Lögberg - 09.06.1898, Blaðsíða 3

LðGBERG, FIMMTUDAGINN 9. JUNÍ 1898..
3
, ,Rann$ókiiirnar ‘ ‘
er fyrirsttgn greinar eptir hinn skríifu-
lausa B.L. Baldwinson, og birtist hún
f 26. nr. Hkr. Höf. hefur par allt á
hornum sjer útaf rannsóknum stjórn-
arinnar og málshöfðunum eptir síð-
ustu sambandspings-kosningarnar
gegn atkvæðafölsurunum, sem settir
voru til að gæta atkvæðakassanna og
stela fjlkinu við pað tækifæri. í sam-
bandi við petta segir B. L. B. að Mr.
J. D. Cameron, dómsmálaráðgjafi
fylkisins, hafi játað, að vissri fjárupp-
bæð hafi verið varið „til pess að of-
sækja pessa menn fyrir ímyndaðar at-
hvæða-falsanir“. B. L. B. leggur
mikla áherzlu á, að dómstólarnir hafi
sýnt, að menn pessir hafi verið með
öllu saklausir. í sambandi við petta
er einkum tvennt að athuga, og ættu
ísl. hvorugu að gleyma. Fyrst er pað,
&ð B. L. B. segir pað ósatt að J. D.
Cameron hafi játað, að nokkurri upp-
bæð hafi verið varið til að „ofsosJcja
Þessa menn“. Jeg heyrði ræðu J. D.
Catneron’s, sem B.L. B. rangfærir, og
get borið um, að Baldvinson segir
ósatt, og pað er mildast talað mjög
svívirðilegt af honum að leyfa sjer
slíkt, og óefað væri mátulegt að hann
fengi hirtingu fyrir slíka staðhæf-
iugu; en pað vill honum til, að J. D.
Cameron álitur hann ef til vill ekki
þess virði, að „taka hann aptur úr
skaptiuu“, fyrir hana. Hið annað at-
riði, sem vert er að bera saman við
staðhæfingu B. L. B. um sakl. at-
kvæða-falsaranna, er pað, að rjett ný-
lega var H. M. Howell (sem er fram-
krskarandi vel pekktur og mikilsmet-
iun lögfræðingur hjer í Wpg) yfir-
beyrður i Ottawa af pingnefnd hinna
°piiiberu reikninga útaf pessu máli,
°g fylgja hjer á eptir helztu atriðin
ör framburði hans, og má sjS á fram-
burði Howell’s, að dómstólarnir hafa
*kki litið svo á, að „pessir menn“,
vssru saklausir,pó ,conservative‘ kvið-
Jðmendurnir kæmu pví til leiðar, að
ekki var hægt að dœma pá alla seka,
Þ<5 nóg skilriki væru fyrir hendi sem
sýndu, að peir hefðu hagað sjer glæp-
Samlega, enda eru sjálfsagt fáir menn
* Manitoba sem efast um, að svo hafi
verið og að hið rjetta heimili fyrir
Þ0ssa menn sje betrunarhúsið. Dað
befði verið ólíkt skynsamlegra fyrir
L.B. að pegja um petta mál, en að
pað upp og minna fslendinga
Þannig á pað, en pað lítur út fyrir að
bann hafi „skrúfu lausa“ um pessar
tnundir, og pvi má ekki vonast eptir,
að hann kunni að pegja.
Nú kemur framburður Mr. How-
°U’a í pessu máli, og skýra austan-
blöðin frá yfirheyrzlunni á pessa leið:
Hinn 27. maí var Mr. H. M. How-
aptur yfirheyrður af opinberra-
íeikn. nefndinni í 3 kl.tíma, ogskýrði
bann frá hinu svivirðilega samsæri,
sem konservativar gerðu I pvi skyni
að stela Manitoba-fylki fyrir ílokk
sinn við siðustu alm. sambandspings-
kosningar. Menn veittu nákvæml. at-
hygli öllu, sem fram fór, sjerstaklega
pegar Howell sýndi nákvæmlega
hvernig kjörseðlaruir voru meðhöndl-
aðir af kjörstjórunum, til pess að
svíkja kjósendurna. Sir Hibbert
Tupper reyndi til að fá Howell til að
kannast við, að N. Boyd (pingm. apt-
urhaldsm.) væri saklaus, en Howell
sagðist ekki vilja segja að
Boyd væri saklaus, sökum pess,
að hann vissi að hann væri sekur.
