Lögberg - 23.12.1897, Qupperneq 5

LÖGBERQ, FIMMTUDAGINN 33, DESEMBER 1897.
mátt seg]a um þennan fjölbæfa gáfu
mann og stjórnvitring, forsætisráö-
gjafa Greeivway.
Frjettabrjef frá S* lkirk.
Herra ritstj. Lögbergs.
Gerið svo vel að lj4 eptirfylg-j-
andi frjettapistli rúm 1 yðar heiðraða
blaði.
Eins og skyrt erfrá 1 frjettabrjefi
Mr. M. Thórðarsonar, dags. 30 f. m.,
hjelt M'ss Ó>afía Jóhannsdóttir fyrir
lestur um trfimél 1 Islenzku kirkjunni
hjer 1 Selkirk pann 29. f. m. Þessi
fyrirlestur var mjög vel og skipulega
fluttur, og ef að jeg, sem rita pessar
línur, hef skilið rjett, p4 var pað nðal
efni hans að sytia, hversu ómissandi
kristindómurinn væri öllum peim er
bigast ættu í heiminum, peim, sem
hvergi ættu höfði slnu að að halla og
þeim, sem fyndist að peir naumast
geta risið undir byrði lffsins. Ung-
fróin tók yms dæmi ör mannkynssög*
unni til skyringar m&li sínu. Jeg hef
aldrei heyrt málefni kristindómsins
betur haldið fram frá pessari hlið.
Meðal annars minntist ungfrúin &
Sáluhjálparherinn (Salvation Army) I
fyrirlestrinum, og fónist henni orð á
pessa leið: „Mig hefur aldrei langsð
til að verða meðlimur Sáluhjálpar-
hersins, en pað erspursmál hvort jeg
ber ekki meiri virðingn fyrir peim
fjelagsskap en nokkrum öðrum, sjer-
staklega vegna aðferðarinnar, sem par
er viðhöfð til að hjálpa hinum föllnu.
Og hún er i stuttu máli pessi: Þegar
Sáluhjálparherinn tekur einhvern ves-
aling að sjer, parf sá hinn sami ekki
að lesa upp neina syndajátningu.
Hann er aldrei spurður að, hvað hann
hafi verið eða hvað hanu sje, heldur
um, pá svara jeg pví pannig: Óhæfu-
verkin vo-u aldrei framin af kristnum
mönnum vegna pess, að þeir v«i-u
kristnir, heldur vegna þess, að peir
voru eigi nógu vel kristnir, voru ekki
sannkristnir.
Jeg hef orðið fjölorður um þennan
fyrirlestur vegna þess, að mjer þótti
bann bæði fallegur og uppbyggilegur.
Föstudagskveldið 10 þ. m. hjelt
ungfrú Ólafía tölu um bindindismál 1
kirkjunni, er íslenzka Good-Tjmplara-
stúkan bafði fengið ljeða fyrir opna
samkomu petta kveld. Nær 300
manns mun hafa sótt þessa samkomu,
og töluðu par, auk ungfrú ólaflu,
Matthfas Thórðarson, Klemens Jónas-
son, Stefán Oliver, sjera Oddur V
Gíslason, Ingvar Búason, og Gestur
Jóhannsson. Ungfrúin taldi pað eitt
afstór meinum pessaratlma, aðstjórn-
ir ríkjanna seldu einstökura mönnum,
fyrir peninga, leyfi til að selja vín og
framleiða á þann hátt fjölda af glæpa.
mönnum. En svo pegar fáráðlingarn-
ir, sem gleyptu agn vlnsölumanna,
hefðu dr^gt einhvern glæp 1 ölæði, pá
hefðu pessar sömu stjórnir á reiðum
höndum lögregluna og fangelsin og
dómarana, til þess að gera glötun
pessara vesalinga óhják væmilega.
Hún áleit að þeir, sem lifðu undir
frjálsu stjórnarfyrirkomulagi, væru
sjálfkjörnir til að hnekkja þessum ó-
fögnuði með atkvæðum sfnum, og
bað Vestur íslendinga að standa 1
broddi þeirrar fylkingar.
Aður en samkomunni var slitið,
lofuðu um 30 manns að ganga 1 stúk-
una „Einingin, nr. 60“ á næsta fundi.
