Lögberg - 19.03.1914, Blaðsíða 6

LÖGBUKG. /'IMTUDAGINN 19. MARZ 1914-
THp Waatmlnster Company, Ltd. Toronto, & útKtlfuréttinn.
ÚTLENDINGURINN.
SAGA FRA SASKATCHEWAN
eftir
RALPH CONNOR
XI. KAPíTULI.
Systkinin.
A8ur en sumariS var á enda, var enn á ný vaki8
athygli Winnipegbúa á útlendingahverfinu, viS brott-
hlaup rússneska fangans Kalmars úr fangelsi fylkis-
ins. t>a8 reyndist auSvelt manninum, sem brotist
haföi úr Síberíu-vistinni og undan gæzla fangavarSa
þar, aS sleppa úr fangelsi i Canada. ÞaS varð aug-
ljóst, að hann hafði átt sér hjálparmenn, en hitt
komst aldrei upp, hverjir þeir hefðu verið. Grunur
| féll svo sem aS sjálfsögöu á þá Simon Ketzel og
Því næst þagði hann stundarkoin. lét höfuðið! Jógef pitlkas en eftir a5 itarIeg próf höfðu verið
síga niður á bringu og mælti síðan:
“Nei, Símon hefir rétt að mæla, þetta er nýtt
land. Hér verður að lifa nýju lífi. Látum hið um-
liðna deyja með mér, þú átt enga hlutdeild í þessari
deilu. Hún tekur ekki til þín.”
“Eg æt!á að drepa", svaraði drengurinn þrá-
kelknislega, “eg hefi unnið eið að því. Það var móð-
ir mín, sem þú skildir við í mjöllinni. Einhverntíma
skal eg drepa 'hann.”
“Látum svo vera, sonur minn”, svaraði faðir
hans og vafði liann að sér. “Þaö er læzt að v ð
fylgjumst að málum. En guð veit að fyrstu heimild
á honum hefi eg. Þegar hönd mín er stirðnuð og eg
er genginn veg allrar veraldar, þá en fyr ekki, mátt
þú taka að þér hefndina. Heyrirðu hvað eg segi?”
“Já, pabbi”, svaraði drengurinn.
“Og viltu lofa því?”
“Eg lofa því.”
“Vertu þá sæll, sonur minn. Það eru þung ör-
lög, sem við eigum við að búa. Það er raunalegur
arfur sem eg skil þér eftir!” Hann lét sig falla niður
á bekk, þrýsti drengnum að sér og sagJSi með grát
staf í kverkum: “Nei, nei, hefndin skal ekki lenda á
þér. Eg skal létta af þér þeirri byrði. Eg vil að þú
lifir nýju lífi í þessu nýja lándi. Eg vil ekki að neinn
skuggi hins umliðna hvíli á þér.” Enn á ný þrýsti
hann drengnum að sér með innilegum faðmlögum.
“Vertu svo sæll, sonur minn! Æ! sárt er það drott
inn minn, ef eg á líka að þurfa að sleppa öllu til-
kalli til þín. Æ! hér sé eg hennar andlit, og hennar
augu. Á þetta að verða í siðasta sinni, sem við sjá-
umst? Skelfing geta örlögin veriö þungbær!” Hann
réri fram og aftur, en sveinninn hélt sér fast um
hálsinn á honurn. Sonur minn, sonur minn; nú líður
að skelfingarstundinni. Vertu vongóður og hug-
haklin yfir þeim, voru þeir látnir lausir, og yfir þetta
fyrntist þegar frá-'leið, og alt fór að ganga s:nn vana-
gang í Winnipeg. Allar stéttir voru jafn-blindar
fyrir ]jví, að svið 'háskasemda óx i þeirra ungu borg,
þæir gleymdu útlendingahverfinu, áhugamálum og
þörfum íbúanna þar. Þann vitnisburö áttu fésýslu-
mennirnir, þe;r sem meiri háttar voru, og lögðu sig
alla fram um áö koma efnahag sínum á fastan fót
aftur eftir góðærið. Sama var að segja um hina
smærri fésýslumenn, sem voru að leggja undirstöðu
undir væntanlega auðlegð. Eins fór kvenfólkinu,
bæði því, sem hinni mikilsvirtu höfðingja-klíku til-
heyröi, og kvenfólki, sem utan hennar var, en keptist
viö með bænum og fjárframlögum eða harðneskju-
brögðum að hafa sig inn í klíkuna; og sama mátti
segja um enn aörar konur. er létu sér öldungis á
sama standa, hvort þær áttu heima í klíkunni eöa
ekki, af því að \>æ.r voru sjálfum sér nógar. Og enn
var eins ástatt um kirkjufólkiö, þrátt fyrir alla
mannúðarstarfsemi þess og trúarlifsfjör, sem birtist
í kappi þess að safna í sínar ólíku réttir, öllum þeim
villuráfandi sauðum og óskilakindum, er þyrptust í
Ijorg þeirra, frá öllum löndun? heims.
