Lögberg - 21.06.1906, Blaðsíða 4

LOGBERG fÍMTUDAGINN 21. JÚNÍ 1906
Sögbetg
er geflB flt hvern fimtudag af The
liögberg Printtng & Publisliing Co.,
(löggilt), aS Cor. William Ave og
Nena St., Winnipeg, Man. — Kostar
J2.00 um árið (á. lslandi 6 kr.)
Borgist fyrirfram. Einstök nr. 5 cts.
Published every Thursday by The
Lögberg Printing and Publishing Co.
(Incorporated), at Cor.Wiiliam Ave.
& Nena St., Winnipeg, Man. — Sub-
scription price $2.00 per year, pay-
able in advance. Single copies 5 cts.
S. BJÖRNSSON, 'Edltor.
M. PAULSON, Bus. Manager.
Auglýsingar. — Smáauglý'Singar 1
eitt skifti 25 cent fyrir 1 fml.. A
etærri auglýsingum um lengri tlma,
afsláttur eftir samningi.
Bústaöaskifti kaupenda veröur aö
tilkynna skriflega og geta um fyr-
verandl bflstaö Jafnframt.
Utanáskrift til afgrelöslust. blaös-
ins er:
The LÖGBERG PRTG. & PUBL. Co.
P. O. Box. 136, Winnipeg, Man.
Telephone 221.
Utanáskrift til ritstjörans er:
Editor Lögberg,
P. O. Box 136. Wtnnipeg, Man.
Samkvæmt landslögum er uppsögn
kaupanda á blaöl ögild nema hann
sé skuldlaus þegar hann segir upp.—-
Ef kaupandi, sem er I skuld viö
blaöiö, flytur vistferlum án þess aö
tilkynna heimilisskiftin, þá ei1 þaö
fyrir dómstólunum álitin sýnileg
sönnun fyrir prettvíslegum tilgangi.
Fjílrsíimskota athuganir.
Svo er að sjá, af greinarstúf í
36. tbl Heimskringlu, eftir „Ung-
an íslending“, aö hann sé undra
armæddur vegna þess, að Lög-
berg inti að því fyrir skömmu
síðan, að þeir sem findu hjá sér
köllun til þess, vildu góöfúslega
styðja að því, að einhverju leyti,
að framkvæmd yrði á missíónar-
hússbyggingunni fyrirhuguðu í
Reykjavík.
Ungmenni þetta leggur mikla
áherzlu á það, að þau meðmæ'i
Lögbergs rmini spilla fyrir mann-
sk,aða samskotunum, því að ó-
, mögulegt sé að gefa tvennar gjaf-
ir um líkt leyti, eða m. ö. o. gera
tvö góðverk mcð stuttu millibili.
Alveg á sama má.li er ritsjóri
Heimskringlu.
þ>að virðist fara fram hjá höf-
undum þessara greina.aö Lögberg
mælti fastlega fram með samskot-
unum til þeirra, er mest mistu í
við stórslysin. tittnefndu á ís-
landi næstliðið vor. En þá var
ætlast til að þau samskot yrðu
fullgfeidd héðan í þessum mán-
uði. Síðar bar Lögb .fram hina á-
skoranina, og þar sem eigi er bú-
ist við að þau samskot verði af-
greidd heim fyr en með hausti
kclnandi, virtist svo mikið svig-
rúm þar á milli, að hvorugt þvrfti
að ríða beint í bága við anrtað.
I>ó að því sé kastað fram af
nokkurri græsku, að si&ari sam-
skotin séu beinlínis gerð til að
spilla fvrir þvi, að ekkjur og
munaðarlevsingjar í kringum
Faxaflóa fái þann styrk.sem æski-
legur væri, vita allir að sá er eigi
tilgangurinn, enda getur hver,sem
vill, lesið það út á milli línanna.að
hvatameðalið til þess að þær nrðu
til mun fremur, en umhyggja fyr-
ir fátæklingunum, vera það að
höfundarnir hafi þurft að létta á
sér í þetta sinn og opinbera álit
sitt á trúarlærdúmum kírkjunnar,
en óþarft teljum vér að deila á
trúarskoðanir þeirra að svo
stöddu í Lögbergi. Hins vegar
skulum vér leiðrétta þá röngu
skvringu á stefnu missíótiarinnar,
sem ritst. Hkr., má vera af ókunn-
ugleika. er að reyna að smeygja
inn i ltugi manna hér, þar sem
hann segir á þá leið, að eigi beri
að styrkja aö *einu byggmgu
Jæssa missíónarhúss.sem eingöngu
sé til þess, að berja meö ofstækis-
fullum öfgakenningum vitistrúna
inn í landa vora á íslandi. Of-
mælt er það. Aðal þungamiðja
kenningar missíónarinnar, hvar
sem er í heiminum, er að styðja
kristindóminn og efla,og að glæða
hann sérstaklega þar, sent sljólega
hefir verið unnið að útbreiðslu
hans og styrkingu áður.
