Lögberg - 18.04.1912, Síða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. APRÍL 1912.
Með útilegumönnum.
Eftir SIR ARTHUR CONAN DOYLE.
Hann sagföist vera upprunninn norðantil á Spáni
og" vera á leiSinni suBur í Estremadura, a'S- hitta móS-
ur sína. Hann talaöi um rnóöur sína svo hjartnæm-
lega, aS eg mintist móöur minnar svo innilega, aS
tárin komu í apgun á mér. Hann tók upp og sýndi
mér gjafir, sem hann ætlaSi a® færa henni, og svo
Ijúfmannlega lét hann og svo einlæglega, aö mér
þótti ekki nema sjálfsagt, að öllum þætti vænt um
hann, sem kyntust honum. Hann skoöaöi herklæöi
min með barnslegri forvitni og strauk safalann á bol-
hempunni og fja'örirnar í hjálmkambinum. Hann tók
til sverös míns og brá; eg tóík til aö segja honum
hve marga menn eg heföi vegiö meö því og sýndi
honum skaröiö sem i það féll, þegar eg hjó sundur
axlarbeiniö á skjaldsveini Rússa keisarans; en þá var
honum nóg boöiö; hann tróð sveröinu undir sætið,
og kvaö sig ’hrylla viö aö horfa á þaö.
Meðan þessu fór fram, rugguðum viö áfram seigt
og fast ,upp undir fjöllin. Þá fórum við að heyra
dyn af fallbyssuskotum. frá Massena, því aö hann
sat þá um Ciudad Rodrigo. Til einskis var eg fús-
ari, en aö halda beint til hans; sumir sögöu aö hann
væri af Gyðinga kyni; ef svo hefir verið, þá er hann
sá bezti Gyðingur, sem eg hefi heyrt getiö um, síðan
Jósúa var á dögum. Sá, sem haföi hans svörtu,
harðlegu skjái og háa amarnef fyrir augum, mátti
reiða sig á, að verða viö tíðindi riöinn, ef nokkur
geröust á annað borö. Alt um þaö, er umsátur borga
sein og leiöinleg vinna, og mest meö páli gerð og
reku, og miklu vænlegra til sögulegra athafna aö
vera með sveitinni minni í návígi viö Enskinn. Eftir
því sem sóttist leiðin, geröist mér léttara i skapi, er
eg hugsaði til minna fallegu hesta og hra’ustu
drengja, þar til eg tók að syngja og hrópa, rétt eins
og unglingur í fyrirliðastétt, nýkominn af herskól-
anum í St. Cyr.
Þegar á fjallið kom, fór vegurinn að versna. Viö
mættum fyrst lengi vel einstaka múlasna-lestum, en
uypi r skörfunum sást engin kvik skepna, sem ekki
er undarlegt, með því að þessar bygðir höföu fyrst
verið á valdi Frakka, síðan Englendinga og loks
spánskra ræningja-flokka. I.andslag gerðist brátt
eyöilegt og hrikalegt, eggjar og skriður og stór-
grýtis-uröir; skarðið smámjókkaði, svo að loks sá
ekki nema i fellin beggja vegna. Eg var hættur aö
líta út, og sat þegjandi og lét hugann reika, til reið-
hesta, sem eg hafði átt og stúlkna, sem mér haföi
þótt vænt um, og þar fram eftir götunum, þangað til
eg tók eftir því, að samferðamaður minn var að
Eg get varla lýst þvi fyrir ykkur, hvað illilega
þeir létu, þegar þeir drógu hann út úr vagninum og
sáu hvernig hann var leikinn. Þó hann ’hafi ekki
ekki fengið alt þaö, sem hann átti skilið, þá mátti
hann samt muna það, að hann hafði fundið Etiende
Gerard, þvi að lappirnar á honum dingluðu máttlaus-
ar við búkinn og þó að efri hlutinn hristist af ilsku,
þé bögluöust lappimar undir honum, þegar þeir
reistu hann upp og reyndu að láta hann standa. En
alla tið hafði hann augun á mér, og þó þau væru
nógu sakleysisleg og meinlevsisleg, þegar hann var
að véla mig í vagninum, þá voru þau nú full af ilsku
og heift ; eins og í vondum ketti, þar sem hann var
studdur í hnipri og hrækti og hvæsti í áttina til mín.
