Lögberg - 07.07.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. jÚLÍ 1904.
.5
RUDLOFF GREIFI.

,,Það er nákvæmlega eins og eg segi, “ svar- |
aði eg og hafði vandlega auga A honum.
Hann lézt hugsa sig um, hristi síðan höfuðið |
og sagði:
,,Þér hljótið aö hafa komist að rangri niður- '
stöðu. Það er svo afskaplega óh'klegt. Eg |
hugsa hún hafi skipað ökumannin.um að fara dá- :
lftið um borgina til þess að lofa fóiki að sjd fall- 1
egu fötin sín, og að hún sé nú komin heim. “
, ,Þér þekkið hana alt of vel til þess yður [
geti dottið neitt slíkt í hug. ' Hún veit vel um
það, hvernig hættur umkringja hana. “
, ,Þá hefðuð þér ekki átt að taka hana úr
mínum höndum. Og hvers vegna komiö þér nú
til mín ? Síðast þegar þér voruð hér gekk heil-
mikið á fyrir yður, og eg hélt þérhefðuð þá sagt,
að öllum okkar kunningsskap ætti að vera lokið.
Því eruð þér þá að koma til mín nú?“
,,Þetta kemur yður jafvel meira en mér við.
Hún’er heitmey yðar; og það var skylda mfn að
segja yður fyrstum manna frá þessu og fá hjálp
yðar við leitina “
,, Þér eruð orðinn furðanlega skylkurækinn
alt í einu, “ sagði hann glottandi. ,,Þegar þér
nú eruð búinn að hleypa okkur í þennan vanda,
þá komið þér vælandi til mín og beiðist hjálpar. “
,,Eg kom alls ekki hingaö vegna yðar, “
svaraði eg kuldalega.
,,Þér hafið komið hingað álíka viljugur eins
og þér eruð mér velkominn. Því megið þértrúa.
Og hvaö viljiö þér svo að eg geri?“
,,Yður er bezt að koma með mér og leita
Minnu. ‘ ‘
,,Eg eryður þakklátur fyrir — minna en ekk-
ert. Eg á að fá aö hjálpa yður tilað finna hana,
svo yður veitist enn á ný sú ánægja að halda
henni í burtu frá mér. Ætli þaö sé ekki bezt
þér hafið yðar eigin njósnir á hendi. “
Við vorum að leika hvor á annan, þó eg
vissi að nokkuru leyti ofan í hann; og heföi okkur
sínum í hvoru lagi verið alvara, þá heföum viö
varið þeim mínútúm til að leita Minnu, sem nú
gengu í þetta gagnslausa þref. Tilgangur minn
var að eyða tíma hans svo hann ekki gæti fariö á
fund stúlkunnar; og tilgangur hans var að halda
mér eins lengi og hann gat frá leitinni. Eg lét
hann í því efni fá vilja sínum frárhgerigt, og við
þjörkuðum, deildum og ásökuðurn hver annan í
heilan klukkutíma.
Loks sagði hann, að gagslaust væri að jagast;
það væri betra fyrir okkur að finna Heckscher
barún og ráðfæra okkur við hann. Eí við yrðum
saman, þá stóð mér á sama hvert viö fórum og
hvern við fundum; og þegar hann var búinn að
hafa fataskifti aftur—sem hann var eins lengi
að oghann gat —þá ókum við til húss barúnsins.
Hann var langtum betri leikari en Nauheim
og íórst það aðdáanlega að gera sér upp undrun
og gremju.
,,Það er eyðilegging fyrir altsaman. Hvern-
ig gátuð þér látið það viðgangast, prinz? Við
fólum yður á hendur okkar mikilsverðasta skjól-
stæðing; létum það vera hlutverk yðar að annast
um drotningarefni okkar eins og þér áttuð heimt-
ing á sem eini ættinginn hennar að karlmönnum
til; og nú er svona komið. Eg er forviða, ótta-
sleginn, sorglega gabbaður. Mér kom það ekki
til hugar, að nokkura lifandi sál í flokki Osten-
burg-manna grunaði, hvað við vorum aö gera.
