Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 23.04.1913, Blaðsíða 7

XXVIL, 15.—16.
ÞJOÐVILJINN.J
63
jg
Baltic skilvindan
Síðan Burmeister & Wain hættu að smíða „Per-
feot“| skilvinduna, hefi eg leitað mér upplýsinga hjá
séríraBSing'u.m um það, hvaða skilvinda væri beet
og fullkomnust, og álitu þeir að það væri 33 a 11 i c
skilvindan.
33altic skilvindan er smíðuð í Svíaríki úr
bezta’ sænsku stáli og með öllum nýjustu endurbót-
um. Hún hefir fengið æðstu heiðursmerki á sýning-
unum og er einföld og ódýr. Hin ódýrasta kostar að
eins 35 kr. 13altic F skilur 70 mjólkurpund á
kl.st. og kostar að eins 40 kr. No. 10 skilur 200
mjólkurpund á kl.st. og kostar 100 kr. Skilvindan
ar af mjög mörgum stærðum.
Útsölumenn eru i flestum kauptúnum landsins.
Einkasali fyrir ísland og Færeyjar:
Jakob Gunnlögsson.
Köbenhavn K.
Þar verðar lesiðj'uppJ.|brot’ úr|ný'»ömduBa
gamanleik (úr Reykjavíkur-lífinu), sem og sungið,
matast o. fl.
Kostnaðurinn ar 3‘/2 kr. á mann.
„Skálholt“ lagði af stað héðan í fyrstu strand-
ferðina í ár, að morgni 14. þ. m:
Árið sem leið (1912) hefir kvennfélagið „Hring-
urinn“, sem getið er hér að framan, veitt berkla-
veikum sjúklingum ttyrk, er alls nemur 942
kr. 40 a.
Það eru sjónleikirnir, sem félagið hefir leikið
einhverntíma að vetrinum að undanförnu, sem
nú, er mjólkað hafa því drjúgast, og gert því
það unnt, að láta jafn mikið gott af sér leiða.
Fimm menn urðu og til þess, árið sem leið,
að senda félaginu dálitlar gjafir.
„Sterling11 lagði af stað héðan til útlanda 14.
þ. m., og með því eitthrað af farþegum til út-
útlanda.
Til Vestmannaeyja fóru og héðan eigi all-fáir
verkamenn, sem ráðnir höfðu verið til „guano“-
verksmiðjunnar, er Brillouin, fyr frakkneskur
konsúll, kom þar á laggirnar ný skeð.
Greinin: „Myrtir ríkja-hötðingjar og kon-
ungmenni11, »em birtist í síðasta nr. blaðs vors,
var að mestu tekin upp eptir danska blaíinu
„Politiken11.
Þessa hér getið, af því að „ísafold11, sem kom
út sama daginn, sem síðast nr. blaðs vors var
dagsett, birti þá eitthvað líkt, — sennilega rek-
izt þá á sömu greinina í „Politiken11, sem „Þjóðv.“
gerði sór, og lesendum sinum, mat úr.
Grott ráð.
I samfleytt 30 ár hefi eg þjáðst aí
kvalafullri magaveiki, sem virtist aiólækn-
auleg. — Hafði eg loks leitað til eigi
f’ærri, en 6 lækna, notaðmeðul frá hverj-
um einstökum þeirra um all-laugt tímabil,
«n allt reyndist það árangurslaua.
Tók eg þá að nota hinn ágæta bitter
Valdemars Pete^sen’s, Kína-lífs-elexírinn,
og er eg hafði brúkað úr tveirn flöskum,
varð eg þegar var bata, og er eg hafði
eytt lír 8 flöskum, var heilsa mín orðin
svo miklurn mun betri, að eg gat neytt
almennrar fæðu, án þess mér yrði illt af.
Og nú ber það að eins stöku sinnum
við, að eg verði veikinnar nokkuð var,
og taki eg mér þá bitter-inntöku, fer svo
þegar á öðrum degi, að jeg konni mér
ekki meins.
Jeg vil þvi ráða sérhverjum, er af
sams konar sjúkdómi þjáist, að nota bitter
þenna, og mun þá ekki iðra þess.
