Lögberg - 22.09.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. SEPT. 1904.
5
ELDID VID GAS
Ef gasleiðsla er om gðtuna yðar leið-
ir félagið pipurnar að götu línunni
ókej-pis Tengir gaspipur við eldastór
8em keyptar hafa verið að þvi 4n
þess að setja nokkuð fyrir verkið.
GAS RANGE
ódýrar, hreinlegar, ætíð til reiðu.
A’lar tegundir, $8.00 og þar yfir, j
E » !ð og skoðið þ*r,
The ViTuiipeg Etectric Slreet Eailway C«.
•ifc aildin
215 POKB AVENOK
Hvaða meining er í
Prentsmiðja
Gísla Jónssonar,
656 Young st.
því aö vera a6 kaupa óbrent kaffi og skaCast
um eitt pund á hverjum fimm, meö því aö
brenna þaB heima og stundum jafnvel meira?
Þar viB bætist þessi leiBi kaffibrenslureykur
og óþarfa umstang. Pioneer Kaffi er brent
í sérstökum vélum og miklu betua brent en
þú getur gert heima, og verBur bragBbetra.
Þaö hefir enga tímatöf í för meB sér og er
laust viB allan óhroöa. Biö þú kaugmann-
inn urn Pioneer Kaffi — þaB er betra en
cbrent kaffi. Selji hann þaö ekki, skrifiö
Blue R/bbon M’f'g Co., Winnipeg.
WUiiUUilUMIUUUU^UUWUiiUmUUUUiUiUUUlUiUiUR
fRUDLQFFGREIFl]
Hann las bréfiö viö tunglsljósiö, og stóöum
viB þegjaridi á meöan.
..Þér eigiB aö afhenda mér ávísun til um-
boösmannH vöar, “ sagöi hann og braut bréfiö
sar.ian.
,.Svo krefst eg skýringar á viBtökum þeim
og meöferB sem mér mætti á heiinili yðar og, aB
því er mér skilst, samkvæmt boSi yöar, “ svar-
aöi eg haröneskjulega.
, ,Alt slíkt er þægilegast ’ eftir aB heim er
komiB. Starfi mínu hér er lokiB, og eg verS
tafarlaust aö sinna Marx hertoga, •• sagöi hann.
,,Nauheim greifi veröur einnig aö gera mér grein
íyrir athæfi sínu. Okkur er bezt aö leggja tafar-
laust á staö heim, prinz. “
Praga sýndi, aö hann var þessu mótfallinn,
en Nauheim samþykti það feginsamlega.
, ,Eg hefi athugasemdir viö þetta að gera, “
sagði Korsíkumaðurinn. ,,Eg hefi handsamað
ref þennan og langar alls ekki til þess að láta
hann ganga úr greipum piér. Prinz, þér munið
eftir samningum okkar?“
,, Eg skal ábyrgjast að greifinn ekki sleppi, ‘ ‘
sagöi Gessler majór.
,,Getur verið, “ sagði Praga í styttingi, ,,en
þér sýnist hafa eitthvert lag á því aö láta fanga
yðar sleppa. Væri eg í yðar sporum, prinz, þá
múndi eg ekki hætta mér inn í hús hans aftur.
Þar geta veriö meiri svik á seiði. “
,,í>etta eru Ijót orð, “ sagði majórinn reiðu-
lega.
,,Þau lýsa ljótum sannleika, majór, “ svar-
aði Praga meö léttúð og ypti öxlum ,,Eg hefi
enga ástæðu til að haga oröum eftir því sem eyru
yðar kitlar. Falli yður þauekki"—oghann baö-
aði höndunum út í loftið— ,,þá get eg ekki að
því gert. “
,,Eg þarf ekki að taka það fram vona eg,
þrinz Gramberg, “ sagði liðsforinginn og vék sér
aö mér, ,,að þegar eg er heima, þá er yöur og
Minnu kántessu alls engin hætta búin í húsinu. “
,,Efist eg um þaö, þá hafið þér gjörðum yð-
ar eigin mar.na um að kenna, “ svaraði eg kulda-
lega.
