Lögberg - 23.02.1911, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. FEBRÚAR 1911.
Kaupmannahafnar - Tóbaksduft
Hiö bezta munntóbak sem
búið er til.
Hvert sem þér takið
það í nefið eða upp í
yður mun yður falla vel
sterki, þægilegi keimurinn.
NATIONAL SNUFF COMPANY LTD.
900 St. Antolnc St.. Montreal.
Þorrablótskvœðin í Leslie
Minni bygðarinnar.
Eftir Jón Jónson frá Mýri.
Vér erum mörg úr fögrum fjalla-dölum,
þars fossinn kveöur indæl Huldu-ljóö;
vér erum mörg frá svölum Ránar-sölum,
þars syngur Ægir töfra-þrunginn óö.
Vér erum nú á hárri heiöa-sléttu,
og heyrum ei né sjáum brim né foss;
en sveit vor er meö æs'ku-brosi léttu,
sem yngismær, er kýs að faöma oss.
Af alhug þvi vér óskum, þessu’ aö mmni,
aö alt, sem fegurst prýddi vora þjóö,
i bygðarlagi þessu friöland finni
og framtíð vorri geymi dýran sjóö
af frelsis-þorsta, drengskap , dáö og hreysti
og djörfung til að vernda böm og fljóö;
og hérna logi hver sá manndóms neisti,
er hulinn felst með vorri kæru þjóö.
Minni Vesturheims.
Eftir Dr. Sig. Júl. Jóhannesson.
Lag: “Ó, fögur er vor fósturjörS.’
Þó gleöin snerti gýgju streng,
og glaumur sljófgi minni,
það gæti ’ei hent neinn góöan dreng
að gleyma fóstru sinni;
og dropa þá, sem þáönm vér,
af þínu hjartablóði,
|: meö háværð skal ei þakka þér,
en þeim mun dýpra’ í hljóði. :|
Þó þreyting haldi í hönd með þcr,
og hreki flest af stóli,
það jafnan veröur, var og er,
þinn veigamesti skóli,
hve lötum köld þér kveðja hraut
við komu gesta þinna;
|: hve þú átt öllum opið skaut,
sem að eins nenna’ að vinna. :|
Því þeim, sem aldrei endist neitt,
er eirðarlaus og hálfur,
þú getur enga gæfu veitt,
— það gæti’ ei drottinn sjálfur.—
En það sé engum furðu-frétt,
þó frónska þjóðin kynni,
|: að eignast hjá þér blómgan blett,
og blað i sögu þinni. :j
sem þörf er á, og taka það orð, ef
til er.
Ein hættuleg augnveiki og al-
geng hér á landi átti mér vitanlega
Ef þetta alt bregst, þá er enn ekkert íslenzkt heiti. Eg þurfti
um f jóra vegi að velja; (1) taka! að nefna hana í gjaldskrá héraðs-
upp úrelt orð og fá þeim nýja merk
ingu; (2) beita einhverju lifandi
orði, líkrar merkingar, og fá þvi
orð af erlendum stofni.
Það sannast hér sem oftar, að
hægra er að kenna heilræðin en
halda þau.
x. í fornritum:
Málafylgjumaður fNjála o. v.J,
Málfylgisinaður ('BískupasögurJ,
Málamaður fLaxdæla o. v.J.
lækna. Eftir langa leit var mér 2. Á seinni öldum:
loksins visað á grein eftir Konráð I Málagarpur forðabók Björns Hall
Gíslason um eitt sjaldgæft sjúk- dórssonar 1814; orðab. G.O.
nýja merkingu; (3J gera nýtt orð i dómsheiti í fornu rnáli, og viti Oddsens 1819J,
af íslenzkiun stofni; (4) gera nýtt menn, þar kom orðið, sem mig Málaflytjandi jK.Gíslason: Dönsk
vantaði. Þessi veiki heitir nú drer orðabókj,
(’GlaukomJ. j MálaflutninlgsmaðUr (P. Péturss.
Úrelt orð geta oft komið í góðar Smásögur 1859J,
; þarfir. | Málafærslumaðurf ('Skírnir 1879J 1

Skerin eru mörg. Mig langari Fornmálið á margt í fórum sín-! Málsóknari ('Skírnir i879J>
til að benda á þau. En segja rétta j
leið milli þeira, það get eg ekki, og
það getur enginn í stuttu máli.
IV. Óþörf orð.
Það mun hver sanna, ef hann
blaðar í hinu mikla orðasafni Jóns
Þorkelsonar (Supplem. til island1-
ske Ordböger, 3. Samling. Rvík.
1890-1897J, að í bókum 19. aldar
er Ufmull af óþörfum orðum. í
þessu orðasafni mun vera um 30
þúsund orð og flest ný eða nýleg,
en öll tekin úr bókum. Þar má
VI. Nýjar merkingar.
Ef litið er í orðabækur, má sjá
orð á hverri síðu, er merkja margt
ýmist líkt eða ólíkt.
Orðið loft er go«í iw dæmis.
Elzta merking þess er þak á húsi;
svo var himipinn kallaður loft, af
því að fornþjóðir héldu, að hann
væri einskonar kúfþak yfir jörð-
inni; þegar það færðist 1 tizkui að
hafa tvær bygðir í húsum eða fleiri
hverja upp af annari, þá kom sú
finna ljót og óþörf orð svo þús- merking í orðið, sem nú er höfð.
undum skiftir. En þegar mönnum varð ljóst, að
En það kalla eg óþarfa, ef nýtt utan ™ jörðina er hjúpur úr
orð er gert, þar sem til er gamalt mjög þunnu efni, sem við lifxun í, menn sögðu dómandi. Endingin
orð og gotti sömu merkingar. j hkt og sækvikindi á sjávarbotni, I -ari var þá fremur fátíð; en nú er
Það er eitt til dæmis, að allarlÞá var þetta efni líka kallað loft. jhún algeng fræðari, þófari, vefari,
Málfærslumaður ('Auðnuvegurinn
1887J.
Málflutningsmaður (Fjallkonan
1888J.
Fimm síðustu orðin eru tekin úr
orðasafn Jóns Þorkelsonar.
Það er auðsætt, að gömlu oröin,
málafylgjumaður og málamaður,
hafa týnst.
Þegar aftur þarf á heitinu að
lialda, fara menn að spreyta sig á
nýjum orðum.
Fornyrðið málafylgjumaður er í
ólastanlegt, en yfirdómsmála- j
fylgjumaður er æði langt og ó-1
þægt.
\’ið segjum nú dómari, en forn-i
SÖGUNARMYLNU
VERKFÆRI
Vélar, gufukatlar, dælur o.fl. o.fl.
Ritið eftir verðlista
með myndu m.
THE STUART MACHINERY
COMPANY LIMITED.
764 Main St, - - Winnipeg, Man.
um
íslenzkar kenslubækur tala
hornhimnu í auga manns. Það ér
kúfta himnan gagnsæja yfir dökk-
vanum í auganu, sem kölluð er
því nafni. En sá hluti augans
heitir sjáaldur á íslenzku. öll al-
þýða manna nefnir sjáaldur, en
aldrei hornhimnu. Orðið sjáaldur
kemur líka margsinnis fyrir í fom
um bókum og er vafalaust miklu
eldra en íslandsbygð.
Hvers vegna hefir þetta forna
og fagra orð verið icviksett og af-
skræmið hornhimna sett í þess
stað í nýjum bókum?
Það kemur til af því, að ment-
Hér á landi amast margir við ritari, hattari o.s.frv.J; þessvegna
því, ef einhverju orði er fenjgin ný; má vel segja málafylgjari. Það er
merking. “Það dugar ekki” segja j elgamall siður að allir þeir, sem
þeir, “af því að það er til i ann^til Drar^geyjar fara í fyrsta sinn j
ari merkingu.” á vorin, heilsa henni og segja: j
Þeir menn bera ekki gott skyn á ‘Heil og sæl Drangey mín, og all-;
tungumál. Það er þvi líkast sem ir þinir fvlgjarar” (J. Arnason:
þeir hafi aldrei gáð 1 nokkra orða- ísl. Þjöðsögur, I, bls.2ioJ.
t>ók. Margir eru dómarar, en yfir- j
Það er ein ‘liin algengasta og
eðlilegasta breyting á tungumáhun
að breytt er um merkingar orða,
eða þeim fengnar nýjar merkingar
í viðbót við þær, sem áður höfðu
tíðkast.
Oft fer mætavel á því, að taka
unin er dönsk, þótt mennimir eigi UPP úrelt orð næð nýrri merkingu,
að heita íslenzkir.
í öllum heldri skólum hér á
landi eru flestar kenslubækur
danskar og flestir mestu fræði-
menn þjóðarinnar hafa gengið j
danskan háskóla. Flest sem þeir
vita, það vita þeir á dönsku, og
kunna Svo ekki að koma orðum að
þvi á íslenzku.
Einu sinni fyrir mörgum árum
hitti eg einn búfróðan mann. Hann
hafði gengið í danskan búnaðar-
skóla og kunni frá mörgu að
segja. “Mig hefir lengi langað til
að skrifa um hestsins exteriör’,’
sagði hann, “en það er svo vænski-
legt, af því að það eru svo fá úð-
trukk til á íslenzku.”
Þessir menn kunna ekki móður-
mál sitt, segja svo í fávizkunni,
að “ekkert sé til yfir þetta á ís-
lenzku,” er í eilífu orðahraki og
vilja fá að “innleiða” urmulinn
allan af útlendum orðuim. eða
böglast við að þýða þau, þegar
bezt lætur.
Orðaskorturinn stafar sjaldnast
af fátækt málsins, heldur af fá-
kunnáttu þeirra, sem með það
fara.
Orðið hornhimna er gott dæmi.
Það er auðvitað gert upp úr
danska orðinu Hornhinde. Höf-
undurinn hefir vitanlega ekki mun
að orðið sjáaldur, enda þótt öll al-
þýða hafi það í tali sínu.
Dæmin þessu lík nema sjálfsagt
| þúsundum.
V. Úrelt orð.
ef heiti vantar.
Sírni (taug, strengurj var úr-
elt orð. Nú er það risið upp í
nýrri merkingu.
dómarar eru þeir einir. er dæma í j
yfirdómi; og margir eru málafylgj j
arar, en yfirmálafylgjarar eru þeir
er fylgja málum manna í yfirdómi.
Mér finst óþarft að hugsa “upp
á dönsku” ('OverretsságförerJ, en i
þyki þess þörf, þá má segja yfir-
dómsmálafylgjari eða, yfirdóms-
málamaður.
bá eru til önnur úrelt orð, sem
hér geta koiniö til greina.
í elztu ritum íslenzkum eru lög-
Jafnrétt er hitt , að fá lifandi j fróöir menn ekki kallaðir lögfræð-
orðum nýjar merkingar, skyldar! ingar, heldur lögmenn eða laga-
fyrri merkingum þeirra. I menn. “Njáll var lögmaðr svo j
Orðinu æ ð, hefir fyrir skömmu; mikill, að eingi fannsk hans jafn-1
hlotnast ný merking í samsettu orðjingi"; “sagði Njáll mér svá, atj
unum vatnsæð og gasæð. hann hefði svá kennt Þórhafli lög, j
j at hann mundi mestr lagamaðr
l II. Ný orð. vera á íslandi”; Eyjúlfur Böl-
Þeirra verður miklu sjaklnar j verksson “var þriði mestr laga-,
þörf, en flestir ætla, ef vandlega
er leitað í öllum forðabúnun is-
lenzkutinar, orðabókum og alþýðu
máli. Þá koma iðulega upp úr
leitinni þau heiti, sem rithöfund-
inn vantar, ýmist lifandi eða dauð,
eða verða fyrir lionum orð likrar
merkingar, sem auka má við nýrri
merkingu; og loks má oft leysa
þrautina með nýju samsettu orði,
svo látlausu, og auðskildu að öll-
um hki; þar til dæmis^ eru orðin
vermireitur ('Mistbænk á dönskuj,
smásjá ('MikroskopJ og hjólamað-
ur ('Cyklist, sbr. skautamaður,
skíðainaðurj.
Ef það ter við, að þörf er á
spánnýjum oröum, þá má taka ein
hvem íslenzkan orðstofn, og velja
úr forskeytum og endiúgum; er þá
jafnan um margt að velja og vand
inn ekki lítill. Stundum verðúr
ekki hjá því komist, að taka upp
erlenda orðstofna.
maðr á íslandi”.
1
Orðið lögmaður breytti mn merk
ingu hér á Iandi undir lok 13. ald-;
ar; þá (með Jónsbók 1220J fékk j
lögréttan á alþingi dómsvald og j
vom dómstjórarnir kallaðir lög-
menn; þeir voru tveir. Þessi em- j
bætti héldust margar aldir; þau j
liðu undir lok með alþingi árið j
1800 og þá líka heitið lögmaður.
Síðastir lögmenn w»ru þeir Magm
ús konferenziáð og Benedikt Grön
dal eldri.
Enn er eitt úrelt orð„ sem hér
■verður að nefna. Það er orðið
lögsögfumaður. Allir þeir, sem hafa
lesið íslendingasögctr, kannast við
þetta orð og munu vita, að lög-
sögumaður var sá maður, sem
sagði upp lögin á hverju alþingi
og skar úr, ef menn greindi á um
bvað væri lög.
Þegar landið gekk undir Nor-
egskonung var þetta embætti lagt
íslenzk tunga er illa stödd. i niður. I þess stað komu lögmanns
i Henni er misþyrmt í ræðu og riti. j embættin tvö. Þorleifur hreimur
Kríur eru friðaðar og spóar og Ketilsson var síðastur lögsögumað-
Tvö smákvœði.
Eftir Jóhann Sigurjónsson.
I. Haustvísur.
Hvíslar mér hlynur
hár í skógi
sögu sviplegri:
“Óx inér við hlið
ei fyrir löngu
burkni blaðmjúkur.
«1
Hrakk hann að morgni
mwigát nætur,
geisla’ um hádag heiðan;
hugðd hann sól
og sumarástir
vara æfi alla.
Kom hin haustkalda
hélugríma,
skalf þá veikstilka vinur:
“Svikið hefir mig
sól í trygðum,
nú mun eg bana bíða.”
Brosti eg
að hans bamslyndi,
mundi’ eg eigin æsku;
falla mtinu blöð þín
bleik til jarðar,
en víst mun stofn þinn
standa.
Iæið nótt,
lýsti nýr dagur,
huldi héla rjóður;
en vininn minn
veikstilka
sá eg aldrei aftur.”
Drúpir dimmviður
dökku höfði,
dagur er dauða nær;
hrynja laufatár,
litarvana,
köldurn af kvistsaugum.
Þó hefi eg aldrei elskað daginn
heitar
—eilífðar nafnið stafar barnsins
tunga—
fátæka líf! að þínum knjám eg
krýp,
áþekkur skuggablómi, er ljóssins
leitar,
-—leggurinn veldur naumast eigin
þunga—
fórnandi höndum þina geisla eg
gnp.
—Eimreiðin.
11. Sonnetta.
Um ný orð.
I. Forspjall.
Vinur minn, jón Magnússon
bæjarfógeti, hefir nefnt við mig
að finna eitthvert stutt og laggott
heiti, er komið geti í stað orðsins
yfirréttarmálaflutningsmaður.
Hann veit, að ejg hefi oft talað
og ritað um ýmsar nýjungar og
þess vegna stundum orðið að leita
og neyta nýrra orða.
Það er vandaverk.
Mér hefir nú komið til hugar
að lýsa þessum vandkvæðum, ef
það mætti verða þeim að liði, sem
ófróðastir eru, en alla málfróða
bið eg virða á betri veg dirísku
mina.
II. Um nauðsyn nýrra orða.
Þeir eru ekki allfáir, sein elska
gömul orð, en amast við ungum
orðum, þó góð séu, og segjast vera
á móti öllum nýyrðum; þeirra sé
ekki þörf.
Þessum mönnum skjátlast illa.
Það er segin saga um hverja
þjóð, að kunnátta hennar og fróð-
leikur er á sífeldu iði, og þá líka
tungumál hennar.
Nýir hlutir og störf þurfa ný
heiti; svo er og um nýjar hug-
renningar og kenningar, hugboð
hugsjónir og hugarhræringar. Hins
vegar gleymir þjóðin og glatar
ýmsum fróðleik og þá um leið
ýmsum orðum, því að jafnan er
það eitthvað, sem hver kynslóð
hættir við eða le(ggur niður, eða
breytir, en orðin, sem þar við eiga
týnast þá eða skifta um merkingu.
Það er því fásinna að spyrna á
móti nýjum orðum. - Hver fram-
faraþjóð er til neydd að taka sér
mörg ný orð í munn.
III. Ef manni verður orðfátt.
Manni verður orðfátt og vantar
heiti á hlut eða hugrenningu, eða
einkunnarorð eða sagnorð; þá er
um að gera að gæta þess vandlega,
hvort heitið, sem vantar, ér ekki
til einhverstaðar í vónduðum bók-
um.
Ef gott orð finst ekki i bókmál-
inu—1 orðabókum, þá er að hugsa
sig um, hvernig alþýða manna
miundi koma orðum að því, sem
manni býr í huga.
Nú finst ekkert Iifandi orð, er
komið geti að liði, hvorki i bók-
máli né mæltu máli, þá er að fara
á snoðir um, hvort til er í fomu
máli úrelt orð þeirrar merkingar,
Ef heiti vantar o(g finst ekki í
vönduðu nútíðarmáli, hvorki bó(k-
máli né mæltu máli, þá má stund-
um finna úrelt orð þeirrar merk-
| ingar, sem með þarf.
Um Iangan aldur var það alsiða j höfunda, að þar “reynir hver eftir
hér á landi að hrækja á gólfið. j mætti að vinna sitt.”
Einu sinni, fyrir 40 árum, kom j . Okkur vantar stuttar en vand-
búandmaður til skóíakennara nokk! aðar fræðibækur um allar algeng-
urs í Reykjavik; kennarinn var hí-
murka úr því lífið, og það er naum
| ast ofsögum sagt um marga rit-
býlaprúður, hafði ábreiðu á gólfi
og ílát til að hrækja i; nú hrækti
bóndi á gólfið eins og hann var
vanur, en kennarinn ibauð honum
að hrækja i íálátið; “blessaður
verið þér,”, sagði bóndinn, “eg
ar fræðigreinar.
Okkur vantar íslenzk orðasöfn
og orðabækur, smáar og stórar.
Okkur vantar handhægar náms-
bækur um uppruna orða og sköpu-
lag, beygingar þeirra og skipun í
setningar.
held að gólfið sé nógu gott handa j Eg býst við, að inér farist ekki
mér”. Þetta er sönn saga. | um að tala; en það segi eg satt,
að aldrei á æfi minni hefi eg
skammast mín, ef ekki þá, er eg
kom heim úr háskólanum og varð
þess áskynja, að eg kunni hvorki
virðulaust.
Þegar kom fram yfir miðja 19.
öld fóru stöku menn í sveitum að
hafa 1 stofum sínum sérstök ílát til
að hrækja i. Þeir tóku upp þessa
nýbreytni eftir heldri mönnum, en
j þeir höfðu vanist henni í Dan-
mörku. Þar er hrákaílátið kallað
Spyttebakke og hér var því auð- VIII. Yfirréttarmálaflutnings-
vitað nefnt “spýtubakki”. Síðan maður.
kotn upp orðið hrákadallur. Orðið málaflutningsmaður er
En hér var ekki þörf á nýju j ekki 1 neinum orðabókum yfir
orði. Fommenn höfðu ílát til að fornmálið eða miðaldamáTð. Það
hrækja í og kölluðu hryður (liryða
önnur leiðinleg kvikindi. en vesalt! ur (d. 1289J, en fyrstur lögmaður
roóðurmálið á engan griðastaö; var Sturla Þórðarson.
öllum er frjálst að særa það og Nú veit eg engan betri greiða
við móðúrmálið en þann, að vekja
upp úrelt orð og fá þeiin nýjar
merkingar, ef fornar merkingar
j þeirra eru gengnar úr gildi.
Hér eru þau orð, sem nú ganga
ljósum logum í ræðu og riti; mála-
flutningsmaður: prókúrator, pruk-
j kurati, lögfrœðingur : júristi, laga-
júristi; lögfrœðilegur róðanautur:
lögfræðis-konsúlent, júridiskur
konsúlent. Öll þessi orð hefi eg
heyrt eða séð. og öll eru þau harla
óféleg.
í þeirra stað mætti taka upp
orðin : lögmaður (D: Sagförer, E:
barristerj; lagamaður (D: Jurist,
E: lawyer) og lögsögumaður (D:
Juridisk Konsulent, E: solicitorj.
Ef menn leggja 'hug á að losna
Vorið er liðið, ilmur ungra daga
orðinn að þungum, sterkum sum-
arhita,
æskan er horfin, engir draumar
lita
ókomna timans gráa sinuhaga.
