Lögberg - 25.08.1897, Blaðsíða 2

2
L0CU3ERO, IflMMTUDAOINN 25 ÁGÚST 1897.
Minni Vestur-Islendinga.
Re\ sem ajera J. A. Sigtirðsson
flucti á íslendingadags-samkomu að
llallsson, N. D.ik., 2. ágúst 1 H'.)7.
Heíri forseti og kæru Vestur-
ísli ndingar !
íslenzka þjóðsagan um Barnafoss
ke nur mjer fyrst í liug, er jeg á að
taU nm VestuiHslendinga á pessuin
ísleodingadegi. Afskiptin heimauað
frá íslandi, útdntningurinn paðan og
öll samvinna Vestur- og Austur ís-
lenlinga, verður pá ósjálfrátt vor að-
al umhugsun. Og pjóðsaga pessi er
pan lig að efninu til:
í fornöld var steinbogi eða stein-
brú ein rnikil yfir Hvítá í Borgarfirði.
Kom ein, fróð og forn í skapi,bjó við
ána í Hraunsási. Hún átti tvo drengi
stálpaða. Hegar húu eitt sinn fer til
kirkju, skilur hún sveina pessa eptir
heim i, en býður peim að fara hvergi
& meðan hún sje burtu. En peim
leiðist einveran og kyrsetan, vilja
emru síður en aðrir fara að heiman
n
O ' hlyða tfðum, og leiðast pá einmitt
út á steinbogann yfir Hvftð, sundlar
p ir og falla ofan í ána. Er móðirin
fcjetti slysið „reiddist gamla konan
og Jjet höggva steinbogaun af ánni,
með peim ummælum, að par skyldi
enginn framar lífs yfir komast,og lmfa
pau álög haldist“. (Sjá Hjóðs. II, bls.
102).
Fjarri sje pað mjer að álíta, að
pessi pjóðsaga sje sönn mynd af vest-
urflutningum íslendinga, hvað afdrif
peirra snertir. En nær er injer að
álykta, að skoðun margra bræðra vorra
heima sje petta, sem pjóðsagan kenn-
ir, og að peir skoði sem gengín fyrir
himra börnin vesturfluttu, er peir
buðu að sitja heima, en sem leiddist
einveran og aðgerðaleysið og leidd
ust út á brúna, sem uútiðar-framfar-
iruar hafa byggt yfir hafið, ogyfir
landið handan peirrar Hvítár. En
konan gamlo, fósturjörðin, fróð og
f irn f skapi, reiddist við barnahvarfið,
1 igði sín reiðiorð yfir vesturfara-brúna,
steinboga Músa-Bölverks yfir At-
lantzhafið, og vildi brjóta hana niður.
Og hún og hennar húskarlar, ættjarð-
arvinimir svokölluðu með nokkra ís-
lenzka ritstjóra sem verkstjóra, starfa
að pví brúarbroti einmitt nú. Pað er
s/nilega vilji gömlu konunnar frá
Hrannsási, að ftlögin, töluð í reiði út
af smásveinunum, sknli enn reynast
áhrlnsorð.
Feður vorir og bræður par heima
telja oss glötuð börn, horfin f hina
miklu hringiðu hins ameríkanska
pjóðlífs. Um pað álit peirra ber svo
margt vott. En huggun ætti pað að
vera peim, sem svo opt befur heyrst,
að vjer höfum . flest verið harla óefni-
log afkvæmi. Ein s/sla á íslandi á
eins marga eða fleiri ritfæra og mennt-
aða menn eins og allir Vestur-íslend-
ingar, sagði rjett n/lega, meðal ann-
art, hinn frægi fórnar ísak föðurlands-
ástarinnar par heima, sá hinn sami, er
á pessum degi fyrir ári síðan hjelt pví
fram, að enginn jafn fámennur pjóð-
arhluti ætti jafnmarga menntamenn,
se n pessir sömu Vestur-íslendingar !