,,Þaö er auðvelt aö útskýra. Þegar Minna
kántessa var numin burt af völdum þessa“—
hann ætlaði aö segja herra, en hætti við það og
sagði—..þessa greifa, þá óttaðist eg, að eitthvert
nýtt sainsæri væri á ferðum, og bauð því að láta
yður ekki úr húsinu fara fyr en eg kæmi heim
aftur úr leitinni. Iiafi menn mfnir á nokkurn
hátt gert meira en fyrir þá var lagt—eg sagöi
þeim í mesta flýti fyrir um það, hvað gera skyldi
—þá bið eg auðmjúklega fyrirgefningar. En að
minsta kosti getur kántessan um þaö borið, hvort
ekki var áherzla á þaö lögð að láta fara vel um
hana í öllum skilningi. “
,,Auðvitaö ber eg fult traust til majórsins, “
sagði Minna.
,, Vilt þú þá fara heim með honum?“ spurði
eg.
,,Já, ef hann lofar því, að við fáum aö fara
þaðan aftur. En heldur vildi eg fara beina leið
til Gramberg. “
,,Eg lofa því og legg drengskap minn við, “
sagöi majórinn.
Eg áleit betra að fara ekki tii Gramberg fyr
en eg fengi tóm til að segja Minnu frá öllum
málavöxtum, og svo haföi eg aðra áætlun í huga.
En á meðan við vorum sokkin niður í sam-
tal þetta, hafði Nauheim stolist þangaö sem Praga
batt hestana, án þess við tækjum eftir því. Hann
skar á taumana í snatri, stökk á bak hesti sínum
og reið á harða-stökki niður eftir veginum.
Praga hijóp ragnandi að hesti sínum, stökk
í hnakkinn og veitti flóttamanninum eftirför.
Majórinn skipaði fylgdarmanni sínum að fara
líka, og viö þrjú stóöuin þarna og horfðuin á eft-
ir hinum þremur með alllöngu millibili þveitast
niður eftir brekkunni, eftir marflötum veginum
þegar niður kom og upp eftir langri brekku hinu-
megin sléttunnar.
Praga var betri reiðmaður og hefir auk þess
verið betur ríöandi, því við sáum óðum draga
saman með honum og greifanum, og þegar kom-
iB var efst í brekkuna hinumegin sléttunnar,
heyrBum við tvö skambyssuskot með litlu milli-
bili.
Litlu síðar hurfu þeir úr augsýn, og við urð-
um að geta okkur þess til hver endalokin mundu
verða.
,,Er ekki bezt fyrir ykkur aB leggja á staB
til hússins?“ spurði majórinn. ,,Eg ætla aB
ríða til baka og sjá leikslokin. ÞaB líturskugga-
lega út. Eg næ ykkur aB líkindum bráBum aft-
ur, “ og aB svo mæltu lagBi hann á staB meB
hraðri ferð á eftir hinum þremur; og uröum viö
Minna því einsömul þarna í annaB sinn.
XXV. KAPITULI.
,,Eg er ekki PRINZINN. “
,,Eg held það sé bezt fyrir okkur að leggja á
stað heim til hússins, “ sagði eg við Minnu.
,.Hesturinn minn er hér skamt frá, og þú getur
riöið, en eg teymt. Þú hlýtur aö vera uppgefin. “
,,Eg skal geræ hvað sem þú álítur bezt. Eg
held það sé óhætt að treysta Gessler majór. “
,, Já, eg held það nú. Eg hefi afhent hon-
um skipun frá þeim, sem hann vinnur fyrir, um
að halda þér ekki Iengur. “
,,Hvernig vissir þú hvar eg var?“ spurði
hún. ,,Mig langar svo til að vita um alt þetta. “
,,Þér er betra að hvílast fyrst. Það er frá
mörgu aö segja og úr vöndu aö ráöa. Við skul-
um leggja á stað. “
Eg gekk á undan þangaö sem eghafði bund-
ið hestinn, og þegar eg var búinn að leysa hann,
teymdi eg hann lausan dálítinn spöl til þess að
vita, hvort hann væri haltur eftir byltuna og fær
um aö bera stúlkuna. Hann sýndist vera búinn
að ná sér eftir hvíldina, svo eg lét Minnu á bak,
hélt sjálfur í tauminn og lagði á stað.
,, A leiðinni getur þú sagt mér hvað á daga
þína hefir drifið síöan á dansinum, “ sagði eg.
