Lögberg - 15.09.1898, Blaðsíða 6

6
LOaBEKG, FIMMTUDAGINN 15 SEPTEMBER 1898..
Frá Selkirk.
líerra ritstj. Lögb.
Gerið svo vel og lj&ið eptirfylgj-
»ndi Hnum rúm í blaði yðar.
Það hafa /msir n&ungar haft svo
mikið að segja um ókkur og í sam-
bandi við okkur Selkirk-íslendinga—
pað er að segja vissan hluta okkar—
nft um undanfarnar vikur, og sumt af
pvf heldur beiskju-blandið, að okkur,
sera par eigum sjerstaklega hlut að
mUi, verður naumast brugðið um
á.tæðulausa deilugimi, p<5 við tökum
pvf ekki öllu saman með pökkum.
Hið sfðasta af pessu tagi er d&-
lftil ritstjórnargrein f „Freyju“ með
fyrirsögn: „Að vera eða að s/nast“.
í fyrra hluta hennar er pví meðal ann-
ars haldið fram, að mörg af hinum
avokölluðu kærleiksverkum sjeu að
eins gerð af hræsni, til að sv'nast fyrir
mönnum, og pvf til sönnunar kemur
ritstjórinn með sögubrot úr daglega
lífinu, sem & að hafa gerst fyrir f&um
&rum; en vegna pess að dæmisagan er
n&lega sönn lysing & atburði, sem
gerðist hjer f Selkirk fyrir f&um &r-
um, pá er pað ekki sannleiksgildi
hennar, heldur rangfærsla hennar
uppá mannlífið, sem jeg geri hjer að
umtalsefni.
En jeg verð að biðja yður, herra
ritstj., að hafa polinmæði við mig p<5
jeg segi söguna hjer orðrjetta, til að
koma í veg fyrir misskilning, pví
„Freyja“ er ungt blað og hefur pvf,
scm von er, miklu færri kaupendur en
J.ögberg, og p<5 kaupendur hennar
sjeu f&ir, hefur hftn pó enn færri les-
cndur, eptir pvf sem mjer er sagt.
Jeg læt svo „Freyju“ hafa orðið:
„í blöðunum lesum vjer pakkar-
ftvarp fr& einhverri munaðarlausri
ekkju til peirra,sem hafa reynst henni
vel við fr&fall mannsins henuar og ef
til vill tekið eitthvert föðurlausa aum-
ingja barnið hennar að sjer. J&, pað
er fallega gert, segjum vjer, en svo
gleymum vjer pessu tilfelli algerlega.
Af einhverju berumst vjer í hús pess-
arar ekkju árum seinna og minnumst
& petta atvik með hlyjum hug til vel-
gjörðamanns hennar, og vitum p&,
ef til vill í fyrsta sinni, að velgjörn-
iugurinn stóð ekki lengur en rjett
pangað til að bftið var að viðurkenna
h inn f blöðunum. Barnið er sent
heim aptur og sfðan hefur ekkjan bar
ist ein hj&lparlaust af h&lfu pessara
viðurkenndu mannvina fynr mörgum
börnum, öllum í ómegð. J&, pft seg-
ir að petta sje hin svarta hlið mann
lífsins og innan um sje mannftð og
kærleiki, sem aldrei sje viðurkendur“.
Eins og framanrituð grein ftr
„Freyju“ ber með sjer, cr pess hvergi
getið I henni að maðurinn, sem tók
Inrnið, hafi vitað um pakkar&varpið
(’«5ur en pað var prentað, eða að hann
liafi nokkuð verið riðinn við tilveru
J,css. Og hvers vegna er p& ástæða
til að kalla pctta hina svörtu hlið
mannlffsins, má jcg spyrja?
Enginn maður, ckki cinusinni rit-
stjóri „Freyju“, er fær um að svara
pessu, sem ekki er heldur von,pví pað
er ekkert annað en hraparleg uugs-
unarvilla.