En pó oss hafi hingað til einatt
verið skipað utarlega til sætis á hinn
óæðra Lekk í hinu íslenzka pjóðfje-
lag:, pó oss finnist, að vjer höfum
stuudum verið olbogabörn f öskustó,
pá höfurn vjer pó dirfst, pessir vestur-
lluttu íslenzku karlssynir úr garðs-
hirni lieimsins, að rölta úr eldhúss-
horninu hingað á fund hinna vösku
Vestmanna, til peirrar hirðar sem
meiri er og fiíðari en nokkur konungs-
hirð á vorri öld. Eins og synir ís-
lands til forna leituðum vjer úr landi
að fje og frama, eða að minnsta kosti
að björg og bústað. Vjer gorðum
p ið að dæmi hinna frægustu ferfeðra
vorra, hinna menntuðustu manna fyr
á tfmum, og að dæmi hinna efnilegu
bræðra-pjóða,og för vor er pegar orð-
in framaför.
Hin glæsilega fortfð pjóðar vorr
ar og hin dauflega nút.fð hratt oss af
Stað.
Fornaldard/rkendur erum vjer
ekki. En sjerhver góður Vestur-ís-
lendingur hefur heyrt og nuinið lög-
cggjan Ketils raums til Uorsteins
þíianr shis: „önnur gerist nú atferð
ungra manna en pá er ek var ungr,
pá girntust menn i nokkur frainaverk,
annað tveggja at ráðast i hernað, eða
alla fjár ok sóma racð einhverjum at-
ferðum peim er nokkur mannhætta
var f, eu uú vilja ungir menu gerast
heimaelskir ok sitja við bakelda ok
k/la vömb sína á miði og munngáti,
ok pverr pví karlmennska og harð-
fengi“ (Vatusdæla).
Slíka liígeggjan stóðstekki I>or-
steinn. Á tvær liættur lagði hann.
En svo varð hann frægur og fjáður
maður fyrir áhættu sfna. Saga hans
og dæmi er enn I/ðhvöt til dugnaðar
og drengskapar. Og slfk eggjunar-
yrði forfeðranna, sem pessi, gátum
vjer. pessir íslendingar, heldur ekki
staðist. Vjer teljum os3 í ætt við
Ketil og Þorstein og Ingímund. Og
vjer höfum meira en heyrt sflka 1/ð-
hvöt; vjer höfum reynt að hl/ða henni.
Vinir vorir og vandamenn, sem lasta
Ameríkuferðir en lofa landnámsferðir
feðra vorra til íslands, sem tilbiðja
hetjur fornaldarinnar, peirrar ttðar
Veslurfara, og trúa á sögurnar sem
guðspjöll pjóðar vorrar, ættu sfzt að
hlaupa yfir slíka kafla sagnanna sem
penna, nje heldur óvirða pá, er feta
vilja nú í frægðarspor feðra sinna.
Sá er sögulesturinn verstur, pegar
sleppt er úr slfkum „lexíum fyrir líf-
ið“, eða sá lestur peim, som að eins
miðar til að svæfa lesandann á sama
rúminu sem hann fæddist f.
Meinin, sem gamli Ketill kvart-
aði um meðal hinna ungu og upp-
rennandi manna, heimaelska, ónytj-
u ngsháttur,áræðisskortur og makinda-
löugun — eðlisfar heimaganganna í
hlaðvarpa og búri—er ástæða til að
óttast nú miklu frekar en vesturfarir.
Sumir, er hæst tala um föður-
landsást og framfarir, sitja við bak-
elda stjórnarinnar og kyla vörnb sína.
