Lögberg - 07.12.1905, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 7. DESEMBER 1905.
► W*' s VÍKAMYÍ NAN
0 V 1 IVillVl I Lvliiili Skáldsaga eftir
ARTHUR W. AIARCHMONT.

XXIII. KAPITUU.
Endalok svikarans.
\
Viðburöina bar svo bráðan aö, hvern af öörnm,
Jiesa fáu klukkutima frá þvi kunnugt varð um hvarf
Ednu, að eg hafði engan tíma haft til þess að hugsa'
mér neina ákveðna aðferð að leita hennar.
Marabúk pasja hafði sagt mér nóg til l>ess að
sannfæra tnig urh það, að hvað sem henni hafði niætt
var á hans vitund, og hugkvæmdist tnér því fyrst að
finna hann og reyna að neyða hann til sagna.
En á leiðinni til hans komu ýmsar ibrar getgát-
ur upp í huga mér sem gerðu mig áhyggjufullan og
efablandinn. t>að var í nákvæmu samræmi við það,
sem eg visssi um Stefán greifa, að hann væri eitthvað
við þetta riðinn meö svikum sínum. Ilann var
nægilega ófyrirléytinn til þess að hafa bæði hugsið
aðferöina til þess að nema hana á burtu og haft á
hendi framkvæmdirnar; hann gat fengið nóga óf.i-
irleitna menn sér til hjálpar við hvað sem var, vegua
þess hann gat gengið að því vísu, aö við munduni
grciöa ríhegt lausnargjald fyrir liana; og þess ko.iar
verzlun mundi vera honum að skapi.
Hann haföi verið nógu ósvífinn til þess að biðja
hennar; og það hafði verið gert að samningi, að
hann fengi hana fyrir hjálp hans við samsærið.
Vitaskuld hafði Marabúk gert litiö úr slíku loforði
og hæðst að því og talað um Stefán eins og hund;
en það sannaði ekkert. Hann gat eins fyrir því ætl-
að Stcfáni Ednu, eðíi ef hann ekki ætlaði honttm j
hana, l>á gat Stefán hafa komist á snoöir um það og
með svikum sínum liaft liana á burtu á laun viö
Marabúk j>asja.
Stefán hafði éinkeftnilegt lag á því að snuöra
upp kyndarmál, og hafði hann oft og einatt gert mig
íorviða á því, hvað kunnugt honum var um margt,
scm lágt átti að fara; og hefði hann komist að l>v5,
að Marabúk sæti á svikráðum við sig, þá mundi hon-
um hafa verið það hið mesta ynrli, að leika' á hann
með því að ræna Ednu.
Hugsanir þessar gerðu mig ósegjanlega óróleg-
an og jafnframt svo graman, að eg heitstrengdi, aö
það skyldi kosta illmenni þessi lífið ef þeir hefðu
beitt svikum sinum við Ednu. Eg efaðíst alls ekki
um það, að til annars hvors þeirra hlyti eg að snúa
ínér til þess aö fá upplýsingar uni hana; en væri
Stefán hinn seki, þá þóttist eg viss tun að liann lieföi
sig eins langt á burtu og unt væri frá fjandmönnum
sínum í höfuðstaðnum. I>antiig mátti við öllu hinn
versta búast áöur en eg fyndi liann; en við Marabúk
gat eg þó að öllum likíndum tafarlaust átt.
Svo niðursokkinn var eg í að velta þessti fyrir
mér, að eg gaf því lítinn gaum sem umhverfis mig
gerðist; en eftir því tók eg 1k’>, að verið var af kappi
að reka fólki«ð af götunuin. Lögregluliðið var á
ferðinni að reka f<’>lkið heiin til sín og inn; og á aðal-
götumttn voru flokkar hermanna hér og þar á verði.
Sýtidi þctta þaö, að vezirinn hafði bmgðið tafarlaust
við eftir saintal okkar og reynt styrkleika stjórnar-
tnnar með því að láta klefja niðttr uppnámið á göt-
ununi.