En meöan þessu fór fram, kom sumar á eftir
vetri og vetur á eftir sumri; mánuðir og ár liðu, og
útlendingahverfiö óx að ibúatölu, en auðlegöin i þvi
ekki aS sama skapi. Auðsafnið gekk hægt, vegna
þess, að þegar einhver einstaklingur fór að græða fé,
fluttist hann burtu úr hverfinu, til að eignast sjálf-
stætt heimili í nýlendum þeim, er stjómin var aö
koma á stofn í hinum eyðilegu og afskektu héruðum
landsins; það kunni og að verða, ef einhverjum slík-
um manni hugnaöi vel borgarlifið og fésýsluhættir,
að hann legði af sinn útlenda klæðaburð, útlendu
tungu og venjur, félli frá sinum útlendu hugsjónum,
prúður. Eg skyldi gefa þér þetta”, bætti hann vif5 slíkt hiö sama, og gerist canadiskur borgari, þekkj-
og tók smámyndina úr barmi sínum, “en hún er það;anlSgUr a5 eins frá hinum öðrum heimsborgurum,
eina,. sem eg á eftir. Þegar eg dey, skal eg senda (samlöndum sínum, á þvi, að hann átti ofurlítið örð-
þér myndina. Eg fel þér að sjá um systur þina. j llgt me5 ag bera rétt fram suma samhljóðendur
Þegar þú ert orðinn fullorðinn, þá skalt þú láta þér j>jóðtungunnar.
skylt að vern a hana. Faröu nú. Vertu sæll! Einn þeirra manna var Simon Ketzel. Hann
Fangavörðurinn kom að dyrunum í þessu hafði numið trésmiðariðn og fengið allgóða undir-
“Komið nú. Þið verðið að fara. Tíminn er buningsmentun í ættlandi sinu. Enn fremur var
kominn,” bætti hann við hranalega. , hann hagsýnn fésýslumaður og tók að gefa sig við
“Tíminn er kominn”, sagði faðir hans, “og allnr j starfsmálum af kappi, og með býsna auðsæum árangri.
ókominn timi, er mér gagnslaus með öllu! Vertu Það létti og meir en lítið undir með Símoní, að hann
sæll sonur m nn !” bætti hann við og kysti hann. j hafði átt því láni að fagna að eignast þrifna og nýtna-
“Þú mátt til að fara. Við verðum að skilja. Enjkonu, er hélt í það, sem hann vann sér inn, og haföi
blygðastu þín aldrei fyrir hann föður þinn, þó aðjgætur á honum, þegar Hann fór í veizlur. Hún sýndi
hann kunni að deyja í fangelsi, elleg'ar útlegð.” i svo mikla liagsýni og sparsemi, að áöur langt leið,
Sveinninn hélt sér fast um háls föður síns cg' sannfæröist Símon um, hvað sú stefna, er hún fylgdi,
grét með miklum ekka. |var hyggileg, og gerðist sjálfur samhaldssamur,
“Sonur minn. sonur minn”, sagði faðir hans, reglusamur og efnaður Canadamaður, og stóð hvergi
“léttu und'r byrðinni með mér!” |á baki þeim, sem mest kvað að i þeim efnum.
Sveinninn skildi strax, hvað fólst í þessari inni- Reglusemi sína og staðfestu, átti Símon hvað
legu ósk. Hann slepti, takinu með annari hendi,
strauk henni niður eftir vanga föður sins og sam-
stundis rénaði grátekki hans. Um kið og hönd
sveinsins snerti kinn Kalmars, rétti hann úr og losaði
hönd sonar síns af hálsi sér.