Og prátt fyrir alla fornaldar-d/rkun
meðal slfkra manna og pjóðardramb í
orði, verður lítið að verki, og pað er
lfkast pvf sem háðungarsaga hins
fyrsta áratugs pessarar aldar, en ekki
saga landnámstfðarinnar, sje að end-
urtakast heima. Jeg á við stjórnar-
byltingu hins fræga Jörgensens. Ó-
sköp er annars ótrúlpga margt nú á
síðasta áratug 10. aldarinnar svipað
peim atburðum,er skeðu heima fyrstu
10 ár hennar. Eo jeg er ekki í ping-
salnum, að tala um stjórnarbót nje
botnvörpur, og iná ekki um slíkt fást.
Bn jeg vil að pjer, Vestur-ísl., verðið
sanngjarnir við pá riddara,sem til yðar
tala bandan um haf. Og látið yður
pá skiljast, að pað er einhver munur
að vera „sama sem“ eptirmaður Jör-
undar sál. hundadagakonungs á veld-
isstóii hans á Arnarhól, yfir rjúkandi
púnsskál, með penna í hönd, f stað
axarinrar, sem rutt hefur hjer burtu
skógnum, og plógsins, sem breytt
hefur eyðisljettum pessum í ein hin
blómlegustu akurlöud sem sólin skfn
á. Meðan peir skrifa á móti vestur-
förum, byggjum vjer kirkjur og skóla,
yrkjum jarðir, byggjum upp heilar
sveitir, leggjum vegi, græðum árlega
fje, menntum ungmenni vor, erum
nemendur og kennendur við skóla
pessa lands svo tugum skiptir, sitjum
á löggjafarpingum og kirkjupingum,
erum í bæjastjórnum og sveitaráð-
um og gefurc út blöð og tfmarit, er f
öllu jafnast við pað, sem pjóð vor
hefur myndarlegast átt í peirri grein.
Árlega liöfum vjcr styrkt snauða
landa vora hingað vestur og lijer, en
engan heimleiðis aptur —pó svo hefði
átt að vera um einstaka menn. Vjer
höfum auk pess viljað taka pátt í öllu
böli bræðra vorra heima. Og allt
>etta höfum vjer gert án styrks úr
landssjóði, af fje, sem íslenzkir frum-
b/lingar hafa sjálfir aflað sjer hjer á
20 árum. ,
í hálfa öld er I sumum lönduin,
>ar sem fólkið er uppblásið af ein-
hverjum vísinda-flautum og pjóðar-
gorgeir gegn öllu útlendu og utan-
ferðum, talaö um stofnun háskóla, án
nokkurra framkvæinda, ekki reistur
barnaskóli, ekki goldið umferðar-
kennurum, ekki komið á fót prfvat-
kennslu f sjóplássi, nema með opin-
berum fjárstyrk. En hinir lftilsigldu
Vestur-ísl. geta á einu hörðu ári, auk
alls sem pegar er talið, gefið úr sínum
eigin vasa um K pús. kr.til æðri skóla,
og að auk um helming peirrar upp-
hæðar til landskjálpta-svæðanna á ís-
landi. -— Von er pó að svona ólfkum
bræðrum kouii ekki ætíð saman.
Til eru svo pröngs/nir mena og
viðkværnir, að peim finnst óparfi að
segja slfkt nú og hjor. Eu pað er
rnission vor sein Vestur íslendinga,
að gera oss allt petta ljóst og leið-
rjetta pað, sem f ólagi er. Ekkert
fslenzkt er oss óviðkomandi. Og úr
fjarska virðist pví líkast, sem naum-
ast uiegi hreifa moldarvegg á kirkju
njo prestssetri par heima, nema með
landssjóðs-styrk eða láui, og pað rek
ur líklega að pví, að jafnvel skáldin
hætta að yrkja vfsu án póknunar úr
pessum eina Sesom íslendinga—lands-
sjóðnuin. Embættismenn og mennta-
menn, ritstjórar og pingmenn, fram-
faramenn og apturhaldsmenn, bændur
og sjómenn reyna par allir að hrópa
hver öðrum hærra: ,Sesem, Sesem!
opnist pú!“ Allt framfaralff og allar
framkvæmdir eru par komnar undir
Sesem, hvort hann er opinn eða aptur
—allt, nema siofnun n/rra blaða.
