Lögberg - 25.08.1910, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG. FIMTUDAGHSFN 25. ÁGÚST 1910.
LÖGBERG
g jfiö út hvern firatudag af The Lög-
SERG PRINTING & PUBLI9HING Co.
Cor. William Ave. & Nena St.
Winnipeg, - Manitoba
S. BJÖRNSSON, Editor.
J. A. BLÖNDAL, Bus. Manager
Utanáskrift:
TVe Logberg Printing <te Pnblisliing ('o.
1\ O. Box 3084 WINNIPEG
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Logkrg
I* O. BOX 3081 WlNNIPKG
PIIONEomain ^21
Verðhæk^iun varnings.
Lesendum Lögbergs er ekki ó-
kunnugt um þab, aö kongress
Bandaríkja skipaði nefnd manna
til þess atS íhuga hverjar orsakir
væru til þess, að varningur hefir
hækkaS svo tiltakanlega , verhi
þar í landi á siöari árum. Áöur
hefir veriö frá því skýrt hér í
blaðinu, hverjar orsakir aö meiri
hluti nefndar þessarar taldi valda
aö verðhækkuninni, þo aö nefndin
skiftist í tvent. En minni hlutinn
virðist og hafa töluvert til síns
máls og skal hér skýrt frá áliti
hans í fám orðum.
‘Þrent er þaö einkum, sem hann
telur valda verðhæikkuninni; þaö
eru:
1. tolllögin,
2. samlög auöfélaga,
3. einokun.
Nefndarmenn teljast ekki hafa
nægileg skilríki til þess’ aö kveða
nákvæmlega á um það, i hVaða
hlutföllum veröhækkunin standi við
hverja þessa orsök, en tvær þíær
fyrstnefndu hyggur nefndin á-
hrifamestar.
Margt hafði minni hluti- nefnd-
arinnar að athuga við Payne-Ald-
rich tolllögin nýju og sýndi fram
á, að tollur væri óhagkvæmlega
lagður á ýmsan varning; tollur á
kampavíni væri t. a. m. settur þar
54—66 prct, en tollur á ullarfatn-
aði 80—92 prct. Þetta væri aö
örfa kampav'ínsdrykkju en að gera
mönnum ókleift aö ganga í ullar-
fötum. Sama væri aö segja um
margan annan nauðsynlegan varn-
ing, t. a. m. hatta. Tollur á ódýr-
um höttum væri 77 prct. á þeim
sem væru $4.50 tylftin, en á dýr-
ari höttum, sem virtir væru á $10
tylftin, væri tollurinn að eins 47
af hundraði.
Þá fer minni hluti nefndarinnar
ómjúkum orðum um vemdartoll-
ana og segir að þeir séu mikil aiuðs
uppspretta fyrir einstaka menn, en
stórkostlegt tjón almenningi. Um
þetta atriði segir svo í neíjndar-
álitinu:
“Vér erum þeirrar skoðunar, að
jafngildi tollanna sé lagt við verð
varningsins o galmenningur verði
að greiða það; að ef enginn væri
tollurinn mimdu vörur þær sem
vér kaupium og á er lagt verða
þeim mun ódýrari sem tollinum
nemur; að ef vér kaupum ekki inn
fluttu vörumar, þá leggi hinn toll-
vemdaði verksmiðjueigandi nálega
sama verð á innlendu vöruna sem
'hann býr til, eins og samskonar
innflutt vara várð meö tollinum.
Það er erfitt að gfizka á hvernig
nokkur getur haldið með hátollum,
nema hann trúi því einlæglega, að
þeir muni hækka veröið sem verk-
smiðiumenn fá fyrir vörur þær er
þeir búa til og háðar eru verðhækk
un samkepninnar, og aukist þannig
útgjaldahyrði almúgamannsins. Þá
vorum vér og margsinnis varaðir
við því, að hée lítil tolllækkun sem
gerð væri, mundi leiða til þess, að
inn í landi vort yrði óðfluga flutt
ógrynni af þýzkum vörum með
lágu verði, og innan skamms mundi
engi”i framar sjá reyk leggja til
himins úr verksmiðjum Bamda-
ríkjamanna. Nú er oss sagt, að
tollarnir hafi ekiki valdið verö-
hækkun á þessum varningi, sem
kominn er inn á hvert heimili, og
ræður heilbrigði og þægindum
hverrar fjölskyldu.”
