Lögberg - 09.09.1891, Blaðsíða 6

6
LÖGEERG, MIÐVIKUDAGINN 9. SEPTEMBER 1801.
Kongurínn i guilánni;
eba svttrtu brœburnir.
Æfintýri eptir John lluukin.
Framh,
111 KAPÍTULI
IIVERXIG IIAKS I.AGÐI AF STAÐ TIL
GULLÁR, OG HVKRNIÐ IIOXUM
GKKK FERÐIN.
Óðara en kónjrurinn úr Gullá
var farinn út úr húsinu á þann ein-
keunilega hátt; sem fiá er skyrt í
siðasta kapítula, komu Jjeir Hans
og Schwartz inn með hávaða mikl-
um, blindfullir. í>egar þeir komust
að pví, að þeir hefðu algerlega
misst sinn síðasta borðbúnaðarmun,
rann svo mikið af peim, að peir
gátu staðið yíir Gluck einn fjórð-
ung stundar og lamið hann í sífellu
allan pann tlma; pegar sá tími
var útrunninn, Ijetu þeir fallast
niður á sinn stólinn hvor, og vildu
fá að vita, hverja vörn Gluck hefði
fram að færa. Gluck sagði poiin
sögu sína, og peir trúðu, vitaskuld,
ekki einu einasta orði. T>eir börðu
liann aptur, pangað til peir voru
orðnir preyttir í handleggjunum, og
svo stauluðust peir í rúmið. En
um morguninii stóð Gluck svo stað-
fastlega við sögu sína, að peim lá
við að fara að trúa honum; og af-
leiðingin af pví varð pegar í stað
sú, að tveir elclri bræðrurnir fóru
að jagast um, hvor peirra ætti að
freista hamingjunnar fyrr; um pað
rifust peir lengi, pangað til peir
drógu sverð sín úr sliðrum og fóru
að berjast. Nágrannarnir heyrðu ó-
lætin, gátu ekki stillt til friðar og
sendu pví eptir lögreglupjóninnrrf.
Þegar Hans heyrði pað, tókst
honum að komast undan o» fela
sig; en Schwartz var leiddur fyrir
dóma.a og sektaður fyrir friðarspjöll,
og með pví að hann hafði drukkið
út sinn síðasta skilding kveldinu
áður, var honum varpað 1 dyflissu,
og skyldi' hann sitja par, pang-
að til hann borgaði sektina.
Hans varð stórglaður, pegar
hann frjetti petta, og rjeð af að
leggja tafarlaust af stað til Gullár.
En hann vissi ekki, hvernig kann
átti að ná í heilasf vatn. Hann
O
fór til prestsins, en presturinn gat
ekki gefið pað jafn-vondum manni.
Svo fór Hans til aptansöngs um
kveldið, í fyrsta sinni á æfi sinni,
og pegar hann póttist vera að gera
krossmark fyrir sj«r, stal hann sopa-
korni af vígðu vatni, sneri svo heim
og var hróðugur.
Morguninn eptir fór hann á
fætur fyrir sólaruppkomu, ljet vígða
vatnið í sterka flösku, stakk
tveimur vínflöskum og nokkru
af keti, niður í körfu, fleygði körf-
unni á bak sjer, tók fjallgöngustaf
*jer í hönd og lagði af stað til
fjallanna.
I.eið hans út úr bænum lá
fram hjá dýflissunni, og hvern mundi
bann sjá, pegar hann leit inn um
fangelsisgluggann, naraa Schwartz
bróður sinn; hann var að gægjast
út á milli járnslánna, og var mjög
dapur í bragði.
“Góðan daginn, bróðir“ sagði
Hans; “á jeg að skila nokKru fyrir
pig til kóngsins í Gullá?“
Schwartz nísti tönnum af vonzku
og rykkti í járnslárnar af öllum
mætti; en Hans gerði ekki nema
hló að honum og ráðlagði honum
að vera rólegur í fangelsinu, pangað
til hann kæmi aptur, lagði svo körf-
una aptur á bak sjer, lirissti flösk-
una með vígða vatninu fyrir fram-
an augun á Schwartz, pangað til
froða var komin ofau á pað, og
lagði svo af stað í allra frægasta
skapi.