1/a foi! þegar þrælarnir ryktu mér á fætur og drógu
mig upp fells-hlíðina, þá skildi eg, að eg mundi þurfa
aö taka á öllum minum kjarki og snarræði. Prests-
ómyndina báru tveir menn á milli sín, og heyrði eg í
honuni stunumar, en stundum formælingar og blóts-
yrði, sitt í hvort eyra. eftir því sem stígurinn lá upp
eftir skriðunni.
Eg ætla, að viö værum í klukkutíma aö klifrast
upp eftir fjallinu; eg hafði kvalir í öklasárinu og í
auganu og mikinn kvíða fyrir því, að sá áverki
mundi spilla útliti mínu, svo að eg hefi fáar ferðir
farið, er eg síður vildi hugsa til en þessa. Eg hefi
aldrei verið góður að klifrast. en þaö er furðanlegt,
hvað manni getur tekist, jafnvel þó að hann sé sár í
öklaliðnum, ef kopar-rauður útilegumaður er á hvora
hlið og niu þumlunga rýtingsblað nemur öðru hvoru
við hnakkagrófina.
Loksins fór aö halla undan fætr, og lá stigurinn
þá um furuskóg ofan í Htið dalverpi, lukt fjölkun á
alla vega nema að sunnan. Mér þótti ekkert efa-
mál, að á friðartímum væru þessir menn tollþjófar
og að þetta væru leynistigir þeirra yfir landamæri
Portúgals. Þar voru margir múlaslóðar, en á einum
stað, í lækjar-vætlu, sá eg stór hpf-för alveg ný.
Skömmu síðar, í grasivöxnu rjóðri, sá eg hestinn,
bundinn við fallinn trjábol. Eg þekti hann undir
eins og eg eg sá þá digru, svörtu leggi, með hvíta
hpsu á hægra framfæti; það var sami hesturinn, sem
eg hafði falað um morguninn.
Hvað var þá orðið af Vidal úr vistaliðinu? Gat
það verið, að annar franskur maður væri staddur i
>ama háskanum og eg? Rétt í þeim svifunum nam
flokkurinn staðar og gaf einn þeirra hljóð af sér til
merkis. Við vorum þá staddir fyrir framan klif
nokkurt, sem stóð við rjóðrið, og fyrir framan klifið
óx undirskógur svo þétt, að lítt sá 1 bergiö. Hljóð-
inu var svarað hinum megin við hríslurnar og jafn-
skjótt kom hópur manna út i gegnum þær og heilsaði
aðkomumönnum. Þeir flyktust kringum kunningja
minn með borjárnið, með hrygðar- og gremju-hljóð-
um, hópuðust síðan að. mér og reiddu að mér sveðj-
urnar og grenjuðu með mikilli heift. Svo ólmlega
létu þeir, að eg hugsaði, að mín síðasta stund væri
komin og herti hugann til að taka móti dauða minuru
ir hrós sitt af karlmannsvörum i fyrsta sinn.
“Kritíkin er mín megin, virðist mér,” sagði hann;
“við styttum okkur kveldin með því að búa til vísur
og raula þær, skal eg segja þér. Eg er dálítiö hag-
orður sjálfur, og eg er hreint ekki frá því, að mér
muni auðnast að sjá nokkra kviðlinga mína á prenti
áöur en langt um líður, og með ‘Madrid’ á titilblað-
inu, meira að segja. En látum oss nú sinna öðrum
störfum. Hvað heitirðu, með leyfi aö spyrja?
“Etienne Gerard.”
“Hátt settur?”
“Ofursti.”
“Sveit?”
‘ Þriðja húsara-sveitin kend viö Conflans.”
“Þú ert ungur, af ofursta að vera.”
“Eg hefi verið við sitthvað riðinn um dagana.”
“Uss, því sorglegra er það.”
Eg þagði við þessu, og reyndi til að sýna meö
svip og limaburði, aö mér mundi ekki bregða mikið,
þó eg ætti bana minn vísan.
“Hvað eg ætlaði mér að segja, eg held eg megi
segja, að við hérna höfum rekist á einhvem úr þinni
sveit,” segir hann svo, og tók að blaða 1 bókarskrudd-
unni. “Við reynum til að halda bók yfir gerðir okk-
ar, sérðu til. Hérna kemur það, 24. Júní, á Jóns-
messu. Var ekki í þinni sveit ungur fyrirliöi, að
nafni Soubiron, hár og grannvaxinn piltur?”
