Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.06.1911, Blaðsíða 5

XXY. 26.-.27
ÞjÓÐVILJINN,
kotrmlagi milli Þjóðvprja og Frakke, að
Þjóðverjar lofi Frökkum að hafa frjálsar
hendur, þ. e. fara því fram, sem þeir vilja.
i Marocco. — Slikir eamuingar stór-
þjóðauua, að því er minni máttar riki
snertir, þarfnast eigi skýringar.
Goiran heitir sá, er nú er skipaður
hermálaráðherra á Frakklandi.
f Hans Danaprinz
föðurbróðir Friðriks konungs VIII. er
ný látinn — lézt í hárri elli, 85 ára.
V erzlunarfréttir.
—0—
Eptir skýrslu, er „Þjóðv.“ hefir ný
skeð borizt frá K.höfn, er verðið þar á
ísleDzkum afurðum sem hér segir:
Saltfiskur. Málfiskur, bezta tegund,
64 — 68 kr. skpd.. smáfiskur 60— 62 kr.,
Isa 52—54 kr., langa ca. 60 kr., keila
ca. 52 kr. og upsi ca. 42 kr. Sem stend-
ur er ekki mikii ept-irspum eptir hnakka-
ikýldum fiski og því ekki útlitfyrir, að verð
á honum hækki. Talsverð eptirspurn er
eptir „prima“ vöru til útflutnings og
sömuleiðis fiski nr. 2, en anDars er nokk-
ur deyfð yfir markaðinum. Fyrirfram-
sala til Spánar hefir ekki orðið enn þá,
en sennilegt að fregnir um það komi
bráðlega.
Harðfiskur. Sala á honum er mjög
treg — hæzt borgað fyrir hann 85 kr.
Lýsi er yfirleitt í háu verði. Ljóst
hákdribiýsi er selt á 42—43 kr., dökkt
þorskalýsi á c-. 42 kr. og Ijóst á ca. 50
kr. Sala á meðalalýsi er tregari, verðið
ci. 70—80 kr., eptirspurn lítil og því
líklegt, að verðið lækki enn meira.
Ull. Verðið á ull er enn ekki ákveð-
ið, en útlitið er gott.
ÆðardÚllU. Yerðið á honum ákveð-
ið 12—13 — 14 kr. eptir gæðum.
Selskinn. Seld fyrir fram á kr. 5,25
stk.
Lambskinn, sundmagi og ket óselj-
aDlegt.
Hl’Ogn. Óseljanleg hér, en hafa ver-
ið seld í Bergen á ca. 32 kr. hver 240 pd.
Leikhúsið.
—o—
Dönsku leikararnir hafa sýnt þar tvo
leika síðan »Þjóðv.« kom seinast út:
En Skandale.
Þessi leikur er eptir danskan höfund,
Otto Benzon, er hefir náð all-mikilli hylli
heima fyrir. Leikurinn hefir verið sýnd-
ur hér af »Leikfélagi B.eykjavíkur« fyr-
ir nokkrum árum. Otto Benzon grípur
í leik sínum á nokkuð viðkvæmu kýliþjóð-
félagsins, broddborgarahættinum. Hann
dregur upp mynd af heimili efnaðs etaz-
ráðs og skylduliði|hans, allt saman hjá-
kátlegir »snobbar«, nema elzti sonurinn.
105
Hann fær ást á þjónustustúlku í húsinu
og metur það meira heldur en af hve
háum ættum stúlkan nr. Yngri sonur-
inn, sem er einn af þeim mörgu, sem
vilja »lifa hátt« fyrst, og ná síðan í góða
stöðu með ríku kvonfangi, liemst á snoð-
ir um ástamál bróður síns og skýrír for-
eldrunum frá því. Það verður auðvitað
uppreisn í húsinu og allt gert til þess að
hindra það að þau nái saman. Meðan
eldri sonurinn er á ferðalagi, er stúlkan
rekin burtu. Enn fremur sýnir höfund-
urinn úrættaðan aðalsmann, sem nær ást-
um etazráðsdótturinnar. Trúlofunina á
að opinbera, og frúin er búin að segja
öllum kunningjunum frá því áður. Þá
kemur eldri bróðirinn heim og opnar
augun á systur sinni, að unnusti hennar
hafi áður tælt þjónustustúlkuna, unnustu
hans. Trúlofunin fer út um þúfur og
leikritið endar á því að hjónin og yngri
sonurinn bíða eptir boðsgestunum og eru
á glóðum, vegna þess hneyxlis, semþetta
muni valda.
