Lögberg - 12.04.1906, Side 4

4
LOGBERG FIMTUDAGINN 12. APRÍL 1906
'ógberg
„Moroamir eru börn,bæöi hvað
skynsemisþ roska og ábyrgðar-til-
finningu fyrir geröum sínum snert-
'r> og Því veröur aö fara meö þá
eins og börn. — Rétta aöferöin
gagnvart þeim er aö sýna þeim
vingjarnlegt viömót, en þó eru
er geflö út hvern flmtudag af The
Lögberg Prlnting & Publishing Co.,
(löggilt), aö Cor. Willlam Ave og
Nena St., Wínnipeg, Man. — Kostar
$2.00 um árið (& Isiandi 6 kr.) —
Borgist fyrirfram. Einstök nr. 5 cts.
_ .. . _. . . _. . .ymsir á meöal þeirra er misskilia
Published every Thursday by The 1 1 1
Lögberg Printing and Publishing Co. r' ‘ 1
(Incorporated), at Cor.William Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
•cription price $2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖRNSSON, Editor.
M. PATJLSON, Bns. Manager.
Auglýsingar. — Smáauglýsingar i
eitt skiftl 25 cent fyrir 1 þm!.. A
atærrl auglýslngum um lengrl tlma,
aísláttur eftir samningi.
Bústað&skifti kaupenda veröur aö
tllkynna skriflega og geta um fyr-
verandi bústaö jafnframt.
Utanáskrlft til afgreiöslust. blaös-
ins er: ,
Tho LÖGBERG PRTG. & PUBL. Co.
P. O. Box. 136, Wínnipeg, Man.
Teiephone 221.
Utanáskrift til ritstjörans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wlnnlpeg, Man.
Samkvsemt Iandslögum er uppsögn
kaupanda á blaöi öglld neraa hann
sé skuldlaus þegar hann segir upp.—
Ef kaupandl, sem er i skuld vlö
blaölð, flytur vistferlum án þess aö
tilkynna heimilisskiftln, Þá er þaö
fyrir dömstölunum álitin sýnileg
sönnun fyrlr prettvlslegum tllgangi.
Moro-þjóðin.
Fyrir skömmu siöan átti herliö
Bandaríkjamanna orrustu við all-
mikinn og harðfengan hóp af inn-
búum eyjarinnar Jolo, sem er ein
af Philippine eyj.unum. Fréttirn-
'ar um þenna bardaga vöktu eigi
all-litla eftirtekt heima fyrir í
Bandaríkjunum, eins og vænta
mátti, því flestöllum þar kom ekki
annað til hugar en að lokið væri
öllum ófriöi nú á ey-junum og all-
ur starfi Bandaríkjamarttta fram'-
vegis í þessum nýju landeignum
væri nú í því fólginn að uppfræða
hina innbornu eyjabúa og kenna
þeim ýmislegt, er til nýtsemdar
horfir, eftir að buið var að.. koma
þöim í skilnjng um þaö;' nókkúrn
veginn að minsta kosti, aö Banda-
ríkjamenn væru ofurefli þeirra ,p í
^hern^ar-viðskiftum og öll mót-
stáða þ<?irra; væri því alveg »-
. . r- . ::
rangurslaus..... .• >„ \ i ^
Þetta álit sitt á ástæöunum
Philippine-eyjunum bvgöujmenn á'
sögusögnum þaðan, ..e-L yiö ,.og .viö
voru að’ berast vim áð 'nú váeri áö
lokum búið aö^yfirstiga Mojo-þjóö
flokkinn. Aö minsta kosti þrisvar
sinnum hafa fréttáritafár bláöa. í
Bándafik'junurti lýst þessa yfir,
eftir að- blóðugir bardagar hafa
verið ný-afstaðnir. En nú er þaö
komið í ljós áð þeir háfa ekki
haft þekkingu á því,- sem þeir
voru að lýsa yfir í þessum frétta-
pistlum sinum.
Sannleikurinn er sá, aö mjög á
það enn langt i land, aö innbúar
allra eyjanna hafi ljósa hugmynd
um, hverjir séu hættir og siðir
menningarþjóða nútímans. Og
enn lengra á þaö í land, að þjóö-
flokkar þessir, Moroarnir, semji
sig að þeim siöum. Fjarstaddast-
ur öllu slíku virðist sá hluti þjóð-
arinnar, á ýmsum . eyjunum, sem
telur sig vera Múhamedstrúar, og
er mjög einfaldur og barnalegur í
öJlu.