Meðan vér viljum kristnir kall-
ast, getur oss ekki sýnst neitt á-
mælisvert í því, aö hlynna að út-
breið&lu kristindómsins, og blómg-
un hans heitna á íslandi, en valla
mun nokkur draga það í efa aö
bvgging áðurnefnds misstonarhúss
er styrkur til framkvæmda missi-
óninni, og þá um leið efling krist-
indómsins á Fróni.
En þar sem ritstj. segir svo, að
fækkun fækkun prestakalla a ís-
landi ,sé ,ljós vottur þess, aö þjóö-
inni þyki alls engin þörf á auk-
inni tölu trúarstofnana þar, skul-
um vér til leiðbeiningar þeim, er
eigi kynnu að hafa fylgst ná-
kvæmlega með i þessu máli á ís-
landi, og fyrir þá sök mynda sér
ranga skoðun um að missíónarhús
iö væri samkvæmt því ótímabær
bygging, geta þess, að svo stend-
ur á fækkun presta kalla, að launa
hæð af ýmsum þeirra er svo rýr
orðin, meðal annars sakir þess að
cigi fást ábúendur á kirkjujarð-
vegna þess að allur fjöldi vinnu-
fólks eklan fer stööugt vaxandi,
sakir þess að allur fjöldi vinnu-
manna dregur sig að sjónum.
Hefir því nú í seinni tíö rekið
svo langt, að sakir hinna afar
lágu tekna af ýmsum lélegri
prestaköllunum, hefir eigi verið
aiuðið fyrir kirkjustjórnina aö fá
presta á þau, svo að orðið hefir að
steypa sumum þeirra sarnan við
þau næstu, og lata einn prest
þjóna tveimur eða fleiri kirkjum.
Hins vegar liefir hverventa verið
forðast svo sent auðiö hefir ver-
iö. að fcckkci kirkjunum þ. e. tru-
arstofnunum, sakir þess að þær
eru fremur of fáar en margar á
Islandi, bæði aö áliti biskups og
allrár kirkjustjórnarinnar.
En þrátt fyrir það aö kirkju-
stjórninni þar dyldist engan veg-
inn, að l>örf væri á missíónarhúsi,
er valla að búast við þvi að bisk-
úfinn fari að senda gjafalista
hingað í styrktarskyni slíkri
bvggingu og tæpast svnoclus held-
ur, en þó aö svo hefði orðið,
mundi málefniö sjálft engan veg-
inn hafa getað hreinkast eða helg-
ast af því að fara í gegnum hend--
ur slikra valdsmanna., og þvt 1
raun réttri nauðsyn byggingar-
innar hvorki aukist eða minkað
fyrir það hver flutningsmaður
styrksins til hennar var.—Á sinn
hált er sú mótbára gegn styrk-
veitingu héðan, ekkert annaö en
úrelt samtvinnan manns og mál-
efnisins, sem áðurnefnt blað heftr
enn ekki getað loisað sig.
í sambandi við mannúðlega
stefnu og starfsemi missíónar-
flokksins á íslandi, er þaö full-
kunnugt í Reykjavik að minsta
kosti, að einmitt þessi flokkur
manna, er nú gengst fyrir mtssi-
ónarhússbyggingunni, heftr auk
hinnar öflugu trúvakningarstefnu
sinnar, leyst af hendi mikil mann-
gæsku verk t. a. rru í Reykjavík-
urbæ, nreðal annars með því, að
halda uppi skipulegri starfsenn 1
því skyni að leiða fátæka fjöl-
skyldumenn og fleiri, þá er mjög
hafa verið hneigðir til ofdrykkju,
frá því að sækja vínveitingahúsin
þar í bæ og orðiö býsna vel a-
gengt. — Enn fremur hefir það
látið sig miklu skifta um kristiega
fræðslu ungmetina, »g komið víða
fram sem styrktarstoð tæirra er
bágt áttu; og mundi hið fyrirhug-
aða missíónarhús, að sjálfsögðu, á
margan veg, notað einmitt til
þess, að halda samkomur í þeim
tilgangi, auk guðsþjónustu.
