Lögberg - 17.09.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. SEPTEMBER 1908.
RUPERT HENTZAU
irriR
INTHONY. HOPE.
■H-H-H-H 11111 Ii,I"I-H"H-H-I-H' •H-t"W-H-W-H
Hún fylgdi honum inn í búningsherbergiS þar
sem föt voru til handa honum. Þar næst leit hún
eftir, aö kveldveröurinn væri fram reiddur, skipaöi
ráðsmanninum að hafa til svefnherbergi handa gest-
inum, og sagSi honum aS hún hefSi alvarlegt mál aS
ræSa viS baróninn, og ráösmaSurinn þyrfti ekki aS
bíSa eftir sér lengur en ÞangaS til klukkan ellefu.
Svo sendi hún hann burtu og lét Rassendyll vita, aS
honum væri óhætt aS koma fram í salinn og setjast
aS snæSingi. Hann kom þá fram og hrósaSi henni
fyrir kjarkinn og fyrirhyggjuna. Og eg leyfi mér aS
halda því fram, aS hún hafi átt þaS skiliS. Hann
hraSaSi sér aS borSa. Svo fór hann aS reykja og
jþau ræddust viS. Klukkan varö ellefu. Enn var of
snemt fyrir hann aS fara. Kona mín opnaSi dyrnar
og leit út. FbrdyriS var lokað, og dimt í því. Ráös-
maSurinn hafSi lyklana. Hún lét aftur hurSina á
salnum og tvílæsti henni hljóSlega. Þegar klukkan
sló tólf stóS Rúdolf upp og depraSi ljósiS á lampan-
um. Svo opnaSi hann gluggahlerana hljóSlega, dró
upp gluggann og leit út.
“LokiS þeim 'aftur, þegar eg er farinn,” hvíslaði
hann. “Ef eg kem aftur, þá ætla eg aS berja, svona,
og þá opniS þér fyrir mér.”
“Farið varlega, í guSs bænum,” sagöi hún lágt
og greip um hönd hans.
Hann kinkaSi kolli til samþykkiis, sté meS annan
fótinn út yfir gluggakarminn og sat þar ofurlitla
stund hlustandi. Það var sama hvassviSriS og eng-
inn maður sást á götunni. Hann rendi sér svo niSur
á gangstéttina og hafði byrgt fyrir andlit sér eins og
áöur. Hún horfði á eftir honum þar sem hann fór
hár og tignarlegur á velli, þangaS til bugSa kom á
strætiS og hann hvarf henni sjónum. Því næst rendi
hún niSur glugganum, lagSi hlerana fyrir aftur og
settist nibur og fór aS biðja fyrir honum, fyrir mér
og fyrir vinkonu sinni, drotningunni. Henni duldist
þaö sem sé ekki, aö þaö var veriS að vinna hættuverk
iþá um nóttina, og henni var þaS huliS hver eða hverj-
ir mundu hættast komast eSa tortímast.
Frá því að Mr. Rassendyll fór frá heimli mínu
um miSnætti til að leita Rúperts Hentzau, skapaðist
nýtt atriði á hverri klukkustund og jafnvel á hverju
augnabliki í sorgarleik þeim, er gerði út um þetta
stórmál okkar. Þaö er nú búiS aS skýra frá því,
hvaS viS höfðumst aS; Rúpert sjálfur var nú á leiS
til borgarinnar aftur, og drotningin var þreyjulaus
og svefnlaus að ráöa það viö sig aS fara til Streslau.
'Þó aS Þögul nóttin grúfði yfir, þá var veriS að nota
tímann. Því aö þó Rúdolf færi hyggilega aS og
gætti allrar varkárni. þá hafSi hann viS andstæSing
aS eiga, er ekkert færi lét ónotaS sér í hag, og sá and-
stæSingur haföi náö í hagkvæmt og gagnlegt verk-
færi þar sem Bauer var, en Bauer var eitthvert þaö
lævísasta þrælmenni, sem eg hefi nokkurn tíma þekt.
Og aSal yfirsjón okkar þegar frá upphafi var i því
fólgin ihve lítiö viö skeyttum um aö vara okkur á
þessum manni, enda varS okkur þaS gáleysi dýrkeypt
að lokum.
