Lögberg - 02.07.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGIN-N 2. JÚLÍ 1908.
RUPERT HENTZAU
ÍNTHONY HOPE.
»M»M»I"M-M-M-M-M-M-M-M-M-M-M-M-H-I
“Vertu tilbúinn þegar eg hringi,” sagöi Rúdolf.
Svo sneri hann sér að mér og spuröi: “Líður þér
betur, Fritz ”
“Eg get hlustað á þaö, sem þú hefir að segja,”
sagði eg.
“Eg sé hvað þeir ætla sér,” sagði. hann. “Annar
hvor þeirra, Rúpert eða Rischenheim, munu reyna að
koma bréfinu tii konungs.”
Eg spratt á fætur.
“Það má þeim ekki takas.t,” sagði eg, og hné aft-
ur niður í stólinn, því að mér fanst eins og glóandi
eldskörungur hefði verið rekinn í höfuðið á mér.
“Þú ert nú líka fremur liklegur til að koma í
veg fyrir það, gamli kunningi,” sagði Rúdolf bros-
andi og tók um hönd mína; svo hélt hann áfram og
sagði: “Þeir trúa nú ekki póstinum, vertu viss.
Annar hvor þeirra fer sjálfur. Hvor heldur þú?”
Han nstóð fyrir framan mig og hugsaði af kappi.
Eg vissi það ekki, en eg bjóít við að Rischen-
heim færi. Það var svo mikil áhætta fyrir Rúpert að
fara inn í konungsríkið, og hann vissi gerla að erfitt
mundi að fá konunginn til að veita honum viðtöku,
jafnvel iþó erindið væri mikifvægt,. sem hann teldist
hafa að flytja. Hins vegar var ekkert misjafnt kunn-
ugt orðið um Rischenheim, og tignarstaða hans
mundi veita honum, og meira að segja heimila hon-
um viðtalsleyfi við konung undandráttarlaust. Fyrir
því taldi eg það sjálfsagt, að Rischenheim mundi fara
tneð bréfið, eða fregnina um það, ef Rúpert vildi ekki
skilja það við sig.
“Eða eftirrit af því,” sagði Rúdolf. “Þeir verða
komnir á stað, Rischenheim eða Rúpert á morgun, eða
jafnvel kannske í. kveld.”
Eg reynd'i til að rísa upp aftur, því að mér var
afarhughaldið að koma í veg fyrir þessar hættulegu/
afleiðingar af heimsku minni. Rúdolf ýtti mér aftur
niður í stólinn og sagði: “Nei, nei!” Því næst sett-
ist hann niður við borðið og tók upp símskeyta eyðu-
blöðin.
X“Hafið þið Sapt ekki komið ykkur saman um
dulletur?” spurði hann.
“Jú. Skrifa þú skeytið; eg skal dulletra það.”
“Eg hefi skrifað þetta: “Skjölin töpuð. Láttu
engan sjá hann, ef mögulegt er.” Mér er ekki um að
tala ljósara. Þú veizt, að hægt er að lesa flest dullet-
ur.”
“Ekki okkar,” sagði eg.
“Jæja, en dugir þetta?” spurði Rúdolf brosandi.
“Já, eg held að hann skilji þetta.’ ’ Svo dulritaði
eg skeytið, og það var rétt svo að eg gat haldið á
pennanum.
Hann hringdi svo bjöllunni, og James kom inn
undir eins.
“Farðu með þetta,” sagði Rúdolf.
“Skrifstofunum er lokað, herra.”
“James, James.”
“Jæja, herra minn, en það gengur heil klukku-
stund í að fá einhverja þeirra opnaða.”
“Eg ska! gefa þér hálfa klukkustund til þess.
HefirðU peninga?”
“Já, herra.” ^
“En nú er bezt fyrir þig að fara að hátta,” sagði
Rúdolf og sneri sér að mér.
Eg veit varla hverju eg svaraði, þvi að mér lá
við að líða þá aftur í ómegin og eg man það að eins,
að Rúdblf bar mig-, í rúm sitt. Eg sofnaði, en eg held
að hann hafi jafnvel ekki lagt sig fyrir í legubekkinn,*
því tvisvar sinnum þegar eg rumskaðist heyrði eg að
hann var að ganga um gólf. En þegar leið undir
morguninn sofnaði eg fast, og vissi þá ekki hvað
hann hafðist að. Klukkan átta kom James inn og
vakti mig. Hann sagði að læknirinn kæmi til gisti-
hússins eftir hálfa klukkirstund, en nú Iangaði Mr.