Landsjóður og stjórn, hið almenna
og opinbera er par allt f öllu. Ein-
staklingurinu og hið einstaka er par
sem ekkert, getur ekkert, ræðst í ekk-
ert. Og pað er bent á petta hjer
sökum pess, hve hættulegt pað getur
orðið oss öllum íslendingunum, sem
ein rótgróin pjóðarfylgja vor, og eins
til pess að minna á, að slík stefna
kemur algerlega í bága við hið amer-
íkanska framfaralff og framfaralög-
mál.
Vjer, hinir vesturfluttu íslend-
ingar, minnumst pess í dag, að hin
auðsælustu lönd, hinar mestu iðnaðar-
og mennta-pjóðir, Bretar og I>jóð-
verjar, Norðmenn og Svíar, hafa sótt
hingað til possa lands og sent pvf
börn sín, sjer og peim og pví til
heilla. Og hví skyldi pá hingaðförin
og hjervistin ekki geta blessast oss?
Nálega hvert land heimsins sækir
hingað að einhverju leyti: atvinnu,
landnám, verzlun, menntun. A ís-
land eitt að útiloka sig og sfn börn?
Landnáinssaga Breta hjer vestra
gæti verið oss pörf hugvekja. Hún
á smá-Sturlungaöld engu síður en
vor. Ofan á harðrjetti og hungur,
drepsóttir og ofsóknir af liálfu heið-
inna og villtra Indfána bættust árásir
og ólög frá ættjörð pessara Vestur-
Breta. Leiðtogar peirra og agentar
urðu óvinsælir, og /ms ónot og ókjör
skorti pá ekki frá hendi heimapjóðar-
innar. En prátt fyrir allt slíkt sneru
peir ekki heimleiðis. Samt fluttu
Bretar hingað vestur, sem Norðmenn
áður til íslands frá harðstjórn og of-
ríki Haraldar hárfagra. Hjer er f
peim skilningi annað ísland, land
frelsis og sjálfstjórnar, land alp/ð-
unnar, en ekki aðalsins, griðastaður
hiuDa allslausu og útlægu.
Einn ágætur nútíðar Austur-ís-
lendingur minnist pannig á baráttu
hinna brezku vesturfara og tekur orð
sín eptir enskum stjórnfræðingi:
,.Kúgun rak pá til Ameríku. I>eir
fl/ðu undan yðar harðstjórn til Janila,
er pá voru með öllu óyrkt, og áttu við
pær torfærur og pau vandræði að
stríða, að furðu gegnir, að mannlegt
eðli skyldi á peim sigrast. En samt
sem áður báru peir allar pær prautir
með gleði I samanburði við pað, er
>eir höfðu orðið að pola heima á fóst-
urjörðu sinni. Afkoma peirra erekki
mildi vorri að pakka. I>eir hafa
bjargast af sjálfsdáðum11 (P. M. N/jas.
bls. 172).
Og holztu afskiptin frá Englandi
voru ill lög og óvíngjarnleg orð.
Þetta er páttur úr sögu Breta
fyrir rúmum 100 ftrum.
Sjer íijer enginn yðar sannleika
er snerti oss? Getum vjer, fslenzku
bræðurnir, ekkert af pessu lært?
Jeg vil bæta lijer við orðuin öld-
ungsins Pitts, f pinginu brezka 1775,
f byrjun frelsisstríðsins. Hann var
pá orðinn allhrumur og gekk við
hækjtir. Hannsagði:
„Það er yður eins ofvaxið að
brjóta undir yður Ameríku (Vestur-
Breta) eins og mjer að reka yður út
hjeðan með hækjum mfntim“.