Hinn ameriski yfirmaður á eynni
Mindanao, Bullard herforingi,hef-
ir persónulega átt margt saman
við Moroþjóöina aö sælda á öllum
eyjunum, og er henni því óefað
kunnugri en nokkur annar Banda-
ríkjamaður, og þá jafnframt kunn
ugri en aðrir hinu núverandi á-
standi á eyjunum f mánaðarrit-
inu „Atlantic" hefir nann nýlega
ritaö t ijög fróðlega og skemtilega
ritgcrö um Moroþjóðina, og segir
hann þ'T nc al annars:
alveg slíka framkomu. ■ Vinsemd-
ina álíta þeír þrekleysi og spara
ekki tilraunirnar að færa sér slíkt
i nyt þangað til þeim er sýnd full
alvara. Þeir eru ógjarnir á að
láta leiða sig með góöu og veröur
því nauðsynlega hegning að fylgja
hverju afbroti. Samhengi milli
brsaka og afleiðinga er þeim ó-
mögulegt aö skilja í.
Lögum og reglu hefir Moroþjóö-
in aldrei haft af að segja til fuilln-
ustu. Að eins örlítið brot af slíku
komust þeir í kunningsskáp við, á
meðan eyjarnar voru undir yfir-
umsjón Spánverja, og þó var það
að eins lítil hluti eyjabúanna, sem
af sliku hafði nokkurn hlut að
segja. Valdið hefir í þeirra aug-
um að eins eina merkingu, og það
cr: kúgun. Að valdið megi jafn-
framt nota til þ.ess að vernda með
líf og eignir og persónuleg réttindi
einstaklinganna, er öllum fjölda
þeirra enn í dag óskLljanlegur hlut
ur, þó sumir þeirra, eða þeir af
þeim, sem hæfilegastir virðast til
þess að geta lært rrtanna siði, virð-
ist nú vera farnir að fá einhverja
meira eða minna óljósa hugmynd
um að slikt geti átt sér stað i fram
kvæmdinni. Fyrirliðarmr eru
vanalegast fyrstir til að komast í
skilning um þessa tvöföldu þýð-
ingu valdsins, en þó eru margir
þeirra, sem að eins halda sér í
skefjum af þeirri ástæðu, að þeir
óttast hegningu að öðrum kosti.
En þ'éim flokkum þjóðarinnar.sem
skemgt eru á veg komnir, er ekki
einu sinni óttinn fyrir hegningunni
nægilegur til þess að halda þeim í
skefjum og frá glæpaverkum, rán-
um og marmdrá.pum.
svo langt kominn að hann hefir séð
sér fært og álitið örugt að veita
ýmsum hinum innfæddu foringj
um,er áður voru honum og Banda
ríkjamönnum mjög óvinveittir
viðurkenningu og völd í hendur.
En mjög margir þessara foringj
liafa aftur á móti verið ósáttfúsir
vilja alls ekki kannast við hin út-
•lendu yfirráð og liafa hvenær sem
tækifæri hefir gefist legið í leyni
fyrir hermönnum Bandaríkjanna
og myrt þá„ Þetta hefir vitanlega
haft hegningu í för með sér, og sú
hegning hefir verið látin koma
fram á þann hátt, að Moroþjóðin
er farin að komast í skilning um
að Bandarikjamenn eru færir um
nær sem vera skal, að hafa í öllum
höndum við hana og ryðja henni
algerlega úr vegi, ef þeim svo sýn-
ist, en jafnframt er henni líka far-
ið að skiljast að þeir að eins beiti
valdi sínu til þess að koma á full
um friði, sátt og sameiningu :
milli allra innbúa eyjanna af hverj
um flokki sem þeir eru.
En langt er frá því að Moro
þjóðin sé svo þroskuð, að hún sé
fær um aö njóta frelsis í þeim
skilningi, sem siðaðar þjóðir
leggJa 1 Þa® orð. Væri Moroþjóð-
inni nú þegar veitt slikt frelsi
yrði það vissasti vcgurinn til þess
að eyðileggja hana algerlega. Með
því móti að fara vel að þeim má
það hepnast að gera þá umgengn-
isbetri og friðsamari, en höndin
sem leiðir þá stig af stigi áfram á
þeirri braut, má þó ekki, fvrst um
sinn að minsta kosti, leggja hirt
ingarvöndinn á hiLluna, eða fleygja
lionum svo langt frá sér að ekki sé
auðvelt að ná til hans hve nær sem
vera skal.
