Lögberg - 21.10.1897, Blaðsíða 5

LÖGBERQ, FIMMTUDAGINN 21. OKTOBER 1897.
5
orðnir vel purrir, og að því búnu á
Oiaður strax að klæða sig eða fara of-
&n í rftm.
E>ær hreiöngar, sem maðurinn
gengur í gegn um við þennan fjvott,
eru, út af fyrir sig, mjög beilsusam-
legar, nytt líf færist í blöðið, andar-
drátturinn verður lengri,liandleggirnir
Og bak og brjóstvöðvarnir styrkjast,
höruudið fær heilbrygðislegan lit, en
ekki pennan veikindalega roða, með
svita-útslætti, sem orsakast af heitum
köðum.
Maðurinn er ekkert annað en
Vaninn. Kyndarinn f>olir hinn afar-
tuikla hita hjá gufukötlunum vegna
þess, að hann er orðinn honum vanur.
Lögregluþjónninn verður heilsugóður
Og fjörugur af göngu sinni eptir göt-
Utium, í vetrarkuldanum, vegna pess,
að hann er alltaf úti við. Pannig er
því varið með köldu vatnsböðin. And-
Ltið, hálsinn og brjóstið venst kuldan-
Um og vatninu með pessari óhultu að-
ferð—daglegum pvotti í köldu salt-
Vatni. Ilörundið styrkist og venst
kúldanum og eins og lærir á pennan
Látt. að verjast fyrir áhrifum af kulda
°g súgi; kulvísi og kvef hætta að gera
Vart við s!g.
Maðurinn venst pannig kuldan-
úm, og sá, sem áður var sískjálfandi
og síhnerrandi, sem stöðugt fannst
f*ann purfa að taka sjer staup til sótt-
Varnar, rnaðurinn, sem gekk í keng
®ptir götunum á veturna, tneð höfuðið
Svo vandlega hulið innan í yfirhöfninni,
að vinir hans gátu ekki pekkt hann
þegar peir mættu honum, hann bættir
að ganga með strút, brjftur niður
fteyjukragann, rjettir úr sjer oggeng-
ur á inóti golunni rneð upprjettu
Löfði, án pess að hafa neina verju fyr-
‘r andlitinu, kuldinn hefur nú lífgandi
°g hressandi álirif á manninn, sem
eogan kulda poldi áður. Hann hefur
uú ánægju af pvf, að láta frostgoluna
^eika um andlitið og hálsinn á sjer“.
~~~iScienU/ic American.
Pullmaii dauður,
Mr. George Mortimer Pullman,
sem Pullman Palace svefnvagnarnir
firu kenndir við og bærinn Pullman í
f llinois-rlkinu heitir eptir, dó pann 19.
Þ- m. að heimili sínu í Chicago. Mr.
Lullman var 66 áragamall pegar hann
og«eignir hans eru metnar yfir 25
^olljónir. Hann var kominn af fá
*ukum foreldrum, sem bjuggu I New
^ork ríkinu, og fjekk litla menntun í
Uppvextinum. Pegar liann var 14
^ra gamall fór hann að vinna í búð;
Þar var hann í prjú ár, og á peim
Hma jók hann talsverðu við menntun
sfna með pví að nota vel kveldiu. 17
^ra gamall fór hann til bróður síns,
setn hafði húsbúnaðar-verkstæði í
ólbion, N. Y., og vann hjá honum í
0 ár. 22 ára gamall tókst liarin á
hendur að færa byggingar frá bakkan-
um á Erie skurðinnm, sem pá var ver-
ið að breikka, á kostnað ríkisins. Sá
strrfi h’ppnaðist honum mjög vel^
með pví, að hann uppgötvaði jfrns vý
tneðöl til pess, að gera færsluna hægri.
Arið 1858 fluttist hann til Cbicago, og
tók par að sjer að lypta byggingum
og færa pær, og heppnaðist pað vel.