Laugardagskveldið hinn 11. p.
m. hafði safnaðar-kvennfjelagið Is-
lenska bjer I bænum samsæti 1 kirkj-
unni, og bauð ungfrú ólaflu þangað
þvf, hvað hann ætli sjer að verða; og sem heiðursgesti. Mrs. Rannveig
ef hann ætlar sjer að verða góður fje- Austmann, forseti fjelagsins, hafði
lagsmaður framvegis, er bann strax falið Mrs. Sigtryggsson, sem er vara-
álitinn eins góður og hinn bezti“.—I forseti pess, á bendur að styra sam-
niðurlagi tölu sinnar minntist ung komunni, og fórst henni pað mjög
frúin með fáeinum orðum á spursmál myndarlega. Miss Guðlaug Sveins
ið um guðdóm Krists, og mig minnir dóttir, frændkona ungfrú ólafiu,
að henni færust pá orð eitthvað á ssgði fyrst, samkomuna setta. Þvfnæst
pessa leið: Jeg byggi pað ef til vill skyrði Mrs. Sigtryggssou frá tilefni
fremur á tilfinmngunni og samvizk- samkomunnar og bað alla velkomna.
unni, en á heimspekilegum eða sagn- Þá bað Gestur Jóhannsson heiðurs
fræðilegum röksemdum, að trúin á gestinn velkomin i nafni kvennfje-
Krist sem guð* son, sem mjer var lagsins og 1 nafri allra Vestur-íslend
kennd við knje móður minnar á með- inga. Hann sagðist vona, að ungfrú
an jeg var barn, sje mjer svo heilög, Ólaflayrði einn hlekkur 1 þeirri keðju,
að missir peirrar trúar úr hjarta mlnu sem tengdi saman Austur- og Vestur-
væri mjer alveg óbætanlegur. Og í-lendinga. Tölumaður áleit pað
þogar jeg svo les þann vitnisburð mesta heillaráð, að sem flestir betri
sögunnar, að pvl betur kristinn sem menn á ístandi heimsæktu oss hjer
einstaklingurinn er, mannfjelagið eða vestra, til pess að þeir sæju með eig-
Jlkið, pvi betri er sá maður, pað mann- in auguin hvernig hjer hagar til með-
fjolagi og pvl frjálslegri, fullkomnari al Islendinga. Það væri eini vegur-
og betri er stjórnarskipun pess rfkis, inn til pess að uppræta þann mis
p v sje jeg ekki hvers vegna jeg ætti skilning milli vor og þeirra, er byrjað
að hafoa pessari trú. En pegar and hefði með nlöriti Gröndals „Um Vest-
stæðingar kristindómsins telja upp öll urfarir“, og sem sfðan hefði verið ^
pau óhæfuverk, sem á ýrnsum Öldum blásið að af ýmsum blöðum heima, að
bafi verið framin af kristnum mönu- ógleymdum viðtökunum er agentar
■stjórnanna hjer vestra hefðu fengið I
Reykjtvík. Að endingu bað tölu-
| maður að heilsa fs'audi og Ibúura
pess, mönnunum og dyrunum, brekk
unum og blómunum o. s. frv. o. s. frv
Ungfrú ólafla hjelt pvlnæst
langa tölu. Hún áleit ekki mikið
geratidi úr spaugsyrðum Gröndals,
og vorkunn væri pó fslendingum
heima væri lltið gefið um störf út
flutninga-agenta, sem væru að smala
fólki út úr landinu. Þeir segðu má
ske satt frá kostunum hjer vestra, en
ókostunum leyndu peir sjálfsagt.
Ungfrúin ávarpaði þvtnæst kvennfje*
lags-konurnar með pakkar orðum fyrir
pann heiður, er þær syndu henni
petta kveld. Starf kvennfjelagsins I
kirkjunnar parfir Aleit hún bæði þ/fl-
ingarmikið og fagurt, en sagðist samt
ekki Ieggja mikið upp úr pvf, pó þær
hjálpuðu til að byggja pessa sýnilegu
kirkju, petta hús, sem sarakoman væri
h-tldin t, nema þær að ssma skapi
hjálpuðu til að reisa hina ósjfnilegu
kirkju: kristindóminn. Það var eins
og ungfrúin bæri kvlðboga fyrir, að
petta safnaðar kvennfjelag myndi
eigi vera sterkt á svellinu t peim sök-
um. Þarnæst talaði ungfrúin um
kvennrjettindi. Hún hjelt fram al-
gerðu jafnrjetti karla og kvenna, og
sagðist henni vel að vanda, en eigi
mun henni hafa tekist að sannfæra
fjöldann. í lok ræðunnar fór hún
nokkrum fögrum orðum um móður
málið, mál mæðranna, og það, hversu
mikla pyðingu pað hefði fyrir mann
Iffið.