I>egar við náiguöumút lieimili Marabúks pasja,
kallaðii eg flokksforingjann til mín og sagði homtm,
hvað liann ætti að gera. Hann átti að slá hring um
húsið og sjá um að enginn slyppi á burtu þaðan, og
sjálíur átti hann að koma inn með mér við tólfta
inann. Yrði okkur vcitt nokkur mótspyrna, scm eg
reyndar ekki bjóst við, þá átti hann að beita öllu
nauðsynlegu valdi. Enginn átti úr húsinti að ganga,
og öllum þeim, sem ifin kynnu ^ð koma, átti eintiig
að halda þar inni. Alt átti að gerast mcð hægð, og
enginn átti að komast inn á undan okktir til að gera
Marabúk aðvart.
Alt gekk þetta liðlega og enginn varnaði okkttr
inngöngu. llúsið stóð meira að segja opið, og menn
okkar undu sér snögglega inn með byssur í höndtun
og hótuðu dauðhræddum þjónum að skjóta hvern
þann, sem hreyfði sig eða léti til sín heyra. Nokkura
nienn lét eg gæta þjónanna, en fjé>ra tók eg með mér
upp á loft og lét þá bíða þar sem þeir gætu heyrt til
mín ef eg kallaði, og einsamall gek keg inn i prh’at-
stofu Marabúks.
Eg gat farið býsna-nærri ttm hvernig á stæði
fyrír honttm. Að öllum líkindum beið híyin þess að
fá fréttir uin það, að búið væri að koma soldáninunt
fvrir á óhultum stað ; og með Iam hann hafði manna
mest átt þátt i því að sá samsærissæðintt, þá bjóst
hann við á hverri stundu að verða kallaður til l>ess að
veita uppskerttnni móttöku fýrir sig og vildustu vini
sína.
I>annig gat eg lesið út úr svip hans eftirvænting-
ttna, sein breytist snögglega í reiði þegar hann sá
mig vaða óboðinn inn til sín. Harin hrökk ttpp úr
stólnum, starði allra snöggvast á ntig og brosti' síðan
með hæðniskttlda; og fyrstu orðrn ltans báru þess
vott. að enginn hafði átt það á hættu aö segja hon-
um, að eg ltefði slopppið.
„Þú ert að villast, Mr. Örmesby. Þetta er ekki
herbergi1 þitt,“ sagði hann kuldalega.
„Þér skjátlast, pasja. Það crtt nú liðnir nokk-
urir klukkutímar síöan eg var gestur þinn, og á þeim
klukkutímum hefir margt gerst.“ Efasemd, reiði,
tortrygni, ótti og hatur kom alt fram i augnaráði
hans, en hann stiiti sig aðdáanlega og sló frá sér
hendinni brosandi um leið og liann scttist niður aftur
við borðið.
„Eg er alt of önnum kafinn við þýðingarmikil
mál til þess að sitja á tali við jafnvel eins tignati gest
og þú ert."
„Þú heldur fram sama misskilningnunn. Eg er
nú ekki hér i varöhal(li.“ Eg gat ekki stilt mig um
að skemta mér með því að erta hann .
,,Á eg að láta vinnumennina sækja þig í annað
sinn?“ spurði liann önugur.
„Það er betra fvrir þig að heyra fyrst fréttjmar
—Þ)ví 1 >að eru einmitt fréttirnar sem þú bíður eftir
og átt von á.“
„Hvað áttu viö?“ spurði hann nteö liæðnisglotti.
„Fréttir—frá Gullhorni, pasja,“ sagði eg með
hægð og gætti' þess nákvæmlega hver áhrif orð mín
hefðu. En hann ypti einungis öxlum og setti upp
fyrirlitningarsvip.
„Þér lætur það vel aö tala á huldu,maöur minn.“
„Viitu gera svo vel að ávarpa mig með tignar-
náfni mínu?“ sagði eg.