Um pessar mundir drógst atliyg'i lians
að ópægindum peim, sem fylgdu pvíi
að ferðast með járnbrautarlestum að
næturlagi. Reyndar voru pá svefn-
vagnar orðnir pekktir, en peir voru
aðeins fáir, og fyrirkomulagið mjög
Ófullkomið og ópægilegt. Árið 1859
keypti Mr. Pullman tvo garnla fólks-
flutniugsvagna, af Ghicago & Alton
járubrautarfjelaginu, og breytti peim
í svefnvagna líka pví, sem nútíðar
svefnvagnar eiu. Vagnar pessir voru
brúkaðir á Chicago & Alton járnbraut-
inni og líkuðu peir svo vel, að Pull-
man sá að smíði slíkra vagna mundi
vel borga sig. Honum gekk mjög
erfitt í fyrstu að fá auðmenn til pess,
að byrja með sjer á pessu fyrirtæki,
sem margir skopuðust að; en hann
gafst ekki upp, og árið 1863 lauk hann
við smíðið á fyrsta svefnvagninum,
sem líktist hinum alpekktu Pullman
svefnvögnum. Þessi fyrsti vagn kost-
aði $18,000. Upp frá peim tíma
blómgvaðist Pullman Palace vagna-
fjelagið. Það setti á fót verkstæði á
jfmsum stöðum, og árið 1880 byrjaði
pað á byggingu bæjarins, scm fjekk
nafnið Pullman. Nú er petta fjelag
pekkt um allan lieim. Mr. Pullman
lætur eptir sig ekkju og 4 börn, 2
syni og 2 dætur. Hann var talinn
framúrskarandi maður að fyrirhyggju
og dugnaði, og jafnvel pó misjafn-
lega hafi á stuudum verið uin hann
talað og ritað af liálfu verkpyggjenda,
pá gaf hann sig manna mest við pví,
að hlynna að bjálpar- og mennta-
stofnunum með ráðum og fjárfram-
lögum. Hann var góðmenni, en ein-
beittur og harður í horn að taka pegar
á hann var leitað, sjerstaklega pegar
hoDum fannst rangindum vera beitt.
l>’-gar ágreiningurinn varð um árið á
milli hans og „The American Rail-
way Union“ sögðu peir, sem voru
honum kunnugastir, að hann mnndi
reynast pvi fjelagi öflugur, einbeittur
og úrræðagóður mótpartur—og pað
reyndist pannig.
Ymislegt.
KOLLÓTTIK NAUTGRIPIK.
í blaðinu Manitoba Morning Free
Press, var n/lega grein um pað hver
aðferð væri bezt til pess, að láta naut-
gripi verða kollótta og hvaða kostir
pví fylgdu, og setjum vjer hjer út-
drátt úr greininni. t>að á að deyða
hornin eða hornarótina á pann ein-
falda hátt, sem hjer segir: Þegar
kálfuriun er nyborinn og búinn að
sjúga, í fyrsta sinni, pá leggst hann
og sofnar, maðurgetur pá fundið, með
pví að preifa fyrir sjer, hvar hornin
ætla að vaxa, pvf að par eru hárlausir
blettir. Hárið á að greiðast vandlega
frá pessum blettum, og svo á að bera
á pá ofurlítið af almennri pottösku,
kálfuriun vaknar ekki við petta og
hornin vaxa aldrei. Með almenDri
pottösku, er bjer meint lútur (lye),
sem seldur er í litlum' haukum, og
brúkaður er til sápugerðar. Bezt er
að bera petta á með vel sljettri spítu.
Ekki má bera of mikið á; einungis
bleyta rótina, eða lítlu hárlausu blett-
ina, og er pað allt sem parf. Næsta
dag á maður að skoða pessa bletti;
sjáist p' sprungur á skinninu, er rótin
dauð; innan lítils tíma flagnar skinnið
af blettunum og svo vex hár á peim.
Sjáist engar sprungur á skinninu
næsta dag, pá verður að bera aptur á
blettina, en slíkt kemur mjög sjaldan
fyrir. Það er betra að hafa nautgrip-
ina kollótta, og pað er góðverk að
deyða hornin strax á kálfunum sofandi
pví pá líða peir engar kvalir.
