Lögberg - 22.02.1906, Blaðsíða 4

4
LOGBERG fÍMTUDAGINN 22. EBRFÚAR 1906
JJögberg
er geflS út hvern flmtudag af The
Ixigberg Piintlng & Publishing Co.,
(löggilt), að Cor. Willlam Ave og
Nena St., Winnipeg, Man. — Kostar
42.00 um árið (á lslandt 6 kr.) —
Borgist fyrirfram. Binstök nr. 5 cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Printlng and Publishing Co.
(Incorporated), at Cor.Wllliam Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
scription price $2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖRNSSOX, Editor.
31. PAULSON, Bus. 3Ianager.
Auglýsingar. — Smáauglýsingar I
eitt skifti 25 cent fyrir 1 þml.. A
stærri auglýsingum um lengri tlma,
afsláttur eftir samningi.
Bústuðaskifti kaupenda verður að
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandi bústað Jafnframt.
Utanáskrlft til afgreiðslust. blaðs-
ins er:
The LÖGBERG PRTG. & PUBL. Co.
P. O. Box. 136, Wlmiipeg, 31an.
Telephone 221.
Utanáskrift til ritstjörans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wtnnipeg, 3Ian.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaði ögild nema hann
sé skuldlaus þegar hann seglr upp.—
Ef kaupandi, sem er í skuld við
blaðið, flytur vistferlum án þess að
tilkynna heimilisskiftin, þá er það
fyrir dómstölunum álitin sýnlleg
sönnun fyrir prettvislegum tilgangi.
Illniæli hrundið.
Hjá kappgjörnum mönnum cr
hin eðlilega afleiðing af þvi að
verða undir nær því í hvaða ináli
sem er, gremja, og birtist hún oft-
ast hjá þorra fólks með þvi að
svala sér á sigurvegurunum með
ónotum einhverrar tegundar. Eðli
slíkra ónota er mjög mismunandi
alt eftir því hver andatis einkenni
eru rikust hjá hinum sigruðu.
Sumir fara hægt og gætilega í sak-
irnar og byggja á rökum og sann-
leik, aðrir vaða upp með fúkyrð-
um og svívirðilegum staðleysis að-
dróttunum eins og afturhaldsblað-
ið íslenzka af altnennu kosning-
unttm í Saskatchewan.þar sem það
t. d. segir meðal annars að „elcki
sé annað sýnilegt en allir liberalar
þar séu ein samanltatigandi benda
af svívirðilegustit pólitisku stór-
glæpahundum."
Ekki er nú nntnnsöfnuðurinn
ósmekklegur eða í litlu sain'ræmi
við löngu greinina, um „vöndttn
orðbragðsins'- sem það flutti hérna
í vetur.
En á hverju byggir blaðið nú
þessa gull-fallegu uppgötvun, sem
það hefir gert á Saskatchewan-
búum? A því, að það þykist hafa
heyrt einhvern ávæning af þvt, að
mál hafi verið hafið gegn tveimur
eða þremur liberölum kjörstjórum
í Prince Albert kjördæminu, út af
óreglttlegri kosninga aðferð og að
þeir hafi verið sektaðir fyrir það.
En þó ekkert glæpsamlegt yrði
sannað upp á þá. þykist blaðið víst
vera um að þeir séu dómsekir, og
ályktar svo af því, að alltr liberal-
ar þar séu pólitiskir stórglæpa-
hundar.
Engum heilvita manni getur
dulist á hve mikilli sanngirni og
vitsmunum önnur eins staðhæfing
og þessi er bygð, að því sleptu,
hve falleg hún er og heiðarleg!!
Eins og áður er sagt,er ekki svo
^að skilja, setn neinn glæpttr hafi
sannast upp á þessa ólánssömu
kjörstjóra, sem öllum þessum ó-
sköpuni komu á stað. Þeir hafa
að eins fengið lítilfjörlega fjár-
sekt. Meiri var glæpurinn eklci.
Hefði ttm nokkurt glæpsamlegt at-
ferli verið að ræða vita allir að
smá-vægileg fjársekt getur ekki
afplánað það hvorki hér í landi né
annars staðar. Ekkert hefir lield-
ur fram komið í þessu máli, er
bendi til þess að nefndir menn hafi
unnið til slíks eða eigi það i væn<l-
um.