Bæði Rúdolf og konu minni haföi sýnst strætið
alveg mannlaust þegar hann fór út. Samt hafði bæSi
veriö tekiS eftir komu lians og eins þegar hann fór og
gluggahlerunum var lokaö á eftir honurn. ViS báða
enda á húsi mínu voru útbyggingar; það er veggbogi
á gestasalnum og annar stærri á borðsalnum. Vegg-
bogar þessir mynda skugga ööru megin við sig, og í
öSrum skugganum þar, — eg veit ekki viS hvorn hús-
endaain—leyndist maður og hafSi gát á öllu alt kveld-
iö. Hvar annars staðar sem hann heföi veriS mundi
Rúdolf haföi orðiö hans var. Ef viS hefSum ekki ver-
iö svo önnum kafnir viS Þau verk, sem voru okkur á
höndum, þá heföi okkur sjálfsagt dottiS í hug aö
Rúpert mtmdi hafa skipaö Rischenheim eSa Bauer aö
hafa auga á heimili mínu meðan hann var burtu; því
þangaS var auðvitaö aö hver okkar sem væri mundi
ieita, ef hann kæmi til_borgarinnar. Og Rúpert hafði
okki gleymt þessu. Það var svo dimt aö njósnarinn,
«r séö hafði konunginn einu sinni, en Mr. Rassendyll
aldrei, -þekti ekki gestinn. En hann hugsaöi með sér.
aS hann mundi gera lánardrotni sínum þægt verk meö
því að njósna ttm ferðir Þessa hávaxna manns, er
kom dularbúinn og fór burt svo óvænt og laumulega.
Þess vegna kom stuttur maSur og samán rekinn út
úr skugganum, þegar Rúdolf hvarf fyrir götuhornið
og Helga hafði lokað hlerunum, og lagði á stað út í
myrkriS og illviðrið á eftir Rúdolf Rassendyll. Þessir
tveir, sá sem eltur var og sá sem elti. mættu engum
nema lögregiuiþjónum hingað og þangað, er littt til
þeirra heldur óvinsamlega. En þeir lögregluþjónar
voru fáir, þ-ví að flestir þeirra höfðtt heldur kosið að
standa í skjóTi undir einhverjtim ltúsveggnum til að
reyna að hafa einhversstaSar þurran þráð á sér, en
aS Iíta eftir vegfarendum.
Og þeir héldu áfram þessir tveir, Nú sneri
Rúdolf inn í Konungsstræti. Þá um leið hraðaði
Bauer sér á eftir honum svo að ekki urðu á milli
þeirra nema svo sem sjötiu skerf. Áöttr hafði hann
veriö um hundrað skref á eftir. Hann ímyndaði sér
aö þaS mundi vera nægilega langt millihil, um hánótt
í öörti eins veðri, þegar vindurinn og regndunttrnar
hjálpuðust að, til að dylja ganghljóö ntanns á stræt-
unum.
En Bauer haföi reiknaö þar á mælikvarSa bæjar-
tpanna, en Rúdolf Rassendyll hafði þá næmu heyrn,
sem er einkenni þeirra manna, er aldir eru upp til
sveita og hafa reynt heyrn sína í skógum úti. Alt í
einu hnykti hann höföinu tif ofurlítiö. Eg kannas.t
eirtkar vel viS þá hreyfingu, þegar eitthvaS nýtt vakti
atihygli ltans. Hann hvorki natn staöar eða liægði á
sér, því ef hann hefði gert ÞaS, mundi grunur hafa
vaknaö hjá þeim sem elti hann. En hann sneri yfir
götuna og upp á gangstéttina sem fjær var húsinu, er
^trætistalan 19 var á. Um leið hægði hann ofurlítiö á
sér. Maöurinn sem á eftir honum kom hægði strax á
sér lika. Ganghljóö hans heyrSist engu gleggra.
Hann vildi ekki ganga fram á þann sem á undan var.
En, sá maöur sem er á sveimi á götum úti að nætur-
lagi í ööru eins veðri, af Því aö maSur, sem á undan
honum gengur, er nógu vitlaus til að vera þá úti, hlýt-
ur að hafa einhverja aðra ástæðu til þess en þá eina.