,,Það hefir verið óttalegt, en aö segja frá
því er enginn vandi. í þrengslunum á dansin-
um varð eg viöskila við Krugen kaftein, og ein-
hver, búinn eins og hann, sagði, að bezt væri að
draga sig snöggvast út úr mannþrönginni; og þeg-
ar við vorum komin afsíðis, þá sagði hann mér,
að þú vildir láta mig bíða í fordyrinu, en ekki í
danshöllinni. Mig grunaði ekkert og fór auðvit-
að með honum, og svo þyrptist fólk utan ummig
og einhver sagði, að hann heföi illar fréttir að
segja mér—að þú heföir orðið íyrir slysi og værir
mikiö meiddur og vildir að eg kæmi undir eins
til’þím Eg hikaði ekki við að fara þegar eg
heyrði þetta, og þannig gekk eg í snöruna. Þú
fellir ekki verö á mér fyrir það?“
,,Felli verð á þér fyrir umhyggjusemi þfna?
spuröi eg og leit brosandi í andlit hennar. ,,En
það var níöingslegt bragð. Varstu ekki búin að
sjá mig í höllinni?* ‘
,,Jú, auðvitaö, og þaö sagði eg þeim. En
þeir sögöu, aö þetta hefði aö borið fyrir fáum
mínútum, og að þú heföir verið borinn inn til
læknis og þar biðir þú mín. Þeir sögöu, aö þú
mundir ef til vill deyja, og þá varð mér svo ant
um að komast til þín, að eg heföi farið með þeim
hvert á land sem var. “
Hún þagnaði við, en í þetta sinn þorði eg
ekki að líta við.
,,Þannig, “ tók hún aftur til máls, ,,tældu
þeir mig út í vagninn, og eftir það var eg auð-
vitað á valdi þeirra. Þeir fluttu mig í eitthvert
hús í Munchen, sem virtist vera fult af vopnuö-
um mönnum. Mér til undrunar var Gratz frænki
mín þar fyrir og sagði hún mér, að María hefði
svikið okkur og við værum þarna í gildru. Fyrst
þótti mér að víssu leyti vænt um, því þá vissi eg
að þú heföir ekki meitt þig; er. svo varö eg ótta-
lega reið, því hún fór að segja mér alls konar
Ijótarsögur um þig. Eg skal segja þér þær ein-
hvern tíma síðar. Og þegar mér rann reiöin, þá
varð eg því nær yfirbuguð af sorg og hræöslu; þvf
að meö'því þeiin var kunnugt um öll áform okk-
ar, þá var eg svo óttalega hrædd um þig og- aö
trúgirni mín-mundi stofna þér í einhverja hættu.
Það var óttaleg tilhugsun, “ og hún stundi.
, ,Og hvernig fór svo?“ spurði eg, því eg
vildi láta hana segja sögu sína alla áöur en eg
byrjaði á minni.
„Snemma morguns geröi Gessler majór
okkur boð um aö búast til ferðar, og þá datt okk-
ur í hug að skrifa þér. Mér hefði ekki dottið í
hug að reyna að koma bréfi til þín, en Gratz
frænka kom upp meö það og sagðist treysta sér
aö koma því til þín. ÞaB stóö þá ekki á inér að
skrifa; en ekki veit eg hvað eg skrifaði—og vissi
þaB varla þá—, það hlýtur aö hafa litið út eins
og óskiljanlegt neyðarkvein—í rauninni var það
ekkert annaB. “
,,Hvernig vissir þú, aö þið áttúö aö fara til
Landsbergs? Bréf þitt hefir gert mér það ó-
skiljanlegt hvernig á því stendur að frænka þín
talar um mig eins og hún gerir. “
,,Eg get aB líkindum gert þér þaö skiljan-
legt. Hún vissi um Landsberg—það leit út fyrir,
aB hún vissi alt; og eftir því sem eg hefi heyrt í
kveld þá hafa veriö leynileg samtök milli hennar
og Nauheim^. Tilgangur hans var, eins og mér
nú er kunnugt, að láta þig hafa hugmynd um,
hvar okkar væri að leita, svo hann gæti leitt þig
í einhverja gildru, í tilgangi, sem mig hryllir við
að hugsa urn. En eitthvað kom fyrir sem koll-
varpaöi áformi hans. “
,,Eg veit hvað það var. Gessler msjór hefir
iíklega sagt honum, að eg væri á leiðinni til
Landsbergs beina leiB frá Heckscher barún, og
bréf barúnsins rnundi á einhvern hátt snerta
hann. “
, ,Getur verið. Hann kom að minsta kosti
til okkar meö miklu æði og sagðist hafa komist á
snoöir um samsæri til að ráða mig af dögum, og
að hann hefði fengið boð frá þér um að leggja
tafarlaust á stað með okkur og hitta þig á vissum
staö Senr hann nefndi; eg man ekki nafniö. í
fyrstu trúði eg honum ekki; en þegar hann sagði
mér, aö allur ágreiningur ætti að falla niður og
almennar sættir ættu að komast á, og það ilt,
sem um þig hefði veriö sagt, væri alt ósannur
þvættingur, og þegar svo frænka mín-tók í sama
strenginn, þá lét eg undan. Við komumst leyni-
lega á stað, og eg varð í sannleika feginn aö
sleppa. Það lítur út fyrir aö allir séu. á sanía
máli utn það, að nafn þitt muni hafa meiri áhrif
á mig en nokkuö annað, “ sagði hún blíölega.