Þar sem svo var fyllilega kunn-
ugt utn hinn góða tilgang, sem
þetta félag hefir í eðVi sínu, vild-
um vér alls ekki láta hjá liða aö
bera áð'urgreidar óskir þess upp
fyrir almenning hér, enda þótt
forkólfar þess kveði strangar að
orði um ýmsa trúarlærdóma en
stimstaðar annars staðar er látið
tippi í lútersku kirkjunni. Alt um
það standa þeir algerlega á sama
grundvelli, eins og allir vita, sem
nokktlð þekkja til þeirra stefnu.
Oss er ánægja að heyra að sani-
skotin, til þeirra, er mest mistu í
við manntjónið i vor, hafa fengið
góðan bvr hér vestra, og vonumst
eftir, að þegar saman kemur féð
héöan og að heiman, verði fjár-
hagslega séð sæmilega fyrir nauð-
þurftum þess fólks. íslandsblööin
síðustu segja þar safnað nú,
nokktlð á sjöunda þúsund króna.
Eigi að síöur vitum vér aö þegar
hafa ýmsir styrkt síöara fyrirtæk-
ið hér vestra, og margir munu
bætast viö áður sá listi fer heirn
til íslands í haust, enda lætur
slíkt að líklegu, þar eð margir eru
svo vel efntim búnir af Isl. hér,
og bera svo hlýtt þel til kristin-
dómsins, að þeir telja það alls
eigi óviðurkvæmilegt, þó þeir
stvrki tvö góð' málefni á sama
sumrinu, hafi þeir sjálfir ráö og
vilja á þvi.
------o-------
Engilsaxneski kynþátturinn.
Stórveldin fæðast og líða undir
lok. Að minsta kosti segir sagan
það svo langt sem hún nær aftur
í tímann. *Á umliðnum öldum hafa
stórþjóðir risiö á legg, brotið und
ir sig hinar valdaminni og orðið
mikils metnar í augum umheimsins
á sinni tíð, en að lokum hafa þrer
horfið í straum tímans.
Ofurefli margra ríkja hefir ver-
ið svo mikið á blómatíð þeirra, að
menn, er uppi voru á þeim tíma,
mundu hafa hlegiö að þeirri hugs-
un, að eins, að þær ættu það fyrir
höndum að stíga nokkurt spor aft-
tölu valdaþjóðanna. Samt sem áð-
ur eru margar þessar þjóðir, sem
urábak og því síður að hverfa úr
fyt meir voru svona voldugar,
horfnar alveg af sjónarsviðinu eða
orðnir tómur skuggi fornrar
frægðar. Enn fremur rnæla öll
líkindi með því, að í hinni huldu
fortíð hafi margar óviðjafnanleg-
ar þjóðir og riki átt sína blómaöld,
en sem vér, er nú lifum, höfum
aldrei heyrt getið um. Rómverj-
ar hinir voldugu alheimsdrotnar
fornaldarinnar litu t. a. m. á Bret-
land sem einhvern auðvirðilegasta
landskikann, sem þeir höfðu yfir
að ráða. En á. þeim tvö þúsund
árum, sem liðin eru síðan, hefir
þetta ríki, sem þá var bein fyrir-
litning sýnd af aðal heimsþjóð-
inni, er þá var uppi, hafist langt
yfir allar þær vonir, sem Róm-
verjar gátu nokkurn tíma gert
sér um sjálfa sig.
