Lögberg - 08.09.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. SEPT. 1904.
5
,,Vafalaust, því hann sagöi mér at5 búast vit5
yöur og halda yöur hér þegar þér kæmuö. “
,,Sagöi yöur aö leggja gildru fyrir mig, eigiö
þér viö?“
Hann svaraöi engu.
,,Fylgdi þaö sk'ipuninni, aö þaö ætti aö veit-
ast aö samferðamanni mínum eins og eg heyrði
aö gert var?“
,,Mér var skipaö aö halda yöur hér;allar út-
skýringar veröa aö bíða þangað til yfirmaður
minn kemur. ‘1
,,Þá vildi eg,að einnig þér vílduð fara héðan
úr stofunni, “ sagði eg stuttur í spuna, og mér
til undrunar brá hann tafarlaust við og fór, en
bauð mönr.um, í svo háum róm að eg gæti heyrt
það, að vera á verði við dyrnar.
Eg var ekki fyr orðinn einn en eg ásetti mér
aö sleppa út um gluggann. Eg stóö upp og laum-
aðist að honum. Þaö voru hlerar fyrir honum,
en þeir voru kræktir á að innan, og fann eg, að
undur auðvelt var að losa þá. En eg vissi, að
mennirnir við dyrnrnar mundu óðara koma inn
ef þeir heyrðu nokkurn minsta hávaða.
Eg settist því niöur aftur og fór aö gera
skrölt og hávaða með stofugögnunum. Egskelti
aftur ofnhurðinni, velti tveimur stólum um koll
og fleygöi ýmsu niöur af borðinu. Þegar eg
beygði mig niður til að tína það upp, þá opnaði
annar maðurinn stofuiia ög rak inn höfuðið.
,,Hvern fjandann eruö þér hingað að gera?“ •
hrópaði eg í vonzku mestu.
,,Eg hélt þér hefðuð kallað, “ svaraöi hann.
,,Það er lýgi, góöurinn minn. Þér komuð
vegna þess þér heyröuö mig eiga viö stólana.
Það var svona lagaður hávaði, “ og eg tók upp
stól og fleygði honum yfir um þvera stofuna, í
hurðina. ,,Viljiö þér gera svo vel að færa mér
stólinn aftur?“
Hann reisti við stólinn og fór, og eg heyrði
hann segja eitthvað við félaga sinn um það, að
eg væri ,,skrítinn náungi. “
Eg. laumaðist aö glugganum aftur, og meö
því eg var nú óhræddur að gera hávaða, þá los-
aði eg hlerana til þess að vita hvernig glugginn
væri festur, og var í þann veginn aö opna hann
þegar eg heyrði fótatak í ganginum úti fyrir dyr-
unum. Eg kom hlerunum í samt lag í snatri og
settist niður á stól minn og var að geispa í mesta
ákafa þegar liðsforinginn kom inn.
,,Mérersagt, að þér séuð með ófriö hér
inni, “ sagöi hann önugur. ,,Eg ætla því að
hafa mann hjá yður. “
. Eg nagaði mig í handarhökin fyrir klaufa-
skap minn, sem eyðilagði von mína um að
sleppa.
,,Eg neita aö beygja mig undir þá svívirð-
ing aö vera undir gæzlu fangavarðar, “ sagði eg
í reiði.
En þessi tilfinningarlausi drumbúr tók ekk-
ert tillit til mótmæla minna, fremur en annars
sem eg sagði, og öðrum manninum varskipað að
standa innan við stofuhurðina.
í fyrstu fyltist eg örvænting. Mér kom til
hugar að reyna að múta manninum, en eg féll
óöara lrá þeirri hugmynd, því ef það mishepnaö-
ist þá mundi hann segja yfirmanni sínum frá því
og ástand mitt verða enn þá verra. En á hinn
bóginn var mér óþolandi aö hugsa til þcss, hvern-
ig tíminn leiö og Nauheim komst lengra og lengra
í burt með Minnu, en eg sat þarna aðgerðalaus
og gat ekkert að gert. Loks kom mér ráð í hug
sem síðasta neyðarúrræði. Stofan var lýst með
einum olíulampa, og mér hugkvæmdist aö reyna
aö slökkva ljósið og sleppa meðan verið væri að
kveikja aftur. Eg vissi, aö þaö tæki mig ekki
augnablik að opna gluggann.
