Lögberg - 02.06.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. Júní 1504.
5
Á meöal þeirra var Bandaríkja-
maSur sem lét mikiö yfir sér.
Enginn stóö honum jafnfætis aö
karlmensku og hugprýöi þegar
hætta var á fervum. Meöal ann-
ars tók hann öllum öörum mönn-
um fram viö fiskiveiöar. Hann
vissi af staö, þar sem hann gat
veitt nógansilung á einum klukku-
tíma í mcrgunmat handa öllum
viöstöddum, og til aö sanna sögu
sína ætlaöi hann að fara snemma
á fætur næsta morgun og sækja í
soöiö. Um morguninn var hann
snemma á fótum og bjóst til ferö-
ar. Einn félaga hans kallaöi til
hans þegar hann var aö fara og
sagöi:
,,Vertu var um þig fyrir bjarn-
dýrum. “
Hann stanzaöi, leit viö ogsagöi:
* ,.Eg hefi aldrei óttast bjarndýr.
Öll bjarndýr leggja á fiótta þegar
eg horfi í augu þeirra. “
Hann haföi fleiri orö um það,
hvaö augnaráð sitt væri öllum ó-
argadýrum óþolandi, lagði síöan
á staö og sagðist koma aftur meö
silung í morgunmatinn áöur en
tveir klukkutímar væru liönir.
Svo leið morgunmatartíminn
að ekki kom Bandaríkjamaöur-
inn, og þegar borðaöur var miö-
dagsmatur var hann enn ókom-
inn. Félögum hans fór nú ekki
aö veröa um sel; og þegar klukk-
an var orðin þrjú og hann ókom-
inn, þá stóöust þeir ekki lengur
mátiö, heldur hófu leit og skiftu
sér í allar áttir. Þe.ir leituðu
vandlega á nokkurra mílna svæöi
umhverfis byrgin, en uröu einskis
áskynja. Um sólarlag sneru þeir
heimleiöis og voru í þungu skapi
aö geta margs til um það, hvað
fyrir maryiinn hefði getaö komið,
þegar þeir alt í einu þóttust heyra
mannsrödd í fjarska. Aliir lögöu
viö eyrun og hlustuöu. Jú, þarna
heyrðist þaö aftur. Víst var þaö
mannsrödcj. Allir hlupu nú á
hljóðið, sem heyröist hvað eftir
anhaö og nær og nær.
Mennirnir voru nú komnir inn
í þykkvan skógarbrúsk nálægt
eyðunni í kringum húsiö hans
Jóns gamla. Þar stóöu þeir viö
til að hlusta og heyröu þeir þá
röddina yfir höíði sér. Þeir litu
upp fyrir s.g og sáu eitthvað vera
að skreiöast niöur úr hárri eik.
Þaö var Bandaríkjamaðurinn.
Allir í einu vildu fá aö vita,
hvaö maöurinn væri að gera þarna
uppi. En hann svaraöi þeim meö
svo hljóöandi spurningum:
,,Hafiö þiö nokkuö til að
drekka? Sáuð þiö hann?“
,,Sáum við hvern?“ spurðu
allir.
,,Björninn. Hann hefir haldið
sig hér í kring í allan dag. Þaö
er stærsta bjarndýr sem eg hefi
jnokkurntíma séö áallri minni æfi.
! Þaö elti mig snemma í morgun
og eg klifraði upp í eikina til að
forða lífinu. “
Allir lögðu nú á stað. heimleiöis
og Bandaríkjamaöurinn fremstur.
Alt í einu nam hann staöar og
hrópaöi:
,,Þarna er nú bjarndýrið!“
Menn reyndu að koma auga á
dýrið og höfðu byssurnar til taks.
1 „Sjáiöþiö þaö ekki? Hérna
! rétt hjá okkur! “
j Allir horfðu og miðuðu byssum
sínum. Og þó fariö væri aö
skyggjá, þá komu þeir auga á
skepnu fram undan sér. En þaö
var ekki bjarndýr, sem þeir sáu,
1 heldur syarta ærin hans Jóns
gamla, sem var svo gæf og mann-
elsk, að hún elti hvern sem var.
Fyrst varö dauöaþögn. En
eftir litla stund var þögnin rofin
með því, að leitarmennirnir ráku
upp skellihlátur svo undir tók í
skóginum.