Nú bendir flest til bess, að eng-
ilsaxneski kynbálkiirinn hafi náð
svo föstum fótum á skákborði
heimsins,- að hann sé fær um að
standast og bera f.lest þau öflug-
ustu 6kakkaföll, sem tíniinn og
fallvelli allra hluta leggur nú að
jafnaði t veg fvrir þjóðirnar á síð-
ari öldum. Engilsaxnesku stór-
þjóðirnar, brezka veldið og Banda
ríkin eru nú á tímum miklu vold-
ugri en fjöldi manna gerir sér um
hina minstu hugmynd. — Þó ekki
sé litið nema á fjárhagslegu hlið-
1 ina. að eins, bera Jwer ægishjálm
^ vfir öllum öðrum þjóðum í heim-
^ inum.
| Helztu hagfræðingar, sem nú
eru uppi, segja svo, að bæði þessi
ríki séu auðugri en allar aðrar
þjóðir á hnettinum til samans, og
auður Þjóðverja og Frakka muni
1 eigi vera meira en liðlega einn
þriðji hluti af eignum Breta.
Þar sem slikar skýringar sýna
glögglega. þjóðarveldi þessiara
ríkja, þvi að „auðurinn er afl
þeirra hluta, sem gera skal“, þá
1 mætti svo sýnast sem valdafor-
^ ræði engiísaxneskja k^nþáttarins
væri trygt og örugt um ókominn
tíma. En hverfulleiki og síbreyt-
ing allra hluta mælir á móti því,
að þessi riki, jafn auðug og yfir-
/áðasæl og þau eru, geti þannig
1 skipað þann háa sess, er þau nu
'hafa rúeðal stórþjóða heimsins,
■ nema þjóðlíf, verzlun og stjórn-
1 mál séu í heilnæmu ástandi. En
1 til þess útheimtist heilbrigð stjórn
1 er sé sem rnest í höndum þjóðanna
‘sjálfra, án allrar kúgunar af
hálfu auðvalds og skriffinna, en
' sameigjrtlegyim áuðæfum hvors
rikisins fyrir sig sé stjórnað með
hyggindum sem í hag koma hvor-
umtveggju ríkjunum.
I Að því er snertir viðhald og
valdaforræði engilsaxneska kyn-
þáttarins má með réttu -benda á
Vestur-Canada sem einn þann
hluta brezka veldisins, er öðrum
fremur rnuni styðja að langgæðri
framtiö hans. Á hinum feikilega
J viölendu og frjósönru sléttum
i Vesturlandsins, hafa Bretar og
: Bandaríkjamenn þúsimdum sam-
! an tekið sér bólfestu í sameining
við Canadabúana, seiir fyrir voru.
í Canada er eitthvert hið frjáls-
lyndasta og heppilegasta stjórnar-
fvrirkomulag, sem til er í nokkurri
brezkri nýlendu. Þjoðin sjalf er
krngóð, nrestmegnis sambland
Bretanna handan af Englandi,
Skotlandi og írlandi, og. Banda-
’ríkjamanna, en hinir aörir þjóð-
flokkar, sem fyrir eru í landinu,
blandast varla svo nokkru nerni
saman við Engil-Saxana, enda
eru þeir og miklu færri og lifa
fremtir aðgreindir frá hinum
ensku úti í ný.lendunum sérstak-
lega.
j Þetta sambland nýlendubúanna
og lýðveldisniðjanna að sunnan
hlýtur að skapa öfluga og þrótt-
góða þjóð, þar sem áræðið annars
vegar og innrætt frelsisþrá hins
vegar steypast saman í eitt mót.
J Canada hefir flest þau skilyrði
ti.l að bera, er geri það líklegt að
þar megi engilsaxneski kynflokk-
urinn blómgast og viðþaldast á ó-
komnum öldum framar en víðast
hvar annars staðar.
Ræöa
Mr. Brown’s.
(Framh.)
Talsímastefnan krufin.
j • Mr. Brovvn hélt nú áfram að tal®
um tillögur stjórnarinn^r viðvíkj-
andi talsínrunum og benti þar á
’ýrnsar veikar hliðar. Hanu sýndi
fram á að stjórnin hefði tekið sér
vald til að koma á talsímasam-
bandi í þremur borgunt i fylkinu,
Winnipeg, Brandon og Portage la
Prairie. „Hver á svo að borga
fyrir þetta?“ spurði hann. Ko«tn-
aðurinn ætti að borgast á þann
hátt að gefa út skuldabréf er alt
Manitoba fylki bæri ábyrgö á.
