Lögberg - 25.01.1906, Side 4

4
LOGBERG FIMTUDAGINN 25. JANÚAR 1906
pgberg
«r gefiS út hvern flmtudag af Tlie
Liögberg Prlntlng & Publlshlng Co.,
(löggllt), aS Cor. William Ave og
Nena 8t., Wtnnipeg, Man. — Kostar
»2.00 um áriS (á Islandi 6 kr.) —
Borgist fyrirfram. Elnstök nr. 5 cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Printing and Publlshing Co.
(Incorporated), at Cor.William Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
scription price »2.00 per year, pay-
able in advance. Single copieB 5 cts.
S. BJÖRNSSON, Edltor.
M. PAULSON, Bus. Manager.
Auglýsingar. — Smáauglýslngar I
eitt skifti 25 cent fyrir 1 þml.. A
stærri auglýsingum um lengri tima,
afsláttur eftir samningi.
Bústaðaskifti kaupenda veröur a8
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandi bústaö Jafnframt.
Utanáskrift til afgreiöslust. blaSs-
lns er:
The LöGBERG PRTG. & PUBL. Co.
p. O. Bo.t. 136, Winnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrift til ritstjðrans er:
Edltor Lögberg,
P. O. Box 136. Winnipeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á bla8i ógild nema hann
sé skuldlaus þegar hann segir upp.—
Ef kaupandi, sem er I skuld vi8
bla8i5. flytur vistferlum án þess a8
tilkynná heimilisskiftin, þá er þa8
fyrir dömstölunum álitin sýnileg
sönnun fyrir prettvtslegum tilgangi.
Manitoba fylkisþingið
Og
nokkur atriði úr ræðu Lagimo-
diere, þingmannsins fyrir
Le Verandrye.
Á þinginu liefir fátt gerst sögu-
legt enn s>em komið er. Nefndir
hafa verið kosnar eins og lög gera
ráð fyrir, og þingmenn tekið að
starfa í þeim.
Helztu frumvörp, sem Hggja
fyrir þinginu, eru: frumv. til laga
um hækkun skatta á járnbrautar-
félögum, frv. t. 1. um málþráða-
lagningu, frv. t. 1. um viðauka á
vínsölulögunum, þar sem meðal
annars að vínsalan sé takmörkuð
í Winnipegbæ og eigi að eins að
vera leyfð innan fyrstu eldmarka-
línunnar. Enn íremur frv. t. 1.
um breytingu á kosningalögun-
tim,, frv. t. 1. um liækkun launa
dómenda o. s. frv., og munum vér
síðar skýra frá byr þeim er þau fá
á þinginu.
Allharðorðir voru sumir liberal
þingmennirnir í garð fylkisstjórn-
arinnar út af ýmsum miður heppi-
legum aðgerðum hennar á fylkis-
málum, einkum Wm. Lagimodiere
þingmaður frá LaVerandrye. Tók
hann til athugunar aðferð Roblin-
stjórnarinnar viðvíkjandi flóa-
löndum fylkisins. Á liðnum síð-
ustu 19 árum kvað hann, á þeim
níu árum sem conservatívstjórnin
hefði setið að völdurn, hefðu
388,692 ekrur verið yfirfærðar til
fylkisins af sambandsstjórninni,
en á tíu árum Hberalstjórnarinnar
895,567 ekrur, eða nálega helm-
ingi stærra landflæmi, á jafnlöng-
um stjórnartíma.
Þetta kvað hann meðal annars
sýna, á hve veikum rökum árás-
irnar á sambandsstjórnina væru
og ósanngjarnar, út af því, að
hún væri óörlát við fylkið. En það
sem mestu skifti, og það sein sér-
staklega bæri að taka til athugun-
ar, væri stjórn og eftirlit þessa
yfirfærða Iands, eftir að það væri
lagt til fylkisins, því öllum fylkis-
búum hlyti að vera það áhugamál,
að fylkinu væri gert sem mest úr
eignum þess.. F.n hvað þessi lönd
snerti þá væri Iangt frá því, að
fylkisstjórnin hefði um það hirt.
Hún hefði selt mcgin þess lands
gróðabrallsmönnu. sem hefðu
látið lönd þau, t þeir keyptu,
standa ósnert og nriin, þangað
til bændur þeir, sr 1 grend við
þau bjuggu, hefðu með erfiði sínu
og bót á eigin hjá liggjandi lönd-
um, komið þessum gróðabralls-
landskikum í verð, þar eð þau
lágu t grend við þeirra lönd, sem
vrkt voru og í álit komin.
