Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.11.1911, Blaðsíða 3

XXY, 50.-51.
Þjóðviljinv.
195
ur sýndu fyrverandi þingmönnum sínum, dr.
Jóni Þorkelssyni og Magnúsi Blöndahl, við þing-
kosningarnar 28. okt. síðastl.
Það er gaman, eða hitt þó heldur, að leggja
sig i iima fyrir aðra eins peja, eins og meiri
hluti kjósendanna i Reykjavikur hafa sýnt sig
að vera(!)
Þegar þeir dr. Jón Þorkelsson og M. Blöndahl
höfðu áunnið það á siðasta þingi — sem eigi
all-fáir þingmenn hafa síðan hlotið megnasta
vanþakklæti fyrir í ýmsum kjördæmum út um
landið — að útvega Reykjavik stóríé úr lands-
sjóði til hafnargjörðat- fyrir bæinn, gat fæstum
auðvitað dottið annað í hug; en að endurkosning-
in i höfuðstaðnum væri þeim hárvis.
En mönnum gleymdist það þá, að innan um
kjósendafjöldann i Reykjavik voru eigi all-fáir
er eigi gátu í raun réttri talizt menv, heldur
skepnur, — al-ómenntaður atkvæðafénaður, sem
eigi var gæddur þakklátssemi neins kvikindis,
hvað þá heldur mannlegra vera.
Hefir og heyrzt, að menn úr „heimastjórnar11-
liðinu, sem eigi er hirt að nafngreina, hafi skipt
eigi all-fáum hundruðum af hjörðinni i smá-hópa
(5—10), og sott sinn smalann — með tilhlýði-
legum yfirráðum hrennivins m. m. — til að gæta
hvers hópsins, — traustið, sem vonlegt var, eigi
meira, en þetta, þó að marg-tuggnar hefðu verið
í þá allar helztu kosninga-lygarnar („stik“-orðin
sem suroir helztu „hoimastjórnar“-höfðingjarnir
vilja kalla þær, — á eigi óalgengu dönsku-skotnu
rnáli) — að þvi áður vel yfirveguðu, hver lygin,
eða blekkingin gengi bezt í hvern þeirra(!)
Sú sagan öll höfuðstaðnum til stökustu háð-
ungar.
Og þá eigi siður kosninga-úrslitin, er á það
er litið, að fráförnu þingmennirnir (dr. Jón og
M. Bl.) voru báðir eindregnir sjálfstæðismenn,
en hinir fylgismenn — dönsku ste/nunnar.
En í því efni var höfuðstaðuum að vísu enn
vandara nokkuru öðru kjördæmi landsins.
Al-óutreiknanlegt, hve mikið tjón landinu er
unnið.
Al-óútreiknanlegt, hve mikið er tafið fyrir
sambandsmálinu, og öðrum málum, er þjóðar-
sjálfstæðið varða.
Danir telja sig nú eiga öruggt vigi í höfuð-
staðnum, — sem og i ýmsum öðrum kjördæmum
landsins.
Frá Hornströndum (Norður-ísafjarðarsýslu)
er „Þjóðv.“ ritað 17. sept. þ. 4.: „Heðan
almenna heilbrigði manna að frétta. — Næstl.
vor var hér stórhretalaust, en mjög miklir
kulda-þurkar, svo að grasvöxtur varð hér mjög
rír, enda hét eigi að regndropi kæmi úr loptí
til miðsumars; en þá skipti hér algerlega um
veðráttu, og síðan má heita, að verið hafi si-
feldar rigningar, og stundum kafaldskrapi. —
Varð heyfengur manna því yfirleitt mjóg rír.
Fugl- og eggja-tekja varð hér á næstl. vori
í góðu meðallagi, on fiskafli því nær enginn“.
Bátur ferst. — Fiinm menn drukkua.
Mánudaginn 11.. sept. síðastl. fóru flestir á
sjó, er frá Suðureyri í Súgandafirði róa, og var
veður þó eigi hagstætt að morgni, enda reru
raenn þá og að eins út í fjarðarmynnið, og að
eins sumir lögðu þar lóðir sinar, og meðal
þeirra vélarbátur, er Ólafur Friðriksson, ógipt-
ur maður á Suðureyrarmölum, var formaður á.
Hinir fjórir, sem á bátnum voru, hétu;
1. Sijurður, bróðir nefnds Ólaf».
2. Jóhannes Pétursson, ókvæntur maður.
3. Markús Sigurðsson, frá Dalshúsum í Önund- :
arfirði, og
4. Samúel Jósepsson, ókvœntur maður, frá Lamba-
dal i Dýrafirði, ný fluttur að Suðureyri.
Sást vélabáturinn leggja lóðir ögn dýpra, en
hinir, og er talið líklegt, að sjór hafi gengið
yfir bann, svo að hann hafi fyllt, og sokkið,
oður og vélin ef til viil bilað.
Fórust þar mennirnir allir, er fyr er getið,
— dugnaðarmenn, á þrítugsaldri, eða þar um.
Einn hásetanna, Guðmundur, bróðir SamúeiS)
er fyr er nefndur, hafði verið veikur, og fór því
eigi á sjó daginn, er slysið varð, og — þa4
bjargaði þvi lífi hans. —
50 ára prests-vixluafmælí.
29. sept. þ. á. voru liðin 50 ár, síðan er
síra Jakob Bjórnsson á Saurbæ í Eyjafirði var
prestvígður, og hefur hann nú gegnt prestsem-
bœtti lengst allra þeirra presta, er nú eru í
embætti.
