Lögberg - 21.04.1904, Blaðsíða 2

2
LÓGBEKG, FIMTUDAGINN 21. APKÍL 1904.
Vetur og Vor.
Eftir PÍL J'ÍnssoN.
Veturixx:
Heill og íriSur!—cg kem a5 kve'ðja,
sú kveðja mun yður stórum gleðja.
Nú vík eg úr mínum veldisstóli;
þér vísiö mér sjálfsagt noröur aÖ póli
og biöjiö mér engra heiila og happa;
eg heyrt hefi yöur lófurn klappa
og fagnandi sjmgja: ,,Nú víkur hann Vetur
og Voriö kemur, og því fer betur. “
Eg veit, aö þaö kemur rneö broshýr blóm
og bjartar nætur og söngvahljóm,
og þaö hefir göfuglegt verk aö vinna,
aö vekja hiö dauöa, aö glæöa og hlynna
aö sérhverju lífi sem felst í fofd
og fjörkrafta bundna leysa úr mold.
lín hef eg þá ekkert til heilla unnið,
og hef eg mitt skeiö til einskis rúnniö?—
Jú, víst haföi eg mörgu og miklu aö sinna
og margan starfa af hendi að inna.
Þó dimmbrýnn eg þætti víð dauðans leik,
af dauðanum sprettur upp Iffsins eik.
Eg svæfði blómin við brjóstin mín
og breiddi yfir þau mitt fannalín,
og sérhverjum ormi bjó eg býli
und björtum feldi og örugt skýli.
Eg frumefnin leysti úr læöing þungum
svo lífsafl þau veiti fræum ungum,
er Vorið kemur með líf og ljós
og lyftir úr moldu hverri rós.
Þó hönd mín sé köld, á eg hita í barmi
og hug í brjósti og styrk f armi;
og oft er eg blíður, en ef skapi eg skifti
og skjálfandi hönd í reiði lyfti,
þá veit eg, aö ægileg eru tnín slög,
mín atlaga sár sem spjótalög.
En enginn á hagari hönd en Vetur;
og hver nmndi smíöa fljótar og betur
hinn stálskygða flöt yfir straumþunga öldu
og sterkustu brýr yfir fljótin köldu?
Idvar sáuð þér tjaldað svo dýrum.dúkum
sem dúnléttum vetrarsnævi mjúkum?
Hvar sáuð þér gnæfa viö iiimin höll
hærri og fegri en mín jökulfjöll?
Og muniö þér noröljósa brennandi blossana,
beljandi ljósvakans straumkviku fossana?
Hvar sáuö þér hærri sigurboga?
Hvar sáuö þér glysmeiri undurloga?
Og stjörnurnar mínar sem lýstu yöur leiö!
og ljómandi máninn viö bláhvolfin heiö,
sem draummildnm horföi ástaraugurn
til yöar frá djúpum himinbaugum,
og harmþrungnar sálir lét hörmunum gleyma
og huganum lyfti til fjarlægra geima,
sem glitfögrum Ijósperlum greypti mitt hjarn
og gladdi og hresti hvert einasta barn.
Þér segiö nú eflaust: ,,A köldum klaka,
í kafdyngju-fönnum, við hafísjaka
þú kvaldir og þjáðir oss blessuð börnin
og bevgðir vorn hug, unz þraut oss vörnin. “
Það segið þér,—en eg segi yöur aftur,
að sé til í yður nokkur kraftur,
nokkur lifandi neisti af hreysti og hug,
aí heilbrigðu viti og kappadug,
þá drepur ei Veturinn dáð úr yður,—
aö dáðleysi manna annaö styður.
Það sem hamingju barnanna grefur hér gröf
er hinn gamli arfur og vöggugjöf.
Þetta staðlausa draumlíf ineð töfratrylling
og tálvon, er sýnir oss alt í hilling,
og h jimskan að búast ei Vetri við
og vaninn að setja of lágt sitt mið.
Tíminn er úti, eg hlýt aö halda
héðan á burt um vegu kalda.
En mætti eg dvelja um stutta stundu,
eg stryki yðar vanga kaldri mundu,
á leið yðar blásvella-blæju eg þeytti
og blikandi snæperlum yður eg skreytti,
og eg skyldi glaður á glugga og þil
grafa þá fegurstu rós sem er til.
En bíðið þér viö, þó aö Vorið bjarta
nú vefji yður blítt að ungu hjarta
og komi með blóm og kærleiks glóð
og kvak og sól og ástarljóð
og brjóti nú öll mín verk að vanda,
eg veit engin ósköp lengi standa!
það kemursú tíð, að kólnar heldur
og kvakiö deyr og sólareldur
og náköld rósin nötrar föl
og nóttin verður löng og svöl.