Þegar ungfrúin bafði lokið máli
sfnu, talaði Mr. M Thórðarson fyrir
minni hennar. Hann áleit pað áreið-
anlegt, að aðrir eins heimsækjendur
og hún flytti Austur- og Yestur-ís-
lendinga nær hrora öðrum. Hann
minntist einnig beggja landanna, sem
Islendingar bjgtfðu.og mælti á pessa
leið: Jeg hef ferðast til allra lauda
hins menntaða heims, að einum tveim-
ur undanteknum, en hefekki til þessa
sjeð neitt laud er jafniatá við Canada,
og ef jeg ætti að óska íslandi einnar
óskar, pá yrði hún eú, að það yrði
eins gott land og þetta land, Canada.
í lok ræðu ainnar óskaði hann, að
Austur íslendingar hefðu tök á að
senda okkur Selkirk-búum 365 ung-
frúr, aðrar eins og Miss ólaflu Jó-
hannsdóttir, eina á hverjum degi árg
ins, svo við, að enduðu striti dagsins,
fengjum á hverju kveldi að njóta
annars eins samsætis og annarar eins
ánægju og petta kveld.
Næst talaði Mr. Klemens Jónas-
son fyrir minni safnaðar-kvennfjelags-
ins. Hann kvað pann tlma í nánd er
álfar flyttu búferluro, og Aleit pað
óskaði, að kvennfjelagið tendraði Ijós
trúarinnar, vonarinnar og inannúðar-
innar, »ð krdonfjeUgið hjeldi á lopti
ljósi kristindómsins, sanuleikans og
kærleikans, og hjeldi þessum ljósuiu
svo hátt, nð ódvggðirnar, lm’ ndir
svartálfanna I Islenzku þjóðsögunum,
hjeldust eigi lengur við 1 fylgsoum
slnum.
Á milli þess sem ræðurnar voru
fluttar, söng Mr. Halldór Halldórsson
og söngflokkur hans, og I annnn stað
Mr. Jón Glslason og Mr. og Mrs.
Bjarnason, margraddaðan (slenzkan
söng, og var pað hiu bezta skemmtan.
Þegar bjer var komið, hafði
kvennfjelagið vettingar á borðum.
Skorti par eigi mirgar tegui dir
brauðs nje hina ljúffengu drykki ís-
lendinga, kafli og súkkulaði, en vln
mátti par eigi nefna, því Selkirk ís-
le.idtngar eru nafntogaðir bindindis-
menn, og I samsæti, þar sem ungfrú
ólafíu Jóhannsdóttir var boðið sem
beiðursgesti, myndi engin kona hafa
dyrfst að hafa áfengi innau veggja.
Það er mælt, að á þessu kveldi hafi
safnaðar kvennfjelagið haft ura 250
boðsgesti.
Eptir petta töluðu ymsir. Á
meðal þeirra talaði Mr Þorgils As-
mundsson fyrir minni Reykjavlkur-
kvennfjelagsins. Kvennfjelags-konur
Og áhangendur peirra virtust gefa
þessari tölu furðu lítinn gaum. Það
var eins og petta fólk hefði pað á
samvizkunci, «ð pvl hefði verið óljúft
að hlaupa undir bagga með Raykja-
vlkur-kvennfjelaginu, þegar pað ætl-
aði, hjerna um áríð, að smokka undir-
deild af fjelagsskap slnum inn á milli
Selkirk-íslendinga. En hjer er eigi
hægt að fara lengra út I það raál.
Siðast talaði unfrú óiafia. Hún
pakkaði kvennfjelaginu og Selkirk-
íslendingum fyrir viðtökurnar, en hún
kvaðst sakna pess, að á annari eins
samkomu og pessan skyldi eigi hafa
verið mælt fyrir minni íslands. Fór
hún slðan nokkrum orðum um hina
brennandi ást, er hún helði á fóstur-
jörð sinni, gsmla íslandi. Þið var
ems og hún hugsaði á pessa leið: , Ef
að þið, sem hjer eruð, hefðuð elskaö
ísland eins og jeg, pá hefðuð pið
aldrei yfirgefið pað“. Það er llklegt,
að pessi hugsun sje mjög almenn hjá
því fólki á íslandi, sem aldrei hefur
sjeð nema björtustu hliðina á llfinu
par, en eins llklegt er þaðog, að fólk,
sem flntt hefur frá ísiandi vegna pess
að pað sá par sjaldan eða aldrei bjart-
an dag, sem flúði þaðan nauðugt til
pess að forða sjerog sfnum frá hungri
og hallæri, skoði petta dálftið öðru-
vfsi, kunni að misskilja svona lagaða
fyrirlestra um Islenzka ættjarðarást.