-------o-----
Ileimskringla f öngum sínum
Þeir skoða
. Randaríkjamenn óvini slna og
kúgára, og mynda ræningjafélög,
sem ráðast á hina friðsamari eyj-
arbúa og rpna. þá... .Og sí og æ
sffja þéssif' rætfingjaflokkar um
,tækifærá -.til rþess að ráð.a5t a, og
myrða Bandarikjartlenn, kúgarana
serft þeir bata meira en allá aðra.
., Ballard „ höPfonngi, .skýrir enn
frerpur 'fr4' .þVí’ hvernig bann hafi
.•unnið aS þvLað koma ipn hjá hin-
um innfæddu " evjabúum réttum
skilningi á tpen.ningu mentáþjóð-
'anná, pg'.hefír honitfft^ töluvert á
unnist i þá stefau, þó margt og
míkið sé eftn ógert. Þannig hefir
Byjlard, tí'd- Játið þá vinna að
vegabótum á- eyjunum og borgað
þeim kaup íyrir. Á þerina hátt
hefir hann komiö þeim í skilning
um, að iðninni og ástunduninni
fylgi laún. Að Bullard hefir beint
huga þeirra í þessa átt hefir og
orðið til þess að hinn þráláti ó-
íriður, milli kynkvísJanna innbyrð-
is, er nú að mestu leyti hættur.
Þeir eru farnir að sjá, að Va®
borgar sig betur að vinna fvrir
kaupgjaldi friðsamlega vinnu,
heldur en að eigast ilt við og
drepa hver annan.
Ekki eru þó allar kynkvíslir
Moroanna jafn herskáar. Sumar
þeirra er mjög auðvelt að um-
gangast á friðsamlegan hátt,
það erú þær kynkvíslirnar,
dugminstar eru andlega og
amlega.
Mjög mikil hyggindi og
þarf tU þess að umgangast eyja-
búana og fá þá til þess að vera
samtaka í því, að lög og regla geti
haldist á eyjunum, og stuðla til
þess að sínu leyti. En allmiklar
framfarir eiga sér stað þar í þessa
átt Bullard herforingi er nú
en
sem
lík-
lag
Öldungis afleitlega illa lá a
Hkr. þegar hún stakk höfði út úr
litlu kompunni á Sherbrooke str.
síðast. Það sauð í henni gremjan
og eina illsku-strokuna sendi hún
Lögbergi og ritstjóra þess. Auö-
vitað var það ekki nema eðlilegt
að hún þyrfti á þann.veginn að á-
rétta viðrunarlætin, sem í henni
voru þegar nýi ritstjórinn tók við
starfi sínu við Lögberg næstliðið
haust. Hafi þau læti þá átt að
merkja það, að henni væri ant um
að fá Lögberg undir tilsjón hans,
trl að þegja yfir hnevkslanlegu at-
hæfi á stjórnarfari roblinska ráða-
neytisins, hefir henni skjátlast stór
lcga. Hún þurfti aldrei að búast
við því, að hann mundi láta hjá
líða af þeirri sök að skýra fylkis-
lýð satt og rétt frá þessu máli,eins
og hverju öðru er almenning beint
varðar, en sem auðvitað hafa eng-
in'móðgunaryrði legið í til henn-
ar, nema að því leyti sem hún
hangir á snærum Roblins og hefir
að sögn heitið honum trú sinni og
hollustu meðan nokkur holdtóra
væri á honum og ráðssamkundu
hans. Samt er nú útlit á, að sam-
komulag þeirra á milli verði eigi
til frambúðar, því að eftir því sem
skilja má á orðum blaðsins, telur
það Roblin stjórnina í svo mikilli
afleggingu, að vart megi Lögb.
eða nokkur við henni stjaka, þar
eð hún sé nú ekkert orðin nema
beinin ber, og væri þá miður vel
farið með góðan grip, ef hann ylti
út í einhverju áfallinu og legðist
afvelta, en Hkr. færi á hreppinn.