Til þess að halda áfram að bera mig undar-
lega að hentist eg svo snögglega á fætur, að mað-
urinn hrökk við og greip til sverðsins. Eg kvart-
aöi um kulda—þó sérlega heitt væri um kveldiö
og eg eins og meö hitasótt af reiöi—og æddi um
stofugólfið, en gætti þess fyrst um sinn aö ganga
ekki nærri glugganum til þess aö vekja engan
grun. Næst kvartaði eg um óþef af lampanum,
og setti hann rétt hjá ofninum og opnaði ofnhurö-
ina til þess fýluna legði upp reykháfinn. Því
næst hrifsaði eg dúkinn af boröinu og breiddi
hann yfir heröarnar á mér.
Maðurinn haföi ekki augun af mér og hélt
auösjáanlega, aö eg væri meira en hálfvitlaus;
en hann lét mig afskifalausan, og eg æddi til og
frá um stofuna þangað til hann fór aö hætta aö
gefa því nokkurn sérlegan gaum. Þá breytti eg
stefnu minni lítiö eitt og færöist smátt og smátt
nær glugganum þangaö til loks, aö eg var undir
tilraun mína búinn.
,,Dragiö ljósið dálítiö niöur, þaö er ólykt
af þvf, “ sagöi eg og gretti mig viöbjóðslega; og
án þess aö gruna neitt, fór hann og gerði þaö.
Snöggvast sneri hann aö mér bakinu, og í
sama vetfangi fleygði eg borödúknum af öllum
mætti yfir ljósið og manninn hálfboginn.
Hann hrópaði hástöfum á hjálp, .en fáeinar
sekúndur var myrkur og ekki hægt aö handsama
mig á meðan. Eg kipti því hlerunum frá, opn-
aði gluggann, stökk út og hljóp hvað fætur tog-
uðu, út í myrkrið, í einlægum krókum þangað til
eg komst í skógarrunna á að gizka tuttugu og
fimm faðma frá húsinu.
Aöur en eg komst í skóginn heyröi eg upp-
þot í húsinu og hóp manna veita mér eftirför,
en eg brauzt gegn um skóginn með öllum þeim
hraða sem eg gat. Þeir mundu heyra til mín og
því getá veitt mér eftirför,meö hægu móti; þess
vegna breytti eg stefnu þegar eg kom í fyrsta j
rjóöur og hljóp eftir því án þess að vita hvert eg
stefndi. En gæfan var með mér. Eg kom aö
merkjagarði sem eg klifraði yfir og valt mátt-
vana og lafmóður niður í djúpan, en þurran vatns-
farveg meöfram mjóum vegi. Þar lá eg kyr
um stund til að várpa mæðinni, vita hvort eg
heyrði til manna og hugsa um hvað eg ætti að
gera næst. Eg hafði að vísu sloppið, en í svip-
inn var mér ekki ljóst til hverra nota það gæti
orðiö.
Bráðlega heyrði eg til hests á stökki á slétt-
unni hinumegin við veginn, og meö því glaða
tunglsljós var gat eg séö mann koma ríöandi og
stefna í áttina til mín. Þegar hann nálgaðist sá
eg, mér til ósegjanlegrar gleði, að þetta var
Korsíkumaðurinn Praga. F.g skreiö upp úr far-
vegnum og beið hans, og þegar hann átti fáa
faðma til mín, þá kallaði eg á hann. Hann
stöðvaöi hest sinn og stökk af baki. Eg sagði
honum hvað fvrir mig hefði komið í höndum liðs-
foringja heimskingjans í húsinu, og hann sagöist
vera á leiöinni að vita, hvað um mig hefði oröið
og færa mér fréttir.
,,Það eru mikilsverðar fréttir, “ sagði hann.
,,Þegar þeir reyndu að handsama mig, þá reið eg
á burt, og í þorpinu rakst eg á kunningja minn
frá*Munchen, sem við mál þessi er riðinn og var
nýkominn frá aö fylgja Gessler majór á leiö.
Hann sagði, að eitthvað hefði komið fyrir hér í
dag. Það lítur út fyrir, aö Nauheim hafi komist
á snoðir um eitthvað sem ekki féll í hans smekk
—líklega hingað komu yðar—, og stungið af með
Minnu kántessu og frænku hennar. Við það lít-
ur út fyrir, aö Gessler majór hafi grunað svik, og
aö þér væruð við þau bendlaður—foringjar þessir
eru allir flón, einkum þegai; þeim er sagt eitthvert
brot af sannleika—, og svo veitti hann þeim
eftirför, og skipaði að halda yöur ef þér kæmuö.