Það rann Rúdolf Rassendyll í hug og hann hugsaöi
sér aS komast aö því hver sú ástæða væri.
Þá kom honum nýtt í hug, og hann gleymdi var-
kárni þeirri, er hann hafði áSur sýnt, og nam
staöar á steinstéttinni, hugsandi af kappi. Var þaS
Rúpert sjálfur þessi maöur, sem var að elta hann?
Eíkt var það Rúpert aS elta hann, líkt var það honum
að hefja atlögu meö þessum hætti, líkt var þaö Rúp-
ert að vera þess jafnbúinn .að ganga framan aö manni
og veita tilræöi með dirfskufullu áhlaupi, og laumast
aft'an aS manni og skjóta mann niSingslega. Honum
mundi alveg standa á sama hvora aöferðina hann
veldi. Hann mundi kjósa þá sem hentari væri í þaS
sinn. Mr. Rassendyll æskti einskis frelíar en aS fá
aö eiga viS mótstöðumann sinn þarna úti. Þar gátu
þeir barist svikalaust , og ef hann félli vissi hann aö
Smpt eða eg mundum halda uppi merkinu í aSalstríö-
inu, sem nú stóö yfir. Ef hann yrði hlutskarpari
þarna myndi hann ná í bréfiö. BréfiS mátti þá eyði-
leggja á svipstundu, og þá var drotningin leyst úr
öUum vanda. Eg býst ekki viS að hann hafi variS
neinum tíma í aS leggja það niður fyrir sér, hvernig
hann ætti að sleppa við að verða settur í varðhald, því
að lögreglan mundi sennilega veröa vör viS þenna
bardaga. Ef hann hefir gert það, þá er liklegt aö
hann hafi helzt ætlað að losna úr klípunni með því aS
lýsa hreinskilnislega yfir því hver hann væri, hiæja
aö þiví hve þá mundi furða á, hvaS líkur hann var
konunginum, og treysta á að við mundum bjarga sér
undan hegningu laganna. ■ En hvaö var um alt þetta
að fást, ef að eins yröi tími til að eyölleggja bréfiö?
Að minsta kosti sneri hann nú alveg við og gekk á
móti Bauer. Hann hafSi aöra hendina í vasanum. á
skammbyssunni. Bauer sá hann koma, og hlýtur að
hafa vitaS að grunur var á sig kominn og aS eftir sér
hefði verið tekið. Þessi slungni refur skaut höfðinú
aftur á bak og tók á rás qír&m eftir strætinu, blístr-
andi á hlaupunum. Rúdolf nam á staöar á miöri göt-
unni og fór aö furða sig á hver Þessi maöur væri.
Hann var í efa um hvort þetta væri Rúpert, og hann
vildi eigi láta þekkja sig, eða ÞaS væri einn manna
hans, eða það kynni aS vera eftir alt saman einhver
saklaus maður, sem ekkert vissi um leyntarmál okk-
ar og hirti ekkert um þau. Bauer færöist nær, blístr-
aði lágt og sletti löppunum hæverskulaust ofan í for-
ina. Nú var hann kominn rétt aS segja á móts viö
Mr. Rassendyll. Rúdolf þóttist nú viss um, að mað-
urinn hefði verið aS v,eita sér eftirför, en hann vildi
þó fá frekari vissu um það. Hann hafði ætíð miklar
mætur og ánægju af öllu því, er reyndi á dirfsku og
áræði. ÞaS átti hann sammerkt viö Rúpert Hentzau,
og einmitt af því ímynda eg mér aö sprottin hafi ver-
ið sú virðing, sem hann hafði á mótstöðumanni sín-
um. Hann gekk nú skyndilega í veg fyrir Bauer og
ávarpaði hann i þeim rómi, sem honum var eiginleg-
ur og um leiS svifti hann skýlunni alveg frá andliti
sínu.
“Þú ert býsna seint á ferli, piltur minn, i öðru
eins veSri og nú er í nótt.”
Þó aö Bauer kæmi þetta ávarp á óvænt,
tapaöi liann sér samt ekki. Mér er ókunnugt um
hvort liann þekti Rúdolf strax, en eg ímynda mér aS
hann hafi samt grunað hvers kyns var.