Því hefur aldrei verið mótmælt,
að pað væri hagur að hafa nautgripina
kollótta, en sú aðferð, að deyða horn-
jn, hefur mætt mjög megnri mót-
spyrnu vegna kvala peirra, sem pvf á
að vera samfara. Það rak svo langt
í Ontario, fyrir nokkrum árum síðan,
að stjórnin áleit nauðsynlegt að setja.
nefnd manna, til pess, að ákveða pað,
eptir að hafa gert fyrirspurnir og
ránnfóknir, hvort petta heyrði undir
illa meðferð á skepnum, og hvort pvf
fylgdu miklar kvalir. Urskurður
pessarar nefndar varð peim f vil, sem
hjeldu með pvf, að horn væru ekki
látin vaxa á nautgripum, og síðan
hefur pað verið iðkað, athugasemda
laust, að deyða hornin, og nú er svo
komið, að pað er álítið jafn sjálfsagt,
að deyða hornin á nautgripunum, eins
og að ryja sauðfjeð. Aðferð pá, sem
almennast er viðhöfð, er oss ókunn-
ugt um. Ef til vill er gamla aðferðin,
að hornskella ungviðin, mest notuð.
Vjer höfum ekki heyrt pess getið, að
pessi kvalalausa aðferð, sem beut er á
hjer að ofan, sje viðhöfð til pess, að
koma í veg fyrir vöxt hornanna; por-
um jafnvel ekki að fullyrða að hún
sje óbrigðul. Kostnaðurinn, sem pvf
fylgir að nota pessa aðferð, er svo lít-
ill, og aðferðin svo einföld, að hver,
sem vill, getur reynt hana, og reynist
hún vel, pá mælir svo mikið með henn:,
að hún mundi óefað verða almennt
viðtekin. Það fylgir henni enginn
sársauki fyrir skepnuna, og pað parf
aldrei að svipta hana pvf, sem hún
einusinni hefur haft.
Oss dettur ekki í hug, að fara að
sýna fram á hagsmuni pá, sem pað
hefur í för með sjer, að láta ekki horn-
in vaxa á nautgripum; vjer búumst
við pvf, að allt pað, sje gripabændun
um full kunnugt. Það er alkunnugt,
að með pví er afstyrt mfrgurn meiðsl
um, bæði á mönnutn og skepnunum
sjálfum, inni f fjósinu og úti. Gripa-
kaupmenn sækjast frekar eptir koll-
óttum nautgripum,ef peir eiga að send-
ast langan veg, og pað er fullyrt, að
gripirnir verði spakari og meinlausari
Verði pað almennt viðtekið, að
láta ekki hornin vaxa á nautgripum'
pá gætum vjer trúað pvf, að eptir
nokkurn tíma kæmi sú breyting á, að
allir Dautgripir yrðu kollóttirán nokk-
urra meðala frá inannsins hendi. Það
væri í ströngu samræmi við fram-
vaxtar kenninguna. Slfkt pætti ef til
vill 1/ti á verðlaunanauti, en í öllum
öðrutn tilfellum væri pað hagur, að
hafa kóllótta nautgripi.
*
SALA I S.IALDGÆFUM BÓItUM.
Nylega hefur birzt á Englatidi rit
gerð með fyrirsögninni: „Bækur seld
ar árið 1896“, eptir Mr. J. H. Slater.
Hann leitast við, í pessari ritgerð, að
komast að niðurstöðu um pað, hvað
mikið fáist fyrir bókasöfn, og hverja
eir.staka bók peirra, pegar selt er við
opinbert uppboð. Bók, í pessum
skilningi, pýðir hvert verk, sem er
sjerlega mikils vert vegna innfhalds
pess, hvað pau eru fágæt, vegna
bandsins, eða vegna pess, að pað er
fyrsta útgáfan. Hann tekur að eins
tillit til beztu bókasafna.
Eptirfylgjandi s/nishorn er gefið af
pví, hvað margar bækur hafa verið
seldar á ári, hvað komið hefur inn
fyrir pær allar og hvert einstakt bindi:
Bœkur. S'Sluverd. Meðalverá.
1893 ........... 49,771 £66,470 £1 6s. 7d.
1894 ........... 51,108 72,472 1 8s. 5d.
1895 .......... 45,431 71,229 1 lls. 4d.
1896 ........... 47.168 80,111 1 14s. lOd.
Það er eptirtektarvert, að jafnvel
pó færri bækur væru seldar árið 1896,
en árið 1894, pá er meðalverðið meira
en 5l hærra pað ár. Ástæðan er að
likindum sú, að pá voru seld mjög
merkileg söfn, og á ytirstandandi ári
er ekki ólíklegt að meðalverðið verði
hærra en f fyrra, vegna Ashburnham-
safnsins, sem hefur inui að halda
mörg mjög merkileg verk.