Eg ætláöi aö reyna að finna yður og, ef til vildi,
ná yður út úr húsinu, til þess við gætum veitt
eftirför upp á eigin reikning. “
,,Veit nokkur í hva^ða átt Nauheim hefir
farið?“ spuröi eg.
,,Já, eg held majórinn sé á réttri leið. Það
er haldiö þau hafi farið suður og Nauheim ætli
að ná járnbrautinni skamt héðan og komast út
fyrir Bavaríu-landamæri eins fljótt og unt er. “
,,Eg er hestlaus, “ sagöi eg. ,,Það er bezt
eg fái hestinn yöar, og þér reynið aö fá annan
hest og koma á eftir eins fljótt og þér getið. Eg
brenn í skinninu og get ekki beðið. “
,,Það er ekki merkilegur hestur, og auk þess
uppgefinn, en hann dugar ef til vill þangað til
þér getiö fengiö annan betri, “ sagði Praga.
..Fatið fyrst til Vaal og revnið að spyrjast fyrir,
og skiljið eftir boð til mín hvar yður verði að
finna. Eg held eg geti fundiö hestinn yðar.
Hann elti mig frá húsinu og eg tjóöraöi hann
einhvers staðar hér nálægt. “
Eg sté á bak og eftir aö Praga hafði í ðýti
sagt mér í hvaöa átt skyldi halda, rak eg hælana
í síöur hestsins og fór eins hart og veslings skepn-
an dauðþreytt gat komist. Það tók undir viö
fótatak hestsins á ósléttum veginum; en eg hugs-
aði um ekkert annað en að komast áfram og
frelsa Minnu úr höndum illmennisins sem haföi
tekið hana frá mér.
Mér til skapraunar komst eg fljótt að raun
um, að þaö smá dró af hestinum svo eg varö aö
draga af ferðinni og gat ekki farið nema á hægu
brokki eftir aö eg var kominn fáeinar mílur. Þaö
var ekki auögert aö fá annan hest, og hvergi, þar
sem eg fór fram hjá, var um neitt slíkt aö tala.
Þannig skilaöi mér raunalega seint, og viö hverja
míluna, sem eg komst, virtist eg færast fremur
fjær en nær því takmarki aö ná í Nauheim.
KORNVARA
Gestum er koma á Dominion-
sýninguna frá 25. Júlí til 6. Ág.,
er viasamlega boöiö aö koma á!
skrifstofu okkar (Grain Exchange |
Building). Okkur væri ánægja aö j
kynnast yöur og útskýra fyrir yö-
ur hvernig viö rekum viðskifti.
Thompson, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
Óbrenda kaffið er ekki vel þurkað.
Óbrent kaffi léttist um eitt af hverjum
fimm pundum þegar þú brennir þaö heima.
PIONEER KAFFI brent léttist ekkert.
Kaffi skemmist oft hjá þér við brensluna
og gerir slæma lykt í húsinu. PIONEER
KAFFI er jafnbrent, aldrei ofbrent, því á-
höldin eru góö. Þaö er mikiö smekkbetra
en annað kaffi. Reyndu
Prentsmiðja
Gísla Jónssonar,
656 Young st.
| UP*BY THÍ
BlUf RÍÖBONMFBCO
) winnipe6
PIONEER KAFFI 3
næst og findu hvað það er gott. Bið þú
kaupmanninn þinn uin það. Látið í
búðir hjá
um-
Blue Ribbon Mfg. Co., Winnipeg.

Mér veitti samt létt aö fá frétlir af stroku-
inanninum. Gessler majór og þrír menn með
honum höfðu farið eftir veginum tæpum tveimur
klukkutímum á undan mér, og með því þeir höfðu
spurt sig fyrir alls staöar á leiöinni, þá var hægð-
arleikur fyrir mig að vita hvaö þeim leiö. Væru
þeir á réttri leið þá var eg það einnig.