Slíkur morgun hefði sannarlega
getað gert hverjum manni glatt í
skapi, pó að hann hefði ekki ver-
ið á leiðinni til neinnar Gullár.
Eptir láglendi dalsins lágu poku-
rákir, og upp úr peim rákum stóðu
fjöllin, há og punglamaleg— á lægri
hömrunum hvíldu gráfölir skuggar, og
var naumast unnt að greina pá hamra
fra pokuslæðingnum; en smámsaman
hækkuðu fjöllin, pangað til pau náðu
uppsólarljósið, sem varpaði fagurrauð-
um Ijóma yfir marghyrnda klettana,
og skarst í löngum. lárjettum geisl-
um gegn um raðirnai af práðbeinum
furutrjánum, sem kring um klettana
voru. Langt fyrir ofan sáust sund-
urlausir hamra-strókar, s«'m höggvizt
höfðu og molast sundur, pangað til
peir höfðu tekið á sig ótölulegar,
undarlegar lirikamyndir, og lágu
hjer og par efan eptir peim hvftir
snjóskaflar líkt og klofnar eldinga-
rákir; og miklu lengra burt, og
laagt fyrir ofan allt petta, sáust
efstu jökultindarnir óglöggvara en
morgunskyin, en liturinn á peim
var hreinni, og sváfu peir tilbreyt-
ingarlausir uppi í bláu himinhvolfinu.
Gullá hafði upptök sín á ein-
um af lægri og snjólausu hæðunum,
og bar enn skugga á hana nær pví
aila; sólin skein að eins efst á úð-
ann, sem stóð eins og hægfara reyk-
ur upp af fossinum, og leið burt í
örpunnum slæðum í morgungolunni.
Hans horfði á og hugsaði um
ána, og ekkert annað en liana; hann
gleymdi pví, hve langa leið hann
átti fyrir höndum, og byrjaði ferð
sína með pví að fara ógætilega hart,
hann var pví orðinn mjög preyttur
áður en hann var kominn upp á
brúnirnar á grænu hásðunum, sem
neðstar voru. Hann varð auk pess
forviða, j»egar hann kom pangað
upp. pví að par varð fyrir honum,
jökulbreiða rnikil, sem hann hafði
enga hugmynd haft um áður, og
var hann pó kunnugur á fjöllunum.
Hann var fjallgöngum vasur, og pví
lagði hann hugrakkur út á jökulinn;
en aldrei á æfi sinni fannst honum
hann hafa farið um svo undarlegas
nje haettulegan jökul. ísinn var
frámunalega háll, og upp úr hverri
•inustu sprungu heyrðist ægilegur
vatssniður; og niðurinn var ekki
pulbaldalegur nje lágur, heldur breyti-
legur og liávær; stundum var hann
líkur pörtum úr einhverjum æðisleg-
um sönglögum; og breyttist svo allt
í eisu og varð að stuttum, pung-
lyndislegum tónurn, eða snöggum
ópum, líkt og pegar menn æpa í
raunuin eða pjáningu. ísinn var
brotins sundur í púsundir stykkja
með mjög óreglulegri lögun, en
Hans fannst ekki neitt peirra líkj-
ast brotnum ís, eptir pví sem hann
er vanur að vera. Honum syndist
undarlegur svipur á peim öllum —
allt virtist honum llkjast mannsand-
litum, afskræmdum og fullum af
fyrirlitning. Ótölulegir svika-
skuggar og draugalegir ljósglampar
flögruðu um og gegnum bláíöla ís-
strókana og glöptu ferðamanninum
syn; og hann fjekk hellu fyrir eyr-
un og svima yfir höfuðið af pess-
um sífelda nið og óhljóðum í vatn-
inu, sem hvergi sást. Allt af versn-
aði eptir pví sem hann hjelt lengra
áfram; pað brakaði í ísnum og njfj-
ar sprungur lágu gínandi fyrir fót-
um hans, skjálfandi strókar kinkuðu
kolli allt í kring um hann, og
ultu um með brestum og braki
pvert yfir leiðina, s*m hann var að
fara; og pó að hann hefði hvað
eptir annað verið í slíkum hættum
á voðalegustu jöklum og í verstu
veðrum, pá kenndi hann nyrrar,
kúgandi skelfingar-tilfinningar, peg-
ar hann stökk yfir síðustu sprung-
una, og fleygði sjer niður, örmagna
og titrandi, á fastan grassvörðinn.
