhenda á skips-
fjöl og af samkvæmt skrá og gegn kvitt-
un skipstjóra og hlutaðeigandi póstsem-
bættismanns. Sýni viðtakandi að póst-
flutningurinn sé eigi samkvæmur skránni,
er afhendanda skylt að rita undir athuga-
semd þar að lútandi.
Þegar eptir komu gnfuskips skal flytja
póstflutning úr skipi, hvort sem það ligg-
ur við land eða fyrir akkerum á sjó úti,
til næsta pósthúss, og skal félagið bera
kostnaðinn af flutningi þeim, nema í
Kaupmannahöfn; þar verður póstflutning-
urinn sóttur. Sömu reglum skal fylgja
um að koma póstflutningi á skip.
7. gr. Félagið skuldbindur sig til að
sjá um, að enginn skipverji eða nokkur
maður annar flytji með sér muni, er skylt
er að senda meðpósti. Sá skal vera skip-
rækur, er slíkt verður uppvíst um, og
greiði að auki lögboðna sekt. Þó er skip-
stjóra vitalaust að flytja bréf um mál-
efni skipsins frá útgerðarmönnum þess til
afgreiðslumanna og þeirra á milli.
8. gr. Félagið skuldbindur sig til að
fá íslenzka yfirmenn og íslenzka háseta
á strandferðaskipin, eptir því sem við
verður kontið.
9. gr. Félagið greiðir öll útgjöld enda
bera því öll fargjöld og farmgjöld.
Fyrir allar þær skyldur, sem félagið
hefir undirgengist, þar með talinn póst-
flutning á strandferðaskipunum og Ham-
borgarskipunum, fær félagið það endur-
gjald úr landssjóði, er nemur 60,000 kr.
— se::tiu þÚ9und krónum — á ári. En
með því að félagið hefir eigi tekið að sér
gufuskipaferðir þær milli Islands og Dan-
merkur, sem styrkur er veittur til, að því
undanskildu, er fyr greinir, áskilur það
sér rétt til sérstaklegs endurgjalds fyrir
að flytja póstsendingar milli Islands og
Danmerkur; um þóknun fyrir póstflutn-
ing frá Danmörku verður télagið sjálft að
leita samninga við dönsku póststjórnina,
þó er stjórnarráð íslands fúst til þess að
mæla með því við stjórnarráð innanrík-
ismálanna, að þóknun sú verði hækkuð,
sem greidd hefir verið undanfarið fyrir
þann póstflutning.
- -------— ---------------- '
Félaginu er skylt að sjá um póstflutn-
ing frá íslandi til annara landa(aðHam-
borg undanskilinni) með þeim skilyrðum
sem til eru tekin í 13. gr. A. 2. tölulið
fjárlaga Islands um árin 1910—1911,
gegn 6000 kr. — sex þúsund króna —
þóknun úr landssjóði, og á helmingur
þókDunarinnar að greiðast 1. júlí, og hinn
helmingurinn 31. desember ár hvert.
Umsaminn árstyrkur, 6000 kr., verð-
ur greiddur sem hér segir, hafi félagið
þá fullnægt skyldum sinum eptir samn-
ingi: 6000 kr. í aprílmánuði, 6000 kr.
mánaðariega eptir það og afgangurinn,
6000 kr., eptir að síðustu ferð í desem-
ber er lokið.
10. gr. Hamli ís þvi, að lokið verði
einhverri strandferð og tilhlýðilegar sönn-
ur eru á það færðar af félagsins hálfu,
skal ekki draga neitt frá urasaminni árs-
þóknun.
En sannist það ekki, að is hafi táimað
ferð, sem fallið hafi niður, að nokkru eða
öllu leyti, eða láti félagið eigi mót von
fara umsamdar strandferðir, Hamborgar-
ferðir eða millilandaferðir raeð kæliskipi
skal það greiða 1000 kr. sekt fyrir hverja
ólokna ferð, nema skipi hafi hlekkst á,
og skal auk þess draga 2500 kr. frá árs-
þóknuninni fyrir hverja ólokna ferð.