„Tignarnafni'?" sagði hann og rak ripp fyrirlitn-
ingarhlátur. „Ilvað cr það, má cg spyrja.''"
„Eg er Ormesby i>asja; hans hátign soldáninum
hefir þóknast að sæma ntig nafnbót þeirri og upphefð
íyrir að hjálpa til aö bjarga hointm út á Gttllhorni i
nótt.“
Af öllum msetti' reyttdi hann aö gugna ekki óg
halda við hæönisglottiuu á andliti sínu, en honum
tókst það ekki. Til sliks hafði hann jafnvel ekki
nægan viljakraft. Hann varð niðurlútur, starði niður
á skrifborðið sitt og krepti hnefana utan um stól-
brúðirnar; smátt og smátt færðist roðinn úr an^liti
hans og það varð öskugrátt, og honum varð þungt
um andardráttinn. Tvisvar eða þrisvar reyndi hann
að renna niðtir munnvatni sínti, en gat þaö ekki, og
varir hans urðiK.þurrar og bláar. Hræðileg ttmskifti
á öðrttm eins herra geös síns—umskifti. sem sýtidu,
að ltann las dauðadóm sinn út úr orðum ínínum ef
þatt reyndust söttn, og verra en dauðadónt: sntáu,
fyrirlitning, eyðtleggútg.
Þegar hann loks fékk nóg vald yfir sér til að líta
upp, þá var andlit hans horað og innfallið eins og
hann á þessum fáu augnablikum hefði gengið í gegn
unt tíu ára beiskar þjáningar; og þegar hann loks tók
til máls, þá var málréimurinn dimmur og rárnttr.
„Hvers vegna kemur þú til aö segja ntér þetta ?‘
„Það er í engtt vináttu skyni, eins og þú getur
ímyndaö þér; heldur er það vegna þess, að nú ert
þ’ú á mínti valdi í staö þess, að eg var áðttr á þíntt
valdi. Hús þitt er umkringt af hirðliði hans luátign-
ar; þjónar þínir eru ttndir gæzltt likðsins, og hérna
frammi í gangintun bíða ntenn, sem, ef eg kalla til
þeirra, koma inn hingað og varpa þér í fangelsi, þar
sem þú verður látinn bíða hegningar þeirrar, sem við
háðir vittint að þú hcfir ttnniö til.“
„Þetta er ekki satt,“ sagði hann og gerði mikla
tilraun til að ná sér. ,
„Reyndu á það. Reyndu að kalla þjóna þína;
nei. farðu sjálfur og sjáðtt."
Hann fór að ráðttnt ntínum og hringdi borð-
klukktmni, og svo biðtim við þess þegjandi, að sjá
hver áhrif það hefði. Þegar enginn . gegndi, þá
hritigdi hann í annað sinu, Itærra eu áður; og þá
ruddust herniennirnir fjórir inn, því þeir héldu, að eg
hefði liringt og þyrftí þeirra með.
„Vildir þtt finna okktir. eksellensa?“ spttrði einn
þeirra mig.
„Nei; vcrið þið kvrrir á ykkar stað,“ svaraði eg
þeir fóru.
„Ef til vill ert þú nú ánægður?" sagöi eg, og var
útlit hans mér fullnægjandi svar þótt ltann ekki hefði
eifihverju stunið ttpp til samþyktar, sem ómögulcgt
var að skilja.
Þá varð löng þögn, og sat ltann á meöan hreyf-
ingarlaus eins og myndastytta liklega viö að fata yfir
allan svikavefinn með sjálfum sér og vita hvort hann
hvergi fyndi óslitinn þráð sér til hjálpar. Alt í etnu
var eins og honum hefði kotnið ráð i hug, og ltann I
leit upp og spuröi:
„Hvers vegna býður þú þeini ekk? að takaunig
höndunt eins og þú sagðist geta?“ og virtist mér mál-
rómur hans bera vott ttm einhverja nýja von.