Ljóst dæmi um hinar tjónsam-
legu afleiöingar hátolla fargansins
segja þeir aö sé sykurverðiö í New
York og Lundúnum. Almenning-
ur í New York verður að borga
þeim mun meira fyrir sykur en
Lundúnabúar, sem tóllmismuninum
nemur, og 17 cent þar að auki á
hver 100 pund. “Það er naumast
þörf á aö benda á hinn geysiháa
toll, sem hér er á ullarfatnaöi,”
segir í nefndarálitinu. “Núgildandi
tollur er svo hár á þessari nauð-
synlegu varningstegund í Banda-
rikjum, að öll erlend verzlunar-
samkepni er fyrir borö borin, nema
á þeim ullarvamingi sem hæst verð
er á, og ekki kaupa aðrir en þeir
sem ríkastir eru og hirða litt um
verðlag á varningi.”
Um samlög auðfélaga og verzl-
unareinökun er langt og ítarlegt
mál. Það er gerð grein fyrir því
hvernig slik sambönd myndist og
hverjar afleiðingar verði af þeim,
og kveðast nefndarmenn ekki ef-
ast um að flest auðfélaga samlög
mundu slitna, ef lagtollastefna
yrði ofan á i. Bandaríkjum, því að
“auðfélaga samlögin þrífast aðeins
í skjóli vemdartollanna.”
Þýfinu skilað.
Mikla ósvífni og bíræfni sýndi
þjófur hér í bænum í fyrri viku.
Hann kom inn í gimsteinabúð um
hábjartan dag, og þegar hann sá
sér færi, stal hann nokkrum dýr-
gripum og gekk út eins og ekkert
hefði í skorist. En þegar haun
hafði gengið fáa faðma, kom til
hans maður, sem bað hann að snúa
við með sér og koma í gimsteina-
búðina. Hinn var tregur til, en
lét þó tilleiöast. Þegar þangað
kom gat hann engum vörnum
komið fyrir sig og skilaði þýfinu
umvröalaust, í þeirri von, aö hann
slyppi án hegningar. En hann
var hneptur í fangelsi og bíður
c.oms.
— Svipaða ósvífni og bíræfni
eins og þjófur þessi hafði í
frammi, sýndu nokkrir afturhalds-
menn í Russell kjördæmi, er þeir
ónýttu atkvæöaseöla Valens þing-
manns og stólu kjördæminu handa
Bonnycastle afturhaldsmanni. Eins
og menn muna komst dómarinn
svo aö oröi um þetta mál, aö hann
dæmdi Bonnycastle sætiö, en hann
mætti skammast sín fyrir að taka
við því. Hann tók þó við þýfinu
fegins hendi og mun hafa ætlað að
hagnýta sér þaö, en svo varð hann
þess var, að allra augu horfðu á
hann með undrun og lítilsvirðing
og skorti hann þá þrek til að halda
sætii.u, og svo fór að lokum, eftir
mikið stímabrak, að hann brá sér
til Winnipeg og skilaSi þýfinu
þ. e. a. s. lagði niður þingmensku.
Telegram finst mikið til um
þetta viðvik og hefur Bonnycastle
upp til skýjanna eins og hann væri
fáheyrður “dánumaður”.
Öðrum virðist þetta alls ekki
þakkavert, heldur skyldugt og
sjálfsagt.
Hvaða rétt skyldi Bonnycastle
bafa til þess að halda stolnum
hlut? Á hann ekki að sjálfsögðu
að fara að eins 0g gimsteinaþjóf-
urinn og skila þýfinuf.