Hann hafði neyðzt til að skilja
eptir matarkörfu sína, pví að liún
hafði verið honum til hættulegs
trafala á jökulbreiðunni, og hann
hafði ekkert að hressa sig á nema
klakamola, sem hann braut úr jökl-
inum og át. En peir svöluðu porsta
hans; og pegar hann hafði hvílt
sig eina klukkustund, hafði liann
náð sjer alveg aptur, pví að hann
var hraustur maður; og svo hjelt
hann pessari örðugu ferð áfram með
sama óhemjulega ágirndar-huganum
eins og áður.
Leið hans lá nú upp eptir ber-
um, ranðum melhrygg, og var par
ekkert einasta strá, er gerði mykra
undir fæti, og enginn skúti, er gæfi
pumlungsstóran forsælublett. I>að
var komið yfir hádegi, sólargeislarnir
gerðu pennan bratta stíg glóðheit-
an, og loptið var hræringarlaust og
sólbakað. Ákafur porsti bættist inn-
an skamms ofan á preytuna, sem
Hans varð nú að pola; hvað eptir
annað leit lian* á vatnsflöskuna;
sem hjekk við belti hans. “Þrír
dropar eru nóg,“ hugsaði hann loks-
ins með sjálfum sjer “að minnsta
kosti er mjer óhætt að kæla varirn-
ar í vatninu.“
Hann opnaði flöskuna, og var
að bera hanx upp að vörunum, pegar
honum varð litið á nokkuð, sem
lá á raelnum við hlið hans; honum
sjfndist pað hreyfast. Það var ofur-
lítill hundur, sem sjfndist vera í
andarslitr*num af porsta. Tungan
lafði út, kjapturinn var purr, limirnir
teygðust líflausir út frá bolnum, og
hópur af srörtum maurum var að
skríða um trjfnið. Hann renndj
augunum til flöskunnar, sem Hans
hjelt á. Hans bar hana upp að
munninnum, drakk úr henni, spark-
aði í kvikindið með fætinnaa, og
hjelt áfram. Og hann vissi ekki,
hvernig á pví stóð, en honum fannst
undarlegum skugga allt í einu
bregða yfir bláan himininn.
Stígurinn varð brattari og ó-
greiðfærari með hverju augnabliki;
og pað var eins og loptið
par uppi í liáfjöllunum hleyptisjúk"
dómsólgu í blóð lians, i stað pess
að hressa hann. T>að var eins og
fossarnir í fjöllunum ræru að stríða
honum með nið sínum; peir voru
allir langt í burtu, og porsti hans
óx með hverju augnabliki. önnur
klukkustund leið, og aptur leit hann
niður á flöskuna við hlið sjer; hún
var hálf-tóm, en pað var miklu
meira en prír dropar í henni. Hann
nam staðar til pess að opna hana^
og aptur sá hann eitthvað hrærast
á stígnum fyrir ofan sig um leið
og hann gerði pað. I>að var fallegt
barn, sem lá á melnum endilangt,
nær pvf líflaust; brjóstið gekk upp
og niður af porsta, augun voru
lokuð, og varirnar voru skraufpurrar
og brennandi hoitar. ITann virti
barnið vandlega fyrir sjer, drakk
úr flöskunni og hjelt áfram, Og
dökkgráu skyi brá fyrir sólina, og
langir, höggormslegir skuggar skriðu
upp eptir fjallinu. Hann streittist
við að halda áfram. Sóli* var far-
in að lækka á lopti, en pað var
eins og ekkert yrði sralara fyrir
pað. Loptið prysti hræringarlaust
og blvpungt að augabrúnum hans
og hjarta, en nú var takmarkið
nærri. Hann sá, hvar fossinn í
Gullá steyptist fram af fjallsbrúnni,
tæp fimm hundruð fet fyrir ofan
hann. Hann nam staðar eitr augna-
blik til pess að ná andanum, og
paut svo af stað til pess að Ijúka
erindi sínu.