“Þeir sem húsviltir eru, og hvergi eiga höfSi sínu
að aS halla verða að gera sér aS góðu að hafast við
úti, seint og snemma, herra 'minn,” svaraöi hann, nam
staðar í forinni og leit upp meS sama góðlátlega,
bjálfalega augnaráðinu, er hann hafði leikiö á mig
með.
Eg hafði lýst honurn mjög vandlega fyrir Mr.
Rassendyll. Ef Bauer vissi eða gat sér til hver sá
var er til hans tala«i, þá var Mr. Rassendyll í engum
efa um við hvern liann átti. *
“Húsviltur! Átt hvergi höföi þánu að að
halla!” hrópaSi Rúdolf í meðaumkvunarrómi.
“Hvernig stendur á því?” En hvað sem því líSur,
þá forði hamingjan þér, og hverjum öðrum sem er,
frá aö hafast við á strætum úti í öðru eins veöri og nú
er. Komdu, eg skal lána þér rúm. Komdu meö mér,
;g skal lána þér húsaskjól, piltur minn.”
Bauer hrök aftur á bak. Honum kom á óvænt
þessi greiðvikni, og auöséð var á augnaráöi hans, er
hann-skimaði eftir strætinu til beggja hliöa, að hann
langáði til að flýja. En Rassendyll gaf honum ekk-
ert tóm til að láta verSa af því. Með kænlegri láta-
lætis-góðvild smeygöi hann vinstri handleggnum utan
um hægri handlegg Bauers og sagöi:
“Eg er maður vel kristinn, og rúmi skaltu fá í
mótt. eins og eg er lifandi, piltur minn. komdu
með mér. ÞaS er ekki gerandi að standa lengi í
sömu sporum í þessu hundaveðri.”
Það var bannað í Streslau að bera vopn á sér.
Bauer langaði ekkert til að lenda i klafrnar á lögregl-
unni og þar að auki hafði hann ekki ætlaö .sér annaS
en aS njósna í Þetta skifti. Hann var því vopnlaus
og eins og barn í höndunum á RúdoR. Hann hafði
ekkert undanfæri annaS, en aö láta Mr. Rassendyll
leiða sig og þeir héldu því báöir áfram eftir Kon-
ungsstræti. Bauer haföi hætt að blistra og byrjaöi
ekki á þvi aftur. En Rúdolf raulaði öðru hvoru
gamanvisur og “sló taktinn” með fingrunum á hand-
leggnum á Bauer. Þeir beygSu svo alt i einu þvert
yfir strætiS. Auðséö var á því hve Bauer varö þá
tregur í spori að honum þótti ekkert vænt um þann
krók. En hann gat enga mótstööu veitt.
“Þú mátt til meS aö fylgjast meS mér, piltur
minn,” sagöi Rúdalf hughreystandi, og gat ekki var-
ist brosi þegar hann leit framan í félaga sinn.
Þeir héldu áfram. Brátt komu þeir á móts viS
smáhusin hjá járnbrautarstööinni við endann á Kon-
ungsstræti. Rúdolf fór að veita búðunum þar ná-
kvæma eftirtekt.
“ÞaS er skrambi skuggsýnt,” sagði hann. “Held-
urðu að Þú getir komið auga á nr. nitján fyrir mig,
piltur minn?”
í því aS hann sagði þetta glæddist brosið á and-
liti hans. Örin hafSi hitt. Bauer var sniðugur þorp-
ari, en nú misti hann taumhald á tilfinningum sínum;
handleggurinn a honum skalf og nötraöi í höndunum
á Mr. Rassendyll.
“Nítján, herra minn?” tautaSi hann.
“Já, nitján. Þangaö er það, aö við eigum leið
báðir, þú og eg. Þar vona eg að viö finnum það, —
sem við erum að leita jtð.”
Bauer virtist vera orðinn alveg ruglaður. Hann
hvorki skildi neitt í þessum djarflegu tiltekjum, né
vissi hvernig átti aö verjast þeim.
“Þarna lítur út fyrir aö [>aö sé,” sagöi Rúdolf,
mjög ánægjulega, þegar þeir komu aS litlu búSinni
hennar Mrs. Holf. Stendur þarna ekki einn og níu
yfir dyrunum, piltur minn? Já, ogHolf! Já, það er
nafnið! GerSu svo vel og hringdu bjöllunni, eg hefi
í báðum höndum.”