Lagning G.T.P. brautar-
innar.
Þ'ó að fátt hafi verið sagt af
lagningu G. T. Pacific jámbraut-
arinríar um hríð hér í blaðinu, þá
er það ekki fyrir þá sök, að því
verki hafi lítið miðað áfram í
seinni tið. Lögfberg getur þvert á
móti fært lesendum sínum þær
góðu fréttir, að á fimtudaginn
kemur, 1. September næstkomandi,
verður hægt að flytja hveiti og
aðrar afurðir alla leið frá E<Enon-
ton austur til Fort William. Enn-
fremur éerður nokkur flutningur
með þeim hlutá 'brautarinnar, sem
búið er að leggja vestur fró Ed-
monton. Þá er og búist við að i
haust hefjist flutningar á 250 mílna
svæði á austurhluta brautarinnar,
þjóðeignahlutanum, á svæðinu frá
Weymantachene til St. Lawrence
River.
Brautarlagningin er og sótt af
miklu kappi allsstaðar á austur-
hluta brautarinnar, þar sem ólagt
er, sömuleiðis á vesturhlutanum,
alt til Prince Rupert. Það er auð-
séð að verið er að keppast við að
ljúka við brautina á tilskildum
tíma. Dominionstpórnin lætur sér
mjög ant um það og yfir höfuð að
tala geta íbúar Canada trautt ann-
að en metið það við sambandstjóm
ina, hve mikinn dugnað og ötul-
leik hún hefir sýnt í að koma þessu
mikla stórvirki í framkvlæmd.
Eins og menn rnuna var þiað
viðkvæðið hjá afturhaldsmönnum
fyrir kosningarnar 1904 að ekkert
væri að byggja á loforðum.
Laurierstjómarinnar að því er
þessa meginlandsbraut snertir. Það
var sagt að hún kæmist aldrei upp,
og loforðin væru ekkert annað en
kænleg kosningabeita. En sú
hrakspá hefir ekki gengið eftir sem
betur fer. Lagning G. T. P. jám-
brautarinnar reyndist ekki kosn-
ingabeita. Hún er nú orðin áþreif-
anlegur veruleiki, sem ekki verður
móti mælt. Þessi þjóðcigna meg-
inJandsbraut er nú svo vel á veg
komin, að allar líkur eru til að
benni verði lokið á ákveðnum tíma
og þá munu íbúar þessa lands,
sárstaklega kornyrkjumenn í Norð
vesturlandinu, sjá gerla hvílíkt
þarfa fyrirtæki G. T. P. járnbraut-
in er, því að þegar hún er tekin
til starfa fyrir alvöru, getur ekki
hjá því farið að farmgjald fari
lækkandi er flutningasamkepnin
eykst og C. P. R. félagið getur
ekki lengur verið eitt um hituna á
sama hátt og það hefir verið, alla
leið stranda milli hér í Canada.
Taft safnar liði.
Það hefir ekki farið leynt, að
nokkur hluti republicana í Banda-
rikjum hefir ekki verið sem á-
nægðastur yfir stjórn Tafts, eink-
anlega vegna þess trausts, sem
suimir fornvánir hans, eins og t. a.
m. Ballinger ráðgjafi o. fl. o. fl.
hafa notið hjá honum. Hafa for-
mælendur þessa flokkshluta repub-
licana, fylkingararmsins í Vestur-
ríkjunum, sem kallaður er, farið
hýsna hörðum orðum um sam-
bandsstjórnina, og voru því allar
horfur á því um eitt skeið, að
Taft mundi ekki hafa mikið fylgi
í næstu forseta ko,sningum er
flokkur hans var klofinn.