“V’íst er svo.”
“Eg sé hér, að við jörðuðum hann þann dag.”
“Aumingja drengurinn!” mælti eg. “Hvernig
bar dauða hans að?”
“Viö jörðuðuiTi hann.”
“En áður en þiö jörðuöuð hann?”
“Þú skilur mig ekki, ofursti sæll! Hann var ekki
dauður, þegar við jörðuðum hann.’ ’
“Þið grófuð liann lifandi!”
Eg var fyrst í bili sem steini lostinn. Síöan tók
eg viðbragð og henti mér yfir manninn, þar sem
hann sat með sitt breiða bros, og eg hefði áreiðanlega
gengið af honum dauðum, ef bófarnir hefðu ekki
dregið mig af honum. Eg reyndi hvaö eftir annað
að komast að honum, brauzt um, másandi, hamslaus,
hristi þá af mér, einn eða tvo, hafði þá undir á víxl,
tókst þó aldrei að slíta mig lausan. Loksins tókst
þeim að smeygja yfir mig rennilykkju, og þeir drógu
mig rifinn og tættan og blóðugan fram að hellisdyr-
um og bundu saman á mér hendurnar og öklana.
“Þú hræsnis-hundur!” kvað eg. “Ef eg næ
nokkurn tima til þín sverði mínu, þá skal eg kenna
þér, að niðast á drengjunum mínum. Þú skalt finna,
þín blóöþyrsta bestia, að keisarinn minn hefir langan
VEGGJA GIPS.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eða
svikna.
Biðjið kaupmann yðar um
,,Empire“ merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
PlasterBoard—sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnipng. Mamtoba
SKRIFK) KFTIR BÆKLINGI VORUM Y»
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞES8 VERÐUR.

saag
að stígvélin voru ekki tóm, og með því að halla mér
til hliðar sá eg hver í þeim var. jÞaö er aldrei gaman
að tala um hryöjuverk, og mig langar ekki til þess aö
útmála þetta fyrir ykkur, svo aö þiö verðiö möru
troðnir í nótt, — en eg get ekki sagt ykkur frá strið-
inu á Spáni, nema þið fáið svo litla hugmynd um
hvaða menn þessir guerilla-menn voru og hvaöa
brögð þeir höfðu í frammi. Eg ætla ekki aö segja
meira, en að eg skildi nú hvers vegna hestur Monsjör
Vidals stóð húsbónda-laus í rjóðrinu og að eg vonað-
ist til þess, að hann hefði orðið við dauða sínumi
hraustlega og harðmannlega, svo sem góðum frönsk-
armlegg, og þó þú liggir hér eins og rotta í holu, þá j i;m manni hæfir.
skaltu eiga það víst, að sá tími mun koma. að hann j Þessi sjón virtist nú ekki vita á mikið gott fyrir
dregur þig út og veitir þér og þínu illþýöi makleg | mig. Þegar eg átti við foringja þeirra í hellinum, þá
málagjöld.”
Eg get verið harðorður, ef i það fer, eg verð að
segja það; eg hafði lært æriö mörg orð, ekki sem
hugsaði eg ekkert um það, hvernig ástatt var fyrir
sjálfum mér ,með þvi að eg réði mér ekki fyrir reiði.
Soubiron var hinn vaskasti og efnilegasti unglingur
mjúklegust, á f jórtán herferðum, og þau lét eg öll | og féll mér nær að hann skyldi fá svp hryllilegan
fiúka á hann; en hann hann sat með fjöðrina á enn- dauðdaga. Ef tii vill hefði það verið hyggilegra, að
imi og skaut augunum í skakk, eins og hann væri að jtala laglega við þrælinn, en nú var of seint að sjá við
leita að rími, og lét sem hann heyrði ekki til mín. Af
þtssari iðju lians kom mér 1 hug hvernig hægast væri
að særa hann.
Þú heldur, hræið þitt, að þú sért óhultur hér, en
því. Tjaldið var á loft komið og eg hlaut nú að
ganga í leikinn og skiljast ekki við fyr en úti væri.