Sagan, sem átt mun vera við f
„Freyju“, er & pessa leið:
Fyrir f&um árum sfðan, skömmu
fyrir jólin, andaðist hjer í Selkirk
maður frft konu og 4 eða 5 börnum á
ómaga-aldri; hanu hafði lengi verið
heilsuiaup,og voru pví hcimilis&stæður
ekkjunnar mjög bágar. Ýmsir af
vinum bennar skutu p& sainan um
♦30 í peningum og g&fu henni, en
bróðir hins látna, er pá var f pröngum
kringumstæðum, tók af henni eitt
barnið um tíma. Þegar sárustu sorg-
ardagar ekkjunnar voru liðnir, bað
hftn mig, er rita llnur pessar, að skrifa
fyrir sig pakkarávarp til peirra er
höfðu hj&lpað henni, og minnir mig
að hún ljeti pess getið, að & meðal
margru annara velgjörninja hefði
m&gur hennar tckið barnið, en ríkt
lagði hún & við mig að l&ta engan
vita um petta pakkar&varp fyr en pað
kæmi ftt á prenti, og eins og nærri
má geta gerði jeg pað ekki heldur.
Eptir petta fór hagur ekkjunnar held-
ur batnandi, pvf vandamenn hennar,
ógiptar persónur, reyndust henni svo
vel og hafa reynst síðan, að „Freyja“
hefði gert rjett ef hftn hefði haldið
pví & lopti.
Síðar & pessutn sama vetri andað-
ist kona frá manni og mörgum börn-
um og gjörsnauðu hcimili. Mágur
hinnar fyrnefndu ekkju og bústyra
hans tóku pá ftr örmum hinnar deyj-
andi móður ársgamalt stúlkubarn;
hafa pau síðan fóstrað pað til pessa
dags og gengið pví í góðra foreld'a
stað, en dreng ekkjunnar, sem orðinn
var st&lpaður, ljetu pau fara heim
aptur um vorið vegna pess, að efni
peirra voru pá af skornum skammti,
en efnaskortur mun aldrei hafa orðið
peim jafn tiltinnanlegur sem p&, er
pau gerðu petta.
Naumast getur ritstj. „Freyju“
verið ókunnugt um pctta slðara góð-
verk, og samt lætur hftn sjer um
munn fara, að petta sjc hin svarta hlið
mannlífsins.
I>að er lítiö meiri illgirni í pví,
sem hann „Ferðalangur“ okkar sagði
um daginn viðvfkjandi sjera Jóni
Bjarnasyni og íslcndingadags-haldinu
hjer í sumar, hcldur cn f pessu.
En ritstýra „Freyju“ heldur pvf
máske fram, að jeg vaði reyk, pví
hftn eigi alls ekki við petta fólk í
dæmisögu sinni; gerir ekkert til,
dæmið, eins og pað er sett fram í
„Freyju, er jafn vitlaust og villandi
hvort sem maðurinn, sem barnið tók
til fósturs, heitir Pjetur eða Páll, pví
að sjálfsögðu er pað ekkjan, en ckki
hann, sem sctti pakkarávarpið í blöð-
in. Það skilja allir.
Nýjustu frjettir licimau af íslandi
skyra frá tveimur sjftkdóuistcgundum,
sem par hafa nylega gert vart við sig,
og eru pær taldar mjög hættulegar.
Önnur peirra er garnaflækja, og kvað
taugaveikluðum mjög hætt við henni;
hin er nefnd bugsanaflækja, og kvað
hún ásækja mest unga rithöfunda.
Það lítur ftt fyrir að ritstyra „Freyju“
hafi fengið snert af hinni slðarnefudu
sjftkdómstegund.
An gamans að tala eru kaupend-
ur „Freyju“ ekki vöruvandir ef peir
gera sjerað góðu annan eins samsetn-
ing og hjer ræðir um,sem helst lítur ftt
fyrir að hafi verið skráður til að hefna
sín & einstökum persónum, en tekst
pó ekki betur en svo, að hugsunar-
villurnar benda manni ósj&lfr&tt á
ljótu greinina hennar Kristínar Lilju
Gunnarsdóttur í „Heimskringlu” um
daginn, og væri ekki pessi „Freyju“
grein svo miklu áferðar fínni en hin,
mætti jafnvcl ætla að báðar væru
steyptar f saraa mótinu.
Þangað verður jafnað og ekki
lcngra. En hjer er ekki hægt að fara
lcngra ftt í p& s&lma, enda m& ganga
að pvf vísu, að einhverjir peirra, er
par voru áreittir að ástæðulausu, taki
pá grein til yfirvegunar pegar annir
rninnka.