Flestir eða allir hinna ákærðu hefðu
orðið fundnir sekir ef dómnefndirnar
hefðu ekki verið hlutdrægar, par eð
sannanir hefðu verið bæði ljósar og
sterkar. Hann kvaðst í sakleysi sínu
ávallt hafa skoðað kjörseðla sem frið-
helga (sacred), pangað til hann hefði
grannskoðað málavexti. Eptir að hann
hefði kynnt sjer framburð vitnanna
hefði hann komist að peirri niður-
stöðu, að samsærið væri eins alvar-
legt eins og hálf tylft af manna-morð-
um, og áleit að pað ætti ekki að sjá I
neinn kostnað til pess að koma fram
sök á hendur peim. Kjörstjórar hefðu
verið útnefndir, og pær útnefning-
ar svo verið apturkallaðar og aðrir
menn settir í stað peirra, í pví skyni
að fá hæfileg verkfæri til að fremja
glæpi. Öll gögn voru skoðuð við-
vikjandi ýmsum kjördæmum, og hvað
Wpg snerti pá hefði maður sem nefnd-
ist Anderson, hrossamangari frá Glen-
boro,verið settur út til að fremja glæp-
ina. Hann hitti fjölda kjörstjóra á Le-
landhótelinu og gafpeim upplýsingar
um, hvernig peir ættu að meðhöndla
kjö,-seðlan». Hann sagði peim, að peir
fengju gr.ægð af auka-kjörseðlum
til að koma samsærinu fram; á einum
eða tveimur kjörstöðum, par sem
Martiu var í meirihluta, prutu kjör-
seðlar, sem spillti mikið fyrir houu m.
Detta var partur af samsærinu. Howell
sagði að sjer hefði verið gefið eintak
af hinum rituðu reglum fyrir pví,
hvernigfara skyldi að pvi að eyðileggja
kjörseðlana. Dessar reglur fjekk hann
hjá einum undir-kjörstjóranum, sem
er i hárri stöðu, en sem mundi missa
stöðu sina ef hann Ijeti nafn hans
uppskátt.
Sem dæmi uppá Marquette-kjör-
dæmið skýrði Howell frá kjörstað 1
Dauphin, par sem Glen Campbell sat
allan daginn og var lofað að sjá,
hvernig kjörseðlarnir voru markaðir
og hafði tölu á atkvæðunum.
Dað átti að höfða mál á móti
Glen Campbell og kjörstjóranum, en
pað var ekki gert sökum hins mikla
kostnaðar, sem hlaut að leiða af pvi.
Kjörstjórinn í Shoal Lake yfirgaf
kjörstaðinn um stund, til pess að
mæta hraðlestinni og afhenda kjós-
endum skýrteini, svo peir gætu greitt
atkvæði annarsstaðar.
Lögmaður Howden I Neepawa
hefði falsað undirrituð skírteini yfir-
kjörstjóra.
1 Provencher-kjördæmi greiddu
24 menn atkvæði á sama kjörstaðnum
sem umboðsraenn fyrir Lariviere, (á
meðal peirra voru Ewart, Aikins og
Culver), en einnngis 2 umboðsm.
mega panuig greiða atkv. að lögum.
Næst var íhuguð óreglan í Mac-
donald-kjördæminu. Howell skýrði
frá, hvernig Scammel kjörstjóri I
Rathwell hefði meðgengið. Dað var
sannað, að Scammel hafði peninga frá
Boyd, að hann fjekk $25.00 í einu;
Manitoba-menn vissu vel um allt
saman petta.
Nefndin virtist vera prumulostin
og forviða pegar Howell sýndi dæmi
uppá,hvernig skipt var um hina rjettu
kjörseðla og aðrir falsaðir settir í stað-
inn með visssum handtökum (slight
of hand).