Þar sem hvorki kjörstjórarnir,
né hinn annar hluti Saskatchewan-
búa, sem blaðið ræðst þannig á,
hafa gefið minsta tilefni til þess-
ara dónalegu smánaryrða, eru þatt
attðsjáanlega ekkert annað en fúl-
asti rógur og illkvitni, sem verðttr
málgagninu sjálfu alment metið
lil vanheiðurs fremur en virðing-
ar, því að þó flokksbræðttr jæss
kunni að klæja eyrun eftir að
heyra klæki borna á bak andstæð-
inga sinna, munu flestir þeirra,
sem kunna að gera greinarmun á
réttu og röngu, velgja við öðrum
eins ósóma og því að allir mót-
stöðumenn þeirra í heilu fylki séu
svívirðilegustu stórglæpamenn, af
því blaðið sjálft grunar tvo eða
þrjá úr flokknum fyrir að hafa
framið lagabrot, og sá grumtr eft-
ir þvi sém áður hefir verið gjörð
grein fyrir, er nánast afleiðing
flokkshaturs fremur en gildra
raka.
Eftir því sem nær dregur end-
anttm á þessari illmælis-grein
blaðsins um kosningarnar, finnur
það auðsjáanlega, að byggingin,
sem það hefir hraunglað upp er
býsna veik og getur eigi styttulaus
staðið. Grípur það því til þess
ráðs, til að draga úr ósómanum,
sem borinn hefir verið saklausu
fólki á brýn, að blanda Ottawa-
stjórninni í málið og segir að
skttldin liggi hjá henni, hún á „að
skipa liberölunt að fremja glæpi.“
Auðvitað eru þessi heiðarlegu
ummæli jafnt úr lausu lofti gripin
oe annað sem blaðið hefir um mál
þetta sagt, og sjáanlega ekkert
annað en undirróður og getsakir,
sem grernja og flokksóvild hefir til
leiðar komið, og fellur því utn
sjálft sig, fyrst og fremst af því,
að hér er enginn dómkvæður
glæpttr fvrir hendi.eða nein líkindi
til að hann standi til,og í öðru lagi
af því, að blaðið hefir engar sann-
anir fyrir slíkum aðdróttunum
gegn stjórninni, aðrar en innblást-
ur sinnar eigin óvildar, sem fyrir
óhlutdrægum dómara hlýtur að
vera býsna létt á metunum og
sjaldan hefir þótt málsbót eða
rökgildi fyrir neinn málsaöila.
Annars er það engin ný bóla,
þó afturhaldsflokkurinn, í öngum
sínum út af hrakförunum tíðum
og tilfinnanlegum, leggi andstæð-
inga sína í einelti. Ekki er t. a. m.
langt um liðið siðan hin illræmda
kjörstjóra ofsókn stóð hér í Mani-
toba fylkinu út af síðustu alm.
kosningunum, [>egar saklausir
menn voru teknir og þraut-dregn-
ir fyrir lög og dóm eins og verstu
óbótamenn, með ærnum kostnaði
bæði fyrir fylkið og þá sjálfa, út
af ímynduðum kosningasvikum af
lognum óhróðri hinna heiðarlegu
andstæðinga þeirra. Og hvað
hafðist svo upp úr öllu þessu dá-
samlega braski? Ekki neitt. Menn-
irnir voru allir fríkendir fyrir lcvið
dóminum, en conservatívar fengtt
af óvirðing. Annað var það ekki.
Eftir öllum líkum að dæma mun
þessi saskatchewanska árás af Iik-
titn toga sputinin og verður
flokknum álíka heiðurvænleg.
Mýmörg eru þar að auki dætnin
setn heyrst hafa um kosninga ó-
knytti conservatíva einmitt vestan
úr Saskatchewan á þessum vetri,
sérstaklega í Kynbleftdinga bygð-
iinum, þar sem dollarinn og whis-
ky pelinn höfðu reynst afturlialds-
liðinu sérlega tryggir bandamenn
að vanda. ,
Ekki er heldur ósnotur sagan
um nafnahvarfið af kjörskránni
fyrir kjósendurna við Lac du Bon-
net í Springfield kjördæminu við
síðustu kosningar hér t Manitoba.