“Sonur minn”, sagði hann rólega, “við verðum
að bera okkur karlmannlega. Menn af okkar ætt,
ganga ekki þannig móti dauða sínum.
Jafnskjótt slepti sveinninn takinu af hálsi föður
sins og stóð uppréttur og rólegur og horfði athugull
á yfirlitsdökka andlitið á foður sínum, bíðandi eftir
næstu skipun. F'aðir hans benti honum til dyranna.
“Nú kveðjumst við”, sagði liann stilldega. Því
næst laut hann niður og kysti son sinn alvarlega og
innilega, fyrst á munn, og svo á enni. Þessu næst
gekk hann með honum yfir að dyrunum.
“Við erum búnir.” sagði hann við fangavörðinn.
sem stóð langt frá.
Sve:nninn fór út úr klefanum, og rétti Pálínu,
sem beið hans, höndina.
mest að þakka sinni hagsýnu og sparsömu konu, en
hitt, hvað hann hefði fljótt lært canadiska tungu,
átti hann einkanlega litlu dóttur sinni Margrétu að
þakka. Af Margrétu hafði hann lært ensku þá er
hann kunni, á kveldin, þegar hún sat við að læra
fcxíurnar sínar. Það var Margrét, sem komiö hafði
heim með myndablöð og bókasafns-bækur frá litlu
tneþódista-missíón nni, skamt frá, heimilinu, og haföi
þannig vakið löngun hjá honum til enskunáms. Þ^ð
var Margrét, sem haföi fengið bæði Símon og Lenu,
konu hans, til aö sækja með sér samkomur í sunnu-
dagaskólum og kirkjum. Og þannig áttu Ketzels-
hjónin Margrétu að þakka, að þau komust inn í
canadiskt samkvæmislíf, lærðu canadiska siði, og
kyntust beztu tegund canadiskra trúarbragða.. Og
Margrétu litlu var það ennfremur að þakka, að þau
mikilvægustu áhrif, sem til erp í Canada, áhrif sljóla
og missiónar, náðu inngöngu í huga og heimilislíf
Ketzels-hjónanna. Og þegar fram liöu stundir, tóku
að breiðast út frá heimili Ketzels, sem orðiö var
‘"Símon Ketzel. vilt þú líta eftir drengnum mín-1 regluheimili, heiðvirt og canadiskt, yfir til menning-
um?” spurði Kalmar. arsnauðu híbýlanna i grendinni, heilnæmir siðmenn-
“Já, herra og bróðir”, svaraði Símon, “eg leggj ingarstraumar, sem mikill og góður árangur varð af,
mitt lif við líf barna þinna.” H'ann féll því næst ájhvar sem þeir náðu til.
kné, kysti á hönd fangans og fór út.
Þetta sama kveld var nafn Michaels Kalmars
ritað á skrá fangahúss fylkisins, og hann varð að
beygja s'g undir hin þungbæru æfikjör, er hann átti
Einn þeirra strauma komst inn á heimili Pálínu,
og hafði hún og fjölskylda hennar mikiö gott af.
Aftur þar var það Margrét litla, er fleytti þangað
hinum nýju lífsstraumum. þvi að hvorki Lenu eða
nú i vændum. Nú hætti hann að geta heitið maður; Simoni hafsi hepnast að hafa nokkur áhrif á Pálínu.
hann varð mann-dýr, sem smá-harðstjórar raku Hún var of daufgerð, kærulaus, vonlaus og tor-
atram; hann var dæmdur til að þræla endurgjalds- trvggin, til þess að Ketzel-hjónin fengju náð trúnaði
laust, til aö segja skilið við alt það, sem gerir manns- hennar. En þó svo hEf8i ekkj verið, þá var hún of
æfina yndislega, til að vera sviftur því að njóta 'heil- onnum kafin við sín jjaglegu störf, til þess að hún
næms andrúmslofts og sólarljóss guðs, hann var fengist til a5 sinna nokkuð þdm málaflutningi, sem
dæmdur til niðurlægingar, sem vonlaust var um að þau hj,5n f5ru meg. Meðal annars af þvi, að Rósen-
geta nokkurn tíma komist úr. Framundan sá hann blatt var'enn ráðsmaður. á heimilinu. Honum hafði
fjórtán löng seigpínandi þjáningar-ár, þar sem tekist að ná veg!áni því> er ,hvíldi á hús{ hennar) f
grimmileg gnægð tóms bauðst til að æra sálu hahs, sínar hendur) meg hætti> sem honum yar sjálf.
