Lögberg - 07.03.1901, Qupperneq 5

LOGBKRG, KIMTUDAGINN 7. MAR^ 1001.
5
William Robinson knp'einn hefur í
8amt»li vi8 fréttaritara blaösins
„Manitoba Free Press" (22 f. m.)
fordsemt samningana sem alveg
óhafandi.
Mr. Wm. Soott, forseti verka-
manna iiokksins hér í bænum, lét
álit sitt um samningana i ljósi i sam
tali við fréttaritara blaðsins „Winni-
peg Daily Tribune’s" (19. f. m.), og
sagði það sem fylgir: „Eg álit, að
járnbrauta-samningarnir þýði það,
að fylkið eignist jnrnbrauta-skuld-
ir“ {þjóðeign jdrnbravta ekxdda, i
6taðinn fyrir þjóðeign járnbrauta)
„og að þetta vogunarspil sé mikils
til of vaxið jafn fíitæku fylki og
Manitoba er. þar að auki él.t eg
að fylkisstjórnin reki sig á, að hón
hefur hér keypt hreiður fult af fól-
um eggjum. Northern Paclfic &
Manitoba-félagið borgar árlega hér
um bil $350,000 i vöxtu af skulda-
bréfum s num, og það, að félagið er
viljugt að taka $210,000 til að mæta
þessum vöxtum, er bexta sönnunin
um verðmæti brauta þess í Mani-
toba sem gróða-fyrirtækis. Canadian
Northern-járnbrautin mun ekki
borga sig i heilan mannsaldur, að
minu áliti. Hún endar við Superior-
vatn, og mun aldrei flytja eina lest
fermda nautgripum. Hún (brautin)
getur ekki fengið samband við At-
lantzhafs ströndina, eftir að sigling-
ar hætta á vötnunum að haustinu,
uema yfir járnbrautir sero Canadian
Pacitic eða Northern Pacific felögin
hafa vald yfir. Á veturna mun
brautin (Canadian Northern) verða
notuð til að flytja eldivið og sagað
titnbur, og með því McKenzie &
Mann (fcrkólfar brautarfélagsins)
eiga mest alt timburland meðfrnm
brautinni, þá mundi sérhver bújörð
í Manitoba verða veðsett upp að
skafti til að gefa nefndu félagi (Mo-
Kenzie & Mann) vald yfir eldiviðar
markaðinum í Winnipeg. Með því
Can. Pacific og Northern Pacific fól-
ögin hafa umboðsmenn á öllum
höfnum 1 vestanverðri Evrópu, þá
geta nefnd fólög hindrað að Can.
Northern félagið fái hið allra minsta
af vöruflutningi frá Evrópu. þar
að auki hefur Can. Pacitíc-félagið
vöruflutningana frá As'u (með skip
um sinum ytír Kyrrahafið), og mundi
þvl geta flutt Manitoba-vörur fyrir
lægra verð en hin nýja brant. Vór
fengjum þannig lægra flutnings-
gjald, en það er enginn vandi að fá
lágt tíutningsgjald ef maður lætur
flytja vörurnar á sinn eigin kostnað".
„Hver áhrif álítið þér að samn-
iugurinn hafi hvað snertir hag
Manitoba-fylkis?“ spurði fréttaritar-1
>un. þessu svaraði Mr. Scott þannig:
JHftnn mun hindra, að þjóðeign
jámbrautft geti komist á í þrjátíu
ár, og afleiðing hans hlýtur að verða
annað tveggja—eyðilegging eða
uppreist. þ tt fylkið fai (að nafn-
inu td) vald yfir flutningsgjaldi, þá 1
hefur það ekkert vald yfir starfs-
kostnaði brautarinnar, nó yfir við-
halds-kostnaði hennar. Félagið hef-
ur enga hvöt til sparsemi, heldur er
hurðin opnuð í fulla gátt í gagn- j
stæða átt. Moð samningnum fáum
vér McKenzie & Mann 1 rauninni
lykiliun að fjárhirzlu fylkisins, svo
þeir geti tekið úr henni alt sem
þeim þóknast handa sér og vinum
s'num í næstkomandi þrjátíu ár“.