ÞaS var líka satt. MeS annari hendi hélt hann
um handlegg Bauers, og ekki lengur vingjarnlega,
lieldur heljartaki; en í hinni hendinni sá fanginn aS
hann hólt á skamrrtbyssu, er hann hafði eigi áður orð-
i5 var við.
\'Þú sérð þiað," mælti Rúdolf góðlátlega, “að þú
verður að hringja fyrir mig. Fólkinu mundi koma
það á óvart, ef eg færi aS vekja þaö með skoti.”
Bauer þóttist geta séð ÞaS á því, hvernig skammbyss-
unni var haldið, hvar skotiö mundi lenda.
“Hér er engin bjalla,” sagði Bauer vesældarlega.
“O, jæja, þá verðurðu að berja.”
“Eg býst við því.”
“Á að berja með nokkuð vissurn hætti, vinur
minn.”
“Eg veit ekki,” tautaði Bauer.
“Eg ekki heldur. Getur þú ekki getið þér til um
það ?”
“Nei, eg veit ekkert um þaS.”
“Jæja, við verðum samt að reyna það. Þú berð,
og —hlustaðu á, piltur minn. Þú verður að geta rétt
til. Skilurðu ?”
“Hvernig á eg að geta getiö rétt?” spurði Bauer
og reyndi aS sýna á sér Þykkjusvip.
“ÞaS veit eg reyndar ekki,” svaraði Rúdolf, “en
mér er illa við alla bið, og ef dyrnar VerSa ekki opnaö-
ar eftir tvær mínútur, þá verö eg að vekja aumingja
fólkið með skoti. Þú sérS þetta. Þú hlýtur aö sjá
þeita? Er ekki svo?” Aftur hófst skammbyssu-
hlaupið upp og sýndi Bauer glögglega hvað í orðum
Mr. Rassendylls lá.
ViS þessar harðlegu fortölur lét Bauer undan.
Hann hóf upp höndina og sló á huröina með hnefan-
um, þungt högg fyrst og svo létt högg. Þetta gerði
hann fimm sinnum. Auösætt var, að viS honum var
búist því aS fariö var aS losa járnfestina án þess að
nokkur heyrðist ganga til dyranna. Þvinæst heyrðist
slagbrandur dreginn frá meS hægö, og samstundis
opnaðist hurðin lítið eitt og í því slepti Rúdolf af
hendleggnum á Bauer. Svo greip hann snögt í hnakk-
ann á Bauer og fleygöi honum óÞyrmilega út á stræt-
ið. Honum varð fótaskortur og hann lenti á grúfu
ofan í forina og brauist þar um. Rúdolf fleygði sér á
hurðina og hún laukst upp, og hann komst inn. Hann
skelti hurðinni aftur umsvifalaust og rak slagbrandinn
fyrir en skildi Bauer eftir úti í göturæsinu. Því næst
sneri hann sér viö og hélt um gikkinn á skammbyssu
sinni, þvi aS hann bjóst við að sjá framan í Rúpert
Hentzau, svo sem eitt fet fram undan sér.
En þar var hvorki fyrir honum Rúpert Hentzau
eða Rischenheim, og jafnvel ekki gamla konan. En
| þarna rakst hann á hávaxna, laglega, dökkhærða
stúlku, sem hélt á olíulampa. Hann þekti hana ekki, en
eg hefði getað frætt hann um, að þetta var yngsta
barn Mrs. Holf og hét Rósa. Eg haföi oft séð hana,
þiegar eg var að ríöa um borgina í Zenda meö konung-
inum, áður en gamla konan flutti sig til Streslau. Satt
að segja leit helzt út fyrir aö stúlkan heföi sókst eftir
aö veröa á vegi konungsins, og hann haföi oft hent
gaman að því, hvað o£t hún hafði reynt að láta hann
taka eftir sér, og hve títt hún hafði mænt á eftir hon-
um augum sínum stórum og dökkum. En þaS er hlut-
skifti atkvæðamanna, aS vekja slíka undarlega velvild
á sér, og konungurinn hafði ekki skeytt meira um
þessa stúlkú en hverja aðra af þeim rómantísku stúlk-
um, er höfðu barnalega ánægju af og fanst þaö tölu-
verð vegtylla aö sýna honum velvildarmerki. En vel-
vild sú var oftast sprottin af því, hve álitlegur kon-
ungurinn hafði virst við krýninguna og hve hetjulega
hann hafði komiö fram i. viðureigninni við Michael
svarta, og sem betur fór var konungi ókunnugt um
EINKUM Jbúnar til fyrir baeadur og gripiræ'itarmínn. Búnar til úr undnum gbrmvír Nr. 9, velgalvan-
séraðar og auðvelt að setja þær upp út á víðavangi með eins mörgum vírum og þurfa þykir. Engir gaddar,
sem geta raeitt gdða gripi’og þurfa ekki stbðugra viðgerða með. Kostar ekkert meira en jafnmargir,'þættir
af gaddavír, og endast fjórum sinnum lengur.