Hverju einasta sveitarfélagi innan
fy.lkisins yrði gert að skyldu að
borga vissan hluta af þeint tveim-
ttr miljónum dollara, sem áætlað
væri að kocta mundi að koma á
talsimasambandinu í þessum þrem
ur áðurnefndu borgum,, í viðbót
við skatta þá, er fyrir væru og
sannarlega væru nógu þungir þó
ekki yrði við bætt. Þaðan ættu
peningamir að koma til þess að
borga með meginhluta af kostn-
aðinum, er af því leiddi að koma á
talsíma-samkepni í þremur borg-
um, er nú þegar væru vel byrgar
af talsímasamböndum. Síðan
þyrftu þessi sveitarfélög að leggja
á sig nýja skatta til þess að koma
á hjá sér talsímasambandi, ef þau
óskuðu eftir að fá þaö, og það án
nokkurs styrks eða hjálpar frá
þessum þremur borgum, er þau
væru að borga fyrir. Mr. Brown
bar nú fram þá spurningu: hvort
tilheyrendur sínir álitu þetta rétt-
látt. hvort þessi tvöfaldi skattur á
sveitarfélögunum gæti á.litist sann-
gjarn? Sagði ltann að þetta væri,
eftir sinni sannfæringu, fullnaðar
sönnun fyrir óeinlægni stjórnar-
innar, því ekki gæti hún komið á
samkepninni, hvað talsímana
snerti, í þessum þremur borgum
fvr en þær óskuðu eftir henni og
byiddu um hana. „Og nær mun
það verða?“ spurði hann. Sagðist
hann þess fullöruggur að langir
tímar munclu liða þangað til Winn*
peg, Brandon eða Portage la
Prairie færu fram á það við
stjórnina að koma á tvöföldu tal-
síma-kerfi, með auknum kostnaði
og óþægindum. Alt þetta talsíma-
glamur stjórnarinnar væri ekkert
annað en bersýnileg kosninga-
brella. Málinu hefði verið kastað
fram órannsökuðu og óundirbúnu
að öllu leyti. Þegar Campbell
dómsmálastjóri birti fyrst tal-
síma-hugmynd stjórnarinnar á
fundinum í Brandon í fyrra þá,
hefði hann sagt bændunum að
fylkið ætlaði að láta koma fyrir
talssímum á heimilum þeirra fyrir
ekki meira en tíu dollara ársgjald.
Síðar hefði þaö komið í ljós að
slík borgun væri langar leiðir frá
því að vera nægileg, og enn. frem-
ur að erfitt mundi veita nú að
koma á slíkum sambönclum, fyrir
jafnvel eins lága borgun og nú er
goldin þar sem talsimar þegar eru
komnir til sveita. Einmitt um þess-
ar mundir væri fylkisstjórnin að
biðja Dominioni-stjórnina að fá
sér vald í hendur til þess að slá
eign sinni á alla þá talsíma sem nú
væru til í Manitoba. Þangað til á-
rangurinn af þeirri beiðni yrði
kunnur orðinn væri of snemt fyrir
liberalflokkinn að auglýsa neina
fast ákveðtta stefnu í þessu máli.
En Mr. Brown lýsti, því fvrir jafn-
framt, að frumatriðin, og jafnvel
ýms hin mest áríðandi atriði þeirr-
ar stefnu, værtt nú þegar samin
og skrásett. Hann kvaðst því mið-
ur ekki nú, sökum þess að fulln-
aðar-ályktun stjórnarinnar enn
ekki væri orðin heyrum kunnug,
mega birta almenningi þessa
stefnu liberal flokksins í talsíma-
málinu, er mundi lögð verða undir
úrskurð kjósendanna, en glöggur
mismunur væri á henni og talsíma-
htígmynd Campbells dómsmála-
stjóra. Hann kvaðst samt sem áð-
ur, geta farið svo langt að full-
vissa menn um, að á sínum tíma
yrði stefnan birt og borin upp til
atkvæða.og aðalkjarni hennar væri
að ekki þyrfti á neinurn skulda-
bréfa-undirskriftúm að halda,
hvorki hvaö sveitarfélög né fylk-
ib suerti, .,Eg geri mér i hugar-
lund," bætti Mr. Brown við, „að
stefna vor i talsímamálinu, þegar
hún verðttr lögð fyrir fylkisbtia,
verði að öllu leyti aðgengileg og
ákjósanlegri en sú, er hin núýer-
and fylkisstjórn hefir á boðstól-
um.“
Ejármálameðferð stjórnarinnar.