\ U T T
n
UDLOFF GREIFIJ
Hann kom seinnipart næsta dags: en mér
hægði ekkert viö komu hans. Hann hafði ekki
fundið von Fromberg. Hann haföi fariö til
Charmes og komið þangað að giftingunni afstað-
inni, og síðan lagt á staö á eftir brúöhjónunum.
Hann fylgdi þeim eftir frá einu hótelinu til ann-
ars, til Nancy, Bar-le-Duc, Rheims, Amiens, og
þaðan til París; en í höfuðstaönum misti hann
algerlega af þeim, og eftir árangurslausar fyrir-
spurnir þar áleit hann réttast aö snúa heim aftur
með bréfið. Eg sagði honum, aö hann heföi [
gert rétt, en atvik þetta jók á kvíða minn. Þetta \
var svo fyrirlitlega lítiö atriöi, en engu sföur lík- j
legt aö reynast banvæn nálstunga, sem hleypti
drepi í öll áform mín.
Til þess aö bæta á kvíöa minn og vandræöi,
heimsótti gamli lögmaðurinn mig næsta dag og
sagöi mér, aö enn væri verið aö snúast í aö selja
jarðirnar. og gekk á mig um það, hvort mér væri
alvara aö láta þær ganga til óviökomandi manna,
oghvort ekki væri réttara aö láta Nauheim greifa
vita um þetta, sem tilvonandi eiginmann kánt-
essunnar. Látbragö hans sýndi, aö hann grun-
aöi mig um aö fara á einhvern hátt á bak viö sig
cg var gramur yfir þvf.
Segði hann Nauheim frá þessu, þá mundi
hann, auðvitað, grípa tækifæriö til að gera mér
ónæöi, oghvaö lítil bending, sem honum yröi
gefin um illan grun á mér, gæti haft sérlega ó-
þægilegar afleiöingar. En eg gat ekkert aö gert;
og eg varö svo argur viö þrákelkni lögmannsins,
að eg lét hann fara með það eina svar, aö honum
væri betra aö láta mál þessi afskiftalaus ef hann
ætlaöi aö veröa lögmaöur minn framvegis.
Eg gat séö, aö hann varö forviöa af orðum
mínum, og eg hálfpartinn sá eftir aö hafa talaö
þau, en hann var farinn áöur en úr mér var reið-
in. Þaö var, samt sem áður, óþolandi, að þetta
smáatriöi skyldi þurfa að ónáöa mig einmitt þeg-
ar eg bar allan þunga hins mikla vandamáls á
herðum mér. Eg lét því lögmanninn eiga sig og
reyndi að gleyma þessu sölumáli og hafa allan
hugann við áform mín.
Alt annaö gekk eins vel og við gátum frek-
ast óskað. Minna sökti sér meö líf og sál niður
í málið, og viö samtal okkar næstu dagana heföi
eg ekki getaö ákosiö einlægari og einbeittari
bandamann. Þessi trúnaðarmál drógu ökkur
nær hvort öötu, og eg tók eftir því, mér til mik-
illar gleði, aö glaöværð hennar fór vaxandi.
Hún haföi svo gersamlega allan hugann viö
aö búa sig undir hina hættulegu feröt iljMunchen,
aö sorgin eftir fööur hennar varö að víkja, og
vonin um aö áform okkar hepnaöist og nýtt líf
opnaöist fyrir henni viö þaö aö losast viö Nau-
heinr og hina óttalegu ábyrgð sem ríkisstjórp
fylgir, veitti henni meiri lífsgleöi en hún hafði
haft af aö segja um langan undanfarinn tíma.
,,Eg á alt þetta þér aö þakka, >frændi, “
sagöi hún einu sinni, því hún var farin aö tala
hreinskilnislega viö mig um alt sem henni bjó í
skapi. ,,Ef þú bara heföir komiö til Gramberg
fyrri, þá er eg viss um aö þú heföir fengið fööur
minn til aö hætta viö alt þetta ráöabrugg; jafn-
vel þó eg stundum haldi . . . “
,,Hvað?“ spuröi eg þegar hún þagnaði viö.
,,Aö þáö sé gott þú komst ekki fyrri. “
Augu hennar voru glaðleg, og þaö var á-
nægjulegt aö horfa í þau.