Þetta sýndi meðal annars, hve
ant fylkisstjórninni væri um hag
bændanna. — Enn fremur kvað
hann Roblin-stjómina hafa verið
alt of óprútna í sölu meiri hluta
þessa lands, og hún hefði ósjaldan
ekkert um það hugsað, að fá fult
verð fyrir löndin, enda hefSi hún
stundum verið bundin þar í báða
skó, því að oft hefðu það verið
góðkunningjar hennar, sem litið
hefðu löndin girndarauga, og hún
þá ekki verið að éta sig lengi sund
ur og saman um það, en slett í þá
bitanum fyrir lítið.
Sem dæmi þess nefndi hann
6,700 ekrur af landi, sem fylkis-
stjórnin hefði selt einum gæðing
sínum fyrir $2.40 ekruna, eða alls
fyrir $16,000. Land Þetta Hggur
í „township“ 17, „range“ 11.
Gæðingurinn mundi hafa lraft all
gott upp úr þessum kaupum við
stjórnina, því að hann hefði síðan
selt landið félagi einu, er ágirntist
það, en haldið þó eftir nokkrum
hundruðum ekra af bezta hluta
þess. — En í boðsriti því á land-
inu, setn þingmaðurinn hefði við
hendina, og sem beint væri bygt á
lýsingum af landinu, fengnum hjá
fylkisstjórninni, sem hann kvað og
vera mjög nærri sanni, þá væri
sá hluti landsins, sem kunninginn
seldi„ nú virtur til söluverðs á
$200,000. Þó að eigi væri enn
kunnugt um upphæðina, sem hann
fékk fyrir landið hjá félaginu, þá
sæi það hver skynberandi maður,
að fylkið hefði þarna verið svift
fleiri tugum þús.,sem fylkisstjórn-
inni hefði nú dottið í hug að gefa
einum kunningjanna.og synd væri
það að segja,að hún bæri eigi hag
þeirra fyrir brjósti, jafnvel þó
hún yrði að gera það á fylkisins
kostnað.
Annað dæmi tilfærði þingmaður-
inn, þar sem fylkisstjórnin hefði
selt William Mackenzie 250,000
ekrur á $1.56, en sem eftir allra
kunnugra manna máli væru marg-
falt meira virði.
Yfirleitt kvað hann stjórn ogeft-
irlit flóalanda fylkisins svo ábóta-
vant, að hann kvaðst álíta það
beinlínis ranglátt af sambands-
stjórninni, að yfirfæra nokkur
fleiri lönd til fylkisstjórnarinnar,
nema algerð breyting yrði gerð á
stjórn þeirra og eftirliti. Eins og
nú væri, þá seldi fylkisstjórnin
eftir því meira af þesum löndum
í hendur vina sinna og annarra
gróðabrallsmanna, sem hún fengi
meira af þeim úr að moða, en sú
sala leiddi eins og hann hefð áður
sýnt ýmist til að skaða bændurna,
ef þeir vildu kaupa hjáliggjandi
lönd, eða fylkið í heild sinni, þar
sem það yrði fyrir hallanum sem
af því leiddi að fá eigi fult fyrir
eignir sínar, er seldar væru.
Aftur á mo 1 f fylkisstjórnin
vildi breyta til (>g haga aðallega
sölunni þannig, >.6 löndin kæm-
ust í hendur nýbyggjara og bænda
og haldið væri þannig eitthvað í
áttina til þess að greiða fyrir
blómgun, byggingu og landnáms-
aukningu í fvlkinu, og eigi væru
meir en 460 ekrur seldar mest
hverjum manni, þá kvaðst hann
eigi sjá annað, en verið væri að
vinna fylkinu bersýnilegt gagn,
og með þeim skilyrðum kvaðst
hann vilja gera alt sitt til þess að
fylkið fengi svo mikið af, yfir-
færðu landi eftirleiðis sem auðiö
v*ri.