Og nú, þegar alt er til reiðu, kemur þetta eins
og þruma úr heiðskíru lofti. “
Þannig hélt hann lengi áfram að barma sér
með mikilli orðgnótt og bar sig illa.
,,Hamingjan ein veit, hvað næst kann að
koma fyrir, ‘ ‘ sagði hann síðar í harmatölum sín-
um. ,,Komist menn þessir á snoðir um, hverjir
í samsæri þessu eru, þá má búast við morðum og i
blóöbaði í borginni. í guösbænum farið þér j
gætilega, piánz. Þér veröið anðvitað skoðaöur
áhangandi' hinnar ógæfusömu kántessu, sem
frændi hennar og eftirmaður gamla prinzins, og
eg áminni yður alvarlega um aö fara gætilega og
ve: .i sí og æ var um yður. “
Þetta var kænlega sagt og eg skildi hann of-
ur vel. þaö átti að gera mér ílt, og þetta átti aö
sannfæra mig um, aö hann ætti engan þátt í því.
,, Lít mnt er einskis viröi; Eg ætla mér,
meira að segja, ekki að lifa ef nokkuð kemur fyr-
ir frænku mfna. sem eg get kent hiröuleysi mínu
um. ,,Dauðinn yrði þá mín eina huggun!“ hróp-
aöi eg gremjufullur. “
Og út af þessu spunnust langar umræður,
þangað til Heckscher barún hrópaöi, eins og
hann heföi alt í einu fylst skelfingu:
,,En hvað erum viö aö hugsa? Hér eyðum
við tímanum til ónýtis, en stúlkan saklaus líður
— guö veit hvað!“
Eg stökk á fætur og sýndist engu síður óró-
legur. Hér höföum við setið klukkutímum sam-
an yfir þvf, semifáeinar mínútur hefðu nægt til
að afgreiða ef okkur heföi verið alvara; og þaö
var ekki nema lítil stund þangað til við áttum að
koma saman á dansinn.
,,En hvernig á nú að fara aðíkveld?“ spurði
Nauheim.
,,Við verðum að fara að öllu eins og ekkert
hefði í skorist, “ sagði barúninn. ,,Eg aö minsta
kosti er því mótfallinn að gefast upp fyren eg sé,
aö við erum sigraöir. Eg skal óöara láta vini
okkar og umboðsmenn syprjast fyrir í öllum átt-
um, svo ekki er óhugsaniegt við finnum kántess-
una í tæka tíð fyrir kveldið. Er það ekkibezt?“
Eg lézt vera því mótfallinn.
,,Eg er hræddur uin það hepnist ekki. Er
ekki hægt að fresta öllu þangað til frænka mín
finst?“ sagði eg.
,, Nei, nei, það er langtum hættu minna aö
halda áfram, “ svaraöi barúninn með óeðlilega
miklum ákafa. Jafnvel þó okkur ekki takist að
leiða kántessuna fram í kveld sem drotningarefni,
er nokkurn veginn víst, að við finnum hana áður
en nóttin er liðin; og viö yerðum að afsaka fjar-
veru hennar eftir föhgufn við fólkið. “
Eg kom enn þá meö mótbáru og dró þannig
tímann, og lét að lokum nauöugur tilleiðast. Nær
því annar klukkutími gekk i að þjarka um þetía,
og þegar við skildum var klukkan orðin tíu.
Eg gerði ráð fyrir, aö nú væri óhætt að yfir-
gefa Nauheim. Eg hafði haldiö honum matar-
lausum í fimm klukkutíma, 'og eg vissfi að hann
hafði ekki tíma til neins annars en að fara heim
til sín í snatri, klæða sig í dansfötin, fá sér eitt-
hvað að borða og fara rakleiðis á dansinn til þess
að mæta þar á ákveönum tíma félögum sínum og
samsærisbræðrum.