Hér var og á það að líta, að Vidal var píndur til
dauðs, meinlaus vista-liði, er ekkert hafði gert fyrir
þitt vesala líf mun ekki haldast lengur en þitt vit- j sér, hyer von var þá til, að mér mundi hlíft, er brotið
lausa vísna-bull, og guð veit, að þú getur ekki skamm- j hafði hrygginn í fyrirliða þeirra. Nei, eg átti visan
bana, xhvernig sem eg hefði orðið við, og það var fult
eins gött, að eg vægði ekki til. Þetta hrædýr gat
borið Um það, að Etienne Gerard hafði dáið líkt því
bjástra við að bora gat á ólina, sem vatnsflaska hans
hékk við, með einskonar al eða borjárni. Hönum j á þann hátt, sem hæfði því orði sem af mér fór; þá
fórst það ekki höndulega, enda datt vatnspelinn á j skipaði einhver þeirra fyrir ,hvað gera skyldi, og var
gólfiö fyrir fætur mér. Eg beygði mig niður, til aö j eg dreginn heldur harðlega að kjörrunum undir klif-
taka hann upp, en í sama bili stökk presturinn á bak- j inu, er þeir, sem fyrir voru, höfðu komið út úr.
ið á mér og keyrði borjárnið í augað á mér. j í gegn um kjörrin lá mjó gata inn í djúpan helli, j
Eins og þið vitið, vinir, þá er eg svo vanur hásk- er skarst inn í klifið. Það var komið að sólarlagi og
anum, að það kemur ekki oft fyrir að mér verði bylt. | brunnu tveir kyndlar 1 hellinum, sinn til hvorrar
Eg barðist í fyrsta sinn í Zurich, og lagði ekki niður ! handar. Þar stóð'borð í milli kyndlanna og sat þar
vopnin fyr en eftir hinn mikla slysadag hjá Water-j maður, er hinir bófarnir veittu mikla lotning í ávarpi lífari verið.
loo, og eg hefi fengið heiðurspening fyrir ágæta;og tali, og þóttist eg vita, að þar væri ræningi sá, er j Þið hefðuð átt að sjá, hvernig honum varð við
framgöngu, sent var fágætur sómi i þá daga; mér er' fengið hafði viðurnefnið E1 Cuchillo, fyrir grimd <^|þefta. Þessi niðingur, sem deildi út dauða og ptslum
þess vegna óhætt að segja frá þvi frómlega. hvenær j níöingsskap . j eins og kaupmangari fikjum. hafði einn viðkvæman j sem hann hafði lifað, og að hann heföi hitt einn fyrir
mér hefir ekki orðið um sel. Þið getið hugsaö ykkur Maðurinn, sem eg hafði meitt, var borinn inn og j -taö, sem eg gat sært eftir vild. Hann stökk upp af j aö minsta kosti, sem ekki gugnaöi fyrir honum.
viö það. ef kjarkinn skvldi einhvern tíma bila, að ; lagöur á tunnubotn, og tókst þegar tal með honum! stólnutn, blýgrár í framan og gat varla talaö fyrir j Eg lá nú þarna og hugsaði til minnar kæru,
minnast þess. að þið hafið heyrt mig segja, að jafn- og sjálfum foringjanum. Af táli þeirra þóttist egj vonzku. _ öldruðu móður og til sveitarinnar minnar og keisar-
vel eg, Etienne Gerard, hefi kent ótta. Og fyrir utan ■ mega ráða, að hinn sjúki væri næstur hinum að völd- ! “Gott og vel, ofursti. Þú hefir talað nóg. Þújans og til stúlknanna, sem harma mundu dauða
hvað bvlt mér varð við þetta skyncfilega áliíaup ogium, og'hefði það aðalstarf að sitja um ferðamenn og -egist haía nað miklum franta á skammri stund. minn, en alla þá stund rendi eg til augunum og