Howell skýrði frá vandræðunum
sem væru við,að koma fram hegningu
á hendur pessum mönnum; í Winni-
peg var t. d. bróðir Boyd’s í kvið-
dóminum.
Scammel hafði sagðt Howell, að
hann skyldi láta Paul Cane greiða
atkvæði með Boyd, engu síður en
Thomas Forbes, m óti vilja sínum(með
nefndum brellum).
Pleasant Point-kjörstaðar-
hneykslið var pví næst skoðað, par
sem Clark gerði slíkan graut úr öllu.
„Clark stýrði skólanum“ sagði How-
ell; „í raun rjettrí má skoða pað sem
kennara-skóla fycir petta verk“ bætti
vitnið við. Clark sagði Freeborn frá
pví seinna, hvernig pessi nýja kcf3n-
inga-brella hefði dugað.
Howell reyndist ágætt vitni, og
afdrifin urðu pau, að nefndin virtist
alveg hissa á hinu dæmalaust ósvifna
eðli pessa samsæris, sem gert var til
aðstela heilu fylki og láta líta út fyrir,
að Manitoba æskti eptir pvingunariög-
gjöf f skólamálinu. E. G.
A MOTHER SPEAKS.
Tells liow lr. Cliase Saved ier Boy.
His Syrup of Linseed and Turpen-
tine a Precious Boon.
MRS A. T. STEWART, Folgar, Ont.,
says: “From the 7th of January to the
30th, we were up night and day with our
two little boys, employing doctors and
trying every kind of patent medicine we
ever heard of. At tiiia time we did not
know of Dr. Chase’s Linseed and Turpen-
tine until after the 30th, when our young-
est darling died in spite of all we could do.
Sometime in February the dootor told us
our other hoy oouldn’t live till spring.
We were about discouraged, when I got
my eye on an advertisement of Dr.
Chase’s Syrup.
“ I tried at once to get some, but none of
the dealers here had it. A neighbor who
was in Kingston managed to purchase
two bottles which he brought gtraight to
us, and I believe it was the meana of
Baving our only boy.
“ One teaspoonful of the Syrup stopped
the cough bo he could sleep fcill merning.
Our boy is perfectly well now, and I
would not be without Dr. Chase’s Syrup
oí Linseed and Turpentine in the liouse.”
PRICE 35C., AT ALL DEALERS,
or Edmaneon, Batea & Co., Toronto, Ont.
FRITT
Á hverju íslenzku heimili í ríkinu ætti að vera lesiðminnsta kosti
eitt enskt blað, og vjer vildum gjarnan að Ciystal Call væri lesið á
sem allra flestum þeirra, gerum vjer því eptirfylgjandi boð, sem er
betra en nokkurntima hefur áður boðist: Fyrir ein Íi5 cents skulum vjer senda yður blaðið
Call í þrjá mánuði, og gefa yður alveg frítt stóra (16X2O }1.) Crayon mynd af sjálfum yður eða
vin yðar. J>jer undrist yfir hvernig vjer getum gert þetta, en þjer skulið ekkert hugsa um það,
vjer myndum ekki bjóða það ef vjer gætum ekki gert það. Vjer lofum einuig að senda Photo-
giaph myndina sem þjer lánið ós!:emmda til baka. Klippið þessa auglýsingu úr blaðinu sendið
hana ásamt 25 centum, mynd af yður eða vin yðar og greinilega utanáskript yðar, bíðið svo og
sjáið hvort þjer verðið ekki ánægðir.
Eða ef þjer viljið heldur fá eitt af stóru vikublöðunum heldur en myndina, þá skulum vjer
senda yður fyrir 25 centin blaðið Call í þrjá mánuði, og The Kansas City Journal í heilt ar.
þetta eru ótrúlega góð boð, en vjer getum staðið við þau. Skrifið til
THE CALL, Crystal, N. Ðak.
P. S. ’
|>egar þrír mánuðirnir sem blaðið er borgað fyrir eru liðnir, verðtir hætt að senda }>.^ð
nema því að eins að ]>jer óskið að hafa það áfram. Vjer reynum ekki að troða blaðinu upp
Z cinn.