Rassendyll að tala við mig fáein orð, ef eg treysti
mér til þess. Eg 'bað James að kalla strax á húsbónda
sinn. Það varð að sitja við það, hvort eg treysti mér
tiJ þess eða ekki.
Rúdolf kom rólegur og stillilegur. Hættan og
erfiðfeikarnir verkuðu á hann eins og gott vín á gaml-
an drykkjumann. Þá naut hann sin. Hæfilegleikar
hans komu þá bezt í Ijós, og afskiftaleysið, er ein-
kendi hann annars, hvarf þá. En í dag þá varð eg
var við annað meira; mér verður helzt að nefna það
eins konar geislaibjarma. Eg hefi séð hann svífa um
andlit tingra ásthrifinna yngisstveina, þegar stúlkurn-
ar, sem þeir unÉiui, komu inn um dyrnar á danssaln-
um, og eg hefi lika séð þetta geislablik, þó daufara
hafi verið," í augum ungra stúlkna, þegar piltar, er
mér virtust reyndar ekkert nema rótt í meðallagi,
buðu þeim í dans. Þæssi undarlegi bjarmi hvíldi yfir
andliti Rúdolfs þar sem hann stóð hjá mér við rúm-
stokkinn. Eg þori að segja, að eitfihvað þvílíkt hefir
mátt sjá á svip mínum, þegar eg var að biðla til kon-
unnar minnar.
“Fritz, gamli vinur minn,” sagði hann, “það er
komið svar frá Sapt. Eg þori að segja, að símrit-
arar hafa orðið fyrir óþægindum í Zenda, eins og
hér í Vintenberg þegar Jarnes fór að láta opna. Og
eg skal segja þér nokkuð. Rischenheim hafði beðið
konunginn um viðtalsleyfi áður en hann fór frá
Streslau.” *•
Eg reis upp á olnboga í rúminu.
“Skilur þú ?” mælti hann ennfremur. “Hann
fór á mánudag. I dag er miðvikudagur. Konung-
urinn hefir veitt houum viðtalsleyfi kl. 4 á föstudag.
Sérðu tíl—”
“Já, þeir hafa búlst við heppilegum úrslitum,”
hrópaði eg, “og Rischenheim tekið við bréfinui!”
“Eftirriti af því, ef eg þekki Rúpert Hentzau
rétt. Já, þetta var klóklega að farið. Þeir sáu um,
að allir léttivagnar væru leigðirl Hvað eru ‘ þeir
langt á undan nú?”
Eg vissi það ekki, en eg efaðist ekki um það
frekar en Rúdolf, að vagnaskorturinn var af þeirra
völdum.
“Jæja,” mælti hann ennfremur, “eg ætla nú að
síma Sapt um að tefja fyrir Rischenheim í tólf klukku
stundir, ef hann getur; hepnist það ekki, þá að ko na
konunginum burt frá Zenda.”
“En RÍ6chenIieim hlýtur að fá viðtalsleyfið fyr
eða síðar,” sagði eg andmælandi.
“Fyr eða.síðar — það gerir allan muninn!” hróp-
aði Rúdolf Rassendyll. Hann settist á rúmstokkinn
hjá mér, og sagði skýrt og snjalt: “Þú ^etur ekki
hreyft þig héðan í einn eða tvo daga. Sendu Sapt
kveðju mína. Biddui hann að láta þig vita um alt,
sem gerist. Strax og þú ert orðinn feröafær þá
farðu til Streslau, og láttu Sapt vita greinilega um
hvenær þú kemur . Við þurfum á hjálp þinni að
halda.”
“En hvað ætlar Þú að gera?” spurði eg og ein-
blíndi á hann.
Hann horfði á mig stundarkorn, og eg sa á svip-
breytingunsni á andliti hans, að gagnólíkar tilfinning-
ar skiítust á í huga hans. Eg sá þar votta fyrir
fastri ákvörðun, mótþróa, fyrirlitning á hættu; sömu-
leiðis kæti og ánægju; og loks sá eg bregða fyrir
sama bjarmanum, sem eg mintist á fyr. Ilann Irafði
verið að reykja vindling. Nú fleygði hann endanum
af honum inn í oíninn og reis upp af rúmstoklcnum.
“Eg ætla að fara til Zenda,” sagði hann.
“Til Zenda!” hrópaði eg forviða.
“Já,” svaraði Rúdolf. “Já, eg ætla til Zenda,
Fritz vinur. Eg segi þér það satt að eg bjóst Við, að
að því kæmi. Nú hefir það ræzt.”
“En hvað ætlarðu að gera Þangað?’ ’
“Eg ætla að ná í Rischenheim áður en hann
kemst þangað, eða vera þar rétt á hælunum á honum.