kvalirnar 1 sárinu, þá fyltist eg alt í einu af viöbjóö, j teygja þá í greipar bófanna með flærð og fagurgala. j n'-iuöi þinn skal fara þar eftir. Eg lofa því og skal skygndisj um, hvort eg sæi nokkuð er mér gæti að
álíka og maður myndi finna, ef viðbjóðsleg eitur- Þegar eg luigsaði til þess, að þessi hræsnisfulla mann-jmda það, að Etienne Gerard, ofursti þriðju húsara-, liöi orðiö til undankomu. Það var varla mér likt, að
padda biti hann. fýla mundi hafa leitt margan franskan dreng í dauð- j sveitarinnar, skal hljóta öðru vísi dauðdaga en aðrir j liggja eins og meiddur hestur sein bíður eftir af-
Eg tók báðuni höndum á þrælnum, keyrði hann ann. þá varð eg feginn því með sjálfum mér. að eg inenn.-,’ : sláttar-mannnum. Við og við kipti eg 1 ökla-böndin
í vagngólfið og tróð ofan á hann með stígvélunum. skyldi taka fyrir ódáðir hans — jafnvel þó eg byggist “Og eg ætla bara að biðja þig, að hnoða ekki j 0g treysti úlnliða-böndin og þess í milli skygndist eg
Hann 'dró skammbyssu úr brjóstvasa hempu sinnar. , við, að það nuindi kosta þess manns líf, sem hvorki caman leir um það,” sagði eg. Eg hafði eitt eða tvö j um og skimaði í allar áttir. Eitt var það, sem lá í
en eg sparkaði henni úr hendi hans, grúfði mig svo herinn né keisarinn mætti vel án vera. hæöi-yröi eftir handa honum, en kom jæim ekkí við, 1 augurn uppi. Hestlaus húsari er ekki nema hálfur
niöur aö honum og lét kné fylgja kviði. Þá fyrst Meöan þessu fór fram. stóö eg fyrir borðinu, þar j l'v> aö hanl1 skiPaSi höðlum sinum að færa sig burt, maður, en þarna var hinn helmingurinir^og beið bund
mun hann hafa fundið til að marki. því áö hann tók sem foringinn sat, og þrír menn' sem höfðu hendur'meS mikilli bræði, og drógu þeir mig út úr hellmum.
aö hljóða ógtirlega. og eg revndi hálfblindur til að ná á mér, og hafði eg hið bezta tækifæri ti! að viröa hann í Viðureign okkar mun hafa staðið æðtlengi. Þeg-
í sverð mitt, er hann hafði svo kænlega feHð; eg náöi
ar út kom var orðið aldimt nema
inn hinum megin í rjóðrinu. Þar næst tók eg eftir
öðru. Stígur sá, sem við höfðum fariö ofan fjallið,
stjornu- og i var svo brattur, að varla var hestum fær, en hinum
þá kom kast á vagnmn svo snógt, : verk eru eins algeng og á Spáni. (
sverðið hraut úr hendinni á mér, og va!t hann síðan j Jeitur og kringlulelitur og rjóður í kinnum og nærri ( kveldskattinn. Koparketill afarstór hékk yfir balmu, í þá þótti mér varla efasamt, að eg kæmist heill á húfi
um rétt að segja á hliðina. því góðmannlegur, með ofurlitla barta rétt álíka og I en mennirnir lágu allt umhverfis eða sátu, og var | frá þessum f jalla-bófum.
í sama bili. áður en eg var búinn að átta mig, j efnaður matarsali í Rue St. Antoine. Hann var ó-1 >aS na«5alikt þeim myndum, sem Junot tok ! Mad- j Meðan eg var að hugsa um þetta og reyna aö
var vagnhurðin brotin upp og gripið í fæturna á mér líkur hinum að því leyti til, að hann bar engin vopn J nd- Sum,r hermenn þykjast ekki hirða neitt um list fosa á böndunum, kom foringi tófanna Út úr hellinum
og eg dreginn út. En jafnvel rétt á meðan mér var utan á sýr og heldur enga hárauða klúta eða heiðgul- i °S þess íjáttar, en eg hefi alt af haft yndi af lista- 0g tók aðstoðarmann sinn tali; hann lá endilangur