Og þá kem eg aftur í fannafeldi
á flugvængjum Norðra í dýrð og veldi
með alt mitt stjarna og skýjaskraut,
skínandi mána og vetrarbraut.
Nú birtir og heiðir við brúnir fjalla—
mig burtu tímans raddir kalla
og harölyndar nornir mig héðan toga.—
Nú hverf eg norður í Elivoga!
Vorið:
Eg heilsa yður, göfuga háfjalla drotning,
eg heilsa yðar börnum með virðing og lotning,
eg heilsa þeim glöðu, eg heilsa þeim þjáðu,
eg heilsa þeim öllum sem Vorið þráðu;
það Vorið, sem lyftir og lýsir og gleður
og lífgar og þíðir og nærir og seður;
það Vorið, sem strýkur burt^vetrartárin;
það Vorið, sem mýkir og græðir sárin.
Ó, hve eg þráð hef aö líta landið,
að leysa og slíta burt klaka-bandiö,
sem herti aö barnanna hjartarótum,
sem hótaði lífinu dauöa skjótum.
Eg veit, hversu börnin til Vorsins hlakka,
eg veit, hversu ljúft er hiö góða að þakka,
• og þegar svo loksins kom langþreyöa stundin
og leita eg rnátti á góðvina-fundinn,
á glóvængjum sólar eg sveif yfir æginn
í svifbárum ljóssins með hitann og daginn.
Mitt hlutverk er stórt og hæfir ungum.'
Eg hér á að velta steim þungum
frá lífsins grafar munna myrkuin,
og mátt finn eg nógan í höndum styrkum,
því æskunnar loghiti brennur í blóði
og brjóstið svellur af guöamóði.
Ó, stíg þú nú hátt á himinboga,
þú heilaga sól í dýrðarloga,
send, ljósanna brunnur, þú lífsins móðir,
þinn lifandi kraft yfir vetrarins slóöir,
og klæddu nú landiö úr kalda snænum
og klæddu það rósofnum mötli grænum,
og vektu hiö dauða með blíðheima blænum,
þín blessun nú hvíli yfir landinu og sænum!
Sjá roðann á fjöllum!—Úr regindjúpi
nú rís upp sólin í geislahjúpi,
og ljósörmum vefur hún landið mitt bjarta
og leggur þaö blítt viö sitt móöurhjarta.
Nú vaknar hver lifandi vera á foldu,
nú vaknar hvert sofandi frækorn í moldu.
Nú hrímsvelliö hverfur af hólum og bölurn
og hjarnfannir blána á fjöllum, í dölum;
nú losna fljótin úr fjötrum bláum
og falla til sjávar meö niði háum;
og straumöldur glaðlega höfði hreykja,
þær hníga, þær stíga, og bakkana sleikja
meö flakandi, blaðrandi froðu-tungum;
þeim fellur vel bragðiö að gróðri ungum.
í fjörgalsa stundum þær falla yfir bakkana
, og fylla hvern skorning og lautir ogslakkana.
En áfram, áfram þær óðfluga halda,
já, áfram, áfram aö djúpinu kalda,
þrr sem hver droþi á sitt uj>phaf og endir,
hver elfur, hver lækur að síðustu lendir.
Og litlu fjörugu lfékirnir smáu
í ljósbláa kjólnum með perlunum gráu
nú færast í aukana, er alt fer áð hlýna,
þeir óhreinka úr bökkunum lingurna sína
og fleygja sér kollhnís á stall af stalli
og steypast í sjóinn úr háa fjalli.
Nú íyllist alt loftiö 'af fuglasöngum,
í fjörðum, í dölum, að jöknlgöngum;
alt kveður sinn ljúfasta ástaróðinn,
sín inndælu blíömála sumarljóðin,
og huldurnar syngja viö sólroöinn foss
um sólina, vorið og elskenda koss.
Alt blánar af hita og tíbráin titrar
og túniö og engiö nú bráölega glitrar
af fjöllitum gróðri, sem brosir mót blossu
og blessuðum ylljúfum vorsólar kossum,
. en frjóandi árdöggvar ungviði svala
frá útnesjum fyrstu til heiða og dala.
Og bráðum nær alt sinni fegurðar fylling
hið fullþroska sumar vér lítum í hilíing.
Eg veit, að þér fagnið nú Vorinu bjarta,
eg veit og eg skil, að þér óskið af hjarta,
að hér mætti eg dvelja með sumar og sól
unz svellið er horfið frá norðurpól.
Því miður er Vorinu mörkuð stundin,
þess máttur og dvöl er lögum bundin.
það kemur sá tími, er eg héðan má halda
og harðlyndur Vetur kemst aftur til valda,
og fíflar og sóleyjar fölna og sofna
og fuglarnir þagna og ljósin mín dofna,
og nábleiku snjólíni fjöllin falda
og frjódöggvar breytast í hélu kalda.