Sárt má það heita fyrir málgagnið
sem alt af er við hendina, reiðubú-
ið að halda skildi fyrir matföður
sinn Roblin og þá félaga hans, að
það skuli ekki hærri sess skipa í
útgjaldalið fylkisstjórnar reikn-
inganna fyrir árið liðna, en svo, að
innan um eldsneytiskostnað, þar
sem upp er talin kola og eldiviðar-
eyðsla nefndrar stjórnar, skuli
Hkr. félaginu vera færðir til inn-
leggs nokkur hluti launanna, rétt
eins og Hkr. sé höfð í uppkveikju
undir stjórnarpottinn roblinska.
En Hkr. er ekki að fást um slíka
smámuni og Roblin þarf ekki
nema gefa henni lítilfjörlega bend-
ingu svo er hún rokin á stað, allr-
ar virðingarfylst, til að þóknast
herra sínum og húsbónda. I síð-
ustu atrennunni að Lögb. fer hún
svo flumósa að hún ruglast alveg í
ríminu og minnir, að Magnús
heiti sá, sem vegið hefir að Roblin
stjórninni í máiþráðamálinu; lik-
legt er, að henni nafi frá fornu
fari verið eitthvað klaksárt við
M. Paulson, er næst hér á undan
hafði ritstjórn Lögbergs, því ráð-
þrota stóð hún fyrir honum eigi
ósjaldan um það skeið, og klæj-
andi í þau kaun hafi hún nú hall-
að sér á þá sveifina í þetta sinn þó
lúalega sé, vitandi vel að Mr.Paul-
son annast nú engin ritstjórnar-
störf fyrir fyrir Lögberg, og er
því sýkn af öllum slíkum flauta-
kollu framburði hennar þar að
lútandi .
Atvinnurógurinn og illúðlegergi
hennar yfir vaxandi velgengni
annara blaða, er skiljanleg, þegar
litið er til þess hve ömurleg óhöpp
steðja að henni í seinni tíð. Beztu
mennirnir, sem verið hafa aðal afl-
taugar og „litterært’" viðhald henn-
ar snúa við henni bakinu, dauð-
leiðir á fólsku hennar og frunta-
skap, og alt annað en ánægðir með
drenglyndis - sambúðina hennar
,.eftir sextán ára samskiftin“ sum-
ir hverjir.
Að endingu skulum vér geta
þess, að sú lítilfjörlega tilraun,
sem Hkr.gerir til að hnekkja fram
buröi Lögbergs um landsölu og
málþráða ráðsmensku Roblin-
stjórnarinnar, hlaut auðvitað að
stranda á getuleysi en ekki vilja-
skorti. En það er ekki i fyrsta
smni að Ilkr. leyfir sér að halla
ranglega á fylkið og níða það nið-
ur,þegar hún þarf þess til að draga
fjöður yfir vammir stjórnarflokks
ins, er hún fylgir að málum, og
mikið er nú breytt skoðun ritstjóra
Heimskringlu á löndunum í Mani-
toba við það sem var um það bil,
er hann gaf út “Landnema“ í
Reykjavík sællar minningar, og að
>ó Hkr. t. d. segi að fylkislönd-
in, sem seld hafi verið sé tóm fen
og foræði, vita allir, að þótt vot-
lent sé með pörtum í Manitoba ,þá
er meiri hlutinn þurrlendi, og er
því þannig varið með fylkislöndin
svo hún veit sjálf að hún er bein-
línis að draga dár að lesendum
sínum með öðrum eins framburði
og þessum.
Á öðrum stað, þegar hún ætlar
að fara að sanna að löndin hafi
verið seld á hæfilegu verði, lætur
hún sér nægja að rökfæra söluna
með þessum ofur einföldu orðum:
„um verð á nefndum löndum þarf
igi að tala mikið“. Þ að var nátt-
úrlega líka viðurhlutaminst fyrir
hana að fara ekki langt út í þá
sálma. Þar lá einmitt veiki punkt-
urinn, enda hafði hún enga máls-
bót þar fram að færa fyrir títt-
nefndri fjárgfeefra aðferð fylkis-
stjórnarinnar, víðast hvar.
Eftir þessu eru allar hinar sann-
anirnar hjá Hkr., enda viðurkenn-
ir hún sig alls ekki því vaxna að
'irekja neitt neitt í greininni held-
ur bannsyngur henni út í hött af
jví að þar er ómjúklega tekið á
stjómar meinsemdum Roblinga og
sýnt fram á hver sé aðal drif-
fjöðrin í málþráðabraskinu, nfl.