11. gr. Félagið gengur að þvi, að
gestaréttur Reykjavíkurkaupstaðar só
varnarþing í málum, er þeir menn, sem
eiga heima á íslandi, eða þá stjórnarráð
íslands, kynnu að höfða gegn félaginu
út af samningsrofi um strandferðirnar, þó
því að eins, að stjórnarráðið láti uppi það
90
Avorsy sat grafkyrr, sem steinstöpull, og olli þvi
þó eigi ótti.
Líf hans var í voða, en að dauðanum hafði hann
einatt hlegið, og í þessu augnabliki hugsaði' hann sizt
um hann.
Tvívegis lauk hann upp munninum, en sagði ekki
orð.
í þriðja skiptið stamaði hann þó út orðinu „Bertha“.
Hún hleypti úr báðum marghleypunum í senn, og
allt i einu varð koldimmt í herberginu, og brothljóð í
lampa, og kveDnmannsóp, blandaðist hvað innan um
annað. —
IV.
Thom, liðsforingi, hljóp til hússins, og vildi ákaft
vita, hvort öllu liði þar vel; fýstí og, að komast sein fyrst
aptur í rúmið.
Hann var kominn rótt að því, er hann sá mann
koma hlaupandi móti sór.
Það var Páll, þjónn Avorsy’s, og var mjög æstur.
„Maður! Hvað gengur að þór?“ æpti Thom.
„Avorsy er skotinn!“ mælti þjónninn og blés af mæði
„Jeg — jeg rakst á haun — í herberginu hans! Koraið
— fljótt!“
Thom hljóp, sem fætur toguðu, og varð langt á und-
an Páli, er eigi virtist geta fylgzt með honum, lasleika
vegna.
Thom sá, að húsið var opið, og hljóp úr einu her-
'iberginu.í annað, unz hann rakst á rétta herbergið.
79
eg kom ögn við hanann, reið skot úr henni, og mölbraut
silfur-kertastiku“.
„Hvað hefir gengið að byssu-smáninni að undan-
förnu?“ mælti Avorsy.
Maðurinn sem ofurstinn var að tala við, kom nú
inn, og hlammaði sór niður á ruggustól.
„A jeg að segja yður söguna, hálsar góðir?“ spurði
hann.
Þeir kváðu allir já við, og tók hann þá til máls á
þessa leið:
„Jeg hitti Berthu Lalaohe i þorpi nokkru, sem er
inn í miðjum skógunum við rætur Silesíu-fjallanna, og
með því eg hafði eigi annað að gera, varð eg ástfanginn
í stúlkunni sem var alls ólik öðrum bændadætrum þar í
héraðinu.
Augun voru dökk, og sem dreymandi, og lýstu glöggt
geðshræringum hennar.
Hefði hún lagt eyrun að ástarhjali mínu, sem reynd-
ar var í spaugi, hefði eg að líkindum brátt hætt að hafa
gaman af henni; en með því að hún, dóttir fátæka, gamla
bóndans, hans Ugo Lalache, hratt mér frá sér með augna-
ráði, sem hituðu mér um hjartaræturnar, fór svo, að eg
fókk ást á henni, og hóf bónorð t.il hennar.
Hún synjaði, og gerði eg þá svo litið úr mér, að
spyrja hana, hvort hún hefði ást á öðrum, og fékk eg þá
að vita, að svo væri, og að hann héti Júlíus von Chabert
og gengdi þá hervarnarskyldu í fótgönguliðinu. —
Þetta varð eg að láta mór lynda, og daginn eptir
barst mór hraðskeyti þess efnis, að eg yrði þegar að koma
til hersins, með þvi að eigi yrði komizt hjá ófriði við
Prússa.