„Eg er hér fremur í mínttnt eigin erindagjörð-'
um en sem fulltrúi hans hátignar. Fyrir glæpi þína
gegn soldáninum her þér að tnæta frainmi fyrir hon-
utn; en frammi fyri tnér fyrir það, sem þú hefir mér
rangt gert.“
Hann hlýddi á orð mín meö gaumgæfni eins og
hann vonaðist eftir einhverju sem gæti gefið honiun
vonarneista. Hann var nti óðunt að hrista af sér á-
hrifin af því sem eg sagði honttm fyrst, eða ef til vill
hefir hann, eins og atisturlanda forlagatrúarmönnum
er tamt, gert sér ástandið að góðtt og huggað sig við
það, aö enginn mætti sköpum renna. Hvað sem því
hefir valdið, þá fór hann nú að verða rólegur og
htigsa málin meö sinni eðlilegtt slægð. Og langt var
frá þvi, að eg gæti farið nærri ttm það, hvaö hann
ætlaði sér.
„Finst þér þú fara sanngjarnlega aö við mig?“
spttrði hann. „Líf þitt var í hendi mér fyrir fáttm
klukkutímum síðan; notaði eg mér það?“
„Eg hefi enga hugmynd unt, hvað þú hafðir í
hyggjtt að gera.“
„Er það sanngjarnt svar? Eg hefði getað tekið
þig af lífi án þess nokkur einasta sál á Tyrklandi
hefði nokkurn tíma um það vitaö. Þ vert á móti refs-
aði eg þjónum mínum harðlega þegar þeir móðguðtt
þig. Það mátti svo heita, að eg léti þig ganga laus-
an, vegna þess eg gerði mér von uin, að þtí nmndir
taka tignarstöðu þeirrt, setn cg battð þér; og nú ferst
þér svona, af þvi eg var meinlaus og góðgjarn ntóf-
stöðumaður þinn. Jæja, þú hefir ttnniö, og eg ltefi
tapað—gerðtt hvað sent þér sýnist.“
„Meinleysi þitt og góðgirni kom fram í því að
reyna að múta tuér til þess að svíkja vin minn, og
þegar eg neitaði því boði þínu, þá hneptir þú ntig í
fangelsi á rneðan þú varst að koma ráðabruggi þíriu
frarn og stela systur þessa vinar míns.“ Hann hrökk
við þcgar eg sagði þetta og skotraði til mín attgun-
um, tindrandi og slægttm eins og í hreysiketti.
„Svo þ a ð er ranglæti mitt gagnvárt þér per-
sónulega," sagði hann meö hægð . „Það er hennar
vcgna, sem þú leitar fyrst á rninn fttnd. l lún er góð-
ur kvenkostur—hver helzt sem maðttr hennar verður,
verði þar nokkttrn tíma ttm eiginmann að ræða."
Eg beit á vörina og dró þungt andann af reiði,
og eg ekki betttr séð enhann fagnaöi yfir þvi að
hafa sært mig.
„Eg kom hingað til þess að fá fréttir af henni,"
svaraði eg gremjulega.
„Eg hefði mátt vita það.“ I fann hallaði sér aft-
ttr á bak í stólnum og horfði á mig með gletni og for-
vitni og lét hrýrnar síga. „Þegar eg virði þig fvrir
mér, eksellensa,“ sagði hann hægt og hæðnislega og
tneð fyrirlitningu t rómnum, svipnttm og látbragöi,
„og hlýði á orð þín, eksellensa, og tek eftir hæð,
dýpt og brejild sálargáfna þinna, eksellensa, þá
skammast eg ntín og lítillækkast. Að hugsa sér ann-
að eins og það, að eg skttli verða að bera þá beisktt
læging að sjá ekki við öðru eins og þér.“
Náttúrlega hló eg að þessu. Mér stóö bókstat’-
lega á satna um á'lit hans á mér.