óttinn við eigin fall í komandi
kosningum og ekkert annað.
-------o— • ....
Enn urn glimur.
Einhver Ágúst Einarsson, Skál-
holt P. O., sem að minsta kosti
kann að nefna fjöldann allan af
glimubrögðum, hefir í 26. tbl.
Hkr. fundið köllun hjá sér til
að opinbera mönnum skoðanir
sínar á íslenzkum glimum, út af
ritgerð um það efni, birtri um
miðjan fyrri mánuð i Lögbergi.
Gefur hann í skyn, að hann sjái
svo langt fram í tímann, að hið
vaxandi stjórnfrelsi á íslandi muni
rétta við glimurnar sem verið hafi
á fallandi fæti; og ýmsar fleiri
þvílíkar staðhæfingar gerir hann,
sem vér viljum alls eigi metast
um við hann né þræta; en það sem
kemur oss til að taka til máls um
þetta efni eru að eins rangfærslur
þessa herra á nefndri grein vorri,
því að vér hirðum eigi um að leyfa
hvorki honum né öðrum, orðalaust
að telja oss hafa sagt þetta eða
hitt, sem enginn stafur sézt nokk-
urs staðar fyrir.
Hvergi inti ritstj. Lögb. t. a. m.
í þá átt að það væri óræk sönnun
fyrir þvi, að engir fleiri hefðu
kunnað að glíma af þjóðminning-
argestunum í Reykjavik 1903 en
þeir 7—8 sem fram komu á glímu-
völlinn. Lögberg segir þar um
að eins: „Síðasta dæmið, er vér
sáum af glímumenskunni á íslandi
var þjóðminn.dag. 2. Ág. 1903 í
Rvík.“ Munu fáir nema þessi
skarpskygni glímumeistari geta
lagt þann skilning í þau orð vof,að
enginn viðstaddur á þessu móti
hafi kunnajS að leggja glímubragð
nema þessir 7—8 menn, þótt auð-
nitað bendi áminst fæð þátttak-
enda þá í glímunum ljóslega á
hnignun þeirra, í þeim sveitum
landsins, sem fólkið átti heima í,
sem þar var saman komið, og má
fullyrða að verið hefir lang-stærsta
samkoman af þeirri tegund, hald-
in það ár um land alt.
Þessi sprenglærði rökfræðingur
slær því fram býsna drýgindalega
út af samanburði Lögbergs á glím
unum á þjóðminningard. í Rvík
1903 og íslendingad. 2. Ág. hér i
Wpeg tvö undan farin ár, að það
sé enginn fimleikur í því, ,að glíma
stirðlega og svifta fötum hver af
öðrum!! Nær hefir Lögb. sagt
það? Sérstakan illvilja bera slík-
ar getsakir vott um og löngurt til
að halla rétt mæltu máli hjá oss og
annað ekki, þar sem umraæli
Lögb. um þelta atriði—um leið og
látið er í ljósi að sumir hafi glímt
fult , svo vel af Vestur-íslending-
um og enda betur en þeir, er vér
sáum glíma íReykjavík síðast —-
hljóða svo: „flestum hætti til að
glíma of álútnum og meira af
metnaði en bragðkænsku.“ En
það sem þessi herra aldrei virðist
hafa séð eða heyrt getið um er það
sem grein vor einmitt bar með sér,
að sömu íþróttina geti tveir flokkar
manna leikið á mismunandi hátt,
þó miðlungi vel sé gert hjá báðum.
Alt um það getur annar flokkur-
inn nálgast meir réttu aðferðina.
Viðleitni þá, sem ungir glímu-
menn hér í bæ sýndu í að æfa sig
undir glímumar 2. Ágúst undan-
farin sumur, getum vér, undir áð-
ur nefndum atvikum, alls ekki séð
neitt hlægilega. I vorum augum er
hún beinlínis hrósverð, enda
þótt vér yrðum eigi varir við að
Skálholtskappmn prýddi þar
kennarasessinn, né gæfi þar sínar
listfræðilegu leiðbeiningar; og þó
að hann hins vegar ef til vill búist
við því að stjórnarbótin íslenzka
geti af sér nýjan glímukennar í
hinum ýmsu héruðum þess lands,
leyfum vér oss að < fast um óskeik-
ulleik b',ss spádom , meðan þess
sér ei.w u! vott nokkt? i ' taðar í
ræðu eða riti, nema hjá þessum
undursamlega og tæpast eftir vorri
viðkynningu sanngjarna né trú-
verðuga höfundi.