Þegar Williani Stu»rt safnið var
selt á Eoglandi f n aizinánuði 1895,
pá fengust £4 297 fyrir 215 bækur,
eða nálægt £20 fyrir hvert bindi.
Syston Park bókasafníð seldist fyrir
£14 b’ndið, og Beckford safnið £8
bindið. Hið háa verðá Stuart-safninu
er pakkað pvf, að f pvf voru 4 hi-ndrit
sem seldust fyrir £1,700, og 6 prent-
uð bindi sem seldust fyrir £1,000.
Meðalverðið 1895 miiiidi ekki hafa
náð £2 lls. 4d. nema vegna pess, að
pá voru seld nokkur bindi af fyrstu
útgáfunni af verkum Chaucers fyrir
£2,900, scm voru pó nijög úfullkomip.
Eptirsókn rptir fyrstu útgáfum
bóka eptir nýrri höfunda er að fara
minnkandi á Englandi. Fyrstu út-
gáfurnar af verkuin 1) ckons, Thnck-
erays, Levers og Jeff-eys voru f læ^ri
verði 1896, en árið áður. Mr. Slatur
gefur í skyn, að fáist pessar útgáfur
fyrir hæfilegt vcrð, pá sjeu pær vel
kaupandi, pað muui aldrei verða nóg
til af peim.
Mr. Slater" getur ýmsra sjald-
gæfra bóka, sem seldar voru sfðas:-
liðið ár, par á meðal inlverzku bibll-
unnar eptir Eliot. Eins og öllum
bókamönnum er kunnugt, er ekki Ift-
ið varið í pað, að g<-ta eignast pessa
biblfu með tileiukunarforináls num.
Þegar Hardwickes bókasafnið var
selt árið 1888, pá var pessi indverska
biblfa, f sinni al-fullkomniistu mynd,
seld fyrir £580. Á prssu yfirstaml-
andi ári var ein bibiían seld fyrir £82,
og vautaði pó f hana tileiukiiuar-
formálann.—Scientific American.
Arinbjorn S. Bardal
Selur lfkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaður sá bezti.
Opið dag og nótt.
613 Elgin ^V0. Telepfione 306.
Kaupid vörur ydar lijíi
O T T
FYRIR HALFVIRDI.
Við seljum allt með lágu verði. Sumt fyrir minna en þuð
kostar okkur. odýru vörurnar okkar eru aðal-umtalsefni
manna.
Karlmaunaföt, Kápur, Yfirfrakkar
med lieildsöluverdi.
Allskonar kryddteguDdir (spices) fyrir 15 ceots pundið. MaskfnuoOa
5c , merkur flaska af bláma 5c., pakki af Corn Staieh 5c., 6 dósir af
Sardfnum 25c., 2 könnur af Lax 25c., Tómatepli, Maís, blábor, stokk-
ilsber, grasker 5c. kannan af hverju, 2 nálabrjef 5c , 2 Heklunálar 5c.,
Krókapör 2 brjef á 5c , 5 gallóna kanna full af steinolfu $1 00, 10c!
Lampaglös á 5c., bestu eldspítur 10 c. pakkinn, Vagnafeiti 5c. kassiun
og allt annað eptir pessu, svo sem yfirpafnir handa kvennfólki og
börnnm o. s. frv., o. s. frv. ”
Allt þarf að seljast og allt er Þessvegna boðið svona ódýrt
Geo. H. Otto.
CRYSTAL, N. DAKOTA.
223
^assili í vanda. Hann hafði ekki átt mikið saman að
^ðslda við fólk sem brosti hreinskilnislega.
nVrai!u sagði hann með hátíðlegri áherzlu.
iiJeg er ekki að spauga. Það er heilagur sannleik-
að skáldin hafa um pessar mundir tekið ástfóstri
föðurland mitt (Rússland) og útmála pað I
fitverkum sfnum—eins og á sjer stað með tilliti til
&U8turenda London hjá yður. Mon dieu! hvílfkan
skaða geta ekki skáldsögur, sem ritaðar eru í vissu
&ugnamiði, gert!“
„En við byggjum ekki álit vort um, hvað satt
rjett er, á skáldsögum á Englandi“, sagði Magga.
„Og við látum slfkan tilbúuing heldur ekki hafa
‘'cin áhrif á álit okkar um hvað satt er“, sagði Stein-
^etz með síriu allra sakleysislegasta brosi.