kipt ofan 1 götugrjótið, þá fyltist eg gleði og fegin- ! an höfuðbúning, heldur frakkaföt og góð klæði, eins ! verkum, eins og vel siðuðum og smekkvísum manni j skamt frá bálinu nieð stunum og andvörpum. Eftir
leik vegna þess, aö I>olhempan min hafði dregist fram (,g virtur og vel metinn heimilisfaðir. Það sem hæfir- ES mau aS mynöa, að þegar Iæfebvre seldi , stund ávarpaði foringinn flokkinn nokkrum oröum,
yfir höfuöiö á mér í ryskingunum og lá yfir heila hann hkfði 1 kringum sig virtist og benda til hins ránfenginn í Danzig, þá keypti eg allra-fallegustu j en þeim varð glatt við orð hans, skeltu saman lófum
auganum svo aö eg sá þennan útilegu-þjófa flokkjsama: neftóbaksdósir lágu á borðinu fvrir framan myn‘h sem het “Skógardísir að baða sig”, og hafði og hlógu með miklum sköllum. Þetta var ekki góös
með sára auganum. Þið sjáið örið hérna í innri ihann. og ílöng bók,allþykk. úr gulum paf.pír, líkust jhana meS mér a tve,m herfer8um, Pan£a8 tl] PaS slys jviti, og þótti mér nú vænt, að eg var búinn aö teygja
augnakróknum og skinnið poka þar meir en á hinu jóvandaðri verzlunarbók. , Tveir púðurkaggar stóöu ; vihh henni tik a8 hesturinn minn rak fotmn 1 gegn þag á úlnliða-böndunum, að eg gat smeygt höndunum
auganu ; þar kom járnið í, og smaug rétt á milli aug- | skamt frá honum og borð-planki lagður á milli þeirra ; um hana- .... ur Þeim l)egar eS vildi- E° ökla-strenginn átti eg
ans sjálfs og beinsins; eg hélt, þegar eg fékk sárið, : alsettur bókum og skrifuðum skjölum, og sýndist mér ES Ret þessa við ykkur, til þess að þið sjaið, að bágara meö, því að þegar eg teygði á honum, kendi eg
að eg heföi mist sjónina, en nú vissi eg, að svo var j því líkast, sem vers eða þulur væru páruð á þau.! eS var daliti8 meira en óheflaöur hermaður, eins og
ekki, og varð því næsta feginn. Þrællinn hafði vafa-; Meðan á samtalinu stóö, hallaði hann sér upp aö stól- l)eir voru ^aPP °S ^CY- Yg hafði samt ek i hugann
laust ætlað sér að reka inn í heila á mér, og þó þaö bakinu með mikilli værð, en er hann þóttist hafa ;a þessum hltftum, þai sem eg la í óp rænmgjanna.
tækist ekki, þá losnuðu samt bein inni í höfðinu á j fengið að vita það sem hann vildi, þá lét hann bera j f’eir fley&8u mer nn<lir tlæ. skamt frá ópnum,
mér og komu út um sárið í smá-brotum, svo að eg
hafði meiri kvöl af þessari ben og átti lengur í því
sári, heldur en nokkru öðru sára minna, og hefi eg
fengið þau seytján.
Þeir drógu mig út, þessir hundar, með blóti og
formælingum, börðu niig með hnefunum og spörkuðu °£ se“lr ■ 1
1 mig þar sem cg lá. Eg hafði oft tekið eftir því, að “Eg býst ekki við, að þú getir komið með orð
þessir fjallamenn á Spáni voru skólausir og vöfðu t’1 a8 rima á móti CoviJah.
tticL-tim ,,rri iQnnirnnr rn nldrei hafði mér komið til Eg svaraði honum, að eg kvnni enn svo litið í,, , ,
tuskum um lappirnar, en . , snánsku að mér væri ómömilefU að <rera honurn bann 1,ef,r kom,st ur me,r en 200 Þrarltnm. se8 tvisynu a um trjábol. svo að það skvldi ekki spretta upp aftur.