En nú horfir til ibreytingar í
þessum efnum. Það er sem sé
mál manna syðra, þeirra er kunn-
ugastir þykja, að Taft hafi fundið
ráð til að draga saman fylkingar-
arma republicana, og eyða klofn-
ing þeirri, sem orðin var í liði
hans. Og ráðið er það, að slíta
vinfengi við Ballinger ráðgjafa og
ýmsa fleiri fomkunningja sína er
verst eru þokkaðir orðnir, og láta
þá sigla sinn sjó. Nú kvað hann
hafa fastráðið að vísa Ballinger
úr ráðaneyti sínu og hætta öllu
samneyti við hina fomu ráðunauta
sína, þá senatorana Aldrich og
Hale og Cannon þingfjorseta og
ýmsa fleiri áburðarmenn sem re-
publicanar í Vesturríkjunum hafa
lítinn gáning á og hafa horn í
síðu.
Sá flokkshluti republicana, sem
stjóm Tafts var andrigur, hefir
tekið fréttum þessum feginshendi,
og crti því horfur á að þetta bragð
Tafts reynist homun örugt til lið-
safnaðar svo sem hann ætlaðist til
og væntir eftir. Það er jafnvel full
yrt, að hann muni verða útnefnd-
ur af floklcsbræðrum sínum< mót-
stöðulítið til forseta 1912. Vita-
skuld miundi Taft verða þtmgur
róðurinn, ef Roosevelt yrði fáan-
legur til útnefningar, en þess eru
nú sagðar litlar líkur.
Alt til þessa hefir Roosevelt að
vísu aldrei lýst opinberlega yfir
áliti sínu á stjórn Tafts, og hefir
það kvisast að heldttr mundi vin-
skapur þeirra vera að þverra.
Taft kvað að minsta kosti hafa
kunnað illa þeirri þögn fomvinar
síns og þótt 'hún ills viti, einkan-
lega þegar það bættist við, að
flokkshluti repuhlicana, sá er móti
Taft snerist, hafði við orð að nefna
Roosevelt til forseta næst. En nú
mttn Taft eigi framar kvíða því,
er flokkur hans er í þann veginn
að sameinast aftur og fylkja sér
undir merki hans, og sennilegt er
að þess muni nú ekki langt að bíða
að Roosevelt geri það heyrinkunn-
ugt. hvernig honum gezt að stjórn
eftirmanns síns.
Norðurför Amundsens.
Roald Amund'sen, norðurfarinn
frægi, sá er fann segulskautið, er
á ný lagður af stað í leiðangur
mikinn norður í höf. Nokkrar
vikur ern nú liðnar siðan hann hóf
för þessa. Skipið, semi hann kaus
sér í leiðangurinn, er gamla Fram,
er Friðþjófur Nansen hafði í heim
skautaför sína. Skipið Var ágæt-
lega vel húið og vandað til leið-
angurs þessa svo sem framast var
auðið. Að einu leyti verður hann
og einstaklegur í sinni röð. Amund
sen ætlar að hafa lengri útivist
norður í höfum en dæmi eru til að
nokkur hvítur maður hafi haft þar
áður, því hann tók með sér vist-
ir til sjö ára og gerði ráð fyrir að
koma ekki aftur fyr en sumarið
1015 eöa 1916. Þá hýst hann við
að lenda við austurströnd Græn-
lands, ef alt gengur svec sem ráð
er fyrir gert.
Amundsen ætlar ekki beinlínis
að Ieita heimskautsins, heldur að
kanna strauma og dýralíf í Norð-
uríshafinu. Hefir hann til þess
margskvns vönduð tæki, og miklu
hetri en þau sem Nansen átti völ
á þegar hann fór í leiðangur sinn.
Amundsen ætlar að láta berast
með ísnum um hafið og vænta
menn sér mikils vísindalegs árang-
urs af þessari för hans, ef honum
verður hamingjusamrar aftur-
komu auðið.
„Friðlendur.“
“Friðlendur” eða “hlutlaus lönd”
hafa menn kallað þau lönd eða
landshluta, sem stórveldi heimsins
hafa komið sér saman um, að látin
skuli með öllu hlutlaus á styrjald-
artímum. íslenzk blöð hafa oft á
tíðum gert lítið úr þessum hlut-
leysis-samningum, talið sem þeir
væri aðeins “á pappírnum” og væri
mjöjg fátíðir og ómerkilegir. Mönn-
um til fróðleiks í þessu efni viljum
vér birta útdrátt úr grein um þetta
efni, sem nýskeð var í hinu merka
tímariti New York Independent.
