Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.09.1911, Qupperneq 5

XXV., 41.—42.
ÞjÓÐVIUINiN
165
ari „heima8tjórnarumönnunuii], en sjálf-
stæðisflokknum, hvað sem skoðunum hans
í öðrum aðal-málum, er flokkana greinir
á um, kann að líða, og þar sem báðir
flokkarnir hafa önnur þingmannaefni á
boðstólum, getur hann fráleitt væDzt nokk-
urs fylgie, er teljandi sé.
í Suður-MÚlasýslu, sem kýs tvo
þingmenn, verða — af hálfu sjálfstæðis-
flokksins — í kjöri:
eira Magnús Bi. Jónsson í Vallanesi og
Sveinn Ólafsson í Firði,
en af hálfu „heimastjórnar“flokksins bjóða
«ig fram gömlu þingmennimir:
Jón Jónsson frá Múla og
Jón Ólafsson,
ög væri vel, ef Sunnmýlingar gerðu nú
Jónana báða apturreka.
í Suður-Þingeyjarsýslu verða tveir
i kjöri: Sig. bóndi Jónsson á Arnarvatni,
og Pótur Jónsson á Gautlöndum, og er
hinn fyr nefndi sjálfstæðismaður, en Pétur
er alkunnur „heimastjórnarumaður.
Við kosningarnar 1908 keppti Sigurður
og um kosninguna við Pótur, og væri
óskandi, ad hann yrði nú sigursælli að
þessu sinni.
Að því er til Snæfellsnessýslu kem-
ur, hafa þeir Gruðm. sýslumaður Eggerz
í Stykkishólmi, og Halldór læknir Stein-
sen i Ólafsvík, báðir mjög eindregnir
.Bheimastjórnar“menn, lengi verið að safna
sér atkvæðum, og mun enn óráðið, hvort
þeir bjóða sig báðir fram, eða annarhvor
dregur sig í hló fyrir binum.
En gegn þeim býður sig fram núver-
andi þingmaður kjördæmisins, Sigurður
prófastur Grunnarsson í Stykkishólmi, sem
Snæfellingar fara væntanlega ei að hafna
I Dalasýslu verða tveir í kjöri: við-
skiptaráðunautur Bjarni Jónsson frá Vogi,
og Björn sýslumaður Bjarnarson á Sauða-
felli.
Björn sýslumaðtir er frambjóðandi af
hálfu „heimastjórnar“flokksins, og þar
sem hann hefir áður reynt sig á þing-
menDskunni, munu fáir hafa vænzt þess,
að hann langaði til þess, að spreyta sig
á henni aptur.
Pólitisk fundahöld.
—o—
Ráðherrann, hr. Kr. Jónsson, hélt ný
skeð fundi á sex stöðum í kjördæmi sínu,
Borgarfjarðarsýslu.
Hr. Einar Hjörleifsson, er einnig gefur
kost á sór til þingmennsku í kjördæminu,
mætti og á all-flestum fundunum.
I biaðinu „Ríki“, er haft mun hafa
tal af hr. Einari Hjörleifssyni, segir, að
ráðherra hafi tjáð sig öánœc/ðan nieð
stjbrnarskrárbreytinguna,-- talið kosn-
ingaróttinn rýmkaðan um of, og hafi hann
verið tii í hvorttveggja, að bera fram
breytingar við hana, eða láta það ógert,
allt eptir því, hvað meiri hluti þingsins
teldi réttast. — Að því er konung snerti,
taldi ráðherra hann enn eigi hafa tekið
neina afstöðu til málsins, og gegnir það
furðu, að ráðherra skyldi eigi, þjóðarinn-
ar og kosninganna vegna, telja sér skylt,
að fá ákveðna vitDeskju um það, hvort
nokkur þröskuldur verður á vegi málsins,
er til konungsstaðfestingarinnar kemur, —
Nú getur hann ekkert sagt, nema hvað
hann kveðst vona, að engin fyrirstaða
verði.1)
Að ráðherra lýsti því yfir, að hann
vildi, að sambandsmálinu yrði eigi hreift,
ef danskir flokksforingjar vildu eigi sinna
þvi, kom mönnum auðvitað eigi á óvænt,
þar sem hann hafði á þinginu gert það
að stefnuskrá sinni, að „láta stórmálin
hvila sig“.
Fjárhag landssjóðs kvað hann hafa lát-
ið vel yfir, og tjáði hann danska forsætis-
ráðherrann hafa verið sér samdóma um
það, — hefir að líkindum leitað fullting-
is hans, er hann tók lánið handa lands-
sjóði.