Eftir að eg haföi þannig þuinlungast áfram í
tvo klukkutíma sá eg ljósin í litlum bæ, og í
þeirri von að geta þar fengið hestaskifti lét eg
hestinn fara eins hart og eg gat frekast komið
honum. En hann var svo uppgefinn orðinn, aö
þegar eg reið niður eftir lítilli brekku, þá skjögr-
aði hann og hnaut, og næst valt hann um og eg
datt af honum. Eg gat því ekki strítt við hann
lengur, og eftir að eg hafði komið honum á fæt-
ur aftur og bundið hann við eik við veginn, lagöi
eg á stað fótgangandi í áttina til bæjarins.
Eg haföi ekki gengið nema nokkur húndruð
‘faðma þegar eg tók eftir því, aö eg hafði meiðst
talsvWt þegar eg datt af baki. Mig svimaöi og
eg skjögraöi á göngunni. Eg hélt þó áfrain meö-
an eg gat. en þrátt fyrir hina brennandi löngun
aö komast áfram varð eg loks að setjast niður og
hvíla mig þangað til þetta liði frá.
Ekki veit eg hvað lengi eg sat þarna, en eg
held eg hafi verið meövitundarlaus um tíma. En
eg hrestist við hvíldina, og þegar eg stökk á fæt-
ur til að halda áfram leiöar minnar, fanst mér eg
vera nokkurn veginn albata.
En rétt í því heyrði eg lágt hljóð skamt frá
mér, líkast hræðslu veini; og í tunglsljósinu sá eg
dökk-klæddan kvenmann tuttugu til þrjátíu skref
fram undan mér. Eg hafði setið í eikarskugga
og konan eðlilega oröið hrædd þegar eg stökk
upp.
Hún stóð og horfði á mig óttaslegin, og þeg-
ar eg lagði á stað til hennar, sneri hún undan og
flýði eftir grasinu meöfram veginum, auösjáan-
lega í þeirri von, að eg ekki hefði séð hana.
Mér kom hún ekkert við, og með því mig
langaði ekki til að hræöa hana frekar þá lét eg
hana fara og horföi á eftir henni þar sem hún
hljóp. Mér var forvitni á aö sjá til hennar, og
mér féll illa að hafa óafvitandi orðið til þess að
hræða hana. Hún var næstum komin úr augsýn
þegar eg heyrði hana hljóða aftur, hærra en áð-
ur, og mér sýndist hún hníga niður. Eg hljóp á
eftir henni alt hvað eg gat, og þegar' eg kom til
hennar var hún veinandi á hnjánum og með
hendurnar fyrir andlitinu.
,,Meidduð þér yöur?“ spurði eg. ,,Eg hefi
líklega hrætt yöur. Eg vona—“
Eg þagnaði, forviða, því hún sneri andlitinu
snögglega að mér, og á sama augnabliki var eg
einnig kominn á hnén og tók hana í fang mér.
Það var Minna.
,,Ó, Hans, er þaö mögulegL að þetta sért
þú? Eg er svo hrædd. Bjargaðu mér. “ Ogán
þess að segja meira lét hún höfuðiö falla niður á
öxlina á mér og vaföi handleggina utanum mig í
stjórnlausu hræðslu ofboöi.
,,Vertu róleg, barnið mitt. Þú ert nú úr
allri hættu, “ sagði eg blíðlega ogíhuggandi mál-
róm eins og hún væri barn, sem hefði dottið og
meitt sig.
Og eg hélt henni þegjandi í faömi mér.
Hjarta mitt var of fult, og hennar einnig, af ótta,
huggun og æsandi tilfir.ningum, til þess við kæm-
um upp orði.
,,Hvar meiddir þú þig, Minna?“ spuröi eg
eftir langa stund. ,,Viö skulum vita, hvort eg
get ekki hjálpað þér. “
,,Yfirgeföu mig ekki; í öllum bænum faröu
ekki frá mér, “ hvíslaöi hún og herti á tökunum.
,,Eg næ mér undir eins—nú er ekkert aö óttast.