Tilefni greinarinnar er það, að
um það er nú deilt í Bandaríkjun-
um, hvort Panamaskurðurinn skuli
“hlutlaus” í hernaði ,eða hvort þar
skuli sett voldtig vígi á bæði lönd.
Að líkindum verða vígi reist við
skurðinn, hvemig sem fara kann
síðar. En þó er því ekki að neita,
að fr ðarhugurinn virðist óðum að
eflast.
Það væri engan veginn söguleg
nýung, þó að Panamaskurðurinn
yrði friðlýstur, segir í greininni.
því aö til eru áður samskonar samu
ingar. Hay-Pauncefote samning-
urinn, sem gerður var 1901, er
enganveginn fyrsti samniugair, ,sem
friðað hefir lönd eða höf, og ekki
er upptalið. þó að nefndur sé samn-
ingurinn um Zuezskurðinn.
Hav-Pauncefote samningurinn er
tekinn nær orðréttur eftir samn-
inginum, sem gerður var í Con-
stantinopel um Zuezskurðinn; sá
að eins munurinn, að viðvíkjandi
Panamaskutðinum voru það að-
eins Stórbretaland og Bandaríkin,
sem samning gerðu til að tryggja
frjálsa og óbindraða umferð um
skurðinn, er ekki skyldi raskast á
styrjaldartíimim,' en að því er
snertir samninginn um Suezskurð-
inn,, þá áttu helztu Evrópuþjóðir
þar hlut að máli, en Bandaríkin
komu þar ekki nærri.
Tvennar stórstyrjaldir hafa
staðið síðan Suezskurðurinn var
fullger, styrjaldirnar milli Spán-
ar og Bandaríkjanna og milli Rúss-
lands og Japan. Og samningurinn
var haldinn og flutningsldp og
herskip fóru óhindruð um skurð-
inn. Skurðurinn er varinn með
samningi allrar Evrópu.
Jafnvel áður en þessir tveir
skurðir voru grafnir, eða árið 1850,
þá var hinn svonefndi Clayton-
Bulwer samningur gerður við
Stórbretaland, þá er ráðgert var
að samtengja úthöfin, en það fórst
þá fyrir vegna þrælastyrjaldarinn-
ar. En í þeim samningi var það
fram tekið, að skurðurinn skyldi
“ávalt vera opinn og frjáls” ftil
umferðar) og enn fremur að
hvorki Stórbretaland né Bandarík-
in skyldi víggirða við skurðsend-
ana. Jafnvel á ófriðartimum skyldi
herskipum beggja þjóða heimil
umferð um skurðinn.
Þetta nægir um stórskurði þessa;
en það er að eins hýrjun hinnar
miklu sögu um alþjóðasamninga.
er friða lönd og höf. Hvað höfin
snertir, má nefna allsherjar samn-
insr. sem gerður var 1856 milli
allra stórþjóða Evrópu, þar á með-
al Rússa og Tyrkja um hlutleysi
Svartahafs og Dónár. Herfáninn
var bannlýstur á Svartahafi, og
engin liergagnabúr mátti reisa á
ströndum þess. Nær samskonar
samningar voru gerðir um Dóná,
með því að hún væri landamerkja-
fljót. Árið 1881 gerði Argentina-
lýðveldið og Chili svipaðan samn-
ing. er friðlýsti Magellan 'sundin,
að svo miklu leyti, sem í þeirra
valdi stóð.