Það kvað sent sé eigi alls fyrir
löngu Itafa verið eiðfest að á téða
kjörskrá hafi vantað hálfa aðra
blaðsíðu, er nöfn nefndra kjós-
enda átti að innihalda og þannig
ltafi hún verið notuð við kosning-
tiiia. (jg sem betur fer verður ó-
þægilegt fyrir conservatíva að
koma þar að frjálslyndis gjörræði
liberala, þvt eftir að hið ihalds-
sama aftwrhalds „company“ á
Kennedy st. hér í bænum hafði
lagt að henni líknarlófana, er hún
sögð að hafa tekið þessutn dálag-
legu stakkaskiftum, sem svifti
nefnda kjósendur fylkisins at-
kvæðuin sínum — og varðar ekki
nema sjö ára betrunarhússvinnu
ef ttpp kæmist hver eða hverjir
herranna hefðu glæpinn framið.
Og svo setur þessi flokkur einn
góðan veðurdag upp sunnudags-
audlit og hrópar fjöllum Iiærra
fullur vandlætingarsemi,þrátt fyr-
ir þó hann sjálfur virðist bera
kosningarsvika stimpilinn marg-
brennimerktan á baki og brjósti,
og eigi óefað nýrrar innsiglingar
von við næstu kosningar.
Þorrablótiö.
Að kveldi hins 15. þ. m. rnilli
kl. 8 og 9 hófst miðsvetrar sam-
kvæmi Vestur íslendinga í Mani-
toba- höllinni hér í bænum.
Margt var þar um manninn,
nokkuð á sjötta hundr. Voru þar
aðkomnir Islendingar úr nýlend-
um Canada fjær og nær og enn
fremur nokkrir sunnan úr ríkj-
um. Mátti þar sjá ánægjttlegan
fuiid margra gamalla fornvina,
heyra fjörugar viðræður, fallegan
hljóðfæraslátt og sjá mjúkfættan
dans stíginn í hinum rúmgóða sal
er til þess var ætlaður.
Flestallir voru til boðs komnir
kl. tæplega 9 og hófst hátíðin þá
með skrúðgöngu og dansi. Dans-
salurinn var mikltt stærri og
skemtiiegri en áður kvað verið
liafa, því í ár var sá salur til þess
hafður, er áður var notaður fyrir
borðsal, en nú var aftur á móti
snætt í nýjum sal á sama lofti, rétt
við hliðina á danssalnutn.
Yngra fólkið skemti sér við
dansinn en hið eldra sat og horfði
á og skeggræddi um landsins gagn
og nauðsynjar, og heilsaði upp á
kunningjana, þangað til kl. hálf-
ellefu að gengið var til snæðings.
Var maturinn bæði mikill og
góður og borðin fagurlega skreytt,
og lá skemtiskrá fyrir samsætið
hjá hvers manns diski.
Eftir að fólk var undir borð
sest, bauð forseti klúbbsins, hr.
Ólafur S. Thorgeirsson, gestina
velkomna. Ræðurnar voru eigi
fluttar meðan á borðhaldi stóð eins
og áður hefir verið, og er sú til-
breytni að voru áliti mjög til bóta,
því það mega sannarlega vera
nieira en meðalræðttr, sem ekki
gera fólkið dauðþreytt að sitja í
sömu steilingum undir þeim í
þrjár til fjórar klukkustundir, en
það var tíminn sem gekk í flutri-
ing þeirra nú að meðtöldum kvæð-
unum setn sungin voru.
Eftir að borð voru brott tekin,
byrjuðu ræðurnar. Þeir sem
þeim vildu sinna söfnuðust í borð-
salinn, en hinir sem meira möttu
dansinn sneru sér að honum.
Ræðurnar voru fluttar í eftir-
farandi röð: Ólafur S. Thorgeirs-
son fm>nn* konungs), W.H.Paul-
son fminni íslands), Dr. B. J.
Brandson JMinni Vestur-íslend-
lendinga), Hjörtur Leo (minni
Matth. Jochumssonar), Pljálmar
E. Bergmann (minni kvennaj.
Að enduðum ræðunum las for-
seti upp snoturt ávarp til klúbbs-
ins frá BárðiSkaftfellingi á Wash-
ington-ey.
Ræðurnar voru allar dálaglegar
og ræðumennirnir vel undir-
búnir. I stað forfeðratninnis sem
áður hefir verið á skemtiskránni,
kom ræða Hjartar Leo fyrir minni
séra Matthíasar í tilefni af sjötíu
ára afntæli þjóðskáldsins, sem var
hátíðlegt haldið heima á Fróni á
öndverðum þessutn vetri.
Á niilli ræðanna vortt kvæði
sungitt: Heimboðskvöð Helga
magra eftir St. G. Stephanson,
Minni íslands eftir II. S. Blöndal,
Vestur-íslendingar eftir Kristinn
Stefánsson, Forfcðra minni
eftir Sigurð J.Jóhannesson, Minni
lcvenna eftir H. S. Blöndal og
Þorrablót eftir M. Markússon.
Þau eru birt á öðrum stað í blað-
inu.
Þegar ræðununt var lokið var
klukkan liðlega þrjú og fóru þá
margir gestanna að bftast til brott-
ferðar, en dansfólkið mun margt
hafa gist hjá Helga alla nóttina.
Því miður getum vér fyrir eigin
reynd eigi gert samanburð á sam-
sæti þessu og þeim, er áður hafa
verið haldin hér í sama skyni und-
anfarna síðustu vetur. En að voru
áliti var þetta gildi sérlega mynd-
arlegt og virtist klúbbstjórnin
gera sér alt far utn að láta þessa
stund verða gestunum sem ánægju
legasta, og á hún hrós skilið
fyrir aðgerðir sítiar þar að lútandi.
Fóllcið var í þetta sinn að voru á-
liti alveg mátulega margt eftir
húsrúminu, engin þrengsli áþekt
því, sent fólk kvað hafa sér helzt
til fttndið í fyrra,þar gat hver ver-
ið nú sem helzt vildi,laust við allan
klikkuskap og flokkaríg, sem þó
viröist vera eitt hið laundrjúgasta
átumein íslenzks félagsskapar hér,
eigi síöur en heima á íslandi.
Vera kann að suntutn hafi þótt
meira gert fyrir dansfólkið, en
hitt sem ekki gat eða vildi dansa,
en aðal skemtanin fyrir síðar-
nefnda flokkintt voru ræðurnar, og
þær fékk hann að voru áliti vel úti
látnar.
Eftir því sem oss er frekast ttnt
kunnugt, er það flestra manna tnál
er þessa samkomu sóttu, að Helga
tnagra hafi sjaldan betur tekist að
skemta gestum síntim.
Forsetaskiftin á Frakklandi.
Um helgina sem leið tók nýi
forsetinn á Frakklandi við völdun-
um. Hann heitir Fallieres og er á
aldur við fyrirrennara sinn, Lou-
bet forseta, sem nú skilar af sér
völdunum. Báðir höfðu þeir ver-
ið þingmenn í öldungadeildinni
áður en þeir tóku við forsetastörf-
um, og að öðru leyti er að mörgu
leyti líkt á komið fyrir þeim.
Báðir eru þeir eindregnir lýðveld-
ismenn, dugnaðar og skynsemdar-
menn, þó ekki séu þeir álitnir neitt
sérstaklega framúrskarandi stjórn
málamenn. Mjög heiðvirðir menn
ltafa þeir jafnan verið álitnir í alla
staði, viðkunnanlegir í umgengni
og lattsir við alla tilgerð og tildur.
Forsetaskiftin miinu eklci að
neinu leyti hafa sýnilegar venju-
breytingar eða neinskonar umbylt-
ingar í för með sér. Það helzta,
sem máske yrði eftirtektavert
væri það, að í framtíðinni yrðu
viðhafnarsiðirnir í forsetahöllinni
elclci eins stranglega haldnir og að
undanförnu. Loubet er meiri
heimsmaður en Fallieres, og var
fljótur að átta sig á hvað útheimt-
ist til þess, að koma frani eins og
tízkan heimtar við hin opinberu
hátíðahöld og gagnvart tignum
gesturn. En unt Fallieres er það
alment álitið, að honum ekki ntuni
fara slíkt eins vel úr hendi. Tízlc-
ttiva metur hann einkis og ver ekki
tniklum títna til þess að hugsa um
sniðið á fötunum sínum né efnið
setn í þeim er. Þetta finna hinar
siðfáguðu hærri stéttir á Fraklc-
landi honum til foráttu og segja,
að hann hafi aldrei sést enn með
liatt á höfðinu nteð nýtízkusniði
og að hann láti gantlan skraddara
í sntáþorpi á Suður-Frakklandi
sauma fötin sín. Fært var það
nýlega í frásögur i einu dagblað-
inu í París að Fallieres hefði sézt
á gangi þar á yfirfrakka, sem al-
þakinn hefði verið leirslettum og
þess getið til, að hann hefði gert
það til þess að tninna borgarbúa
á, að fyrir viku síðan hefði verið
leysing og hláka í París.