Eg var aö flýja frá þér. Mér varð ilt viö þegar
þú stökst upp svona snögglega viö veginn, og eg
datt og meiddi mig á höföinu. Yfirgeföu mig
ekki. Mig langar til aö gera mér fulla grein fyr-
ir því, aö eg sé algerlega úr allri hættu. “
,,Um þaö skaltu alls ekki efast. Enginn
getur gert þér mein nú. “
Svo æstar voru tilfinningar mínar, aö eg
hefði gert margar fleiri yfirlýsingar ef eg ekki
hefði gætt þess, hvað lá fyrir mér aö segja henni,
og stilt mig. Þannig sat eg lengi þegjandi, því
aö þó eg brynni í skinninu af forvitni að fá að
vita hvernig á því stóö, að hún var þaóna ein-
sömul á ferðinni, og mér væri um það hugað að
koma henni á óhultan stað, þá gat eg ekki neitað
mér um þá sælu aö lofa henni sem lengst að
vefja mig örmum og hvíla höfuöið upp við brjóst-
iö á mér. Við að snerta hana varð ást mín öllu
öðru yfirsterkari.
,,Lofaðu. mér aö sjá hvar þú meiddir þig,
Minna, “ hvíslaði eg aö henni. ,,Við eigum
langa ferö fyrir höndum.“
Þegar eg sagði þetta kiptist hún við, og það
kom óstyrkur á hana aftur.
,,Eg var búin að gleyma, “ sagði hún, og
varir hennar nötruðu svo hún átti erfitt með aö
tala. ,, Eg gleymdi öllu þegar þú tókst mig *
fang þér; en hann veitir okkur eftirför. Við
verðum að hraöa okkur. Hvert get eg flúið svo
hann finni mig ekki?“
,,Ertu að tala um Nauheim?“ spurði eg og
roönaði af geðshræringu þegar eg hugsaöi til
hans.
,,Ó, það er svo margt sem eg þarf að segja
þér frá og spyrja þlg um. Hvernig stendur á
þessu öllu? Eg er ekki mikiö meidd. Það er
hérna. “ oghún studdi hendinni á ennið, þarsem
hún hafði hruflast til blóðs. ,,Eg held eg hafi
dottiö á stein. En aö hugsa sér það, aö eg
skyldi vera aö flýja þig!“
Eg gat ekki svarað blíðunni og ástinni, sem
kom fram í málróm hennar og hverju einasta
oröi. Heföi eg reynt það, þ*á hefði ástin, sem
hjarta mitt var fult af, brotist fram í allri fylling^
sinni. Eg reyndi því að látast ekki skilja ‘hana;
og jafnvel þó eg væri skjálfhentur þegar eg snerti
'andlit heunar, og eg kæmist innilega við af aö
sjá skeinuna, sem úr blæddi, þá þerraði eg hana
þegjandi og batt um hana með vasaklútnum mín-
um.
Hún leit til mín brosandi hvað eftir annað
meöan á því stóð, og þegar því var lokið horfði
hún í augu mér og sagði í lágum róm:
,,Þaö batnar bráðum úr þvf þú ert búinn að
fara höndum um það, frændi minn. “ Og hún
andvarpaði. En á næsta augnabliki kiptist hún
við og ótti kom fram í augnaráöi hennar. ,,Eg
heyri til hests á stökki. Síðustu tvo klukkutíma
hefir mér stöðugt heyrst það, en í þetta sinn er
j?aö ekki misheyrn. “
Eg hlustaði vandlega, en heyrði ekkert.
,,Það er einungis ímyndun, “ sagði eg. ,,Og
þó þér heyrðist rétt þá gerði þaö okkur ekkert. “
,,Hlustaöu!“ sagði hún og lagði viö eyrun.
Hænni heyröist rétt. Hún haföi glöggvaö
hófadyninn fyrri en eg; en nú heyrði eg hann í
fjarska.
,,Nú heyri eg það, “ sagöi eg. ,,í hvaöa
átt er það?“
Hún skalf á beinunum og hélt sér í mig.
,,Það er í þessari átt, “ sagöi hún og benti
í áttina sem eg kom úr.
Eg hlustaði aítur og sannfæröist um, aö
henni heyröist rétt.
,,Gott!“ hrópaöi.eg. ,,Þaö er vafalaust
Praga. Hann kemur á eftir mér. “
,,Praga! Ulmenniö sem drap hann bróöur
nfínn! Æ, Hans, það er þá satt, að þú sért í
bandalagi við þann óttalega mann. Eg fékst
ekki til aö trúa því þegar þeir sögðu mér þaö. “
Og hún færði sig frá mér ogstóö álengdar, skjálf-
andi.
En þaö var ekki nema snöggvgist. Áöur en
eg fékk tíma til aö svara henni kom hún aftur til
mín og hélt í mig og sagöi mefr ákaía: