Lögberg - 18.05.1911, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 18. MAÍ 1911.

í herbúðum Napóleons. ;
—eftir—
A. CONAN DOYLE.
U*»A»4 ♦•♦•♦♦»♦»+♦’♦>♦♦'»♦♦*•»•♦♦■♦■ ♦♦♦»♦♦»+-»» •
“En þaS þarf ineiri lilufa nefndarmanna á
lögmætum fundi til aö brevta lögunum, og við höf-
um enga heimild til þess.” Mikill titringur var á
neðri vörinni á hontim, en augun voru engu blíðlegri
en áður. Nú fór höfuSiS á mér að þokast liægt og
hægt undan þessum tröllslega þumalfingri út á öxlina
á mér. og eg tók aS fela sál mina á hendur Maríu
sem flutti mig hingaS.”
Nú mundi eg eftir bátnum, sem komiS haföi á
móti okkur þegar viS vortiim aS róa í land. En þá
hafSi mig ekki grunað, að mér mundi annað eins happ
af honum skína.
Og nú tók þunnleiti maSurinn til aS spyrja mig
—óljósra gagnlausra spurninga svo dræmt og letilega
aS Toussac ygldi sig viS hverja spumingu. Mér
fanst þessi yfirheyrzía tilgangslaus hégómi fyrst í
staS, en þó sá eg að í öllu látbragSi mannsins var
hundinuxn
er
“Nei, nei, viS skulum ekki sleppa
inn,” hrópaSi Lesage í mesta ofboSL
“Asninn þinn! Eina vonin tun undajnkomu
aS drepa hann.”
“En þeir hafa taug á honum.”
“Ef þeir hafa taug á honum, þá er engin von til
fyrir okkur um að komast undan. En ef hann er
laus, eins og eg vona aS hann sé, þá getur veriS aS
viS sleppum.”
Lesage greip um boröiS til aS stySja sig, og
horfði angistar-augum út í hlásvart náttmyrkriS.
Maðurinn, sem tekiS hafSi svari mínu, neri enn þá
einkennileg ákeffi og órói, syo að eg þóttist vita að | fram og aftur meS hálígert glott á andlitinu. Hann
var að fitla við skyrtubrjóstið sitt með mögrum sina-
berum fingrunum, og eg þóttist nærri viss um, aSl
hann væri aS halda þessa yíirheyrslu yfir mér í ein-
hverju vissu augnamiSi. Var hann aS reyna að fá
frest? Frest til hvérs? Þegar menn eru staddir i
dauðans hættu öSlast taugakerfið óeSlilega mikinn
áhrifanæmleik og þess vegna þóttist eg nú ait i einu
sjá og sannfærast um, að maöurinn var vissulega áð
þar hefSi hann fólgiS eitthvert vopn. Toussac stóð i
milli þeirra og dyranna, og jx') aS eg bæSi hræddist
hann og hefði andstygS' á honum, gat eg ekki annaS
en dáðst að því, hvaS hann var karlmannlegur á velli.
En um mig var þaS aS segja. aö eg var svo hugfang-
mey og hinum heilaga Ignatiusi, því aS hann hefir!bi5a eftir einhverju. aS hugur hans var fullur eftir- inn af þeirri hættu, sem þessir þrir menn voru stadd-
ávalt veriS dýrðlingur ættar minnar. En þessi nýi! væntingar. Eg las þaS út úr uppgerðar alvörusvipn- ir 1, aS eg gleymdf alveg hvermg astatt yar fynr sjálf-
vinur minn, Karl, spratt þá upp, og þreif um hend- l,m’ se,n bann hafiSi sett UPP’ eS sa ÞaS a Þvi hvernig um mer' Þarna framm' ’ herber-,nu attl aB fara a5
urnar á Toussac meö mikilli ákefö, sem stakk mjög 11,ann hallaSi lil höfsinu lil aS hlusta’ um fram alt
í stúf viö hina rólegu framkomu hans áður. jsa eS ÞaS á þvi, hvernig hann rendi þreyjuleysislega
snörum augunum.
“Þér skal ekki takast aS drepa hann,” hrópáöi
til
leika sorgarleik, og eg átti aS verða þögull sjónar-
vottur aS honum, lokaSur inni i skápnum þar sem eg
sat nú. Eg gat ekkert nema haldið niSri i mér and-
Hann bjóst viS einhverju ó- [ anum og foeðiö þess, sem aö höndum bæri.
hann gremjulega. "Hvi skvldir þú dirfast aS setja n;eSi’ °S ha'm 'helt áfram að tala og spyrja þangaS til
þig upp á móti mér? Sleptu honum Toussac! aS Þvi kæmi- Eg þóttist nú eins sannfæröur um þaö,
Sleptu þessu þrælataki af hálsinum á honum, segi eins °S Þ* aS hann hefSi livislað þessu að mér, og
‘ , , , , ,v . . . ofurlítill vonarneisti fór aS vakna 1 briosti mmu. sem
eír,” En er hann sá a þvermoöskusvip felaga smna, .. . , i . ,
»• y . ~ jokulkuldi orvæntmgarinnar hafði læst sig um aöur.
aö ekki mundi duga neinn ofstopi, snen hann viS , En Toussac var nú farjS aS iejSast þetta orða-
blaöinu og sagSi mjög hógværlega: “Heyrið Þis 1 j gjálítir í okkur og greip nú fram í fyrir okkur fok-
Eg skal lofa ykkur einu! HlustaSu á mig, Lucien! \ vondUr.
LofiS þiS mér að yfirheyra hann! Ef hann er lög- ' “Eg ætla mér ekki að hlusta lengur á þenna
reglunjósnari, þá megiS þiö drepa hann. . Já, þá þvætting/ ’hrópaSi hann. “Eg hefi ekki lagt líf mitt
8 J ^ 1 hættu með hvi afi koma hingað fra Englandi til að
skaltu fá að sia fynr honum, Toussac. En et nann j 1 . , ■ -L-r..r 11 •
bKa.uu l<í ciu y , hlusta a annan eins barnaskap. Hofnm vio ekki um
pr ferSamaöur. sem flækst hefir hingaS illit hei 1, og 1 nejtt annaS þarfara aS tala, heldur en þenna náunga?
af heimskulegri forvitni fariS aS hnýsast í það, sem j HeldurSu aS eg hafi komið hingað frá Lundúnum til
honum kom ekki viö, þá vil eg aS þrS eftirlátiS mér j aS hlusta á þessar spurningar þínar? Hættu nú og
látum oklcur taka til alvarlegra starfa.”
hann.”
Eins og þú heíir tekiS eftir, lesari góöur, þá
haföi eg ekki aS þessu nokkurn tíma opnað munninn
til aS segja neitt mér til varnar. Þóttist eg góður
af því eftir á, þó aS þögn minni réöi fremur stórlæti
en hugrekki. F.g gat með engu móti þolaö að týna
hvorttveggju í einu iífinu og virSingu fyrir sjálfum
mér. En nú þegar eg heyröi talsmann minn segja
þetta, leit eg af honum og til hinna tveggja, sem
kveðið höfðu upp yfir mér dauSadóm. Ruddaskapur
Toussacs skaut mér ekki nærri því eins miklum
skelk í bringu eins og sérplægni íélaga hans, því aö
enginn maöur er jafn-hættulegur, eins og þegar
hann er hræddur, og sá dómari, sem fyrir einhverjar
sakir hefir beig aí sakborningi. er allra dómara vts-
astur til aS sakfella hann. »
Líf mitt var undir því komið, hvernig þessir
tveir menn svöruðu uppástungu talsmanns míns.
Lesage drap fin.grunum á víxl á tanngaröinn á sér
og brosti þvermóöskulega yfir alvörugefni
síns. . . .
“Þrettánda greinin! Þrettánda greinin !
urtók hann hvað eftir annaS meö hvæsandt roddu.
“Eg skal sjálfur taka á mig alla ábyrgðma
svaraöi þunnleiti maSurinn.
“En nú skal eg segja ykkur eitt,” mælti Toussac I
reiðulega. “ÞaS er til önnur grein fyrir utan 13. gr.
félaga
end-
“Látum svo vera,” svaraði talsmaöur minn.
"Ilérna er matarskápur, sem er allra ákjósanlegasta
fangelsi. ViS skulum stinga honum þar inn og snúa
okkur aS því sem fyrir liggur aS gera. ViS getum
átt við nann þegar þaS er búiö.”
“Og láta hann heyra alt, sem viS segjum?” sagði
Lesage.
“ Eg veit ekki hver fjandinn foefir fariS í þig,”
öskraði Toussac og leit grunsamlega til talsmanns
míns. “Eg hefi aldrei oröiö þess var fyrri aS þú
værir hjartveikur, ekki varð þér aS minsta kosti
flökurt þegar viS áttum við manninn i Bow stræit.
Þessi náunigi hefir komist aS leyndarmáli okkar og
hann verSur annaö hvort aö deyja, eða þá að fá að
standa yfir 'höfuSsvörSum okkar. HvaSa vit er í því
aS mynda samsæri, og svo að sleppa manni frá sér á
síöustu stundu, sem ónýtir alt? Eg held að viS ætt-
um aö snúa hann úr hálsliðmum sem allra fyrst.”
Stóra loðna loppan hófst á loft og ætlaði aS
leggjast utan um hálsinn á mér aftur, en í því spratt
Lesage á fætur. ITann var alt í einu orðinn náfölur,
og hann studdi visifingrinum á höfuðið, sem hann'
bar halt. þvi aS hann var aS hlusta. Höndin á honum
löng og mjó, falleg hönd. titraði eins og lauffolað í
vindi.
“Eg heyri eitthvað.” hvislaöi hann.
“Og eg líka,” sagöi eldri maSurinn.
“HvaS var þaS?” •
"Þey! ViS skulum hlusta!”
Nú þögðum vi Sallir svo sem andartak og hlust-
uðum með athygli, en .ekkert hevrSist nema þytur
fram aö hver sá, sem bjargi f jand- I vindsins í reykháfnum, og skröltið í hálflausum
þar sem tekiö er , ,
okkar skuli verða látinn sæta sömu refsrng ; gluggaruðunum.
Það hefir ekkert verið, sagði Lesage og hló
ÞaS heyrast stundum undarleg
Brátt þóttist eg vita, aS mennirnir þrír þarna
frammi sæju eitthvaS, sem eg gat ekki séS. Eg las
þaS.út úr starandi augum þeirra og ygldum forúnum.
Toussac reiddi öxina um öxl og stóS búinn til höggs.
Lesage heyktist niður við borðiS og skvgði fyir aug-
un annari hendinnj. Þunnleiti maöurinn hætti aö
dingla til fætinum, og sat grafkyr á kassanum eins og
dökk myndastytta. Svo heyrðist skvampandi fóta-
tak og inn um dvrnar skauzt gulleit rák og Toussac
hjó til hennar eins og eg hafi séð enska kricketleikara
slá til hnattar. Ekki sló hann vind'högg, því að axar-
hausinn hvarf á kaf í gin gulu skepnunnar, en svo var
höggiö mikið, a'Sl öxin gekk af skaftinu, og vegna
kastsins. sem var á hundinum, féll Toussac aftur á
bak undan honum inn á gólfið. Og þarna veltust
þeir um báðir, þessi loSni jötun og loðni hundurinn,
öskrandi og urrandi i dýrslegum áflogum. Toussac
var að fálma eftir hálsinum á hundinum, en gat þó
ekki séð hvaö hann haföist aS fvr en hundurinn rak
upp háan skræk og eg heyrði gagntakandi hljóð eins
og verið væri að rífa sundur striga. Toussac spratt
því næst upp og blóðið draup af höndunum á honum,
en gulmórauða hrúgan, sem var ötuS rauSleitum
flekkjum, lá hrærihgarlaus á gólfinu.
“Svona nú!” orgaði Toussac meS þrumandi rödd,
“svona nú!” og í því hljóp hann út úr kofanum.
Lesage hafði hopað undan inn í horn yfirkom-
inn af ótta meöan Toussac var aö drepa hundinn, en
nú hóf hann upp kvíSafulIa andlitið, sem var renn-
vott eins og hann heföikipt því upp úr vatnsskál.
“Já, já!” hrópaði hann, “viö verðum að flýja,
Karl. Hundurinn hefir hlaupið frá lögregluliöinu
og við kunnmn enn þá áð geta komist undan.”
5>unuleiti maSurinn svaraði engu, en gekk yfir
að dyrunum og lokaSi hurðinni að innanverSu.
VEGGJA GIPS.
Vér leggjum alt kapp á
aö búa til hiötraustasta
ogfíngeröasta GIPS.
í <r” » ♦*
Ejnpire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búi6 til hjá)
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Winaipeg, Manitoba
SKRIFIÐ FFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR.
Karl,” mælti hann. “ÞaS varst þú, sem skipaðir að
drepa manninn í Bow stræti, og sömuleiSis varst
það þú, sem kveiktir í húsinu í Basse de la Rampart
götu. Og nú snýst þú móti okkur.”
Eg geröi það vegna þess að eg vildi geta gert
greiu fyrir þvi öllu á réttan hátt þegar minn tími
væri kominn.”
“Þetta er dálagieg afsökun, Karl, en hvað held-
urðu verði sagt um þetta þegar eg segi frá mála-
vöxtum fyrir rétti? Hvernig ætlarSu aS fara aö út-
skýra þá framkomu þina fyrir keisaranum? ÞaS
er timi til að koma í veg fyrir aö eg segi frá því.”
"Já, það er liklega nokkuð til í þessu, sein þú
ert að segja, vinpr minn,’ ’svaraði þunnleiti maöur-
inn og dró fram Iskammbyssuna og miSa'Si henni á
hann. “Það er litdega rétt, að eg hafi í eitt eöa tvö
skiíti gengið heldur lengra heldur e neg haföi heimild
til. og eins og þú gazt réttilega um áðan. þá er enn
tími til aö koma í veg fyrir hættu af því. ÞáS er
manm
°g TalsinaSur minn lét sér ekki segjast viS þetta. j "PPgf’rðai-hlatur; .
. , , , , . . .. hljoS þegar mikiS hvassviSn er.”
“Þegar t.l framkvæmdanna kemur, þa ertjm ' <<Eg heyrSi ekkert.” sagði Toussac
fyrirtak, Toussac,” svaraði hann mjog rolega, en j “Þey, nú heyrði eg þaö aftur.” svaraði hinn.
þegar til þess kemur aS akveða stefnu 1 einhverju Hátt gól heyröist upp úr öllum óveðurs hávaðan-
máli, þá verðurSu að leyfa þeim, sem þér eru vitrari, um; það var langdregið, æðislegt hljóS, sem byrjaöi
að eera þaö.” 1 Ia"f’ 611 haekkaði unz það varS aS háu gagntakandi
...» »• i goh.
YfirburSaró talsmanns mins virtist koma hnun “Sporhundur!”
á skepnuna ógurlegu, sem hélt mér. Hann vaggaði j «Þeir eru aS eJta okkur y>
til stóni öxlunum óánægður en þegjandi. j “Lesage hljóp yfir a'ð arninum. og eg sá hann
“En viS þig. Lucien, vil eg segja það„” mælti hrifsa öll skjöl sín. fleygja þeim á eldinn og traðka
þessi nýi vinur minrí, “aS mig furSar meir en litiS á j þau síSan niður með fætinum.
því, vegna væntanlegra mægSa okkar, að þú skyldir roussac greip viöaröxL sem stóð upp viö vegg- j með útréttar allar fingur frammi fyrir félaga sinum, ; Enn var hvassviðri mikið úti o°- mn um onnar
nokkurn tima levfa þér, að lítilsvirða orS min, eöa I,nn- En þunnleiti rnaður inn dró netjahrúguna of-j og aldrei hefi eg séö ljósara tákn þögullar skelf- ! dymar kom hvöss vindhviða og um ?eið sá ee í hóo
nokkra tiUfkru. sem eg bæri fram. Hverjum er það | Ur ,tl' ‘J1,** ’lurS a lafum tréskáp og hvislaöi: | ingar heldur en hann var þá. ■ vopnaðra manna, sem stóSu þétt, í flaksandi skikkj-
, ,, . v , , .„ I fokriddu hingað mn — fljott!” í “Rn hvers veena á aS tak-> —•»” : „ .. . ......y
►vi lam að fagna, aS hafa numiö 11m „ ..K
því áhorfsmál fyrir mig, hvort eg á að selja þig
lifandi eða dauöan í hendur lögreglunni.”
. , . , . „ . , EaS hafði veriS óskaplegt að horfa á Toussac
'Eg held að rettara væn fynr þ,g að vera her j þegar hann var að snúa hundinn úr hálsliönum en
kyr, Lucien vmur mmn, sagðj hann rolega. þó haföi mér ekki runniö kalt vatn milli skinns og
Lesage le.t a hann og emkenmlegt foros for að hörunds við það eins og nú. SamhliSa ógeðinu sem
færast yfir andhtið a honum, sem afmyndað var af eg hafsi á þessum manni gat eg ekk; viSl þyi ger1j aS
hræSslu. , . . . , . j eg fann til nokkurrar meðaumkvunar með honum —
. En Þu ger,r Þer ekkl Sre,n f>’r,r h;ettun,n. se,n þessum unga manni, sem að eSli sínu var bezt fallinn
við erum 1, ICarl. j tij aS verSa uppgjafa-stúdent, eða skáld, en haföi
■•Oju. eg gen það. ' svaraði hann og brosti. 1 út í þetta. sem hann var enginn maöur til, fvr-
“Þeir geta komið hingað eftir fáeinar minútur. ir fortölur manna. sem voru langtum viljasterkari en
Hundurinn hefir losnað og hlaupið á undan þeim | hann. Eg fyrirgaf honum það, hvernig hann haföi
yfir fenm ; eu ]>aö er svo sem fullvíst, að þeir koma leikið á mig, og sömuleiðis þann sérgæSingskviSa,
hingað innan stundar. ■ sem hafði komið honutn til að ætla ekki að hika viö
(,ya'. eg, b'"’St V’S þv,;" . að framselja mig til lífláts. Hann hafði fleygt sér
Jæja, ]>a er ekki um annað aS gera fyrir okkur niöur á gólfiS og veltist þar um i taugateygju-skelf-
en að flýja. \ ið ættum að geta komist undan í ingarflogum, en yfir honum stóð á meSan þunnleiti
myrknnu. ’ ; maðurinn meS skammbysuna i hendinni og kuldalegt
•jXei, við verðum aS vera hér kyrrir.” Iglott á andlitinu. Hann lék sér að þessum varnar-
'Þú getur varla verið ^með öllum mjalla; þú ; lausa, másandi heiglt eins og köttur leikur aS mús;
mátt gjarna láta þá taka þíg og drepa, en þú átt; en eg sá þaS á hörkusvipnum á honum aS honum
ekkert með að stofna lífi mínu í hættu.” , var ftlll alvara og eg sá ekki betur en hann væri
Hann hljóp til dyranna og fálmaði til ]>eirra með farinn að hrevfa til bvssugikkinn með fingrinum
ráðaleysislegri ákefð, en félagi hans þaut í veg fyrir Fullur óhugs og skelfingar yfir því ef drepa átti
hann og stóð fyrir honuin svo einbeittur og alvarleg- manninn þarna með köldu folóði fyrir augum minum
ur á svip, að Lesage íéllust hendur. ; hratt eg upp skáphurðinni og rudldist fram til aS
“Afglapinn þinn!” hrópaði þunnleiti maSurinn. biðja honum griða; en í því heyrði eg mannamál líti
“Þú ert fyrirlitlegt ginningafífl.” fyri og heyröi vopnaglam jafnframt. Síðan var
ÞaS var eins og Lesage hefði alt 1 emu orSið hrópað meS þrumurödd: “í nafni keisarans!” og
máttlaus í kjálkunum svo flj<'>tt opnaöi hann munn- , þvi næst var hurðinni kipt af hjörunum meö snö™u
inn, og stóð þannig gapandi fooginn í herSunum og I átaki.
að þakka. að þú átt því láni að fagna, ao naia numio ; Qg um Ieis og eg smaug þar jn nhcyrSi eg hann
gnindvallaratriði sannarlegs frelsis, og getur nú talið j segja viS stallforæður sína, aS eg væri vel geymdur
þig í þeim fámenna flokki, sem aldrei hefir örvænt j þarna, og þeir gætu tekið mig þaöan hve nær sem
um lýöveldi?” j þeim sýndist.
“J, já. eg ber ekki á móti því, Karl,” svaraði j ____________
ungi maSurinn í mikilli geðshræringu. “Eg þori að
V. KAPITULT.
Rcfsivöndur laganna.
inni. en þær voru bæði svo margar og stórar, að eg
rrn F e/v^ -C _ í 1___i____* r • e
segja, að eg mun veröa manna síðastur til aS hafa
á móti nokkru því, sem þú kynnir að stinga upp á,
en í þessu atriði finst mér að manngæzka þín fari
meS þig í gönur. Blessaður spurSu manninn hvers I
sem þér svnist, en eg sé ekki nema aS eins eina la .sn | ... -^Ltarskápiirinn. sem eg hafði skriðið inn í, var
,, „ imJ°g btill, og eg fann 1 myrkrinu að hann var hálf-
l pessu ma 1. fullur af litlum tágarkörfum. Síðar komst eg aS þvi,
Sama gat eg sagt; þvi að hvemig áttu þessir j að þetta vortt tæki til að veiða meS humra. Enga
bófar aS dirfast aS sleppa mér óhindruðum eftir að j Ijósfoirtu lagði þama inn nema um rifurnar á hurð-
’eg hafði komist aS þessu mikla leyndarmáli
þeirra? Og svo hugþekt er mannlegt lif, og kær-
kominn líflátsfrestur, hvað stuttyr sem hann kann aS
vera, að þegar Toussac slepti þrælatakinu af hálsin-
urn á mér, fanst mér eg heyra yndislegan klukkna-
hljóm og ljósið á lampanum bála upp sv oað drjúgum
birti í herberginu. En þetta var ekki nema örlitla
stund, og brátt varö eg aftur meS eSli mínu, og tók
aö horfa rólega framan í einkennilega, holdskarpa
ar.alitiS á prófdómara mínum.
“Hvaðan komstu?” spurði hann.
“Frá Englandi.”
“En ertu ekki frakkneskur aB ætt?”
“Jú.”
“Hve nær komstu?”
“í kveld.”
“Hvernig þá?”
“Á loggortu frá Dover.*
“Hann segir satt,” tautaði Toussac. “Já, eg
ætla að bera það með honum, aS þetta muni vera
satt. ViS sáum loggortuna og sáum að einhverjum
var skotið á land rétt eftir aS báturinn var farinn,
vart.’
“En því varst þú ákafastur lýðveldismaður okk-
ar allra. Þér fanst enginn okkar vera nógu fram-
gjarn. Hversu oft höfum við ekki safnast saman
umhverfis þig, Karl, og hlýtt á heimspekilegar ræð-
gat séð alt, sem fór fram í herberginu fyrir framan. ur þínar? Og þá er Síbylla. Þu ætlar þó liklega
Þó að eg væri máttvana og illa til reika, og skuggi ekki að fara að telja mér trú um, að hún sé í lög-
dauöans hefði lagst yfir öll skynjanafæri, horfði eg
þó eins og hálf töfraður á ihennina frammí í her-
berginu.
taka m,S’ en sleppa | um og með blaktaudi f jaðraskúfa og stimdi á
1 oussac.” axlirnar á þeim rennvotar af rigningunni. Úti fyrir
“Ef hundunnn hefði yfirbugað Toussac þá til hliðar sást við ljósbirtuna út úr lághýsinu á höfuð
hetði eg náð ykkur báSum. En Toussac er helzt til | tveggja hesta og á stóru rauStoppuöu ' húfurnar á
þrekmikill fvrir jafn grannvaxinn mann eins og eg riddurunum, sem hjá þeim stóSu. í dyrunum stóð
er. Nei. nei, Lucien minn góðtir, þú ert til þess riddari einn — og var auðséS á búningi hans að
ætlaður að verða herfang mitt í þetta sinn, og þú hann var fyrirliði. Hann var í hnéháum stígvélum
verður að reyna að gera þér það aS góðu.” og í ljósbláum og silfurlitum klæSum, sem féllu
Lesage tok um ennrð a sér, eins og til aS full- snildarvel að hintmt fagra og þreklega líkama hans
vissa sig um. að hann væri vakandi. ; F.g gat ekki annað en dáðst aS því hvaS hann bar sig
‘Leynilögreglumaöur!” endurtók hann, “hann fallega. Ekki hafði hann dregið sverð sitt úr skín-
Karl leynilögreglumaður!”
^ í.ui( a
f THOS. H. JOHNSON og
£ HJÁLMAR A. BERGMAN,
^ fslenzkir lógfraegingar,
{Skripstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
® áhit«n: P. o. Box 1656.
* Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Dr. B. J. BRANDSON i!
'
Office: Cor. Sherbrooke & William
THLEPHONE garry 320
Office-Tímar: 2—3 og 7—* e. h.
Hbimjli: 620 McDermot Avb.
TiSJIPHOM! GARRy 3*1
§
«
Dr. o. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
fí’H.Eí'HONKi GARRY 320
Oífice-tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 020 McDermot Avb.
'fíaSEPHONEi GARRY 3^1
Winnipeg, Man. %
Dr. W. J. MacTAVISH
Opfice 7Í4J ^argeat Ave.
Telephoae ASTierbr. 940.
^ \ 1M2 f-
Office tfmar -J 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimjli 487 Toronto Street -
WINNIPEG
telbphone Sherbr. 432
| Or, Baymond Brown, I
"Já, eg bjóst viö, aS þér mundi koma þaS á ó-
Þunnleiti maSurinn. sem gengiS haföf í lið með
mér, hafði sezt aftur niður á kassann, og var jafn-
rólegur og kæruleysislegur á svipinn eins og hann
hafði verið. Hann spenti greipum um annað hnéS og
réri hægt fram og aftur. Eg tók einnig eftir því, að
kjálkavöSvamir á honum drógust saman hvað eftir
annað, með jöfnu millibili, áþekkast tálknum á fiski,
þegar hann andar. Við hliðina á honum stóS Lesage!
ÞaS stimdi á þvalt andlitið á honum, sem var náfölt
af skelfingu. Hvað eftir annað reyndi hann að
að herða sig upp. en eftir hverja þá tilraun fékk
hann nýja skelfingarhviðu, og varð enn aumingja-
legri eftir en áöur. En Toussac stóð fast við elda-
stóna. Hann var afburða karlmannlegur. Hann
tvíhenti öxina og teygði ógnandi upp höfuSiS svo aS
mikla svarta skeggið stóS fram beint út í loftiö.
Hann steinþagði, en hver einasta taug í hans skrokki
var þanin og búin til bardaga. En nú þegar gólið í
hundinum var fariS að heyrast nær hljóp hann fram
og reif opna hurðina.
regluliöinu líka? En þú hlýtur aö vera að gera að
gamni þínu, Karl. SegSu aS svo sé.”
“Eg er upp með mér af því að hafa valdið
andi sliSrtimim, en stóö í dyrunum og litaSist um í
blóSflekkuðu herberginu og starði rólegum, snörum
augunum á þá, sem fyrir voru. Hann var fríöur
sýnum. fölleitur í andliti. Hann hafSi strítt og mikiö
efrivararskegg, er tók út yfir málmfestina sem lá úr
háu húftinni niður kinnina á foonttm og alt umhverfis
hökuna.
“Já, já,” sagði hann.
Þunnleiti maöurinn stakk á sig skammbyssunni.
“Þetta er Lucien Lesage,” sagöi hann.
Riddaraforinginn leit meö fyrirlitning á mann-
garminn. sem lá á gólfinu.
Sírfrsr5ÍBgBr í augaa-eyra-níf- og
kLáJs-sjúkdófnum.
326 Somerset Bklg.
Taisíai 7IBÍ
Cor. D*nald & PortageAre.
d Hsiaaa kl. io—t eg 3—6
I
I
I
*
*
I
J, H, CARSON,
Manufacturer of
eímbs, ortho-
FEDIC APPLIANCES, Trusses.
Phone 342-5
S4 Kine St. WUfNlPEg
A. S. Bardal
848 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
om an’arir. Allur útbðn-
aOur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allsbonar
minnisvarða og legsteina
Oarvy 2152
A. L HOUKES & Co.
seija og búa til Ugsteina úr
Granit og marmara
Tðls. 6268 - 44 Aftert St.
WINMPEG
þessir bannsettir bjálfar hafi mist frá sér hundinn,
en eg vona. aö eg fái að halda heiörinum fyrir þaS
að hafa handsamað, einn mins liðs, annan hættuleg-
asta og svæsnasta landráðamanninn í ríkinu.” Hann
glotti þurlega að þessari lýsingu sinni á Lesage.
“Keisarinn kann vel aS launa mönnum slíkan greiða,
og hann kann líka að refsa óvinum sínum.”
Meöan hann talaði haföi hann alt af haldið
hendinni i barmi sínum, en nú kifti foann henni svo
langt út að glampa sást á hlaup á skammbyssu.
“Nei. það er þýöingarlaust,” sagði hann, er hann
tók eftir einkennilegri bneytingu, sem komíS haföi
á andlit félaga síns. “Þú verður kyr hér í kofanum
annað hvort lifandi eða dauöur.”
Lesage tók höndum fyrir andlit og fór að gráta
aumkvunarlega.
“En þú hefir verið verri en nokkur okkar hinna,
búðanna.”
Ungur liðsforingi, sem tveir hermqnn fylgdu
eftir, gekk hvatJega inn í lághýsið. o gmannræfillinn
var á Ævipstundu dreginn í hálfgeröu yfirliSi út í
myrkrið.
“Hvar er hinn maðurinn, sem kallaSur er
Toussac ?”
“Hann drap hundinn og slapp eftir þaS Le-
sage hefði leynst burtu líka, ef eg hefði ekki varnað
honum þess. Ef þið hefðuð ekki slept tauginni af
hundinum*. þá heföuð þið getaö náS þeim foáöum, en
nú verður aS sitja viS þaS, sem komiS er, Lasalle
ofursti, og eg held að ykkur sé óhætt aS óska mér
til hamingju með herfangiS.” Hann rétti fram hönd
rina, en hinn sneri sér hvatlega á hæli.
“HeyriS þér þaö, Savary general,” sagöi hann og
leit fram i dyrnar. “ Toussac hefir komist unáan.”
W. E. GRAY & CO.
Gera viB og fóCra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist Boxes og legubekkir .
589 Portage Ave., Tala.Sher.2572
8UM
VEGGJA-ALMANÖK
era mjCs falleg. En falleCTi ero þan í
UMGJÖRÐ
Vér höfum ódýmstu og beztu RiywdtiraoKBa
í bænum.
Winnipeg Pktnre Fraae Factory
Vér swkiwia oc ■kilBm mvvdnnao,
PnooeGarry 3260 - 843 sherbr. Sti
Gott kaup borgað
konum og körlum
Til að nema rakaraiön þarf aö
eins tvo mánuöi. A t v i n n a
ábyrgst, meö tólf til átján
dollara kaupi á viku. Ákafleg
eftirsparn eftir rökurum. Komiö
eöa skrifiö eftir ókeypis starfskrá.
Moler Barber Coflege
220 Pacific Ave., Winnipeg