Sök má í salti liggja cf sækjend-
ur duga.
Selkirk, 3. sept. 1898.
Gestuk Jóhannsson.
[>• A. W. Chase’s
OiiitnieiiL
Dr. C. M. Harlar),
utgefandi
Amerlcan
Journal of
Health
mælir n;ed þvi
EKKI EINKALEFIS-
tyEDAL.......
Hannsegir: ,.Á með-
ul þeirra meSala, sem
sjerstaka viðurkenning
hafa fengið, er Dr. Chas-
c’s Ointment, sem höið
er til af Dr. Á, W. Chase
Medecine Co., Buffalo,
N. V,, og Edmanson, Bate & Co., Toronto,
Ont. I>að á mjög vel við allskonar hörunds-
vciki, og hefur I Ijölda mörgum tilfellum áork-
að eptirtektaveröar lækningar, pað er ekki
siður læknn að nota tilbúin meðöl til muna,
en það ern mörg hundruð lceknar um allt landið
sem brúka Dr. Chase’s Ointment. Við sendum
út 2,700 öskjur gefins til reynslu mánuðinn sem
leið, og gegnir (>að furðu hversu mörg þakklæt-
isvotorð það hefur lcitt af sjer, Hjcr fer ácptir
það sem einn þeirra læknuðu segir:
Mr. O. P. St. John, 246 Shaw St,, Tor-
onto, segir í brjefi smu: , Jeg þjáðist í mörg ár
af Itching I’iles, og gat opt ekki sofið sökum
þess-. Eptir að vcra búinn að reyna r.æstum
þvl öll mcðöl sem þekktust, var mjer kouvð til
að reyna Dr. Chase’s Ointment, og get jeg sagt
það, að ein askja læknaði mig alveg. Jeg gct
ekki mælt of stranglega með því, Jeg hef ráð-
lagt það mörgum kunningjum mlnuni og hefur
þeim öllum balnað af þvl.
Phycisian & Surgeon.
Utskrifaður frá Queens háskólanum I Kingston,
og Toronto háskólanum I Canada.
Skrifstofa í IIOTEL GILLESFIE,
CRYSTAL, IV* II.
REGLUR Vll) LANDTÖKU.
Af öllum sectionum með jafnri tölu, sem tilheyra sainbandsstjórn-
inni í Manitoba og Norðvesturlandinu, uerna 8 og 26, freta fjölskyldu-
feður opr karlmenn 18 ára framlir eða eldri, tekið sjer 160 ekrur fyrir
heimilisrjettarland, pað er að segja, sje landið ekki áður tokið,eða sett
til sfðu af stjórniuni til viðartekju eða eiuhvers annars.
INNRITUN.
Menn moifra skrifa sig fyrir landinu á peirri landskrifstofu, som
næst liggur landinu, sem tckið er. Með leyfi innanrfkis-r&ðherrans,
eða innllutninga-umboðsmannsins í Winnipeg, geta menn gefið öðr-
um utnboð til pess að skrifa sig fyrir landi. Innritunargjaldið er 110,
og hafi landið áður verið lekið parf að borga eða 110 urnfram fyrir
sjerstakan kostnað, sem pví er samfara.
HEIMILISRJETTARSKYLDUR.
Samkvæmt nft gildandi lögum verða mcnn að uppfylla heimilis-
rjettarskyldur sínar með 3 ára ábftð og yrking landsins, og má land-
neminn ekki vera lengur frá landinu eu 6 m&nuði & ári hverju, &n sjer-
staks leyfis frá innanrlkis-r&ðherranum, ella fyrirgerir hann rjetti sln-
um til landsins.
BEIÐNl UM EIGNARBRJF
ætti að vera gerð strax eptir að 3 árin eru liðin, annaðhvort hjá næsta
umboðsmanni eða hjá peim sem sendur er til pess að skoða hvað unn-
ið hefur verið & landinu. Sex mánuðum áður verður maður pó að
hafa kunngert Dominion Lands umboðsmanninum I Ottawa pað, að
hann ætli sjer að biðja um eignarrjettinn. Biðji maður umboðsmann
pann, sem kcmur til að skoða landið, um eignarrjett, til pess að taka
af sjer ómak, pá verður hann um leið að afhendasifkum umboðam. $5.
LEIÐBEININGAR.
