Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 29.07.1910, Blaðsíða 6

138
'ÞjÓÐVILjINN.
Hinn 6. febr. þ. á. andaðiet að Tíða-
gerði á Vatnsleysuströnd, bóndinn Magn-
ús Magnússon, Hallgrímssonar, Halldórs-
6onar prests, Jónssonar, bróður Skúla land-
fógeta; móðir Magnúsar Hallgrimssonar
var G-uðrún Egiisdóttir Hallgrímssonar
frá Njarðvik, systir Sveinbjamar rektors
Egilssonar. Móðir Magnúsar sál. Magn-
ússonar var Soffia dóttír Petersens, er
var danskur kaupmaður, sem rak hér
verzlun um tíma. Magnús sál. var kvænt-
ur Herdísi Jónsdóttur, Þorkelssonar frá
Flekkuvik, senj lifir mann sinn. Þau
bjón eignuðust 6 börn, dóu 2 i æsku og
2 mjög efnilegar og greindar dætur dóu
um tvitugsaldur, og 2 eru á lífi. Magn-
ús sál. var dugnaðarmaður, bæði til sjós
og lands, greindur maðor, stilltur og orð
var, ágætur maki og f'aðir; hann var 62
ára er hann andaðist. Á.Þ.
I
Alls varð þeim 14 birna auðið, og
eru þessi átta á lífi:
1. Helgi, gullsmiður á Isafirði.
2. Ingibjörg, tii heimilis á ísafirði.
8. Sigríður, — — - —
4. Jón, básettur i Kaupmannahöfn.
B. Þórólfur, í Yictoria.
6. Kristján, - —
7. Bertran, í Scattle.
8. Sigurbjörg, í Point Roberts.
Nokkur síðustu ár æfinnar dvaldi Sig-
urgeir sálugi í Point Roberts, á heimili
Sigurbjargar, dóttur sinnar, og andaðist
þar. en hafði notið viðunanlegrac heilsu,
og gengið að verkum, þrátt fyrir háan
aldur, þar til nokkrum vikum fyrir and-
látið.
Ekkja hans er 78 ára að aldri.
27 apríl þ. á. andaðist aö Poiut Ro-
berts í Washington í Norður-Ameríku
Sigurgeir Sigurðsson, 84 ára að aldri.
Hann var fæddur að Yatnshóli í Húna
vatnssýslu árið 18z6, og kvæntist árið
1856 eptirlifandi ekkju sinni Björgu Jóns-
dóttur, frá Mýrartungu i Barðastrandar-
eýslu.
Bjuggu þau hjónin á ýmsum stöðum
við Breiðafjörð, en lengstum að Grrænhól
á Barðaströnd, og síðar nokkur ár í ísa-
fjarðarkaupstað, unz þau fluttust til Vest-
urheims árið 1887.
Þar dvöldu þau þrjú fyrstu árin í
Winnipeg, en fluttust siðan til Kyrrahafs-
ins, og dvöldu þar hjá börnum sínum,
ýmist í Victoría eða Point Roberts.
Hitt og þetta.
Mestin' stórbóndi í heimi.
Mesti stórbóndinn á hnetti voruin á h eima í
Mexico-lýðveldinu i Mið-Ameríku.
Bóndi þessijheitir Don Lois Tsrrnsas, og er
landareign hans 150 enskar noílur frá norðri til
suðurs, en 200 enskar milur frá austri til vesturs.
Hann er talinn eiga eina milljón nautgripa,
sjö hundruð þúsundir sauðfjár, og þrjú hundruð
þúsundir hesta,^og slátraði hann jsíðastl, ár til
sölu: tvö hundruð þúsund nautgripum, eitt hundr-
að og fimmtíu þúsundum sauðfjár, og soldi lif-
andi eitt hundrað þúsund hesta. „3
Tvöhundruð sel hefur hann alls á jörð sinni,
og heyskapur hans varð siðastl. ár 600 þús, tonn
(eitt tonn frek 2000 pd.), og korn uppskeran ‘200
þús. bushel.
Yinnufólk hans er alls tíu þúsundir manna.
XXIV., 34,-35.
íbúðarhús hyggði hann sér nýskeð, er kostaði
1 millj. 600 þús. dollara, og getur hann býst
fimm hundruð gesta i einu.
Fjöldi merkra 'manna heimsækja Don Luis
árlega, til að skoða „8 milljón ekra kotið“. —
Árið 1906 ferðaðist t. d. þýzkur prinz 5000 míl-
ur vegar, til þess að heimsækja hann.
Don Luis er kvæntur laglegri konu, og eiga
þau tólf efnileg börn, og juna, sem líldegt er,
mæta vel hag sinum, og vilja eigi skipta á stöðu
sinni við stöðu, eða tign, nokkurs annars.
A.+S.
Fljótir liraðritarar.
Hraðritarar héldu nýskeð fund i New-York,
til þess að reyna, hver mestu gæti afkastað á
skömmum tima, að þvi er til hraðskriptar kemur.