,,Það hefir sannarlega leitt þig út í nógar
hættur, ‘ ‘ svaraði eg.
,,En það leiöir mig líka úr hættunum aftur.
Þú ert þegar búinn aö því, og mér er nú sama á
hverju gengur. Það er gott að treysta einhverj-
um—og, bezt af öllu, að vera hjá honum. “ Htin
þagnaði við og dró andann rólega og sagði síðan:
,,En hvers vegna segir þú ekkert? Eg hefi þó
ekki farið rangt að?“
Hvaö gat eg sagt henni, ef eg tæki til máls,
annað en það, að traust hennar á mér væri lífi
mínu meira virði en nokkuö annaö; og að heyra
það af vörum hennar herti á æðaslættinum í lík-
ama mínum af brennandi ást til hennar? En
þetta mátti eg ekki segja henni fyr en hún hafði
heyrt sögd mína; og þess vegna herti eg einungis
á takinu um tauinana og þrammaði áfram í tungls-
ljósinu, og varöist aö iíta til baka af ótta fyrir
því, að fegurö hennar og meövitundin um traust-
iö. sem hún bar til mín, kynni aö slíta síðasta
þáttinn sem hélt tilfinningum mínum í skefjum.
,,Nei, þú hefir ekkert rangt aðhafst, Minna;
en haltu áfram sögunni. “
Hún hikaði sig allra snöggvast og tók síðan
til máls:
,,f vagninum í kveld kom sannleikurinn í
ljós. Gratz frænka mín og Nauheim jöguðust,
og af fruntaskap og illmannlegu hirðuleysi fleipr-
aði hann því út úr sér, aö viö værum að flýja frá
þér, en ekki til þín, og hann vari að flytja mig í
burtu til þess aö gifrast mér. í hinni stjórnlausu
reiði sinni við þig bar hann á þig alls konar
vamrnir og skammir, vitandi hvað eg þoldi það
illa. Hann er inesta afhrak. “
,,Ef til vill hefir haun nú fengið makleg
málagjöld, “ sagöi eg, og svo varð löng þögn.