hugar, að eg mund. hafa asteötii t,l að verða þvi feg- N^nsku, að mer væn omogulegt að gera hpnum þann í. ^ ^ ^ ^ ^ ^ , háfi ]jv} ^ sveigSu ^ hitt’tré8 á ^ hátt þar til
mn. Þeir sau nu aö eg vai i o< ugm 1 raman a U . , 1 Þessi verður ekki þín síðasta, vertu viss!” Eg tók . ekki var meir en nokkur fet milli toppanna, og festú
hof5,„„. OS me» þv, a» «* 1» Krafkyr þ. M. þe,r., Ka* «r «*« « **> ■ ja5 skim3 t kri„g „m mi* „g athuga hvort „okkr.rt |,a„„ stre„Bi„„ á sama hátt, Nfi skiljih þií, f6 trin
,í «g tnert mehvmndarlaos og grunaS, ekk, a« eg ,e„d,„g,r „g Þyr.kan'rta jafnvel enskan seg.r ha„„ tiI u„da„kom„, og þá sá eg „okk„S, sem „„m.H, spr«ta „pp þegar losati vteri „m þau og mér
var að setja á mig þeirra ófélegu smetti, til þess að Þvi er það, að okkar bezta kvæöi er hendmga-laust! • fuli5a8j mjkis á 1 s - 1 ’ s
geta látiö hengja þá alla hvern meö öðrum, ef eg; í sex stuðla rími. og sá bragarháttur getur haft mikla
kæmist nokkurn tíma í færi við þá síðarmeir. Þeirjlist að geyma. En eg óttast, að slík umræöuefni séuj
en
þann meidda út, en eg varð eftir og þeir þrír, sem ! I,e,r sem' sky1,hl gæta min sátu a réttum beinum kring
gættu mín, og beið úrskurðar hans um afdrif mín. jum mi& reyktl1 vindlinga sína. TTvað eg nú atti
svo sárt til, að eg varð að bíta á kampinn til þess að
hljóða ekki. Eg varð að liggja grafkyrr, hálf-laus
og Iiálf-bundinn, og bíða þess sem aö höndum bæri.
Nú tók hópurinn til starfa, og gat eg ekki ráðið í
fyrst í stað, hvað þeir ætluðu sér. Einn af þrælunum
klifraði upp í eitt furutréð, öðrum megin rjóöursins
Hann tók upp pennann. studdi fjöðrinni á ennið, tif bragðs að taka, var mér hulið. Eg ætla, að í alla þá og batt streng efst um bólinn á því. Annan streng
kreisti saman varirnar og kreisti á, upp í hellisræfrið. ti8’ sem eS var í hetnaði, hafi eg^ekki komizt í slik- jbundú þeir a sama hatt um annað tré hinum megin
Eftir litla stund ávarpaði hann mig á beztu frönsku 'an háska oftar en tíu sinnum.
En móðinn vildi eg
j ekki missa. Eg sagði við sjálfan mig: “Vertu hug-
hraustur! Vertu hughraustur, vaski sveinn! Ekki
við rjóðrið. Endarnir héngu lausir niður og beiö eg
með nokkurri forvitni og dálitlum kvíða, eftir því
sem næst mundi koma. Nú tók allur flokkurinn í
varstu geröur að ofursta á 29. árinu fyrir að kunna j annan strenginn og toguðu þangað til tréð svignaði
vel að dansa. Þú ert valinn maður, , Etienne; þú|0g greinarnar horfðu niður, og festu síðan strenginn
voru skuggalegir, þessir kauðar, meö stóra gula ekki við húsara hæfi.”
klúta um höfuöið og raúða dúka fyrir belti, alsett Mér datt í hug að svara honum, að ef guerilla-
vopnum, hnifum og sveöjum. Þeir höföu velt tveim j foringi eir.s og hann gæti ráöiö viö það, þá’ mundi
stórum steinum í götuna og höfðu hjólin brotnað um létta riddaraliðinu ekki veitast þaö ervitt • en hann
þá af vagninum og hann steypst við þaö . En um beiö ekki eftir svari, heldur fór að bæta við þaö sem
kvikindið, sem lék prestinn svo fimlega og sagöi mér
sögurnar af söfnuöi sínum og henni mömmu sinni, er
það að segja, aö hann vissi alla tíö hvar fyrirsátin
var og ætlaði sér aö ganga svo frá mér, aö eg gæti
enga björg mér veitt, þegar þangað kæmi.
hann var búinn meö af vísu sinni. Eftir drykklanga
stund lagði hann frá sér pennann og las upp stef
nokkurt mjög hýrlegur, og tóku bófarnir, sem héldu
mér, undir þaö með miklu lofi. Hann varö viö þaö
enn hýrlegri og roönaöi eins og stúlkukind, sem heyr-
var vitanlega full-ljóst, hvað ]>essi fúlmenni ætluöu
Eins og eg sagði, þá brann eldur mikill í miöju j sér. Foringinn gekk að mér og sagöi glottandi:
rjóðrinu. Af bjarma hans og af tunglinu var eins j “Eg býst við, að þú sért sterkur, ofursti.”