Sem betur fer er hjer ekkert
slíkt strfð á ferðinni. En Vestur-
íslendingar segja pað iiú f bróðorni
og alveg pykkjulaust, að blekbyttan,
sem á oss hefur verið kastað, eins og
sagt er að Lúter gerði kölska, og
blöðin par heima, pcssar kækjur
andlega fatlaðra nianna á ættjörðu
vorri, megna ekki að leggja undir sig
á pann hátt Vestur íslendinga. Ef
vjer skylduin sfðar líða tjón og gerast
ættarskömm,b/r orsökin í oss sjálfum.
Eitt siná atriði, úr sögu hinna
allra fyrstu brezku landnema hjer, vil
jeg minna yður á og biðja, að rætist
ætfð á oss Vestur-ísl.—Mitt í voða-
legri ofsókn af hálfu Iudfána og dag-
legri lffshættu, er vofði yfir Bretum,
heyrðu pessir varnarlitlu frumbyggjar
eitt sinn pann óvænta boðskap úr
hópi hinna villtu rauðskinna, er peir
óttuðust og áttu enn einvaldir petta
mikla land: „Welcome JSnglishmany
(velkomiun Englendingur). Þessi 2
orð voru töluð á afskræmdri ensku.
En hvílíkur gleðiboðskapur hafa pau
ekki hlotið að vera hinum brezku
mönnum undir peirra kringum-
stæðum?
. Það er oss, pessum íslendingum,
sem hingað erum fluttir, opt undir
bágum kringumstæðum og dauflegum
framtíðarhorfum, hið mesta fagnaðar-
efni í dag og æfinlega, að petta frið-
arorð Indfanans hefur svo opt óvænt
borist oss hvaðanæfa: Welcome Ice-
lander (velkominn Islendingur). I>að
er hjer ekki betur fagnað neinum
gesti en oss, hinum tötralegu komu-
mönnum, er hjer fagnað. íslenzk
gestrisni við vegfarandann er mikil
og annáluð, en gestrisni lands og
pjóðar hjer við oss, er komum f hálf
gerðu beiningamannagerfi, er, hold
jeg, enn meiri og alveg dæmalaus.
Idinar miklu pjóðir, allt niður að
kynblendingum og Indíánum, blöð
og tímarit, shógur og sljetta, fjöll og
fiskivötn, Bandarfkin og Canada, him-
in og jörð, allt virðist bergmála
petta sem er svo gleðilegt fyrir oss,
er stundum fórum á mis við gott at-
læti: „Welceme Icelander“.
Vel mættu nú bræðurnir heima,
sem f rauninni er annt um oss, taka
un dir með Þorsteini syni Ketils, er
jeg minnti á, pegar hann kvaddi son
sinn lDgimund hinn gatnla, sem pá
var eiginlega vesturfari, til íslands:
,Gott er nú að deyja, ok vita són sinn
slfkan hamingjumann“.
En játa megum við pað pá einn-
ig Vestur-íslendiugar, að pótt kjör
vor liafi batnað all-flestra, pó vjor sje-
um ánægðir að mestu og teljumst
hamingjusamir, pá er oss harla ábóta-
vant f mörgu.
Margt er pað vor á meðal, er
minnir á pjóðsöguna gömlu með fyr-
irsögninni: ,.Upp mfnir ö í Jesú
nafni“, og sem allir fróðir menn
pekkja. Hið illa, ófslonzka, mótsnúna
kveður fram sitt skuldalið í nafnihins
vonda til að vi.ina oss grand. Vjer
erum hingað flnttir með marga og
stóra pjóðlífsgalla. Raunaleg droif-
ing og deilur hafa átt sjer stað. En
orsökin til meina vorra liggur með-
fram f peirri breyting og ummyndan
allra hátta og hluta vor á meðal, sem
hinu nýja lífi og lífsskilyrðum hl/tur
að vera samfara. Einnig minnist
allir sanngjarnir menu pess, að slfkt
er engin nýung meðal pjóðar vorrar,
og að vjer Vestur-íslendingar erum
ekki einu afkomendur Sturlunga.