með endurminningum hamlaörar hefndar, meðjum kunnugast Hann var því lánardrottinn hennar,
skelfilegum kviða út af framtíð þeirra, sem honum leig5i henni herbergið, sem hún bjó í með börn-
voru kærir, og með örvæntingu yfir úrslitum þess unum og há var leigan; sem þau Ö11 ur5u að greitSa
máls, sem hann hafði helgaö alt sem hann átti. me5 (jaglegu strítí og stríði. Með því að Rósenblatt
j hafði náð á Pálínu þessu tangarhaldi, vildi hann ekki
--------------- isleppa henni. Hann hafði of mikinn hagnað af vist
, hennar til að vilja það. Hún var hraust, þolgóð og
vinnugefin og var myrkranna milli sívinnandi, viö
brauðgerö, þvotta og því um líkt, og stóð í stöðugri
baráttu, sem aldrei virtist ætla að taka enc'a, viö ó-
óþrifnað og hungur; fyrir hinum fyrnefnda óvini
varð hún að lúta í lægra 'haldi, en baj* hærri skjöld í
viðureigninni viö hinn. Með sjálfri sér haföi hún
óljósa hugmynd um að einhvers konar ranglæti væri
beitt gagnvart sér; en þegar Rósenblatt veifaði fram-
an í hana ægilegu lögfestu skjali, og lét Samúel
Sprink, ungan og sniðugan skrifara sinn, þýða efni
þess fyrir henni, þá féll henni allur k'etill í eld, og
beygði þá sínar sterku hendur undir byrðina, sem
hún.hlaut að bera, og gerði það með ósv’knu slafnesku
forlagatrúar-kæruleysi. Hvaða gagn var henni líka j
að því aö mögla? Hvaða manneskja í borginni mundi !
verSa til þess, að leggja liðsyrði, fátækri og fávísri !
Galizíu-konu, sem ekki hafði þá heldur mannorð nu j
fyrir að fara. Mörg göfuglynd mannúðarfélög voru j
j í Winnipegborg að vísu, en engin þeirra höfðu að |
j svo komnu hirt um að skifta sér af óþrifnaði, sjúk- j
j dómum og spilling þe:rri, er heima átti í útlendinga- j
j hverfinu. í borginni voru margar kirkjudeildir,, er j
i mikið og gott: starf unnu; þær kusu nefndir til að
I líta eftir högum manna og gefa skýrslur yfir starf
í s'tt; en engri þeirra nefnda hafði sérstaklega verið
i falið, að kynna sér ástæður hinna ógæfusömu, hart-
þrengdu, óþrifnu útlendinga. sem heima áttu við
| borgarhliðin, og gefa skýrslur þar um.
Jú, að vísu var ein slík nefnd til. Meþódista-
missíónin hafði eignast slíka nefnd. Sú nefnd var
| að ýmsu leyti merkileg. Ekki gerði hún sér vonir
um neina stórfengilega umbóta-bylting alt í einu.
! ekki voru nefndarmennimir heldur með neinn ó-
þarfa tepmskap; þeir báru ekki ilmvatns-stökta vasa.
klúta fyrir vitumi á rannsóknarferðum sínum
(nefndin var alls ekki mjög lyktnæm), og i henni var
'heldur ekki nema einn maður, meþódista-trúboðinn
eins manns nefnd aöallega, og einskis aðstoð varð
eins-mannsnefnd aðallega, og eins*kis aðstoð varð
honum happadrýgri, en Margrétar Ketzel.
é
Það var Margrétu Ketzel að þakka, að Parsons
! komst í náinn kunningsskap vié Pálínu, á þann hátt
I að, hann náði vináttu og trausti Irmu litlu. Þó að
Margrét væri yngri og óreyndari, gat Irma ekki ann-
! að en dáðst að henni og undrast framfarir hennar.
Irmu hlaut að finnast mikið til um hvað þessi unga
I vinstúlka hennar talaöi vel ensku, hvað hún var vel j
að sér í bóklestri, hvað hún var vel siðuð, hvað hún
átti snoturt og þriflegt heimili, hvað canadiski bún-
j ingurinn hennar fór vel, hvað hún átti gott á skólan- j.