bfart og á björtum degi. Hinum megin við rjóöriö “Ef þú gerir svo vel og losar um böndin á mér,”
var einstakt furutre , ólíkt öörum að því leyti, aö I svaraði eg. “þá skal eg sýna þér hvaö sterkur eg er.”
bolurinn og lægstu greinarnar voru sviðnar eins og j “Okkur langar alla til þess að sjá, hvort þú ert-
mikið bál heföi verið kynt undir því, en lægsta part-j eins sterkur eins og hrislurnar þarna. Viö erum aö
inn af því sá eg ekki fyrir smá-kjörrunum sem uxu
í kringum það. Upp yfir kjörrin sá eg á falleg reiö-
stígvél; það léit út fyrir að þau væru fest á tréö, og
sneru sólarnir upp. Eg hélt fyrst, að þau væru bund-
in þar, en þegar eg aögætti betur, sá eg stóran nagla
standa út úr ristunum. Þá skildist mér alt í einu,
hugsa um að binda endann á strengjunum hvern um
sinn ökla á þér og sleppa þeim svo. Ef þú ert sterk-
ari en trén, þá verður þér vitanlega ekkert meint viö;
en ef trén et;u sterkari en þú, þá veitist okkur sú á-
nægja, ofursti sæll, að hafa nokkuð til minja um þig,
sitt hvoru megin við rjóörið okkar”
f THOS. H. JOHNSON og *
i HJÁLMAR A. BERGMAN,
^ fslenzkir lógfræBint^r,
Skmdotofa:— Room 811 MoArtkur
Building, Portage Avenue
áiutvn: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & WiHiam
TBUiPHONIi garry sso
Opficw-TImar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hiimili: 620 McDbrmot Ava
Telefimne GARRY :tei
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJ0RN80N f
^ Office: Cor. Sherbrooke & William
ntLEmOMKi GARRY 32»
Office- tiinar: 2—3 og 7—8 e. h.
I
þ Hsimili: 806 VlCTOR STRBBT
t) Tkrkphonhi garry T68
g<
» Winnipeg, Man.
l^tfWBIllUMWMBlWViHWWWWWWWtjlWWlwa
Dr. W. J. MacTAVISH 1
Officb 72*J i'argent Ave. j|i
Telephone íherbr. 940.
t 19-12 f. m.
Office tfmar i J-6 e. m.
I 7-9 e. m.
— Hbimili 487 Toronto Street ____
WINNIPEG
TBL.EFBONE Sherbr. «í.
w/iiiiiiimiinfiiiinmri'iym'ivwwvmffiPftmPriWWnfnffWfnhYft
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrtwe 8t.
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr. Raymond Brown, I
I
*
»
*
I
*
Sórfrseöingur í augna-eyra-nef- og
hálo-sjúkdómum.
326 Somerset BI(%.
Talsfmi 7282
Cor. Donald Sc Portage Ave.
Heima kj. io—t og 3—6«
J, H, CARSON,
Manufactilrer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
FEDIC A FPLIANCES, Trusses^.
Phone 342<5
357 NotreDnine WINNIPE«
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
se'nr líkkistur og annast
om úriarir. Allur útbún-
aöur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og iegsteina
Tals O m-i-jr 2152
8. A. 8IGURDSON
Tals. Sherbr, 2786
J. J. MYERS
Tals. Ft.R. 958
SICURDSON & MYERS
BYCCI(«CAMEJtN og F/\STEICNfSALAfl
Skrifstofa: Talsími M 446
510 Mclntyre Block. Winnipeg
Fæði og húsnæði.
Undirrituð selur fœði og hó«-
næÖi mót sanngjörnu verði.
EHn Arnason,
639 Maryland St., Winnipeg
Hvergi fáið þér svo vandaðar
LJÓSMYNDIR
fyrir svo lágt verö, af hverri
tegund sem er, eins og hjá
B. THORSTEINSSON,
West Selkirk, Man.
Skáhalt móti strœtisvagnastöOinni.
A. 8. BABDAL,
selui
#
Granite
Legsteina
alls konar stæröir.
Þcsr sem ætla sér aC kaip-
LEGSTEINA geta þvl fengiB þl
meö mjög rýmilegu veröi og ættu
aö senda pantanir 3eai fyka. til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Block