------o------
Eftirköst námaslyssins á
Frakklandi.
Eins og áður hefir verið minst á
í þessu blaði gerði námamanna-
lýðurinn í Pas de Calais verkfall
eftir slysið mikla, sem skeði þar í
næst liðnum mánuði í Courriéres-
námunum við Lens. Um 40,000
manna tóku þátt í verkfallinu.
Hefir það aukið mjög á óánægju
verkfallsmanna hve slælega kvað
hafa verið gengið að því að
hreinsa til í námunum og bjarga
lífi þeirra sem lifðu þar niðri, eft-
ir að sprengingin var afstaðin, svo
og hinn hættulegi og Llli frágang-
ur, sem verið hafði á námunum og
litla fyrirhyggja, og útbúnaður til
að vernda líf manna sem við þá
unnu, ef hættu bæri að hendi.
Tuttugu dögum eftir að slysið
skeði, og tveim vikum síðar en
hætt var við allar björgunar til-
raunr af þeim, sem þær önnuðust,
brutust þrettán námamenn út úr
einum ganginum, sem þeir höfðu
verið innibyrgðir í, fram að upp-
gangi námans. Voru þeir blindir
orðnir og nær dauða en lífi, fyrir
hungurs sakir, þar eð þeir höfðu
verið að mestu matar- og vatns-
lausir allan þenna tíma, og varið
sér öllum til, við að brjótast gegn
um náma urðirnar og dauða
mannabúka, sem gangurinn var
þétt fyltur með. Höfðu þeir
dregið fram lífið á berki af trjá-
viði, sem var niðri í námunni á-
sámt heyi og höfrum, sem ætlað
hafði verið hestunum, sem notaðir
voru við vinnuna þar. Þetta var
vistaforðinn þeirra fyrstu dagana
að undanskildu sárlitlu af ávöxt-
um, sem mennirnir höfðu tekið
rneð sér til miðdegisverðar, þegar
þeir fóru ófan í námuna um morg-
uninn, áður en slysið skeði. Þeg-
ar á leið tímann og þeir höfðu
kotnist æði langt fram eftir náma-
ganginum, áleiðis til uppgangsins,
fundu þeir skamt frá hesthúsinu,
námahestinn æinn dáuðan. Flógu
þeir hann og höfðu tíi matar, en
margir sýktust af kjötinu.’ Nemo
er sá nefndur af námamönnunum,
er formaður var .'fyrir þessum litla
hópi. Hann er sagður ungur mað-
ur tæplega þrítugur, en kjarkmik-
ill og m’jög þakkað að flokkurinn
bjargaðist úr þessum hörmungum.
Skipaði hann fyrir um vinnuna og
talaði þrek og þrótt í hina, þegar
þeir ætluðu að íáta hugfallast.
Hann skifti hinum smáa vista-
skamti milli félaga sinria, og ákvað
vissan svefntíma hvern sólarhring.
Hann stýrði verkinu og taldi tím-
ann. Angraði mennina mest kuld-
inn og valnsleysið, ásamt með hinu
megna gaslofti, sem var þar niðri.
Eftir að þeir náðu uppgangi nám-
ans, þar sem hjálparmenn voru við
hendina, voru þeir dregnir upp úr
þessari heljarvist, og mættu þar
ættingjar þeirra í sorgarklæðum,
því allir hugðu þá löngu dána.
Voru þessir aðþrengdu námamenn
þegar fluttir á sjúkrahúsið og
haldnir þar í dimmum herbergj-
um, og hlynt að þeim á allan veg,
og er liklegt talið, að þeir muni •
allir lifa af.
Siðan þetta skeði hefir þétt
Þyrping fólks,mest ekkjur og böm
og unnustur námamanna flykst
saman við uppganga námanna, og
heimtað að leit væri gerð á ný eft-
ir ástvinum sínum, þar undir niðri
í iðrum jarðar, og staðið fast á
því að þeir mundu enn vera á lifi,
og jafnvel æskt erftir að fá að leita
þeirra upp á eiriu hönd. Frelsun-