Ef hann verður fyrri ,Þá hugsa eg að Sapt tefji fyrir
honum þangað til eg kem. Og ef eg kemst þangað,
skal hann aldrei sjá konunginn. Betur að eg að eins
lcæmist þangað í tæka tið. En heyrðu! Hefi eg
breyzt frá því, sem eg var áður? Get eg ekki enn
leikið konunginn? Ja, ef eg kem í tæka tíð, þá skal
Rischenheim fá að tala við konunginn í Zenda, og
konungurinn mun taka honum mjög feginsamlega, 0g
veita bréfinu viðtöku! Já, Risohenheim skal fá að
tala við Rúdolf konung i kastalanum í Zenda; það
skal ekki bregðast.”
Hann stóð þarna hjá mér og starði á mig til að
vita hvernig mér geðjaðist að fyrirwtlun sinni; en eg
var svo forviða á því, hve ofdirfskufuill hún var, að
eg lá kyr og Þagði.
Ákafinn, sem komið hafði í Rúdolf, hvarf jafn-
skjótt og hann hafði komið í hann; hann var aftur
orðinn sami, rólegi, athuguli, óhlutsami ðnglending-
urinn, þegar hann kveikti í nwsta 'vindlingi og tók
aftur til máls og sagði:
,“Þú sérð ,að þeir fylgjast báðir að málum, Rúp-
ert og Rischenheim. Næstu tvo daga getur þú ekk-
ert hreyft Þig héðan; það er öldungis vist. En tveir
okkar manna verða þá að vera í Rúritaníu. Rischen-
heim1 á víst að leita hófanna fyrst; en ef honnm mis-
hepnast, þá mun Rúpert leggja sig í hvaða hættu sem
er til að ná fundi konungsins. Ef honum tekst að fá
að tala við konunginn i fimm mínútur, þá er óham-
ingjan vis. En til að looma i veg fyrir þetta, þá verð-
ur Sapt að tefja fyrir Rúpert meðan eg á við Risch-
enheim. Undir eins og þú getur hreyft þig, þá skaltu
fara til Streslau og láta Sapt vita um komu þína.
“En ef að > ú sæist, ef að þú skyldir þekkjast?”
“Það er betra að eg sjáist, en bréfið drotningar-
innar,” svaraði hann. Því næst tók hann um hand-
legginn á mér og sagði með Jiægð: “Ef bréfið’ skyldi
komast í hendur konungsins, þá er eg sá eini, sem gef
gert Það, sem gera þarf.”
Eg vissi ekki hvað hann átti við; vera má að
hann mundi hafa tekið drotninguna brott með sér
heldur en láta hana vera kyrra ,eftir að bréfið var
orðið heyrinkunnugt; en hægt var og að leggja ann-
an skilning í þetta, sem eg, tryggur þjónn konungs-
ins, þorði ekki að spyrja um. En eg svaraði þessu
engu, því að hvað sem öðru leið var eg öllu öðru
fremur þjónn drotningarinnar. Samt sem áður á eg
J>ágt með að trúa því„ að hann hafi ætlað sér að vinna
konunginum nokkurt mein.
“Vertu hughraustur, Fritz, og ekki svona daufur
í bragði,” mælti hann; “þetta er ekki annað eins stór-
mál og hitt, sera við réðum farsællega til lykta.” En
eg býst við að litið hafi létt yfir mér, því að hann hélt
áfram og sagði óþolinmóðlega. “Jæja, eg 'fer, hvað
'sem öðru líður. Geturðu imyndað þér, maður, að eg
sitji hér kyrr, meðan verið er að koma þessu bréfi í
hendur konungsins ?”
Eg gat auðveldlega getið því nærri, hvernig hon-
um var innanbrjósts, 0g eg vissi að hann mat lífið lít-
ils á borð við það, ef opinbert yrði um bréf Flavíu
drotningar. Eg hætti þvi að telja harrn af að fara.
Þegar eg félst á tilmæli hans glaðnaði strax yfir hon-
um og hann fór að tala í fáum og Ijósum orðum um
öll aukaatriði þessarar fyrirætlunar.
“Eg ætla að skilja James eftir hjá þér,” sagði
Rúdolf. “Hann getur orðið þér mjög þarfur, eg þú
mátt full-treysta honum. Þú skalt fel-a honum að
fara mieð öll þau síkeyti, sem þú Þorir ekki að eiga
undir neinuim öðrum. Hann mun koma þeim til skila.
Hann er lika góð skytta. Eg skal líta aftur inn til þín
áður en eg fer,” sagði hann og stóð á fætur um leið,
“og vita hvað ’æknirinn sfegir um Þig.”