„Kannske svo sé. En því heldur þú þaö?“
,,Þú hefir lag á aö gera þaö ánægjulegt sem
er í sjálfu sér óánægjulegt; og ef til vill heföir þú
hvatt mig til aö gera alt eins og hann vildi. “
,,Það eru ekki margar konur, sem mikið
þyrfti aö hvetja til aö verða drotningar. “
,,Ef til vill ekki, ef þaö er skilyröislaust. “
„Þaðereitt skilyröi, sem eg heföi aldrei
mælt meö, “ sagði eg og horfði í andlit henni.
,,En þú veröur nú samt drotning og viö þínir
auömjúkir þjónar, boönir og búnir til aö hlýða
öllum þínum konunglegu skipunum. “
,,Eg er búin að ráöa viö mig til hvers eg
skal fyrst nota vald mitt, “ sagöi hún, eins og
henni væri full alvara, og horfði á mig.
,,Og hvaö á þaö að verða?“
,,Þaö snertir þig. Eg ætla aö gefa út skip-
un í ríkisráöi—leyndarráði. ‘ ‘
„Leyndarráöi! Þú ert orðin lærð í stjórn-
mála-orðatiltækjum. Eg er hræddur um, að
leyndarráð þitt veröi fáment. “
,,Já, “ svaraði hún og kinkaöi kolli brosandi.
,,Við tvö. Og skipun mín veröur sú, aö leynd-
arráösforseti minn segi mér æfisögu sína. Viljir
þú ekki segja frænku þinni hana, þá verður þú aö
segja drotningu þinni hana. Og eg veit, aö saga
sú hefir leyndarmál að geyma. Þú heldur, býst eg
viö, aö eg veiti þér enga eítirtekt, og verði þess
aldrei vör þegar hugur þinn hvarflar til liöna
tímans, og sjái ekki hvernig þú verst spurningum
mínurn og smeygir þér kænlega hjá snörum þeim,
sem eg legg fyrir þig. Þú mátt ekki halda, aö
vegna þess þið reynið að gera mig að drotningu
þá sé eg hætt að vera kona—og meö kvenlega
forvitni. “
,,Á þessumdögum höfum viö engan tíma . .“
,,Svona hefir þú þaö, “ sagöi hún hlæjandi.
,,Eg veit hvaö þú ætlar aö segja. Aö þú hugsir
aldrei um liðna tímann vegna þess þú hafir allan
hugann viö þessi mál okkar; aö þegar maöur
standi í svona máli og þurfi alt aö undirbúa, þá
hafi inaður engan tíma o. s. frv., o. s. frv. En
þú býrö yfir leyndarmáli, Hans frændi—leyndar-
rriáli, sem aldrei líöur þér úr huga; sem er þessu
nýja stríði og vandamálum með öllu óviökom-
andi; sem kallaði þig héðan í tvo daga litlu eftir
aö þú komst fyrst, og hefir dregiö línur í andlit
þér. Þetta getur stafað af því, aö þú átt engan
trúnaðarmann til aö segja frá leyndarmáli þínu.
Þú lítur auövitaö á mig eins og annan ungling—
eins og þiö þessi stillingar og hraustmenni æfin-
lega gerið—sem lítil stoð væri að sem vin og
KORNVARA
Aöferð okkar aö fara meö korn-
flutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafiö kornvöru aö selja
eöa láta flytja, þá verið ekki aö
hraörita okkur
verö á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferö
okkar.
Thompson, Sons & Co.
Grain Comraission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Blue Ribbon
Baking Powder
varðveitir heilsu familíunnar af því
það er svo hreint og óblandað, og
búið til með mestu nákvæmni.
Hættið ekki á að kaupa annað en
BLUE RIBBON. ^^c.pd.kannan
3 verðmiðar í hverri könnu.
ekki sé trúandi fyrir leyndarináli. Ogsamt. . .“
hún hikaði viö, lagði hendina hægt í hönd mér og
sagöi blíölega og löngunarfull: ,,Þú hefir gertsvo
mikiö fyrir mig, aö mig langar til aö geta á ein-
hvern hátt ofurlítiö hjálpað þér. Get eg þaö,
frændi minn? Eg er ekki drotning enn þá, eins
og þú veizt, og get því ekki boöiö. Eg er ein-
| ungis þakklát stúlka og get ekki nema beöiö. “
Það truflaöi mig meira en lítiö að vita til
þess hve nákvæmlega hún hafði vaktaö mig, og
eg gat ekki varist því að veröa snortinn af þess-
ari litlu bæn hennar. En eg mátti ekki ganga á
lagiö.