,,Langar þig nú ekki til aö heyra meira?“
spurði hún blíölega, eins og henni væri ant um
að fá mig til að tala við sig; og þegar eg sagði
henni, aö eg biði þess óþreyjufullur að heyra alt
þá hélt hún áfram sögunni: ,,Eg áleit bezt að
segja ekkert, en eg ásetti mér að reyna að sleppa
og flýja á náðir hvaða manns sem væri heldur
en að vera með þeim. Mest hugsaði eg um aö
reyna að komast til Landsberg, aftur; og eg sat
eins og sinnulaus af sorg, og beið þess, að m. r
gæfist eitthvert tækifæri. Loks kom það í bæ
þar sern hestaskifti voru höfð og hann fór niðtr
úr vagninum. Það stóö á einhverju og hann
gekk inn í húsiB. Gratz frænka var hálfdauö a{
þreytu og haföi hallast afturábak í vagninum c g
sofnaB. Eg opnaði vagninn mín megin með
hægB, laumaðist út án þess að vekja hana og
hljóp í dauöans ofboði út f myrkrið. Mín var
auðvitaB því nær undir eins saknað, og eg heföi
ekki sloppið nerna fyrir flutningsvagn sem stóð
skamt þaöan. Enginn maður var í vagninum,
en eg stökk upp f hann og gróf mig í heyi og
pokum, sem í honum var. Þarna lá eg lengi og
hevrði köllin og hávaðann til þeirra, sem mfn
! leituðu; en engum datt í hug aö leita í vagnin-
um. Loks kom maöurinn, sem vagninn átti, og
lagöi á staB fót fyrir fót. Eg lofaöi honum að
fara nokkurar mílur áður en eg reis upp, honum
til undrunar, og bauö honum peninga til þess að
flytja mig í áttina til Landsbergs. “
,.Vesaífngs Minna! Hvaö þú hefir mátt
líða. “
,,Eg fann ekkert til þess, því að nú var eg
laus viö Nauheim. Vagnmaðurinn var góður
drengur, og þó eg ekki vissi það þá vorum viö á
leið hingað, og hann lét mig fara úr vagninum
svosem eina mílu héðan, þar sem vegirnir skift-
ust. Eg hélt þá áfram gangandi og varö hrædd
á ný, en í þetta sinn—við þig; og svo varð eg ó-
hult, ó, svo óhult aftur. “
,,Þér fórst aödáanlega!“ sagði eg hlýlega;
því aö hún hafði sýnt hrósveröan kjark og úr-
ræði. Og nú gekk eg þegjandi áfram og velti
.fyrir mér hvernig bezt væri aö byrja á játning
minni.
,,Heyrir þú nokkurn koma?“ spurði hún.
Eg stöðvaði hestinn óðara og hlustaði, og
þegar eg leit viö sá eg, aö hún var brosandi.
,,Eg heyri ekkert, “ sagði eg; ,,heyrir þú
nokkuB?“
,,Nei. Eg bjóst ekki viö því. Eg—“ Hún
þagnaði.
,,Þú hvað?“
>,Eg hefi ekkert séð síðustu tvær mílurnar,
aö eg held, nema hnakka- n á þér. Og mér datt
í hug, að ef til vill þyrfti hesturinn aö hvíla sig. “
Eg þóttist vita viö hvað hún ætti.
,,Þaö má vera auma skepnan sem þreytist
af að bera slíka byrði, “ sagði eg brosandi. ,,En
Ieiöin er hálfnuð, að eg held. Þú átt nú ekki
langa ferö eftir. Ertu ekki þreytt?“
Eg stóð fast hjá hestinum, og hún horföi
þegjandi niður á andlit mitt um stund. Loks
sagöi hún:
,,Eg var að hugsa—frændi. “
Af þögninni á undan áíðasta orðinu og á-
herzlunni, sem hún lagði á það, dró eg ályktun,
sem ekki lá í sjálfum orðunum.
,,Eg held eg viti um hvað þú varst aö
hugsa, “ sagöi eg.
,,Hvaö var það þá?“
,,Þú varst að hugsa um, hvort það væri rétt
af þér eða ekki að kalla mig frænda þinn. “
• ,Eg trúi ekki því, sem þeir sögöu mér, “
svaraöi hún óðara, því eg haföi getið rétt til um
hugsun hennar.
,,Hvað sögðu þeir þér? Nei; eg ætla ekki
heldur að spyrja að því. Eg ætla að segja fr.vilj-
uglega írá öllu. “
Snöggvast þagnaði eg, og alt í eiuu fanst
mér hreint og skært tunglsljósiö sem svo dýrð-
legri birtu sló á alt, fylla mig hrolli og kvíða.
Hesturinn varð órólegur og krafsaði meðt
framfótunum. Eg strauk hálsinn á honum tif'
þess aö stilla hann og studdi síöan hendinni á
makkann.
,,Jæja?“ Spurning þessi var borin fram L
mildum og þýöum róm.
,,Þaö er erfitt aö segja þaö, s\araði ég f
lágum og fremur veikluðum málrórn.
,,Mér? Ertu hræddur við mig?“ 0g egfann
að hún lagði hendina á hönd mér.
,,Það er erfitt aö segja orð, sem geta aðskil-
ið okkur—en eg hefi gabbað þig. Eg er ekki
frændi þinn. Eg er ekki prinzinn. “