sjálfsagt hlutverk kvennfjelagsins, aðj^Þeim, sem elska ættjörðu slna, en bú
greiða götu ljósálfanna. Hann bar ast aldrei við að geta sjeð hana aptur,
fyrir sig orð ritningarinnar I pvl, að finnst sjer máske skapraunað. En
enginn setti ljós undir mæliker, held 'hinir, sem kæra sig kollótta um allt
ur flytti pað upp I kertastikur, og ' sem Islenzkt er, leggja svoua lagaða
pi'tla upp á hylluna hjá rpauginu hacs
GrÖ dals um vesturfara.
En jeg bið ritstjóra Lögbergs og
alla lesendur blaðsius fyrirgefuingar á
þvf, að jeg fór svona út frá efninu.
Þogar ungfrúin lauk ræðu sinni, var
hrópað margfalt húrra fyrir gamla
íslandi, og síðan sagði Mrs. S'gtryggs-
son samkomunni slitið noakru eptir
miðnætti.
Sunnudaginn hinn 12. fór Miss
( Ólafía Jóh annsdóttir áleiðis hjeðan til
Winuipeg. Nokkrir íslendingar
hjeðan fylgdu herini á járnbrautar-
stöðina I Austur-Selkirk, og hrópuðu
peir margraddað húrra þegar ungfrú-
in fór á stað með járnbrautar-lestinni.
G^í jeg fyrir mitt leyti óska ung-
frúnni farsællar ferðar og heillar
h'imkomu til gamla landsins. Jeg
þakka henni kærlega fyrir komuna,
og minnist peirra stun^a með ánægju,
8em jeg hlust.aði á bana.
Selkirk, 17. des. 1897.
Gestetr Johannsson-.
^-ODYR^
HÚSÁHÖLD
Þennan yfirstandandi mánuð
seljum við allskonar húsbún-
að með niður settu verði—
Það sem við seljum sjerBtak-
lega lágt eru
RÚMSTŒÐI (sets)
KO.MMÓDUR og
RUGGrUSTÓLAR
Okkur væri sönn ánætrja að
verzla sem mest við íslend-
inga, pvl vjer vitum að vjer
getum gert pá Anægða.
LEWIS & SHAW,
I 80 PRINCESS ST.
J. W. CARTMELL, M. D.
GLENB3RO MAN.,
pakkar íslendingum fyrrir undanfarin edS viB
sklpti, og óskar að geta verið þeim til þjenustu
framvegis.
Hann selur I lyfjabúð sinni allskona
„Patent“ meðul og ýmsan annan varning, sem
venjulega er seldur a slíkum stoðum.
Islendrngur, Mr. Sölvi Anderson, vinnur
apóthekinu. Hann er bæði fús og vel fæða
úika fyrtr yður allt sem þjer xskið.
DR- DALGLEISH,
TANNLCEKNIR
kunngerir hjer með, að hann hefur sett
niður verð á tilbtínum tónnum (»et of
teeth) sem fylgir:
Bezta “sett“ af tilbtínum tönnum ntí að
eina $10.00. Allt annað verk sett níður
að sama hlutfalli, En allt með því verði
verður að borvast tít 1 hönd.
Hann er »á eini hjer I bænum VVinnipeg
»em dregur tít teunur kvalalau á.
Stofau er í Mclntyre Blo«k,
41tí Jluin Street, Wiauipcg.