,,Þú ert góö og staöföst félagssystir, “ svar-
aði eg. ,,En viö veröum aögeyma söguna þang-
aö til skipunin kemur frá drotningunni, “ sagöi
eg hlæjandi.
,,Það er að minsta kosti ákveöinn frestur,
ef ekki blátt áfram neitun. En drotningarskip-
unin kemur, frændi minn. Eg vil fá að vita
hvers vegna þú neitaöir fyrst að koma hifigaö;
hvaö kom þér til aö breyta stefnu þinni í því;
hvernig á því stóö, að viö höföum öll ranga hug-
mynd um þig; hvers vegna þú ert alt öðruvísi en
viö bjuggumst við—æ, það eru óteljandi spurn-
ingar, sem brjótast fram á varir mínar, og mig
langar til aö leggja fyrir þig. “
,,Þú heldur aö stúdent geti ekki einnig verið
dugandi maður?“ sagði eg, sumpart glaöur af
því, hvað ant hún gerði sér um mig, og sumpart
í vandræöum yfir spurningunum.
,,En þú ert ekki einu sinni stúdent. Þú
opnar aldrei bók og tilfærir aldrei neitt úr bókum
—ha, nú hrekkur þú viö aí því að eg skuli hafa
vaktaö þig. Eg get lesiö í augu þér þó þú hald-
ir þú getir gert þau ólæsileg með tilfinningarleys-
isskýlu. Þú gleymir stundum aö draga skýluna
nógu vandlega fyrir. Já, þetta er betra: nú er
ekkert hægt aö lesa í þeim. “
Meöan hún lét dæluna ganga, horföi hún
stööugt í aUgu mér hlæjandi og sigrihrósandi. Og
þaö kom mér í vandræði. Síðan sneri hún viö
blaðinu og sagöi:
„Þreytir þetta stríö mitt þig, frændi minn?
Eg get Iagt höft á forvitni mína ef svo ér. En
einhvern tíma segir þú mér frá öllu?“
„Er þaö aö leggja höft á forvitnina?'* spuröi
eg, og þá hló hún aftur. „Já, einhvern tíma
skal eg segja þér alt sem er aö segja. En þaö
væri gagnslaust aö segja þér þaö enn þá. “
,,Er þaö raunalegt leyndarmál?“ sagði hún
eftir hálfrar mfnútu þögn, og heföi óefaö haldiö
áfram meö sína vingjarnlegu ynrheyrslu ef eg
hefði ekki veriö svo heppinn, aö vinnumaöur kom
inn rétt í þvf og sagöi, að Steinitz, sem eg hafði
sent til Munchen, væri kominn og vildi tafarlaust
fá aö finna mig.
„Eg vona aö ekkert gangi aö, ‘* sagði Minna
óttaslegin.
, ,Eg á ekki von á því; ekki annað en það,
aö viö verðum aö hætta samtalinu. “
„Mundu hverju þú hefir lofaö mér, “ sagði
hún.
„Eg hefði átt aö setja skilyrþi—að þú lesir
mig ekki framvegis svona nákvæmlega, ‘ • svaraði
eg hálfhlæjandi og stóö upp.
„Þá hefi eg lesið rétt? Augu þín eru mér
jafn læsileg og bækur. “
„En þér er samt ráðlegra aö lesa þau gœti-
lega, “ sagöi eg.
„Því þá?“
„Þú getur ef til vill rekist þar á kapitula
með nafninu þínu yfir. “
„Það þætti mér vænt um, “ sagði hún hlæj-
andi og augu hennar tindruöu. „Eg vildi gefa
alla veraldarinnar muni til aö vita, hvort fyrirsögn
þess kapitula væri Bavariu drotning eöa Minna
frænka. Hvort er þaö? Segöu mér þó aö minsta
i kosti þaö. “
„Þaö getur veriö hvorugt, “ svaraöi eg eins
og óákveöinn; en þaö leit út fyrir, að hún færi
nærri um hvaö eg meinti og þætti vænt um þaö,
því hún var kafrjóö þegar eg yfirgaf hana.