„Eg efast ekki ttm, að þú finnir til þ,ess,“ sagðj'
eg tneð léttúð. Hlátur minn og léttúð særði hann og
greip hanji því aftur til þess, sem hann vissi aö mér
kotn verst.
„Svo þú elskar þessa Bandaríkjastúlku, og mátt
ekléi til þess hugsa, að hún sé í faðmlögum við eih-
hvern annatt tnann? En með tímanum getttr svo far-
ið, að hún fái ást á honum, því að kvenfólk er kven-
fólk, og hann er þö að minsta kosti karhnaður!“
„Svo þú ætlar þá ekkert að segja mér?“ svaraði
eg einbeittur. „Þú veizt hvar MNs Grant er niðttr-
komin.“
„Eg veit ltvar kona sú er. sem einu sinni var
Miss Grant.“ Hann vissi vel hverttig hann átti að
særa mig.
„Og neitar að segja mér það? Svaraðu mér
fljótt því eg get ekki eitt tímanum svona. Og það
læt eg þig vita, að þú berð ábirgðina af því að neha
ntér.“
„Ilvað getur þú gert mér?“ Og þegar ltann leit
til mín, fanst mér aftur augnatillit ltans bera vott uhi
einhverja von.
„Eg læt umsvifalaust handtaka þig.“
„Og neiti eg ekki?“
„Gefir þú mér upplýsingar, sem verða til þess,
að eg finni Miss Grant. og hana hafi enga ógæfu
hent, og afhendir þú mér enn framttr Haidéc Patras,
þá mátt þú óáreittur fara þína leið mín vegna.“
„Haidée I’atras! Svo þú ert þá ekki jiasja til
einskis, eksellcnsa.“
„Þú getur hætt öllu spotti; það er ekki til neins
annars en espa mig.“
„Og hvað gerir það mér?“
„Séu konuruar báðar hér, eins og eg held, og
þú afhendir mér þær báðar, þá skal eg láta her-
mennina yfirgefa hújs þitt og sjá svo um, að þú get-
ir flúið.“ Mér sýndist dofna yfir honum við þessi
orð mfn.
„En séu þær nú ckki hér?“
„Er hvorug þeirra hér?“ Eg gat ekki varist að
láta heyra á mæli mínu, hvað órólegur eg var, og
hann tók eftir því og dró mig á svarinu.
„En séu þær nú ekki hér?“ sagði hann í annað
sinn.
„Segir þú mér, að þær ekki séu hér, þá læt eg
leita þeirra i kvennabúri þinu.“
„Vantrúarhundur! Það leyfir þú þér ekki!“
hrópaði hann bólginn af reiði. „Þú veizt vel, að þ»
l>orir ekki að gera slíkt. Þú þekkir lögin, og veizt,
að enginn maður, í hvaða stöðu sem hann er, leyfir
sér að stíga inn fyrir þröskuldinn á kvennabúri ann-
ars manns. Sýndu þíg í því að brjóta. lögin ef þú
þorir. og munu þá hermennirnir, sem þú reynir að
nota til þess að fótumtroða lög spámannsins, snúaSgt
gegn þér.“
„Svo þær eru þá þar inni eins og eg bjóst við?“*
„Þú lýgur, vantrúarhundurinn þinn,“ hrópaði
liann með óstjórnlegum reiðiofsa og glápti á mig eins
og vitstola maður.
Það stökk út í mig blóöið af 'smánaryrðum lians,
°g eS mátti a mér sitja að enda ekki samtalið og láta
hermennina taka hann.
,,\ ið skulujn sja ti1.“ svaraði eg stillilega. „Eg
sagðist ekki ætla mér að litilsvirða lög þau, sem mér
eru kunn, en eg sagðist láta leila i k.vennabúrinu ef á
þyrfti að halda. Eg ætla mér að vita vissu míýia.“
Hann var fljótur að átta sig á því, að hann hafði
verið of bráður á sér.