Þórsnesingar og Kjalnesingar börðust
um helga hluti á sinni landnáuistfð,
og lítti pað enginn. Njála gerðist
ekki án Þjóstólfs nje Eyrbyggja án
Þórólfs og Viga-Styrs, og eðlilegt er
pað, pó á hinum heiða söguhimni vor
Vestur-íslendinga sjáist stöku sinn-
um bregða fyrir einstöku vfgahnetti.
í byrjun frelsisstrfðs Bandaríkja-
manna, báru peir fána er dregin var á
skellinaðra og nefndu eptir pví:
„Rattlesnake flag“. Orðin, sem á pví
stóðu. voru: Don't tread on me (stfg
ekki á mig). Það auðkenndi stefnu
n/lendumanna pá gagnvart hinum
yfirgangssömu Bretum. Það getur
vorið að einhverjum finnist, að hinnm
íslenzku n/lendumönnum kippi hjer f
kyu til hinna brezku feðra pessa lands.
En hverjum var að kenna,að pað flagg
var borið fram? En pað er ósk vor
og bæn, að enginn íslendingur verða
neyddur til að bera slíkt merki, að
vjer innbyrðis, um leið og vjer vernd-
um rjett vorn, elskum vort frelsi og
gætum vors heiðurs, getum kastað frá
ossslfkuin fána baráttu og bróðurliat-
urs. Eins og Austur- og Vestnr Bret-
ar að afstöðnu frelsisstríðitiu og Sunn-
an- og Norðanmenn eptir prælastríð'
ið söuidu frið, pá látum oss nú, bræð'
urna af sama kynstofni, tneð sömu
tungu og böon söinu móður, semja
frið. „Teljum ekki á föður várn“,
sagði Skarptijeðiun, er Njáll hafði
sætzt við L/ting á dráp Höskuldar,
launsonar hans. Þau orð muni Vest-
ur-íslcndingar er peir liugsa til n/'
vakinna barna heiinan að. Til eru
peir hjer, er finnst peir taldir launsyn-
ir íslands og ekki bættir fullum sonar-
gjöldum. En sættumst við L/ting,
—pá, sem líta oss. Svo gerðu himr
vitrustu og beztu forfeður. Hið satna
geri hinir vitrustu og beztu afkoin-
endur. Teljum ekki á feður vora á
íslandi er sættast. vilja. Sættumst á
vígaferli pennans og tungunnar.
Uvort sem er hugsum vjer, vel
flestir Vestur-ísl., pó oss vegni hjer
vel, svipað og Tófi sá í Njálssögu, er
vísaði hinum frækna Gunnari frá Hlfð'
areuda, er hann var erlendis í hornað
og lá \ið Eys/slu, á vopn og anð
fólginn par í skógi og lagði á ráð hon-
um til sigurs. „Ruddu peir pá viðn-
uin ok fundu uudir bæði gull og silf"
ur, klæði ok vápn góð“, segir sagan.
En er launa skyldi Tófa, kaus hann
ekki neinn auð nje d/rgrip, enga
hlutdeild í hiuum mikla afla GunnarS.
Kvaðst hann herleiddur maður, fjarri
föðurlandi og ættmönnum, „ok vilda
ek at pú flyttir mig til frænda minna“-
Það var bæn lians og honum hin bezta
umbun, d/rmætara öllu öðru. Gg
pannig veit jeg að hugsar fjöldi yðar,
Vestur íslend., er verið hafið með og
vísað hinuui frækna fslenzka Gunnari
á auð og sigur í hans nútlðar hernaði,
liernaði hjer við land—já, peir sern
sjáltír liafa fundið gull og silfur, klæði
og vopn góð, fólgin hjer i landi frum-
skóga og frjósemi—peir vilja roeð
Tófa vera fluttir til frænda sinna í
öilum skilningi. Þeir prá ástina og
ættjórð svipað og kemur fram i pessn
ljóðstefi skáldsins um lóuna:
„Vængborið óakbarn hins einmana
fands, í úthafi norðurs við jaðar; Þ*ð
kvaddi pau suðrænu sólbjörtu löndm,
Með segulkrapt teygði pað fóstur-
lands ströndin“.