! um, hvað skemtilegt var missiónar-starfið hennar,
því að alt þetta var Irmu sjálfri litt kunn nýjung.
j Smátt og smátt barst hún inn í þá nýjti veröld,, sem
í Margrét var komin í, — barst þangaö út úr óþrifn- |
i aðar- og óreglu-eymdinni, sem ríkti á heimili hennar i
sjálírar. I
Eftir mikla ráðagerð við Ketzel-fólkið, og eftir
: langa og kænlega umleitun og undirbúning af hálfu
Lenu, sem sýndi Irmu móðurlega umhyggjusemi,
j rann loks upp h'nn mikli dagur fyrir hsnni. En það
var í þennan tíma, er hún lagði niður skýluklútinn og
hinn annan einkennilega Galizíu-búning sinn, og bjóst
j búningi canad:skra stúlkna. Öllum vinkonum henn-
j ar var augljóst, að hún var miklu fallegri, eftir bún-
! ings-skiftin, þó að hún sjálf gerði sér ekki enn fulla
grein fvr'r þvi. Að minsta kosti sáu menn nú að
hún hafði einkennilegan fríöleik til að bera. sem
fæstir eða engir höfðu tekið eftir áður. Einn þeirra,
sem eftir þessu tóku, var Samúel Sprink. Þegar
hann kom heim á kveldin, að háma í sig matinn, og
j lét augu hvarfla af diskinum. að þessari ungu stúlku,
sem með lipurð og kvenlegri mýkt, hreyfði sig um
herbergið, gat hann ekki annað en stórfurðað á
þeirri breyting, sem orðið hafði á þeirri subbulegu,
1 tötrabúnu og -helzti óþrifnu stúlku, sem áður hafði
þjónað honum til borðs. í fvrsta sinni sem hann sá
j hana, eftir að hún hafði skift um búning, lagöi hann
frá sér hníf og matkvísl og gleymdi um drykklanga
j stund, rjúkandi kjöt-kássunni fyrir framan sig, sem
j hafði þó kitlaö þefnæmi hans einkar þægilega, góða
í stund áður, rrfeð sínum lauk-þrungna ilmi. Hinum
j öðrum matfélögum hans varð og verkfall við snæð-
! inginn, er þeir sáu hina ungu og álitlegu stúlku svífa
fram hjá, og hjá þeim tók fyrir megna matarlystina
í bili.
En engan furðaði þó meir á breyting þeirri, sem
j á Irmu hafði orðið, né kom hún meir á óvart, en
j Rósenblatt sjálfum. Hún varð honum töluvert
I áhyggjuefni. Hann fékk hugboð um, að þetta væri
upphaf að lausn úr ánauð, er svifti hann þegar minst
j varði þrælum sínum. Við því mátti búast, að Pálína
j Ijeröí líka þessa nýju siði; þá myndi.bæði hún og
stúlkan, er nú unnu í hans þjónustu baki brotnu,
j lara að heimta laun fyrir starfa sinn. Hann varð
| gramur við þá tilhugsun. En þó var það annaö, sem
lionum sárnaði enn meir. Pálína og fjölskylda henn-
ar mundu komast að raun um, að þau þyrftu ekki
framar að óttast hann; þau mundu sjá, að þau kæm-
ust af án hans, og þau mundu brjótast undan oki
hans og umráöum. En því kveiö Rósenblatt meir en
öllu öðru. Honum fanst, það rnundi verða mikill ,
sneiðir æfiunaðar síns, ef hann yrði sviftur valdinu, 1
j til að kúga og niðra konu og börnum mannsins, sem
hann hataði óslökkvandi hatri. Hann hafði elst svo
árum skifti á þeirri óttalegu stundu, sem hann lá
bíðandi eftir því, að uppreiddur hnífur óvinar hans
stingi úr honum atigun. Þegar hanu raknaði við
aftur eftir það, fann hann, á sér augljós eftirmörk,
að hann var þróttminni, taugaveiklaðri, en þó m:klu
þyrstari í hefnd, heldur en áður. Síðan Kalmar slapp
úr fangelsinu, gekk hann í sífeldum ótta um það, að
þessi óvinur sinn mundi veita sér tilræði á ný, og
ekki mishepnast i það skifti; með brennandi ákafa
setti hatin ráð til að koma frarn hefnd sinni fyrir
é
þann tima, því að honum fanst að þá mundi dauöinn
að miklu leyti verða sviftur broddi sinum. Enn sem
komið var hafði honum ekki tekist að koma fram
hefnd sinni, nema að nokkru leyti. Pálínu og Irmu
hélt hann að vísu í heimilis-ánauö. Erá sveininum
Kalman fékk hann einnig á hverjum degi allan þann
ágóða, sem honum innheimt:st af blaðasölu á stræt-
uiTt, borgarinnar. Lengra komst Rósenblatt ekki að
svo stöddu. Honum reyndist ókleift að þröngva
Pálínu til hinni fyrri háttabrigða og leigja vistatöku-
niönnum svefnherbergi sitt. V S dyrnar á því stóð
hún á verði og bannaði öllum inngöngu. Einusinni
þegar Rósenblatt hafði þröngvað sem mest að henni, !
