Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 05.08.1910, Blaðsíða 5
XXIV., 3G.-37.
Þjóðviljinn.
145
tvo botnvöt'punga, er voru að veiðum í land-
helgi, og fór með þá til Reykjavíkur, og var
annar sektaður mn 1800 kr., en hinn um 2500 kr.
Ur Arnarflrði (Barðastrandarsýslu)
er „Þjóðv ritað: „Síðasti. vetur hefir verið hér
með allra hörðustu vetrum, or menn muna til,
og þegar sumarið kom, var engu líkara, en að
tíðin, og veður-ógnin harðnaði.
Síðari bluta júnímánaðar hefir verið fremur
mild tið, og skepnuhöld orðin bærileg, þrátt
fyrir hinu harða vetur, og vor. — Lambadauði
þó all-mikill á stöku stnð.
Afli á þilskip orðinn all-góður; en framan af
vorinu. var ekkert næði fyrir skip við veiðar,
vegna sífelldra storma, og moldbylja.
Á báta hefir og verið all-góður afli, þó að
óvanalega seint yrði byrjað; en nú erubátarnir,
sem ganga héðan úr firðinum að eins fáir, því
að allur tjölái manna úr sveitunum fer á þil-
skipin.
Grasspretta á túnum verður að líkindum afar-
rýr, vegna ótíðarinnar í vor.
Um fjörutiu tunnur af síld hafa fengist hér
i lás, og hefir hún verið notuð til beitu.“
Hol'ðahverftslælínishérað.
Frá 1. júlí þ. á. er Guðmudnur Tdmasson, Ball-
grímssonar, settur læknir í Höfðahverfislæknis-
hóraði.
Lendingiu í Bolungarvik.
Verkfrœðingur Þorvaldur Krabbe befir nýskeð
skoðað lendinguna í BolungarvíkurvorzlunarstEð
og komizt að þeirri niðurstöðu, að tök séu á þvi,
að bæta hana, með tiltölulega litlum kostnaði
ef hiaðnir séu smágarðar. fram í sjóinn, og hafð-
ar vel ruddar varir milli þeirra.
Til þess að gera fiskihöfn í Bolungarvík, er
staðurinn sé mjög vel fallinn til, telur hann á
hinn bóginn munu þuri'a eigi all-lftið té,
Væntanlega verður þess eigi langt að bíða^
að lendingin verði bætt á fyrgreindan hátt, þar
sem hér er um afnr-brýna þörf að ræða.
Þjóðminningarhátíð.
verður haldin i Isafjaiðarkaupstað 6. þ. m,
(ágústj.
Þar verður sungið, ræður haldnar, og fleira
haft til skemratunar, leikinn fótknattleikur,
þreyttar glímur, sund, kapphlaup o. fl.
Mannalát.
-o—
!
Hinn 4. júní þ. á. andaðist að Flekku- j
vík merkiskonan Guðrún Eyiólfsdóttir !
85 ára. Gufrún sál. var fædd í Hrólfs- <,
skála í Seltjarnarnesi 23. sept. 1826 I
Hún misti fareldra sína i æsku og ólst i
upp hjá móðurbróður sinum Sigurði sál.
Ingjaldssyni og konu hans Sigríði Péturs-
dóttur, og dvaldi hjáþeirn þangað til hún
fluttist síðan að VatDsleysum ár 1849,
giptist hún s. a. Jóni Þorkeissyni, og
bjugou þau 3 fyrstu búskaparár sín í
Miðengi hjá Vatnsleysu, og síðan allan
8inn búskap í Flekkuvík. Ár 1386 missti
Iiún eiginmann sinn, og búskap brá hún
1898 og dvaldi síðan hjá, Guðmundi syni
sínum og Jónínu konu hans, sonardóttur
sinni. Þau hjón eignuðust 9 börn, 7 syni
og 2 dætur sem báðar eru á lífi,
önnur ekbja Magnúsar Magnússonar frá
Tíðagerði, en hin ógipt. At' sonum hennar
eru 2 dánir, anear dó í æ9ku, en hinn
Guðrnundnr, sem hún dvaldi hjá, dó 8
desbr. I9t8. Aliír eru synir hennar, sem
á iih eru, kvæntir: Eyjólfur óðalsbóndi á
Þórustöðuæ, Þorkell trésmiður og bóndi
á Gufuskáium og Jón og Egill eru í
Ameríku.
Guðrún sáj. var kvennskörungur, stjórn-
söm á heimili og snildarbúkona, gestris-
in og glaðlynd. Hún var kona vel greind
og víða heima í bókfræði; rninnið ágætt.
Húd var djarfmanoleg, en þó kurteis og
skemmtileg í viðræðu. Hún var trúuð
og batði óbilandi traust á guði. Hún
var tryggur vinur vina sinna og hjálpsöm
fátækum. Heimili þeirra hjóna var jafn-
an talið eitt með efnaðri heimilum hrepps-
ins, og orðlagt fyrir gestrisni. Ættingj-
ar hinnar látnu óska að blaðið „Isafold“
birti einnií? ofanritaða andlátsfregn konu
þesssrar. Á. Þ.