En ummæli í þessa átt og annað
því um líkt ntiðar eimnitt til þess
að auka hylli forsetans hjá borg-
aralýðnum og öllutn almenningi.
Og þó svo kttnni máske að fara,að
í byrjuninni verði honum að ein-
hverjtt leyti áfátt í þvt að uppfylla
kröfur tizkunnar, þá mun hin vin-
gjarnlega og hispurslausa fram-
lcoma hans , sem honum er svo
eiginleg og lundlagin, glaðlyndi
ltans og ekki hvað sízt sú lyndis-
einkunn, að vilja jafnan vera fyrst
ur til að rétta hjálpandi hönd þar
sem hjálpar er þörf, ávinna honutn
hylli alls meiri hluta þjóðarinnar
áður en langt líðttr.
Það er alkunnugt unt Fallieres,
að hann er gjafmildur maður og
má eiga það víst að sá eiginleg-
leiki hans verður orsök i því að
höggva stórt skarð í forsetalaun-
in. Fé það sem forsetinn á
Frakklandi hefir til ttmráða í eigin
þarfir er allmikil upphæð. Föstu
lattnin eru sex hundruð þúsundir
franka og önnur sex hundruð þfts-
ttnd eru honum ætluð t borðfé ár-
lega. Auk þess hefir hann frían
bústað í Elysé-höllinni og suniar-
ltöll að auki til afnota fyrir sig
einan. Þó allmikill kostnaður sé
þvi samfara að sitja í æðsta tign-
arsæti Frakklands, þykir enginn
efi á því, að jafn yfirlætislaus mað-
ur og Fallieres er, muni hafa tölu-
vert afgangs af tekjum sínum er
ltann muni verja til þess að við-
halda því orði setn af honutn hef-
ir farið fyrir öriyndi og hjálpsemi
við meðbræður sína.
..Hva&Iþýöa kosningarnar á
Englandi."
Hr. P. M. Clemens hefir svarað
því í síðasta blaði Lögbergs á þá
leið,og þýðing þeirra sé lögfesting
„einskattsins“ þar í landi. En þó
að hann færi sönnur á, að skattur
þessi ntuni eiga vinsældttm að
fagna allvíða á Engl, virðist hann
ekki færa fram traustar sannanir
fyrir því, að einskatturinn hafi
haft nokkra þýðingu fyrir úrslit
kosninganna. Alt um það kunna
kosningarnar að hafa haft þýð-
irgu fyrir einskattinn. Hitt er
efamál, hvort þessi einskattur sé
svo þýðingarmikill í sjálfu sér, að
orð sé gerandi á honum um frarti
önnur mál, sem vitanlega vortt
höfð að herópi, og hljómuðu í
hvers manns munni unt etidilangt
landið í þessum kosningum.
Mér vitanlega hefir hins umtal-
aða skatts ekki verið minst af for-
kólfunum í þessari kosningahríð,
nema af forsætisráðherranum
Campbell-Bannerman í AlbertHall
þar sem hann lýsti stefnu ráða-
neytis síns o,g hleypti af fyrsta
skotinu í orustunni, eins og Eng-
lendingar segja. Ummæli hans
ertt á þessa leið: We can streng-
tlien the hand of nuinicipalities by
reforming the land system and
the rating system, in which I in-
clude the rate on ground values“.
(Vér getum hlaupið undir bagga
með sveita- og bæjastjórnum, með
því að endurbæta ábúðarlögin og
skattalöggjöfina, jarðeigna- og
lóðaskattur eftir dýrleika þar
með talimi). Þetta er alt og suntt,
sent eg veit til að talað hafi verið
um skattinn eina í hinum ný-af-
stöðnu kosningum; þetta er alt og
suint, sem Campbell-Bannerman
talaði ttm ltann,og má kallast held-
ttr lítið ef ttm brennandi spursmál
væri að ræða. Eg hefi séð ágrip
af nokkruin ræðtitn höfðingjanna
í hinu liðinu, Balfours og Cham-
berlains, en hvergi orðið var viö,
að þeir hafi minst á einskattinn.
Þeir geta vel hafa talað um liann
fyrir því, en ef skattamálið hefði
verið áhugamál, þá hefði maður
þó átt að sjá þess einhvers staðar
getið.