Andstæðingaflokkurinn, með
stjórnarformanninn í broddi fylk-
ingar, hefir síðan gert tilraun-
ir, til þess að andmæla ræðu þing-
mannsins, en j>ar sem hann hafði
órækar skráðar sannanir fyrir
máli sínu, strönduðu þar á öll
andmæli, svo að framburður
hans stendur í öllum aðalatriðum
óhaggaður, en alt af þyngist
syndabagginn á aumingja fylkis-
stjórninni, og ólikt að hún treystist
til að sliðrast með hann langa hríð
enn þá, með þessu áframhaidi.
Kornhlöðurnar í Canada.
Það sem mest á ríður fyrir
hvert land er það, að liægt sé að
sýna með rökum að framleiðsla
þess sé mikil, og þvinæst að fyrir-
komulagið, hvað það snertir að
geta geymt tr>ggilega og flutt á
sem ódýrastan hátt a'furðirnar á
heimsmarkaðinn, sé í bezta lagi.
Hygnir menn, sem haft hafa
„afl þeirra hluta er gera skal“ í
hendi sinni hafa gert ákaflega
mikið í þarfir hveitibændanna í
Canada. Hefði alt það verið ó-
gert látið stæðu enn í dag víð-
áttumikil landflæmi af hinu bezta
hveitiræktarlandi sem til er ónot-
uð og ósnert.
En hér er öðru máli að gegna.
Nú streyma bændur hópum saman
frá Bandaríkjunum til Canada, og
sama er að segja um ýmsa þjóð-
flokka frá Norðurálíunni.
Að hafa hús yfir og flytja á
heimsmarkaðinn hinar mörgu
miljónir bushela af hveiti, sem
bændur í Canada hafa til sölu nú
orðið á ári hverju, er ekkert
smáræði. Þar er um þaö að
tefla, að koma hveitinu ofan úr
sveitum og til sjávar á sem ódýr-
astan og hagkvæmastan Iiátt. —
Fyrst af öllu lá það fyrir að koma
hveitinu að stórvötnunum, og svo
að hafa þar hús yfir það, um
lengri eða skemmri tíma, þangað
til það væri flutt lengra áleiðis.
Til þess að byrja með bygði svo
Can. Pac. járnbrautarfélagið stóra
kornhlöðu nálægt Fort Wjlliam,
við Superior vatnið. Síðan eru
nú rúmlega tíu ár liðin. Þessi
kornhlaða rúmaði eina miljón og
tvö hundruð og fimtíu þúsundir
bush., en varð brátt ónóg. Járn-
brautarfélag þetta hefir síðan bygt
fjórar slíkar kornhlöður í Fort
William, og getur nú í einu geymt
þar undir þaki átta miljónir busli-
ela og fimm hundruð þúsund. —
Fyrir utan þessar kornhlöður er
nú í FortWilliam „Empire“-korn-
hlaðan, sem rúmar eina miljón og
sjö hundruð þúsund bushela, og
Ogilvie kornhlaðan. sem rúmar
fimm hundruð þúsund bushel. —
Þannig rúma kornhlöðurnar í
Fort William að samtöldu tíu
miljónir og sjö hundruð þúsundir
bushela af hveiti.
í Port Arthur, sem er í grend
við Fort William, hefir Canadian
Northern járnbrautarfélagið látið
byggja hina stærstu kornhlöðu,
sem enn hefir reist verið, og er
sagt að hún rúmi sjö miljónir
bushela. King-kornhlaðan í Port
Arthur tekur átta hundruð þúsund
bushel. Að samtöldu rúma korn-
hlöðurnar í báðum borgunum,
F’ort William og Port Arthur,
átján miljónir og fimm hundruð
þúsund bushel af hveiti.
Þétt upp að þessum kornlilöð-
um er htegt að fleyta skipum, sem
rista átján fet. Væru nógu mörg
skip fyrir hendi í einu væri hægt
að ferma fjögur hundruð þrjátíu
og fimm þúsund bushel á hverri
kJukkustund roeð þeim áhöldum,
sem eru fyrir hendi. Og í koro-
hlöðurnar er hægt að affermaeitt
hundrað fjörutíu og fimm járn-
brautarvagna, eða eitt hundrað
fjörutíu og fimm þúsund bushel á
sömu tímalengd. Þurfi sérstaklega
að keppa við má jafnvel gera enn
betur.
Fyrst framan af var það erfiö-
leikum bundið að hafa til geymslu
htis hér í Canada þar sem hægt
væri að safna saman hveiti bænd-
anna til geymslu. Menn björguð-
ust þá við litlar komhlöður og
skúrbyggingar meö flötu þaki.