Svo mikilsverðir, sem þessir
samningar eru um friðlýsing, þá
verður þeim ekki líkt við samn-
inga þá, sem snerta stöðui
heilla landa- Það er nú nær öld
síðan Austurríld, Frakkland. Stór-
bretaland, Prússland og Rússland
gerðu samning 1815 til að “tryggja
æfinlegt hlntleysi Svisslands”. Þau
“áhyrgðust að landeignir þess
skyldi óskertar og áóreittar”, og
þessi trygging náði til nokkurs
hluta af Savoy. Árangurinn hefir
verið friður og hagsæld Svisslands,
sem ekki hefir nokkurt vígi, engan
flota, engan verulegan her. heldur
að eins þjóðlegt landvarnarlið.
Það er varið sameiginlega af stór-
veldum Evrópu.
Mjög svipuð er staða Belgíu-
ríkis. Árið 1839 var viður.kent
á fundi stórveldanna að það væri
“óháð og æfinlega 'hlutlaust ríki“,
skyldugt “til að sýna öðrum ríkj-
um samskonar hlutleysi'’. Engu að
síður viðheldnr Belgía öflugum
virkjum og nokkrum her, sem
kostar $12,000,000 árlega, en hefir
engan flota.
Vér skulum að eins drepa á aðra
samskonar samninga, sem gerðir
voru 1863 og 1864, og trygðu hlut-
leys' íónisku eyjanna grisku, og
var þá rifið niður vígi það, er
verið hafði á eynni Corfu. Árið
1S67 var stórhertogadæmið Luxem-
hurg viðurkent “sí-hlutlaust riki”,
og viggirðingar rifnar svo niður,
að borgin mátti heita varnarlaus.
Miklu merkari var samningurinn
1907, sem tryggir Noregi frelsi og
Öskert yfirráð yfir öllu sínu landi,
og þar næst má nefna samninginn
1908 um að viðhalda “status quo”
á öllum löndum er vita að Eystra-
salti og Norðursjónum. Loks árið
1907 hafa fimm lýðveldi í Mið-
Ameríku orðið ásátt um að viður-
kenna hlutleysi Honduras.
Þessi dæmi nægja til að sanna,
að stefnan um hlutleysi hefir
engan veginn haft litla útbreiðslu
meðal þjóðanna. Þetta eru alt
samningar milli einstakra þjóða,
er ekki binda aðrar þjóðir utan
samninganna. En vanalega erui
hlutaðeigendur svo voldugir, að
þeir geta látið hlýða samningunum.
Hvað Panamasamninginn snertir,
gerum vér ráð fyrir að honum
verði hlýtt, þó að ékki væri aðrar
þjóðir en Bretar og Bandaríkja-
menn viðriðnir.”
Svo tarast "Indefændent'’ orð,
og hætir því við, að hann vildi
helzt að allar siglingaþjóðir vær:
við riðnar Panamasamninginn.
Blaðið leggur fasttega rnóti víg-
girðingu skurðarins.
Ef til vill getur grein þessi vak-
ið menn tli umhugsunar um hlut-
leysi fslands, sem stundum hefir
verið hreyft þar heima. Það væri
einkar æskilegt, að ísland gæti
komist í tölu hlutlausra ríkja. Það
er fávita-flónska, sem snmir hafa
haldið fram, að hlutleysis við.ur-
kenningin sé einskis virði og
“að eins á pappímum.”
The DOMMNION BANk
SELKIKK I5T1BU1Ð.
Alls konar bankastörf af hendi leyst.
Sparisjdösdeíldin.
TekiP viö innlögum, frá $1.00 að upphaeP*
og þar yfir Hæstu vextir borgaðir tvisvar
sinnum á ári. Viöskiftum bænda og ann-
arra sveitamanna sérstakur gauraur gefinL
Bréfleg innlegg og úttektir aígreiddar. Ósk-
a8 eftir bréfaviðskiftum.
Greiddur höfuðstóll... $ 4,000,000
Varosjóðr og óskiftur gróði $ 5,400,000
Innlog almennings .........$44,000,000
Allar eignir.............$59,000,000
Innieignar skírteini (letter of credits) seléj
sem eru greiðanleg um allan heim.