Steinitz beiö mín óþreyjufullur.
„Þaö er ilt að frétta, yðar tign, “ sagöi hann.
„Eg fann Praga snemma í morgun, og hann biö-
ur yöur að koma til Munchen sem allra fyrst.
Hann hefir komist á snoöir um eitthvaö hjá hin-
um, sem hann vill helzt segja yöur einum. Á
hádegi á morgun bíöur hann yöar þar sem þiö
fundust áöur, og hann segir, aö vandlega veröi
aö gæta kántessunnar, einkum þegar þér eruö aö
heiman, og aö sem allra minst ætti aö bera á
ferö yðar til borgarinnar. “
„Sagði hann yður ekkert frekar um þaö,
sem hann haföi komist á snoöir um?“
„Ekkert nema þaö sem eg segi. En eg dró
þaö af orðum hans, aö einhver tilraun sé á seiöi
aö ná kántessunni héðan úr höndum okkar. “
Þetta var sérlega sennilegt, en eg áleit þaö
ekki jafn hættulegt og Praga, því eg þóttist viss
um, aö þegar eg skýröi Heckscher barún frá fyr-
irætlunum mínuin, þá mundi hann aö öllum lík-
indum velja það augnablikið sem auðveldast
sýndist aö grípa hana svo lítið á bæri, og það
yrði svo aö segja á síðustu mínútunni.þegar Minna
væri á heimleið frá höllinni.
Engu að síöur ætlaði eg til Munchen. Eg
haföi, hvort sem var, ákveðið aö fara þangað degi
seinna, og skýrt frá þeirri ætlan minni; en nú af-
réö eg aö fara samstundis. PTg sendi eftir Kru-
gen og sagöi honum fyrirætlan mína, og fól hon-
um á hendur að gæta Minnu vandlega; og eftir
að eg hafði talað við hana fáein orð og hún látið
f Ijósi umhyggjusemi fyrir mér á feröinni og—aö
eg hélt og gladdist af—söknuö viö skilnað okkar,
lagöi eg á stað með Steinitz í það, sem eg bjóst
viö aö gæti orðiö hættulegur leiðangur.
XIII. KAPITULI.
Skák.
Hinn þýöingarmikli dagur var nú í nánd; og
eg vonaði, að árangurinn af ferðinm til Munchen
yröi sá, að allur undirbúningur minn yröi full-
geröur og eg heföi ekkert annaö að gera en sækja
Minnu og fylgja henni til Munchen. Alt hafði
gengiö bærilega þaö sem af var. Eg hafði enga
ástæöu til aö hugsa, aö Heckscher eða Nauheim
hefðu minstu hugmynd um, aö eg vissi um svik
þeirra; og auövitaö var það höfuöatriöið í öllu
ráðabruggi mínu, að þeir ekkert skyldu um það
vita. Þess vegna var mér illa viö aö fara sjálfur
á fund Praga, og afréð eg því að senda Steinitz
til hans þegar viö kæmum til Munchen og láta
hann segja honum íyrirætlanir mínar og fá aö
vita um þessa Ostenburg-hreyfingu. Sjálfur fór
eg rakleiöis til Heckscher barúns. Hann tók
mér vingjarnlega aö því er séö varö; en auðséð
var þaö, að áhyggjur hans fóru vaxandi eftir því
sem nær hinu þýöingarmikla augnabliki dró.
„Altgengur vel, vona eg?“ sagöi eg eftir aö
við höfðum heilsast. „Viö höfum búið alt undir. “
N „ Alt gengur Ijómandi vel, “ ^varaði bann.
„En þér komið hingað einum degi fyrri en viö
áttum von á. “
„Eg er ekki alkominn, “ svaraöi eg, ,,en eg
átti hingaö sérstakt brýnt erindi. Frænka mín
er ekki vel frísk; og hún verður taugaveiklaöri
eftir því sem nær deginum cregur. Eg á öröugt
meö að halda kjark í henni. Eins og gengur
meö kvenfólk. gengur hún með þá grillu, aö eitt-
hvaö muni henda hana á síðasta augnablikinu—
einhver ógæfa muni kollvarpa henni. En eg
vona mér hafi nokkurnveginn tekist aö útrýma’
þeirri grillu. “