Eg kann lítið að segja af skatt-
iiiutn eina, og þvi minna af spá-
manni hans, Henry George, sem
miður fer. Þó kannast eg við hug-
myndina og veit, að henni hefir
ekki verið tekið feginsamlega af
hinum lærðtt hagfræðingum í sunt-
um göntlu löndunum. Af Iýsingu
hr. Clemens þykir rnér líklegt, að
bæjarstjórnir séu fúsari að taka
Itana upp heldur en lóðareigendur,
því að einskatts-aðferðin er hæg-
ari og umsvifaminni fyrir þœr, en
sú aðferð,sent nú tíðkast; og sömu
leiðis virðist hún miklu fýsilegri
fynr etgendur húsa og lóða,
lteldur en þá sent hvorugt eiga.
Þo kann eg ekki þar um að þræta.
Eit til tnarks um, að þessi álögu-
máti er þektur á fslandi, má geta
þess, að eg ætla að lektor Þórhall-
ur Bjarnarson hafi borið hann upp
í bæjarstjórn Reykjavíkur fyrir
skömmu, og kann vel að vera að
hann sé kominn á í þeirri borg, þ®
aö eg hafi ekki séð þess getið.
Þó að hin nýja stjórn á Eng-
landi hafi tjáð sig hlynta einskatt-
inurn, þá virðist það ekki hafa afl-
aö henni hins mikla meiri hluta,
sem hún fékk. Og ef satt skal
segja, þá mun altnenningur stðttr
l,afa snúist til fylgis við hina nýju
stjórn af áhuga fyrir frantkvætnd-
uní hennar, heldur en óhug á hinni
göntlu stjórn.' Campbell-Banner-
man hafði ekkert í sinni stefnu-
skrá, sem altnenningur sótti eftir
nteð eintt samþykki. Honte rule
eða heimastjórn írlands á fáa á-
hugantikla fylgismenn meðal kjós-
enda á Englandi, en ntarga mót-
stöðumenn. „Autonomy" eða
heimastjórn Suður-Afríku sömu-
leiðis. Hann kunni lítil eða engin
ráð að gefa gegn atvinnuleysinu,
heldttr ekki í skattalöggjöf eða
framförunt innanlands, nema*hina
almennu yfirlýsingu, sem fyr er á
vilcið, og þau altnennu orðatiltæki,
sem hr. Clemens færir til. í ut-
anríkismálum lézt hann mundu
feta í fótspor hinnar fyrri stjórn-
ar. Prógratn—ræða hans er fitn-
lega samansett, eins og kunnugt
er, en yfirlýsingu um pósitiva lög-
gjöí inniheldur hún ekki; allra
síst löggjöf, sem allur almenning-
ur gæti fylkt sér um með áhuga
og eittu samþykki. Þar er aðal
áherzlan lögð á umbætur á eða
mótstöðu gegn þremur atriðum,
sem umfram alt annað höfðu vald-
ið óvinsældum hinnar fráfarandi
stjó^nar.
Eitt þeirra, Education Bill, eöa
þvingunarlög Balfours svo kölluð,
er mæltu svo fyrir,að kreddur rík-
iskirkjunnar skyldtt kendar í ríkis-
ins skólum, eða skólum kostnðum
af almannafé, var búið að grafa
utn sig í nokkttr ár; gremjan út af
þeitn var almenn, og mótþróinn
gegn þeim sumsstaðar svo frelutr,
að nálega varðaði við lög. Það
atriði svifti conservatíva flokkinn
atkvæðum allra þeirra kjósenda,
setn statida fyrir utan ríkiskirkj-
una. og þeir em margir. Þvi var
ekki rnjög á loft haldið í kosning-
unutn ; þess þurfti ekki; þessir
kjósendttr voru vísir og þurftu
ekki eggjunar við. Hin tvö at-
riðin vortt tollastefna Chamber-
lains og Kínverjahald í Suður-
Afríku. Af þessutn tveimur mál-
um var hið fyrra afar-þýðingar-
mikið fyrir England,«lt hið brezka
ríki og jafnvel allan heiminn; líið
síðarnefnda er lítils virði á móts
við hitt, en þó reyndist það hin
skæðasta kosningabeita.
Það parliament, sem hélt Bal-
four svo lengi við völdin, var
stundum, af mótstöðumönnum