En svo för hveitiræktunin og upp
skeran vaxandi ár frá ári, og til
þess að ráða fram úr því aö koma
upp geymsluhúsum yfir hveiti-
uppskeruna voru komhlöðu-fé-
lögin ýmsu mynduö, sem höfðu
mikið fé handa á mtfli. Þessi
félög létti nú fara að byggja stór-
ar kornhlöður alls staðar þar sem
líkindi voru til að markaðsstaðir
gætu myndast. Árið 1900 var
þegar búiö að byggja fimm hundr.
og nítján af þessum rauðmáluðu
kornhlöðum hingað og þangað á
slettlendinu í Canada. Að saman-
lögðu rúmuðu þœr fimtán miljón-
ir þrjú hundruð sjötíu og níu
þúsundir bushela. Nú eru korn-
hlöðurnar tíu hundruð og átján
að tölu, rúma fjörutíu og sjö
miljónir bushela og kosta ná-
lægt fimtíu og fimm miljónum
dollara.
Með öllum þessum kornhlöðum
hefir landstjórnin sérstakt eftir-
lit, og í því sem öðru sýnir hún
að hún ber hag bændanna í Can-
ada fyrir brjósti.
Pólitíkin í íslandsblööunnm
Maður gripur varla svo upp
blað frá íslandi nú í seinni tíð, að
meiri hluti alls ritmáls, aö aug-
lýsingum og fréttum frádregnum,
sé e!<ki nær því tóm pólitík.
Hvor flokkurinn um sig neytir
allra bragða, heiðarlegra og ó-
heiðarlegra, sannra og ósannra,
til þess að níöa hinn, sverta og ó-
frægja.
Örgustu persónulegar skammir
í garð ritstjóranna vega þar salt,
á móti amiars vegar níði um
stjórn þá, er nú situr að völdum,
eða þá hins vegar hóflausu hóli og
skjalli, sem hún alls eigi á skilið,
frekar en alt óorðið, sem á hana
er borið.
Yér skulum eigi dvljast þess, að
vér vorum aldrei þeirri stjórn eða
þeini flokki sinnandi, er völdin
hefir nú á Fróni, en þrátt fyrir
það, sjáum vér ekki hvað upp úr
þessum óþrjótandi eltingaleik, og
marg útbrotnu róstum,stöðugt um
sama atriði, getur hafst.
Þó maður heyri nokkrum sinn-
um vel sagða sögu, er varla nokk-
ur svo einltæfur í hugsun, að
hann felli sig alt af við sömu
söguna og söniu tegund andlegrar
fæðu. Það getur eigi hjá því far-
ið að menn trénist upp á því, leið-
ist það, og hætti að lesa það með
nokkru athygli. Þar er ekkert
nýtt nú um langan tíma viðvíkj-
andi stjórnarmálunum, og það er
nokkuð ólystugt og ógirnilegt til
fróðleiks, að vita upp á hár hvað
sagt muni verða, jafnvel áður en
maður byrjar að lesa.
Það munu flestir játa,að heima-
blöðin eru orðin alt of einhliða
hvað þetta snertir. Vitanlega eru
þau af öllum kröftum að berjast
fyrir flokksmálum sínum,og beina
öllu sínu andans magni að því
eina áhugam'áli. En er það rétt?
Er þaö rétt, að láta öll önnur á-
hugamál þjóðarionar sitja á hak-
anum fyrir andstæðum skoðunum
í pólitík? Vcr getum alls eigi séð
það. Væri eigi ákjósanlegra fyr-
ir alþýðuna. að heyra eitthvað á
mentamálin og atvinnugreinarn-
ar minst og holl ráð og heppileg
þar að lútandi gefin, af munni
hinna margfróðu ritsnillingia ?
Þvi verður auðvitað eigi neit-
að, að það er óhjákvæmilegt og
nauðsynlegt, og af hverjum sönn-
um leiðtoga og flokksmanni heimt-
að, að hann haldi uppi heiðri
flokks síns og sýni fram á yfir-
burði hans gagnvart öðrum flokk-
um. Sé það gert réttilega og
samvizkusamlega, við öll viðeig-
andi tækifæri, þá virðist árangur-
inn mundi verða talsvert ákjósan-
legri og vænlegri til að efla fylgi,
heldur en sí og æ að vera að kald-
hamra inn í fólkið, alveg sömu
meininguna að eins með breyttri
jdirskrift. Slíkt hlýtur að þreyta
alla, nema pólitíska sérvitringa,
gera menn leiða á málefninu og
drepa niður löngun og áhuga al-
þýðunnar á þessu uppáhaldsmáli
blaðanna, og þá væri til lítils bar-
ist.