REGLUR VID LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyrasambandsstjórn-
inni í Manitoba og Norðvesturlandinu, neraa 8 ng 26, geta fjölskyldu-
feður ofr karlmenn 18 ára gamlir eða eldri, tekið sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segfja, sje landið ekki áður tekið,eða sett
til síðu af stjórninni til viðartekju eða einhvers annars.
INNRITUN.
Menn meiga skrifa sig fyrir landinu á fteirri landskrifstofu, sem
næst lipg;ur laDdinu, sem tekið er. Með leyfi innanríkis-ráðherrans,
eða innflutninga-umboðsmannsins í Winnipeg1, geta menn gefið öðr-
um umboð til pess að skrifa sig fyrir landi. Innritunargjaldið er $10,
eg hafi landið áður verið tekið parf að borga $5 eða $10 umfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
HEIMILISRJETTARSKYLDUR.
Samkvæmt nú gildandi lögum verða menn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur sinar með 3 ára ábúð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu en 6 máuuði á ári hverju, án sjer-
staks leyfis frá innanríkis-ráðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sín-
um til landsins.
BEIÐNI UM EIGNARBRJF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað unn-
ið hefur verið á landinu. Sex mánuðum áður verður maður Jjó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum í Ottawa f>að, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
f>ann, sem kemur til að skoða landið, um eignarrjett, til f>ess að taka
af sjer ómak, f>á verður hann um leið að afhendaslíkum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur fá, á innflytjenda skrifstofunni í Winni-
peg og á öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vesturlandsin, leiðbeiningar um pað hvar lönd eru ótekin, og allir, sem
á pessum skrifstofum vinna, veitainnflytjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og hjálp til (>ess að ná í lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvíkjandi timbur, kola og námalögum. All-
ar slikar reglugjörðir geta peir fengið f>ar gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan járnbrautarbeltisÍDs í
British Columbia, með f>ví að snúa sjer brjeflega til ritara innanrikis-
deildarinnar í Ottawa, innflytjenda-umboðsmannsins i Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum í Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interioi.
N. B.—Auk lands pess, sem menn geta íengið gefins, og átt er við
i reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndir ekra af bezta landi,sem
hægt er að fá til leigu eða kaups bjá járnbrautarfjelögum og ýmsum
öðrum fjelögum og einstaklingum.
I
53
í?efa bráð sína, fyr en f>eir væru búnir að koma fram
hinni skammailegu fyrirætlau sinni. Svertinginn,
8en> búinn var að ræna gömlu konuna rauða háls-
treflinum hennar og binda um svarta hausinn á sjer,
stóð fyrir Alleyne á miðjum veginum, með langan,
^itdaufan hníf í hendinni, en fjelagi hans veifaði kvist-
^ttri kylfu, bölvaði Alleyue og manaði hann að koma.
blóðið sauð nú í æðum Alleyne’s, svo f>að purfti
®^ki að mana hann. Hann stökk að svertingjanum,
°8 lagði svo duglega til hans með staf sínum, að
flúífurinn hrökk úr hendi hans og datt glamrandi
niö«r i mölina á veginum, en svertinginn hoppaði
tiskrandi svo laDgt burt, að honum væri óhætt. Hinn
faoturinn, sem varhugaðri og meira karlmenni, stökk
^ Alleyne og greip utan um mitti hans með pvílíkum
eeljar-tökum, að f>að var eins og reiður björn hefði
8Dpið hann í hryggspennu, og hrópaði til fjelaga
SÍDs að koma með hnífinn og reka hann í bakið á
^lleyne. Degar svertinginn sá, hvernig komið var,
Jekk hann nýjan hug, tók upp hníf sinn og fór að
a^ast eins og köttur að Alleyne, með morðeld í
4u8»num, á meðan hinir tveir fjandmenn sveigðust
aptur á bak og áfram og skjögruðu hingað Og þang-
' En f>egar ryskingarnar stóðu sem hæst og
lleýne bjóst við að finna hið kalda hnífsblað rekið
^ “>iUi herða sjer, heyrðist allt i einu ákafur hófa-
y“nr, en svertinginn öskraði upp yfir sig af ótta og
y i eins og hann ætti líf sitt að leysa út í lyngið og
8le utan við vegian. Maðurinn með valbrána
60
himnariki fyrir hina yfirgengilegu verðleika hínö
heilaga Páls postula, pá vona jeg að pú gleymir ekkl
að biðja fyrir mjer hjá honum, eins og pú hefur lof-
að. Hafðu pað líka hugfast, að pað er Herward fó-
geti, sem pú átt að biðja fyrir, en ekki Herward
sýslumaður, sem er sonur föðurbróður mlns. Hana
nú, Tómas, jeg bið pig að flýta pjer að vinna verk
pitt, pvi við eigum fyrir höndum að ríða langan veg
áður en sólsett verður“.
