Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.12.1911, Blaðsíða 4

224
Þjóbviljiinn.
XXV. 56.-57.
enn eigi vitnast hvar hann var jniður
kominn er seinast fréttist.j
Þýzki ríkiskanzlarinn, Bethmann-
Hollweg að nafni, varð ný skeð fyrir
all-hörðum árásum í þýzka ríkisþinginu,
úb af Morocco-samningnum við Frakka.
Þýzki krónprinzinn var einn í tölu áheyr-
endanna, og lét þá óspart í ljósi van-
þóknun sína á samninginum, — gaf ó-
tvírætt í skyn iir áheyrandasætinu vel-
þóknun sína á ræðum þeirra, er harð-
orðastir voru í garð kanzlarans.
Svo er að sjá, sem Vilhjálmi keisara
haíi þó eigi líkað þessar tiltektir sonar
síns sem bezt, — því að rétt á eptir var
krónprinzinn látinn bregða sér hurt ur
Berlín, og kvað þá hafa verið fremur
daufur á svipinn.
Austurríki.
Tveim mikilsháttar málverkum var
nýlega stolið úr Hiaubeten-höllinni í Böh-
men, og hefir enn eigi orðið uppvíst,
hver eða hverjir að verknaðinum jmuni
valdir.
Málverkin voru eign »krossriddara-
munkareglunnar«, sem enn á töluverðar
eignir í Böhmen; en munkaregla þessi
var stofnuð í Gryðingalandi á tímum kross-
ferðanna, og á stórmeistari hennar nú
heima í Prag.
Annað málverka þessara var eptir
hollenzka málarann Rubens (f. 28. júní
1577 — d. 30 mai 1640), og heitir: »Fyrsta
konan«. — Hitt [málverkið var
eptir annan frægan hollenzkan málara,
Anthonis van Dyck (f. í Antwerpen 1599
— d. í London 1641), lærisvein Ruben’s,
ernla talinn ganga honum nsest, allra hol-
lenzku málaranna á seytjándu öldinni. —
Málverkið, sem hér um ræðir, heitir:
»Tígin kona«.
Rússlund.
Rússneska stjórnin bar ný skeð frarn
lagafrumvarp á þinginu (»dumunni« —
svo er þingið kallað), frutnvarp þess efn-
is, að tvær sóknir í Finnlandi skyldu til
fulls »innlimaðar« Rússlandi. — Forsæt-
isráðherra Rússa, Kokovsev að nafni, hélt
ræðu, er hann lagði frumvarpið fram, og
fór mörgum orðum um það, hve
gott FinnLendingum væri það, að vera í
skjóli rússneska keisaradæmisins.
Yerða Finnar að sjálfsögðu að gera
sér þetta að góðu að svo stöddu, ’sem
annað úr þeirri átt.
12. nóv. þ. á. urðu ákafir jarðskjálft-
ar í Vernyi og Sugdly, — hóruðum í
Asíu, sem Rússar telja sig hafa yiirráð yfir.
Tyrkland.
All-miklir húsbrunar urðu í síðastl.
nóvembermánuði i borginni Adríanopel,
bæ við Maritza-fijótið, fyrir vestan Kons-
tantínopel. — Bæjarbúar þar yfir áttatíu
þúsundir, og meira en þriðjungur hús-
nædislausir við brutiann.
All-mikill eldsvoði varð og ný skeð
í Glalata — úthverfi borgarinnar Kons-
tantínopel, þar sem verzlunarstéttin hefir
aðal-stöðvar sínar. — I Gfalata býr fjöldi
Gyðinga, og var eldsvoðinn í þeim hluta
borgarinnar, þar sem þeir búa.
Bandaríki.
I Arkansas róðu vopnaði Jræningjar
ný skeð á járnbrautarlest, og höfðu brott
með sér hálfa millj. dollara, er átti að
fara til banka í borginni Memphis.j
12. nóv. síðastl. voru áköf óveður í
ríkjunum Wisconsíu og Illinois, og öllu
þau töluverðu fjártjóni, og nokkrir menn
biðu bana.
Nýlega hefir ameriski auðmaðurinn
Andrew Carnegie gefið 25 millj. dollara,
til stuðnings menntamálum i Bandaríkj-
unum.