Nykomnir innflytjendur fá, & innflytjenda skrifstofunni I Winni-
jieg og & öllum Dominion Lands skrifstofum innan Mauitoba og Norð-
vesturlandsin, leiðbeiningar um pað hvar Jönd eru ótekin, ogallir, sem
& pessum skrifstofum vinna, veita innflvtjendum, kostnaðar laust, leið-
beiningar og bj&lp til pcss að n& I lönd sem peim eru geðfeld; enn
fremur allar upplýsingar viðvlkjandi timbur, kola og námalögum. All-
ar slíkar reglugjörðir geta peir fengið par gefins, einnig geta menn
fengið reglugjörðina um stjórnarlönd innan j&rnbrautarbeltisins í
British Columbia, með pví að snfta sjer brjeflega til ritara innanrfkis-
deildarinnar I Ottawa, innflytjenda-umboösmannsins I Winnipeg eða
til einhverra af Dominion Lands umboðsmönnum I Manitoba eða Norð-
vesturlandinu.
JAMES A. SMART,
Deputy Minister of the Interior.
N. B.—Auk lands pess, scm meiin geta íengið gefins, og átt er viö
I reglugjörðinni hjer að ofan, pá eru púsnndir ekra af bezta landi,sem
hægt er að fátil leigu eða kaups hjá járnbrautarfjclögum og ymsum
öðrum fjelögum og einstaklingum.
Oainalmenui og aðrir,
pcii. pjást af gigt og taugaveiklan
ættu að f& sjer eitt af hinum ágætu
Df. Owkn’s Elbctric beltum Þau
eru áreiðanlega fullkomnustu raf-
mrgusbeltin, sem bftin eru til. I>að
er hægt að tempra krapt peirra, og
leiða rafurmagnsstraumiun I gegnum
lfkamann hvar sem er. Margir ís-
lendingar hafa reynt pau og heppnast
ágætlega.
Þeir, sem panta vilja belti oða
ffi nánari upplysingar beltunum við-
vfkjandi, snfti sjcr til
B. T. Björnson,
Box585 Winnipcg, MAN
Anyono sendlng a nketch and descriptlon m*f
qulokly ascertain our oplnion free wnetner
invention 1a probably patentable. CommunlcR'
tiong etrictly confldentfal. Handbook on Patente
eent free. Oldeet apency for aecurlufr patenta.
Patents taken tnrouRb Muun & Co. recelTw
iperial notice, without cnarge, in the
Scietttific Jlmericati.
A handnomely illustrated weekly. Largeat cir'
culation of any Bclentlflc lournal. Terms, • J *
year ; four monthc, |L 8old byall newideal^r"'
MÍINN & Co.36,Bro,dw*»- f’_
Branch Offlce, 626 F 8t., WaBhlngton,
NewYork
ilngton, I>. C.
220
öaronnc-ármnar, 0(r Lúsbóndinn par drckkur svo
rnikið af víninu sjálfur, að pað ör H),iÖ eptir handa
gestunum“.
„Þá er miskliður okkar til lykta leiddur“, sagði
Aylward og sliðraði sverð sitt. „Gipt vallenzkum
skotmanni; slíkt og pvílfkt! C'élait mauvais guót,
fjclagi, og pað pvj fremur sem hftn átti kost á að
velja hvern sem hún vildi: kátan bogamann cða
öllugan hermann“.
„Þetta er alveg rjett, fjelsgi“, sagði Aylward,
„°g pað pvf fremur sem Sir Nigel liefði verið viss
að koma ftt strax og fór að glamra I sverðum okkar,
en hann hefur svarið pess dýran eið, að ef setulið
kastalans eigi í nokkrum illdeilum og berjist inn-
byröis, pá skuli hann höggva bægri höndina af óróa-
geggjunum. Þú pekkir hann að fornu fari og veizt,
að hann er manna lfklegastur til að gera alveg eins
Og haDn segir“.
Mort Dicu! já“, sagði Símon. „En pað er öl,
mjöður og vín i bftrinu, og brytinn cr kátur kunn-
ingi, scra ekki telur pottana eptir. liuvons, mon
garcon, pví eins góðir og gamlir vinir og við bittast
ekki á hverjum degi“.