Afkastamostur varð mr, E. L. .Tohnson frá
frá New-York, er ritaði 173 orð á mínútunni. —
Næst honum gekk 17 ára gömul stúlkafráNew
Jersey, er ritaði 164 orð á mínútunni, og þriðji
í röðinni 16 ára piltur frá Washington, er ritaði
159 orð á sama tima. A-j-S.
BEYKJAVÍK 29. jiílí 1910.
Sól og sumarhlíða síðustu dagana, veðrið að
mun hlýrra, en verið hefir.
Listamannafélagið í Kristíaníu í Noregihefir
nýskeð boðið málurum vorum, Ásgrími Jónssyni
og Þórarni Þoriákssyni, að styðja þá að því, að
geta haldið sýningu á málverkum sínum í Kristj-
aníu á komanda bausti.
Mælt er, að viðskiptaráðanauturinn, hr. Bjarni
Jónsson frá Vogi hafi átt hér góðan hlut að máli.
„Sterling11 lagði af stað héðan til útlanda 22.
þ. m.
Með skipinu sigldu eigi all-fáir farþegjar.
„Ceres“ kom hingað frá útlöndum 25. þ. m.
15
hafið, sem merki þess, að Venedig og Adríahafið tengd-
ist í bjúskap?“ spurði bann.
„En hvað það er talleg saga“, mælti unga stúlkan
„hana h9fi eg aldrei heyrtu.
Svo þagnaði hún allt i einu, eins og benDÍ hefði
dottið eitthvað í hug. „Það hefir þá verið það, sem gamli
skran-saiinn átti við, þegar hann sýndi mér myndina af
„Bucentauro“, embættisskipi hertogans, og talaði um gipG
ingu Venedig’s, og —u
En Crayshaw greip fram i — því sem næst með
ákefð. „Gamli 6kran-saiinn!“ mælti hann. „Þér þekkið
henn — gamla skran-salann, sem býr hjá Santa María del
Míracoli?“
„.Tá, auðvitað“, svaraði hún, alveg íorviða, er hún
beyrði, hve ákafur hann var „Hví ekki? Flestir í Venedig
þekkja hann, og svo þurfti eg að finna hann viðvíkjandi
búningnum, sem eg ætlaði að bera á grímudansleiknnm.
Mig vantaði og eyrnahringi, og því fór eg til hans. —
Jeg lét MBríu fylgja mér, og tók búninginn með mér,
til þess að máta hann þar á mig“.
Orayshaw greip aptur frarn í, all-ákafur. „Það voruð
þá þér — þér sjáif, sem eg sá? „Það er nú vika eíðan —“
Hann kom eigi fyrir sig frekari orðum; en svo var
sem nýtt fjör skini út úr augunum á henni, og hún klapp-
aði saman höndunum, sem barn.
„Nú man eg eptir því“, mæiti hún. „Það voruð
þér, sem keyptuð spegilinn — Guaramini-spegilinn, sem
hann svo nefndi, — Það var, þegar jeg var að af-
kiæða mig. — Það er dáiítið herhergi við endann á langa,
dimma berberginu, osr jeg iauk snöggvast upp hurðinni,
•er eg heyrði rnannamál, en flýtti mér að loka henni, er
20
skúffu, þar sem hann geymdi i ýrnsa tásáða gripi, er hann
hafði smkað að sér á ferðum sínum.
Meðal gripa þessara var silfurdós, sem hann geymdi
smaragðana sina í.
nálf ósjálfrátt taldi liann smaragðsteinana, sem hann
hafði verið með niðri í stofunni, áður en hann lét þá í
silfurdósina, og mátti sjá á svip hans, að honum brá kyn-
lega við, er steinarnir voru að ein9 nítjáo, í stað tuttugu!
Og steinninn, sem horfina var, var steionion, sem
mesta verðmætið hafði.
Eoda þótt Harvey væri örlátur, jafnvel um skör fram,
varð hann þó hamslaus af reiði, ef reynt var að stela frá.
honum, eða beita hann prettum.
Hann varð þá harðnr og ósveigjanlegur, og krafð-
ist réttlætist, og hafði margur þjófurinn, er gripið* hafði
traustataki eitthvað af matvælum, eða öðrum eignum-haos
mátt á því kenna.
Sá, er smaragðinn hafði tekið, hvort !sem það“ var
karl eða kona, gat því engrar miskunnar vænzt.
Honum duldist eigi, að hér var utff þjófnað að ræða.
Að smaragðsteinninn hefði dottið á gólfið þótti
honutn eigi líklegt, þó óhugsandi væri það að vísu eigi.
Hann )ét nú alia steinana í silfurdósins, stakk henni
ofan í skúffuna, og lokaði benni.
Að stundarkorni liðu, gekk hann svo aptur niður, í
stofuna, og Yar þar þá enginD.
Hann kveiltti í snatri á rafmagnsljósinu, og skim-
aði i allar áttir, þar sem honum gat komið til hugar, að
smaragðÍDn lægi.
En svo fór, sem hann bjóst við að smaragðinn fannst
hvergi.