og krafist þess að verða hleypt inn, hafði hún rokiö |
framan að honum með beittan búrhníf í hendi, með
svo mikilli bræði, að hann flúði út. Því að hann
var hræddur um líf sitt. Hún var ekki framar ambátt,
sem þoldi hvað sem vera skyldi, heldur kvenmaður,
sem bar 'hönd fyrir höfuð sér, og varði með óarga-
dýrs grimd, ekki að eins sæmd sína, heldur einnig j
mannsins síns og barna sinna.
' Aldrei eftir þetta reyndi Rósenblatt til að brjót-
ast inn i herbergi hennar, en lét sér nægja að bíða
betri tíma, og öruggara færis til að koma fram hefnd
sinni. Fram aö þessum tíma hafði hann litiö á Pálínu
og börnin meö. kæruleysi og lítilsviröing, en eftir
þetta féklc hann á þeim hið mesta hatur. Hann hat-
aði þau öll; hann hataði konuna, sem hann hafði
kúgað til undirgefni, en þó hamlaði honum, að koma
fram 'hefndum; hann hataði sveininn, sem færði lion-
um centin, er hann hafði unniö sér inn, meö því að
standa skjálfandi úti í vetrarkuldanum á horni Aðal-
strætis og Portage, en rétti skildingana að honum með
reiöisvip og óttalausu augnaráði; loks hataði hann
stúlkuna, sem hafði veriö feimin, fákæn og illa til
fara, eins og börn Galizíufólks voru vön að vera, en
hafði svo skynd'lega breyst, og orðið að fagurri og
álitlegri ungmeyju, eins og allir hlutu að taka eftir. j
Því var sízt að undra, þó að 'hann væri áhyggjufullur, j
er hann varð var við þá fegurð og yndisleik, sem hún |
hafði til að bera. Hún virtist þegar vera hafin upp j
yfir hann og hans líka, og gengin honum úr greipum j
fyrir fult og alt. Hann hét þvi með sjálfum sér, að
hann skyldi finna einhver ráð, til að lækka hana á
fluginu, og draga hana ofan í skarnið aftur. Því
hærra sem hún hefði hafiö sig, þeim- mun meira
skyldi fallið verða og þeim mun sætari hefnd hans.
“Hvað gengur að yður, húsbóndi ? Eruð þér j
að verða á'hyggjufullur aftur
“H)ún er orðin býsna snotur og fjörleg stúlka,
hún Irma okkar”, hélt Samúel áfram. Hann var upp j
með sér af því, hvað hann var orðinn orðfær í enskri j
tungu. “Hún fer að verða kvennablómi, regluleg sól
hér í hvErfinu.”
Rósenblatt hrökk við þegar hann heyrði þetta.
Honum brá ekki eins við orð Samúels, e:ns og við að I
sjá aðdáunina í svip 'hans og honum flaug strax nýtt
ráð í hug. Hann þekti skrifara sinn vel. Honum j
\ra.r .kunnugt um metnaðargirnd lians. ómettaníegu
ágirnd, geysimikla sjálfsálit og járnharða viljaþrek. 1
Hann hafði gddar ástæður fyrir skoðun sinni.