Hinn 24. jÚDÍ þ. á. andaðist Jón Þór-
arinsson, bóndi í Móakoti í Kálfatjarnar-
hverfi, 40 ára að aldri. Foreldiar hans
voru: Þórarinn Hróbjartsson og lngibjörg
Eiríksdóttir, sem bæði eru dáin.
Jón sál. var kvæntur Ástríði Ólafs-
dóttur frá Höfða, var Ólafur sá sonGuð-
mundar sái., er lengi bjó í EyvÍDdartungu
í Lsugardal. Jón sál. eignaðist 1 dóttur
með konu sinni, sem bsd er í æaku. Jóa
sál. var ágætur sjómaður og formaður
meðan heilsan leyfði, en fyrir all mörgum
árum missti hann heilsuna, en vann þó
sera optast með veikum mætti. Jóu sál.
var stakur siðprýðismaður og vel látinn
af öllum, sem kynni höfðu at honum.
Á. Þ.
Hiun 10. dag janúarmánaðar 1910 and-
aðist að heimili sinu, Dröngum i Árnes-
hreppi, bóndinn Guðmundur Pétursson
fullra 55 ára að aldri.
Hann var fæddur að Melum í Árnes-
33
Jeg er þrjótur og heimskingi! Ó! að jeg væri dauðr.r!“
Að svo mæltii hné hann niður í stól, greip hönd-
unum fyrir andlitið, og fór að gráta.
„Takið nú eptir“, mælti Harvey alvarlega, en þó
eigi óvingjarnlega. „Mig langar til þess að spyrja yður
að nokkru: Hafið þér nokkuru sinni framið líkt áður?“
„Nei, aldrei — aldrei!“ svaraði Frank. „Og jeg —
jeg gi-t varla trúað því, að jeg hafi framið þenDa glæp!
Mér virðist það ótrúlegt, og voðalegt til þess að hugsa!
Marga galla hefi jeg! En ekki lyg jeg; — því megið
þór trú«!“
„Reynið nú að jafna|yður“, mælti Harvey, „og seg-
ið mér allt! En munið; að segja mér ab eins sannleik-
ann, — allan sannleikann, en annað eigi. — Þér verðið
að segja mér allt, sem er, eða þá segja mér alls ekkert!
Geti eg treyst því, að þér segið mér satt, skal eg bjálpa
yður, sé mér það mögulegt!“
Dale var þegar mjög fús á það, að segja æfisögu
eíne.
Það var sama gamla sagaD, sero margir ungu menn
irnir hafa eð segja.
Foreldrar hans höfðu dáið, er hann var mjög ungur,
og ekki látið eptir sig eigur, er teljandi væru.
Hann var UDgur, og léttúðugur, og vildi njóta lifs-
ins, svo að féð eyddist vonum bráðar, og fyr en hann
vissi af.
En hann var orðinn vanur þvi, að lifa vel, og eyða
miklu, og gat þvi eigi tabmarkað útgjöldin.
Hann fór þá að taka Iúd, og tók einnig öðruhvoru
"þátt í penÍDgaveðmálum.
Að lokum vakneði hann svo við vondan draum, sá
26
Eina mínútuna eptir aðra hallaðist hann fram á hönd-
ur sér í gluggakistunni, og faldi sig bak við gluggtjöldin
Beið hann þess, að hann heyrði fótatak frammi á
ganginum, að hann heyrði, að hurðinni væri lokið upp
komið við tappann til að kveikja á rafrnagnslampaDum,
og síðan gengið inn eptir gólfinu.
Jafnskjótt er hann þeyrði, að lykli væri stungið í
skráargatið á skúffunni, sem smaragðsteinarnir voru i,
ætlaði hann að þoka gluggatjaldinu frá, og grípa þjófinn,
er hann snerti, eða þriti til gimsteinadósarinnar.
HoDum fannst tíminn lengi að líða, og heyrði ekk-
ert hljóð, nema hund vera að gelta i tjarska, eða þá hóf-
tak einhvers klársins.
Hann var og við búinn, sð þjófurinn kæmi alls eigi
þá nótt, og yrði hann því að gera sér aðra vökunóttina,
eða ef til vill fleiri, en eína, því að eigi vildi hann hætta
við hálf búinn leik.
En hvað var þetta?
Heyrðist ekki eitthvað marr frammi á ganginum?
Honum heyrðist hann heyra þetta rétt í svip, og
jafnharðan var orðin sama dauðakyrrðin, sem fyr.
En nú var tekið hægt í burðina, og einhver kom
inn i herbergið.
Harvey faldi sig enn betur bak við gluggatjöldin,
og bjóst til þess, að ráða á komumann, er minnst varði.
En nú var dauðakyrrðin svo megn, að hann fór að
efast um, að hann hefði heyrt rétt.
Rétt 4 eptir heyrði hann þó, að hurðinni var lokið
hægt upp, og að einhver kom íqd í herbergið.
Svo varð enn dauðakyrrð, unz hann sá, að kveikfc
var á eldspítu.