Ó, njótið því sælunnar meðan þér megið,
á meðan aö völ þeirra gæða þér eigið,
sem náttúran bíður af hjarta hlýju,
því hverfandi tími fæst aldrei að nýju.
En heyri þeir vinir, sem Vetrinum kvíða
og Vorinu fagna og ljósinu blíða,
að minstu varðar um Vor og Sól,
ef Vetur ríkir við hjartans pól.
En getið þér brætt þann kalda klaka,
þá kveljandi nöpru hafísjaka,
sem þrengja að svo ótal, ótal hjörtum
á andans vetrarnóttum svörtum,
þá gjöriö þér kaldan Vetur að Vori,
þá vaxa rósir í dauðans spori.
Og vitið og skiljið, þótt Vetur sé hreykinn,
að Vorið skal þó eiga síðasta leikinn!
—Akureyri 1903.
* *
*
Þetta ljómandi fallega missiraskifta-kvæði eftir Pál Jónsson
barnakennara á Akureyri hefir áður komið út sérprentað, en upp-
lagið svo Iítið—ekki nema fá eintök—að það hefir aldrei komist fyr-
ir almenningssjónir. Eyfirðingur og vinur skáldsins hefir sýnt Lög-
bergi þá velvild að senda því kvæðið, og oss er sönn ánægja að láta
það birtast einmitt nú, á sumardaginn fyrsta.—Ritstj.
PÁLL M. CLE.VJENS
byggingameistari.
Bakbr Block. 468 Main St.
WINNIPEG. Telephone 2685,
TAKID EFTIRI
W. B,. INMAN & CO., eru nú sestir að
nýju búðinni sinni í Central Block
845 William Ave. —Beztu meðöl og
margt smávegis. — Finnið okkur.
Móp M ^ ^
ERUD ÞgR AÐ BYGGJA?
EDDY’S ðgegukvSBmi byggingapappir er sá bezti. Hann
er mikið sterkari og þykkari en nokkur annar (tjöru eða
bygginga) pappír. Vindur fer ekki í gegn um liann, heldur
kulda úti og bita ínni, engin ólykt að honúm, dregur ekki
rakn í sig, og spillir enpu sem hann liggur við. Hann er
mikið notaður, ekki eingöngu til að klæða hús með, heldur
einn'g til að fóðra með frystihús, krelincrarhús, UijóIkiU’kÚS,.-
smjörgei ðarhús og önnnr hús, þar sém þarf jafnan hiía, og
forðastþarf raka. ÍSkriíið agentum vorum:
TEES & PERSSE. WINNIPEG, eftir sýnishornum.
The E. B. lidilv €0. Uí,
Tees & Persse, Agents, Winnipeg.
LOÁÍi
AND
»CANAMN
A&EKCY CO.
Peninear naðir gegn veði í ræktuðum bújðrðum, með þægilegum
skilmálum,
Ráðsraaður: Virðingarmaöur:
Ceo. J. Maulson, S. Chrístopijerson,
195 Lombard St., Grund P. O.
WINNIPEG. MANITOBA.
Lan<ftil sölu í ýmsum pörtum fylkisins með láguyerð og góðumkjörum.
' ' *i
♦1
0 Við búum til að eins.
0
| BEZTU TEGUND AF HVEITI.
0
Okkar „PREMIER HUIMGARIAN"
tekur öllu öðru fram.
Biðjið kapmannÍDn yðar um það.
Manufactnred „„j,
ALEXANDER & LAW BROS., ♦
_BRANDON, Man.

Thos. H. Johnson,
islenzkur Iðgfræðingur og mála-
færslumaður.
Skripstopa: Room 38 Canada Life
Block. suðaustur horni Portage
Ave. & Main st.
ITTANáSKRIPT: P. O. BOX 1861,
Telefón 428. WinnÍDeg. Manitoba.
Dr. M. HALLDORSSON,
Park Rlvep, nr D
Er að hitta á hverjum viðvikudegi i
Grafton, N. D., frá kl, 5—6 e. m.
ELDID VID GAS
Eí gasleiðsla er um götuna ðar leið-
ir félagið pípurnar að götu lfnunni
ókeypis Tengir gaspípur við eldastór
sem keyptar hafa verið að þvi án
þess að eetja nokkuð fyrir verkið.
GAS RANGE
ódýrar, hreinlegar, ætíð til reiðu.
Allar tegundir, $8.00 og þar yfir.
Komið og skoðið þær,
Tlie Winnipeg Etectric Slreet Railway Co.,
Gat ueildin
215 POBETAQB AvknDE.
00000000000000