En eg átti eftir að reka mig á það, að væri
eg ötull og afgerandi viö allan minn undirbún-
ing, þá voru andstæðingar mínir það ekki síður,
og höfðu vandlega undirbúið það að losast við
mig þá þegar.
Þegar eg kom út úr húsi barúnsins sá eg mér
til mestu furðu, að vagninn minn var farinn.
,,Þér eruð ekki einu sinni fær um að líta eít-
ir þjónum yðar og ná til þeirra þegar þér þarfnist
þeirra, hvað þá heldur að varðveita Minnu kán-
tessu, “ sagði Nauheim með fyrirlitningarglotti.
, ,Það lítur ekki út fyrir það, “ svaraði eg;
en eg furðaði mig ekki lengi á þessu, heldur hugs-
aði mér að jafnlíklegt væri, að þetta væri engin
tilviljun. Eg mundi, að Nauheim hafði gengið
einu sinni fram úr stofunni og hafði verið nokk-
urar mínútur í burtu, og tók eg atvik þetfa því
sem vott um hættu.
,,það er því bezt við sendum eftir leigu-
vagni, “ sagði Nauheim; og svo sendi hann þjón
eftir honum.
IÐNAÐAR-SYNING FYRIR ALLA CANADA
$100.000—VARIÐ TIL VERÐLAUNA OG SKEMTANA-$100.000
YFIR FIMTÍU VEÐ-
REIÐAR.
BROKK, SKEIÐ
OG
TORFÆRU-
KAPPREIÐAR.
J. T. Ctordon.,
Pf CEident,
FRI FLUTN
INGUR Á SÝN
ARMUNUM.
Skrifiö eftir eyöublöðum
og
upplýsingum.
Aðferð okkarað fara með korn-
tiutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraöferö
okkar.
Thompso'% Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
EKKI YITA MENNI
[FMiCV k:úsnti
r
m
|í>"
iLrmt
eiUE RiMNMiECC
WIKNIPEG |
hvernig gott kaffi er fyr en þeir hafa smakk-
| að PIONEER Kaffi, brent og selt í eins
j punds bökkum. Bragðið er miklu betra en
I að heimabrendu kaffi.
{
Óbrent kaffi léttist
um eitt pund af hverjum fimm þegar það er
brent. PIONEER léttist ekkert.
Ef þér viljið fá gott kaffi, þá biðjið um
PIONEER.
B/ue Ribbon Manufacturing Co., Wpg.
i |i»5j
$í'
11
muimíumíimúúuMimuimmmuMmmfz
Þegar leiguvagninn kom, sagði Nauheim:—
,,Komið þér þá, prinz; við megum engum
tíma eyða. “
Eg var hikandi í íyrstu, en með því eg áleit
réttara að sitja enn á mér, þáfór egmeð honum.
Fyrst ók maöurinn hægt, og þegar viö vor-
um komnir á stað, þreifaöi eg f vasa minn til að
sannfærast um að skambyssan mín væri viö hend-
ina hve nær sem til þyrfti að taka. Það var auð-
sjáanlega óstyrkur á Nauheim. I fyrstu blístraði
hann og sló takt með fingrunum á gluggana, og
einblíndi út á göturnar. Nóttin var niðadimm
og ökumaðurinn hafði yfirgefið aðalgötuna og ók
eftir einhverjum mjóum og illa lýstum götum, og
herti nú mikið á ferðinni.
,,Hvert er asninn að fara með okkur?“ hróp-
aði Nauheim og lézt vera reiður. ,,Ratar ekki
flónið?“
,,Heföi hann nokkurn-tíma átt að fara út af
aðalgötunni?“ spuröi eg eins og eg léti mér fátt
um nnnast. ,,Segiö honum hvar hann áað fara.