Við erum fæddir út á eyðiskaga,
eilíföarstjórinn hefir dimma vita,
fánýtar skeljar fyrir blóð og svita
fengum við keyptar, það er
mannsins saga.
ÞAKKARORÐ.
Þegar maður rennir huganum
yfir hinn liðna tima, sem við höf-
um dvalið hér í bygðinni, þá er
margs að minnast og mikið að
þakka. Við höfum notið hér mik-
illar góðvildar og hjálpar á ýmsan
hátt hjá löndum okkar, ekki að-
eins hér i austurby]gð heldur og í
Minneota og Vesturbygð. Og
munum við geyma minninguna um
það í þakklátum hjörtum til dúuð
ans. Nú liafa menn hér í bygð-
inni enn aö nýju rétt okkur sina
bróðurlegu hjálparhönd. Fyrir
nokkrum tíma síðan var okkur
færð $85 gjöf, sem að tilhlutan
safnaðarnefndar Vesturheimssafn.
var skotiö saman af söfnuðinum
til að gleöja okkur og sýna okkur
hluttekning í tilefm af sjúkleik
mannsins míns í vetur. Við þökk-
um öllum þessum griðu mönnum
af hrærðu hjarta fyrir góðverk
þeirra. Bæði safnaöarnefndinni og
hverjum einstökum gefanda send-
um við hlýja hjartans þökk o|g
biðjum guð að launa þeim fyrir
okkur. Hann sem sagði: “Það
sem þér gerið einum af þessum
mínum minstu bræðrum, það hafiö
þér mér gert” mun visulega minn-
ast þessa á sínum tíma, því viö;
erum 1 sartnleika ein af hans
minstn bræðrum. Guð blessi Vest-
urheimssöfnuö.
Cottonwood, 10. Febr. 1911.
Maria G. Árnason,
Ingjaldur Arnason.
Venjulegustu orsakir til maga-
veiki eru sífeldar setur, lítil úti-
vist, tilbreytingarleysi í mataræöi,
stifla, lasburða lifur, áhyggjur og
hugarvil. Breytiö til batnaöar og
reynið Chamberlains magaveiki og
lifrartöflur ('Chamberlain’s Stom-
ach and Liver TabletsJ og yður
mun bráölega batna. Seldar hjá
öllum lyfsölum.
að tala né rita móðurmál mitt van- vjg yfirréttarmálaflutningsmennina
kvk., af hroðij. “Ef illa skal
(kalla konuj þá er hón kend við
hvatvetna herfilegt, þat er hón er
stýrandi — hryðu ok hlandausu”,
segir í Snorra-Eddu.
Það er ekki áhlaupaverk að leita
af sér allan grun, tneðan engar
handhægar orðabækur eru til.
Þetta orð vissi eg ekki um fyr en
nú fyrir skömmu að mér var bent
á það.
mun hafa komið til á 19. öld.
Yfirdómurinn var settur á stofn
árið 1800 og kallaður landsyfir-
réttur; 1857 sendi alþingi konungi
bænarskrá um “að málaflutnings-
menn verði skipaðir við landsyfi.r-
réttinn”; það var svo gert með
konungsúrskurði árið eftir.
Mörg önnur orð eru til, sömu
inerkingar, í íslenzkum bókum að
fornu og nýju.
Þessi eru þau helztu:
einn gamansannir og málvitur
maður hefir skírt þá yfiróréttar-
málaflækjumenn—þá er um margt
að velja;
Y firdómsmálafylgjumaður,
Yfirdómsmálafylgjari,
Y f irmálafylgjumaður,
Yfirmálafylgjari,
Y f irdómsmálamaður,
Yfirmálamaður,
Y firdómslögmaður,
Yfirlögmaður.
Það getur engum chilizt, að orðið
lögmaður er bceði styzt og fegurst.
Reykjavík, 8. Apnl 1910.
G. Björnsson.
—Eimreiðin.
WINDSORda«rySALT
WINDSOR SMJÖR-SALT
“Ætlarðu aö ná í verðlaun fyrir bezta smjör í ár?.”
“Já vitaskuld. Ég á beztu kúna í sveitinni, og hér í
er Windsor Smjör-saltiS mitt. Þú getur ekki fengiB
neitt sem jafnast á viö þetta tvent.
“Þú veist að ég hefi altaf fengið fj'rstu verðlaun í
smjörgerð, síðan ég fór að nota Windsor Smjör-salt. ”