Eg lá þarna og fyltist kvíða yfir háskanum og
áhættunum ægilegu, eins og mönnum er títt, sem sjúk-
ir eru á sálu og líkama. Hjá mér gat nú ekki vaknað
sú von, er dirfslcan blæs hraustum manni og með full-
um sönsum í brjóst. Eg þorði ekki að treysta álykt-
unum þeirn, sem Rúdolf hafði dregið af símiskeyti
Sapts, og fanst að þær mundu bygðar á helzt til veik-
um grundvelli. En þar skjátlaðist mér, og mér þykir
vænt um að geta nú látið hann njóta þeirrar skarp-
skygni sinnar. Rúdolf hafði getið rétt til um fyrsta
þátt fyrirætlana Rúperts. Meðan eg lá þarna hafði
Rischenheim lagt á stað til Zenda, og hafði meðferðis
eftirrit af bréfi drotningarinnar og ætlaði að nota sér
viðtalsleyfið við konung til að koma því á framfæri.
Að þessu Ieyti höfðum við getið rétt til; en að því er
annað snerti vorum við i óvissu, því að við gátum alls
ekki gizkað á hvar Rúpert mundi bíða úrslita þessa
tiltækis, eða tii hverra ráða hann mundi grípa, ef
þetta miisJiepnaðist. En þó að eg hefði enga hug-
mynd um fyrirætlanir hans eftirleiðis, þá hafði eg
rent grun í hvað hann hafði síðast haft fyrir stafni,
og reynd varð síðar á því, að eg hafði getið mér rétt
til um það. Bauer var verkfæri hans. Pikar þeir
sem vagnana leigðu á járnbrautarstöðinni höfðu ver-
ið keyptir til þess fyrir fáeina skildinga hver, og hald-
ið að það væri að eins saklauis hrekkur. Rúpert hafði
farið nærri um það, að eg mundi hinkra við eftir
þjóni rmnum og farangri og fyrir þá sök missa af
vögnunum sem eftir voru. En þó að mér hefði tekist
að ná í einhvern vagn, átti að ráðast á mig eigi að síð-
ur, þó að það yrði þá vitanJega erfiðara. Siðast er
þess að geta — en það fekk eg ekki að vita fyr en
löngu seinna — að grípa átti til annara ráða, ef mér
tækist að sleppa úr greipum þeirra með sendinguna,
og skila henni af mér. Þá ætlaði Rúpert að snúa sér
beint að Rúdolf. Rúpert gerði ráð fyrir, að ástin yrði
hygninni yfitsterkari og Mr. Rassendyll mundi ekki
eyðileggja bréfið frá drotningunni, og hafði hann
því gert ráðstafanir til að veita Rassendyll eftirför,
þangað til að færi gæfist á að ræna frá honum bréf-
inú. Tii að koma þessari fyrirætlun fram, sem mér
er nú kunnugt um, þurfti á dirfskufulJri ráðkænsku
að halda. Rúpert sjálfur lagði á ráðin, en féð átti
hann að þakka frænda sínum og undirtyllu, Luzau-
Risöhenheim greifa1.
Eg varð að hætta að hugsa um þetta, því að nú
kom læknirinn. Hann bretti brýr og blés mæðilega
yfir mér, en spurði mig alls ekkert um það hvemig eg
hefði orðið fyrir þessu sJysi og furðaði mig mfkið á
Þvi. Hann fór þess ekki heldur á Ieit að lögreglunni
væri tilkynt þetta, en fyrir því hafði eg kviðiö. Þ’vert
á rnóti skildi eg það á honum einu sinni eða tvisvar,
að mér væri óhætt að treysta því að hann ætlaði ekki
að flrka því neitt, að þetta slys hefði komið fyrir mig.
“Þér getið ekki hugsað til að hreyfa yður neitt
næstu tvo daga,” sagði hann, “en þá vonast eg til að
Þér veröið orðinn svo frískur, að þér getið komist á
stað héðan.”
Eg þakkaði honum; hann lofaði að Kta inn til mín
ClfS A YEC6I.
Þetta á að minna yður á að gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ íullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Readý“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Go„ Ltd.
SkRIFSTOFA OG 9IYLNA
WINNIPEG, MAN.
aftur; eg fór þá að minnast eitthvað á borgun við
hann. , ;
“Þakka yður fyrir. Eg hefi fengið greitt fyrir
ómak mitt. Vinur yðar, herra Schmitih, hefir séð um
það. Við erum líka góðkunningjar.”