„Eg hljóp á mig, eksellensa, cg tek aftur þaö sem
eg sagöi.“
Eg gaf oröum hans engan gaum, heldur opnaði
stofuna og bauð ei'npm hermanninum að kalla flokks-
foringjann.
„Þú iðrast þess ef þú lætur þá taka niig,“ sagði
Marabúk í flýti og áhyggjufullur.
„Eg er ekki búin við þig enn þá,“ svaraðí eg; og
þegar Ilassin Bey kom inn sagði eg hontim, að eg
héldi, að þær, Edtia og Haidée, væru geymdar í
kvetinabúrinu og, að ,cg yrði að vita með vissu hvort
svo væri eða ekki. Hann benti inér á, að enginn ntað-
ur mætti ganga i»in þangað, svo eg las honum um-
boðsbréf soldánsins, sem hafði sérlega mikil áhrif á
hann, og bauð honum að ná æðsta geldingnum eða
einhverjum öðrtini og gæzlumanni kvennabúrsfns og
íá á þann hátt sannleikann að heyra—með pynding-
uin ef til þyrfti að taka, en sannleikann livað sem það
kostaði.
Af ásettu ráði lét eg Marabúk heyra skipun mína
og þegar flokksforútginn var aö ganga fram úr stof-
unni til að framkvæma hana, þá tók Marabúk í
strenginn eins og eg bjóst við og vonaði.
„Eg þoli ekki slíka sv'tvirðing,“ sagði ltann.
„Gríska konan er í kvennabúrlnu en Bandaríkja-
stúlkan ekki.“
„Sendti eftir henni,“ sagði eg kuldalega og battð
foringjanum að bíða eftir skilaboðum til þjóns eins,
sem Marabúk neftuli.
Mér þótti vænt ttni að hafa þó unnið einhvern
bug á lionunt, og beið þess með óþreyju að Haidée
kærni, því eg óttaðist, að hann hefði ekki Sagt mér
allan sannleikann.
„Væri Bandaríkjastúlkan hér þá mttndi eg af-
henda þér hana,“ sagði hann. „En hún er hér ekki,
æg sver það við legstaði feðra mfnna.“
Eg svaraði engu; en undir eíns og inn var kom-
ið með Haidée—veiklulega, föla og ósegjanlega sorg-
bitna — þá tók eg hana afsíðis og spurði’ hana á
enskti, livort hún ekkert vissi um Ednu.
„Eg veit ekkert um hana, Mr. Orntesby, annað
en það, að hún er hér ekki. Um það er eg fullviss.
Ertu kominn eftiv ntér? I gttðs bænum taktu mig á
burt héðan. Strið þetta er að gera út af við mig.“
„Já, þú getur farið héðan með mér;“ og svo lét
eg Hassim Bey fylgja henni út í vagninn, en sjálfur
vék eg mér að Marabúk á ný.
„Neitar þú enn þá að segja mér neitt? Eg ætla
mér ekki að spyrja þig oftar," sagði cg ógnandi.
„Segi eg þér alt, sem eg veit?"
„Þá skalt þú verða látinn laus undir eins og
Miss Grant er komin í hendur okkar heil á hófi.“
„Og þangað til?“
„Verður þú hér, og vörður um húsið.“
„Að hverjtt leyti er það betra en að láta hand-
taka sig?“
„Það kemur ntér ekki við.“
Allra snöggvast sat hann hugsandi, og svo leit út
fvrir aö liann liefði komist að ákveðinni niðurstöðu.
„Eg skal þá segja þér það,“ sagðf hann og horfði
i augtt ntér, og dauðlegt hatur brann úr augum hans.
„Hún er kona, eða hjákona hundspottsins hans Stef-
áns spæjara. Hann ltefir flúið með liana til fjalla og
nú er hann vafalaust búinn að —“ ,
„Þagnaðu,“ hrópaði eg. _ ... . „