Svona bta nú þessir menn á
járnbrauta-samning Roblin-stjórn-
arinnar, og I sörnu átt fer álit flestia
annara manna, sem ritað hafa um
málið í blöðunum eða rætt um það á
tundum. því miður höfum vér ckki
rúm fyrir útdrætti úr ftliti fleiri
manna í þessu blaði, en skulum birta
eigin orð fleiri máismetandi manna
jafnótt og rúmið leyfir.
„Hbr.“ og: járnbrauta-
málin.
í Roblin-málgagninu, „Hkr.“,
sem út kom 28. f. m., birtist ein af
þessum þokkalegu ritstjórnar-grein-
ura, sem lesendur blaðsins eiga sífelt
að venjast. Ritstjórinn læzt vera
að tala um almenn mál—um járn-
brauta-samninga fylkisstjórnarinn-
ar—en greinin er þvínær eingöngu
skammir um Lögberg og ritstjóra
þess. Nefnd grein er sýnishorn af
fræðslunni, sem „Hkr." veitir les-
endum slnum urn almenn mál 1 þið
er reyndar ek ki við öfru að búast
en að „Hkr.“ taki svona í strenginn
í þessu máli, því Mr. Roblin á blaðið
með húð og hári. Hann og flokks-
bræður hans héldu því lifandi með
fjárstyrk fram yfir slðustu almenn
ar fylkiskosningar, og slðan hofur
blað-ómjmdinni verið haldið við
með almennings-fé, eins og hinir
nýbirtu fylkisreikningar (fyrir árið
1900) sýna. En sumir kunna
að segja, að blaðið gæti verið
heiðarlegt blaö fyrir þvl, að
það gæti frætt lesendur sina um
málin, í staðinn fyrir að eyða mest-
öllu plássinu í að úthúða mótstöðu-
mönnum sínum, og „avtigna“ Robl-
in og verkum hans. þeir kunna að
segja, að ef málstaður Roblins og
þeirra kuropána só eins góður f
þessu járnbrautasamninga máli og
þeir eru að reyna að telja mönnum
trú um, þá þarf ritstjóri .,Hkr.“ ekki
að spúa úr sér svartri ólyfjan eins
og kolkrabbi eða kæfa lesendur
sína með „skunk"-spýtingi. Ef
malstaður Roblin-stjórnarinnar sé
verulega góður, þá vinni hann sigur
án þess að „Hkr.“ láti svona. En
þeir, sem svona kunna að tala efa
hugsa, gæta þess ekki, að „ilt tré
getur ekki borið góðan ávöxt". All-
ir þekkjr hinn strákslega ræðu- og
ritháta B L. Baldwinsonar, sem að
nafninu til er ritstjóri „Hkr.“, en
sem vanalega er einungis leppur
fyrir óþverra er aðrir hnoða saman.
þeir vita ekki, að hinn alræmdi Jón
Eldon situr nú í ritstjóra-sætinu og
samdi þessa þokkalegu ritstj.-grein í
síðustu „Hkr." og hefur klórað upp
ýmsar samskyns skammaþvættings-
greinar, sem birst hafa í „Hkr.“ síð-
an hann flæktist aftur hingað aust-
ur í sumar er leið. þegar menn
vita þetta, undra menn sig varla
yfir, hvernig lyktin -er af mðrgum
ritstjórnargreinum og jhnsum öðr-
um nafnlausum samsetningi I „Hkr.“
Lesendur „Hkr.“ geta ekki búist við
öðru en þeir fá, þars£m „Skunk“-
ur spýr í skjóli Skuggabalda.