Ekki rata eg. ‘ ‘
Hann stakk út höfðinu til að tala við öku-
mannin, og þeir áttu einhvern orðastað í illu,
sem endaði þannig, aö Nauheim sagði ökumann-
inum að fara eins hart og hann gæti, vegna þess
við þyrftum svo mikiö að flýta okkur.
Maðurinn sló í klárinn, og vagninn þeyttist
áfram, og hristist og skrölti, ruggaði og hentist
eftir ósléttum veginum svo ait ætlaði um koll að
keyra. Eg fór að halda, aö tilgangurinn væri að
velta vagninum um og reyna að gera mér eitt-
hvert mein áður en eg áttaði mig og kæmist á
fætur. En það átti að gera eitthvað annað meira.
Eg vissi ekkert hvar við vorum, en það vissi
eg, að við vorum búnir að vera miklu lengur á
ferðinni en heföi átt að nægja til að komast heim
til Nauheims eöa mín, og áleit eg því tíma til
kominn aö taka í strenginn.
„Stöðvið hann“ sagði eg viö félaga minn.
,,Eg ætla ntér ekki að fara lengra í þessari vit-
leysu. Maðurinn er vitlaus eða drukkinn, eöa
, eitthvað enn þá verra. ‘ ‘
,,Hvað óttist þér?“ spurði hann hlæjandi.
,,Viö erum að fara rétt. Eg veit hvar við er-
um. “ Og eg sá hann horfa áhyggjufullan út í
myrkrið.
,, Jæja, eg fer ekki lepgra. “
Og eg fór með hendina út um gluggann og
opnaði vagninn, kallaði síðan til ökumannsins og
skipaði honum að stanza. Eg vildi ekki snúa
bakinu að Nauheim til þess hann kæmi ekki nein-
um svikum fram.
,,Hann heyrir ekki til yðar,“ sagði Nauheim
hæðnislega. „Stingið höfðinu út um gluggann
og kallið svo á hann, ef þér ekki eruö hræddur
við myrkrið;“ og svo hló hann.
Þetta varð óálitlegra og óálitlegra, og eg
heimskaði sjálfan mig fy rir að hafa verið það flón
að ganga þannig í gildruna með opin augun.
Vagninn var á fleygiferð, og eg efaðist ekki um,
að verið væri að fara með mig burtu írá Munchen
. til þess eg gæti ekki v^rið á dansinum.
Að stökkva út úr vagninum, var ekki unt án ;
þess að gefa Nauheim tækifæri til þess aðslá mig ;
eöa stinga meöan eg snéri við honum bakinu; og j
þó slíkt ekki yröi bani minn, þá mundi það gera
mig óhæfan til alls einmitt þegar mest lá á því,
að eg hefði alla krafta mína og hæfileika óveikl-
aða. Samt óttaðist eg, aö sæti eg aögerðalaus,
þá mundi eg verða fiuttur í eitthvert vandlega um- ;
búið launsátur, þar sem mín biði enn þá verra. j
,,Mig grunar, að þér óttist myrkrið, “ sagði j
félagi minn eftir nokkura þögn; og eg gat séð, í
hinni litlu ljósglætu sem öðru hverju bar fyrir, að
á-andliti hans lék ósegjanlega illúðlegt sigurbros.
Eg sá að það var óðsmanns æði að láta hon-
um haldast þetta uppi lengur.
,,það eru einhver brögð hér áferðum, “ sagði
eg alvarlega. ,,Þetta er alt eftir samkomulagi
gert. Stöðvið asnann úti þarna og bindið enda á
þetta. “
,,Hvað eigið þér við? Hvernig leyfið þér
yður?“
Hann þagnaði alt í einu og leit út um fram-
gluggann á vagninum.
,,Guð varðveiti mig! Hvernig stendur á
þessu?“ hrópaði hann yfirkominn.