Hvort löndin eru sunnar eða
betri, gullið meira, klæðin fegurri og
vopnin skyggðari,kemur ekki tilgrein®
hjá segufkrapti kærleikans—og I4'
lands.
Vestur-íslendingar! bindið fas*;
ilskó áhuga og framfara. Vestur er
framfaraleið mannkynnssögunnar.
Vestur sje framfaratákn hingað fluttra
íslendinga. Vestur-íslendingar p/ði
aldrei verstu íslendinga, en pað t&kni
pvert á móti pá af pjóð vorri, er beat
skilji tákn tlmans, lesi fyrir pjð®
vora alla, úr orðum drottins á hall»r'
vegg nútiðar-menningarinnar, yfif"
skript hinnar hrynjandi heimskúgunar
og hÍDnar óhollu ogófögru Bab/loníu-
stefnu aldarfarsins.—Vestur með sólu-
Vestur með Abraham ættföður og
Óðni alföður. Vestur með pjóðflutu-
ingunum miklu, Húnum og Gotum,
ekki til að eyðileggja, heldur til
sigra og byggja upp. Vestur nieo
Leifi heppna og Kristófer ColumbuS,
Birni Breiðvíkingakappa og Þorfinni
karlsefni — með hinum islenzku
frumherjum og fulltrúum, er lögðe
undir sig land frá Nova Scotia t|
N/ja-íslands, frá Massachusetts 11
Manitoba, og sem nú rikja einvaldir-1
heimilisrjettarlöndum sinum, eins °g
hinir norrænu óðalsbændur og jarlar
til forna.
í frelsisstríði Bandarikjanna hjálp'
uðu peim ýmsir frægir,erlondir men°’
par á meðal hin heimsfræga pólskft
pjóðhotja Kosciuszko. Þegar hsа
kom á fuDd Wasliingtons, hersböf"'
ingjans, spurði liann purlega: ,,Hv®“
viljið pjer hingað? ‘ „Jeg kem til *.
berjast í gestafylkingunni fyrir frel®1
Vesturálfunnar“, svaraði Kosciuszko-
En Washington inælti: „Til hvers
eruð pjer hrefur?“ „Djer gelið rey11
mig“, var svar hins.
Já, til hvers eruð pjer, afkomenfi'
pjóðhetjanna íslenzku, komn,r
hingað á fucd hinna vösku Vestmaiin*
og vlkinga úr liði Washingtons?
Til að berjast 1 hinni mikL
gestafylkingu pessa lands fyrir fre*9
og framför lands og pjóðar, kirkju °g
ríkis, vor sjálfra og allra rneðbræðr*
vorra. Orðin um Grant forseta skui
rætast ft oss: fyrstur í stríði og f/rS
ur 1 friði.
En pó víðast kveði við: velkomiu®
íslendingur, pá eru peir til er spyrJ
með föður pessa lands: „til hver>
ertu liæfur?-1 Föðurlandið og föði,r^
landsvinirnir nú, er ættfróðir me0
geta rakið frá Þórólfi smjör til Þj“
ólfs ritstjórans, virðast bergmála y
spurningu hvað oss snortir sem >
lendinga.
Og með djörfung frá reyDzlu 1* .
inna landiiámsfira svarar hinn íslen2
Kosciu8zko, Vostur•íslondinguriu,,’
öllum hershöfðingjum og hlutaðei#'
endum: „Þjer getið reynt mig!“