Hinir tveir hermenn fóru sföan til bftrsins sem
beztu vinir, og Hordle-Jón á eptir peim. Alleyne
var f pann veginn að fylgja peim eptir pegar bann
fann, að einhver snerti liann á öxlina og sá að ungur
Bveinn nokkur stóð við hlið hans.
„Loring lávarður skipar svo fyrir“, sagOi sveiuu-
226
Hftn var dú samt ckki f hinurn ljósloitu reiðfötuttí
sínum, heldur var hún nft klædd f dragsíðan kjól úr
dökku Bruges-flaueli og var mjór, bvítur kniplinga-
borði i hálsmálinu og frcmst á ermunum, en húðin á
bálsinum og úlnliðunum var svo hvít, að knipling-
arnir sáust varla. Þó hún væri fögur peg«r haun
fyrst sá bana, pá hafði yndisleiki hins mjftka, en göf-
uga vaxtarlags hennar aukist við hinn rfkmannlcga
einfaldleik klæðnaðar hennar,
„Ó, yður varð hverft við“, sagði hftn mcð Barna
glettnis-svipnum, „og mig undrar ekki á pví. Þjer
bjuggust ekki við að sjá aptur mærina, sem pjer
hittuð í nauðuro. Ó, jeg vildi að jeg væri skáld,
svo að jeg gæti sett pað I ljóð, sett allt æfintyrið f
ljóð—bina ógæfusömu mær, binn vonda ljensmann
og hinn dyggðuga prestling! Þá kynni orðstír okk-
ar að bafa borist niður eptir öldunum til samans, og
pjer verið settur á bekk með Sir Percival eða Sir
Galabad, eða öllum hinum öðrum bjargvættum of-
sóttra kvenna.“
„Það, scm jeg geröi, var of lítilfjörlegt til pcss,
að pað sje pakklætisvcrt", sagði Alleync; „cn saml,
ef jcg má segja pað án poss að móðga yður, pá var
pað of alvarlegt málefni og mjer of nákomið til að
hlæja að pvf og henda garnan að pví. Jeg hafði
bftist við að ávinna mjer ást bróður mfns, en guði
hefur póknast að láta pað fara öðruvfsi. Það er mjer
sönn gleði að sjá yður aptur, Jlafði mín, og vita, að
pjor haflð koroist lieim mcð hoilu og liöldnu, of kast-
ali pessi annars er hcimili yðar.“
224
Íiafsstaíir og hiuar svörtu, jöfnu línur ilrógU houduf
lians niöur aö sjer, cins og sogulstál dregur nál að
sjer, pangað til hann stóð með skáhlsöguna um Gariu
dc Montglane í peim og var svo sokkinn niður í að
lcsa hana, að hann gleymdi alveg hvar hann var
livers vegna hann var parua kominn.
En hann vaknaði nú samt af pessum drauiui
sinum við að heyra snöggan, glaðlegan kvcnnmanns-
hlátur. Ilann varð svo forviða, að hann missti bók*
ina niður á skákborðið og horfði undrandi 1 kringun*
sig um allt herbergið. Það virtist eins tómt af fólk*
eins og áður. Hann rjetti höndina ftt aptur, til »ð
taka ujip sögu-handritið, cn pá kom hláturinn aj>tur«
Hann leit upj> í rjáfrið, á burðina og allt um krinjJ
á veggjatjöldin, sem voru alveg hreifingarlaus. Kn
allt f einu sá hann glampa bregða fyrir úr bakhfium.
útskornum bekk fyrir framan sig, og pegar hantt
gekk eitt eða tvö spor til liliðar sá hann hvíta, grann*
hönd, sem hjelt pannig á skyggndum silfur-spegli
sft, sem á honum hjelt, gat sjeð án pess að vera sjálf
sjeð. Hann stóð kyr, vandræðalegur, óviss um hvort
hann ætti að ganga að bekknum eða skipta sjer ckk'
ert af pessu; en einmitt á meðan hann stóð parna, <5'
ákveðinn I hvað hann ætti að gera, var speglinum
kippt burt og há og tignarleg ung mær kom fram f,f
skyli sínu framan við bekkinn, og skein glettnin
augum hennar. Alleyne varð frá sjcr numinn
undrun pegar hann pekkti parna sömu mærina, sem
hróðir hans hafði synt ofbcldi við brftna í skóginumi