Skúli fögeti.
Aformað er, að Skúla fógeta Magnússyni verði
reistur minnisvarði (bautasteinn) f Viðey, þar
sem hann átti lengi heima, og verðúr hann að
öllum líkindum afhjúpaður á tveggja alda af-
mæli hans 11. dec. næstk.
Yms verzlunarmanna félaganna gangast og
fyrir bátiðahöldum greindan dag, og mælt er, að
stofnaður verði þá einnig minningarsjóður, er
beri nafn hans.
Aðstoðarskjalaviirður.
Hr. Hannea Þorsteinsson, fyr ritstjóri „Þjóð-
ólfs“, hefur ný skeð verið skipaður aðstoðar-
skjalavörður við landsskjalasainið; en því starfi
hafði Guðbrandur Jónsson, sonur dr. Jóns Þor-
kelssonar, aðalskjalavarðarins, gegnt að undan
förnu, og virðist því svo, sem eigi hefði farið
iila á þvi að hann hefði fengi að halda starf-
inu áfram, enda gekk fjárlaganefnd neðri deild-
ar að því sem vísu, að svo yrði.
Símskeytahöfundi og nokkuð launað áður.
Meiðyrðamál.
Meiðyrðamál, út af ummælum í blaðagrein-
um, hafa þeir ný skeð höfðað hvor gegn öðrum
Sveinn yfírdómsmálfærslumaður Björnsson og
Páll J. Torfason, Flateyringur.
Simslit.
í öndv rðum þ. m. (nóv.) slitnaði síminn
milli Bitru og Steingrimsfjarðar i Strandasýslu,
og um sömu mundir einnig í Húnavatnssýslu,
og á Smjörvatnsheiði;
Símasamband við útlönd náðist því eigi
56
hugann við, að horfa á dansleikinn, og gekk til ungfrú
Buchan, lsglegu stúlkunnar, hertogaættar, sern fyr er
getið, að hann átti tal við.
Hún stóð ögn fyrir utan mannþyrpinguna, og gengu
þau nú tvö ein þangað, lem afskekktara var, og enginn
á rölti.
Tíminn leið nú óðum, ui z klukkan sló tólf; — það
var komið miðncetti/
„Spákonan!u mælti Jakob, og kipptist við, því að
hann minntist dú þess, er hitn hafði sagt, „Jakob Stuart
átti þegar að vera kominn burt, ætt.i honuin að auðnast,
*ð ná frelsi 8Ínu'.“
„Farðu, farðu!" mælti hún, „svo að það eigi verði
um seinan! Jeg ákalla Mariu mey, að láta það eigi um
seinan! En heyr!“
Nú heyrðiat mannaraál, og fótatak.
„Angus er að leita að konnnginum!u mælti hún.
„Sértu koungur en eigi þræll, þá farðu nú frá mér!“
Jakob brá þá við, og var nú brátt horfinn sýn, —
á Jeiðinni til konunglegu herbergjanDa, sem spákonan
hafði bont á.
Þar hatði spákonan sagt honum, að það væri, sem
'han þyrfti á að haldn, til þess að Vcrða frjáls.
Lafmóður gekk hann fram hjá varðtnanninura, lem
stóð hjá Btiganum upp í turninn, og hljóp upp stigann,
tabandi jafnan tvö höpt í skrefi
Hann hratt siðan upp hurðinni að fremra herberginu,
og æddi inn i innra herbergið.
Þ»r sá hann, á einum bekkoum, liggja margiitan
iböggul.
45
leit bænaraugum á bróður sinn. Konungur hikaði við,
en lét þó undan augnatilliti hennar og tók i hönd heDni,
og þanm'g leiddust, þau um slétta etiga og mjúkar flatir
allt að útileikhúsinu, þar sem leika átti skopleib Davys
um kvöldið, fyrir gestum konuDgsins. Ed þar var eng-
an Davy að finna, heldur var þar fjöldi verkamanna
önnum kafnir að negla sainan áhorfendabekki. Jakob
SDeri þá við og vildi leita hans á öðrum stað, lá þá við
sjálft að hann ditti um ungan smið, er ekki virtist sjá
konunginn, svo var hann ákafur að draga staur yfir
grasflötina.
„Piltur mÍDn“, sagði Jakob „Jeg vidi mælast til—“
lengra komst hann ekki, með því að iðnaðarmaðurinn
leit kuDnuglega framan í konunginn, þótt hann léti að
öðru leyti sýnast sem fát væri á sér.
„Margrétu, sagði konungur, „eegðu Errol lávarði,
að hann skuli komast eptir því hvort Davy Lyndsay sé
með leikendunum í áheyrnarsalnum, og þú Leys Rkalt
fylgja lafði Margrétu“.
Konungur varð nú einn eptir, haDn laut niður og
neri fót sídd, sem rekist hafði í staurinn, en notaði
jafnframt tækifærið til að hvísla að verkamanninum:
„Hvað er að frétta“ Leslie?u
Pilturinn v*r ekki seinn til svars, og hvíslaði apt-
ur:
„Fiændi minn af Rothe* biður yðar hátign, að
taka vel eptir „spákonuDni á grímudansinum*.
„Jabnb Stúart kann þér þakkir!“
1 sama bili kom lifvarðarhöfuðsmaðurinn í nám-
unda, og brýndi þá Jakop röddina og kallaði til hans:
„Parkhead, það eru ljótu klaufarnir sem Angus