Alleyne starði á allt, sem í kringum hann var—
hinn digra flauelsklædda embættismann, hópinn af
harðneskjulegum bogamönnum, sem hjeldu i beizlis-
taumana á hestum sinum, á rænir.gjann, sem hend-
urnar á voru bundnar fyrir aptan bakið og treyjan á
brotin niður á axlir. Gamla konan stóð utan við
veginn og var að binda rauðu skýluna sína aptur á
sig. Á meðan Alleyne var að horfa á allt petta, dró
einn bogamaðurinn sverð sitt úr sliðrum svo hart, að
1 pvi söng og gekk að dauðadæmda manninum.
Alleyne flýtti sjer burt, fullur af hryllingi, en áður
en hann hafði gengið mörg spor, heyrði hann að eitt-
hvað datt og um leið einskonar korrandi hljóð og
eins og eitthvað bunaði. Svo sem minútu seinna
reið fógetinn með fjóra af mönnum sinum framhjá
Alleyne og fóru peir í áttina til Southamton, en peir
tveir, sem eptir urðu, áttu að hylja hræin. £>egar
mennirnir riðu framhjá Alleyne sá hann, að einn
peirra var að perra sverð sitt á faxinu á hesti sínum.
Honum varð svo óglatt við pessa sjón, ftð hann varð
49
náði til hans. Alleyne virtist að pað væri engin
önnur vernd til á Englandi en sú vernd, sem lá í
styrkleik handar manns sjálfs eða í fráleik fóta
manns. í klaustrinu hafði hann heyrt eitthvert óá-
kveðið tal um vernd laganna—um vernd hinna vold-
ugu laga, sem væru æðri en klerkarnir og barónarnir,
en hann gat ekki sjeð nein merki um lagavernd.
Hvaða gagn var að lögum,pó pau væru fallega skrifuð
á skinn, hugsaði hann með sjer, ef engir mcnn voru
til sem sreju um að peim væri hlýtt. En pað hittist
nú samt svo á, áður en sólsett varð petta kveld, að
Alleyne fjekk tækifæri til að sjá, hve hörð voru tök
hinna ensku laga pegar pau náðu i glæpamenn.
Þegar komið er eina eða tvær mílur út á heiðina,
liggur leiðin snögglega niður I laut eina, sem straum-
harður, mórauður lækur rennur eptir. Til hægri
handar var, og er allt fram á pennan dag, gamali
haugur eða grafreitur, sem pakinn var með pjettu
lyngi og hrisi. Alleyne var að ganga niður brekk-
una öðrumegin við lækinn,pegar hann sá gamla konu
koma niður brekkuna hinumegin, og gekk hún hölt
af preytu og elli og studdi sig við göngustaf. t>eg-
ar hún kom að læknum stanzaði hún, og horfði vand-
ræðalega upp og niður með honum til að vita, hvort
húu sæi nokkurt vað á honum. Rjett undan peim
stað, sem vegurinn 14 að læknum, liafði stór steinn
verið settur i miðjan lækinn, en hann var of langt
frá landi til pess að hún, gömul og hrum,gæti stokk-
iö út 4 haan frá bakkanum. Hún reyndi tvisvar að