Mr. Brown sneri því næst ræðu
sinni að fjármálum fylkisins. Sagði
hann að Roblin-stjórnin þættist
eiga mikinn heiður skilið fyrir mecy
ferð fjármála fylkisins. Hún hældi
sér einkum í því efni af tvennu:
að hún hefði aukið mjög tekjurn-
ar, og að hún gæti hrósað sér af
stöðugum og áframhaldandi tekju-
afgangi. Þegar til þess kænti að
álíta hvort stjórnin heíði ástæðu
til þess eða ekki að hrósa sér af
þessu, þá væri nauðsynlegt að gera
sér grein fyrir, hvort þessi tekju-
auki og tekjuafgangur væri að
þakka stefnu og tilraunum stjórn-
arinnar. Ef nú t. d. tekjuaukinn
væri innifalinn í stórkostlega' aukn-
um sköttum og álögum á fylkisbúa,
þá væri það mjög efasamt hvort
stjórninni bæri nokkur þökk fyrir
að tekjuaukinn ætti sér stað. Fyrir
ýms atriði í hinurn auknu útgjö.’d-
um kvaðst Mr. Brown ekki sjá að
fylkisstjórnin ætti neinar þakkir
skilið. Hvað tekjur af vínsölu-
leyfum snerti þá hefðu þær aukist
mjög mikið undir núverandi fylki5-
stjórn. Enn fremur tók hann það
fram, að beinar skuldir fylkisins
hefðu töluvert aukist. Eitt af hin-
um fyrstu verkum stjórnarinnar
hefði verið að auka þær skuldir
með fimm hundruð þúsund dollara
lántöku. „Á því er enginn efi,“
sagð"i Mr. Brown, „að ef einhver
ræðumaður conservatíva flokksins
væri nú nærstaddur hér í kvöld þá
mundi hann segja yður að þetta
hálfrar miljón dollara lán hefði
verið óhjákvæmileg nauðsyn sök-
um skuldanna, sem undanfarnadi.
stjórn hefði sökt fylkinu í. En nú
hefði hin konunglega rannsók’nar-
nefnd skýrt svo frá, i hinni opin-
beru skýrslu sinni, að þær skuldir
næmu tvö hundruð fjörutíu og
átta þúsundum dollara. Núverandi
fylkisstjórn hefði tekið fimm
hundruð þúsund dollara lán, og
þegar búið væri að borga af þeirri
upphæð skuldir fylkisins,hefðu því
verið eftir tvö hundruð fimtíu og
tvær þúsundir dollara. Vitaskuld
væri slík upphæð að eins smáræði
eitt í augum annarra eins fjármála
fræðinga og stjórnarinnar,en í sín-
ura augum væri það algerlega
heimildarlaust og óréttlætanlegt að
auka þannig hinar beinu skuldir
fylkisins.
Mr. Brown tók því næst til at-
hugunar og umræðu hversu^ógur-
lega hinar óbeinu skuldir Manito-
ba-fylkis hefðu vaxið undir stjórn
flokksins er nú situr að völdum.
Kvaðst hann ekki sjá betur, en hér
væri alvarlegt íhugunarefni fyrir
hendi, því ef gengið væri að fylk-
inu með að borga upphæðir þær,
sem það hefði tekið að sér ábyrgð
á, þá væri þvi ómögulegt að full-
nægja skuldbindingum sinum. Hélt
hann því fram, að það væri engu
að síður óviðurkvæmilegt fyrir
fylkið, heldur en fyrir hvern ein-
stakan mann, að taka að sér skuld-
bindingar, sem það ekki væri fært
um að standa straum af.
„Hver einasti af áheyrendum
mínum,“ sagöi Mr. Brown, „mundi
hiklaust taka að sér fimm hundruð
dollara sjálfskuldarábyrgð fyrir
kunningja sinn, ef liann fengi gott
veð fyrir þeirri upphæð, og slík/
væri í alla staði bæði skynsamlegt
og löglegt. En ef einhver aftur á
móti tæki að sér tuttugu þúsund
dollara skuldbindingu, eða ein-
hverja þá skuldbindingu, sem eng-
in minstu líkindi væru fyrir að
hann gæti fullnægt, þá gæti eng-
um blandast lmgur um, að slíkt
væri i mesta máta heimskiulegt.