324
8fðar, að skjölunum hafði verið stolið, eins og pjer ef
td vill hafið heyrt, úr húsi Stefáns greifa Lanovitoh
•—úr húsin.i, sem svo hittist á að þjer ætlið til—I
Thors. Jæja, petta er nú orðin gömul saga. Það
loikur grunur á að Sydney Bamborough, sem kom
með skjölin hingað til Tver, hafi stolið þeim—hann
kom með pau á petta sama hotel og við erum á, pví
kona hans var hjer. Hann afhenti henni skjölin, og
húu færði mjer þau til Parísarborgar. En pað var
líklegt, að Stefáo Lanovitch saknaði skjalanna áður
en húu kæmist með pau til Parfsar, og pað var eðli-
logt að hann mundi gruna manninn, sem bjelt til 1
húsi hans,pennan Bamborough — mann,sem hafði mis-
indis-orð á sjer meðal stjórnkænsku-manna,hafði orð á
sjer fyrir að vÍDna ýma óþokka-verk. Sydney Bam-
borough hefur vafalaust sjeð fram á petta, Og par eð
Lann vissi, að bandalagið var mjög stórt fjelag og
áð sumir meðlimir pess voru menn sem ekki ljetu
sjer allt fyrir brjósti brenna, pá reyndi hann ekki að
oleppa butt úr Rússlandi eptir vesturleiðinni. Hann
liefur að líkindum ásett sjer að fara um Nijui, niður
með Volga fljótinu, yfir ura Caspian-vatnið og slðan
til Perslands og Indlands. Hlyðið pjer á mig?“
„Já, með athygli“, svaraði Chauxville kulda-
ioga.
„Jeg hef verið hjer 1 viku“, hjelt hinn rússneski
•ijósnarmaður áfram, „að spyrja mig fyrir. Jeg hef
greitt úr allri keðjunni, hlekk eptir hlekk, pangað til
kveldið soui þan hjónin skildu hjer. Hún bjelt vest-
33«
„Og hvað er skoðun yðar áhrærandi Sydney
Bamborough?“
„Ef hann hefur komist undan til Nijni og niður
með Yolga-fljólinu, pá er llklegt að hann sje nú I
Austur Siberlu eða á Perslandi“, svaraði Vassili.
„Hann hefur enn ekki haft tlma til að komast pvert
yfir As(u“.
Ch uxville gekk fram að hurðinDÍ, en hann
stanzaði, pegar hann var búinn að taka utan um
handfangið, og sagði:
„Jeg legg af stað hjeðan snemma & morgun“.
Vassili kinkaði kolli, eða öllu heldur hneigði
höfuðið á sinn fyrirmannlega hátt.
Svo fór Chauxville út úr stofunni. Þ'-ir kvödd-
ust ekki með handabandi. Það ber við, að pjófar og
illraenni skammist sfn.
XXVII. KAPÍTULI.
í NETINU.
„Uppástunga mfn er sú, að Katrln keyri út með
yður og hafi hina tvo litlu hesta slna fyrir sleðanum,
kæri barón minn“, sagði greifafrú Lanovitch.
Hú hafði varast, að gera þessa uppástungu
pegar pær ruæðgur voru einar saman. Hún var ein
af pessum mæðrum, sem stjórna dætrum slnum á
pann hátt, að taka þær óvörum þegar valdir gestir
»Í1
bandalagsins borðaði miðdagsverð í húsi mfnu I Par-
Is—fyrir hálfum mánuði slðan“, sagði Vassili og
bankaði & hnje fjelaga sIds við hvert orð, eius og tii
að leggja áherzlu & pau.
„Jæja, vinur minn, pá get jeg ekki—óskað yð-
ur—til lukku—mtð—fólkið—sem pjer umgangist“,
sagði Chauxville og hermdi eptir Vassili.
„Hana nú! Hún er prinzessa“, sagði Vassili.
„Prinzessa?“ át Chauxville eptir.
„Já, og pjer eruð henni kunnugur, JTonsieur le
BaronV- sagði Vassili. „Og hún kom til mln með—
dú—manni sínum—prinz Paul Howard-Alexis“.
Þetta voru I sannleika frjettir. Chauxville hall-
aði sjer aptur&bak I stólnum og strank hinni mjóu,
hvítu hönd sinni um ennið með jöfnum punga, eins
og hann væri að purka skript af spjaldi, eins og
hugsaDÍr hans væru ritaðar á euni hans og hann væri
að purka þær af pvl. Og hugsanirnar, sem hann
panuig var að hylja—hver gat talið pær? Þvl hugs-
anirnar eru hinir skjótustu, lengstu, og sorglegustu
hlutir I pessu lifi. Hin fyrsta hugsun hans var samt,
að ef hann hefði vitað petta premur mánuðum fyr,
pá hefði hann getað neytt Ettu til að giptast sjer.
Og & pessari hugsun voru mt»rgar groiuar. Ef Etta
hefði orðið konan haDS, pá hefði hann getað orðið
allt annar maður. Maður getur aldrei sagt um, hvað
afleiðingin af uppfylltri girnd kann að verða. Maður
getur að eins dæmt af llkutn, og pað virðist að óupp
fyllt girnd geri menn að varuiennum.