Vér göngum að því vísu, að
líkt hefði farið, þó að stjórnin
hefði verið valin af hinu liðinu.
Sömu hefðu orðið skammirnar,
brigslin og málshöllunin á báðar
vogir.
Mundi eigi heppilegra fyrir
þjóðina að fá að melta allan böl-
bænaforðann, þó ekki væri nema
fáar vikur, í ró og næði? eða gefa
henni, þó aldrei væri meira, dálít-
ið skikkanlegri skamt af þessum
lífsins „Elexir“.
Það mun mega segja, að póli-
tik sé sameiginlegt flutningsmál
flestra blaða heims, en stórblöð
annarra landa flytja hana aldrei
eingöngu, þó að fréttir og aug-
lýsingar séu frádregnar, og eng-
um getur þó blandast hugur um
það, að fleiri þjóðir þurfa á henni
að halda og meira að segja fult
eins mikið og íslendingar nú.
Blöð stórþjóðanna beita sér sér-
staklega í pólitískum málum, þeg-
ar þess konar Hggur beint fýrir,
svo sem fyrir kosningar og því um
Hkt, en halda svo þess utan fram
stjórnfræðisstefnu sinni skamma-
lítið og tíðast laust við „persónu-
legheit." Nú t. d. heima á Fróni
liggur ekkert slikt beint fyrir.
Ónotin og erjurnar eru mestmegn-
is um orðinn hlut, sem eigi verður
breytt, með persónulegum erting-
um og áreitni. Verður því eigi
betur séð, en bæði blöðin og les-
endurnir hefðu gott af því að lofa
blóðinu að kólna um hríð, en að
. málgpgnin flyttu aftur dálítið
meira af nytsömum andans fróð-
leik, sem nóg er til af, í hinum
æruverðu grákollum hinna snotru
ritsmiða, í staðinn fyrir þenna
eintóma, margþvælda, pólitiska
uppétning,sem allir þeir, erblöðin
hafa séð á seinni tima, eru orðnir
dauðleiðir á, og kunna alveg ut-
anbókar fyrir löngu siðan.
Aðskilnaöur ríkis og kirkju
Frakkland er hið fyrsta land
hins ganila kristna heims, sem
hefir nú nýlega stigið hið þýðing-
armikla frelsis-spor, að dæmi
Vesturheimsmanna og dregið
kirkjustjómina og kirkjumálin
undan úrskurðarvaldi og ráðs-
mensku ríkisins. Strax i sumar í
J úlímánuði samþykti fulltrúaþing
þjóðarinnar frönsku aðskilnaðar-
frumvarpið, og í næstliðnum mán-
ujöí gaf ríkisráðið samþykki sitt
til þess að lögin gengju í gildi.
Árið 1789 þá var trúarbragða-
frelsið lögtekið á Frakklandi, og
var það spor að nokkru leyti í
sömu átt stigið.
Hii. nýsamþyktu lög um að-
skilnað ríkisins og kirkjunnar ná
að eins miklu lengra. Þau gera
trúarbrögðin að einkamidum
landsbúanna. Þegar trúarbragða
frdsið var veitt, hætti ríkið að
hafa afskifti af því, hvaða á-
trúnaði hinir ýmsu trúarbragða-
flokkar landsins fylgdu; nú eftir
að þesi nýju lög hafa öðlast gildii,
hættir það að taka þátt í trúar-
bragðamálum j-firleitt og að
hlynna að einni trúarbragðastefnu
á annarrar kostnað.
Eins og gefur að skilja, verður
breytingin bæði víðtæk og afleið-
ingamikil. Nú hættir stjimfn eða
mentamálaráðgjafinn, eins og «ð
venja hefir verið, að útnefna bisk-
upana, og ríkið hættir að borga
andleggrar stéttar mönnum laun
úr ríkissjóði, sem árlega hefir í
því landi numið hér úm bil fjöru-
tiu milj. franka.