Á sama augnabliki barst veikt
hljóð að eyrum huns. Hann sneri
sjer við og sá gráhært gamalmenni
liggja endilangt á klettunum. Aug-
un voru sokkin, andlitið náfölt og
örvæntingar-svipur á pví. “Vatn!“
hrópaði karlinn með veikri rödd og
rjetti handleggina út á móti Hans;
“vatn! jeg er að deyja.“
“Jeg hef ekkert vatn,“ svaraði
ITans; “pú ert búinn að hafa pinn
hlut af lífinu.“ Hann steig yfir
karlinn og paut áfrara. Og í austri
kom fram glampi af blárri eldingu,
sem var eins og sverð í laginu;
prisvar sinnum titraði hann um
allan himininn, og sv* brá fyrir kol-
svörtum skugga. Sólin var að setjast;
hún steypti sjer niður að sjóndeild-
arhiingsbrúninni eins og eldrauður
hnöttur.
Niðurinn í Gullá ljek um eyr-
um á Hans. Hana stóð á brúninni
að gili pví sem áin rann í. Á
öldnm hennar ljek djfrðarroii »ól-
setursins; pær skóku toppa sína
líkt og eldtungar, og blóðlituðum
ljósglömpum brá fyrir á froðunni.
Niður peirra verkaði á hanu með
sterkara og sterkara afli; hann fjekk
svima af pessum sífellda prym.
Skjálfandi dró hann flöskuna frá
belti sjer og peytti henni út í miðja
ána. Um leið og hann gerði pað
fór ískaldur hrollur um limi hans;
hann kiknaði, rak upp hljóð og
hneig niður. Vatnið laukst saman
yfir ópi hans. Og æciislegar stunur
bárust út I náttmyrkrið frá ánni,
er hún rann yfir
SVARTA STEINIXN.
(Meira).
„KIRKJUBLADID,
Mánaðarrit handa íslenzkri alpyðu“.
gefið út í Ileykjavík. Iíitstjóri er
Þórhallur Bjarnason. Blaðið er á stærð
líkt Sameiningunni, Ijómandi vandað
að öllum frágangi Fyrsta blaðið
kom út í júlí, og kosta sex númerin
fram að nýári 25c.
W. H. Paulson í Winnipeg er
útsölumaður blaðsins í Canada og
geta menn sn,úið sjei til hans
með pantanir. Væntanlega fæst blaðið
líkaj hjá herra Sigfúsi Bergmann á
Garðar, N. D.
W. JORDAN
A horninu a Portage Av.
og Fort Str.
Eins liests ljettvagn, fyrir kl.t. $1
Tveggja hesta, fyrir 4, fyrir kl.t. $1
Á dans og til baka...............$2
Á leikhús og til baka............$2
Til heimboðs og til baka.........$2
Vjer tökum ekki hest út fyrir
minna en $1.
