Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.06.1911, Síða 7

XXV., ‘26.-27.
Þjóðviuinn
10/
Forskriv selY Deres Klædevarer
direkte fra Fabrik. Stor Beeparelse. Enhver kan faa tilsendt onrtofrit lood Etterkrav
4 IMttr. 130 Ctm. bredt sort, blaa, brun, gron og graa ægtefarvet fin-
ulds Klæde til en elegant, solid Kjole eller Spadserdragt f or kun ÍO XCr.
(2,60 pr. Meter). Eller 3J/4 TVXtr. 13f» Ctm. bredt sort, morkeblaa og
graanÍ9tret moderne Stof til en solid og smuk Herreklædning for kun
14- lír. 50 0re. Store svære uldno Sove-og Rejsetæpper 5 Kr. Store svære
uldne Hestedækkener 4 Kr. 50 0re. Er Varerne ikke efter 0nske tages de tilbage
Aarhus Klœdevœverí, Aarlius, DanmarK.
Ætið ber að lieimta
kaffibætir
þar sem þér verzl-
Jakobs Gunnlögssonar
ið. Smekkbezti og drýgsti kaffibætir. Því að eins egta, að nafnið Jakob Gunn-
lögsson standi á hverjum pakka.
KEYKJAVlK 10. júni 1911.
Hann var einn af sonum Auðuns
heitins Blöndal, er lengi var sýslumaður
i Húnavatnssýslu, og bjó Benedikt heit-
inn lengi stórbúi að Hvammi í Vatns-
dal, og hafði á hendi hreppstjórn, og
ýms slörf í þarfir sýslunga sinna.
Hann var kvæntur Margréti Sigvalds-
dóttur, prests frá Grímstungu, og var
hún dáin löngu á undan honum.
Af börnum þeirra hjóna eru nú þessi
þrjú á lifi:
1. Sigurður, ekkjumaður á Brúsastöðum.
2. Magnús, hreppstjóri í Stykkishólmi, og
8. Guðrún gipt Jóni Egilsen, fyr verzl-
arstjóra í Stykkishólmi.)
Eu dáin, eru uppkomÍD:
4. Margrét. — Hún dó ógipt.
6. Sigvaldi, er var verzlunarmaður, og
andaðist í Reykjavík. — Ekkja hans
er Ingunn, frá Bæ i Króksfirði, nú til
heimilis í Reykjavík.
6. Björn, er bjó að Breiðabólstað í Þingi.
Benedikt heitinn var einn helztu bænd-
anna í Húnavatnssýslu, en dvaldi síðustu
árin að Brúsastöðum, hjá tengdadóttur
sinni, Gróu Sigvaldsdóttur, prests að Stað
í SteÍDgrímsfirði, ekkju Björns heitins,
sonar hans.
Mörg árin síðustu var hann blindur.
27. febrúar þ, á. andaðist í Winnipeg
Kristján Abrahamsson, 67 ára að aldri.
Hann var fæddur að Hlíðarhaga í
Eyjafirði 26. nóv. 1857, og bjó þar skamma
stund, áður en hann fluttizt til Vestur-
heims 1888, enda hafði haDn þá ný skeð
misst konu sina, Jakobínu Ingibjörgu
Ketilsdóttur.
í Yesturheimi bjó hann um hríð i
í Nýja íslandi, en síðan i Pipestone, og
fluttizt þaðan til Winnipeg á'rið 1906.
Kristján heitinn var „skýr vel, og
mesta valmenni.“ að þvi er blaðið „Sam-
einingin“ segir.
19. febr. þ. á. andaðist í svo nefudri
Austurbygð ekkjan Una Guðmundsson, 49
ára að aldri.
Hún var gipt Albert heitnum Guð-
mundssyni, og lætur eptir sig fimm börn.
Tíðin: Farið að hlýna í veðri, optast nær sól-
skin og blíðviðri — hitinn 7°—9° á morgnana
víðast um land.
Hr. stud. polit Ásgeir G. Már hefir nú um
hríð dvalið hér i Reykjavik til þess að undir-
búa íslenzku deildina í leiðarvísi Krak’s. Hefir
hann í hyggju að ferðast kring um alt land,
innan fárra daga, til þess að kynnast öllum
helztu verzlunum landsins og verða þær teknar
upp i bókina.
169
Hann var eineygður, oq skeggið rytjulegt.
„Halló!“ kallaði hann, er Kenwood kom inn.
„Góðan daginD!“ svaraði Kenwood.
„Bíddu hérna augnablik!“ mælti eineygði maður-
inn, og varð Kenwood hisss, er hann gekk út, og tví-
læsti hurðinni á eptir sér.
Eptir fimm mínitur kom hann aptur.
„Mér þykir leitt að hata orðið að láta yður bíða!“
mælti hann. „Eruð þér hr. Kenwood?u
„Já!“
„Þér eruð kominn, til þess að — *já, hvers vegna
eruð þér kominn?u
„Jeg vildi fyrst gjarna vita, hver þér eruð?“ svar-
aði Kenwood.
„Nú! þér eruð kominu til þess að fá að vita eitt-
hvað um hano!u mælti hinn enn fremur. „Nafn hans
byrjar með R.!u
„Já, hvar er hann?u
„Hann er ekki hér! Þekkið þór skriptina hans?“
„Jeg hefi séð hana!u
„Líkist þetta henni?“
Honn tók krypplaðan ptppírslappa upp úr vaea
bínum, og sýndi bonum.
Kenwood tók við miðanum, og skoðaði hann vand-
lega.
„Já, það er nokkuð líkt!“
„Þér sjáið, hvað hann skrifar: „Sá, sem færir yð-
ui þetta er vinur minn — farið að því, sem hann segir
— C. R u
„Já! þ»ð sé jeg! En má jeg spyrja, hvað er nafn
þessa vinar?u
166
etóð fyrir utan, og sá hún, að hann sá hana, og þekkti.
Hún sá það á augnaráði hans, sem og á því, að
haDn kipptist við.
En í þessari svipan kippti Emily henni frá glugg-
anum.
„Hví kippirðn í mig Emily?u
„Lágt! jungfrú!11
„Yið verðum að hjálpa honum, Emily! Yið verð-
um að fá aðstoð góðra macna, til að bjálpa honum!“
„Já! Sé þá hér að fá!u
Dálitið leDgra burtu rákust þær nú á hánn garð,
som þær eigi gátu komist yfir.
„Við verðum að soúa við!“ mæiti Eleanor. Yið
verðum að finna þjóðveginn! Heturðu skammbyssuDa
hjá þér, Emily? Komdu! Við verðum að flýta okkui!“
Þær gengu nú aptur sama veginn, sem þær voru
komnar, mjós stíginn milli gaflanna á úthýsunum.
En þá námu þær staðar, með því að mannamáí
heyrðist úr stofunni, er var að eins fáein skref þaðan.
Aðal-dyruDum var nú lokið upp, og lagði út ekæra
birtu
Míður kom út, er hélt á ljóskeri.
Hann varð ekki var við ungu stúlkurnar, en lauk
upp vagnhurðinni, og sá, að enginn var í vagrinum.
Hann æpti eitthvað, og stökk inn í húsið, en rétt
á eptir kom hann út, og annar maður með honum.
Þegar stiílkuruar sáu hann, þrýstu þær sér ósjálf—
rátt samaij.
„Sérðu hanD, Emily?“
„Já, það er maðnrinn, sem myrtur var af konumú
sinni — Raycoust!“