í nefndri ritstj grein í „Hkr.“
er verið að reyna að villa mönnum
sjónir með þeirri grýlu, að gefa f
skyn, að Lögberg só að einhverju
leyti undir áhrifum Can. Pacific-
járnbrautarfélagsins. þetta er svo
mikil fjarstæða, að hún er ekki
svaraverð. Lögberg hefur sýnt það
og sýnir, að því er ekki hlýtt I garð
Can. Pac.-félagsins. Afturhalds-
flokkurinn kom þvi félagi á fót og
magnaði það, og læst nú vera aö
gl'ma við drauginn, sem hann sjálf-
ur vakti upp og magnaði. „Hkr.“
hefur notið ýmsra hlunninda bjá
Can. Pacific-felaginu um dagana, en
Lögberg ekki.
Afturhaldsmenn — og hrossa-
taðsköggullinn „Hkr.“ með—hafa
að undanförnu haldið þvl fram, að
járnbrautir jæirra McKenzie &
Manns—Canadian Northern o.s.fi v.
—væru ekkert annað en Can. Pnci-
tíc brautin í dularbúningi. Eftir
pessari kenningu afturbaldsmanna
eru þeir nú að semja við Can. Pac.-
félagið og ætla að veita því enn
meira einveldi en það hefur haft
nokkru sinni áður—reyra fylkið al-
gerlega í hlekki þess og gera það
gjaldprota! Roblin-stjórnin er að
reyna að ryðja Northern Pacific-
járnbrautinni burt úr samkepninni
við Can. Pacific félsgið og ætlar að
borga 7 milj. doll. fyrir Jmnn bú-
hnykk, auk hins árlega eftirgjalds
$210,000 til $300,000 á ári. For-
kólfar Northern Pacific-félagsins,
sem eiga skuldabréf Northern Pac.
& Manitoba-kerfisins (að upphæð
6 milj. doll.) græða um 3 milj. doll.
við að fylkið ábyrgist skuldabréfin.
Forkólfar Can. Northern brautar-
innar græða aðrar 3 eða 4 milj. á
SWWfTTWttTtTTWWTTTTttTHntTTTTWfWWftTTWTWWTWtfWWTtftttS
| Rat Portagð Lurabep Co., Limited, 1
y Gladstone &. Higgin Str., WINNIPtG. ^
I BORDVIDUR.
Mestn birgðir í bænum og f' ikinu af
White Pine, Fir, Cftdar. F, k og Ba »-
■wooii. Skriflð eítir v*röi.
Utanáskriít: Dbatteii 1230, WINNIPEO.
Jno. M. Chisholm,
(íjrrv. Man«g«r lyrlr Dick, Banni> g k Co.)
ÍlUimUlUilUUiUUUUiUUUUUUUUiUUUiUiUUiiUiUiUIU^
“MELOTTE”
SKILVINDAN gefur 257, meira smjðr Borgar sig á eina ári.
,,MELOTTE“ er búin til til þess að endast. Allar tennur úr
slegnu stáli; núningur bara á einum stað. Hvuð þýðir það? Það
þýðir J minni núning, minna slit, minni olíu, minni vinnu, minni
óánægju, meiri ending. Verðið er við allra hæfi. Vandað efni aðal-
atriðið hjá oss, Það er j-firsjón að kaupa skilvindu $10 00 ódýrari og
borga $30.00 meira fyrir viðgerðir.
Þegar þér kaupið, þá lítið eftir endingu og léttleik.
Þegar létt er að snúa, þá er hsegtaðgera
meira.
MELOTTE skilvindan, stærð A. er aðskilur
225 pund á klukkutímanum, raeð fæti, einungi
$75.00.
Óskað eftir umboðsmönnum iöllum islenzkma
bygðarlögum, þar sem umboðsmenn eru ekki,
Utanáekrift:
The Melotte Cream Separator
Co„ Limited. 243 k^,nL,peo
samningi sínum við Roblin. Skyldu
þessir menn geta staðifi vifi afi lauma
einhverju I þá lófa, sem klæjnr svo
sárt eftir. „boodte“ (mútufé)? En
skattgreifiendur í Manitoba verða
að borga pottinn!