Leikendunum tókst ekki nærri eins
vel við þenna leik og hina fyrri.
Auðvitað lék hr. Fritz Boesen (eldri
sonurinn) mjög vel að vanda og hr. Groth
vakti mikinn nlátur hjá áhorfendum, frú
Boesen og frk. Carla Míiller léku laglega,
ekki meira; en hinum leikurunum, hr.
Stöckel, hr. Lakjer og frk. Alger tókst
ekki eins vel og skyldi.
Elverhoj.
Þetta er æfintýraleikur eptir danska
skáldið J. L. Heiberg og gerist á dög-
171
aptur til hennar, mun henni virðnet ungnr maður, er
gefst upp, jafnskjóct er á móti blæs, vera lítt að manni.
— Og uogi Gregory —“
„Hættið öllu þessu, og segið mér, hver, og hvað
þér eruð?“
rHafið þér ef til vill iðrast eptir yfirsjónir yðaar?“
mælti eineygði maðurinD, eins og ekkert hefði í skorist.
.„A jeg að útvega vagn?“
„YagD?“ mælti Kenwood.
„Já, þér getið náð í járnbrautarlestina, sem fer frá
San Paccras, og komist til Craneboro í nótt!“
„Jeg sný ekki við, hvað sem að höndum barÞ
mælti Kenwood.
„Alveg rétt, ungi vinur!“
„í sama augnabliki var barið að dyrutn. - Ein-
eygði maðurinn lauk upp og lítill drengur kom inn með
bréf. •
„Er það til mín?“ spurði hr. Sanders.
„Það er etýlað til eineygðs manns i veitingahúsinu
„Hundurinn og byssan““ svaraði drengurinn.
Eineygði maðurinn kannaðist við utanáskript þessa
og reif upp brófið.
„Jæja!“ mælti eineygði niaðurinn. „Hér kemur
það! Við eigum að leggja af stað á morgun kl. 1010 f.
h. frá Vaterloo-járnbr8utarstöðinni.“
Kenwood stóð snarlega upp, og gekk til dyra.
„Halló! llvert ætlið þér?“ kallaði Sanders.
„Á eptir drengnum! Jeg vil fá að vita, hver fokk
honum bréfið!“
„Eins og yður þóknast!“ svaraði Sanders. „En ef
þér farið úr herberginu, fáið þér eigi að koma inn apt-
164
kennt mér það! Og þó að eg só eigi æfð skytta, get eg
þó hitt mann, sé hann eigi of langt burtu!*1
„En hafið jér nokkra skambyssu, Emi!y?“
„Jú, jungfrú! Jeg hefi skammbyssuna baDS Balp’s11,
svaraði Emiiy. „Jeg lét babba hlaða hana, og hérna er
hún! En jeg er kvíðaful), og vona þó, að eigi takist svo
til, að jeg skjóti einhvern í misgáningi! En hvað þér
skjálfið, jungfrú! Jeg vona þó að ekki líði yfir yður!“
„Nei! — mér er að eins kalt!“
„Vonandi, að úr þessu rætist!“ mælti Emily. „En
Kenwood vildi eg gjama sjá, áður en við förum héðan!“
XXX.
í myrkrinu.
Ungu stúlkurnar þreifuðu sig áfram í myrkrinu, og
tókst, eptir nokkura örðugleika, að komast að dálitlu
húsi, sem var yzt allra húsanna.
Þar var ljós í gluggum, tvö niðri, en eitt uppi.
„Mig langar til að skygnast þarna inn!“, sagði Emily.
„En gluggatjöldin eru fyrir gluagunum!“ evaraði
Eleacor. og leit ósjálfrátt á þann gluggann, þar sem
Ijósið var bjartast inni.
„Nei! jeg átti við hirn gluggann!“ mælti Emily.
„En gáðu að, að þú sjáist þá ekki!“ mælti Eleanor.
„Það ei ekki hætt við því!“ svaraði Einily. Það
er tré beint fyrir utan gluggano, svo að þar er dimmra,
en bér! Bíddu augnablik“ og áður en Eleanor gæti'
evarað, hafði hún læðzt burt.