1 arfleiðsluskrá sinni hefir og blaða-
maðurinn Josef Pulitzer, sem nýlega er
látinn, sbr. síðasta nr. blaðs vors, ánafn-
að 8 millj. króna tiL blaðamannaháskóla
í Columbíu, sem og 4 millj., til þess að
efla sönglist og vísindi. — Enn fremur
hefir hann og stofnað sjóð í þvi skyni,
að blaðamaður er bezta blaðagrein ritar
á ári hverju, fái 1000 kr. verðlaun.
Tunis.
8. nóv. þ. á. ur’ðu róstur nokkrar í
höfuðborginni Tunis, með þvi að ýmsir
þarlendra manna reiddust þvi, töldu það
vanhelgun af grafar-friðinum, að frakkn-
eskir mælingamenn voru við mælingar í
kirk j ugar ð inum.
Féllu í þessum róstum 50 Arabar og
4 ítalir.
6
„Hr. Middleman!“
„Eruð þér sofandi hr. Middleman?u kallaði konan.
EngioD svaraði: — Allt var hljótt í herberginu.
Það heyrðist, að eins ganghljóðið í klukkunni.
„Vonandi, að hann sé ekki veikur, hr. Froy“, roælti
kouan í lágum róm. „Hann er því þó vanur, að vera hver-
jum manni stundvísari! jeg tek frá gluggunumP
Það varð nú bjart i herberginu, og sáu þau þá, að
litla borðið, sem vaDt var að standa hjá rúminu hars, *var
oltið um.
Úrið, vasabókin, og ljósastjakinD, lá á gólfinu.
Konan varð hrædd.
„Hann er veikur!“ Kallaði hún, og hljóp að rúminu,
Og dró rúmtjöldin frá.
í sama augnabliki rak hún upp hljóð.
Bankastjórinn lá kaldnr, og stirðnaður í rúminu.
Henn var dáinn.
I dauðans angist gerðu þau boð eptir lækni, og
lögregluþjóni.
Læknirinn kom, og gekk úr skugga um það, að
haDn væri dáinn fyrir fleiri klukkutímum.
Hann haíði dáið vofeiflega, — verið kyrktur!
Það var nærri liðið ýfir konuna af hræðslu, og um
hr. Froy var mjög líkt farið
Hann skalf allur, og titraði, og gat nauma9t svarað
mjög einföldum spurningum, sem lögrogluþjónDÍnn lagði
fyrir hann.
Hann var látinn gera grein fyrir því, hvort vasibökin,
og úrið, væri eign hins látna.
„Þér sjáið“, mælti lögregluþjónninD, „að hór ræðir
eigi um morð til fjár, þar sem fémætir munir hins framliðna
15
hryggilegt! En hví eigi segja yður allan sannleikaDn,
eins og hann er? Hann hefur verið myrtur!“
Grace þrýsti sér sem fastast að vinkonu sinni.
„Frændi rainn myrtur? Hver hofur gert það? Hvers
vegna? Hann sem var svo vænn maður! Hann átti engan
fjandmann! Hver hefur framið morðið?“
„Það er auðsætt, að það hefur verið íramið til fjár!“
mælti Warner. „Það hefur verið stolið úr bankanum all-
mikilli fjárupphæð i gulli, og í dýrgripum, og grunur
leikur all-mikill á því, að hr. Middleman hafi verið myrt-
ur, af því að hann hafi neitið, að fá þorpurunum lykl-
ana. — Sjálfur er eg nýkominn frá Hamborg, og varð,
sem agndofa, er eg frétti það, er eg nú hefi skýrt yður frá!„
Grace hallaðist að brjóstinu á vinu sinm’, og grét.
„Reyndu, 'að jafna þig ögn!“ sagði Anna, og sneri
siðan máli sínu að Warner.
„Jnngfrú Middleman var rótt á förum héðan, og ætlaði
til Loddonford, til frænda síns! En hvað gerir hún nú?“
„Frú Barker ráðskona hr. Middleman’s sagði mér,
að jungfrúin væri væntanleg, en mér fannst þó réttast,
að skreppa hÍDgað, þar sem eg gegni þýðingarmikilli
stöðu í bankanum".
„En annars tel eg réttastL mælt' ' Warner enn
fre. jungfrúin dvelji hér, unz a'Ueiðsluskráin
hefur verið athuguð“.
„Já!u mælti Graco, 1 ökrandi. „.Teg ætla að vera
hér kyr, en þú verður þ ’ka að vera hér, Anna! Þú
mátt ekki skilja mig eina eptir!u
Hr. Warner sló út höndinDÍ, eins og til þess sð
hvetja Öonu, til þess að gera það, sem vinkona hennar
mæltist til.