Vér ætlum ekki að svara mold-
vifirinu um samningana i nefndri
„Hkr.“ grein, því það er fu'lkomið
svar gegn því ( hinu opna bréfi
þ-irra seytján heifiarlpgu og þjóð-
boliu Winnipeg borgara, til Mr.
Roblins, sem vér birtum á öðrum
stað í þessu blaði og sem vér vonum
að lesendur vorir kynni sér vand-
lega. það sem hver þessara manna
út af fyrir sig segir, er meira virfii
en það sem allir ritstjórar „Hkr/
segja, eða geta sagt. þessir seytján
menn tilheyra flestir afturhalds-
flokknum, en þeir eru ekki leigutól
Roblins, heldur þjóðhollir menn.
Ritstj. „Hkrætlaði alveg að
rifna í nefndri grein útaf því sem
hann segir að Lögberg Ijúgi um
upphæðina, er Roblin ætlar að borga
N. Pac. félaginu fyrir brautir þeirr t
hór í fylkinu. það var prentvilla (
tölunni í Lögbergi, eins og hver
maður getu? séð. Roblinsagði sjáll -
ur í ræfiu sinni f Neepawa-veizlunni,
afi railnatal N. Pac.-félagsins hér (
fylkinu væri 354. þegar þessi tala
er margföldufi moð 20,000, kemu e
út $7,080,000, en í Lögbergi haf.' i
talan 8 verið sett i skakt sæti (
prentuninni, svo taian varð $7,800,-
000. Vindgangur „Hkr.“ útaf þes ;-
ari prentvillu breytir ekki þeinj
saunleika, að Mr. Rjblin borgar
helmingi meira fyrir brautakerfi 1
en það er vert, eða ætti að kosta.
Kaupið ekki önnur brauð
en IJnion Brauð.
7»
þekkja hann úr miljón mannat TungHO skeln &
ftndlit hans, svo þaÖ leit út eins og vofu-andlit,og þaO
hefur ásótt mig slt af sfOan. Jafnvel 1 myrkrinu &
nóttunni, þegar eg loka augunum, sé eg þetta andlit
atara & migl ó, já! Eg mundi þekkj a hann aftur“.
„Þér segiÖ, aO þér hsfiö séO hai.n leggjt. barniö
4 bakviö legstein?“ sagOi Mr. Mitohel.
„Nei!“ sagöi stúlkan. „Eg s& barniö ekki pá,
þó eg heyröi ungbarn grftta, en þaÖ er algengt í
þessu n&grenni, svo eg hugsafii eWabrt út 1 þaÖ. En
sft hann lftta eitthvað bakviö steininn, og þegar
sft barnið 1 grasinu daglnu eRÍr, þ& þóttist eg viss
flm, að maðurinn heffi l&tið þaÖ þar“.
„HvaÖ gerði hann eftir aö þér s&uÖ andlít haca?“
ssgfii Mitohel. „8& hann yÖur I tunglsljósinu?4'
„Nei!“ aagöi Rebekka. „Eg held að hann hafi
ekki beinlfnis horft þaDgaÖ, sem eg var, þó andlit
hans sneri «vo mikiö að aö mér, aÖ eg sæi þaö glögt,
Hann BtóÖ kyrr bara svolitla stund, sföan tók hann
eitthvað upp úr grasiuu, og hann gekk yfir fyrir ann
&n legsteln, þar sem eg gat samt vel eéö bsnn, og
gróf þar holu cg lét þafi, sem hann hsffii, hvaft sem
þaft nú var, 1 hana, Svo Btófi hann upp aftur, og
Btspp&fii grasifi niöur meÖ fótunum. Bffian beiö
hann eftir tsskifæri, þegar enginn gekk fram bj&, og
klifraði yfir girðinguna, og svo hef eg ekki séfi
hann slöan".
„Og hvenær uppgötvuöuð þór, aö hann hafÖi
pkiliö UDgbsrniÖ eftir 1 grssmu?" sjiurði Mr. Mitcbel
82
það moft mestu græðgi. Siðan fór eg aftur tll vinnu
minnar, og var miklu hressari 1 huga".
