Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.10.1909, Blaðsíða 2

178
ÞJÓÐ AIJLINN
XXIII., 45.-46.
fhorefélags-samningurinn.
—o—
Með því að samningur sá, er ráðherr-
ann gerði við Thore-félagið, gildir í 10
ár, fyrir árin 1910—1919, og ýmsum kann
að þykja fróðlegt að kynnast honum birt-
um vér hann hér orðréttan, og munum
siðar geta aðal-atriðanna í samninginum
TÍð sameinaða gufuskipafélagið.
Thorefélags-samningurinn er svo lát-
andi:
1. gr. Fólagið skuldbindur sig tilað
halda uppi strandferðum þeim kringum
ísland, sem áskildar eru í fjárlögunum
fyrir árin 1910—1911.
FéJagið skuldbindur sig til að halda
uppi að minnsta kosti 20 ferðum á ári
milli Kaupmannahafnar og íslands, og að
gera ferðaáætlun þeirra 20 ferða aðminnsta
kosti með ráði stjórnarráðsins og dönsku
póststjórnarinnar, og sé þá millilanda-
ferðunum hagað svo sem framast verður
"við komið eptir ferðaáætlun þess félags,
sem fær danska pósttillagið til millilanda-
ferðanna; þó áskilur félagið sér í því efni
að fá að vita um ferðaáætiun þess félags
í síðasta lagi í fyrstu viku desember-
mánaðar.
Loks skuldbindur félagið sig til að
halda uppi minnst 4 ferðum á ári milli
Hamborgar, Leith og íslands.
Félaginu er skylt að afkenda stjórnar-
ráðinu og dönsku póststjórninn, er kem-
ur til miíiilandaferðanna, ferðaáætlun sína
til samþykkis í síðasta iagi 14 dögum
eptir að ofaDgreind áætlun hefir verið
eend félaginu.
2. gr. Strandferðaskipin. Tvö þeirra
mega ekki vera að neinu leyti síðri en
gufuskipin Hólar og Skálholt, sem hafa
haldið þessum ferðum uppi að undanförnu.
Hið þriðja skai vera 100—150 smálestir
að stærð. Eitt skipið að minnsta kosti
skal vera nýtt. í tveim skipunum
skal vera kælirúm hentugt til að flytja
nýja fisk.
MiUUandaskipin. Eitt skipið á að vera
með kælirúmi hentugt til að flytja í kjöt
og nýjan fisk alla þá leið, sem skipið fer,
og fari það skip 7—9 áætlunarferðir.
Hamborgarskipin skulu taka minDst
450 smálestir af flutningi.
Fólaginu er ekki skylt að nota kæli-
rúm í millilandaskipunum, nema sagt só
tilfyrirfram kælirúmsflutnings fyrirminnst
50 kr. fyrsta árið og 100 kr. síðar.
3. gr. Fargjald og flutningsgjöld skulu
vera samþykkt af stjórnarráði íslands, og
mega ekki hærri vera hvorki milli landa
nó strandlengis, heldur en samskonar
gjöld eru láti vera í samningi þeim, sem
gerður var við sameinaða gufuskipafélag-
ið um gufuskipaferðir 1908 og 1909.
Þessi gjöld mega ekki hærri vera milli
Hamborgar og Islands, en milli Kaup-
mannahafnar og Islands.
Fargjöld og farmgjöld roilli tveggja
staða má ekki hækka, þó skipt só um
skip á leiðinni, en skyldur er þá íarþegi
að nota fyrsta skip, sem á að fara þang-
að sem ferð er heitið.
Á ferðum þeim mill íslands, Leitb og
Kaupmannahafnar, sem ræðir um i samn-
ingi þessum, skal veita allt að 25 stúdent-
um og allt að 50 efnalitlum iðnaðarmönn-
nm og alþýðumönnum þá ívilnun i far-
gjaldi, að þeir geti ferðast í 2. far-
rými báðar leiðir fyrir sama fargjald og
annars er áskilið fyrir aðra leiðina, enda
sýni þeir vottorð frá forstjóra íslenzku
stjórnarráðsskrifstofunni i Kaupm.höfn eða
þá sýslumanni eða bæjarfógeta í sýslui
þeirri eða kaupstað, þar er maðurinn á
heima.
Loks skuldbindur félagið sig til að
flytja ÍDnflytjeDdur til íslands trá Leith
fyrir sama fargjald eins og hingað til
hefir verið tekið af farþegjum í 3 farrými.
frá Islandi til Leith.
Fólagið skal koma sér saman við Sam-
einaða gufuskipoíelagið um farmgjalds-
greiðslu fyrir flutning til og frá viðkomu-
stöðum strandferðaskipanna, þann veg, að
farmgjaldið hækki eigi þótt skipt sé umi
skip.