Þrívegis hafði honum tekist á umliðnu ári að
hafa kauphækkun lit úr Rósenblatt. Þó að Samúel
Sprink væri ungur og ekki mjög veraldarvanur, var
hann þó eini maðurinn í borginni, sem Rósenblatt
hafði be:g af. Ef Samúel næði nokkru taumhaldi
á hinni ungu stúlku, mátti ganga að því vísu, að hann
drægi hana niður í skarnið.
Fánamálið enn.
Helzti stjórnmála maður Dana. »
J. C. Christensen, hefir látið opin-
berlega í ljós, að hann sé nú kom-
inn á þá skoðun, að vafasamt sé,
hvort konungur einn geti leyft sér-
stakan fána fyrir ísland. Heppi-
legast telur hann, að málinu verði
vísað til löggjafar-valdsins. Nið-
urlag blaðagreinar hans |um þetta
efni, hljóðar svo; “Eg ann íslend-
ingum alls ]æss sjálfstæðis, sem
þeir vilja hafa, og þess ekki sízt,
að slíta sambandi við Dani, ef þeir
óska þess. en alt verður að fara
fram lögum samkvæmt; krókaleið-
ir e:gum vér ekki að þola.”
Christensen var áður því fylgj-
andi, að úr fánamálinu mundi
mega skera með úrskurði konungs.
Hann er andstæður þeirri stjórn,
scm nú er við völd í Danmörku,
og má vel geta þess til, að hann
sjái sér þennan leik, einn með öðr-
um, á borði, til þess að rýra fylgi
hennar.
Lögbergs-sögur
FÁST GE FINS MEÐ ÞVf
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAX!
Dr.R. L. HURST.
Member of Royal Coll. of Sargeon*
Eng., útskrifaöur af Royal College oi
Fhysicians, London. Sérfræðingur i
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á inóti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viötals, ro-12, 3-5, 7-9
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræBingar,
Skrikstofa:— Room 811 McArthur
Building, Fortage Avenue
Áritun: p. o. Box 1H56.
1 elefóuar: 4503 og 4504. Winnipeg
♦
•4
4
4
4
4
4
4
í
ÓLAFUR LÁRUSSON
..0&
BJORN
YFIRDÖMSLÖGMENN
PALSSON X
Annast Iögf-eeðisstörf á Islandi fyrir ^
Vestur-Islendinga. Otvega jarSir og 4
btis. Spyrjið Lögberg um okkur. 4
Reykjavik, - lceland ♦
P. O. Box A 41 4.'
- 44444-4444 S
GARLAND & ANDERSON
Ami Anderson E. P. Garland
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambers
Phone: Main 1561
Dr. B. J BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TíLEPBOKB GARPVltaO
Offick-Tímar: 2 — 3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
Tei.ephoke garry 381
Winnipejí, Man.
LJ ;
Dr. O. BJORS80N Office: Cor. Sherbrooke & Wilfiam l'EI.EPHONEl GARRY HS2« Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h. Hcimi i: Ste 1 KENWOOO AP T’S. Maryland Street Telephonki garry roa WinnipejJ, Man.

Dr. A. Blöndal, 806 Victor St., á horni Notre Dame Avenue
Talsími Garry 1156 Heima kl. 2 til 4 og 7 til 8 e. h.
1 Vér leggjuni sérstaka Aherzlu ft a*
selja irieMiI eftir tnrskiiptum lækna
Hin beztu meSöi, sern hægt er a8 ífc,
eru notuS eingöngu. Þegar þér komí«
meS forskriptina til vor, megiS þér
vera viss um að fft rétt hafi sem lækn-
irinn tekur tll.
COHCLEUGH & CO.
x«tre Diime Ave. og Slierhrooke 8r
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J .Vargent Ave.
Telephone S'herbr. 940.
I 10-12 f, m.
Office tfmar 4 3-6 e. m.
( t-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street —
WINNIPEC.
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
tannlœknir.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
^ Dr. Kaymond Brown, I
4 Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og ?'
háls-sjúkdómum.
S2G Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io— 12 og 3—5
*
<
4
4
WWW I
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
selnr líkkistur og annast
jm ötiarir. Allur ntbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarfia og legsteina
Tas. Ho mili Garry 2161
» OfTíce „ 300 ogr 375
»■ > 8IQUWP8QN Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & C0.
BYCCIfiCAI^EfiN og Ff\STEICN/\SAt.AR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4461
Winnipeg