„Og þér g&fuð barninu mat eftir þaö, efia er
•kki svo?-‘ sagði Mitohel.
„Já, herra minn“, svaraði Rebekka. „Eg held
hún hafi veriö farin að þekkja mig, því f hvert skifti
sem eg kom út afi glugganum, til þess að fleygja
brauöi til hennar, þ& var hún þar og beiö eftir þvf,
og hún leit æfiulega upp til mfn eins og brosandi.
O, drott'nn minn! Eg heffii getafi gefifi lífifi til þess,
aö mega fara niður f grafreitinn og koma meö hana
upp hingaft, en eg þorfii þ&ð ekki, þvl eg var svo
hrædd við lögregluna. Ea loks sagði eg Mrs. GnS-
in að eg hefði gefið ungbarninu mat, en hún sagöi
lögregluþjóninum frá því“,
„I>ér hafifi sagt mér tvent, S9m er mjög þýfiingar-
mikifi, Mita Polaski“, sagfii Mr. Mitohel. „Fy st og
fremst segið þár, afi þér hafið séð andiit mannsins og
&ö þér mundoft þekkja hann aftui?-'
„J&, hvar sem væri!“ hrópafii Rebekka. „Eg
mundi þekkja hann úr mitjón manna'*.
„Gott. og vel, eg mun ef til vill bifija yður að
benda mér á hann einhvern tfma", sagði Mi'.chel.
„Hitt þýðÍDgarmikla atrifiift er það, afi þór sögðufi,
að mafiurinn hefði grafið eitthvaí & bakvift einn leg
steininn. Eg óska eftir afi þér bendið mór á blett-
inn, eius nákvæmlega og þér getifi, þ&r sem þér s&uð
hann vera að grafa".
Hút' gekk flt sö glugganum og bcuti Mr. Mit
76
okkur. »K veit ekki hvaö heföi orðið um okkur, ef
við hefðum ekki &tt hann að. Við hefðum Ifkl ig i
soltið. Faðir minn 1& veikur lengi, lengi, og al! t
peningarnir, sem við &ttum, fóru ( lækniriuu og 1 l
að borga útförina. Við áttum þvl ekkert efti ',
Föðurbróðir minn gaf okkur þá öllum atvinnu ( verk*
stofu BÍnni, þótt hann segði, &ð hann þyrfti ekl 1
fldiri við vinnuna og það væri bara að taka pening*
úr vasa hans, að l&ta okkur hafa vinnu. Við viunu i
ekki fyrir miklu, en hvað um það, við höfum lifað \
kaupi okkar í meir en ár“.
Þakkl&tsemi stúlkunnar var i undarlegri mót •
sögn við fjárgræðgi föðurbróður hennar, setn haffii
ekki hik&ð við að nota sér neyð ættingja sinna. Mr,
Mitohel kendi mikifi f brjósti um þess&r einstæfiing-t
konur, og mundi glaður hafa farið ofan 1 v&sa sinn til
að bj&ipa þeim, en h&nn skildi hve af&r umfangsmik.
ið þetta spursmál, að hjálpa hinum f&tæku, var.
Hann hafði einungis komið á tvö heimili; & öðru
þelrra hafð: hann lofað hjálp, og & hinu rak hann sig
& 8Ömu þörfina fyrir hj&lp. En ef hann h5ldi áfrani
úr einu leiguherbergja-húsiuu f annafi, og heimsæktt
þannig keimili eftir heimili,hversa pkamt mundu efui
hans n&, og hve litlu mnndi hann ekki afkasta f
þ& átt, að lioa neyðina 1 hinum miklu austurbverfuru
borgarinnar! Hann fann nú meira til þess hve vao-
m&tt.ugur hanu var, gagnvart öðru eins ástandi og
hér var um að ræða, en hann hafði nokkurn tlnan
fuf'dið, þ«gtr hann haffii v@rifi afi liugsa um þr-tt^