Vassili skotraði augunum til Steinmetz og sagði:
„Nú er miðdagsverðurinn reiðubúinn. Madame
Íq, JJrincesse, viljið pjer veita mjer pá miklu virð-
lQgu, að leyfa mjer að leiða yður til borðs?“
Borðið var aðdáanlega skreytt; vínið var hið
’gætasta; rjottirnir voru Parísar-rjettir. Allt var
sLínandi fagurt og gOtt og Etta varð hin kátasta.
^Hkir smámunir hafa áhrif á oss öll. Það útheimtir
VÍ8 san andlegan gleðiforða til að geta glatt sig yfir
Vunalegri rifsteik og pela af öli, sem borið er á borð
^eð ekki of hreinum dúk á. En sumum af oss veitir
Uðgu Jjett að vera fyndnir og fjörugir yfir góðu
katnpavíni og ágætlega búnu borði.
„Það er útlegð; pað er ekkcrt betra en útlegð“,
226
„Samlíkingin er alveg rjett“, sagði Alexis, „og
pað er augljós skylda peirra, sem meira vit hafa, að
kenna hundinum að forðast pá staði, sem gildrurnar
eru á. Þakka yður fyrir, olivurnar eru ágætar“.
„Ó!“ sagði Vassili og sneri sjer kurteislega til
Möggu, „jeg pakka opt mínum sæla, að jeg er ekki
landeigandi—einungis vesall embættismaður. Það
er svo erfitt að botna í pessum spursmálum, fröken.
En pað er mögulegt, að okkar kæri prinz skilji pað
mál betur en allir aðrir menn, utan Rússlands og á
Rússlandi, sem hann er að tala um“.
„Ó, nei!“ sagði Alexis svo hátíðlega, að sumum
lá við að hlæja. „Jeg dæmi einungis lítilfjörlega
um petta efni af lítilli reynzlu“.
„Ó! pjer gerið of lítið úr sjálfum yður. Þjer
pekkið bændurna til hlítar, pjer skiljið hugsunar-
hátt peirra, pjer elskið pá—að minnsta kosti hefur
mjer verið sagt að svo sje. Er pví ekki pannig varið,
Madame la Princesse!“
Karl Steinmetz ljet brýrnar sfga yfir olivunum
sínum við pessa ræðu.
„Jeg veit satt að segja ekki“, sagði Etta og
skaut augunum yfir borðið.
„Jeg fullvissa yður um, Madame, að pessu er
pannig varið“, sagði Vassili. „Jeg er alltaf að heyra
gott um yður, prinz“.
„Frá hverjum?“ spurði Alexis.
Vassili ypti hinum sjerlega breiðu öxlum sfnum
og sagði:
219
og la charmante princesse eru Vassili náðug, pá er
hálf hættan, sem af honum er búin, horfin“.
Paul Alexis hló. Það var siður hans annað-
hvort að lilæja að eða nöldra yfir hinum kænlegu
varúðarreglum Karls Steinmatz. Orðið „hætta“
kom honum æfinlega til að lilæja, og virtist hljómur-
inn í röddinni benda á, að honum pætti gaman
að pví.
„Auðvitað11, sagði hann. „Jeg fel yður allt
pessháttar á hendur. Við skulum undir ölluin
kringumstæðum sjfna Vassili, að við óttumst hann
ekki“.
„Jæja, setjist pjer pá niður og skrifið honum að
pjer piggið heiinboð hans“, sagði Steinmetz.
Það, sem Monsieur V'assili póknaðist að kalla
litlu hundsholuna sína í Champs Elysces, var í raun
og veru skrautlegt hús, setn byggt var f hinum
fburðarmikla stýl nútíðar Parísar—með rniklu af grá-
um járngrindum f kring og háum hliðsúlum, sem
efst á voru grænar „c.actus“-plöntur, völundarlega
gerðar úr steyptu járni.
Þjónn f einkennisbúningi opnaði hina pungu
framhurð strax og Alexis og föruneyti hans kom að
húsinu, og aðrir pjónar hneigðu sig f gauginum eins
og vjel rjeði hreifingum peirra. Tvær herbergis-
meyjar hertóku strax konurnar með hinu mikla
sjálfstrausti, sem er einkennilegt fyrir stöðu peirra
og föðurlaud, og fóru með pær upp á lopt, en kail-
mcnniruir voru klæddir úr loðfiökkum sínum f gang-