J. GRISDALE,
bankastjóri.
jJ 7. Júní“
Merkur maður hér í fylkinu
skrifar Lögbergi á þessa leið :
“Mér hefir þótt vænt um grein-
arnar, sem Lögberg flutti um
JÓn Sigurðsson (16. Júní) og
Þjóðminningardaginn. Þær vorti
báðar svipaðs efnis, og fanst mér
hvorttveggja orð í tíma töluð.
Mér hefir alt af verið mjög kær
minning Jóns Sigurðssonar, síðan
eg kom til v,its og ára, og ait af
hefi eg minst hans í hugamun
hvern afmælisdag hans, og oft
hefi eg óskað þess, að orðin “17.
Júní” væri Islendiingum jafnkær
eins og Norðmönnumi, frændum
vorum, eru kær orðin “17. Maí”;
því að þaö er frelsisdagur þeirra
og þjóðhátíð, sem haldin hefir
verið nær hundrað ár, ekjki ein-
asta \ Noregi, heldur hvervetna
þar sem Norðmenn hafast við, og
hafa þessar 17-Maí samkomur átt
mjög mikinn þátt í að glæða sam-
hug og ættjaröarást Norðmanna.
Eg efast um að nokkur þjóð eigi
ser kærari þjoðhatiðardag en þeir.
Allir , sem einhvem tíma hafa
verið í Noregi 17. Maí ,eiga marg-
ar Ijúfar endurminningar frá þeim
degi, sem þeim munu seint úr
minni Iíða. Við þessar þjóðhá-
tíðir a norska þjóðin bundnar ó-
íeDjandi endurminningar. Mörg
hin fegurstu ættjarðarkvæði Norð-
manna hafa orðið til vegna 17.
Maí, og við söng þeirra hefir
þjóðinni vaxið þróttur og gleði.
Norðmenn í Ameríicu eru þegar
famir að efla til mikilla samskota
til senda Noregi mikilfenglega
gjöf árið 1914, þegar 100 ár verða
liðin frá skilnaði Noregs og Dan-
merlcur.
Mér verður alt af að hugsa um
þessa tvo dága í einu, 17. Maí og
iý- Júní, og finst mér eins og
forsjónin hafi sent oss seinni dag-
inn eins og heillagjöf, svo að vér
gætum átt sameiginlegan þjóð-
minningardag ein,s og Norðmenn.
Það er satt, sem Lögherg segir,
að vér höfum alls ekki sýnt minn-
,ng Jóns Sigu,rðssonar þann sóma
sem skyldi. En hvað sem því lið-
ur, vona eg allir verði á einu máli
um, að halda aldarafmæli hans að
ári með verulegum stórhátíðar-
brag, og að minning hans verði
vakin svo vel, að vdr minnumst
hans árlega upp frá því.”
Skilnaðarsamsæti.
Hr. Sigurður Finnbogason kom
síðastl. mánudag til borgarinnar
frá Baldur, þar sem hann hefir
verið við verzlunarstörf síðastliðin
5 ár. Laugardagskveldið var hon-
um haldið skilnaðarsamsæti, sem
handalag Immanuelssafn. og söng-
flokkur safnaðarins gengust fyrir.
Var við það tækifæri með þakk-
læti minst á það, hve góðan þátt
hann hefir tekið í öllu starfi Imma-
núelssafnaðar, frá því er sá söfn-
uður myndaðist. Hann hefir lengi
verið skrifari sunnudagsskólans;
forseti bandalagsins var hann lika
siðastliðið ár, og i söngflokki safn
aðarins hefir hann og verið frá
byrjun. Honum var að skilnaði
afhent vönduð ferðataska ,sem lít-
ill vottur kærleika og þakklætis
frá safnaðarmönnum.
Fréttir frá íslandi-
Reykjavík, 2. Ágúst 1910.
Strandferðaskipið Vestri hljóp
á grunn nálægt Haganesvik i
Fljótum á þriðjudaginn var. Þoka
var á. Skipið sakaði ekki og náð-