Veðramóti. Skagafirði 20. marz 1911.
Björn Jónsson
176
— Þér þurfið eigi að borga, nema fáeinar krónur um
vikuna“.
Mary rétti henni ósjálfrátt höodiria.
„Æ, þakka yður fyrir!“ mælti hún, og varð þegar
fjörlegri í andliti. „Þér bafið velt þungum steini frá
hjarta mér! Jeg vissi alls eigi, hvort eg ætti að fara,
©ða hvað eg ætti af mér að gera! En nú er þá sá hnút-
urinn leystur!“
Lís tók í böndina á Mary, og þó rétt í svip, —
gramdist, hve auðtrúa, og sakleysisleg, Mary gat verið.
„Mér þykir vænt um, að geta gert yður greiða“,
mælti hún fljótlega, því að benni datt Leith þá í hug,
©g vildi siður gefa tilefni til þess, að þan hittust. „En
ef þér færuð að mínum ráðum, þá ættuð þér þó fyrst að
láta stúlkuna, sem þér minntust á áðan, vita af komu
yðar til Lundúna! Það er eigi heppilegt fyrir eins unga
etúlku, eins þér eruð að vera alein“.
„Þér eruð mjög hugsunarsöm“, mælti Mary alvar-
lega, „og sé jeg vel, að það er skynsamlegt, sem þér
ráðið mér til, en -
Mary þagnaði í svip, en mælti svo iágt; „Mér er
mjög óljúft, að leita liðsinnis stúlkunnar, nema eg sé
neydd til þes9u.
Lís varð mjög föl. — Það hafði komið, sem kipp-
ur í haua, er hún heyrði Emily Prentiae nefnda, og var
hún mjög hugsandi, meðan er Mary var að borga reikn-
inginn.
„Þetta gerir slæmt strik í reikninginn“, hugsaði
Lís „Annað hvort verð eg nú að sleppa algjörlega hönd-
inni af henni, og taka afleiðingunum, hverar sem þær
’Verða, eða sjá um, að hún hitti ekki Emily“.
173
en stúlkan — Lís hafði hann nefnt hana — horfði á
eptir honum angurværum augum.
„Æ, hvað eg er farin sð þreytast á þessu“, mælti
hún, at all-mikilli ákefð. „En hví er eg þá gegna hon-
um? „Æ, D.ek, Diek! þætti þér að eins enn eins væat
um mig, sem árur!“
Frá þessu hue'snuum var hún slitin, er talað var
til hennar i þýðlogum, og þó hálf-kvíðafullum róm.
Það var Mary, er ávarpaði hana, — utan við sig
af hávaðanum, og yfirkomin af sulti.
Hún varð áð snúa sér til einhvers, til að spyrja til
vegar, og sá stúlkuna þi standa skammt frá sér.
„Afsakið!“ mælti hún. „G-ætuð þér sagt mér, hvar
eg get feDgið mér einn bolla af kaffi? Jeg — jeg er
nýkomin með járnbrautarlestinni, og befi aldrei fyr komið
til Lundúna".
Lis sá, að hún var fölleit, en lagleg, en engu að
eíður hvarf henni þó afbrýðissemin, er fyrst hafði gripið
hana, er Leith minntist á hana, eins og döggin hverfur
í sólskininu. — Hún gat eigi annað, en sárvorkennt Mary.
„Ef þér viljið koma með mér“, mælti hún, „skal
eg vísa yður á kaffisöluhús, sem er fyrir utan járnbraut-
arstöðina! Þér getið og fengið morgunverð keyptan hér
á stöðinni, en yrðuð þá liklega að biða að mun!“
Mary þakkaði henni innilega.
Hún gekk nú með Lís burt frá járnbrautarstöðvun-
um, og fannst hún þá vera styrkari, og liressari.
Þótti henni það og góðe viti, hve vingjarnlega
hún tók henni.
Mary var það nú enn ljósara, en fyr, er hún stóð
ein síns liðs í hávaða heimsborgarinnar, hve þýðingar-