4. gr. Um flutning á munum til og
frá viðkomustöðum strandferðaskipanna
og á Hamborgarskipunum, er félagið
stranglega skuldbundið til að hafa hann
ekki í fyrirrúmi fyrir öðrum flutningi,
þó að framkvæmdastjóri félagsins eða firma,,
sem hann a filut í, eigi scr arðs von sí
honum, og má framkvæmdarstjórinn eigi,
hvernig sem á stendur, nota sjálfur meira
en í hæsta Iagi einn þriðja hluta af far-
rúmi skips í þessum íerðum, svo framar-
lega, sem slíkt veldur því, að neita verð-
ur um flutning fyrir aðra, sem beiðst hafa
flutnings hæfilega snemma.
5. gr. Félaginu er skylt að flytja á
öllum þeim ferðum, sem getur um í 1..
78
rJá, herra minn!
„Farðu þá!u
Meðan Avorsy var úti, mælti GHldershaw við gesti
sína: „Hann er kynlegur maður, og satt segir hann, er
hann segir, að dauðinn vilji ekki sjá sig. — Hann er
járnkarl. — Mér er kunnugt um, að hann hefir háð fimmt-
án einvígi. — HaDD tók þátt í orstunni við Königgratz,
og var liðsveit hans þá drepin hrönnum saman. — I annað
skipti stóð hann hjá fallbyssu, sem sprakk. — 011 liðsveit
hans var drepin, en sjáifur missti hann að eins eina tönn.
— Hann hefir verið í pólitisku fólagi, en fór úr því leyni-
félagi í reiði. — Þeir ógnuðu honum, og reyndu þrisvar
að myrða hann, en lánaðist ekkiu.
„Gamalt sár á hægra fæti“, mælti Gildershaw enn
fremur, „bakar honum voðalegan sársauka á hverju vori,
og hefir hann þvi orðið að taka inn morfín, til að deyfa
sársaukann, og tók hann svo stóra skammta, að hver-
annar myndi hafa beðið bana af innan hálfs árs, og þetta
þoldi hann þó í hálft-annað ár.
Þetta, sem og það, að hann komst í ónáð hjá keis-
aranum, olli þvi, að hann ásetti sér, að fyrirfara sér. —
Mér var vel kunnugt um þetta, og þegar jeg hitti hann
nokkrum mánuðum síðar, gat pg eig að mér gert, að æpa
upp: „Hvað? Eruð þór lifandi bdd þá?“
Hann brosti, oggjörðist dimmur á svipinn, tók skamm-
byssu, all-digra, upp úr skúffunni sinn, og mælti: „Hún
er marghlaðin, og fjórum sinnum hefi eg tekið i spen' i-
hanann —, en ekkert orðin úr.
Á jeg að reyna í fimmta skipti?“.
„í guðanna bænum, fáið n.ér skammbyssuna", mælti
jeg, „þreif hana og skoðaði hana í krók og kring, og er
91
Hann æpti upp. — Avorsy lá flatur á gólfinu, hafði
auðsjáanlega stokkið út úr rúminu, en flækt hægri fotinn
í línlakinu, sem dregist hafði niður á gólfið.
Thom kraup á kné, og lypti upp höfðinu á Avorsy.
I sömu svifum lauk Avorsy upp augunum.
Thom varð nú léttara um hjartaræturnar, og hljóp
út eptir vatni, en reif síðan rennÍDg a£ línlakinu, til að
hagnýta, sem bindi um sárið.
Hann rannsakaði nú sárið, sem var á halsinum,
þvort yfir, en þó eigi mjög djúpt.
„ Jeg hefi sóð mörg sár, er hór hafj, vorið nær ban-
væn; en þetta sár — maður! Kúlan hefir farið rétt hjá
slagæðinni! Hver skaut?“
Avorsy saup nú á vatni. „Jeg sjálfur!“ mælti hanD.
„Hjálpaðu mér nú upp i rúmið! Þakka þór fyrir! Jeg
vissi vel, að það gat ekki verið nema lítil skræma. —
Jeg lá, og var að fitla við marghleypuna, og þá reið
skotið úr henni. — Líttu á! Þarna liggur hún á gólfinu!
Leggðu hana á afvikinn stað! En sko! Þarna liggur
önnur skammbyssa? „Nei, auðvitað ekki! Jeg handlék
að eins eina! En hver þremillinn! Mér finDst eg vera
ögn veikur! Hvar er þjónninn minn? Hann hlýtur að
bafa heyrt skarkalann!u
„Jeg mætti honum! — Hann hljóp, til að leita
hjálpar! Líður yður nú betur? Þá hleyp jeg heim, og vek
læknir11.
Thom gjörði nú þetta, og allir í húsi ofurstans
vöknuðu.
Af tilviljun innti hann eptir, hvort þjónn Avorsy(s
hefði eigi komið þangað, og var svarað, að svo hefði eigii
verið.