Hann var nauimast horfinn út úr dyrunum þégar
“vinur minn, herra Schmith“, öðru nafni Rúdolf
Rassendyll, kom inn. Hann brosti þfegar eg sagði
honum hve læknirixm hefði verið óhlutsamur.
“En gáðu að því,” svaraði Rúdolf, “að hann
heldur að þú hafir verið hlutsamur i meira lagi. Eg
neyddist til, Fritz minn góður, að varpa ofurlitlum
skugga á mannorð þitt. En þetta gerir þó lítiö til á
við það, að konan þín hefði komist að þvi.
“En hefðum við ekki getað látið taka bófana
fasta ?” i
“Og Rúpert með bréfið á sér? Þú ert býsna
lasinn, kunningi.”
Eg hió að sjálfum mér, og fyrirgaf Rúdolf
Þenna hrekk, þó að mér sýndist að haUn hefði getað
sagt þessa ástargyðju, sem hann bjó til handa mér,
vera e.itthvað af skárra tagi en bakaralconu. Þjað kost-
aði hann ekkert meira, þó að hann hefði látið hana
vera greifafrú, og eg hefði vaxið í augum læknisina
við það. En Rúdolf hafði sagt, að bakarinn hefði
barið mig á höfuðið með kökukefli sínu, og annað
veit læknirinn ekki alt til þessa dags.
“Jæja, eg fer þá,” sagði Rúdolf.
“En hvert ?”
“Til sömu stöðvanna, sem tveir vinir mínir
kvöddu mig á einu sinni áður fyrri. En hvert held-
urðu, Fritz, að Rúpert hafi farið?”
“Eg vildi að eg vissi það.”
“Eg þori að, segja, að hann er ekki langt undan.”
“Ertu vopnaður?”
“Með sexhleypui. Jú, með' hníf lika, ef þig lang-
ar til að vita um það, en eg gríp ekki til hans, nema
barist verði við mig með því vopni. Þú Iætur Sapt
vita hvenær þú kemur.”
“Já; eg kem strax og eg get staðið.”
“Það þurftirðu ekki að segja mér, gamli vinur.”
“Hvaða leið ætlarðu frá járnbrautarstöðinni ?”
“Gegnum skóginn til Zenda,” svaraði hann. ”Eg
ætla að verða kominn á stöðina kl. níu annað lcveld, á
fimtudaginn. Eg verð þvi kominn í tæka tíð, ef
Rischenhéim fær ekki fyr viðtalsleyfið en ákveðið
var.” ! 1 [
“Hvemig ætlarðu að ná í Sapt?”
“Um það hugsa eg ekki óðar en á dettur.”
“Guð fylgi þér, Rúdolf.”
Svo varð ofúrlítil þögn og við tókumst í hendur.
í>á kom bliðlegi glampinn aftur í augu hans. Hann
brosti þegar hann tók eftir því hve fast eg horfði á
hann. ! f
“Eg hélt, að eg mundi aldrei fá að sjá hana aft-
ur,” sagði hann. “Nú býst eg við að það verði,
Fritz. Það er vert að stofna sér í dálitla hættu fyrir
það að fá að eiga við þrælmennið og sjá hana aftur.”
“Hvemig býstu við að sjá hana?”
Rúdolf hló og eg hló líka. Hann greip aftur um
hönd mína. Eg held að hann ha'fi langað til að blása
mér í brjóst gleði þeirri og góðum vonum, sem fyltu
hug hans. En það tókst honum ekki. f brjósti hans
hreyfðu sér tilfinningar, sem eg varð allis ekíd var við
—það var sterk þrá, og eftirvæntingin eða vonin um
uppfyllingu hennar gerði það að verkum, að hann leit
smáum augum á hættuna og örvænting kom h’onum
alls ekki í hug. Hann sá að eg hafði orðið var við
þetta1 og lesið i Huga hans.
EINKUM.búnar til fyrir bæadur og griparæktarmenn. Búnar til úr undnum gormvír Nr. 9, vel galvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á víðavangi með eins mörgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta meitt góða gripijog þurfa ekki stöðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargirjþættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengur. "TSiffiBI (■
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti með myndum og sýnishorn af girðingunum sent ef nm er beðið.
-wjvíriokavor. ’ ÓSKAÐ EFTIR ÁREIÐANLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Co., Ltd., 78 Lomb^dst: Winnipeg, Man.
REIÐHJOL Fred Slxaw
„PERFECT“ og „IMPERIAL“ 311 Donald St.
Eru bezt. Vér höfum líka mikið af brúkuöum reiðhjdium. Á móti Dominion Auto Co.
Viðgerðum sérstakur gaumur gefinn.