Nánari upplýsingar gefnar og verðlisti með rayndum og sýnishorn af girðingunum sent ef um er beðið.
-s*Víriokavor. ÓSKAÐ EFTIR ÁREIÐANLEGUM UMBOÐSMÖNNUM.
The Great West Wire Fence Go.f Ltd., ?e Lomb^dst: Winnipeg, Man.
61PS A VEGGI.
Petta á aö minna yöur á aö gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ íullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Readj “ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitobd Gypsum Go., Ltd.
SkKIFSTOFA Olí IBVLHÍA
WINNIPEG, MAN.
þær orsakir, sem svo særingarlegar votu fyrir hann.
Þetta velviljaSa fólk konungi stóð honum aldrei svo
nærri að það fengi neina vitneskju um umskiftin sem
urðu á átrúnaðargoöi þess.
Velvildarhugur Rósu var því, að minsta kosti aö
hálfu leyti sprottinn af þvi, hve vel henni hafði litist
á sjálfan manninn, er nú stóð frammi fyrir henni,
manninn, sem horfði nú á hana undrandi við daufa
skiniö af rjúkandi olíulampanum. Eampinn hristist
svo í hendinni á henni, að hún var rétt við að missa
hann, þegar hún kom auga á þenna mann, því að
skýlan huldi eigi framar andlit hans, og hún gat gerla
séð framan í hann. Ótti, fögnuður og hrifning skift-
ist á í hugskoti hennar.
“Konungurinn!” sagöi hún lágt og fagnandi.
“Nei, en —” og hún starði undrandi framan í hann.
, “Furöarðu þig á að sjá ekki skeggið, ungfrú?”
spurSi Rúdolf og strauk um hökuna. “Mega konung-
ar ekki raka sig eins og aörir menn, þegar þeim sýn-
ist?” Undrun og efi skein enn úr svip hennar. Hann
beygði sig þá ofan að henni og hvíslaöi:
“Og má vera, að mig hafi ekki langað til að láta
þekkja mig þegar í stað.”
Hún roönaSi af ánægju við traustiö, sem hann
sýndi henni.
“Eg mundi þekkja yður hvar sem væri,” hvíslaði
hún og leit á han nstóru dökku augunum. “AllsstaS-
ar. Yðar Háti/n.”
“Þá viltu kannske hjálpa mér?”
“Já, og leggja líf mitt í sölurnar til þess.”
—■ ........................-.. ............
THE ,RED GR0SS‘
SANITARY CLOSET.
Notað á þessum alþýðuskólum hér vestra;
Neepawa, Killarney, Melita, Wolseley, McGregor og I
hundruðum öðrura opinberum byggingnm og á heimilum.
Hið eina ágæta salerni þar sem ekki er vatnsleiðsla,
Einföld efnablöndun eyðir öllum saur
Fást einnig með skáplagi og má þá taka hylkið undan.
Skrifið eftir upplýsingum.
Skólagögn.
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion í St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Það
helzta er vér sýndum á sýningu þessari var:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐUR,
LANDABRÉF, TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLd
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLF.K, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
Áður en þér kaupið annarstaðar sendið
eftir verðskrá, ókeypis, og biðjið um sýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
Red Cross Sinitary Appliauce €o.
C#r. PKIXCESS and DIcDERMOT AVE.
I WINNIPEG, - MAN.
Við þurfum góða umboðsmenn.