TeIej>lione
TSO
8
eptir að fram hafði farið hjónavígsla
sú sem porpsbúar töldu enga
hjónavígslu, að Júdít Croft sat
kveld eitt við eldinn í smáhjfsi
pessu, sem nálega var tómt; morg-
uninn eptir átti hún að leggja af
stað með manni peira, er allur sá
unaður var bundinn við og öll sú
ánægja, sem hún hafði orðið að-
njótandi í lífinu.
Hún heyrði fótatak á stígnum
fyrir framan húsið, og lokunni lypt
upp, og hún hefur sannarlega verið
brjóstumkennanleg, veslings konan,
pegar hún stökk upp í myrkrinu,
og fann prifið í handlegginn á sjer,
ekki af Stefáni Croft, heldur af
Set Treloar.
Guð einn var vitni til pess sem
gerðist milli peirra, og guð * einn
veit sannleikann; en pegar maður-
inn, sem hún elskar, kom inn, einni
stundu síðar, sat hún alein við arn-
inn, og pá bar ekki á neinni geðs-
hræringu hjá henni.
Hún matreiddi fiskinn, sem hann
hafði komið með til kveldverðar, o
borðaði með honum, og frá pví
augnabliki yfirgaf hann hana aldrei,
ÍÍÓKASAFN „LÖGtBERGS'“.
HEDRl;
KÐA
BLIND RJETTVÍSI.
EPFIR
HELEf4U HATHERS.

WINNIPEO.
PRENTAI) í PRENTSMIDJU 1.ÖGBERGS
1891.
4
legu skyni nje á jafn-hetjulegan
hátt.
Þessi kona átti engan ætttbálk,
sem gerði glæp hennar dýrðlegan,
og ekki nema einn einasta vin á jörð-
inni, er kveldist af peim glæp; pessi
maður stóð nú svo nærri henni sem
hann gat, og liafði fegurð hans öll
elzt og rayrkvazt af harmi peim er
hún hafði leitt yfir höfuð lians.
Hjer var að eins að ræða um
sorglega tilbre'yting á gömlu sög-
uani um Enok Arden; pessi Enok
hafði að eins ekki stolizt burt til
pess að skilja hana eptir í ánægju,
heldur staðið við og svo verið ráð-
inn af dögum af henni sjálfri —
svo framarlega sem allir skapaðir
hlutir liöfðu ekki tekið sig saman
um að ljúga á hana.
Og pó iðraðist jeg nú í fyrsta
skipti eptir að hafa gert pað sem
jeg liafði gert, pegar hún leit pess-
um augum á mig. I>að var í angna-
ráðinu karlmannlegt sakleysi, svo
örnggt, að pað hafði ráð á að lá-ta
fyrirlitning í ljósi, og pað sr.art
einhverja ipnri meðvitund mína, eins
og heilinn væri par alveg utan við
5
enda liafði hann pegar dæmt hana
seka.
Og pað var pó ekkert vit í að
iðrast — jeg hafði að eins sjeð pessa
sterklegu, stilltu konu pjást af hræðslu
og samvizkubiti, "alveg utan við sig,
pó hún sterkbyggð væri, enda höfðu
atvik aldrei bent miskunnarlausara
á nokkurn glæpamann, sem ekki
bafði verið staðinn að verkinu, heldur
en á hana. Jeg neyddi mig til að
hætta að horfa á liana, og hvessti
augun 4 málafærslumanninn, ' sem
sótti málið; hann var byrjaður á
ákæru-ræðu sinni.
„I>essi kona“, sagði liann, „var
nýkomin af barnsaldrinum, pegar
hún giptist. Það er alkunnugt, að
hún lifði eyindarlífi með Set
Treloar, pó að hún eigi pað skilið,
að pess sjo minnzt, að hún lifði
flekklausu llfi í hjó*abandi sínu
Þegar hún hafði verið eitt ár •
hjónabandi, hvarf maður hennar, og
enginn hafði hugmynd um, hvert
hann hafði farið. Hún varð eptir
í porpinu, og liafði ofan fyrir sjer
með hverri peirri vinnu, sem hún
gat fengið. Það er ekki svq