Ríkið gerir söfnuðunum svo
létt sem auðið verður með að
mæta launagreiðslu andlegra em-
bættismanna. Launagreiðslunni
verður því eigi varpað á herðar
safnaðanna alt í einu.heldur smátt
og smátÉ, eftir því sem efni og á-
stæður leyfa, og hins vegar ætlar
stjómin að greiða fyrir frísöfnuð-
unum með hagvænlegum kjörum
á ýmsan veg. Þó að lögin ákveöi
að guðsþjónustuhúsin séu eign
þjóðfélagsins í heild sinni, þá á-
kveða þau og, frísöfnuöunum til
hagræðis, að þeir skuli hafa þau
til afnota fyrir sama sem enga árs-
leigufi frnka fyrir hverja kirkju)
um marga áratugi.
F.ftir því sem á lögunum verð-
ur séð, þá eru þau bæði frjálsleg
og nærgætin sérlega í flestum
greinum.
Þegar munka og nunnuregl-
urnar voru leystar upp.þegar skól-
um var lokað, og við kváðu kvein
og kvartanir bændanna í Bretagne
út af ósannsýni þeirra laga.er slíkt
heimiluðu, þá virtist ineð réttu,
að mðningsmenn (radicalistsj á
Frakklandi færu nokkuð ómjúk-
um höndum um trúarbragðafrels-
ismálin.
Þessi lög, sem frá sama flokkn-
um eru runnin, þau eru aftur á
móti réttlátleg gegn þeim sem ut-
an kirkjunnar standa, án þess að
þröngva kosti þeirra, sem til-
heyra henni.
Lög þessi liafa myndast og
gengið í gegn án þess að koma af
stað hinum tíðu erjum og illind-
um, sem mörg önnur miður nauð-
synleg lagaákvæði hafa vakið.
Fyrir nokkrum árum síðan leit
svo út, sem lög þessu lík ættu
býsna langt í land, og hugmynd
manna þá, var alment sú,
að þau mundu óframkvæmanleg
nema með hörðum bardaga og
miklum orðasennum. En það
hefir nú reynst öðru nær. Alt hef-
ir gengið af með mesta friði og
spekt; fullvissan á nauðsynlegum
framgangi málsins í hugskotum
framsóknarmanna þjóðarinnar i
heild sinni, hefir gefið því betri
byr en nokkur tungumjúkur þing-
maður hefði getað gert. Jafnvel
hinir æstustu.meðal kaþólskra þar
í landi eru farnir að sætta sig við
nýja fyrirkomulagið.
Það er eitt mannsnafn, sem ó-
sjálfrátt hlýtur að renna manni í
hug þegar litið er til þessarar
nýju breytingar, sem gerð hefir
verið í Frakklandi hér að lútandi,
og það er nafnið Dreyfus. Bar-
áttan fyrir lausn hans kom af stað
nýrri byltingarvakning í Frakk-
landi. Frelsishugmyndirnar frá
1789, sem sýndust vera að missa
litblæ og almenn áhrif. eftir því
meir, sem forgengismiinnum
þeirra varð sigurinn vísari. fengu
eins og nýja hvatning þegar Drey-
fusarmálið stóð yfir. Óafvitandi
vakti Dreyfus ruðningssinna upp
af dvalanum og blés þeim nýjum
framkvæmdum í brjóst. og ein af
aðgerðum þeirra nú, eru þessi ný-
tilorðnu lög.
HVERNIG LIST YÐUR i M’.TTA!
Vér bjéðum f 100 í hrert »kifti fiem Catarrh l»ko
ast ekki meft Hall’s Catarrh Cure.
F, J. Cheney & Co, Toledo, O.
Vér u ndirskrifaftir höfum þekt r. J. Cheney f
síðastl. 15 ár oif álítnm hann mjög árei&ani. mann
i ölhim vtaskiftum, og sefinlega faeran um að efaa
föll þau loforð er jélaa haus gerir.
West ae Truax. Wholesale Drnggist. Toledo, O.
Walding, KÍnnon A Marvin,
Wholesale Druggists Tolodo, O.
Halt’s CatarrhCnre er tekið inn og verkar bein-
línie á bkSðið og slfmhimnurnar.Sek f öUum
béfttua á 7jc, flaskan. Vottorð send frftt.
listt’t tmmiij his ere þ»r Walv.