Þá hafði ráðherra og látið í Ijósi þá
fyrirætlun sína, að reyna að „kljúfa sjálf-
stæðisflokkinn", og er gott að ráðherra
skyldi hugkvæmast, að gera sjálfstæðis-
mönnum aðvart um þetta fyrirfram, en
væotanlega verður honum þó sízt kápan
úr þvi klæðinu.
Hitt eru sjálfstæðismenn réðherra og
fráleitt neitt þakklátir fyrir, að hann gaf
í skyn, að í þeirra hóp væru ýmsir „fjár-
glæframenn“, en fékkst þó eigi til að
') í blaðiim „Nationaltidende11 birtist þó ný
skeð greinarstúfur, er bendir á, að dönskum
stjórnmálamönnum muni allt annað, en vel við
það, að „ríkisráðsákvæðinu11 var burtu kippt.
10
lávarðar hefur valdið, og hvað morðingjanum hefur geng-
ið til. — Astæður hefi eg og, til að ætla, að morðinginn
sé hór í grendinni“.
„Hefurðu gefið lögreglumönnum vísbendingu um
þetta?“ spurði Sedgeley.
„Vísbendingum, sem eg hefi gefið“, svaraði Leville,
„hefur verið tekið svo ókurteislega, að eg vil eigi ónáða
lögregluna frekara, en orðið er. — Jeg ætla sjálfur, að
Teka á endahnútinn og handsama morðingjann, án Dokk-
urar aðstoðar af lögreglunnar hálfu“’
„Rótt er nú það! En hvar er hann að hitta?“
„Skjátlist mór eigi að mun, þá er hann í kjarr-
skóginum“, svaraði Leville.
Bowann og Sedgeley spruttu báðir upp, og gerð-
ust afar-forvitnir.
„Við viljum auðvitað gjarna vera þér til aðstoðar“,
mælti hinn síðarnefndi.
„Já, ef þið þorið, að eiga það á hættu!“
„Eiga hvað á hættu?“
„Að fara sömu leiðina og lávarðurinn“.
Nú gerðist augnabliks þögn, unz Sedgeley mælti:
„Heyrðu, Leville! Æstu nú ekki lengur forvitni
okkar! Hver olli dauða lávarðarins? Og hvað eignm við
á hættu?“
„Það er löng saga“, svaraði Leville, „og kvöldið er
að detta á. — Jeg þarf að afla mór nokkura gagna í
málinu! Og eigi rannsóknir minar að lánast, verðum
við að fara héðan, er myrkrið dettur á, og verður þú
Sedgeley, að taka byssuna þína með þér, og bozt er, að
Bowmann hafi gamla riffilinn sitin meðferðis! En flýtið
ykkur nú, þar sem þegar er farið að dimroa!“
3
„Leville stökk út um gluggann, og hlupu þeir nú
báðir aptur fyrir húsið.
í sama bili sást einhver koma upp á hæð, sem var
á að gizka þúsund fet frá þeim.
„Jú, það er Sedgeley!“ mælti Leville. „Jeg sá
byssuna hans!“
Rétt á eptir, var hann kominn til þeirra, löðrandi,
og másandi.
Eitthvað var hann og öðru vísi til augnaDna, en
hann átti að sér, og stafaði það þó alls eigi af þreytu.
„Jeg hef hlaupið hingað alla leið frá Marshhole!“
mælti hann.
„Hvað geDgur á?“ mælti Leville, þvi að Marsh-
hole var langt burtu. „Hefur nokkur drukknað?“
„Nei! Drukknað hefur að vísu enginn, en dáið!“
„Dáið!“ æpti Bowman. „Hverníg atvikaðist það?
Vildi slys til?“
„Nei, slys getur það ekki heitið“, svaraði hinn, og
þurkeði af sér svitann. „James Femel lávarður hefur
verið rnyrtur, og lík hans l'ggur hér um bil þrjátíu fet
frá eýkinu, hérna megin við það. Jeg rakst á það, er
eg var á leiðicn frá Warrow!“
Þeirstörðu nú báðir á hann, all-tortryggnislega, unz
Leville innti eptir því, hvort hann hefði verið skot-
ídd.
„Nei!“ svaraði Sedgeley. „Það var því líkast, sem
hann hefði verið bitinn af gleraugna-höggormi! Hann
var allur bólginn, og þrútinn!“
„Gleraugna-höggormi?“ tóku þeir báði upp eptir
honum.
„Já! Það var því líkast! Gizka eg á, að liðinn