Spjátrungsskapurinn og mikilmenskan hvarf
úr andliti hans og það varð öskugrátt af hræöslu.
,,Hann hefir dottið eða stokkið af vagnin-
um,“ hrópaði hann hás af skelfingu.
Það var satt. Ökumaðurinn var horfinn, og
klárinn, sem nú var sjálfráður, brunaöi fram á
harða stökki.
,,í guðsbænum, hvað eigum við til bragðs
að taka, prinz?“ æpti ómennið og sneri sér til
mín algerlega yfirkominn af hræðslu.
Það var nú eg sem brosti. Þetta þýðingar-
mikla ráðabrugg hans var að engu orðið, og í
stað þess að koma mér í gildruna, þá var hann
nú staddur í hættu sem var alt eins líkleg að ríða
honum að fullu.
,,Þetta er yður mátulegt, “ sagði eg eg illi-
lega og lét því fylgja blótsyröi. ,,Þér eruð hepn-
ismaður ef þér komist lifandi út úr þessu. “
Hann var hugleysingi mesti, og breytingin á
tilfinningum hans frá fögnuðinum yfirþví að hafa
leikiö á mig og náðmér á sitt vald til hræðslunnar
viö hina ógurlegu hættu sem hann nú gerði sér
grein fyrir, var þreki hans ofvaxin. Hann vein-
aöi og byrgði fyrir augun eins og til aö útiloka
hættuna; og svo féll hann afturábak í sætinu,
máttlaus og hvaplegur, eins og þreklaus stúlka f
yfirliöi.
Það var ekkert frá hans hendi framar að
óttast, og fór eg því að hugsa um sjálfan mig.
Eg opnaði hurðina á vagninum og virti fyrir mér
hvert nokkur vegur væri ti a stökkva út niður
á götuna.
Eg gat ekki glöggvað neitt nema götuljósin,
sem við þveittumst fram hjá, og vagnhurðin
fleygðist á mig meö svo miklum krafti að egvarð
að ríghalda mér til þess að hendast ekki alger-
lega út. Það virtist óhugsanlegt að forða sér á
þann hátt.
Eg þekti ekki götuna og gat því búist við
á hverju augnabliki, að hesturinn ræki sig á og
alt færi í kássu; það gat því verið jafn hættulegt
að sitja kyr.
Mér kom til hugar að reyna að komast upp
á vagnþakið og ná í taumana; en vagninn kast-
aðist svo á endum, að um slíkt gat naumast verið
að tala, því dytti eg, sem langlíklegast var, þá
lenti eg udnir hjólunum.
Alt í einu kom mér ráð í hug—að særa hest-
inn með skambyssuskoti. Það var neyðarúrræði
en hér var ekki um annað en neyðarúrræði að
gera. Af birtu írá götuljósi gat eg séð til að
miða á hestinn; eg tók því góðu haldi með ann-
arri hendinni í dyraumbúninginn, hallaði mér
síðan út eins langt og eg gat, miðaði skambyss-
unni vandlega og skaut.
Annaðhvort kom skotið alls ekki í hestinn,
eða þaö rétt snerti hann og fældi hann; því eg
fann það, að vagninn veltist meira og fór hrað-
ara en áður. Eg skaut því í annað siíin, og
prjónaði þá hesturmn svo, aö vagninn virtist allra
snöggvast standa kyr, en á næsta augnabliki
steyptist alt um með ógurlegu braki og brestum,
og hesturinn og vagninn fóru f óaöskiljanlega
kássu á miðri götunni; og eg kom niður ómeidd-
ur skamt frá.
Eg stóð upp og hljóp til að líta eftir Nau-
heim. Það logaði enn þá á einum lampanum,
og gat eg því séö, að hesturinn var ekki vana-
legur Ieiguvagnshestur heldur skepna sem hver
maður hefði verið stoltur af að eiga í hesthúsi
sínu. Þetta var Ijós sönnun þess, að alt hafði
verið undirbúið.